Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 grudnia 2021 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy sposobu dokumentowania Kosztów podróży. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem przesłanym za pośrednictwem ePUAP 25 lutego 2022 r.

Opis zdarzenia przyszłego

Rozpoczęła Pani niedawno działalność gospodarczą. W 2021 r. wybrała Pani opodatkowanie podatkiem liniowym. Jest Pani zarejestrowanym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) i VAT-UE. Ostatnio rozpoczęła Pani świadczenie usług reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego (zwanych dalej „Usługami”) na rzecz firmy z Czech (zwana dalej „Kontrahentem”). Świadczenie tych usług będzie związane z częstymi wyjazdami, głównie zagranicznymi. Zgodnie z umową zawartą z Kontrahentem, koszty poniesione przez Panią w związku ze świadczeniem usług na rzecz Kontrahenta, tzn. koszty przejazdu, usług hotelowych, gastronomicznych itp. (zwane dalej „Kosztami podróży”) zostaną w pełnej wysokości przez Kontrahenta zwrócone.

W 2022 r. planuje Pani wybrać w podatku dochodowym opodatkowanie w formie podatku zryczałtowanego.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

1. czy w pytaniu nr 1 pyta Pani jakim dokumentem powinna dokumentować obciążenie Kontrahenta w kontekście sposobu rozliczenia realizowanego świadczenia na gruncie ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.),

W pytaniu nr 1 Wnioskodawczyni pyta jakim dokumentem powinna dokumentować obciążenie Kontrahenta w kontekście sposobu rozliczenia realizowanego świadczenia na gruncie ustawy z 11 marca 2004 r. jak również przepisów o podatku dochodowym.

2. czy sformułowane pytanie nr 1 dotyczy sytuacji, w której Pani w ramach świadczenia usług reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego nabywa usługi hotelowe, gastronomiczne, przejazdu, które są wliczone w wartość świadczenia usługi reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego, jeżeli NIE należało jednoznacznie wyjaśnić jakiej sytuacji dotyczy sformułowane pytanie nr 1,

Pytanie nr 1 dotyczy sytuacji, w której usługi hotelowe, gastronomiczne, przejazdu itp. nie są wliczane w wartość świadczenia usługi reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego. Co do istoty stanowią zwrot poniesionych Kosztów podróży służbowych poniesionych przez Wnioskodawczynię w związku ze świadczeniem usług na rzecz Kontrahenta. W umowie zawartej z Kontrahentem Wnioskodawczyni ma zapewnione wynagrodzenie za wykonane usługi, a także zwrot poniesionych Kosztów podróży służbowych.

3. czy sformułowane pytanie nr 1 dotyczy sytuacji, w której Pani wykorzystuje nabywane usługi hotelowe, gastronomiczne, przejazdu celem świadczenia usługi reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego, jeżeli NIE należało jednoznacznie wyjaśnić jakiej sytuacji dotyczy pytanie nr 1,

Pytanie nr 1 dotyczy sytuacji, w której Wnioskodawczyni wykorzystuje nabywane usługi hotelowe, gastronomiczne, przejazdu celem świadczenia usługi reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego.

4. czy sformułowane pytanie nr 1 dotyczy sytuacji, w której Kontrahent ostatecznie korzysta z usług nabywanych przez Panią w ramach kosztów podróży,

Pytanie nr 1 dotyczy sytuacji, w której Kontrahent ostatecznie korzysta z usług nabywanych przez Wnioskodawczynię w ramach kosztów podróży.

5. jakie konkretnie postanowienia wynikają z zawartej pomiędzy Panią a Kontrahentem umowy co do przedmiotu świadczenia, ustalania wynagrodzenia za świadczone usługi, w tym marży, wyboru usług hotelowych, gastronomicznych, przejazdu, itp. (prosimy o opisanie postanowień umowy, nie należało natomiast przesyłać umowy w formie załącznika),

Z zawartej pomiędzy Wnioskodawczynią a Kontrahentem umowy w przedmiocie ponoszenia „kosztów podróży” służbowych wynika, że koszty podróży - np. paliwo, usługa hotelowa, usługa gastronomiczna, bilety, itp. - zostaną przez Kontrahenta zwrócone Wnioskodawczyni do kwoty 2000 euro w miesiącu kalendarzowym na podstawie przedstawionych odpowiednich paragonów i faktur związanych z kosztami podróży. W przypadku przekroczenia limitu 2000 euro, Wnioskodawczyni potrzebuje akceptacji Kontrahenta na ewentualne dalsze koszty.

6. czy wyboru usługi hotelowej, gastronomicznej, przejazdu dokonuje Pani,

Wnioskodawczyni dokonuje wyboru usługi hotelowej, gastronomicznej, przejazdu itp.

7. czy nabycia usługi hotelowej, gastronomicznej, przejazdu dokonuje Pani na własną rzecz i we własnym imieniu,

Wnioskodawczyni nabycia usługi hotelowej, gastronomicznej, przejazdu itp. dokonuje na własną rzecz i we własnym imieniu.

8. czy rachunki/faktury za świadczenie usług hotelowych, gastronomicznych, przejazdu są wystawiane na Panią jako nabywcę tych usług,

Rachunki bądź faktury za świadczenie usług hotelowych, gastronomicznych, przejazdu są wystawiane na Wnioskodawczynię jako nabywcę tych usług.

9. na czym konkretnie polegają usługi reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego świadczone przez Panią na rzecz Kontrahenta, należało opisać w jaki sposób są realizowane usługi, co dokładnie obejmują, czego dotyczą, co jest celem świadczonych usług tak aby organ wiedział z czym należy utożsamiać świadczone przez Panią usługi.

Usługi reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego świadczone przez Wnioskodawczynię na rzecz Kontrahenta polegają na:

- doprowadzaniu do zawarcia przez Kontrahenta umów dotyczących sprzedaży produktów i usług;

- demonstrowaniu produktów i usług Kontrahenta, identyfikacji możliwości sprzedaży w imieniu Kontrahenta i na jego rachunek;

- promocji produktów i usług Kontrahenta poprzez:

• przesyłanie ofert do potencjalnych klientów,
• prezentowanie innowacyjnych rozwiązań potencjalnym klientom,
• reprezentowanie Kontrahenta na targach.

Pytanie (w zakresie podatku od towarów i usług)

Jakim dokumentem powinna dokumentować Wnioskodawczyni obciążenie Kontrahenta Kosztami podróży?

Pani stanowisko w sprawie (w zakresie podatku od towarów i usług)

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L 347 s. 1 z późn. zm., dalej - „Dyrektywa 112”) oraz jego implementacją na grunt prawa krajowego, w postaci art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Ustawa o VAT nie posługuje się pojęciem „refaktury”, ale powszechnie przyjmowane jest, że „refakturowanie” odnosi się do regulacji z art. 8 ust. 2a tej ustawy i w ten sposób tym pojęciem posługuje się Wnioskodawczyni w niniejszym wniosku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zdaniem Wnioskodawczyni art. 8 ust. 2a ustawy o VAT należy traktować jako swoistą fikcję prawną, zgodnie z którą podmiot refakturujący dokonuje sprzedaży osobie trzeciej usługi nabytej we własnym imieniu, lecz na rzecz tej osoby trzeciej, tak jakby wykonał ją osobiście. Innymi słowy, podatnik nabywa usługę od jednego podmiotu, a następnie dokonuje jej „odsprzedaży” w niezmienionym stanie na rzecz innego podmiotu trzeciego. Przyjęta w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT fikcja prawna jest praktycznym sposobem przeniesienia, w drodze refakturowania kosztów danych usługi na rzecz ich rzeczywistego beneficjenta, czyli w tym przypadku kontrahenta, na rzecz którego Wnioskodawczyni świadczy usługi.

Jak wskazano w uzasadnieniu wyroku WSA w Warszawie z dnia 8 stycznia 2019 r. sygn. III SA/Wa 864/18: „W przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot „refakturujący” daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw, jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną osobę, nie może być, zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi. W przepisie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT na potrzeby podatku od towarów i usług, ustanowiono zatem swoistą fikcję prawną. Czynność refakturowania, której zasadniczym celem jest przeniesienie przez refakturującego kosztów danej usługi na rzecz faktycznego jej beneficjenta, polegać będzie zatem na wystawieniu przez podatnika na rzecz tego beneficjenta refaktury dokumentującej wyświadczenie przez podatnika tej samej usługi, którą otrzymał (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 31 marca 2014 r., sygn. akt III SA/Gl 1911/13)”. W tym orzeczeniu Sąd wskazał również, że możliwość refakturowania zakupionych usług nie jest warunkowana posiadaniem uprawnień do ich wykonywania oraz warunkiem stosowania refaktury jest między innymi to, że usługa powinna mieć niezmieniony charakter i powinna być zastosowana ta sama stawka lub zwolnienie od podatku, które były określone na fakturze wystawionej przez sprzedawcę. Podsumowując, zdaniem WSA w Warszawie w przytoczonej sprawie: podmiot „refakturujący” usługę świadczy tę usługę nawet wówczas, gdy nie jest podmiotem uprawnionym do świadczenia danych usług. Refakturowanie dla podatku od towarów i usług nie jest zwrotem kosztów a właśnie świadczeniem usług (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 5 lipca 2013 r., sygn. akt III SA/Gl 414/13).

