Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy w trybie licytacji komorniczej (KM [`(...)`]) nieruchomości zabudowanej jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 grudnia 2021 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy sposobu opodatkowania dostawy w trybie licytacji komorniczej (KM [`(...)`]) nieruchomości zabudowanej.

Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 17 lutego 2022 r. (wpływ 24 lutego 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

W sprawie egzekucyjnej KM [`(...)`] jako organ egzekucyjny prowadzi Pan postępowanie przeciwko dłużnikowi [`(...)`]. Dłużnik jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej.

Dłużnik jest właścicielem nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w [`(...)`] prowadzi księgę wieczystą o numerze [`(...)`]. Nieruchomość podlega sprzedaży w trybie licytacji publicznej prowadzonej przez Komornika. Do chwili obecnej dokonał Pan następujących ustaleń.

W skład nieruchomości wchodzi działka gruntu nr 1 o obszarze 3528 m2 zabudowana wolnostojącym budynkiem mieszkalnym: podpiwniczonym, parterowym - o powierzchni użytkowej zgodnie z projektem 160,75 m2 (w trakcie budowy) oraz wolnostojącym garażem o powierzchni 72,70 m2 (w trakcie budowy). Dojazd do nieruchomości drogą gruntową. Działka nr 1 ma dostęp do drogi publicznej gminnej nr 140 poprzez ustanowioną służebność przejazdu i przechodu przez dz. nr 1.

Dnia 17 września 1999 r. Wójt Gminy [`(...)`] wydał decyzję nr [`(...)`] - o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę pp. [`(...)`]. Dnia 25 lipca 2003 r. wydano decyzję nr [`(...)`]- przeniesienie ww. pozwolenia na budowę na [`(...)`]. W archiwum Wydziału Architektury i Budownictwa (`(...)`) w [`(...)`] nie odnaleziono decyzji przenoszącej pozwolenie na budowę na dłużnika [`(...)`].

Na planie zagospodarowania działki nie ma wolnostojącego garażu. Pozwolenie na budowę odszukane w archiwum Wydziału Architektury i Budownictwa (`(...)`) w [`(...)`] nie obejmuje tego obiektu. Właściciel nie przedłożył dokumentacji budowlanej ani dziennika budowy - nie można było stwierdzić prawidłowości prowadzenia wpisów w dzienniku budowy, w tym czy jest prowadzony na bieżąco, bez przerw.

Budowa budynków nie została zakończona. Budynki są budowlami w rozumieniu prawa budowlanego (stan surowy zamknięty). Od frontu wykonano murowane ogrodzenie (murek i słupki) z miejscem na przęsła, furtkę i bramę wjazdową. W pozostałej części ogrodzenie z siatki na metalowych słupkach na podmurówce.

Nieruchomość stanowi własność dłużnika. Nabycie nieruchomości nastąpiło na podstawie umowy sprzedaży i ustanowienia hipoteki z 6 czerwca 2013 r.

Przeznaczenie w planie miejscowym:

Nieruchomość położona jest na obszarze, dla którego brak obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze zmianą Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy [`(...)`] nieruchomość położona jest na obszarze zabudowy mieszkaniowej i usługowej.

Dnia 21 kwietnia 1999 r. Urząd Gminy [`(...)`] nr [`(...)`] wydał decyzję o warunkach zabudowy dla inwestycji: budowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego, budynku stodoły obory i stajni - na działce nr [`(...)`] we wsi [`(...)`].

Uzupełnienie zdarzenia przyszłego

W uzupełnieniu z 24 lutego 2022 r. wskazał Pan, że w momencie nabycia nieruchomości oraz w chwili obecnej dłużnik nie jest i nie był czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług).

Zgodnie z zapisami w księdze wieczystej dłużnik nabył nieruchomość od [`(...)`]. Transakcja nie była opodatkowana podatkiem VAT. Od sprzedaży zapłacono podatek od czynności cywilnoprawnych.

Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, ponieważ transakcja nie była opodatkowana podatkiem VAT.

Dłużnik nabył nieruchomość z zamiarem wykorzystywania do własnych potrzeb mieszkaniowych. Dłużnik nie jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą.

Nieruchomość od momentu nabycia nie była przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Na nieruchomości w chwili nabycia znajdowały się zabudowania w takim stanie w jakim znajdują się obecnie.

Dłużnik nie prowadził większych inwestycji na nieruchomości. Po nabyciu ponosił wydatki związane z ociepleniem budynku i wstawieniem okien, lecz inwestycje nie przekraczały 30% wartości początkowej nieruchomości. Dłużnik sam nie rozpoczynał budowy budynku mieszkalnego i garażu.

Dla budynku mieszkalnego: dłużnikowi nie przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT od wydatków poniesionych z tytułu nabycia lub z tytułu prowadzonej budowy. Budynek nie był wykorzystywany przez dłużnika przez cały czas jego posiadania. Dłużnikowi nie udało się zakończyć prac mających na celu wykończenie wnętrza nieruchomości i w dalszej kolejności zamieszkania. Budynek nie był przedmiotem najmu/dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Dłużnik dokonywał ulepszeń nieruchomości, lecz nie przysługiwało mu z tego tytułu odliczenie od podatku oraz ulepszenia nie były wyższe niż 30% wartości początkowej budynku. Ulepszenia obejmowały wstawienie okien oraz ocieplenie budynku.

Dla budynku niemieszkalnego: dłużnikowi nie przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT od wydatków poniesionych z tytułu nabycia lub z tytułu prowadzonej budowy. Budynek nie był wykorzystywany przez dłużnika przez cały czas jego posiadania. Budynek nie był przedmiotem najmu/ dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Dłużnik nie dokonywał ulepszeń budynku niemieszkalnego.

Pytanie

Czy Komornik będąc płatnikiem podatku VAT przy sprzedaży nieruchomości [`(...)`] w trybie licytacji publicznej będzie obowiązany obliczyć i pobrać podatek od towarów i usług od zapłaconej ceny nabycia?

Pana stanowisko w sprawie ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu

Komornik nie będzie obowiązany do ustalenia i pobrania podatku VAT w przypadku sprzedaży nieruchomości [`(...)`], albowiem sprzedaż nieruchomości nie następuje w ramach pierwszego zasiedlenia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w zakresie braku opodatkowania dostawy w trybie licytacji komorniczej (KM [`(...)`]) nieruchomości zabudowanej jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą” :

Organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2020 r. poz. 1427, 1492 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 11 i 41) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze. zm.), zgodnie z którym:

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy,

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, zarówno grunty, jak i budynki i budowle spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Tym samym, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, zbycie nieruchomości stanowi dostawę towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Przez działalność gospodarczą rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania VAT sprzedaży działki istotne jest, czy sprzedający w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął lub podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania zbywcy nieruchomości za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W tym miejscu należy przywołać orzeczenie z 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w którym TSUE wskazał, że: „(…) czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec. s. I-3013, pkt 32). Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37). Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności”.

Zatem przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że dłużnik jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Dłużnik jest właścicielem nieruchomości, w skład której wchodzi działka gruntu nr 1 zabudowana wolnostojącym budynkiem mieszkalnym: podpiwniczonym, parterowym (w trakcie budowy) oraz wolnostojącym garażem (w trakcie budowy). Dojazd do nieruchomości drogą gruntową. Działka nr 1 ma dostęp do drogi publicznej gminnej. W momencie nabycia nieruchomości oraz w chwili obecnej dłużnik nie jest i nie był czynnym podatnikiem podatku VAT. Dłużnik nabył nieruchomość 6 czerwca 2013 r. od osób fizycznych, a transakcja nie była opodatkowana podatkiem VAT. Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, ponieważ transakcja nie była opodatkowana tym podatkiem.

Dłużnik nabył nieruchomość z zamiarem wykorzystywania do własnych potrzeb mieszkaniowych. Na nieruchomości w chwili nabycia znajdowały się zabudowania w takim stanie w jakim znajdują się obecnie, tj. budynki mieszkalny i garażowy stan surowy zamknięty. Dłużnik nie prowadził większych inwestycji na nieruchomości. Po nabyciu ponosił jedynie wydatki związane z ociepleniem budynków i wstawieniem okien, lecz inwestycje nie przekraczały 30% wartości początkowej nieruchomości. Od frontu wykonano murowane ogrodzenie (murek i słupki) z miejscem na przęsła, furtkę i bramę wjazdową, w pozostałej części ogrodzenie z siatki na metalowych słupkach na podmurówce.

Budynek mieszkalny nie był wykorzystywany przez dłużnika przez cały czas jego posiadania. Dłużnikowi nie udało się zakończyć prac mających na celu wykończenie wnętrza nieruchomości i w dalszej kolejności zamieszkania. Budynek nie był przedmiotem najmu/dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Dłużnik dokonywał ulepszeń nieruchomości, lecz nie przysługiwało mu z tego tytułu odliczenie od podatku oraz ulepszenia nie były wyższe niż 30% wartości początkowej budynku. Ulepszenia obejmowały wstawienie okien oraz ocieplenie budynku. Budynek niemieszkalny nie był wykorzystywany przez dłużnika przez cały czas jego posiadania. Budynek nie był przedmiotem najmu/ dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Dłużnik nie dokonywał ulepszeń budynku niemieszkalnego.

Nieruchomość od momentu nabycia nie była przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Nieruchomość położona jest na obszarze, dla którego brak obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Pana wątpliwości dotyczą kwestii, czy transakcja sprzedaży w drodze licytacji komorniczej należącej do dłużnika działki zabudowanej będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do Pana wątpliwości należy dokonać analizy, czy w okolicznościach opisanych we wniosku dłużnik jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich była i będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Okoliczności faktyczne sprawy nie pozwalają uznać, że dłużnik podjął działania, które mogłyby stanowić ciąg zdarzeń przesądzających o uznaniu planowanej sprzedaży działki nr 1 za czynność wykonywaną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dłużnik nie zaangażował środków podobnych do tych, jakie wykorzystują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, o których mowa we wskazanym orzeczeniu w sprawach C-180/10 i C-181/10. W przedmiotowej sprawie dłużnik nigdy nie był i nie jest podatnikiem podatku VAT czynnym, nie wynajmował i nie dzierżawił nieruchomości, nie ulepszył jej w takim stopniu by mogła służyć jakiejkolwiek działalności gospodarczej, nie wykończył budynków na niej posadowionych w takim stopniu, by mógł je zasiedlić, a zatem nie zrealizował głównego celu na jaki ją zakupił, tj. nie wykorzystywał i nie wykorzystuje nieruchomości do własnych potrzeb mieszkaniowych. Tak więc sprzedaż działki zabudowanej dwoma niewykończonymi budynkami nie będzie stanowiła działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności dłużnika w przedmiocie zbycia tej nieruchomości, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

Brak jest tu przesłanek pozwalających uznać dłużnika za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Dłużnik będzie korzystał z przysługującego Mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

W konsekwencji, należy zgodzić się z Panem, że dostawa nieruchomości (działki nr 149/26) wraz ze znajdującymi się na niej budynkami w drodze egzekucji komorniczej (KM [`(...)`]) nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Sprzedaż nieruchomości nie będzie działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy i w zakresie takiej sprzedaży dłużnik nie będzie podatnikiem VAT zobowiązanym do opodatkowanie tej transakcji podatkiem VAT. Tym samym Pan jako płatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 18 ustawy, nie będzie zobowiązany do obliczenia i pobrania podatku VAT od zamierzonej dostawy nieruchomości.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w [`(...)`]. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).