Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 września 2021 r. (data wpływu 4 października 2021 r.), uzupełnionym pismem z 28 grudnia 2021 r. (data wpływu 28 grudnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności i odliczenia podatku VAT (podatek od towarów i usług) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2021 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności i odliczenia podatku VAT. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 grudnia 2021 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 13 grudnia 2021 r. znak: (`(...)`).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

1. Planowany model działalności gospodarczej

X (dalej: Spółka) jest podmiotem z siedzibą na Cyprze. Spółka posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na Cyprze. Spółka planuje rozpoczęcie działalności gospodarczej w zakresie żeglugi promowej. W ramach przedmiotowej działalności Spółka będzie świadczyła usługi transportu morskiego osób oraz towarów (dalej łącznie jako: „Usługi transportowe”). W rozważanym modelu biznesowym Spółka będzie oferować klientom transport pomiędzy określoną miejscowością (portem) w Polsce oraz miejscowościami (portami) w innych krajach, przede wszystkim w krajach skandynawskich. Aktualnie Spółka nie planuje oferować Usług transportowych pomiędzy określonymi miejscowościami (portami) w Polsce (tj. każdorazowo będą one obejmować transport z Polski za granicę oraz z zagranicy do Polski). Usługi te będą świadczone zarówno na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (B2C), jak i podatników VAT (B2B). Klienci Spółki mogą być podmiotami z siedzibą/miejscem zamieszkania w Polsce, jak i poza Polską.

Ponadto, Spółka planuje również:

• świadczyć na pokładach promów usługi restauracyjne i cateringowe mające na celu zwiększenie komfortu podróżujących poprzez oferowanie posiłków (wliczone w cenę biletu lub jako odrębna usługa),

• dokonywać dostawy towarów służących bezpośrednio zaopatrzeniu statków na rzecz właścicieli promów,

• dokonywać sprzedaży towarów (w tym alkoholu i wyrobów tytoniowych) w barze oraz sklepie,

• dzierżawić przestrzeń na pokładzie na rzecz podmiotów zewnętrznych świadczących usługi na własny rachunek (np. automaty do napojów, przekąsek, gier itp.),

• świadczyć inne usługi dla pasażerów (np. sprzedaż dostępu do Internetu)

(dalej łącznie jako: „Działalność dodatkowa”).

Działalność dodatkowa Spółki będzie ściśle związana z Usługami transportowymi, tj. będzie ona miała na celu w szczególności umożliwienie realizacji Usług transportowych czy też zwiększenie ich efektywności i atrakcyjności.

W związku z planowaną działalnością, Spółka dokona rejestracji jako podatnik VAT czynny.

2. Zasoby Spółki zlokalizowane w Polsce

Spółka zamierza utworzyć w Polsce oddział (dalej: Oddział). W związku z tym. Spółka zatrudni również w Polsce osobę, która będzie odpowiedzialna za funkcjonowanie Oddziału oraz reprezentowanie Oddziału wobec osób trzecich (dalej: Kierownik Oddziału). Spółka planuje również zatrudnienie drugiej osoby, która będzie odpowiedzialna za sprawy administracyjne oraz prowadzenie biura (dalej: Pracownik Administracyjny).

Spółka wynajmie również powierzchnię biurową, w której zlokalizowana będzie siedziba Oddziału. Powierzchnia ta wyposażona będzie w niezbędny sprzęt biurowy należący do Spółki (taki jak biurka, krzesła, komputery, telefony, ksero, drukarka, itp.)

3. Współpraca z innymi podmiotami

Dla celów prowadzenia powyższej działalności Spółka będzie czarterować promy (wraz z załogą) od spółki (spółek) cypryjskiej (dalej: Promy). Promy będą kursowały pomiędzy portami według określonego rozkładu. Tym samym, pomiędzy rejsami, Promy cumowane będą w Polsce lub w Szwecji (bądź też w innym kraju skandynawskim).

Dodatkowo, Spółka zamierza zawrzeć następujące umowy:

· umowę o zarządzanie Promami ze spółką z siedzibą na Cyprze, posiadającą również oddział w Polsce oraz w Szwecji (dalej: Zarządca Promów);

· umowę z zarządcą portu w Polsce, z którego będą wypływać Promy (dalej: Zarządca Portu) określającą warunki współpracy związane z wykonywaniem żeglugi liniowej (w tym obsługi statków przez zarządcę terminala) oraz rozkład zawinięć Promów do nabrzeży terminala portowego;

· umowę świadczenia usług wspomagających z podmiotem z siedzibą na Cyprze, posiadającym oddział w Polsce (dalej: Usługodawca).

Poniżej Spółka wskazuje szczegóły współpracy na podstawie powyższych umów. Jednocześnie, Spółka pragnie zaznaczyć, iż powyższe umowy zostaną zawarte, aby umożliwić Spółce rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej w planowanym zakresie (w okresie, w którym Oddział zatrudniać będzie nie więcej niż dwóch pracowników). Niemniej jednak. Spółka nie wyklucza, iż w toku prowadzonej działalności personel zatrudniony przez Spółkę w ramach Oddziału zostanie powiększony. W takim przypadku natomiast, możliwe jest, że Spółka ograniczy zakres usług nabywanych od podmiotów trzecich (tj. od Zarządcy Promów oraz/ lub od Usługodawcy), na rzecz wykonywania tych czynności przez pracowników własnych czy też nabywania ich od innych podmiotów trzecich lub powiązanych.

3.1. Umowa o zarządzanie Promami

W ramach umowy o zarządzanie Promami, Zarządca Promów zobowiązany będzie m.in. do obsługi Promów na obszarze polskich i szwedzkich portów morskich oraz obsługi ładunków i pasażerów. W ramach świadczonych usług Zarządca Promów może pośredniczyć w zawieraniu przez Spółkę umów dotyczących przewozów morskich.

Spółka upoważni Zarządcę Promów w formie pełnomocnictw do reprezentacji Spółki w zakresie zawierania, zmian, rozwiązywania lub wypowiadania umów frachtowych oraz umów przewozu pasażerów morzem na trasie pomiędzy Polską a Szwecją (lub innym krajem skandynawskim) przy użyciu Promów oraz do wystawiania w imieniu Spółki faktur i prowadzenia działań windykacyjnych.

Spółka nie będzie posiadać dostępu do żadnych ruchomości ani nieruchomości należących do Zarządcy Promów.

Zgodnie z umową. Spółka będzie mieć prawo do przekazywania Zarządcy Promów instrukcji działania w formie pisemnej, niemniej jednak nie będzie ona mieć wpływu na dobór personelu ani zasobów wykorzystywanych dla celów świadczenia usług przez Zarządcę Promów w ramach umowy. W praktyce - pomimo, że umowa ma zostać zawarta z Zarządcą Promów z siedzibą na Cyprze - dla celów wyświadczenia usług na rzecz Spółki wyznaczeni mogą być pracownicy Zarządcy Promów znajdujący się na Cyprze, w Polsce, bądź też w Szwecji.

Dla celów świadczenia usług na rzecz Spółki Zarządca Promów wykorzystywać będzie własny system rezerwacyjny (bookingowy) umożliwiający dokonywanie przez klientów rezerwacji na przejazd Promami. Na podstawie przedmiotowego systemu Zarządca Promów będzie sprawował kontrolę zapełnienia Promów, a także wystawiał faktury w imieniu Spółki.

Zarządca Promów świadczy analogiczne usługi również na rzecz podmiotu innego niż Spółka.

3.2. Umowa z Zarządcą Portu

W ramach przedmiotowej umowy Spółka uzyska prawo do korzystania z infrastruktury zapewniającej dostęp do portu morskiego oraz do korzystania z obiektów terminala w zakresie niezbędnym do świadczenia usług transportu morskiego. Spółka nie będzie posiadać swobodnego dostępu do nieruchomości portowych. Korzystanie z portu odbywać się będzie według przygotowanego „Rozkładu zawinięć statków”, w którym wskazane będą godziny właściwe do wpłynięcia oraz wypłynięcia statków z portu.

Dodatkowo, Spółka ma zamiar wynajmować w porcie w Świnoujściu część placu z przeznaczeniem na posadowienie kontenerów, w których składować będzie części zapasowe dla Promów. Z tytułu wynajmu Spółka będzie uiszczać miesięczny czynsz.

Spółka i Zarządca Portu nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych). Co więcej. Zarządca Portu świadczy analogiczne usługi również na rzecz podmiotów innych niż Spółka.

3.3. Umowa z Usługodawcą

Spółka planuje zawrzeć również umowę świadczenia usług z Usługodawcą. W ramach umowy Spółka ma zamiar nabywać usługi w szczególności w zakresie:

- działalności żeglugowej, w tym obejmujące:

· negocjowanie warunków wszelkich transakcji handlowych;

· aranżowanie wszelkich dostaw na statki, w tym paliw, olejów i smarów, wyżywienia, środków czystości, materiałów higienicznych, wody, itd.;

· organizowanie procesu kupna i sprzedaży statków, wraz z pozyskiwaniem sprzedawcy lub kupującego;

- nadzoru technicznego i bezpieczeństwa żeglugi, w tym obejmujące:

· aranżację i nadzór nad dokowaniami, naprawami, modernizacjami i utrzymaniem statków;

· nominowanie rzeczoznawców, ekspertów, konsultantów technicznych jakich Spółka uzna, od czasu do czasu, za konieczne zatrudnić;

- usług ogólnego zarządu i administracji, w tym obejmujące:

· współpracę z wszelkimi kontrahentami i osobami wskazanymi przez Spółkę (np. z kancelariami prawnymi) w sprawach na rzecz Spółki; administrowanie wszelkim majątkiem będącym własnością, w posiadaniu Spółki lub w inny sposób przez nią użytkowanym;

· administrowanie majątkiem ruchomym znajdującym się w dyspozycji Spółki;

- księgowości i finansów, w tym obejmujące:

· prowadzenie ewidencji zdarzeń gospodarczych Spółki;

· wystawianie faktur w imieniu Spółki za wszelkie świadczone przez nią usługi;

- działalności ubezpieczeniowej, w tym obejmujące:

· zawieranie ubezpieczeń morskich w imieniu i na rachunek Spółki;

· zawieranie ubezpieczeń dotyczących innego majątku ruchomego lub nieruchomego będącego własnością lub w dzierżawie Spółki.

Na podstawie przedmiotowej umowy, Usługodawca uzyska również prawo do nabywania usług w imieniu Spółki.

Powyższe usługi będą świadczone przez Usługodawcę za pośrednictwem oddziału w Polsce. Usługodawca za pośrednictwem oddziału w Polsce świadczy również analogiczne usługi dla innych podmiotów. Niemniej jednak. Usługodawca nie wyznaczy do świadczenia usług na rzecz Spółki konkretnych pracowników (możliwe jest zatem, że dany pracownik - oprócz świadczenia usług na rzecz Spółki - odpowiedzialny będzie również za obsługę innych podmiotów, przy czym sposób oraz organizacja czasu pracy w tym zakresie będą leżały wyłącznie po stronie Usługodawcy).

W uzupełnieniu do wniosku wskazano:

1. Dla celów prowadzenia działalności Spółka będzie czarterować Promy od spółki/spółek cypryjskich. Co do zasady, Prom będzie czarterowany przez Spółkę wraz z załogą (tj. Zarówno Prom, jak i załoga będą dostarczani Spółce przez jeden podmiot). W tym miejscu Spółka chciałaby doprecyzować, iż podmiotami, od których Spółka będzie czarterować Promy mogą być zarówno ich właściciele, armatorzy, tzw. „bareboat” czarterujący lub inne podmioty eksploatujące Prom/działające w charakterze armatora. Tym samym, przez pojęcie „właścicieli Promów”, użyte we wniosku należy rozumieć podmioty czarterujące Promy na rzecz Spółki (które mogą eksploatować je na podstawie prawa własności lub innego tytułu).

Towary służące bezpośrednio zaopatrzeniu statków, o których mowa we wniosku to przykładowo materiały niezbędne do bieżącej eksploatacji promów, środki gospodarcze, części zamienne niezbędne do prawidłowego utrzymania stanu statków, itp. Przyczyną realizacji tych dostaw będzie konieczność utrzymania promów w stanie umożliwiającym ich bezpieczną eksploatację.

2. Usługi, które planuje świadczyć Spółka na rzecz pasażerów będą miały na celu uprzyjemnienie podróży, zapewnienie spełnienia potrzeb podróżnych oraz/lub dostarczenie rozrywki. Co do zasady będą to usługi wskazane we wniosku, niemniej – w zależności od zapotrzebowania pasażerów - możliwe jest poszerzanie oferty usług (na przykład o możliwość odpłatnego skorzystania z platformy filmowej lub muzycznej).

3. Spółka wskazuje, że rozmowy na temat współpracy z potencjalnymi kontrahentami jeszcze trwają, a co za tym idzie informacje te nie są jeszcze sprecyzowane. Na moment złożenia Wniosku, Spółka planuje podjęcie współpracy z Unity Line Limited, spółką prawa cypryjskiego, która będzie prowadziła działalność poprzez swoje oddziały w Polsce oraz Szwecji (Zarządca promami) oraz z oddziałem spółki cypryjskiej - Euroafrica Services Limited (sp. z o.o.) Oddział w Polsce (Usługodawca). Ponadto, Spółka planuje zawrzeć umowę z Zarządem Morskich Portów Szczecin i Świnoujście S.A. oraz z Terminalem Promowym Świnoujście, a także z Zarządem Portów Ystad oraz Trelleborg. Niemniej jednak, w opinii Spółki, precyzyjne dane kontrahentów zagranicznych, z którymi Spółka będzie zawierała umowy, nie powinny mieć wpływu na ustalenie występowania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej / zakładu na terytorium Polski.

4. Spółka zakłada, że działalność prowadzona będzie długoterminowo (przez okres co najmniej kilku lat).

5. Jak zostało wskazane powyżej, rozmowy na temat współpracy z potencjalnymi kontrahentami jeszcze trwają. Niemniej Spółka zakłada, że umowy zostaną zawarte na czas nieokreślony z możliwością wypowiedzenia przez obie strony w ustalonym terminie (przykładowo trzymiesięcznym), bądź też na okres kilku lat.

6. Kierownik Oddziału będzie osobą, która jest odpowiedzialna za bieżące funkcjonowanie Oddziału. Jednocześnie zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami Kierownik Oddziału będzie osobą upoważnioną do reprezentacji przedsiębiorcy zagranicznego w Oddziale wskazaną w Krajowym Rejestrze Sądowym. Tym samym, w zakresie działalności tego Oddziału będzie uprawniony do zawierania umów dotyczących tego Oddziału. Dodatkowo, Kierownik Oddziału będzie posiadał decyzyjność w zakresie kwestii związanych z bieżącym funkcjonowaniem Oddziału (w tym w zakresie polityki kadrowej dotyczącej Oddziału). Niemniej, jeśli chodzi o decyzje strategiczne lub wykraczające poza zakres funkcjonowania samego Oddziału, decyzje będą podejmowane poza Polską tj. przez zarząd Spółki funkcjonujący poza Polską.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka będzie posiadała na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z póżn. zm.; dalej: ustawa o VAT)?

2. W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1 (tj. uznania, że Spółka będzie posiadała w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej), czy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu nabycia usług, w zakresie, w jakim będą one świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy**:**

1. Spółka będzie posiadała na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

2. W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1 (tj. uznania, że Spółka będzie posiadała w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej). Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu nabycia usług, w zakresie, w jakim będą one świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Ad. 1

Pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że przepisy ustawy o VAT nie zawierają definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to zostało zdefiniowane w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15.03.2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - wersja przekształcona (Dz.Urz.UE.L 77 z dnia 23 marca 2011 r., s. 1; dalej: Rozporządzenie).

Należy przy tym zauważyć, iż przedmiotowe Rozporządzenie wiąże w całości i jest stosowane bezpośrednio (tj. bez potrzeby implementacji do krajowego porządku prawnego) we wszystkich państwach członkowskich - w celu zapewnienia jednolitej wykładni analizowanego pojęcia (co jest kluczowe dla spełnienia podstawowych zasad opodatkowania systemu VAT - takich jak powszechność opodatkowania oraz zakaz podwójnego opodatkowania).

Powyższe potwierdza pkt 14 preambuły do Rozporządzenia, który wskazuje, że definicja m.in. analizowanego pojęcia została przewidziana w Rozporządzeniu, aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu. Jednocześnie, co istotne, przy dokonywaniu wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” należy każdorazowo uwzględnić orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości (dalej: TSUE, Trybunał).

Zgodnie ze wskazanymi przepisami Rozporządzenia, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza:

• dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 1 Rozporządzenia - na potrzeby stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE);

• dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje (art. 11 ust. 2 Rozporządzenia - na potrzeby stosowania art. 45 dyrektywy 2006/112/WE i innych przepisów).

Dodatkowo w przepisie art. 11 tego Rozporządzenia wskazuje się, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Omawiana kwestia była również przedmiotem licznych wyroków TSUE. Konkluzje zawarte w tych rozstrzygnięciach i przyjęta przez Trybunał linia orzecznicza w tym zakresie stały się podstawą do stworzenia cytowanej wyżej regulacji, dlatego też wskazówki TSUE powinny być tym bardziej brane pod uwagę przy rozstrzyganiu kwestii tego czy w danej sytuacji podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT w danym kraju członkowskim.

W tym kontekście, warto wskazać na następujące tezy płynące z orzecznictwa TSUE;

• w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz vs. Finanzamt Hamburg-Mitte-Aitstact (C-168/84) TSUE stwierdził m.in., że „prowadzenie działalności komercyjnej może być rozpatrywane jako tworzące stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu odpowiednich przepisów, tylko jeśli to miejsce charakteryzuje się stałą obecnością zarówno ludzkich, jak i technicznych zasobów potrzebnych do świadczenia danych usług”;

• w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sari vs. Bundeszentralamt fur Steuern (C- 73/06) wskazane zostało, iż „zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”;

• w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BY vs. Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam (C-190/95) Trybunał uznał, że: „Co za tym idzie, żeby uznać, na zasadzie odejścia od zasadniczego kryterium głównego miejsca siedziby, że podatnik świadczy w danym miejscu usługi, takie miejsce musi posiadać wystarczający stopień trwałości i strukturę odpowiednią, pod względem zasobów ludzkich i technicznych, żeby świadczyć usługi w sposób niezależny”;

• w uzasadnieniu do wyroku z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie Commissioners of Customs and Excise vs. DFDS A/S (C-260/95) Trybunał wskazał, że nie można twierdzić, że usługi są świadczone z zakładu innego niż miejsce, w którym sprzedawca ustanowił swoją działalność gospodarczą, chyba że ten zakład ma odpowiednią minimalną wielkość, a ponadto są w nim stale obecne ludzkie i techniczne zasoby potrzebne do świadczenia usług”.

Biorąc pod uwagę powyższe, aby twierdzić, iż zagraniczny podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, należy wykazać, że struktura wykorzystywana przez taki podmiot na terytorium Polski charakteryzuje się następującymi elementami:

i) wystarczająca stałość prowadzonej działalności gospodarczej;

ii) odpowiednia struktura w zakresie zaplecza technicznego i osobowego;

iii) odpowiednia samodzielność i niezależność struktury.

Ponadto należy podkreślić, że wszystkie wskazane powyżej przesłanki muszą być spełnione łącznie, aby móc mówić o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

2. Działalność Spółki w świetle kryteriów rozstrzygających o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

2.1. Stałość prowadzonej działalności gospodarczej

Stałość prowadzenia działalności gospodarczej powinna być rozumiana jako zamiar permanentnego, nieprzerwanego jej wykonywania na terytorium danego państwa (albo przynajmniej zamiar wykonywania jej w perspektywie długoterminowej). Działalność ta powinna się również odznaczać takim poziomem zaangażowania podmiotu je prowadzącego, który będzie wskazywał na to, że nie ma ona charakteru tymczasowego.

Biorąc natomiast pod uwagę, że Spółka zamierza rozpocząć prowadzenie działalności na terytorium Polski poprzez utworzenie Oddziału jak również nawiązanie współpracy z podmiotami trzecimi, a kooperacja ta ma mieć charakter długoterminowy. Wnioskodawca jest zdania, że w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku przesłanka ta będzie spełniona.

2.2. Odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego

O istnieniu odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego i osobowego można mówić w sytuacji, w której na terytorium danego kraju znajdują się zarówno ludzkie, jak i techniczne zasoby, które jednocześnie jako całość tworzą zwartą strukturę, która jest wystarczająca dla celów prowadzenia przez podmiot zagraniczny działalności gospodarczej w tym kraju.

Jak zostało wskazane w cytowanym powyżej wyroku w sprawie Planzer Luxembourg Sari vs. Bundeszentralamt fur Steuern (C-73/06): „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (`(...)`). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego Spółka ma zamiar prowadzić działalność w zakresie żeglugi promowej. W tym celu. Spółka utworzy Oddział w Polsce, za pomocą którego świadczyć będzie Usługi transportowe. Tym samym, Spółka będzie dysponowała w Polsce w szczególności następującymi zasobami:

• wynajęta powierzchnia biurowa, w której zlokalizowana zostanie siedziba Oddziału;

• sprzęt biurowy, w który zostanie wyposażona powierzchnia biurowa (m.in. biurka, krzesła, komputery, telefony, ksero, drukarka, itp.), który stanowić będzie własność Spółki;

• co najmniej dwaj pracownicy, tj. Kierownik Oddziału oraz Pracownik .Administracyjny (przy czym Kierownik Oddziału odpowiedzialny będzie za zarządzanie Oddziałem oraz upoważniony będzie do reprezentowania Oddziału wobec osób trzecich);

• wynajęta część placu w porcie w Świnoujściu z przeznaczeniem na posadowienie kontenerów, w których składowane będą części zapasowe dla Promów;

• czarterowane Promy (jakkolwiek należy mieć na względzie, że Promy będą cumowane w polskich portach jedynie czasowo - jako że przez znaczną część doby będą one znajdowały się w trakcie rejsu (tj. na Morzu Bałtyckim), bądź też będą zacumowane w porcie innego kraju (np. w porcie szwedzkim).

Dodatkowo, Spółka zwraca uwagę, że NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r. (sygn. akt I FSK 2004/13) odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że „wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stale miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach”.

Co więcej, jak wskazał Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 3 sierpnia 2018 r. (sygn. 0114-KDIPl-2.4012.326.2018.2.JŻ) „Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób”.

Tym samym należy mieć na względzie, iż Spółka zawrze trzy umowy z podmiotami świadczącymi na jej rzecz usługi. Na podstawie dwóch z tych umów. Zarządca Promów oraz Usługodawca będą wykonywały na rzecz Spółki czynności, których Spółka nie jest w stanie wykonać samodzielne ze względu na niewystarczającą liczbę pracowników (szczególnie na początkowym etapie funkcjonowania Oddziału). Umowy te zapewnią Spółce:

• wsparcie w zawieraniu umów na przewóz;

• system rezerwacyjny, wykorzystywany przez Zarządcę Promów (podmiot ten wykorzystywać będzie własny system rezerwacyjny umożliwiający dokonywanie rezerwacji na przejazd Promami przez klientów);

• obsługę Promów oraz ładunków i pasażerów;

• obsługę działalności żeglugowej, nadzoru technicznego, usług ogólnego zarządu i administracji.

Należy zatem wskazać, że Spółka ma zamiar w taki sposób zorganizować zaplecze osobowe i techniczne (wykorzystując zasoby swoje jak i należące do podmiotów trzecich), który umożliwi jej prowadzenie działalności w sposób stały na terenie Polski. Tym samym, skala posiadanego w kraju, również poprzez zawarte umowy, zaplecza technicznego i personalnego (pomimo, że nie będzie należeć w większości bezpośrednio do Spółki) pozwoli na prowadzenie działalności w sposób zorganizowany i trwały.

Co więcej, posiadane przez Spółkę zasoby łącznie pozwolą jej na odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, które są niezbędne dla celów prowadzenia omawianej działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Tym samym, w opinii Wnioskodawcy należy uznać, że omawiana przesłanka (istnienie odpowiednie, struktury w zakresie zaplecza technicznego i osobowego), wymagana do stwierdzenia, że działalność Spółki prowadzona na terytorium kraju zostanie zakwalifikowana jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, również będzie spełniona.

2.3. Odpowiednia samodzielność i niezależność struktury

Jak wskazano w wyroku TSUE w sprawie We/mory: „z orzecznictwa Trybunału w tej dziedzinie (zob. w szczególności wyrok Planzer Luxembourg, C-73/06, EU:C:2007:397, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo), którym bezpośrednio inspiruje się brzmienie art. 11 rozporządzenia wykonawczego można wywnioskować, że stałe miejsce prowadzenia działalności powinno charakteryzować się wystarczającą stałością oraz odpowiednia strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarcze.

W konsekwencji, jak wynika z powyższego orzecznictwa, aby możliwe było uznanie, że dane zasoby powodują powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, konieczne jest posiadanie przez nie cech autonomiczności oraz samodzielności.

Odnosząc powyższe do zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, należy w pierwszej kolejności zauważyć, że decyzje zarządcze - dotyczące funkcjonowania Oddziału Spółki - będą podejmowane w Polsce przez Kierownika Oddziału.

Spółka zwraca również uwagę na kompetencje, które ma zamiar przekazać za pośrednictwem umów podmiotom trzecim. W tym zakresie. Zarządca Promów będzie upoważniony na podstawie uzyskanego pełnomocnictwa do reprezentacji Spółki w zakresie zawierania, zmian, rozwiązywania lub wypowiadania umów frachtowych oraz umów przewozu pasażerów morzem na trasie pomiędzy Polską a Szwecją (lub innym krajem skandynawskim) przy użyciu Promów oraz do wystawiania w imieniu Spółki faktur i prowadzenia działań windykacyjnych. Powyższe działania będą prowadzone przez Zarządcę Promów według instrukcji przekazywanych przez Spółkę w formie pisemnej. Zarządca Promów, w ramach świadczonych usług, będzie również sprawował kontrolę nad rezerwacjami dokonywanymi przez klientów na przejazd Promami.

Ponadto, szerokie kompetencje w zakresie reprezentowania Spółki otrzyma Usługodawca. Będzie on bowiem upoważniony między innymi do nabywania usług w imieniu Spółki od podmiotów trzecich. W ramach umowy Usługodawca będzie również odpowiedzialny za negocjowanie w imieniu Spółki warunków transakcji handlowych, aranżowanie dostaw na statki, nadzór nad naprawami i utrzymaniem statków, administrowanie majątkiem Spółki, zawieranie ubezpieczeń morskich w imieniu Spółki, itp.

Jak wskazał natomiast Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 5 stycznia 2016 r. (sygn. IBPP4/4512-244/15/PK) „Stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Niezależność ta objawia się w możliwości: sporządzania umów bądź podejmowania decyzji o charakterze zarządczym przez takie stałe miejsce prowadzenia działalności”.

W tym zakresie Spółka wskazuje, że zarówno Kierownik Oddziału, jak i Zarządca Promów oraz Usługodawca posiadać będą uprawnienia decyzyjne w zakresie przyjętego modelu biznesowego.

Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że posiadane przez Spółkę zasoby ludzkie i techniczne w kraju - łącznie z usługami nabywanymi od podmiotów trzecich - umożliwią prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce niezależnie (tj. odrębnie od siedziby Spółki).

Tym samym, w opinii Wnioskodawcy, działalność Spółki na terytorium kraju cechuje wymagana niezależność biznesowa (rozumiana jako pewna niezależność w stosunku do głównej siedziby Spółki).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, zasadne jest uznanie, iż w związku z okolicznościami przedstawionymi w opisie zaistniałego zdarzenia. Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W analizowanej sprawie są bowiem spełnione wszystkie przesłanki pozwalające na uznanie, że Wnioskodawca posiada w Polsce (A) odpowiednią strukturę ludzko-techniczną, (B) charakteryzującą się stałością; i (C) umożliwiającą Spółce świadczenie usług w sposób niezależny (a także nabywanie usług dla potrzeb takiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej).

Ad. 2

1. Związek nabywanych usług z czynnościami opodatkowanymi

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o \/AT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Dodatkowo, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o \/AT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy m.in. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Z powyższych regulacji wynika, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z nabycia towarów i usług, które służą temu podatnikowi do wykonywania przezeń czynności podlegających opodatkowaniem \/AT. Innymi słowy - aby podatnik mógł korzystać z owego prawa, musi istnieć związek pomiędzy towarami lub usługami, które nabywa z czynnościami opodatkowanymi, których dokonuje.

Jak już wspomniano w opisie zdarzenia przyszłego - Spółka ma zamiar nabywać usługi od podmiotów trzecich, które pozwolą jej na świadczenie Usług transportowych na rzecz przyszłych klientów (tj. wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu VAT i niekorzystających ze zwolnienia z opodatkowania).

Niewątpliwie zatem nabywanie usług w tym celu, będzie służyło Spółce do wykonywania czynności opodatkowanych, co zdaniem Wnioskodawcy oznacza, że podstawowy warunek dotyczący związku pomiędzy nabywanymi usługami i wykonywanymi przez podatnika czynnościami opodatkowanymi będzie w tej sytuacji spełniony.

2. Miejsce opodatkowania nabywanych usług

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, w analizowanym przypadku regulacja art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT nie będzie obowiązywała.

Zgodnie bowiem z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT.

Niemniej jednak, na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy zatem uznać, iż usługi świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, będące przedmiotem niniejszego wniosku, będą podlegały opodatkowaniu VAT w Polsce. Tym samym, na wystawianych z tytułu ich świadczenia fakturach podatnicy je świadczący (usługodawcy) powinni wykazać kwotę VAT należnego. Toteż wskazane w tym przepisie wyłączenie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego nie znajdzie wobec Spółki zastosowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że skoro miejscem świadczenia nabywanych usług, które mają być wykonywane przez podmioty trzecie na rzecz Spółki, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, będzie Polska, a co za tym idzie, usługi te będą podlegały opodatkowaniu VAT w Polsce, to Spółce przysługiwać będzie prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących świadczenie przedmiotowych usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, jest prawidłowe

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a). Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (`(...)`) (art. 2 pkt 3 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel `(`(...)`)`.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 `(`(...)`)`.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Natomiast, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

Na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Jak wynika z cyt. przepisu, warunkiem do odliczenia podatku naliczonego związanego z usługami świadczonymi poza terytorium kraju jest to, aby – hipotetycznie – w przypadku wykonywania tych samych usług w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Powołany przepis wymaga ponadto, aby podatnik posiadał dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

W tym miejscu wskazać należy, że z treści art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy wynika, że podatnik podatku od towarów i usług, który dokonuje dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, zachowuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, przy spełnieniu określonych warunków. Przepis ten winien być rozumiany w ten sposób, że upoważnia do odliczenia podatku naliczonego nie tyle w sytuacji, gdy podatnik podatku od towarów i usług wykazuje podatek należny z tytułu wykonywania na terenie kraju czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ale gdy wykazuje fakt dostawy towarów lub świadczenia usług, które z uwagi na przepisy dotyczące miejsca świadczenia opodatkowane są poza terytorium kraju.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest spółką z siedzibą na Cyprze. Spółka planuje rozpoczęcie działalności gospodarczej w zakresie żeglugi promowej. Spółka zakłada, że działalność prowadzona będzie długoterminowo (przez okres co najmniej kilku lat). W ramach przedmiotowej działalności Spółka będzie świadczyła usługi transportu morskiego osób oraz towarów. W rozważanym modelu biznesowym Spółka będzie oferować klientom transport pomiędzy określoną miejscowością (portem) w Polsce oraz miejscowościami (portami) w innych krajach, przede wszystkim w krajach skandynawskich. Usługi te będą świadczone zarówno na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (B2C), jak i podatników VAT (B2B). Klienci Spółki mogą być podmiotami z siedzibą/miejscem zamieszkania w Polsce, jak i poza Polską.

Ponadto, Spółka planuje również:

• świadczyć na pokładach promów usługi restauracyjne i cateringowe mające na celu zwiększenie komfortu podróżujących poprzez oferowanie posiłków (wliczone w cenę biletu lub jako odrębna usługa),

• dokonywać dostawy towarów służących bezpośrednio zaopatrzeniu statków na rzecz właścicieli promów,

• dokonywać sprzedaży towarów (w tym alkoholu i wyrobów tytoniowych) w barze oraz sklepie,

• dzierżawić przestrzeń na pokładzie na rzecz podmiotów zewnętrznych świadczących usługi na własny rachunek (np. automaty do napojów, przekąsek, gier itp.),

• świadczyć inne usługi dla pasażerów (np. sprzedaż dostępu do Internetu)

(dalej łącznie jako: „Działalność dodatkowa”).

Działalność dodatkowa Spółki będzie ściśle związana z Usługami transportowymi.

W związku z planowaną działalnością, Spółka dokona rejestracji jako podatnik VAT czynny.

Spółka zamierza utworzyć w Polsce oddział. W związku z tym. Spółka zatrudni również w Polsce osobę, która będzie odpowiedzialna za funkcjonowanie Oddziału oraz reprezentowanie Oddziału wobec osób trzecich (dalej: Kierownik Oddziału).

Kierownik Oddziału będzie osobą, która jest odpowiedzialna za bieżące funkcjonowanie Oddziału. Jednocześnie zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami Kierownik Oddziału będzie osobą upoważnioną do reprezentacji przedsiębiorcy zagranicznego w Oddziale wskazaną w Krajowym Rejestrze Sądowym. Tym samym, w zakresie działalności tego Oddziału będzie uprawniony do zawierania umów dotyczących tego Oddziału. Dodatkowo, Kierownik Oddziału będzie posiadał decyzyjność w zakresie kwestii związanych z bieżącym funkcjonowaniem Oddziału (w tym w zakresie polityki kadrowej dotyczącej Oddziału). Niemniej, jeśli chodzi o decyzje strategiczne lub wykraczające poza zakres funkcjonowania samego Oddziału, decyzje będą podejmowane poza Polską tj. przez zarząd Spółki funkcjonujący poza Polską.

Spółka planuje również zatrudnienie drugiej osoby, która będzie odpowiedzialna za sprawy administracyjne oraz prowadzenie biura (dalej: Pracownik Administracyjny). Spółka wynajmie również powierzchnię biurową, w której zlokalizowana będzie siedziba Oddziału. Powierzchnia ta wyposażona będzie w niezbędny sprzęt biurowy należący do Spółki (taki jak biurka, krzesła, komputery, telefony, ksero, drukarka, itp.)

Dla celów prowadzenia powyższej działalności Spółka będzie czarterować promy (wraz z załogą) od spółki (spółek) cypryjskiej. Promy będą kursowały pomiędzy portami według określonego rozkładu. Tym samym, pomiędzy rejsami, Promy cumowane będą w Polsce lub w Szwecji (bądź też w innym kraju skandynawskim).

Dodatkowo, Spółka zamierza zawrzeć następujące umowy:

· umowę o zarządzanie Promami ze spółką z siedzibą na Cyprze, posiadającą również oddział w Polsce oraz w Szwecji;

· umowę z zarządcą portu w Polsce, z którego będą wypływać Promy określającą warunki współpracy związane z wykonywaniem żeglugi liniowej (w tym obsługi statków przez zarządcę terminala) oraz rozkład zawinięć Promów do nabrzeży terminala portowego;

· umowę świadczenia usług wspomagających z podmiotem z siedzibą na Cyprze, posiadającym oddział w Polsce.

Powyższe umowy zostaną zawarte, aby umożliwić Spółce rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej w planowanym zakresie (w okresie, w którym Oddział zatrudniać będzie nie więcej niż dwóch pracowników). Niemniej jednak. Spółka nie wyklucza, iż w toku prowadzonej działalności personel zatrudniony przez Spółkę w ramach Oddziału zostanie powiększony. W takim przypadku natomiast, możliwe jest, że Spółka ograniczy zakres usług nabywanych od podmiotów trzecich (tj. od Zarządcy Promów oraz/ lub od Usługodawcy), na rzecz wykonywania tych czynności przez pracowników własnych czy też nabywania ich od innych podmiotów trzecich lub powiązanych.

W ramach umowy o zarządzanie Promami, Zarządca Promów zobowiązany będzie m.in. do obsługi Promów na obszarze polskich i szwedzkich portów morskich oraz obsługi ładunków i pasażerów. W ramach świadczonych usług Zarządca Promów może pośredniczyć w zawieraniu przez Spółkę umów dotyczących przewozów morskich.

Spółka upoważni Zarządcę Promów w formie pełnomocnictw do reprezentacji Spółki w zakresie zawierania, zmian, rozwiązywania lub wypowiadania umów frachtowych oraz umów przewozu pasażerów morzem na trasie pomiędzy Polską a Szwecją (lub innym krajem skandynawskim) przy użyciu Promów oraz do wystawiania w imieniu Spółki faktur i prowadzenia działań windykacyjnych.

Spółka nie będzie posiadać dostępu do żadnych ruchomości ani nieruchomości należących do Zarządcy Promów.

Zgodnie z umową. Spółka będzie mieć prawo do przekazywania Zarządcy Promów instrukcji działania w formie pisemnej, niemniej jednak nie będzie ona mieć wpływu na dobór personelu ani zasobów wykorzystywanych dla celów świadczenia usług przez Zarządcę Promów w ramach umowy. W praktyce - pomimo, że umowa ma zostać zawarta z Zarządcą Promów z siedzibą na Cyprze - dla celów wyświadczenia usług na rzecz Spółki wyznaczeni mogą być pracownicy Zarządcy Promów znajdujący się na Cyprze, w Polsce, bądź też w Szwecji.

Dla celów świadczenia usług na rzecz Spółki Zarządca Promów wykorzystywać będzie własny system rezerwacyjny (bookingowy) umożliwiający dokonywanie przez klientów rezerwacji na przejazd Promami. Na podstawie przedmiotowego systemu Zarządca Promów będzie sprawował kontrolę zapełnienia Promów, a także wystawiał faktury w imieniu Spółki.

Zarządca Promów świadczy analogiczne usługi również na rzecz podmiotu innego niż Spółka.

W ramach umowy z Zarządcą Portu Spółka uzyska prawo do korzystania z infrastruktury zapewniającej dostęp do portu morskiego oraz do korzystania z obiektów terminala w zakresie niezbędnym do świadczenia usług transportu morskiego. Spółka nie będzie posiadać swobodnego dostępu do nieruchomości portowych. Korzystanie z portu odbywać się będzie według przygotowanego „Rozkładu zawinięć statków”, w którym wskazane będą godziny właściwe do wpłynięcia oraz wypłynięcia statków z portu.

Dodatkowo, Spółka ma zamiar wynajmować w porcie część placu z przeznaczeniem na posadowienie kontenerów, w których składować będzie części zapasowe dla Promów. Z tytułu wynajmu Spółka będzie uiszczać miesięczny czynsz.

Spółka i Zarządca Portu nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu ustawy o CIT. Co więcej. Zarządca Portu świadczy analogiczne usługi również na rzecz podmiotów innych niż Spółka.

W ramach umowy z Usługodawcą Spółka ma zamiar nabywać usługi w szczególności w zakresie:

- działalności żeglugowej, w tym obejmujące:

· negocjowanie warunków wszelkich transakcji handlowych;

· aranżowanie wszelkich dostaw na statki, w tym paliw, olejów i smarów, wyżywienia, środków czystości, materiałów higienicznych, wody, itd.;

· organizowanie procesu kupna i sprzedaży statków, wraz z pozyskiwaniem sprzedawcy lub kupującego;

- nadzoru technicznego i bezpieczeństwa żeglugi, w tym obejmujące:

· aranżację i nadzór nad dokowaniami, naprawami, modernizacjami i utrzymaniem statków;

· nominowanie rzeczoznawców, ekspertów, konsultantów technicznych jakich Spółka uzna, od czasu do czasu, za konieczne zatrudnić;

- usług ogólnego zarządu i administracji, w tym obejmujące:

· współpracę z wszelkimi kontrahentami i osobami wskazanymi przez Spółkę (np. z kancelariami prawnymi) w sprawach na rzecz Spółki; administrowanie wszelkim majątkiem będącym własnością, w posiadaniu Spółki lub w inny sposób przez nią użytkowanym;

· administrowanie majątkiem ruchomym znajdującym się w dyspozycji Spółki;

- księgowości i finansów, w tym obejmujące:

· prowadzenie ewidencji zdarzeń gospodarczych Spółki;

· wystawianie faktur w imieniu Spółki za wszelkie świadczone przez nią usługi;

- działalności ubezpieczeniowej, w tym obejmujące:

· zawieranie ubezpieczeń morskich w imieniu i na rachunek Spółki;

· zawieranie ubezpieczeń dotyczących innego majątku ruchomego lub nieruchomego będącego własnością lub w dzierżawie Spółki.

Na podstawie przedmiotowej umowy, Usługodawca uzyska również prawo do nabywania usług w imieniu Spółki. Powyższe usługi będą świadczone przez Usługodawcę za pośrednictwem oddziału w Polsce. Usługodawca za pośrednictwem oddziału w Polsce świadczy również analogiczne usługi dla innych podmiotów. Niemniej jednak, Usługodawca nie wyznaczy do świadczenia usług na rzecz Spółki konkretnych pracowników (możliwe jest zatem, że dany pracownik - oprócz świadczenia usług na rzecz Spółki - odpowiedzialny będzie również za obsługę innych podmiotów, przy czym sposób oraz organizacja czasu pracy w tym zakresie będą leżały wyłącznie po stronie Usługodawcy).

Spółka zakłada, że umowy zostaną zawarte na czas nieokreślony z możliwością wypowiedzenia przez obie strony w ustalonym terminie (przykładowo trzymiesięcznym), bądź też na okres kilku lat.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy w planowanym modelu posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej a w konsekwencji czy Wnioskodawcy przysługuje w Polsce prawo do odliczenia podatku naliczonego z nabycia usług, w zakresie, w jakim będą one świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Ponadto, orzecznictwo TSUE wskazuje, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej mającej siedzibę w innym państwie, wyłącznie opierając się na facie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną. W takim przypadku istotna jest analiza stosunków umownych między rzeczoną spółką, a jej spółką zależną w celu określania czy pierwsza z nich posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie członkowskim. Należy więc uwzględnić szereg kryteriów w celu ustalenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy. Obejmuje to przede wszystkim analizę charakteru i zastosowania świadczonej usługi na rzecz podatnika-usługobiorcy czy też badanie stosunków umownych między spółką dominującą oraz spółką zależną.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawionej sprawy należy stwierdzić, że działalność Wnioskodawcy realizowana w Polsce spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, bowiem cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Jak wskazano Wnioskodawca (Spółka) jest spółką z siedzibą na Cyprze, która przez swój oddział w Polsce będzie świadczyć usługi transportowe (żeglugę promową) pomiędzy Polską i krajami skandynawskimi.

W przedmiotowej sprawie prowadzenie działalności w Polsce wynika z posiadania przez Wnioskodawcę w Polsce wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia opisanej działalności gospodarczej oraz istnienia pewnej minimalnej skali działalność gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność Wnioskodawcy w Polsce nie jest prowadzona w sposób okresowy. Odział Spółki ma zdolność odbioru nabywanych usług - niezbędnych do realizacji własnej działalności - oraz posiada zdolność do świadczenia docelowej usługi na rzecz kontrahentów.

Wnioskodawca będzie zarejestrowany jako podatnik podatku od towarów i usług na terytorium Polski. Na terytorium Polski Wnioskodawca będzie w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadził działalność, w ramach której będzie dokonywać czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Zatem w analizowanym przypadku występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca poprzez posiadane na terytorium kraju zasoby ludzkie i techniczne jest w stanie kompleksowo realizować przyjęty model biznesowy, na który składa się żegluga promowa oraz świadczenia dodatkowe ściśle związana z usługami transportowymi.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, należy stwierdzić, że Wnioskodawca w modelu prowadzenia działalności posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samy stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Odnosząc się do pozostałych wątpliwości wskazać należy, że Spółka jest zarejestrowana w Polsce na cele podatku od towarów i usług. Nabywane usługi są wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych na terytorium Polski albo takich które podlegałyby opodatkowaniu gdyby były wykonywane na terytorium Polski (tj. usługi dla których miejsce świadczenia znajduje się poza krajem, np. świadczenie usług dla podatników mających siedzibę poza granicami kraju).

Zatem, przy spełnieniu warunków formalnych (kwestia ta nie była przedmiotem wniosku) Wnioskodawcy przysługuje w Polsce prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie usług w zakresie, w jakim będą one świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Podsumowując, Wnioskodawca w planowanym modelu posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej a w konsekwencji przysługuje mu w Polsce prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług, w zakresie, w jakim będą one świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Odpowiedź w zakresie pytania dotyczącego podatku dochodowego jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie zapytań Zainteresowanych. Inne kwestie nieobjęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.