Ponadto, przy refakturowaniu kosztów usług na rzecz innego podmiotu istotne jest to, aby podstawą tej czynności była umowa pomiędzy stronami, która musi regulować relacje i sposób refakturowania usług między stronami umowy. Jak wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 sierpnia 2018 r. o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.257.2018.1.SO: „Refakturowanie usług nastąpić może pod tymi jednak warunkami, że strony łączy umowa określająca sprzedaż o charakterze zasadniczym, zaś refakturowanie jest jedynie sprzedażą uboczną służącą realizacji zawartej umowy, odbiorca faktury jest równocześnie odbiorcą refakturowanych usług oraz pomiędzy odbiorcą a wystawcą refaktury istnieje umowa, z której wynika, że taka usługa jest przedmiotem świadczenia i odrębnego fakturowania. Przyjęty sposób rozliczeń powinien wynikać z zawartej umowy.” W przytoczonym we wniosku stanie faktycznym, umowa zawarta z Kontrahentem, wskazuje, że Koszty podróży poniesione przez Wnioskodawczynie, w związku ze świadczeniem usług na rzecz Kontrahenta, zostaną w pełnej wysokości przez Kontrahenta zwrócone, czyli Koszty podróży będą refakturowane w kwocie niezmienionej, w stosunku 1:1 do faktury pierwotnej, bez naliczania marży.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że istota refakturowania sprowadza się do odsprzedaży innemu podmiotowi usług, nabytych uprzednio przez podatnika. Celem refakturowania jest więc niejako przerzucenie przez Wnioskodawczynię na Kontrahenta kosztu zakupu pierwotnych usług wskazanych powyżej jako Koszty podróży. Tym samym refakturowanie jest świadczeniem uprzednio zakupionych usługi, a w konsekwencji podlega ono takiemu samemu obowiązkowi dokumentacyjnemu, jak każde inne świadczenie usług i powinno czynić zadość wymogom dotyczących faktur, zawartych w art. 106a i następnych ustawy o VAT.

W tym miejscu należy wskazać art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Co prawda pojawiają się również stanowiska, że w związku z tym, iż ostatecznym nabywcą nie jest podmiot finansujący dane świadczenie (np. usługę gastronomiczną), to nie należy obciążać kontrahenta poprzez wystawienie faktury, ale poprzez wystawienie noty obciążeniowej. Podsumowując, w ocenie Wnioskodawczyni poniesione przez Nią Koszty podróży podczas wykonywania usług, powinna udokumentować fakturą wystawianą na Kontrahenta, rozliczając te koszty zgodnie z postanowieniami zawartej między Stronami umowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą,

opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy

rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy,

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przy tym zgodnie z art. 8 ust. 2a:

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Natomiast zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy,

Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy,

Podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;

2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Na podstawie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy,

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że w przypadku świadczenia usług za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od usługobiorcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez usługodawcę wartość (cenę) usług, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. świadczonych usług). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnego świadczenia.

W myśl tych przepisów koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez usługodawcę od usługobiorcy wchodzą do podstawy opodatkowania dla danej usługi podstawowej. Przepis ten jako regułę (a nie wyjątek) uznaje więc doliczanie kosztów dodatkowych do podstawy opodatkowania czynności podstawowej, wskazując tylko przykładowo na rodzaje kosztów, jakie są wliczane do tej podstawy opodatkowania. Oznacza to, że także inne koszty dodatkowe mogą być wliczane do podstawy opodatkowania usług podstawowych, niewymienione w tym przepisie.

Z treści wniosku wynika, że jest Pani zarejestrowanym podatnikiem VAT i VAT-UE. Rozpoczęła Pani świadczenie usług reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego („Usługi”) na rzecz firmy z Czech („Kontrahent”). Usługi świadczone na rzecz Kontrahenta polegają na: doprowadzaniu do zawarcia przez Kontrahenta umów dotyczących sprzedaży produktów i usług; demonstrowaniu produktów i usług Kontrahenta, identyfikacji możliwości sprzedaży w imieniu Kontrahenta i na jego rachunek oraz promocji produktów i usług Kontrahenta. Świadczenie tych usług będzie związane z częstymi wyjazdami, głównie zagranicznymi. Zgodnie z umową zawartą z Kontrahentem, koszty poniesione przez Panią w związku ze świadczeniem usług na rzecz Kontrahenta, tzn. koszty przejazdu, usług hotelowych, gastronomicznych itp. („Koszty podróży”) zostaną w pełnej wysokości zwrócone przez Kontrahenta.

Pani wątpliwości dotyczą ustalenia jakim dokumentem powinna dokumentować obciążenie Kontrahenta Kosztami podróży.

Pojęcia „refaktura” i „refakturowanie” nie są pojęciami zdefiniowanymi wprost na gruncie ustawy o VAT lub Dyrektywy VAT. W praktyce jednak pojęcia te są stosowane w odniesieniu do sytuacji uregulowanej obecnie na gruncie zarówno przepisów Dyrektywy VAT, jak i ustawy o VAT, tj. do odsprzedaży usług, uregulowanej w art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT i art. 28 Dyrektywy VAT. Warunek zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o VAT (art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE) stanowi nabycie usługi przez podatnika we własnym imieniu ale na rzecz osoby trzeciej. W praktyce oznacza to, że podatnik, któremu rzeczywisty wykonawca usługi wystawił pierwotną fakturę, nie korzysta z takiej usługi, lecz jej beneficjentem jest osoba trzecia, na rzecz której usługa została przez podatnika zakupiona i której podatnik wystawia kolejną fakturę, obejmującą taką samą usługę („refakturuje” usługę). Z okoliczności sprawy wynika, że świadczy Pani usługi reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego na rzecz Kontrahenta. Koszty poniesione przez Panią w związku ze świadczeniem ww. usług, tj. koszty przejazdu, koszty usług hotelowych czy usług gastronomicznych zostaną w pełnej wysokości zwrócone przez Kontrahenta. W umowie zawartej z Kontrahentem ma Pani zapewnione wynagrodzenie za wykonane usługi, a także zwrot poniesionych Kosztów podróży służbowych. Pani dokonuje wyboru usług i wykorzystuje nabywane usługi w celu świadczenia usług reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego. Jak zostało już wspomniane warunek zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o VAT stanowi nabycie usługi przez podatnika we własnym imieniu ale na rzecz osoby trzeciej, natomiast w analizowanej sprawie nabycia ww. usług dokonuje Pani na własną rzecz i we własnym imieniu. Nie można zatem mówić o refakturowaniu na rzecz Kontrahenta nabywanych przez Panią usług. Celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, mimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. „Refaktura” jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę we własnym imieniu ale na rzecz kontrahenta, a następnie odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. Przeniesienie kosztów nabycia usług, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia. W przedmiotowej sprawie, nie można zgodzić się, że to Kontrahent ostatecznie korzysta z usług nabywanych przez Panią w ramach Kosztów podróży, bowiem nabywane usługi wykorzystuje (konsumuje) Pani w celu świadczenia usług reprezentanta handlowego i doradcy biznesowego. Usługi nie są odsprzedawane Kontrahentowi z Czech.

W analizowanej sprawie nie ma zatem zastosowania regulacja zawarta w art. 8 ust. 2a ustawy, ani też możliwość obciążenia Kontrahenta poprzez wystawienie noty obciążeniowej. Ponoszone przez Panią Koszty podróży powinny być włączone do podstawy opodatkowania z tytułu świadczonej usługi reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego na podstawie art. 29a ust. 6 ustawy, a całość świadczenia powinna być udokumentowana fakturą zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy.

Zatem, obciążenie Kontrahenta powinna Pani dokumentować fakturą zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy, gdzie ponoszone przez Panią Koszty podróży powinny zostać włączone do podstawy opodatkowania z tytułu świadczonej usługi reprezentanta handlowego oraz doradcy biznesowego.

W konsekwencji Pani stanowisko w sprawie należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanej przez Panią interpretacji oraz wyroków na poparcie własnego stanowiska należy zwrócić uwagę, że interpretacje indywidualne oraz wyroki są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą w sprawach innych podatników, co jest zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających rozstrzygnięciu. Wskazane przez Panią rozstrzygnięcia potraktowane zostały jako element argumentacji lecz nie mogły one wpłynąć na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii, gdyż rozstrzygnięcia te są osadzone w odmiennych stanach faktycznych.

Ponadto powołana przez Panią na poparcie własnego stanowiska interpretacja z 13 sierpnia 2018 r. o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.257.2018.1.SO dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych, więc nie mogła wpłynąć na ocenę prawidłowości stanowiska zaprezentowanego w złożonym przez Panią wniosku, który dotyczy podatku od towarów i usług.

Dodatkowe informacje

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pani zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).