Gmina planuje sprzedaż działki gruntowej na rzecz spadkobierców dotychczasowego użytkownika wieczystego, którego prawo wygasło po upływie okresu określonego w umowie. Zgodnie z interpretacją, ta sprzedaż będzie uznawana za odpłatną dostawę towaru, co wiąże się z obowiązkiem opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Działka nie może być zwolniona z VAT, ponieważ jest terenem zabudowanym, a nie niezabudowanym gruntem. W związku z tym, sprzedaż działki będzie podlegać opodatkowaniu VAT w wysokości 23%.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
10 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz spadkobierców użytkownika wieczystego.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Gmina prowadzi na wniosek spadkobierców dotychczasowego użytkownika wieczystego postępowanie w sprawie sprzedaży gruntu w trybie bezprzetargowym zgodnie z art. 37 ust. 3a pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2021 r. poz. 1899 z późn. zm.), tj. sprzedaż na rzecz spadkobierców osoby w stosunku, do której wygasło użytkowanie wieczyste na skutek upływu okresu ustalonego w umowie.
Umową notarialną sporządzoną w dniu 16 sierpnia 1961 roku został zbyty budynek mieszkalny oraz zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego gruntu działki nr (…). Prawo użytkowania wieczystego ustanowiono na okres 50 lat, tj. do dnia 16 sierpnia 2011 roku.
W dniu 8 października 1997 roku zmarł użytkownik wieczysty, a w związku z tym, iż spadkobiercy nie przeprowadzili postępowania spadkowego umowa użytkowania wieczystego gruntu nie została przedłużona na dalszy okres. Wnioskiem z dnia 15 lipca 2021 r. spadkobiercy dotychczasowego użytkownika wieczystego wystąpili do Burmistrza o sprzedaż gruntu działki nr (…) na ich rzecz na podstawie art. 37 ust. 3a pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami przedkładając postanowienie o nabyciu spadku po zmarłym dotychczasowym użytkowniku wieczystym tego gruntu.
Nieruchomość oznaczona jest w operacie ewidencji gruntów i budynków jako działka nr (…) o powierzchni 0,0280 ha, położona w miejscowości przy ulicy (…) nr (`(...)`) (woj. (…), pow. (…), gm. (…)), stanowiąca tereny mieszkaniowe, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą 1.
Przedmiotowa działka zgodnie z planem miejscowym zagospodarowania przestrzennego miasta zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej nr 2 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta (Dz. Urz. Woj. (…)) położona jest na obszarze oznaczonym symbolem literowym 59 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.
Gmina nabyła prawo własności przedmiotowego gruntu z mocy prawa na podstawie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32 poz. 191 z późn.zm.), a fakt ten potwierdzony został stosowną decyzją Wojewody z 1991 r.
Rada Miejska na sesji w dniu w dniu 18 sierpnia 2021 r. podjęła uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na odstąpienie od obowiązku przetargowego trybu zbycia nieruchomości, obejmującej działkę nr (…) położoną przy ul. (…), stanowiącej własność Gminy. Natomiast Burmistrz zarządzeniem z dnia 21 września 2021 r. w sprawie sprzedaży nieruchomości stanowiącej własność Gminy, położonej w (…) przy ul. (…) postanowił o sprzedaży w trybie bezprzetargowym nieruchomości gruntowej oznaczonej według ewidencji gruntów jako działka nr (…) na rzecz spadkobierców dotychczasowego użytkownika wieczystego.
Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną. Gmina posiada status czynnego podatnika podatku od towarów i usług w odniesieniu do czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
W związku z powyższym Gmina wnosi o wydanie indywidualnej interpretacji.
Pytanie
Czy w świetle obowiązujących przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegać będzie dokonanie zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz spadkobierców dotychczasowego użytkownika wieczystego?
Państwa stanowisko w sprawie
Stosownie do art. 37 ust. 3a pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa może być sprzedana na rzecz - po uprzednim wyrażeniu zgody przez radę miejską - w drodze bezprzetargowej na rzecz osób w stosunku, do których wygasło użytkowanie wieczyste na skutek upływu okresu ustalonego w umowie lub decyzji administracyjnej, jeżeli o nabycie nieruchomości ubiega się dotychczasowy użytkownik wieczysty nieruchomości albo jego spadkobierca.
Mając na uwadze fakty, iż użytkowanie wieczyste ww. gruntu wygasło z dniem 16 sierpnia 2011 roku - sprzedaż tego gruntu na rzecz spadkobierców dotychczasowego użytkownika należ uznać za dostawę towaru. Natomiast budynek posadowiony na tym gruncie stanowi odrębną własność i nie podlega on zbyciu na rzecz spadkobierców dotychczasowego użytkownika, gdyż stanowi on ich własność. Tym samym przedmiotem dostawy będzie wyłącznie zbywany grunt z pominięciem budynku mieszkalnego.
Reasumując, stanowisko Gminy w przedmiotowej sprawie opiera się na założeniu, że: dokonanie zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz spadkobierców dotychczasowego użytkownika wieczystego w stosunku, do którego wygasło użytkowanie wieczyste na skutek upływu okresu ustalonego w umowie należy traktować jako dostawę towaru, a zbycie tego gruntu będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w stawce 23%.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą,
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy,
przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).
W myśl art. 2 pkt 6 ustawy,
towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
W świetle art. 2 pkt 22 ustawy,
sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, zbycie nieruchomości gruntowych (działek) spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.
Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy,
podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
W myśl art. 15 ust. 2 ustawy,
działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy,
nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.
Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.
