Gmina, jako zarejestrowany czynny podatnik VAT, planuje sprzedaż prawa własności działki nr 1 aktualnym użytkownikom wieczystym. Działka ta została nabyta przez Gminę w ramach komunalizacji mienia, a następnie przed 1 maja 2004 r. Gmina ustanowiła na niej prawo użytkowania wieczystego na rzecz A. Prawo to zostało później zbyte przez A na rzecz B i C. Gmina uważa, że sprzedaż prawa własności działki na rzecz aktualnych użytkowników wieczystych nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, ponieważ ustanowienie prawa użytkowania wieczystego miało miejsce przed 1 maja 2004 r., co oznacza, że była to czynność niepodlegająca opodatkowaniu. Organ podatkowy potwierdza, że stanowisko Gminy jest prawidłowe, a zatem sprzedaż prawa własności działki na rzecz aktualnych użytkowników wieczystych nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyInterpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.
20 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) sprzedaży prawa własności działki nr 1 na rzecz aktualnych użytkowników wieczystych. Uzupełnili go Państwo pismem z 11 marca 2022 r. (wpływ 11 marca 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Gmina (`(...)`) (dalej jako: Gmina) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i składa do właściwego Urzędu Skarbowego deklaracje VAT-7.
Gmina zamierza dokonać, na wniosek wieczystych użytkowników sprzedaży działki oznaczonej w ewidencji gruntów obrębu (`(...)`) numerem 1 o pow. (`(...)`) ha, zabudowanej budynkiem hali produkcyjnej i budynkiem socjalnym stanowiącymi własność wieczystych użytkowników.
Przedmiotowa nieruchomość w wyniku procesu komunalizacyjnego przeprowadzonego na podstawie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych z dnia 27 maja 1990 r. stała się własnością Gminy, co potwierdzone zostało decyzją Wojewody (`(...)`) wydanej XX kwietnia 1991 r.
Powyższe oznacza, że nabycie prawa własności działki nr 1 nie nastąpiło w ramach czynności podlegających opodatkowaniu, lecz na podstawie decyzji Wojewody, w ramach komunalizacji mienia, które w ogóle nie wchodzi w zakres opodatkowania podatkiem VAT.
Następnie, Gmina aktem notarialnym z XX lutego 1993 r. Rep. (`(...)`) nr (`(...)`) ustanowiła na przedmiotowej nieruchomości prawo użytkowania wieczystego na rzecz A wraz ze sprzedażą na ich rzecz prawa własności do położonych na niej budynków: budynku hali produkcyjnej i budynku socjalnego.
W przedstawionych okolicznościach, ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości jak również sprzedaż prawa własności budynków, które miało miejsce przed 1 maja 2004 r. stanowiło czynność niepodlegającą opodatkowaniu VAT.
XX stycznia 2004 r. A, umową sprzedaży Rep. (`(...)`) nr (`(...)`) zbyło prawo użytkowania wieczystego do gruntu na rzecz p. B i p. C wraz ze zbyciem prawa własności do położonych na niej budynków.
Dla nieruchomości nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W roku 2005 dla nieruchomości wydana została decyzja o warunkach zabudowy nr (`(...)`) w zakresie zmiany sposobu użytkowania istniejącej hali produkcyjnej branży metalowej na halę produkcyjną branży drewnianej.
Podstawą zbycia na rzecz wieczystego użytkownika będzie art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Czy sprzedaż prawa własności powyższej działki na rzecz aktualnych użytkowników wieczystych w sytuacji, gdy przedmiotem sprzedaży jest nieruchomość zabudowana budynkami stanowiącymi własność wieczystych użytkowników, na modernizację których wydana została decyzja o warunkach zabudowy, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT?
Z uwagi na fakt, że Gmina zamierza dokonać sprzedaży prawa użytkowania wieczystego ustanowionego przed 1 maja 2004 r. na rzecz obecnego użytkownika wieczystego, sprzedaż ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.
Ustanowienie prawa wieczystego użytkowania dla ww. gruntu nastąpiło w okresie w którym tego rodzaju czynności nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT, dlatego rozciągnięcie na tę czynność obowiązku podatkowego wprowadzonego późniejszą ustawą godziłoby w zasadę nie działania prawa wstecz. Data graniczną, od której uznaje się ustanowienie użytkowania wieczystego za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT jest moment wejścia w życie ustawy o VAT, tj. 1 maja 2004 r.
Skoro przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel nastąpiło w chwili ustanowienia na rzecz użytkownika prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości (tj. XX lutego 1993 r.), to w świetle art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT doszło już do dostawy tej nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego. Zatem sprzedaż działki przez Gminę na rzecz aktualnego użytkownika wieczystego, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nie stanowi kolejnej dostawy towarów a jedynie zmianę tytułu prawnego.
Na powyższe stwierdzenie nie ma wpływu fakt, iż pierwotny użytkownik dokonał zbycia prawa użytkowania wieczystego, bowiem Gmina dokonała przeniesienia prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel w momencie ustanowienia użytkowania wieczystego.
W ocenie Gminy bez znaczenia jest również fakt, że działka ta jest zabudowana budynkami, które stanowią odrębną od gruntu własność obecnego użytkownika wieczystego. Ustanowienie prawa własności dla ww. budynków także nastąpiło w okresie, w którym tego rodzaju czynności nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.
Nabywcą nieruchomości będzie aktualny użytkownik wieczysty, zgodnie z art. 32 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Jednocześnie nie można uznać, że przedmiotem dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług będzie budynek nierozerwalnie związany z gruntem, jeżeli budynek stanowi własność nabywcy, a cena sprzedaży została tak skalkulowana, że nie obejmuje wartości tego budynku.
Istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel, przez co należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego dysponowania towarem, a nie rozporządzania nim w sensie prawnym.
Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca uważa, że w przypadku sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego budynkiem należącym do nabywcy przedmiotem dostawy jest sam grunt, bez budynku.
W związku z powyższym, zdaniem Gminy, kwota należna Gminie z tytułu sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, na której ustanowiono prawo użytkowania wieczystego przed 1 maja 2004 r. nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W tym miejscu należy zauważyć, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega konkretna czynność, a nie przekazanie środków pieniężnych.
W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:
przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
W świetle powołanych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie w użytkowanie wieczyste, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.
Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.
W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nimi jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.
Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”.
Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.
Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel”, ustawodawca uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.
Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).
W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego:
W granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.
Przepis ten, a także następne Kodeksu Cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i §2 Kodeksu cywilnego) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Zatem z regulacji zawartych w tej ustawie wynika, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.
Art. 235 Kodeksu cywilnego stanowi, że:
§ 1. Budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste.
§ 2. Przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2021 r. poz. 1899 ze zm.):
Z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.
Przepis art. 27 ustawy o gospodarce nieruchomościami daje dyspozycję, że:
Sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze umowy wymaga wpisu w księdze wieczystej.
Z art. 31 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że:
Oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej zabudowanej następuje z równoczesną sprzedażą położonych na tej nieruchomości budynków i innych urządzeń.
Na mocy art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami:
Nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.
W myśl art. 32 ust. 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami:
Nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.
Stosownie do art. 32 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami:
Z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.
Jak stanowi art. 32 ust. 3 ww. ustawy:
W odniesieniu do nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste przeniesienie własności tej nieruchomości, w drodze umowy, między Skarbem Państwa a jednostką samorządu terytorialnego oraz między jednostkami samorządu terytorialnego może nastąpić za powiadomieniem jej użytkownika wieczystego.
W świetle art. 37 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami:
Z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.
Jak stanowi art. 37 ust. 2 pkt 5 ww. ustawy:
Nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.
Zgodnie z art. 69 ww. ustawy:
Na poczet ceny nieruchomości gruntowej sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, określoną według stanu na dzień sprzedaży.
Stosownie natomiast do art. 71 ust. 1-4 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami,
Za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.
Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste.
Pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty. W sprawach tych stosuje się odpowiednio przepis art. 70 ust. 2-4 ww. ustawy.
Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.
Jak wynika z powołanych wyżej przepisów oddanie w użytkowanie wieczyste jest czynnością odpłatną, gdyż ustawodawca w ustawie o gospodarce nieruchomościami przewidział w tym zakresie dwa rodzaje odpłatności, tj. pierwszą opłatę oraz opłaty roczne.
Przy czym należy podkreślić, że ustanowienie prawa użytkowania wieczystego przed dniem 1 maja 2004 r. nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż na podstawie obowiązującej przed tym dniem ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11 poz. 50 ze zm.), grunt nie był towarem i ustanowienie jego użytkowania wieczystego nie stanowiło dostawy towarów. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zmieniła się definicja towaru oraz zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
W konsekwencji, od dnia 1 maja 2004 r. ustanowienie prawa użytkowania wieczystego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy.
Potwierdza to m.in. treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 stycznia 2007 r. sygn. akt I FPS 1/06, w której uznano, iż „Konsekwencją stanowiska, że oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów będzie stwierdzenie, że w przypadku gdy taka czynność nastąpiła przed dniem 1 maja 2004 r. (tj. przed tym dniem dokonano wpisu prawa użytkowania wieczystego w księdze wieczystej na podstawie zawartej w formie aktu notarialnego umowy o ustanowieniu tego prawa) nie podlega ona obecnie podatkowi od towarów i usług. (…) Wobec powyższego należy uznać, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntów, ustanowionego przed dniem 1 maja 2004 r., gdy taka czynność nie podlegała podatkowi od towarów i usług po wejściu w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w sprawie podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54 poz. 535 ze zm.) ani nie zawiera w sobie należnego podatku, ani też nie powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy”.
Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i zamierza dokonać, na wniosek wieczystych użytkowników sprzedaży działki nr 1, zabudowanej budynkiem hali produkcyjnej i budynkiem socjalnym stanowiącymi własność wieczystych użytkowników. Podstawą zbycia na rzecz wieczystego użytkownika będzie art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Nabycie prawa własności działki nr 1 przez Gminę nie nastąpiło w ramach czynności podlegających opodatkowaniu.
Następnie, Gmina aktem notarialnym z XX lutego 1993 r. Rep. (`(...)`) nr (`(...)`) ustanowiła na przedmiotowej nieruchomości prawo użytkowania wieczystego na rzecz A wraz ze sprzedażą na ich rzecz prawa własności do położonych na niej budynków: budynku hali produkcyjnej i budynku socjalnego. Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości jak również sprzedaż prawa własności budynków, które miało miejsce przed 1 maja 2004 r. stanowiło czynność niepodlegającą opodatkowaniu VAT.
XX stycznia 2004 r. A, umową sprzedaży Rep. (`(...)`) nr (`(...)`) zbyło prawo użytkowania wieczystego do gruntu na rzecz p. B i p. C wraz ze zbyciem prawa własności do położonych na niej budynków.
Dla nieruchomości nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W roku 2005 dla nieruchomości wydana została decyzja o warunkach zabudowy w zakresie zmiany sposobu użytkowania istniejącej hali produkcyjnej branży metalowej na halę produkcyjną branży drewnianej.
Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży prawa własności powyższej działki na rzecz aktualnych użytkowników wieczystych w sytuacji, gdy przedmiotem sprzedaży jest nieruchomość zabudowana budynkami stanowiącymi własność wieczystych użytkowników, na modernizację których wydana została decyzja o warunkach zabudowy.
Odnosząc się do powyższego – w pierwszej kolejności należy wskazać, że skoro – jak wskazał Wnioskodawca – aktem notarialnym z XX lutego 1993 r. Gmina ustanowiła na przedmiotowej nieruchomości prawo użytkowania wieczystego na rzecz A wraz ze sprzedażą na ich rzecz prawa własności do położonych na niej budynków: budynku hali produkcyjnej i budynku socjalnego, a następnie XX stycznia 2004 r. A, umową sprzedaży zbyło prawo użytkowania wieczystego do gruntu na rzecz p. B i p. C wraz ze zbyciem prawa własności do położonych na niej budynków – budynki przeszły już na własność obecnych użytkowników wieczystych działki.
Zatem biorąc pod uwagę powyższe – zgodnie z art. 31 ustawy o gospodarce nieruchomościami – budynki znajdujące się na przedmiotowej działce przeszły na własność byłego użytkownika wieczystego na mocy aktu notarialnego z XX lutego 1993 r., natomiast własnością obecnych użytkowników wieczystych stały się w wyniku sprzedaży prawa użytkowania wieczystego do gruntu wraz ze zbyciem prawa własności do położonych na niej budynków z XX stycznia 2004 r. Przedmiotem sprzedaży będzie zatem wyłącznie prawo użytkowania wieczystego gruntu (działki nr 1).
Uwzględniając powołane przepisy stwierdzić należy, że w wyniku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste (ustanowienie użytkowania wieczystego) dochodzi do przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Użytkownik wieczysty może więc swobodnie korzystać z gruntu oraz czerpać z niego pożytki w sposób taki, jak w przypadku właściciela gruntu, może również „przenieść władztwo na inny podmiot” w taki sam sposób w jaki właściciel dokonuje sprzedaży gruntu.
W przedmiotowej sprawie dostawą towaru w rozumieniu przepisów ustawy, było objęcie prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości przez pierwotnego użytkownika wieczystego (A) XX lutego 1993 r. Z tą bowiem chwilą użytkownik ten otrzymał prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem.
Analiza przedstawionego opisu sprawy oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że skoro prawo użytkowania wieczystego ustanowiono w roku 1993, a więc przed wprowadzeniem przepisów, którymi ustawodawca objął te czynność opodatkowaniem, to nie podlegało ono opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak nastąpiło przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości gruntowej użytkownik wieczysty otrzymał już prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem, z chwilą ustanowienia tego prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, tj. XX lutego 1993 r.
Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Okoliczności faktyczne sprawy świadczą, że przeniesienia na użytkownika wieczystego prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel nastąpiło już w chwili objęcia przez pierwotnego użytkownika prawa wieczystego tej nieruchomości.
Obecni użytkownicy wieczyści tej nieruchomości p. B i p. C nabyli prawo użytkowania wieczystego do gruntu umową sprzedaży z XX stycznia 2004 r. W sensie ekonomicznym nabyli więc też prawo do dysponowania nieruchomością jak właściciel.
Bez znaczenia w tej sytuacji pozostaje fakt, że obecni użytkownicy wieczyści nabyli prawo użytkowania wieczystego nieruchomości od poprzedniego użytkownika wieczystego.
Jak już wcześniej wspomniano, czynność przekształcenia prawa użytkowania wieczystego gruntu będącego wcześniej przedmiotem użytkowania wieczystego, dla którego prawo to ustanowiono do 30 kwietnia 2004 r. nie podlega opodatkowaniu jako ponowna dostawa towarów, ani żadna inna czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT.
Zatem sprzedaż nieruchomości gruntowej na rzecz użytkowników wieczystych nie może być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, bowiem nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy, tj. w opisanej transakcji nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W świetle przepisów art. 7 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 ustawy doszło już do dostawy tej nieruchomości na rzecz obecnych użytkowników wieczystych.
Wobec tego sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkowników wieczystych, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na „władztwo rzeczy”, które pierwotny użytkownik wieczysty uzyskał XX lutego 1993 r. i nie może być traktowana jako sprzedaż tego samego towaru.
Podsumowując, sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz aktualnych użytkowników wieczystych nie podlega/nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy:
· stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz
· zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili