Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 marca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego. Uzupełniliście go Państwo pismem z 12 maja 2022 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Państwa Spółka –A (dalej: A albo Spółka) jest Spółką z siedzibą w Szwecji, zarejestrowaną dla celów podatku od towarów i usług (dalej: VAT (podatek od towarów i usług)) w Polsce oraz w większości innych państw Unii Europejskiej. Spółka nie posiada siedziby w Polsce.

A (skrót od Global Business Company) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się zakupem towarów, w tym przede wszystkim odzieży od producentów oraz jej sprzedażą do innych Spółek z Grupy (…) na całym świecie, w tym większości państw UE. Co istotne, A nie sprzedaje w Polsce swoich towarów bezpośrednio do konsumentów czy też do innych podmiotów niż Spółki z Grupy (…) - takich jak B Sp. z.o.o. (dalej: B PL).

Należy podkreślić, że sposób funkcjonowania A w Polsce był przedmiotem porozumienia w sprawie ustalenia cen transakcyjnych z Szefem Krajowej Administracji Skarbowej (wcześniej również z Ministrem Finansów).

Obecnie działalność Państwa Spółki na terytorium Polski polega głównie na:

- Sprzedaży towarów do B PL, która następnie dokonuje dalszej sprzedaży w sklepach (`(...)`) w Polsce, jak również bezpośrednio do konsumentów,

- Przemieszczenie towarów własnych z magazynów do innych państw UE, które stanowi WDT (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów),

- Przemieszczaniu towarów własnych z innych państw UE, które stanowi WNT (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów),

- oraz na eksportowaniu towarów do krajów spoza UE.

Spółka, jako że sama nie posiada na terenie Polski personelu, jak również żadnych ruchomości (m.in. samochodów, maszyn) ani nieruchomości (biur, magazynów) - w celu umożliwienia prowadzenia działalności na terenie Polski, nabywa od polskich kontrahentów usługi :

- logistyczno-magazynowe,

- transportowe,

- doradcze.

Obsługa wszelkich czynności o charakterze magazynowym w Polsce jest przez Państwa Spółkę zlecana podmiotowi zewnętrznemu, który świadczy usługi logistyczno-magazynowe. Nabywane przez A usługi doradcze polegają w głównej mierze na weryfikowaniu prawidłowości składanych przez Spółkę plików JPK. Nabywanie usług transportowych zaś umożliwia transportowanie kupowanych przez Spółkę towarów do innych podmiotów z Grupy.

Wspomniana powyżej współpraca między Państwa Spółką a podmiotami mającymi siedzibę w Polsce zawarta jest na czas nieokreślony. Spółka nie ma wpływu na sposób świadczenia usług logistyczno- magazynowych, transportowych oraz doradczych przez swoich kontrahentów. Spółka nie ma również wpływu na zakres zasobów wykorzystywanych do świadczenia wyżej wskazanych usług. Spółka nie posiada jakiejkolwiek kontroli nad zasobami osobowymi/technicznymi/rzeczowymi kontrahentów. Całość usług realizowanych przez polskich kontrahentów odbywa się za pośrednictwem zasobów technicznych i rzeczowych należących do tych podmiotów. Spółka nie posiada kontroli nad ww. zasobami, pozostawiając przedmiotowe zadania kontrahentom.

Państwa Spółka poza wymienionymi powyżej usługami z zakresu obsługi logistyczno-magazynowej, usługami transportowymi oraz doradczymi, nie nabywa na terytorium Polski jakichkolwiek innych usług.

Wszystkie zasoby zajmujące się obsługą handlową, administracyjną, marketingową, zarządczą oraz wszelka inna infrastruktura niezbędna do prowadzenia spraw przedsiębiorstwa jak również prowadzenia działalności podstawowej Spółki znajduje się na terenie Szwecji. Spółka jest zarządzana ze Szwecji, a jej serwery jak i cały dział IT również znajduje się poza Polską.

Pytania

1. Czy w opisanym stanie faktycznym Państwa Spółka będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności dla celów podatku od towarów i usług w Polsce w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady nr 282/2011?

2. Czy w opisanym stanie faktycznym, w związku z tym, że dla nabywanych przez A od polskich kontrahentów usług miejscem świadczenia usług na podstawie art. 28b ustawy o podatku VAT nie będzie Polska, to w przypadku A, Państwa Spółka nie będzie miała prawa do obliczenia tego podatku VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

1. Państwa zdaniem, w opisanym stanie faktycznym Spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności do celów podatku od towarów i usług w Polsce w rozumieniu artykułu Rozporządzenia Wykonawczego Rady nr 282/2011.

2. Państwa zdaniem, w opisanym stanie faktycznym, w związku z tym, że dla nabywanych od polskich kontrahentów usług na rzecz A miejscem świadczenia usług na podstawie art. 28b ustawy o podatku VAT nie będzie Polska, to w przypadku otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT dotyczącym nabycia usług na rzecz A, Spółka nie będzie miała prawa do odliczenia tego podatku VAT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

I. Stałe miejsce prowadzenia działalności

(i)

Zgodnie z treścią art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT.

Na podstawie zaś art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zarówno ustawa o VAT, jak i przepisy wykonawcze do ustawy o VAT nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Termin ten został jednak zdefiniowany w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady 282/2011 - jego treść nie wymaga implementacji do przepisów prawa krajowego tj. stosuje się je bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Artykuł 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady 282/2011 stanowi, że pod pojęciem „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” należy rozumieć „dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystanie usług świadczonych do własnych potrzeb stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

Zgodnie z powyższym, stałe miejsce prowadzenia działalności to miejsce:

- charakteryzujące się wystarczającą stałością,

mające odpowiednie zaplecze personalne i techniczne zdolne odebrać i wykorzystać usługi świadczone dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności.

(ii)

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym 282/2011 stanowi w istocie odzwierciedlenie ugruntowanego stanowiska prezentowanego w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), co wyraźnie zostało podkreślone w pkt 14 preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego 282/2011, zgodnie z którym wyjaśnienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej powinno uwzględniać orzecznictwo TSUE. Ponadto, dla stosowania w praktyce pojęć definiowanych w Rozporządzeniu Wykonawczym 282/2011 wskazane jest stosownie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów.

Nie ulega zatem wątpliwości, że dla zdefiniowania pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” niezbędne jest odwołanie się do dorobku orzeczniczego TSUE, który wielokrotnie orzekał w tej kwestii. W szczególności należy wskazać na wyroki z dnia: 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt (C-168/84); 2 maja 1996 w sprawie Faaborg- Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (C-231/94); 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgii (C-390/96); 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen Amsterdam (C-190/95); 12 maja 2005 r. w sprawie RAL (Channel Islands) Ltd i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise (C- 452/03); 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (C-73/06) czy z dnia 16 października 2014 r. w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku (C-605/12).

Zgodnie ze wskazówkami TSUE zawartymi w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt (168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

Podobnie orzekł TSUE w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt ftir Steuern, sygn. (C-73/06) - TSUE wskazał, iż „zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. (`(...)`) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny.”

W wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen Amsterdam (C-190/95), w którym TSUE stwierdził, iż przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Kolejnym przykładem jest także wyrok z dnia 16 października 2014 r. w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku (C-605/12), gdzie TSUE wskazał, że „(`(...)`) podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim "stałe miejsce prowadzenia działalności" w rozumieniu art. 44 dyrektywy VAT, w celu określenia miejsca opodatkowania tych usług, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej (`(...)`)”.

Z kolei w najnowszym wyroku TSUE z 3 czerwca 2021 r. w sprawie Titanium Ltd. wskazał, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może powstać wyłącznie w oparciu o infrastrukturę techniczną czyli bez personelu. TSUE podkreślił, że w przypadku, gdy przedsiębiorca dysponuje jedynie zapleczem technicznym (nieruchomość) i nie ma na miejscu żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie są spełnione kryteria uznania takiego stanu rzeczy za stałe miejsce prowadzenia działalności. Pomimo, że TSUE odniósł się tylko do przypadków wynajmu nieruchomości, to sentencję wyroku można przełożyć również na inne sytuacje, gdzie podatnik nie posiada w Polsce własnego personelu.

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu Wykonawczym 282/2011, a także tezy prezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, stwierdzić należy, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy spełnione zostaną następujące warunki:

- miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości, czyli podatnik ma zamiar prowadzenia działalności w tym miejscu w dłuższym okresie,

- miejsce działalności charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego, aby umożliwić odbiór nabywanych usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego miejsca prowadzenia działalności lub świadczenie usług (prowadzenie działalności gospodarczej) z tego miejsca.

W orzecznictwie TSUE podnosi się, że powyższe kryteria muszą zostać spełnione łącznie. W przypadku, gdy którekolwiek z nich nie zostanie spełnione, nie będzie można uznać, iż powstało stałe miejsce prowadzenia działalności.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacjach polskich organów podatkowych i sądów administracyjnych, przykładowo potwierdził je Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 15 czerwca 2015 r. sygn. IPPP3/4512-392/15-3/JF, uznając następujące stanowisko za prawidłowe „należy podkreślić konieczność łącznego spełnienia przesłanek istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie stałości, niezależności oraz obecności w Polsce odpowiedniego zaplecza technicznego i ludzkiego. W związku z tym, jeśli wszystkie wymienione powyżej przesłanki nie zostaną spełnione łącznie, nie dojdzie do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.”

Jak również w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 lutego 2022 r. sygn. 0112-KDIL1-3.4012.656.2021.2.MR, uznając iż „(`(...)`) planowana przez Wnioskodawcę działalność w Polsce nie ma charakteru stałości. Spółka nie będzie posiadać w Polsce odpowiedniego zaplecza technicznego i personalnego, pozwalającego mu na prowadzenie stałej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie będzie posiadać takiej struktury w sposób stały lub niezależny. Żaden z pracowników Wnioskodawcy (ani żadna osoba upoważniona do jego reprezentowania) nie będzie na stałe obecny w Polsce.”

Spółka pragnie nadmienić, że inna Spółka z grupy (…)- (`(...)`) B.V. która również prowadzi działalność w Polsce, 29 grudnia 2021 r. uzyskała pozytywną interpretację indywidualną o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.468.2021.2.RST potwierdzającą, że Spółka nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

II. Ocena działalności Spółki w Polsce

Odnosząc wymienione i opisane wyżej przesłanki stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej do przedstawionego w niniejszym wniosku opisu stanu faktycznego, Spółka stoi na stanowisku, iż nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Nie zostały bowiem spełnione łącznie warunki zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy podkreślić, że działalność Spółki na terytorium Polski nie charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego, aby umożliwić samodzielne prowadzenie działalności na terenie Polski.

Spółka nie posiada na terenie Polski żadnego personelu, w tym zarządu. A nie dysponuje żadnym prawem do ruchomości lub nieruchomości zlokalizowanych na terytorium Polski. Co więcej, Spółka nie posiada również biura ani powierzchni magazynowej na terenie Polski.

Wszystkie zasoby zajmujące się obsługą handlową, administracyjną, marketingową, zarządczą oraz wszelka inna infrastruktura niezbędna do prowadzenia spraw przedsiębiorstwa jak również prowadzenia działalności podstawowej Spółki znajduje się na terenie Szwecji. Spółka jest zarządzana ze Szwecji, a jej serwery jak i cały dział IT również znajduje się poza Polską.

A w ramach prowadzonej w Polsce działalności korzysta z usług podmiotów zewnętrznych tj. dostawców usług transportowych, logistyczno-magazynowych oraz doradczych. To dostawcy usług zatrudniają personel oraz są w posiadaniu nieruchomości (m.in. magazynów) - dostawcy świadczą swoje usługi całkowicie niezależnie od Spółki.

Usługi logistyczno - magazynowe świadczone na rzecz Spółki dotyczą wszelkich czynności magazynowych jak również logistycznych związanych z magazynowaniem towarów (ubrań), które są związane z działalnością A na terenie Polski.

Usługi transportowe - polegają na przetransportowaniu towarów, które A sprzedaje do jednego z kontrahentów z grupy (…) - B PL. Całość transakcji odbywa się w ramach BAPA (uprzedniego porozumienia cenowego).

Usługi doradcze - świadczone na rzecz Spółki w szczególności dotyczą weryfikowania prawidłowości danych wykazywanych w plikach JPK.

Spółka nie ma wpływu na sposób świadczenia ww. usług, w szczególności nie jest uprawniona do narzucania sposobu działania, metod pracy czy stosowanych systemów, przy realizacji usług. Usługodawcy są w pełni decyzyjni oraz samodzielnie decydują o metodach, sposobach oraz systemach realizacji usług na rzecz Spółki.

A nie ma prawa do wydawania jakichkolwiek poleceń pracownikom usługodawców jak również nie ma prawa do wpływania w jakikolwiek sposób na wykorzystanie ruchomości oraz nieruchomości będących własnością usługodawców. A nie wynajmuje żadnych magazynów w Polsce i nie ma kontroli nad magazynami, w których towary AA są magazynowane przez dostawcę usług logistyczno – magazynowych. W szczególności A nie jest uprawniony do zarządzania przestrzenią magazynową czy kontrolowania sposobu magazynowania towarów czy też kontrolowania pracowników podmiotu świadczącego usługi logistyczno - magazynowe.

Również w przypadku świadczenia usług transportowych przedmiotowe usługi są tak jak Spółka wskazała świadczone w sposób niezależny od A. Również te usługi są wykonywane przez przewoźników w sposób niezależny od A. W szczególności A nie wydaje żadnych poleceń pracownikom podmiotów świadczących usługi transportowe, nie decyduje którą drogą towar jest przewożony ani jakim konkretnie środkiem transportu.

Usługi nabywane przez A w Polsce mają charakter pomocniczy tj. umożliwiają magazynowanie oraz transportowanie sprzedawanych przez Spółkę towarów do B PL oraz do innych spółek z Grupy (…) poza Polską - tym samym są niezbędne do wykonywania tej działalności w Polsce.

Podsumowując, zdaniem Spółki w świetle przepisów Rozporządzenia Wykonawczego 282/2011 jak i polskiej ustawy VAT nie będzie ona posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z uwagi na niespełnienie łącznie przesłanek charakteryzujących tego typu działalność.

W związku z powyższym, Państwa zdaniem, w opisanym stanie faktycznym Spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów podatku od towarów i usług w Polsce w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady nr 282/2011.

Jeżeli więc, w opisanym stanie faktycznym w związku z tym, że dla nabywanych przez Spółkę usług miejscem świadczenia usług na podstawie art. 28b ustawy o podatku VAT nie będzie Polska, to w przypadku otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT dotyczącym nabycia usług Spółka nie będzie miała prawa do odliczenia tego podatku VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa.