0112-KDSL2-2.440.70.2022.2.EZ

WIĄŻĄCA INFORMACJA STAWKOWA (WIS)

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową, i art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r., poz. 931, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, po rozpatrzeniu wniosku (…) z dnia 30 marca 2022 r. (data wpływu 13 kwietnia 2022 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje niniejszą wiążącą informację stawkową.

Przedmiot wniosku: towar – sprzedaż w systemie „na wagę” (..) z mięsem „na wynos” do bezpośredniego spożycia

Opis świadczenia:

Sprzedaż w systemie „na wagę” (…) z mięsem „na wynos” do bezpośredniego spożycia.

Sprzedaż produkowanych przez Wnioskodawcę (…) z mięsem odbywa się w systemie „na wagę”. Cena, którą klient uiszcza w związku z nabyciem posiłku, zależy wyłącznie od gramatury wybranego dania (niezależnie od rodzaju potrawy) i jest ustalona za 100 gram produktów. Lokal jest samoobsługowy, zatem klient samodzielnie wybiera potrawy i ich ilości, komponując własne danie. Produkty wytwarzane są wyłącznie wg decyzji i wyboru Wnioskodawcy (nie ma możliwości, aby danie robione było na zamówienie konsumenta). Produkty są dostępne dla klientów w postaci, w której nadają się do bezpośredniego spożycia – są w pełni przyrządzone, serwowane na ciepło. Z uwagi na lokalizację lokalu w centrum handlowym, sprzedaż na rzecz klientów odbywa się w tzw. strefach „food court”. Sprzedaż produktów „na wynos” w strefie „food court” przebiega w następujący sposób: w celu wybrania odpowiedniego posiłku klient przygotowuje udostępnione przez Wnioskodawcę: pojemnik styropianowy lub plastikowy (zgrzewany od góry) oraz sztućce jednorazowe, z którymi przechodzi wzdłuż lady, na której wystawione są wszystkie dania (podgrzewane w tzw. bemarach). Ponad pojemnikami z żywnością zamontowane są nadstawki z lampami doświetlającymi oraz grzewczymi, na których ustawione są tabliczki opisujące każde danie z osobna (wskazujące nazwę dania oraz dominujące składniki) i dzięki temu klient bez pomocy personelu otrzymuje informacje dotyczącą oferowanych dań. Klient samodzielnie podejmuje decyzję co do wyboru dań na podstawie informacji umieszczonych na tabliczkach oraz wyglądu samych dań. Serwowane dania są ściśle zdefiniowane i nie mogą być modyfikowane na potrzeby danego klienta, natomiast ma on dowolność w komponowaniu dania, które finalnie nabywa. Klient ma styczność z personelem punktu sprzedaży dopiero w chwili, gdy dokonał już wyboru dań, które zamierza zakupić i dociera do drugiego końca lady, gdzie znajdują się wagi połączone z kasami fiskalnymi. Zadaniem personelu jest zasadniczo zważenie talerza wraz z wybranymi przez klienta potrawami, który klient wykłada na wagę, ewentualnie podanie napoju wskazanego przez klienta. Co do zasady, personel Wnioskodawcy nie doradza klientowi w zakresie wyboru dań, jedynie na prośbę klienta może on otrzymać informację dotyczącą składników poszczególnych potraw. Kasjerzy mogą także polecać napoje przetworzone, niemniej działania te nakierowane są głównie na promowanie konkretnego produktu w danym okresie. Wnioskodawca nie zapewnia obsługi kelnerskiej.

Rozstrzygnięcie: PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 2015 – 56

Stawka podatku od towarów i usług: 8%

Podstawa prawna: art. 41 ust. 12f w zw. z art. 41 ust. 2 oraz art. 146aa ust. 1 pkt 2 i ust. 1a ustawy

Cel wydania WIS: określenie stawki podatku od towarów i usług

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2022 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie wiążącej informacji stawkowej w powyższym zakresie.

W treści wniosku przedstawiono następujący szczegółowy opis.

(…) Z MIĘSEM.

Procentowy skład dla jednego serwowanego (..):

(…).

(…) (dalej: „Wnioskodawca”) jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) prowadzącym działalność gospodarczą na terytorium Polski. Wnioskodawca prowadzi punkt sprzedaży funkcjonujący pod marką (…). Wnioskodawca oferuje swoim klientom sprzedaż żywności oraz napojów w stanie przetworzonym, jak i nieprzetworzonym.

(…)

Wnioskodawca nie prowadzi i nie planuje prowadzić w przyszłości sprzedaży napojów lub innych produktów alkoholowych. Sprzedaż produktów Wnioskodawcy, z wyłączeniem napojów, odbywa się w systemie „na wagę”. Cena, którą klient uiszcza w związku z nabyciem posiłku, zależy wyłącznie od gramatury wybranego dania (niezależnie od rodzaju potrawy) i jest ustalona za 100 gram produktów. Lokal (…) jest samoobsługowy, zatem klient samodzielnie wybiera potrawy i ich ilości, komponując własne danie.

Ze względu na system sprzedaży nie jest możliwe jednoznaczne wskazanie pełnej oferty produktowej Wnioskodawcy, gdyż każdego dnia serwowanych jest około 40 dań z bardzo szerokiej bazy produktów. Menu oferowane przez Wnioskodawcę jest każdego dnia inne. Niniejszym wnioskiem oparty jest produkt (…) Z MIĘSEM.

Wnioskodawca podkreśla, że produkty wytwarzane są wyłącznie wg decyzji i wyboru Wnioskodawcy (nie ma możliwości, aby danie robione było na zamówienie konsumenta).

Produkty są dostępne dla klientów w postaci, w której nadają się do bezpośredniego spożycia – są w pełni przyrządzone, serwowane na ciepło itd. Z uwagi na lokalizację lokalu (…) w centrum handlowym, sprzedaż na rzecz klientów odbywa się w tzw. strefach „food court”. Sprzedaż produktów w strefie „food court” przebiega w następujący sposób: w celu wybrania odpowiedniego posiłku klient przygotowuje udostępnione przez Wnioskodawcę: tacę, talerz, sztućce, opcjonalnie także serwetki, z którymi przechodzi wzdłuż lady, na której wystawione są wszystkie dania (podgrzewane w tzw. bemarach). Ponad pojemnikami z żywnością zamontowane są nadstawki z lampami doświetlającymi oraz grzewczymi, na których ustawione są tabliczki opisujące każde danie z osobna (wskazujące nazwę dania oraz dominujące składniki) i dzięki temu klient bez pomocy personelu otrzymuje informacje dotyczącą oferowanych dań. Klient samodzielnie podejmuje decyzję co do wyboru dań na podstawie informacji umieszczonych na tabliczkach oraz wyglądu samych dań. Serwowane dania są ściśle zdefiniowane i nie mogą być modyfikowane na potrzeby danego klienta, natomiast ma on dowolność w komponowaniu dania, które finalnie nabywa.

Klient ma styczność z personelem punktu sprzedaży dopiero w chwili, gdy dokonał już wyboru dań, które zamierza zakupić i dociera do drugiego końca lady, gdzie znajdują się wagi połączone z kasami fiskalnymi. Zadaniem personelu jest zasadniczo zważenie talerza wraz z wybranymi przez klienta potrawami, który klient wykłada na wagę, ewentualnie podanie napoju wskazanego przez klienta. Co do zasady, personel Wnioskodawcy nie doradza klientowi w zakresie wyboru dań, jedynie na prośbę klienta może on otrzymać informację dotyczącą składników poszczególnych potraw. Kasjerzy mogą także polecać napoje przetworzone, niemniej działania te nakierowane są głównie na promowanie konkretnego produktu w danym okresie.

Klient ma możliwość konsumpcji niezwłocznie po zważeniu dania i uiszczeniu opłaty. Klient korzysta ze standardowej zastawy stołowej (nie jednorazowej), nie jest ona jednak podawana klientowi, a jedynie dostarczana w wyznaczone miejsce, od którego klient zaczyna komponowanie posiłku. Klient sam wybiera sztućce, których potrzebuje w celu skonsumowania posiłku.

Z uwagi na fakt, że opisany wyżej system samoobsługi pozwala na sprawny i szybki zakup posiłku, wielu klientów korzysta jednak z możliwości zakupu dania „na wynos”. Ceny potraw są identyczne zarówno w przypadku konsumpcji na miejscu, jak i zakupu dań „na wynos”. Sprzedaż potraw zarówno w przypadku sprzedaży z możliwością konsumpcji na miejscu czy zakupem „na wynos” odbywa się na analogicznych zasadach, przy czym w przypadku zakupu dań „na wynos” klient wybiera zamiast naczyń pojemnik styropianowy lub plastikowy (zgrzewany od góry) oraz sztućce jednorazowe – goście sami wybierają rodzaj opakowania (pobranie opakowania do zapakowania dań „na wynos”). Tym samym łatwo odróżnić sprzedaż „na wynos”.

Niniejszy wniosek dot. sprzedaży towaru, o którym mowa w dziale D1 w schemacie sprzedaży opisanym we wniosku – jednak WYŁĄCZNIE w zakresie, który dotyczy sprzedaży towarów „NA WYNOS”, tym samym wniosek nie dotyczy sprzedaży towaru, który jest konsumowany na miejscu w strefie „food court”.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonywane przez Wnioskodawcę czynności wskazane w opisie stanu faktycznego, tj. sprzedaż gotowych dań w systemie na wagę, z przeznaczeniem „na wynos”, realizowana w strefie „food court” stanowią dostawę towarów.

Nazwa handlowa/nazwy handlowe oraz informacje dodatkowe, w tym poufne:

(…).

Uzasadnienie sposobu zidentyfikowania świadczenia na potrzeby podatku od towarów i usług

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Uwzględniając zatem powyższe przepisy w pierwszej kolejności należy ustalić, czy w przypadku sprzedaży dania będącego przedmiotem wniosku, w okolicznościach wskazanych we wniosku, mamy do czynienia ze sprzedażą towaru, czy też usługą w rozumieniu ustawy. W tym celu należy posiłkować się orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), który w licznych wyrokach odniósł się do kwestii klasyfikacji czynności jako świadczenia usług, czy dostawy towarów.

Jak wskazał TSUE w wyroku z dnia 27 października 2005 r., nr C-41/04, w sprawie Levob Verzekeringen i OV Bank (pkt 19) oraz wyroku z dnia 29 marca 2007 r., nr C-111/05 w sprawie Aktiebolaget NN (pkt 21), w przypadku gdy transakcja składa się z szeregu świadczeń i czynności, należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana, w celu określenia, po pierwsze czy chodzi o dwa, czy więcej świadczeń odrębnych, czy też o świadczenie jednolite, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku owo jednolite świadczenie należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy jako świadczenie usług.

Natomiast w wyroku z dnia 10 marca 2005 r., nr C-491/03 w sprawie Ottmar Hermann (pkt 22), TSUE wskazał, że: „Ponieważ sprzedaży jakiegoś towaru zawsze towarzyszy świadczenie jakiejś minimalnej usługi (takiej jak wyłożenie towarów na stoiskach, wydanie faktury, itd.), jedynie usługi inne niż te, które towarzyszą nieodłącznie sprzedaży jakiegoś towaru, mogą być wzięte pod uwagę przy ocenie udziału świadczenia usług w odniesieniu do całości złożonej czynności, obejmującej również dostawę jakiegoś towaru”.

Zatem tylko usługi odrębne od usług nierozerwalnie związanych ze sprzedażą towarów można brać pod uwagę w celu określenia udziału świadczenia usług w świadczeniu złożonym, obejmującym również dostawę towarów.

W wyroku z dnia 2 maja 1996 r., nr C-231/94 w sprawie Faaborg-Gelting Linien w pkt 14 TSUE orzekł, że działalność restauracyjną charakteryzuje szereg elementów i czynności, wśród których dostawa żywności jest tylko jedną ze składowych i gdzie zdecydowanie przeważają usługi. Świadczenie takie należy zatem uznać za świadczenie usług, o którym mowa w art. 6 ust. 1 szóstej dyrektywy. Odwrotnie jest natomiast, gdy transakcja dotyczy artykułów żywnościowych na wynos i nie wiąże się ze świadczeniem usług służących organizacji konsumpcji na miejscu w odpowiednich warunkach. Stąd w odniesieniu do działalności restauracyjnej prowadzonej na promie TSUE podkreślił, że sprzedaż gotowych artykułów żywnościowych i napojów do spożycia na miejscu jest wynikiem świadczenia szeregu usług, od przygotowania posiłku do jego podania, i że wiąże się z zapewnieniem klientom infrastruktury obejmującej salę jadalną z pomieszczeniami przyległymi (szatnia itd.) oraz meble i nakrycia. W niektórych przypadkach osoby fizyczne, które zawodowo realizują świadczenia wchodzące w skład działalności restauracyjnej, nakrywają do stołu, służą poradą klientom i udzielają im wyjaśnień w przedmiocie oferowanych artykułów żywnościowych i napojów, podają te produkty do stołu i wreszcie sprzątają stoły po konsumpcji (pkt 13 tego wyroku).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.3.2011, str. 1, z późn. zm.) – usługi restauracyjne i cateringowe oznaczają usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów lub żywności i napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, podczas gdy usługi cateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy.

Ustalenie, czy świadczenie należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy jako świadczenie usług, wymaga wzięcia pod uwagę wszelkich okoliczności, w jakich następuje transakcja, w celu określenia jej elementów charakterystycznych i dominujących. Element dominujący określa się z punktu widzenia przeciętnego konsumenta oraz z uwzględnieniem – w ramach całościowej oceny – wagi jakościowej (a nie tylko ilościowej) elementów świadczenia usług w stosunku do elementów dostawy towarów.

Sprzedaży towaru zawsze towarzyszy minimalny zakres świadczonych usług, takich jak umieszczenie towaru na półkach sklepowych czy wystawienie rachunku, w związku z czym tylko usługi odrębne od usług nierozerwalnie związanych ze sprzedażą towarów można brać pod uwagę w celu określenia udziału świadczenia usług w świadczeniu złożonym, obejmującym również dostawę towarów.

Z kolei działalność restauracyjną charakteryzuje wiele elementów i czynności, wśród których dostawa gotowej żywności i napojów przeznaczonych do spożycia przez ludzi jest tylko jedną ze składowych i gdzie zdecydowanie przeważają usługi.

Ustalenie, z jaką kategorią świadczenia gastronomicznego mamy do czynienia, zależy od wielu zmiennych. Nie jest nią jedynie wola konsumenta skorzystania z infrastruktury lokalu, ale całokształt „otoczenia”, okoliczności towarzyszących danemu świadczeniu.

Z przedstawionych przez Wnioskodawcę informacji wynika, że dostawie (…) z mięsem nie towarzyszą usługi przesądzające, że mamy do czynienia z usługą restauracyjną. W tym przypadku nie występują bowiem usługi charakterystyczne dla działalności restauracyjnej, takie jak m.in. zamawianie posiłku przy stoliku u kelnera, nakrywanie do stołu, podawanie produktów do stołu, czy też sprzątanie po posiłku, które w takiej sytuacji miałyby przeważające znaczenie.

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem wniosku jest sprzedaż w systemie „na wagę” (…) z mięsem. W analizowanej sytuacji sprzedaż odbywa się „na wynos”. Lokal, w którym sprzedawany jest przedmiotowy towar znajduje się w centrum handlowym, gdzie sprzedaż na rzecz klientów odbywa się w tzw. strefach „food court”. Sprzedaż przebiega w następujący sposób: w celu wybrania odpowiedniego posiłku klient przygotowuje udostępnione przez Wnioskodawcę pojemnik styropianowy lub plastikowy (zgrzewany od góry) oraz sztućce jednorazowe, z którymi przechodzi wzdłuż lady, na której wystawione są wszystkie dania (podgrzewane w tzw. bemarach). Ponad pojemnikami z żywnością zamontowane są nadstawki z lampami doświetlającymi oraz grzewczymi, na których ustawione są tabliczki opisujące każde danie z osobna (wskazujące nazwę dania oraz dominujące składniki). Lokal jest samoobsługowy, zatem klient samodzielnie wybiera potrawy i ich ilości, komponując własne danie. Produkty wytwarzane są wyłącznie wg decyzji i wyboru Wnioskodawcy (nie ma możliwości, aby danie robione było na zamówienie konsumenta). Produkty są dostępne dla klientów w postaci, w której nadają się do bezpośredniego spożycia – są w pełni przyrządzone i serwowane na ciepło. Klient ma styczność z personelem punktu sprzedaży dopiero w chwili, gdy dokonał już wyboru dań, które zamierza zakupić i dociera do drugiego końca lady, gdzie znajdują się wagi połączone z kasami fiskalnymi. Zadaniem personelu jest zasadniczo zważenie talerza wraz z wybranymi przez klienta potrawami, który klient wykłada na wagę, ewentualnie podanie napoju wskazanego przez klienta. Co do zasady, personel Wnioskodawcy nie doradza klientowi w zakresie wyboru dań, jedynie na prośbę klienta może on otrzymać informację dotyczącą składników poszczególnych potraw. Wnioskodawca nie zapewnia obsługi kelnerskiej.

Mając na uwadze powyższą analizę oraz opis podany przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że – dla celów stosowania podatku od towarów i usług – w opisanych okolicznościach sprzedaż „na wynos” (…) z mięsem, w pełni przyrządzonego posiłku gotowego do bezpośredniego spożycia – należy uznać za dostawę towaru.

Uzasadnienie klasyfikacji towaru

W myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług w zakresie świadczonych usług należy stosować Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r., poz. 1676, z późn. zm.).

Podstawowe cele, konstrukcję i sposób posługiwania się Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług oraz jej interpretację wskazują zasady metodyczne Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU 2015) zawarte w ww. rozporządzeniu.

Zgodnie z art. 42a pkt 2 lit. a ustawy, wiążąca informacja stawkowa, zwana dalej „WIS”, jest decyzją wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towaru, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług, która zawiera klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych albo usługi według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług niezbędną do określenia stawki podatku właściwej dla towaru lub usługi.

Symbole statystyczne i Nomenklatura scalona wykorzystywane w ustawie służą wyłącznie stosowaniu odpowiednich przepisów, w tym określeniu właściwej stawki podatku od towarów i usług. Nie przesądzają natomiast o tym, czy w świetle przepisów ustawy mamy do czynienia z towarem lub też usługą.

Dokonując klasyfikacji towaru spożywczego do odpowiedniego grupowania w odpowiedniej klasyfikacji statystycznej należy kierować się następującymi zasadami:

- jeżeli dostawie towaru spożywczego towarzyszą „dodatkowe usługi”, wspomagające (przetwarzające ten produkt), polegające np. na przygotowaniu i podaniu tego towaru do natychmiastowego spożycia, wykonywane przez sprzedającego (placówkę gastronomiczną) – dostawa tego towaru klasyfikowana jest według PKWiU 2015 w grupowaniu 56 – Usługi związane z wyżywieniem;

- jeżeli towary spożywcze wydawane są w ramach usług restauracyjnych i cateringowych – klasyfikacja do PKWiU 2015 w grupowaniu 56 – Usługi związane z wyżywieniem;

- jeżeli natomiast dostawie towaru spożywczego nie towarzyszą żadne „dodatkowe usługi” wykonywane przez sprzedającego (z wyjątkiem nierozerwalnie związanych z dostawą tych towarów, np. takie jak: umieszczenie towaru na półkach sklepowych czy wystawienie rachunku) – towar ten klasyfikowany jest według CN.

Przy czym zawsze należy w pierwszej kolejności ocenić towary spożywcze wydawane do bezpośredniego spożycia pod kątem zaklasyfikowania ich według PKWiU 2015 do grupowania „Usługi związane z wyżywieniem” PKWiU 56 (art. 41 ust. 2 i 2a oraz art. 41 ust. 12f ustawy). Jednak przyporządkowanie danego towaru spożywczego do grupowania PKWiU 56 „Usługi związane z wyżywieniem” nie zmienia charakteru tego świadczenia jako towaru w świetle ustawy. Dopiero w sytuacji, w której towar ten nie podlega zaklasyfikowaniu w tym grupowaniu należy dokonać jego klasyfikacji według CN. Mogą również wystąpić sytuacje, w których dany towar nie będzie podlegał klasyfikacji według PKWiU oraz CN.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest producentem (…) z mięsem (towaru spożywczego). Towar sprzedawany jest w lokalu mieszczącym się w galerii handlowej w strefie tzw. „food court”, czyli specjalnej strefie w galerii handlowej, która przeznaczona jest na działalność lokali gastronomicznych. Towar ten jest w pełni przyrządzony, serwowany na ciepło – jest wystawiony do sprzedaży w specjalnych pojemnikach utrzymujących ciepło (tzw. bemarach), czyli jest to danie gotowe do bezpośredniego spożycia. Klientowi oferowane jest do wyboru opakowanie jednorazowe (styropianowe lub plastikowe) i sztućce jednorazowe. Personel przed sprzedażą dokonuje zważenia produktu w celu ustalenia ceny.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że dostawie tego towaru (posiłku) towarzyszą usługi wspomagające. Towar jest odpowiednio wyeksponowany w pojemnikach utrzymujących ciepło potrawy, tak by był nieustannie ciepły i gotowy do spożycia. Po dokonaniu wyboru ilościowego przez klienta personel Wnioskodawcy waży potrawę i kasuje należność. Zatem dostawa takiego towaru nie może być klasyfikowana jako towar według kodu Nomenklatury scalonej, ponieważ do tego grupowania klasyfikuje się towary, którym nie towarzyszą żadne usługi wspomagające.

Wobec powyższego dostawę wyżej opisanego towaru spożywczego (gotowego posiłku), któremu towarzyszą usługi wspomagające (które nie mają charakteru dominującego), należy uznać za dostawę towaru sklasyfikowaną do PKWiU 56 „Usługi związane z wyżywieniem”, przy czym – przyporządkowanie danego towaru spożywczego do ww. grupowania PKWiU 56 nie zmienia charakteru tego świadczenia jako towaru w świetle ustawy.

Uzasadnienie zastosowania stawki podatku od towarów i usług

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, w świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23%.

Według art. 146aa ust. 1a ustawy, jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz

2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%.

Z art. 41 ust. 2 ustawy wynika, że dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 114 ust. 1 i art. 138i ust. 4.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Zgodnie z art. 146da ust. 1 pkt 1 ustawy, dodanym przez art. 1 ustawy z dnia 13 stycznia 2022 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. poz. 196), w okresie od dnia 1 lutego 2022 r. do dnia 31 lipca 2022 r. dla towarów spożywczych wymienionych w poz. 1-18 załącznika nr 10 do ustawy, innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56) stawka podatku wynosi 0%.

Stosownie do art. 41 ust. 12f ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług klasyfikowanych według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), z wyłączeniem sprzedaży w zakresie:

1. napojów innych niż wymienione w załączniku nr 3 lub załączniku nr 10 do ustawy lub w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie, w tym ich przygotowania i podania;

2. towarów nieprzetworzonych przez podatnika, innych niż wymienione w załączniku nr 3 lub załączniku nr 10 do ustawy lub w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie;

3. posiłków, których składnikiem są towary wskazane jako wyłączone z grupowań wymienionych w poz. 2 i 11 załącznika nr 10 do ustawy.

Rozstrzygając kwestię stawki podatku należy przeanalizować wyłączenia wskazane w art. 41 ust. 12f ustawy w odniesieniu do towaru, którego dotyczy wniosek.

Przedmiotowy produkt nie stanowi napoju, a więc wyłączenie wskazane w art. 41 ust. 12f pkt 1 ustawy nie ma zastosowania.

Nie jest to też towar nieprzetworzony, Wnioskodawca przygotowuje danie z określonych składników i dokonuje jego obróbki, w tym obróbki cieplnej, by przygotować danie do bezpośredniego spożycia. Ponadto, w przedstawionym przez Wnioskodawcę składzie produktu nie ma towarów wskazanych jako wyłączone z grupowań wymienionych w poz. 2 i 11 załącznika nr 10 do ustawy. Zatem, również wyłączenia wskazane w art. 41 ust. 12f w pkt 2 i 3 ustawy nie mają zastosowania.

W związku z powyższym, dostawa towaru – (…) z mięsem, w okolicznościach opisanych przez Wnioskodawcę we wniosku – jest klasyfikowana do działu PKWiU 56 – „Usługi związane z wyżywieniem”, przy czym nie jest objęta wyłączeniami, o których mowa w art. 41 ust. 12f ustawy, dlatego też podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 12f w zw. z art. 41 ust. 2 oraz art. 146aa ust. 1 pkt 2 i ust. 1a ustawy.

Informacje dodatkowe

Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Podmiot, na rzecz którego wydano WIS, może ją stosować wyłącznie do towarów tożsamych pod każdym względem z towarem będącym przedmiotem niniejszej decyzji.

Niniejsza WIS wiąże organy podatkowe wobec podmiotu, dla którego została wydana, w odniesieniu do towaru będącego jej przedmiotem, który zostanie sprzedany, zaimportowany lub wewnątrzwspólnotowo nabyty po dniu, w którym WIS została doręczona (art. 42c ust. 1 pkt 1 ustawy), z wyjątkiem następujących przypadków:

- podmiot ten złożył fałszywe oświadczenie, że w dniu złożenia wniosku o WIS, w zakresie przedmiotowym tego wniosku, nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani kontrola celno-skarbowa oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego (art. 42b ust. 3 ustawy),

- towar, będący przedmiotem niniejszej WIS, stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy (art. 42ca ustawy).

Niniejsza WIS jest ważna przez okres 5 lat licząc od dnia jej wydania (art. 42ha ustawy), przy czym wygasa ona z mocy prawa przed upływem tego terminu w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług odnoszących się do towaru, będącego przedmiotem tej WIS, w wyniku której WIS staje się niezgodna z tymi przepisami. Wygaśnięcie WIS następuje z dniem wejścia w życie przepisów, w wyniku których stała się z nimi niezgodna (art. 42h ust. 1 ustawy).

Do liczenia terminów okresu ważności WIS stosuje się odpowiednio art. 12 Ordynacji podatkowej.

POUCZENIE

Od niniejszej decyzji – stosownie do art. 220 § 1 w zw. z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej – służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia, na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP.

W przypadku wnoszenia odwołania w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).