Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
10 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.
Opis stanu faktycznego
Państwa Spółka jest podmiotem mającym siedzibę działalności gospodarczej w Stanach Zjednoczonych Ameryki (dalej również: USA). Spółka jest producentem sprzętu komputerowego służącego do przechowywania danych, w szczególności bibliotek taśmowych i napędów taśmowych (dalej: Produkty).
W USA:
· zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania Spółką,
· dochodzi do negocjowania i zawierania umów z kontrahentami Spółki,
· składane i zawierane są zamówienia na dostawę towarów i usług od dostawców z całego świata,
· zamówienia na sprzedaż i dostawę towarów do klientów na całym świecie są przyjmowane i administrowane w celu realizacji, niezależnie od tego, czy taka realizacja ma miejsce z zasobów Spółki w Stanach Zjednoczonych, czy też taka realizacja ma miejsce w Polsce, jak opisano w niniejszym wniosku, czy w inny sposób,
· kształtowana jest polityka firmy w zakresie jej podstawowej działalności.
Model dystrybucji Produktów Spółki na rzecz nabywców z Unii Europejskiej wygląda następująco:
1. Spółka importuje Produkty od różnych dostawców na całym świecie do Polski. Spółka jest zarejestrowana na potrzeby VAT (podatek od towarów i usług) w Polsce pod numerem (…). Spółka wykazuje w Polsce import towarów. Spółka nie posiada oddziału na terytorium Polski. Ze względu na istniejące wymogi prowadzenia rozliczeń VAT przez podmioty z krajów trzecich Spółka wyznaczyła w Polsce przedstawiciela podatkowego.
2. Produkty są składowane w magazynie należącym do podmiotu mającego siedzibę działalności gospodarczej w Polsce.
3. Podmiot mający siedzibę działalności gospodarczej w Polsce wykonuje Usługi (opisane w dalszej części wniosku) na Produktach będących własnością Spółki.
4. Produkty są transportowane bezpośrednio z magazynu prowadzonego w Polsce przez podmiot mający siedzibę działalności gospodarczej w Polsce do ostatecznego klienta.
5. Produkty są własnością Spółki do momentu ostatecznej sprzedaży na rzecz klientów.
W celu realizacji ww. modelu działalności Spółka nawiązała w Polsce współpracę z Podmiotem mającym siedzibę działalności gospodarczej w Polsce - z X, 20 czerwca 2020 r. Spółka i X zawarły umowę o zarządzanie zapasami magazynowymi i konsygnacyjnymi (dalej: Umowa), Umowa pomiędzy Spółką a X zawarta została na czas nieokreślony, aż do momentu gdy jedna ze stron zdecyduje się na jej rozwiązanie.
Zgodnie z Umową Spółka produkuje, wprowadza na rynek i sprzedaje szereg produktów związanych z zarządzaniem danymi i rozwiązaniami do przechowywania taśm i bibliotek taśm. X jest dystrybutorem i integratorem w dziedzinie rozwiązań ICT; posiada również wiedzę z zakresu magazynowania, realizacji, konfiguracji, jakości, inspekcji kontrolnej, wysyłki i zarządzania zapasami. Spółka zdecydowała się więc zaangażować firmę X w magazynowanie, realizację, konfigurację, inspekcję, wysyłkę i zarządzanie zapasami, na zasadzie komisu, zapasami produktów Spółki w Polsce.
Zgodnie z Umową X w zamian za wynagrodzenie świadczy na rzecz Spółki następujące usługi (dalej: Usługi):
a. pozyskuje, wyposaża, obsługuje i zarządza magazynem w sposób profesjonalny,
b. ponosi, na swój własny koszt, całą robociznę, nadzór, podatki, opłaty za wynajem, opłaty za zezwolenia, sprzęt, materiały (z wyłączeniem wyłącznie materiałów Spółki) oraz inne powiązane wydatki i zasoby niezbędne do świadczenia Usług na rzecz Spółki,
c. odbiera, sprawdza, rejestruje i inwentaryzuje produkty wysyłane od Spółki lub jej dostawców produkcyjnych do magazynu,
d. przechowuje produkty w magazynie,
e. montuje, konfiguruje i wysyła produkty zgodnie z wytycznymi konfiguracyjnymi Spółki,
f. sprawdza, testuje i zatwierdza produkty zgodnie z procesami kontroli jakości Spółki,
g. terminowo odbiera i przetwarza wszystkie zamówienia sprzedaży,
h. przeprowadza i wypełnia jeden spis inwentarza z natury („Inwentarz fizyczny”) produktów w każdym miesiącu kalendarzowym oraz kolejne spisy z natury, jeśli jest to zasadnie konieczne w celu uzgodnienia wszelkich rozbieżności,
i. świadczy usługi serwisowe i wsparcia (przyjmuje wadliwy lub uszkodzony Produkt, wymienia na nowy oraz ewentualnie wysyła wadliwy lub uszkodzony produktu zgodnie z zaleceniami Spółki,
j. podejmuje wszelkie inne prace zgodnie z warunkami Umowy.
Jeśli Spółka zażąda od X wykonania jakiejkolwiek pracy, która zostanie uznana przez X za wykraczającą poza zakres w/w usług, X ma prawo zaakceptować lub odrzucić takie żądanie. X świadczy Usługi w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.
W kontekście, świadczenia przez X Usług należy zauważyć, że:
‒ X jest zobowiązany zapewnić odpowiedni standard magazynowania, pakowania, transportu Produktów zgodnie z wymogami Spółki;
‒ X jest zobowiązany używać materiałów Spółki do pakowania i do wysyłki Produktów Spółki;
‒ Spółka nie ma prawa do swobodnego wstępu na teren magazynu w dowolnym czasie;
‒ Spółka może przeprowadzić inspekcję magazynu skontrolować wszelkie zapisy, pliki i transakcje finansowe związane z usługami X na rzecz Spółki w normalnych godzinach pracy, po powiadomieniu X z co najmniej 24-godzinnym wyprzedzeniem. Prawa do audytu i inspekcji obejmują prawo Spółki do przeglądu procedur i praktyk inwentaryzacyjnych X oraz do przeprowadzenia losowej inwentaryzacji części lub całości majątku Spółki;
‒ Spółka nie ma prawa decydowania o sposobie wykorzystania powierzchni magazynowej. Decyzje o tym, w którym miejscu w magazynie Produkty są składowane, podejmowane są przez X: X ma obowiązek oznaczyć półki w magazynie przeznaczone dla Produktów Spółki, aby wyraźnie odzwierciedlały położenie Produktów i materiałów Spółki i przechowywać Produkty i Materiały w obszarach i regałach wyłącznie wyznaczonych i wykorzystywanych dla Spółki, nie mieszać Produktów i materiałów Spółki z innymi produktami i materiałami;
‒ X jest zobowiązany do zapewnienia i utrzymania sprzętu i wyposażenia niezbędnych do świadczenia powyższych Usług. Spółka nie podejmuje bieżących decyzji dotyczących sprzętu i wyposażenia służących do świadczenia Usług;
‒ Spółka nie ma możliwości kierowania działaniami X ani wydawania jakichkolwiek wiążących poleceń personelowi X. Zawarta umowa nie przewiduje, by personel X biorący udział w świadczeniu usług na rzecz Spółki był zobowiązany do wykonywania czynności wyłącznie na rzecz Spółki. Innymi słowy X zawiera umowy także z innymi podmiotami i personel X świadczy usługi zarówno na rzecz Spółki jak i na rzecz innych podmiotów. Spółka nie decyduje o tym, kto z personelu X jest faktycznie zaangażowany w świadczenie usług na rzecz Spółki, ani o poziomie zatrudnienia niezbędnego do świadczenia usług (np. konieczność zatrudnienia dodatkowego personelu), ani też nie dokonuje oceny personelu (np. oceny okresowe, decyzje o zwolnieniu) - decyzje te leżą po stronie X. Ponadto personel X nie ponosi odpowiedzialności względem Spółki;
‒ Spółka nie będzie dysponować na terytorium Polski personelem innych podmiotów w tym personelem X, który byłby zobligowany wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Spółkę i byłby poddany jej kontroli jak własny personel;
‒ Spółka nie wyznaczyła w Polsce jakichkolwiek osób do obsługi jej działalności, które związane byłyby ze Spółką stosunkiem zależności (np. umową o pracę, umową zlecenia itp.). W szczególności Spółka nie posiada ani przedstawicieli handlowych ani przedstawicieli umocowanych do zawierania umów w jej imieniu lub osób uprawnionych do negocjowania kontraktów;
‒ Spółka nie przewiduje oddelegowania personelu Spółki na terytorium Polski w celu nadzorowania prawidłowości świadczenia opisanych wyżej usług;
‒ W Polsce nie przebywają i nie będą stale przebywać osoby upoważnione do reprezentowania Spółki. W szczególności należy przy tym wskazać, że żaden z członków zarządu, menedżerów, pracowników lub współpracowników Spółki nie będzie stale albo przez dłuższy okres czasu przebywał w Polsce;
‒ X zobowiązał się do utrzymania takiej siły roboczej, jaką uzna za odpowiednią do świadczenia usług określonych w Umowie oraz do utrzymania w magazynie pełnoetatowego dyrektora generalnego, do którego obowiązków należy m.in. zarządzanie personelem i zasobami niezbędnymi do świadczenia usług przez X oraz innych obowiązków wynikających z Umowy;
‒ W Polsce Spółka współpracuje jedynie z X. Niemniej X nie jest prawnym przedstawicielem Spółki, nie ma prawa ani upoważnienia do przejęcia lub tworzenia jakichkolwiek zobowiązań lub odpowiedzialności, wyraźnych lub dorozumianych, w imieniu Spółki i nie może składać żadnych oświadczeń ani utrzymywać, że posiada takie uprawnienia;
‒ Oprócz wskazanych powyżej Usług, w razie wystąpienia takiej potrzeby, Spółka nabywa również usługi księgowe i może nabywać inne usługi pomocnicze w Polsce mające na celu właściwe wykonywanie swoich obowiązków (np. obowiązków związanych ze sprawozdawczością, podatkami itp.) związanych z realizacją ww. Umowy. W ramach tych pomocniczych usług Spółka również nie będzie posiadała kontroli nad zasobami personalnymi ani infrastrukturą wykorzystywaną do świadczenia usług, a same usługi będą stanowiły jedynie usługi pomocnicze do działalności prowadzonej przez Spółkę;
‒ Spółka wskazuje, że Usługi jak i usługi pomocnicze są nabywane przez Spółkę na jej własne potrzeby, w szczególności nie stanowią usług świadczonych przez Spółkę na rzecz innych podmiotów, w tym refakturowanych.
Dodatkowo Spółka wskazuje, że:
1. Działalność gospodarcza Spółki w Stanach Zjednoczonych Ameryki (dalej: USA) polega na montażu końcowym i dystrybucji systemów przechowywania danych bibliotek taśmowych.
W USA Spółka:
‒ kupuje komponenty i zespoły od różnych dostawców,
‒ przechowuje je w swoim magazynie,
‒ wykorzystuje siłę roboczą/personel z USA do montażu wyrobów gotowych dostosowanych do specyfikacji klientów końcowych,
‒ przeprowadza kontrolę jakości/testy wyrobów gotowych,
‒ wysyła gotowe towary do swoich klientów.
Działalność gospodarcza Spółki w USA nie ogranicza się zatem tylko do posiadania biura.
Do wykonywania opisanych powyżej operacji odbioru, montażu, logistyki Spółka korzysta z jednego magazynu zlokalizowanego w (…) (Kalifornia, USA).
Spółka w USA zatrudnia około 15 osób i posiada zasoby techniczne niezbędne do prowadzenia opisanej powyżej działalności gospodarczej, w tym zasoby produkcyjne/magazynowe, zasoby sprzedażowe, zasoby administracyjne itp.
2. Spółka dostarcza do X zasadniczo wszystkie materiały opakowaniowe/opakowania niezbędne do zapakowania gotowych bibliotek taśm i bezpiecznego dostarczenia ich do klientów końcowych. Opakowania te są wykorzystywane przez X w procesie realizacji wysyłki/dostawy gotowych towarów.
Co do zasady, materiały opakowaniowe, w które są zapakowane komponenty bibliotek taśmowych dostarczane do magazynu X, są zazwyczaj ponownie wykorzystywane jako te same materiały opakowaniowe, których X używa do dostarczania w pełni skonfigurowanej/złożonej biblioteki taśm do klienta końcowego.
3. Spółka prowadzi sprzedaż towarów na terenie Polski. Jednym z nabywców gotowych towarów jest X, który następnie odsprzedaje je swoim klientom końcowym.
Co więcej, Spółka korzysta z usług dystrybutorów (tzw. resellerów) - jednym z nich jest również X. W takiej sytuacji, Spółka sprzedaje swoje towary do klienta końcowego, ale za pośrednictwem X. X pośredniczy w sprzedaży bibliotek taśmowych, kontaktuje się z klientem końcowym, odpowiada za wysyłkę towarów do klientów końcowych.
4. Spółka sprzedaje swoje towary dystrybutorom w Polsce, którzy następnie sprzedają je klientom końcowym. Relacje z dystrybutorami w Polsce, a także relacje ze sprzedawcami w wielu innych krajach, są zarządzane w USA przez personel działu sprzedaży/administracji odpowiedzialny za globalną działalność sprzedażową Spółki.
5. X nie świadczy usług tylko na rzecz Spółki.
6. X świadczy usługi na rzecz Spółki na podstawie umowy o świadczenie usług. X świadczy usługi zgodnie ze specyfikacjami, nadzorem i akceptacją Spółki w zamian za uzgodnione wynagrodzenie.
7. Spółka nie posiada kontroli nad zasobami osobowymi X. X samodzielnie podejmuje decyzję dotyczącą tego, którymi zasobami kadrowymi wykonuje usługi na rzecz Spółki.
8. Spółka nie posiada i nie będzie posiadała w przyszłości kontroli nad zasobami technicznymi/rzeczowymi X. X samodzielnie podejmuje decyzję dotyczącą tego, którymi zasobami technicznymi wykonuje usługi na rzecz Spółki.
9. Spółka nie ma i nie będzie miała w przyszłości wpływu jaka część zasobów technicznych/rzeczowych X jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki.
10. Spółka nie ma i nie będzie miała w przyszłości wpływu jaka część zasobów osobowych X jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki.
11. Spółka nie planuje wynajmować (lub w inny sposób pozyskiwać) inne nieruchomości na terytorium Polski.
12. Pytanie nr 2 dotyczy Usług opisanych w stanie faktycznym, do których stosuje się art. 28b ustawy o VAT tj. są to usługi dla których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy.
Pytania
1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym w opisanym stanie faktycznym na terytorium Polski nie dojdzie do powstania jej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej [zwanego dalej: FE] w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L, Nr 77, s. 1. ze zm.) [zwanego dalej: Rozporządzeniem wykonawczym] oraz art. 28b ust. 2 ustawy o VAT?
2. W przypadku uznania przez organ podatkowy, że Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - czy Spółka jest uprawniona do odliczenia, na zasadach ogólnych, podatku VAT naliczonego z tytułu usług świadczonych na jej rzecz przez X oraz innych dostawców, a związanych z działalnością tego stałego miejsca prowadzenia działalności?
Państwa stanowisko w sprawie
Pytanie 1:
W Państwa ocenie w przedstawionym stanie faktycznym Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.
I. Opodatkowanie podatkiem VAT - uwagi ogólne
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 685) - zwanej dalej ustawą o VAT - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:
1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich dostawy/świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy o VAT - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`). Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (`(...)`).
Zgodnie z art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. W przypadku jednak, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Z powyższych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika, inna niż wskazana w wyjątkach niemających zastosowania w niniejszej sprawie, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.
Spółka nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, a tym samym dla potrzeb określenia miejsca świadczenia usług nabywanych przez Spółkę od X konieczne jest ustalenie, czy będzie ona posiadała na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (dalej również: FE).
II. Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej
Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT ani aktów wykonawczych wydanych do tej ustawy. Zostało ono jednak określone w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy VAT (Dz. Urz. UE, seria L, z 2011 r., nr 77/1, dalej: Rozporządzenie wykonawcze)
W myśl art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego:
1. na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
2. Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 Rozporządzenia wykonawczego - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
a. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
b. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit 2 dyrektywy 2006/112/WE;
c. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
d. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
W pkt 14 preambuły do Rozporządzenia wskazano ponadto, że zdefiniowanie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ma na celu określenie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów oceny istnienia bądź braku takiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w poszczególnych przypadkach, przy czym dokonując takiej oceny należy za każdym razem uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE).
Z orzecznictwa TSUE wynika, że o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności można mówić, jeżeli w danym przypadku:
‒ występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz
‒ istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również, że
‒ działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.
Przesłanki te powinny być spełnione łącznie. Brak spełnienia którejkolwiek z nich oznacza, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w danym przypadku nie powstaje.
W zakresie przesłanki dotyczącej istnienia odpowiedniej struktury i zaplecza personalnego i technicznego w orzecznictwie TSUE przyjmuje się przy tym, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podatnik taki korzysta z zaplecza personalnego i technicznego innych podmiotów, pod warunkiem jednak, że podatnikowi przysługuje kontrola nad tym zapleczem porównywalna z tą jaką posiadałby, gdyby był jej właścicielem.
III. Brak spełnienia przez Spółkę kryteriów powstania FE
1. Kryterium stałości prowadzonej działalności gospodarczej
Jak wynika z samego pojęcia „stały” to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu w sposób nieprzemijający, czy też okresowy. Pojęcie stałości można rozumieć jako zamiar permanentnego (a przynajmniej długofalowego) prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa
Mając na uwadze powyższe oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, Spółka pragnie zauważyć, że:
‒ umowę Strony mogą rozwiązać w każdym czasie po upływie co najmniej 90 dni od zawiadomienia o jej rozwiązaniu;
‒ Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski jakichkolwiek zasobów ludzkich, ani technicznych, a tym bardziej nie będzie ich posiadała w sposób stały;
‒ wszelkie czynności, związane z realizacją Umowy po stronie Spółki będą realizowane na terytorium Stanów Zjednoczonych, decyzje o charakterze zarządczym związane z realizacją podstawowej działalności Spółki również będą podejmowane w USA;
‒ nawet stałe korzystanie z usług X nie może być uznane za tożsame ze „stałością” miejsca prowadzenia działalności w sytuacji, w której Spółka nie planuje utrzymywania w Polsce żadnych struktur osobowych i technicznych, a relacja Spółki z X nie będzie różnić się niczym od typowej relacji między usługodawcą i usługobiorcą.
Z tego względu, nie można przyjąć, że aktywność Spółki w Polsce charakteryzować się będzie stałością niezbędną do uznania, że Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.
2. Kryterium odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych
W celu uznania obecności danego podatnika w kraju innym niż kraj jego siedziby za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jego zaangażowanie powinno także przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, tj. powinno się przejawiać w istnieniu w tym państwie odpowiedniej struktury osobowo-rzeczowej występującej w sposób stały (tzn. powtarzalny i nieprzemijający). Wspomniana struktura ma być nie tylko odbiorcą usług świadczonych dla potrzeb „centrali” podatnika, ale usługi faktycznie mają być świadczone dla potrzeb tej struktury. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności podatnika.
Powyższe oznacza, że dla uznania, iż Spółka będzie posiadać na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, Spółka powinna posiadać w Polsce zarówno personel, jak i zasoby rzeczowe, potrzebne dla samodzielnego konsumowania dostarczanych przez X usług.
Analiza przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wskazuje, że taka sytuacja nie będzie miała miejsca w odniesieniu do Spółki, co Spółka szczegółowo uzasadnia poniżej.
a. brak spełnienia kryterium odpowiednich zasobów ludzkich
Spółka nie będzie mieć w Polsce odpowiednich zasobów ludzkich, które pozwalałyby uznać, że ma ona FE w Polsce. Świadczą o tym następujące okoliczności:
‒ Spółka nie zatrudnia na terytorium Polski żadnych pracowników - pracownicy Spółki zaangażowani m.in. w podejmowanie decyzji o zakresie świadczonych przez X usług przebywają na stałe w miejscu siedziby Spółki (tj. w USA);
‒ Spółka nie deleguje pracowników do Polski na stałe ani okresowo;
‒ Spółka nie dysponuje na terytorium Polski pracownikami innych podmiotów, którzy zobligowani byliby wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Spółkę i byliby poddani jej kontroli jak własny personel;
‒ Spółka nie kontroluje działalności Kontrahenta, w tym m. in. Spółka nie może swobodnie dokonywać inspekcji towarów czy sposobu świadczenia Usług bez uprzedniego zawiadomienia Kontrahenta i niezależnie od godzin pracy magazynu;
‒ Spółka nie kieruje działalnością X - X jest podmiotem całkowicie niezależnym pod względem formalnym, prawnym i faktycznym, a zawarta Umowa w żadnym stopniu nie przewiduje podległości pracowników X wobec Spółki;
‒ Spółka nie wydaje poleceń, instrukcji pracownikom X - podmiotem, który wydaje polecenia i instrukcje pracownikom jest X (który dysponuje pełną swobodą w ich wyborze etc.), praktyczna rola pracowników X ogranicza się do świadczenia Usług. Pracownicy X działają wyłącznie w imieniu i na rzecz X i w żadnym zakresie nie są umocowani do jakiegokolwiek działania w imieniu i na rzecz Spółki. Dodatkowo, nie jest zakładane, by pracownicy X biorący udział w świadczeniu usług na rzecz Spółki byli zobowiązani do wykonywania czynności wyłącznie na rzecz Spółki. Spółka nie decyduje o tym, którzy pracownicy X są faktycznie zaangażowani w świadczenie usług na jej rzecz, ani o poziomie zatrudnienia niezbędnego do świadczenia usług (np. konieczność zatrudnienia dodatkowych pracowników), ani też nie dokonuje oceny poszczególnych pracowników (np. oceny okresowe, decyzje o zwolnieniu pracownika) - decyzje te leżą po stronie X. Ponadto pracownicy X nie ponoszą odpowiedzialności względem Spółki;
‒ Spółka nie posiada przedstawicieli handlowych w Polsce ani przedstawicieli umocowanych do zawierania umów w jej imieniu czy negocjowania kontraktów;
‒ X nie poszukuje klientów dla Spółki, nie dokonuje sprzedaży towarów w imieniu Spółki;
‒ Żaden z członków zarządu, menedżerów, pracowników lub współpracowników Spółki nie będzie przemieszczał się lub przebywał w Polsce. Jeżeli wskazane powyżej osoby będą przemieszczały się lub przebywały w Polsce, tego rodzaju obecność będzie podyktowana wyłącznie celom ściśle wewnętrznym, tj. nie będą one obejmować jakichkolwiek procesów decyzyjnych oraz nie będą wiązać się z prowadzeniem jakichkolwiek negocjacji lub zawieraniem jakichkolwiek umów w trakcie lub w wyniku takich spotkań.
b. brak spełnienia kryterium odpowiednich zasobów technicznych
Spółka nie ma w Polsce odpowiednich zasobów technicznych, które pozwalałyby uznać, że ma ona FE w Polsce. Świadczy o tym fakt, że Spółka nie ma:
‒ prawa do dysponowania jak właściciel jakąkolwiek powierzchnią zlokalizowaną na terytorium Polski, wyposażeniem lub zasobami technicznymi zlokalizowanymi w Polsce;
‒ tytułu prawnego do nieruchomości lub jej części w Polsce, z której mógłby swobodnie korzystać, w szczególności Spółka nie ma tytułu prawnego do miejsca, w którym odbywa się świadczenie Usług przez X (m.in. nie ma prawa do samodzielnego używania tych powierzchni, do zarządzania nimi, nie ma prawa wstępu bez zgody X, czy korzystania z tych powierzchni);
‒ żadnej infrastruktury, zaplecza technicznego czy też urządzeń umożliwiające odbiór i wykorzystanie usług świadczonych przez X do własnych potrzeb działalności gospodarczej Spółki;
‒ maszyn/urządzeń i innego sprzętu umożliwiającego odbiór i wykorzystanie usług świadczonych przez X do własnych potrzeb działalności gospodarczej Spółki;
‒ Spółka nie jest uprawniona do wpływania na działalność X, nie sprawuje kontroli nad jego zapleczem technicznym. X wykonując usługi działa we własnym imieniu i na własną rzecz, nie podejmuje działań w imieniu Spółki.
Dodatkowo należy zauważyć, że to X jest zobowiązany do zapewnienia i utrzymania sprzętu i wyposażenia niezbędnych do świadczenia Usług. W celu świadczenia tych usług Spółka nie udostępnia ani nie zapewnia sprzętu ani wyposażenia X, jedynie materiały niezbędne do wysyłki Produktów. Sprzęt i wyposażenie zapewnione przez X stanowią jego zasoby, w szczególności nie stanowią własności Spółki, ani też Spółka nie posiada do niego żadnego tytułu prawnego (jak np. najem, dzierżawa). Spółka nie ma również uprawnień do decydowania o rodzaju i ilości sprzętu i wyposażenia używanego przez X (np. w zakresie wskazania marki i modelu sprzętu, serii produkcji, czy liczby sztuk). Spółka nie podejmuje również bieżących decyzji dotyczących sprzętu i wyposażenia, np. o konieczności naprawy, wymiany na nowy, czy też nabyciu dodatkowego sprzętu - wszystkie te decyzje leżą po stronie X;
W kontekście powyższego, trudno uznać, aby przy braku personelu, pracowników, maszyn, biura, obiektów, ruchomości, itp., miał on jakiekolwiek/odpowiednie zaplecze techniczno-osobowe, które umożliwiłoby mu odbiór usług świadczonych przez X na terytorium Polski.
Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w orzecznictwie TSUE. W wyroku w sprawie C- 605/12 (Welmory Sp. z o.o. ) TSUE wskazał, że podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie „stałe miejsce prowadzenia działalności”, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystanie ich do celów jego działalności gospodarczej, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego. Powyższe stanowisko TSUE było rozwijane w krajowym orzecznictwie organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, w myśl którego do uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony oraz zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Z wypracowanej linii orzeczniczej wynika jednak, że podatnik musi sprawować kontrolę nad personelem działającym na jego rzecz oraz wykorzystywanymi zasobami technicznymi.
W świetle powyższych uwag oraz mając w pamięci przedstawiony stan faktyczny, zdaniem Spółki nie można uznać, że Spółka ma jakąkolwiek kontrolę nad personelem czy zasobami technicznymi, które to kwestie pozostają w gestii X. Tym samym, w przypadku braku możliwości sprawowania przez Spółkę kontroli nad zapleczem personalno-technicznym X, relacja między Spółką i X będzie miała wyłącznie charakter zwykłej relacji usługobiorca-usługodawca, w ramach której korzystanie z zasobów kontrahenta nie może być uznane za równoważne z korzystaniem z zasobów własnych. Konsekwentnie, korzystanie w takiej relacji z zasobów kontrahenta nie zaowocuje stworzeniem w danym państwie odpowiedniej struktury osobowo-rzeczowej, której obecność jest jednym z czynników warunkujących powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie m.in.: w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/WA 1979/16, w którym WSA orzekł, że:
„(`(...)`) W ocenie Sądu należy bowiem podzielić stanowisko zaprezentowane w skardze, że choć personel taki nie musi być „własny” (jak wyżej wskazał Sąd, w pełni akceptowalny jest outsourcing), to jednak wymagane jest określone władztwo nad takim personelem. Usługi zawsze przecież wykonuje jakiś personel, toteż pominięcie tego wymogu władztwa oznaczałoby, że to kryterium jest spełnione zawsze, niezależnie od zakresu uprawnień podmiotu do władczego kierowania takim personelem, sprawowania nad nim kontroli albo narzucania sposobu wykonywania zleconej usługi”.
Co więcej, TSUE w wyroku z 3 czerwca 2021 r. w sprawie Titanium Ltd o sygn. akt C-931/19 orzekł, że pojęcie „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” w danym państwie wymaga ciągłej obecności w nim własnych zasobów ludzkich niezbędnych do świadczenia określonych usług. TSUE przyjął jednoznacznie, że nie może być mowy o posiadaniu FE, w sytuacji, gdy podatnik nie posiada w danym państwie własnego personelu. Brak własnych zasobów ludzkich w ocenie TSUE jednoznacznie przesądza o braku FE, a samo korzystanie z personelu innego przedsiębiorstwa nie jest wystarczające. Podobnie w orzeczeniu w sprawie C-190/95 (ARO Lease BV vs Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam). W przedstawionym stanie faktycznym Spółka nie posiada w Polsce własnego personelu, nie ma żadnych własnych zasobów ludzkich więc nie posiada FE w Polsce.
Mając na uwadze powyższe wyroki TSUE należy więc potwierdzić, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
3. Kryterium samodzielności, tj. zdolności odbierania i wykorzystania usług dla własnych potrzeb stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej
Spółka pragnie wskazać, że w oparciu wyłącznie o zasoby X zlokalizowane na terytorium Polski, nie byłoby możliwe odebranie i wykorzystanie usług świadczonych do własnych potrzeb tej struktury (z uwagi na fakt, iż żaden z pracowników X nie jest upoważniony do zaciągania zobowiązań, czy też podejmowania jakichkolwiek decyzji w imieniu Spółki). Decyzje zarządcze dotyczące funkcjonowania Spółki podejmowane są poza terytorium Polski, zaś X ani pracownicy X nie posiadają uprawnień do podejmowania decyzji, zaciągania zobowiązań w imieniu Spółki, w tym także do zawierania umów w jej imieniu i na jej rzecz.
Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 28 lipca 2020 r. sygn. I SA/Gl 141/20.
Należy zauważyć, że:
‒ w Polsce nie będą podejmowane jakiekolwiek decyzje związane w działalnością gospodarczą Spółki, w tym strategiczne decyzje o działalności gospodarczej takie jak zawieranie umów, realizacja sprzedaży, negocjowanie i zawieranie umów z kontrahentami, rozwój i prowadzenie głównej działalności Spółki są wykonywane poza granicami Polski;
‒ wszelkie decyzje o charakterze zarządczym mające wpływ na działalność Spółki są i będą podejmowane przez odpowiedni personel w USA;
‒ pracownicy X nie będą posiadali pełnomocnictwa do zawierania w imieniu i na rzecz Spółki umów handlowych, w rozumieniu zarówno formalnym jak i faktycznym, ani realizowania w ich imieniu jakichkolwiek czynności biznesowych;
‒ żaden z pracowników Spółki (ani żadna osoba upoważniona do jej reprezentowania) nie są na stałe obecni w Polsce - w szczególności brak jest w Polsce osób uprawnionych przez Spółkę do zawierania umów oraz podejmowania decyzji zarządczych dotyczących jej aktywności na terytorium Polski. Wszystkie decyzje w zakresie tych czynności podejmowane są przez zarząd Spółki w USA;
‒ czynności, które będą wykonywane na terytorium Polski przez X na zlecenie Spółki będą miały charakter pomocniczy (akcesoryjny) w stosunku do działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę w Stanach Zjednoczonych. Innymi słowy, bez Produktów wyprodukowanych w USA, nie zaistnieje potrzeba zakupu usług od X.
Podsumowanie
Zdaniem Spółki w opisanym stanie faktycznym Spółka nie posiada FE w Polsce. Spółka nabywając w Polsce usługi od X nie stworzyła w Polsce FE, ponieważ:
1. Spółka nie posiada w Polsce własnego personelu ani zaplecza technicznego. Spółka nie ma możliwości kontroli nad personelem czy zasobami technicznymi X. Personel jest zatrudniony przez X i nie działa w imieniu Spółki, pod jej kierownictwem ani bezpośrednio na jej rzecz. Spółka nie sprawuje żadnej kontroli nad personelem X. Personel X wykonuje polecenia X. Podobnie rzecz ma się z infrastrukturą, która nie jest Spółce w żadnym zakresie udostępniana, nie podlega nadzorowi Spółki i jest także wykorzystywana do świadczenia usług przez X na rzecz innych podmiotów. Spółka nie ma jakiejkolwiek swobody działania ani prawa decyzji w stosunku do personelu i infrastruktury X.
2. Dodatkowo aktywność Spółki w Polsce nie charakteryzuje się stałością.
3. W oparciu o zasoby X zlokalizowane na terytorium Polski, nie byłoby możliwe odebranie i wykorzystanie usług świadczonych do własnych potrzeb struktury Spółki w Polsce (personel X nie jest upoważniony do podejmowania jakichkolwiek decyzji w imieniu spółki).
W konsekwencji, miejscem świadczenia usług wykonywanych przez X na rzecz Spółki jest jej siedziba, która znajduje się w Stanach Zjednoczonych.
Pytanie 2:
W Państwa ocenie, w przypadku uznania przez organ podatkowy, że Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, Spółka jest uprawniona do odliczenia, na zasadach ogólnych, podatku VAT naliczonego z tytułu usług świadczonych na jej rzecz przez X oraz innych dostawców, a związanych z działalnością tego stałego miejsca prowadzenia działalności.
Zgodnie z art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku usług świadczonych na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, w przypadku jednak, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Oznacza to, że w przypadku uznania przez organ podatkowy, że w przedstawionym wyżej stanie faktycznym Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług wykonywanych na jej rzecz przez X (jako usług świadczonych dla potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej) będzie terytorium Polski, a konsekwentnie, że z tytułu świadczenia tych usług X powinna naliczać polski podatek VAT. Powyższe dotyczy również przyszłych, ewentualnych, usług świadczonych przez innych dostawców - o ile usługi te będą świadczone dla potrzeb stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki w Polsce, miejscem ich świadczenia będzie terytorium Polski, a usługodawcy będą zobowiązani do naliczenia podatku VAT.
Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.
Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług lub dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi. Z powyższego wynika, że prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku VAT oraz gdy towary i usługi, w związku z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona generalna zasada odliczenia podatku wyklucza zatem możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.
Ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do odliczenia faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, działalność Spółki obejmuje sprzedaż własnych produktów do klientów ostatecznych. W świetle przepisów ustawy o VAT usługi te stanowią czynności opodatkowane i jest to jedyna działalność jaką Spółka wykonuje na terytorium Polski, w szczególności Spółka nie wykonuje w Polsce czynności zwolnionych z VAT lub czynności pozostających poza zakresem opodatkowania. Powyższe oznacza, że spełniona zostanie przesłanka, o której mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, tj. zakupione usługi wykorzystywane będą wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych.
W Państwa ocenie, w omawianych przypadku nie znajdzie również zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT, a tym samym Spółka będzie uprawniona do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturach otrzymanych od X oraz innych usługodawców, na zasadach ogólnych.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą
opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:
1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy
rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.
Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1,
rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1,
rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy,
miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.
Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy,
w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.
Natomiast, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy,
w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy,
kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.
Z treści art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.
O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.
Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy
nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.
Z treści wniosku wynika, że jesteście Państwo Spółką mającą siedzibę działalności gospodarczej w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Spółka jest producentem sprzętu komputerowego służącego do przechowywania danych, w szczególności bibliotek taśmowych i napędów taśmowych. Spółka importuje Produkty od różnych dostawców na całym świecie do Polski. Produkty są składowane w magazynie należącym do podmiotu mającego siedzibę działalności gospodarczej w Polsce. Podmiot mający siedzibę działalności gospodarczej w Polsce wykonuje Usługi na Produktach będących własnością Spółki. Następnie Produkty są transportowane bezpośrednio z magazynu prowadzonego w Polsce przez podmiot mający siedzibę działalności gospodarczej w Polsce do ostatecznego klienta. W celu realizacji ww. modelu działalności Spółka nawiązała w Polsce współpracę z Podmiotem mającym siedzibę działalności gospodarczej w Polsce - z X (X), 20 czerwca 2020 r. Spółka i X zawarły umowę o zarządzanie zapasami magazynowymi i konsygnacyjnymi (Umowa). X jest odpowiedzialny za magazynowanie, realizację, konfigurację, inspekcję, wysyłkę i zarządzanie zapasami, na zasadzie komisu, zapasami produktów Spółki w Polsce. Umowa pomiędzy Spółką a X zawarta została na czas nieokreślony, aż do momentu gdy jedna ze stron zdecyduje się na jej rozwiązanie.
Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym w opisanym stanie faktycznym na terytorium Polski nie dojdzie do powstania jej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L, Nr 77, s. 1. ze zm. zwanego dalej: Rozporządzeniem wykonawczym) oraz art. 28b ust. 2 ustawy o VAT (pytanie nr 1).
Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.
Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.
Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:
aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.
W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:
na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:
na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
a) art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
b) począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
c) do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
d) art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:
Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:
na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.
Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, C-605/12 Welmory Sp. z o.o., jak również wyrok C-931/19 Titanium Ltd.
Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.
Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.
Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.
Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.
Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.
Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności w kraju w zakresie dystrybucji Produktów na rzecz nabywców z Unii Europejskiej. Z opisu sprawy wynika, że w celu realizacji ww. modelu działalności nawiązali Państwo współpracę z podmiotem mającym siedzibę działalności gospodarczej w Polsce – X. Spółka i X zawarły umowę o zarządzanie zapasami magazynowymi i konsygnacyjnymi (Umowa). X jest odpowiedzialny za magazynowanie, realizację, konfigurację, inspekcję, wysyłkę i zarządzanie zapasami, na zasadzie komisu, zapasami produktów Spółki w Polsce. Spółka nie wyznaczyła jednak w Polsce jakichkolwiek osób do obsługi jej działalności, które związane byłyby ze Spółką stosunkiem zależności (np. umową o pracę, umową zlecenia itp.). W szczególności Spółka nie posiada ani przedstawicieli handlowych ani przedstawicieli umocowanych do zawierania umów w jej imieniu lub osób uprawnionych do negocjowania kontraktów. Spółka nie przewiduje także oddelegowania personelu Spółki na terytorium Polski w celu nadzorowania prawidłowości świadczonych usług. W Polsce nie przebywają i nie będą stale przebywać osoby upoważnione do reprezentowania Spółki. W szczególności żaden z członków zarządu, menedżerów, pracowników lub współpracowników Spółki nie będzie stale albo przez dłuższy okres czasu przebywał w Polsce. Ponadto Spółka nie planuje wynajmować (lub w inny sposób pozyskiwać) nieruchomości na terytorium Polski. Spółka w USA posiada zasoby techniczne niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej, w tym zasoby produkcyjne/magazynowe, zasoby sprzedażowe, zasoby administracyjne itp. Co prawda dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez Spółkę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Niemniej jednak korzystanie przez Państwa z usług X nie oznacza, że jego zaplecze osobowe i techniczne pozostaje w bezpośredniej zależności od Państwa i stanowi jego stałe miejsce prowadzenia działalności. W analizowanej sprawie bowiem nie posiadacie Państwo kontroli nad zasobami osobowymi X. Spółka nie będzie dysponować na terytorium Polski personelem innych podmiotów w tym personelem X, który byłby zobligowany wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Spółkę i byłby poddany jej kontroli jak własny personel. Ponadto Spółka nie posiada kontroli nad zasobami technicznymi/rzeczowymi X. X samodzielnie podejmuje decyzję dotyczącą tego, którymi zasobami technicznymi wykonuje usługi na rzecz Spółki. Co więcej, Spółka nie ma wpływu jaka część zasobów osobowych oraz technicznych/rzeczowych X jest wykorzystywana do świadczenia usług na rzecz Spółki. Spółka nie decyduje o tym, kto z personelu X jest faktycznie zaangażowany w świadczenie usług na rzecz Spółki, ani o poziomie zatrudnienia niezbędnego do świadczenia usług (np. konieczność zatrudnienia dodatkowego personelu), ani też nie dokonuje oceny personelu (np. oceny okresowe, decyzje o zwolnieniu) - decyzje te leżą po stronie X. X samodzielnie podejmuje decyzję dotyczącą tego, którymi zasobami kadrowymi wykonuje usługi na rzecz Spółki. Ponadto personel X nie ponosi odpowiedzialności względem Spółki. Także, w ramach nabywanych przez Spółkę usług księgowych i usług związanych z realizacją Umowy tj. i innych usług pomocniczych Spółka nie będzie posiadała kontroli nad zasobami personalnymi ani infrastrukturą wykorzystywaną do świadczenia tych usług. Zatem należy stwierdzić, że Państwa Spółka nie posiada odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że Umowa pomiędzy Spółką a X została zawarta na czas nieokreślony, należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.
Tym samym, skoro Organ uznał, że stanowisko Państwa w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe, wskazać należy, że nie wydaje się interpretacji w zakresie pytania nr 2, gdyż interpretacji w tym zakresie oczekiwaliście Państwo w przypadku uznania przez Organ, że Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT na terytorium Polski.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Macie Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).