Wskazali Państwo, że zamierzają dokonać na wniosek spadkobierców dotychczasowego użytkownika wieczystego sprzedaży działki gruntu nr (`(...)`) na rzecz spadkobierców osoby w stosunku, do której wygasło użytkowanie wieczyste na skutek upływu okresu ustalonego w umowie. Umową notarialną sporządzoną w dniu 16 sierpnia 1961 roku został zbyty budynek mieszkalny oraz zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego gruntu działki nr (`(...)`). Prawo użytkowania wieczystego ustanowiono na okres 50 lat, tj. do dnia 16 sierpnia 2011 roku. W dniu 8 października 1997 roku zmarł użytkownik wieczysty, a w związku z tym, iż spadkobiercy nie przeprowadzili postępowania spadkowego umowa użytkowania wieczystego gruntu nie została przedłużona na dalszy okres. Wnioskiem z dnia 15 lipca 2021 r. spadkobiercy dotychczasowego użytkownika wieczystego wystąpili o sprzedaż gruntu działki nr (`(...)`) na ich rzecz na podstawie art. 37 ust. 3a pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami przedkładając postanowienie o nabyciu spadku po zmarłym dotychczasowym użytkowniku wieczystym tego gruntu. Nieruchomość oznaczona jako działka nr (`(...)`) stanowi tereny mieszkaniowe. Przedmiotowa działka zgodnie z planem miejscowym zagospodarowania położona jest na obszarze oznaczonym symbolem literowym 59 MN - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Gmina nabyła prawo własności przedmiotowego gruntu z mocy prawa na podstawie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych. Z okoliczności sprawy wynika, że przedmiotem sprzedaży będzie tylko grunt z pominięciem budynku mieszkalnego.
Należy zauważyć, że w myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.),
nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.
W świetle art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego
częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.
Według art. 48 Kodeksu cywilnego,
z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.
Należy wskazać, że zawartego w art. 7 ust. 1 ustawy wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów”, akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu w sprawie C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że
„wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).
Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.
Powyższe znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 310/12), jak również w orzecznictwie europejskim (orzeczenie C-320/88 Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financien), w którym to orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.
W pierwszej kolejności należy wskazać, że dostawa przez Gminę działki nr (`(...)`) będzie niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie publicznoprawną) i dla tej czynności Gmina wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Wobec tego powyższa czynność w świetle ustawy będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.
Należy zauważyć, że czynność (usługa/dostawa), która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.
Zakres i zasady zwolnienia dostawy towarów zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.
W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy,
zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.
Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp.
Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy,
przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Z przytoczonych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.
W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.
Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.
Na działce nr (`(...)`) znajduje się budynek mieszkalny, który nie jest własnością Gminy. Skoro nie posiadają Państwo władztwa ekonomicznego w odniesieniu do ww. budynku posadowionego na działce nr (`(...)`), to nie dokonają Państwo dostawy ww. budynku na sprzedawanym gruncie. W świetle rozwiązań przyjętych w ustawie o podatku od towarów i usług, w ramach transakcji sprzedaży działki nr (`(...)`) nie wystąpi dostawa towaru jakim jest budynek mieszkalny, ponieważ Gmina nie jest w ekonomicznym posiadaniu tego naniesienia.
Wobec powyższego, należy przyjąć, że przedmiotem dostawy na rzecz spadkobierców będzie wyłącznie grunt, którego jednak nie można uznać za teren niezabudowany, w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9. Skoro na działce znajduje się budynek mieszkalny, to nie ma podstaw do przyjęcia, że dokonując dostawy gruntu, dokonają Państwo dostawy gruntu niezabudowanego.
Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dostawa działki nr (`(...)`) nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż przepis ten stosuje się tylko do dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, a w przedstawionej sytuacji grunt ten jest zabudowany budynkiem mieszkalnym.
W konsekwencji, do omawianej dostawy przez Państwa działki nr (`(...)`) nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. W rezultacie, planowana sprzedaż przez Państwa wskazanej powyżej działki nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.
W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu nieruchomości wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie zwolnienia od podatku VAT (podatek od towarów i usług), o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, to należy przeanalizować możliwość zwolnienia dostawy w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy,
zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.
W celu zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:
· towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
· przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
NSA w wyroku z 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że
zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy),a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał.
W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje zatem, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.
Z opisu sprawy nie wynika, aby mieli Państwo prawo do obniżenia podatku VAT przy nabyciu przedmiotowej działki nr (`(...)`) będącej przedmiotem planowanej dostawy. Jak wskazano bowiem w opisie sprawy nabyli Państwo prawo własności działki nr (`(...)`) w 1991 r. z mocy prawa na podstawie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych. Wskazać należy, że podatek od towarów i usług został wprowadzony ustawą z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11 poz. 50 ze zm.). Zatem w momencie nabycia przez Państwa przedmiotowej działki nie występował podatek od towarów i usług. Tym samym w takiej sytuacji nie można mówić, że przysługiwało Państwu prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu działki lub, że takie prawo Państwu nie przysługiwało, ponieważ z uwagi na brak danego podatku dostawa nie mogła być nim obciążona.
Zatem nie można uznać, że skoro danego podatku w momencie nabycia działki nie było to Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do jego odliczenia. Zatem w momencie nabycia nieruchomości nie wystąpił podatek naliczony, który mógłby podlegać odliczeniu.
W konsekwencji nie zostały spełnione warunki niezbędne do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Reasumując, w opisanym wyżej stanie sprawy, dokonanie zbycia prawa własności nieruchomości gruntownej na rzecz spadkobierców będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT we właściwej stawce.
Zatem Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
W tym miejscu należy podkreślić, że na podstawie art. 42b ust. 1 w powiązaniu z art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podatnik może wystąpić do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie wiążącej informacji stawkowej (WIS), która jest wydawana w formie decyzji na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług. Kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być określona wyłącznie w ramach wydania Wiążącej Informacji Stawkowej określonej w art. 42a ustawy.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili