Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny prawnej skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług, dotyczącego opodatkowania VAT (podatek od towarów i usług) wprowadzenia do sieci energii elektrycznej wyprodukowanej w instalacji OZE w przypadku, gdy ilość energii pobranej z sieci jest większa niż ilość energii wprowadzonej do sieci – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 lutego 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący m.in. opodatkowania podatkiem od towarów i usług wprowadzenia do sieci energii elektrycznej wyprodukowanej w instalacji OZE w przypadku, gdy ilość energii pobranej z sieci jest większa niż ilość energii wprowadzonej do sieci. Ww. wniosek uzupełnili Państwo pismem z 23 marca 2022 r. (data wpływu 23 marca 2022 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie z 16 marca 2022 r., znak: 0111-KDIB3-3.4013.30.2022.1.JS, 0111-KDIB3-3.4012.48.2022.1.JS. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A jest (…) Szpitalem (…). Właścicielami (…) są (…).

Szpital jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT oraz składa deklaracje VAT. Zgodnie ze statutem do podstawowych celów Szpitala należy prowadzenie działalności leczniczej polegającej na udzielaniu świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia. Do zadań Szpitala należą przede wszystkim udzielanie kompleksowych świadczeń medycznych z zakresu leczenia szpitalnego, udzielanie ambulatoryjnych świadczeń zdrowotnych, wykonywanie badań diagnostycznych i laboratoryjnych, realizacji programów z zakresu profilaktyki i promocji zdrowia.

Szpital świadczy usługi w ramach kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia w zakresie lecznictwa szpitalnego i jego pochodnych. Oprócz kontraktu z NFZ (Narodowy Fundusz Zdrowia), szpital świadczy również usługi na rzecz innych podmiotów gospodarczych, organów publicznych oraz osób fizycznych. Są to różnego rodzaju usługi medyczne oraz niemedyczne, między innymi najmy.

A otrzymała dofinansowanie do projektu nr (…) pn. „(…)”. Wniosek został wybrany do dofinansowania w ramach naboru nr (…).

W ramach prac, które zakończą się w 2022 (…).

Z punktu widzenia rozliczania podatku VAT, Szpital wykonuje zarówno czynności (świadczy usługi) uprawniające i nieuprawniające do odliczenia naliczonego podatku. Spółka wystąpiła do KIS w zakresie odliczania podatku VAT proporcją z interpretacją indywidualną. Zgodnie z wydaną interpretacją indywidualną nr (…) Spółka musi odliczać proporcjonalnie podatek VAT w ramach tej inwestycji.

Instytucja Zarządzająca w zakresie udzielonej dotacji zwróciła się ponownie do Spółki z prośbą o kolejną interpretację indywidualną, tym razem o udzielenie informacji w zakresie „pozornej sprzedaży”. Instytucja Zarządzająca informuje, że montaż instalacji fotowoltaicznej, a tym samym przekazywanie produkowanej ilości energii elektrycznej do sieci energii elektrycznej powoduje wystąpienie „pozornej sprzedaży”, która to stanowi czynność opodatkowaną. Instalacja fotowoltaiczna zostanie wykonana i zamontowana na dwóch budynkach.

Pozorna sprzedaż jest wynikiem nadwyżki energii elektrycznej produkowanej przez instalację fotowoltaiczną w stosunku do zapotrzebowania podmiotu. W przypadku, gdy zapotrzebowanie na energię elektryczną jest niższe niż produkcja danej instalacji, pozorna sprzedaż ma miejsce – wyprodukowana energia która nie została wykorzystana ani zmagazynowana na potrzeby własne zostaje sprzedana do dystrybutora. Zjawisko pozornej sprzedaży nie występuje, gdy zapotrzebowanie na energię elektryczną jest wyższe od jej produkcji. W przypadku Spółki A zapotrzebowanie na energię elektryczną jest znacząco wyższe niż produkcja instalacji. Ogniwa zamontowane na dachu budynku zapewniają produkcję ok. 2% zapotrzebowania w skali roku, co definiuje brak nadwyżek energetycznych, a tym samym brak pozornej sprzedaży.

Poniżej dane, które umożliwiły określenie zużycia energii w następujących latach:

2020 – roczne zużycie energii wynosiło (…);

2021 – suma zużycia energii z jedenastu miesięcy wynosiła (…).

Przyjmując wartość zapotrzebowania energii w grudniu 2021 r. taką samą, jaką odnotowano w grudniu roku poprzedzającego (…), zapotrzebowanie w roku 2021 wyniesie co najmniej (…). Instalacja fotowoltaiczna zapewnia 2,12% zapotrzebowania energii w skali roku 2020 oraz 2% w skali roku 2021. Najwyższe wartości procentowe w obu przypadkach osiągane są w miesiącu lipcu, z uwagi na najbardziej dogodne warunki słoneczne, które odgrywają kluczową rolę w produkcji energii elektrycznej. Instalacja zapewnia produkcję energii tylko w niewielkim stopniu uzupełniającej całkowite zapotrzebowanie obiektu szpitala. Interpretacja danych w zestawieniu z produkcją instalacji wskazuje, że pozorna sprzedaż nie występuje.

Energia produkowana przez instalację trafia do licznika, gdzie dalej rozsyłana jest do sieci wewnętrznej. Nie zachodzi wymiana energii pomiędzy sprzedawcą, a jedynie dokupienie brakującego zapotrzebowania. Produkcja jaką zapewnia instalacja wystarcza na zaledwie 2 % całkowitego zapotrzebowania obiektu, dlatego nie ma mowy o jej sprzedaży – sprzedaż pozorna nie istnieje.

Spółka A nie posiada koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej. Energia elektryczna jest wytwarzana z generatorów i dostarczana do instalacji połączonych i współpracujących ze sobą, służących do przesyłania tej energii. Energia ta jest wykorzystywana na własne potrzeby.

Pytania w zakresie podatku od towarów i usług (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

1. Czy Spółka jest podatnikiem VAT z tytułu wprowadzenia do sieci elektroenergetycznej energii elektrycznej wyprodukowanej w instalacji OZE?

2. Czy Spółka jest zobowiązana do wykazywania podatku VAT należnego w swoich rozliczeniach z tytułu wprowadzenia do sieci elektroenergetycznej energii elektrycznej wyprodukowanej w instalacji OZE w przypadku, gdy ilość energii pobranej z sieci jest większa niż ilość energii wprowadzonej do sieci?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Spółka A uznaje, że nie występuje pozorna sprzedaż. Pozorna sprzedaż jest wynikiem nadwyżki energii elektrycznej produkowanej przez instalację fotowoltaiczną w stosunku do zapotrzebowania podmiotu. W przypadku, gdy zapotrzebowanie na energię elektryczną jest niższe niż produkcja danej instalacji, pozorna sprzedaż ma miejsce – wyprodukowana energia która nie została wykorzystana ani zmagazynowana na potrzeby własne zostaje sprzedana do dystrybutora. Zjawisko pozornej sprzedaży nie występuje gdy zapotrzebowanie na energię elektryczną jest wyższe od jej produkcji. W przypadku analizy podmiotu jakim jest A, należy przyjąć, że zjawisko pozornej sprzedaży nie ma miejsca. Zapotrzebowanie na energię elektryczną jest znacząco wyższe niż produkcja instalacji. Ogniwa zamontowane na dachu budynku zapewniają produkcję ok. 2% zapotrzebowania w skali roku, co definiuje brak nadwyżek energetycznych, a tym samym brak pozornej sprzedaży.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy OZE B będzie dokonywał rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z sieci. Energia elektryczna, która zostanie wprowadzona do sieci, będzie magazynowana w pierwszej kolejności na rzecz Spółki, która ją wprowadziła. Dopiero w dalszej kolejności będzie pobierana energia elektryczna dostarczana przez B. W związku z tym energia elektryczna wyprodukowana przez Spółkę będzie jej własnością w sensie ekonomicznym, Spółka nie będzie uiszczać wynagrodzenia B od łącznej ilości energii pobranej z sieci. Spółka będzie płacić wyłącznie za energię, która będzie pobrana z sieci i nie zostanie do nie wcześniej wprowadzona przez Spółkę celem zmagazynowania wytworzonej przez siebie energii. W celu prawidłowego określenia wzajemnych przepływów energii, wykorzystywany będzie specjalny licznik dwubiegunowy, który pozwoli w precyzyjny sposób określić, jaka część energii elektrycznej została pobrana, a jaka część została wprowadzona do sieci przez Spółkę.

Zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym przed 14 lipca 2018 r., w ustawie OZE widniał przepis art. 4 ust. 9, zgodnie z którym wytwarzanie i wprowadzanie do sieci elektroenergetycznej energii elektrycznej przez prosumenta, jak i pobieranie energii z tej sieci przez prosumenta, nie stanowią świadczenia usług ani sprzedaży w rozumieniu ustawy o VAT. Jednakże ustawą nowelizującą z dnia 7 czerwca 2018 r., która weszła w życie z dniem 14 lipca 2018 r., powyższy przepis został uchylony.

Działania legislacyjne wydają się zatem jasno wskazywać, iż badanie statusu podatkowego prosumenta w zakresie podatku VAT w związku z wytwarzaniem i wprowadzaniem przez niego energii elektrycznej do sieci powinno odbywać się wyłącznie na gruncie ustawy o VAT.

Spółka uważa, że uchylenie art. 4 ust. 9 ustawy OZE w sposób definitywny wskazuje nadanie statusu podatnika VAT prosumentom.

Stanowisko, które zakłada, że w aktualnie obowiązującym stanie prawnym prosument jest podatnikiem podatku VAT, zdaje się również potwierdzać Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w dotychczas wydanych interpretacjach indywidualnych (przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 14 lutego 2019 r. nr 0113-KDIPT1-1.4012.832. 2018.2.MSU, a także z dnia 13 lutego 2020 r. 0113-KDIPT1-1.4012.632.2019.5.ŻR).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym mając na uwadze art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, towarem są również wszelkie postacie energii.

Mając na uwadze powyższe przepisy, Spółka uważa, że nie jest zobowiązana do wykazywania podatku VAT należnego w swoich rozliczeniach z tytułu wprowadzania do sieci energii elektrycznej wyprodukowanej w instalacji OZE w przypadku, gdy ilość energii elektrycznej pobranej z sieci jest większa niż ilość energii elektrycznej wprowadzonej do sieci.

Ilość wyprodukowanej przez Spółkę energii nie zaspokaja jej całkowitego zapotrzebowania związanego z działalnością, stanowi zaledwie około 2% jej zapotrzebowania. W związku z tym zakupuje dodatkowe ilości energii elektrycznej. Po stronie Spółki, nie powstanie żadna nadwyżka energii. Spółka pobiera więcej energii, niż wprowadza do sieci. Tym samym, brak będzie podstawy opodatkowania, od której można obliczyć kwotę podatku.

W konsekwencji przyjęcia stanowiska, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem VAT powinna podlegać wyłącznie wartość nadwyżki energii elektrycznej, a obowiązek podatkowy w VAT powstanie wyłącznie po stronie B. Należy wskazać, iż wartość energii wyprodukowanej i wprowadzonej do sieci, lecz skompensowanej z energią wytworzoną przez Przedsiębiorstwo, powinna być traktowana jako niepodlegająca opodatkowaniu VAT.

Jednocześnie warto podkreślić, iż samo przyznanie prosumentowi statusu podatnika VAT nie może przesądzać o tym, że jakiekolwiek podejmowane przez niego działania będą traktowane jako dostawa towarów w rozumieniu ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 usta. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 685), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy:

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zauważyć należy, że jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie wskazać należy, iż nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów czy świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu, musi być wykonana przez podatnika.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przepis art. 15 ust. 2 ustawy stanowi natomiast, że:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Co do zasady, opodatkowaniu podlegają czynności odpłatne, przy czym z przepisów nie wynika, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług:

Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7, 11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19a ust. 2 ww. ustawy:

W odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Zgodnie z treścią art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a cyt. ustawy:

Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego.

Jak stanowi art. 19a ust. 7 ustawy:

W przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.

Natomiast stosownie do art. 29a ust. 1 cyt. ustawy:

Podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 2 pkt 27a ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 610 ze zm.), przez prosumenta energii odnawialnej należy rozumieć odbiorcę końcowego wytwarzającego energię elektryczną wyłącznie z odnawialnych źródeł energii na własne potrzeby w mikroinstalacji, pod warunkiem że w przypadku odbiorcy końcowego niebędącego odbiorcą energii elektrycznej w gospodarstwie domowym, nie stanowi to przedmiotu przeważającej działalności gospodarczej określonej zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2020 r. poz. 443 i 1486).

Stosownie natomiast do art. 2 pkt 19 ustawy o odnawialnych źródłach energii:

Przez mikroinstalację rozumie się instalację odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 50 kW, przyłączoną do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV albo o mocy osiągalnej cieplnej w skojarzeniu nie większej niż 150 kW, w której łączna moc zainstalowana elektryczna jest nie większa niż 50 kW.

Stosownie do art. 3 ustawy o odnawialnych źródłach energii:

Podjęcie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii wymaga uzyskania koncesji na zasadach i warunkach określonych w ustawie - Prawo energetyczne, z wyłączeniem wytwarzania energii elektrycznej:

1. w mikroinstalacji;

2. w małej instalacji;

3. wyłącznie z biogazu rolniczego, w tym w kogeneracji w rozumieniu art. 3 pkt 33 ustawy - Prawo energetyczne;

4. wyłącznie z biopłynów.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o odnawialnych źródłach energii, w brzmieniu obowiązującym od 30 października 2021 r.:

Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z tej sieci w celu jej zużycia na potrzeby własne przez prosumenta energii odnawialnej wytwarzającego energię elektryczną w mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej:

1. większej niż 10 kW - w stosunku ilościowym 1 do 0,7;

2. nie większej niż 10 kW - w stosunku ilościowym 1 do 0,8.

W myśl art. 4 ust. 2 ustawy o odnawialnych źródłach energii:

Rozliczenia ilości energii, o której mowa w ust 1, dokonuje się na podstawie wskazań urządzenia pomiarowo-rozliczeniowego dla danej mikroinstalacji.

Jak stanowi art. 4 ust. 3 ustawy o odnawialnych źródłach energii:

Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej i pobranej z tej sieci przez prosumenta energii odnawialnej na podstawie danych pomiarowych po sumarycznym bilansowaniu, o których mowa w ust. 2a.

Stosownie do art. 4 ust. 4 ustawy o odnawialnych źródłach energii:

Od ilości rozliczonej energii elektrycznej w sposób, o którym mowa w ust. 1, prosument energii odnawialnej nie uiszcza:

1. na rzecz sprzedawcy, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, opłat z tytułu jej rozliczenia;

2. opłat za usługę dystrybucji, których wysokość zależy od ilości energii elektrycznej pobranej przez prosumenta energii odnawialnej; opłaty te są uiszczane przez sprzedawcę, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, wobec operatora systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego, do sieci którego przyłączona jest mikroinstalacja.

Zgodnie z art. 4 ust. 5 ustawy o odnawialnych źródłach energii:

Rozliczeniu podlega energia elektryczna wprowadzona do sieci dystrybucyjnej nie wcześniej niż na 12 miesięcy przed datą wprowadzenia energii do sieci. Jako datę wprowadzenia energii elektrycznej do sieci przyjmuje się ostatni dzień danego miesiąca kalendarzowego, w którym ta energia została wprowadzona do sieci, z zastrzeżeniem, że niewykorzystana energia elektryczna w danym okresie rozliczeniowym przechodzi na kolejne okresy rozliczeniowe, jednak nie dłużej niż na kolejne 12 miesięcy od daty wprowadzenia tej energii do sieci.

Z art. 4 ust. 6 ustawy o odnawialnych źródłach energii wynika, że:

Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, informuje prosumenta energii odnawialnej o ilości rozliczonej energii, o której mowa w ust. 1, zgodnie z okresami rozliczeniowymi przyjętymi w umowie kompleksowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 7 ustawy o odnawialnych źródłach energii:

W zakresie nieuregulowanym ustawą do rozliczenia, o którym mowa w ust. 1, w przypadku prosumenta energii odnawialnej będącego konsumentem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 i 2320) stosuje się przepisy o ochronie praw odbiorcy końcowego oraz przepisy dotyczące ochrony konsumenta.

Na mocy art. 4 ust. 8 ustawy o odnawialnych źródłach energii:

Wytwarzanie i wprowadzanie do sieci energii elektrycznej, o której mowa w ust. 1, przez prosumenta energii odnawialnej niebędącego przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2021 r. poz. 162), zwaną dalej „ustawą - Prawo przedsiębiorców”, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu tej ustawy.

Stosownie do art. 4 ust. 11 ustawy o odnawialnych źródłach energii:

Nadwyżką ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta energii odnawialnej do sieci wobec ilości energii pobranej przez niego z tej sieci dysponuje sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, w celu pokrycia kosztów rozliczenia, w tym opłat, o których mowa w ust. 4.

W myśl art. 40 ust. 1 ustawy o odnawialnych źródłach energii:

Obowiązek zakupu energii elektrycznej, o którym mowa w art. 41 ust. 1, art. 42 ust. 1, art. 70c ust. 2 oraz art. 92 ust. 1, wykonuje wyznaczony przez Prezesa URE sprzedawca energii elektrycznej, zwany dalej „sprzedawcą zobowiązanym”, na podstawie umowy, o której mowa w art. 5 ustawy - Prawo energetyczne.

Natomiast stosownie do art. 40 ust. 1a ustawy o odnawialnych źródłach energii:

Sprzedawca zobowiązany ma obowiązek dokonać rozliczenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1 oraz w art. 38c ust. 3, chyba że rozliczenia dokonuje sprzedawca wybrany przez prosumenta energii odnawialnej lub spółdzielnię energetyczną, na podstawie umowy kompleksowej.

Należy zauważyć, że do dnia 14 lipca 2018 r. obowiązywał art. 4 ust. 9 ustawy o odnawialnych źródłach energii, zgodnie z którym wprowadzanie energii elektrycznej do sieci, a także pobieranie tej energii z sieci, o których mowa w ust. 1, nie są świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Wskazany art. 4 ust. 9 ustawy o odnawialnych źródłach energii został uchylony przez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii (Dz.U. 2018 r., poz. 1276). Co do zasady zatem, czynności o których mowa w tym przepisie, stanowić mogą czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług o ile dokonywane przez podatników tego podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca realizuje inwestycję polegającą na poprawie efektywności energetycznej budynku podmiotu leczniczego z wykorzystaniem instalacji OZE, w tym m.in. montażu instalacji fotowoltaicznej na dwóch budynkach. W przypadku Spółki, zapotrzebowanie na energię elektryczną jest znacząco wyższe niż produkcja instalacji. Ogniwa zamontowane na dachu budynku zapewniają produkcję ok. 2% zapotrzebowania w skali roku, co definiuje brak nadwyżek energetycznych, a tym samym brak „pozornej sprzedaży”. Instalacja zapewnia produkcję energii tylko w niewielkim stopniu uzupełniającej całkowite zapotrzebowanie obiektu szpitala. Energia produkowana przez instalację trafia do licznika, gdzie dalej rozsyłana jest do sieci wewnętrznej. Nie zachodzi wymiana energii pomiędzy sprzedawcą, a jedynie dokupienie brakującego zapotrzebowania. Spółka nie posiada koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej. Energia elektryczna jest wytwarzana z generatorów i dostarczana do instalacji połączonych i współpracujących ze sobą, służących do przesyłania tej energii. Energia ta jest wykorzystywana na własne potrzeby.

Jednocześnie, z wniosku wynika, że Spółka zawarła umowę z przedsiębiorstwem zajmującym się usługą dostarczania energii elektrycznej. Przedsiębiorstwo to będzie dokonywać rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta (Spółkę) do sieci elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z sieci. Energia elektryczna, która zostanie wprowadzona do sieci, będzie magazynowana w pierwszej kolejności na rzecz Spółki, która ją wprowadziła. Dopiero w dalszej kolejności będzie pobierana energia elektryczna dostarczana przez przedsiębiorstwo.

W związku z tym energia elektryczna wyprodukowana przez Spółkę będzie jej własnością w sensie ekonomicznym, Spółka nie będzie uiszczać wynagrodzenia na rzecz przedsiębiorstwa od łącznej ilości energii pobranej z sieci. Spółka będzie płacić wyłącznie za energię, która będzie pobrana z sieci i nie zostanie do nie wcześniej wprowadzona przez Spółkę celem zmagazynowania wytworzonej przez siebie energii. W celu prawidłowego określenia wzajemnych przepływów energii, wykorzystywany będzie specjalny licznik dwubiegunowy, który pozwoli w precyzyjny sposób określić, jaka część energii elektrycznej została pobrana, a jaka część została wprowadzona do sieci przez Spółkę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia, czy jest on podatnikiem z tytułu wprowadzenia do sieci elektroenergetycznej energii elektrycznej wyprodukowanej w instalacji OZE, a także, czy Spółka jest zobowiązana do wykazywania podatku VAT należnego w swoich rozliczeniach z tytułu wprowadzenia do sieci elektroenergetycznej energii elektrycznej wyprodukowanej w instalacji OZE w przypadku, gdy ilość energii pobranej z sieci jest większa niż ilość energii wprowadzonej do sieci.

W odniesieniu do powyższego należy raz jeszcze podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług co do zasady podlegają czynności wykonywane odpłatnie.

Tym samym, opodatkowana podatkiem od towarów i usług będzie co do zasady energia elektryczna wprowadzona do sieci przez producenta w przypadku, gdy wystąpi z tego tytułu wynagrodzenie. Przy czym, wobec funkcjonującego obecnie na gruncie ustawy o odnawialnych źródłach energii systemu tzw. „net meteringu” należy uznać, że opodatkowaniu podlegać będzie w takim przypadku nadwyżka energii elektrycznej wprowadzonej przez producenta do sieci, nad energią przez niego z sieci pobraną.

Natomiast w przypadku, gdy prosument energii elektrycznej nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia za nadwyżki wyprodukowanej energii i nadwyżki te w określonych terminach „przepadają”, nie uznaje się takich czynności za opodatkowane VAT.

We wniosku wskazano, że zapotrzebowanie Spółki na energię elektryczną jest wyższe niż moc wytworzeniowa instalacji fotowoltaicznej. Jak wskazuje Spółka, w sytuacji tej nie powstaną nadwyżki energii, dlatego nie ma mowy o jej sprzedaży. Ponadto, Spółka będzie płacić wyłącznie za energię, która będzie pobrana z sieci i nie zostanie do nie wcześniej wprowadzona przez Spółkę celem zmagazynowania wytworzonej przez siebie energii. Z wniosku nie wynika natomiast, aby Spółka otrzymywała wynagrodzenie za energię elektryczną wprowadzoną do sieci (z uwagi na fakt, że zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, Spółka nie generuje w instalacji fotowoltaicznej żadnych nadwyżek energii elektrycznej).

Mając na uwadze powyższe przepisy należy zatem wskazać, że – co do zasady – prosument ma status podatnika VAT z tytułu wprowadzenia do sieci elektroenergetycznej energii elektrycznej wyprodukowanej w instalacji OZE w sytuacji, w której dokonuje wprowadzenia do sieci tej energii elektrycznej na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej z przedsiębiorstwem zajmującym się usługą dostarczania energii elektrycznej, wytworzonej w mikroinstalacji OZE za wynagrodzeniem. Co do zasady zatem, stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego nr 1, zgodnie z którym prosument będzie podatnikiem podatku VAT jest prawidłowe.

Jednocześnie, z uwagi na fakt że w opisanym zdarzeniu przyszłym, w którym ilość energii elektrycznej pobranej przez Spółkę będzie większa niż ilość energii wprowadzonej do sieci oraz ilość energii zmagazynowanej podlegającej rozliczeniu (wystąpi tzw. saldo dodatnie), czyli innymi słowy – nie wystąpią w ogóle nadwyżki wyprodukowanej energii, a tym samym nie dojdzie do sytuacji, w której wystąpi wynagrodzenie na rzecz Spółki z tytułu wprowadzenia energii elektrycznej do sieci – to wówczas po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług. Zatem Wnioskodawca w opisanym zdarzeniu przyszłym nie będzie zobowiązany do wykazywania podatku VAT należnego.

Stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego nr 2 również należało więc uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Organ zastrzega, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie przedstawionych we wniosku pytań Spółki dotyczących podatku od towarów i usług, w odniesieniu do sytuacji, w której nie występują nadwyżki energii elektrycznej wprowadzonej do sieci przez prosumenta nad energią pobraną przez niego z sieci, a tym samym, nie występuje wynagrodzenie na rzecz prosumenta. W takim zdarzeniu przyszłym, stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za prawidłowe. Natomiast inne kwestie, nieobjęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Zaznaczenia również wymaga, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ponadto, organ informuje, że w zakresie pytań dotyczących podatku akcyzowego w przedmiotowym wniosku z 31 stycznia 2022 r. (data wpływu 9 lutego 2022 r.) – wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).