Gmina zrealizowała budowę trzech publicznych toalet, za korzystanie z których pobiera opłaty. Udostępnianie toalet publicznych za wynagrodzeniem stanowi umowę wzajemną, w której obie strony zobowiązują się do świadczenia usług. Gmina zobowiązuje się do udostępnienia toalety, natomiast użytkownik do uiszczenia opłaty za tę usługę. Opłaty za korzystanie z toalet publicznych są wynagrodzeniem za świadczenie usług, które mieszczą się w zakresie zadań własnych Gminy, co oznacza, że usługi te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Obowiązek podatkowy powstaje w momencie wykonania usługi, a Gmina ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego z tytułu inwestycji związanej z budową toalet publicznych oraz kosztów ich utrzymania.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że stanowisko Państwa Gminy w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
7 lutego 2022 r. wpłynął wniosek Państwa Gminy z 4 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:
‒ uznania odpłatnego udostępnienia toalet publicznych za czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług,
‒ momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia powyższych usług,
‒ prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z tytułu inwestycji polegającej na budowie toalet publicznych wraz z niezbędną infrastrukturą oraz kosztów jej utrzymania.
Uzupełnili go Państwo pismem z 11 marca 2022 r. (wpływ 14 marca 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Gmina `(...)` jest czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług) (numer identyfikacji podatkowej `(...)` nadany decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w `(...)` z dnia `(...)`r.). Gmina posiada osobowość prawną i posiada zdolność do czynności cywilnoprawnych.
Gmina `(...)` wykonuje w oparciu o ustawę z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1372 z późn. zm.) zadania własne. Jednym z nich jest utrzymanie porządku i czystości na terenie Gminy. W ramach projektu unijnego pn. „`(...)`” Gmina wybudowała trzy toalety publiczne zlokalizowane w miejscowościach: `(...)`, `(...)`, `(...)`. Za korzystanie z toalet pobierane są opłaty.
Automatyczne toalety wyposażone są we wrzutnik monet, przez co nie wymaga się obecności osoby pobierającej opłaty za udostępnienie toalety. Ponadto nie ma możliwości bezpłatnego skorzystania z toalety. Szalet otwiera się automatycznie, po wrzuceniu monety o odpowiednim nominale.
Opłaty za korzystanie z toalet stanowią dochód Gminy.
Gmina ponosi wydatki związane z utrzymaniem toalet, takie jak: opłaty za zużycie wody, odprowadzanie ścieków, opłaty za energię elektryczną, zakup środków higienicznych, remonty i konserwacje toalet. Gmina może jednoznacznie wyodrębnić koszty związane z udostępnianiem toalet publicznych.
Wrzutnik monet nie ewidencjonuje daty sprzedaży. Automat wrzutowy opróżniany jest najpóźniej na koniec każdego miesiąca. Z czynności tej sporządzany jest protokół dokumentujący wartość środków pieniężnych zawartych we wrzutniku za dany okres, który z kolei stanowi podstawę do ujęcia w ewidencji sprzedaży za dany miesiąc.
W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że faktury dotyczące budowy toalet publicznych oraz faktury związane z kosztami utrzymania toalet są wystawiane na Gminę `(...)`, `(...)`, `(...)`, NIP: `(...)`.
1. Czy odpłatne udostępnienie toalet publicznych przez Gminę stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług - VAT i kiedy powstaje obowiązek podatkowy w zakresie podatku VAT?
2. Czy Gmina ma pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu inwestycji polegającej na budowie toalet publicznych wraz z niezbędną infrastrukturą oraz kosztów jej utrzymania?
Zdaniem Gminy udostępnienie toalet publicznych za opłatą stanowi umowę wzajemną, gdzie obie strony zobowiązują się do wzajemnego świadczenia usług. Gmina zobowiązuje się do udostępnienia toalety, a druga strona do uiszczenia opłaty za tę usługę.
Opłaty za korzystanie z toalet publicznych stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług mieszczących się w zakresie wykonywanych zadań własnych Gminy. W związku z tym usługi udostępniania przez Gminę toalet publicznych za wynagrodzeniem są odpłatnym świadczeniem usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Zdaniem Gminy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usługi. Pieniądze z automatu wyjmowane są w ostatnim dniu miesiąca i do tego dnia zostanie przyporządkowana cała sprzedaż z automatu, jaka miała miejsce w danym miesiącu.
Utrzymanie czystości i porządku w Gminie należy do jej obowiązkowych zadań własnych, a opłaty za korzystanie z toalet publicznych stanowią dochód Gminy. Bezpłatne skorzystanie z toalety nie jest możliwe.
Gmina ponosi wydatki związane z utrzymaniem toalet oraz w przyszłości koszty remontów i konserwacji toalet.
Gmina ma możliwość jednoznacznego przypisania nabywanych towarów i usług (koszty utrzymania) w całości do działalności dotyczącej udostępniania toalet.
Zdaniem Gminy poniesienie wydatków związanych z budową i utrzymaniem toalet publicznych jest bezpośrednio związane z jej odpłatnym udostępnianiem. W związku z powyższym Gmina `(...)` jako czynny podatnik VAT, zobowiązany do uiszczania VAT należnego z tytułu odpłatnego udostępniania toalet publicznych, powinna mieć równoczesne prawo do odliczania VAT naliczonego od wydatków związanych z realizacją inwestycji polegającej na budowie toalet publicznych oraz bieżących kosztów utrzymania toalet.
Stanowisko, które przedstawiła Państwa Gmina we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą”:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Stosownie do z art. 2 pkt 22 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:
Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (…).
Pod pojęciem usługi (świadczenia) rozumie się każde zachowanie, na które składa się zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Wskazania wymaga, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w rozumieniu art. 7 ustawy. Usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.
Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.
Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza –– obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły da celów zarobkowych.
Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy:
Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.), zgodnie z którym:
Krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.
Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.
W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.
Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2022 r., poz. 559):
Gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.
W myśl art. 2 ust. 2 ustawy z o samorządzie gminnym:
Gmina posiada osobowość prawną.
Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym:
Do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.
W myśl art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym:
Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2021 r., poz. 888 ze zm.):
Utrzymanie czystości i porządku w gminach należy do obowiązkowych zadań własnych gminy.
W myśl art. 3 ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach:
Gminy zapewniają czystość i porządek na swoim terenie i tworzą warunki niezbędne do ich utrzymania, a w szczególności zapewniają budowę, utrzymanie i eksploatację własnych lub wspólnych z innymi gminami, lub wspólnych ze związkiem metropolitalnym: szaletów publicznych.
Z opisu sprawy wynika, że Państwa Gmina w ramach projektu unijnego pn. „`(...)`” wybudowała trzy toalety publiczne. Za korzystanie z toalet pobierane są opłaty. Automatyczne toalety wyposażone są we wrzutnik monet, przez co nie wymaga się obecności osoby pobierającej opłaty za udostępnienie toalety. Ponadto nie ma możliwości bezpłatnego skorzystania z toalety. Szalet otwiera się automatycznie, po wrzuceniu monety o odpowiednim nominale. Opłaty za korzystanie z toalet stanowią dochód Gminy.
Z przedstawionych wyżej regulacji prawnych wynika, że utrzymanie czystości i porządku w Gminie należy do jej obowiązkowych zadań własnych, a opłaty za korzystanie z toalety publicznej stanowią dochód Gminy. Udostępnienie toalety publicznej za opłatą stanowi umowę wzajemną, gdzie dwie strony zobowiązują się do wzajemnego świadczenia. W przedmiotowej sytuacji jedna ze stron zobowiązała się do spełnienia pewnej usługi (udostępnienie toalety), a druga strona do uiszczenia zapłaty za tę usługę, która jest pobierana automatycznie.
Nie zmienia tego fakt, że przedmiotowa usługa nie jest skierowana do konkretnego odbiorcy, jak również to, że nie jest zawierana w formie pisemnej. W analizowanym przypadku mamy do czynienia z typową umową adhezyjną, czyli umową zawieraną przez samo przystąpienie bez negocjowania jej postanowień. Postanowienia takich umów są przygotowywane przez jedną ze stron – druga strona może jedynie przyjąć zaproponowane jej warunki lub odmówić zawarcia takiej umowy. Ze względu na swój charakter przedmiotowe umowy często zawierane są jedynie ustnie, występują w tzw. obrocie masowym; np. komunikacja autobusowa, korzystanie z publicznego aparatu telefonicznego.
Tym samym, opłaty za korzystanie z toalet publicznych stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług mieszczących się w zakresie wykonywanych zadań własnych Gminy na podstawie umów cywilnoprawnych.
Zatem, odpłatne udostępnianie przez Gminę toalet publicznych stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, realizowane przez Państwa Gminę w ramach działalności gospodarczej, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według zasad obowiązujących dla tych czynności.
Przepisy ustawy oraz rozporządzeń wykonawczych do ustawy nie przewidują zwolnienia dla usług udostępniania toalet publicznych, w związku z czym usługi te stanowią czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług.
Ponadto, Państwa wątpliwości dotyczą momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT z tytułu świadczenia powyższych usług.
Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy:
Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 1b, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20, art. 21 ust. 1 i art. 138f.
Dla celów powstania obowiązku podatkowego wykonanie usługi następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, z wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment.
Obowiązek podatkowy rodzi również otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem usługi.
Stosownie do art. 19a ust. 8 ww. ustawy:
Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z wyjątkiem:
dostaw towarów, w stosunku do których obowiązek podatkowy powstaje w sposób, o którym mowa w ust. 1b;
dostaw towarów i świadczenia usług, w stosunku do których obowiązek podatkowy powstaje w sposób, o którym mowa w ust. 5 pkt 4.
Powyższy przepis art. 19a ust. 1 formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Jednakże, w sytuacji, gdy przed wykonaniem usługi podatnik otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.
Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.
Dlatego też moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania.
Ustawa nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Wskazać należy, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter.
W przedmiotowej sprawie automatyczne toalety wyposażone są we wrzutnik monet, przez co nie wymagają obecności osoby pobierającej opłaty za udostępnienie toalety. Szalet otwiera się automatycznie, po wrzuceniu monety o odpowiednim nominale.
Wrzutnik monet nie ewidencjonuje daty sprzedaży. Automat wrzutowy opróżniany jest najpóźniej na koniec każdego miesiąca. Z czynności tej sporządzany jest protokół dokumentujący wartość środków pieniężnych zawartych we wrzutniku za dany okres, który z kolei stanowi podstawę do ujęcia w ewidencji sprzedaży za dany miesiąc.
Zatem, udostępnienie toalety po wrzuceniu monety o odpowiednim nominale jest sprzedażą usługi (sprzedażą prawa skorzystania z toalety).
Udostępnienie toalety za opłatą stanowi umowę wzajemną, gdzie dwie strony zobowiązują się do wzajemnego świadczenia. W przedmiotowej sytuacji jedna ze stron zobowiązała się do spełnienia pewnej usługi (udostępnienie toalety), a druga strona do uiszczenia zapłaty za tę usługę, która jest pobierana automatycznie.
Tym samym, obowiązek podatkowy dla przedmiotowych usług dokonywanych za pośrednictwem wrzutomatu powstaje z chwilą wykonania usługi - art. 19a ust. 1 ustawy. Ponieważ określenie dnia, w którym powstał obowiązek podatkowy, jest istotne dla ustalenia okresu rozliczeniowego, w którym dana czynność ma być rozliczona w przypadku automatów, które nie ewidencjonują dnia sprzedaży, wystarczające powinno być, jeśli pieniądze będą wyjmowane z automatu w ostatnim dniu miesiąca i do tego dnia zostanie przyporządkowana cała sprzedaż z automatu, jaka miała miejsce w trakcie całego miesiąca. Ewentualnie kilka razy w danym miesiącu, jeśli taka sytuacja jest konieczna.
Zatem, w przypadku udostępniania toalet publicznych za odpłatnością pobieraną przez wrzutomat, który nie ewidencjonuje dnia sprzedaży, wystarczające jest, jeśli pieniądze są wyjmowane z automatu (wrzutomatu) w ostatnim dniu miesiąca i do tego dnia jest przyporządkowana cała sprzedaż, jaka miała miejsce w trakcie całego miesiąca.
Wątpliwości Państwa Gminy dotyczą również prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z tytułu inwestycji polegającej na budowie toalet publicznych wraz z niezbędną infrastrukturą oraz kosztów jej utrzymania.
Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy:
W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:
Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:
a) nabycia towarów i usług,
b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
Art. 87 ust. 1 ustawy stanowi:
W przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.
W świetle art. 88 ust. 4 ustawy:
Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.
Z przepisu tego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).
Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.
Ponadto, ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy.
Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Państwa Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Faktury dotyczące budowy toalet publicznych oraz faktury związane z kosztami utrzymania toalet są wystawiane na Państwa Gminę. Toalety publiczne są udostępniane za odpłatnością. Bezpłatne skorzystanie z toalet jest niemożliwe. Gmina ponosi wydatki związane z utrzymaniem toalet, takie jak: opłaty za zużycie wody, odprowadzanie ścieków, opłaty za energię elektryczną, zakup środków higienicznych, remonty i konserwacje toalet. Gmina może jednoznacznie wyodrębnić koszty związane z udostępnianiem toalet publicznych.
Jak wyżej stwierdzono, odpłatne udostępnienie toalet publicznych stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Zatem, wydatki związane z budową toalet publicznych wraz z niezbędną infrastrukturą oraz koszty ich utrzymania, związane są z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.
W związku z czym, są spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – przesłanki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego.
Zatem, Państwa Gmina jest uprawniona do odliczenia pełnych kwot podatku naliczonego z tytułu inwestycji polegającej na budowie toalet publicznych wraz z niezbędną infrastrukturą oraz kosztów jej utrzymania, pod warunkiem niezaistnienia innych przesłanek negatywnych, o których mowa w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który przedstawiła Państwa Gmina i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli sytuacja Państwa Gminy będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i Państwa Gmina zastosuje się do interpretacji.
‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili