Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 grudnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania nabytych usług ubezpieczenia jako import usług zwolniony z opodatkowania na mocy art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT (podatek od towarów i usług).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT czynnym, zarejestrowanym jako podatnik VAT XY Spółka Akcyjna Oddział w Polsce, za pośrednictwem którego Y prowadzi działalność w Polsce, nie jest odrębnym od przedsiębiorstwa zagranicznego podatnikiem VAT. Dla XY Spółka Akcyjna Oddział w Polsce został nadany odrębny NIP, który został ujawniony w KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) o numerze: (`(...)`), jednak numer ten jest właściwy wyłącznie dla rozliczeń XY Spółka Akcyjna Oddział w Polsce jako płatnika PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) i ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych) w Polsce.

Y prowadzi działalność gospodarczą na terenie Polski poprzez oddział, znajdujący się w (…) przy (…), będący stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w kraju. Utworzony oddział ma charakter stały i bezterminowy, posiada zaplecze techniczne niezbędne do wykonania i przyjmowania usług, a także posiada stałe zaplecze personalne w postaci własnych pracowników.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy usługi finansowe polegające w szczególności na:

(1) udzielaniu kredytów na zakup samochodów jak również

(2) finansowaniu Dealerów samochodowych.

Rozliczenia z kontrahentami (kredytobiorcami, Dealerami samochodowymi) każdorazowo zabezpieczone są gwarancją na wypadek ewentualnego braku płatności powstałych wierzytelności handlowych. Zgodnie z zawartą Umową Gwarancji Ubezpieczyciel udziela Gwarancji na rzecz Spółki, w celu zabezpieczenia wierzytelności nabytych przez Spółkę. Ubezpieczyciel jest podmiotem nieposiadającym w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności będącym podatnikiem VAT zarejestrowanym w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Udzielenie gwarancji przez Ubezpieczyciela wiąże się z wypłatą przez Wnioskodawcę wynagrodzenia na jego rzecz, które jest naliczane i fakturowane miesięcznie. Wypłata wynagrodzenia za udzielenie Gwarancji w ramach dokumentowanej transakcji stanowi wysokość naliczonych w danym roku odsetek, które kalkulowane są w oparciu o wykorzystaną kwotę Gwarancji w cyklach miesięcznych. Odsetki od udzielonych Gwarancji naliczone są na podstawie faktycznie wykorzystanej kwoty Gwarancji (średnie dzienne wykorzystanie) w następujący sposób:

WW = GG * OO,

gdzie:

W oznacza - wynagrodzenie w transakcji,

G oznacza - wykorzystaną kwotę Gwarancji,

O oznacza - oprocentowanie odsetek (ustalane corocznie na podstawie rzeczywistej kwoty Gwarancji).

Wnioskodawca może być również obciążony nie tylko kwotą odsetek za rzeczywiste wykorzystanie kwoty Gwarancji, ale także odpowiednią proporcją wynagrodzenia, jeśli Ubezpieczyciel nie osiągnie wynagrodzenia w kwocie 300 tys. euro rocznie, tj. kwoty minimalnej prowizji.

Transakcja ta jest ściśle powiązana z transakcją, w której Spółka świadczy na rzecz innego podmiotu z grupy (Spółki kapitałowej) usługi faktoringu, tj. nabywa od tego podmiotu jej wierzytelności handlowe wynikające z usług świadczonych przez autoryzowanych Dealerów sieci sprzedaży.

W ramach świadczonych usług faktoringowych Spółka przejmuje nie tylko Wierzytelności, ale również Zobowiązania wobec Dealerów związane z zapłatą za naprawy gwarancyjne oraz skonta i premie udzielane Dealerom.

Faktoring świadczony przez Spółkę jest:

1. faktoringiem pełnym (pro soluto), w zakresie w jakim Spółka nabywa wierzytelności do wysokości plafondu (tj. maksymalnego limitu wierzytelności określonego w umowach zawartych pomiędzy podmiotem z grupy i Dealerami i dodatkowymi indywidualnymi limitami, które będą zabezpieczone Gwarancją), co oznacza, że w stosunku do tych wierzytelności Spółka ponosi ryzyko braku ich zapłaty lub niewypłacalności Dealerów;

2. faktoringiem niepełnym (pro soluendo), w zakresie w jakim Spółka nabywa wierzytelności ponad wysokość plafondu lub w sytuacji, gdy została podjęta decyzja o niefinansowaniu danego Dealera, co oznacza, że w stosunku do tych wierzytelności Spółka nie ponosi ryzyka braku ich zapłaty lub niewypłacalności Dealera i w przypadku braku otrzymania zapłaty od Dealera z tytułu nabytej wierzytelności, Spółce przysługuje regres wobec podmiotu z grupy.

W ramach usług faktoringu Spółka skupuje od podmiotu z grupy Wierzytelności oraz przejmuje obowiązek zarządzania nimi, monitorowania wielkości spłat, rozliczania płatności dokonywanych przez Dealerów, kompensowania wierzytelności z zobowiązaniami podmiotu z grupy.

Opis stanu faktycznego dotyczy sytuacji, w której udzielenie Gwarancji obejmuje Wierzytelności nabyte przez Spółkę w ramach faktoringu pełnego. Jeżeli Spółka nie otrzyma zapłaty Wierzytelności od Dealerów, ma prawo wnioskować o to do Ubezpieczyciela (podatnika VAT, nieposiadającego siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce). Ubezpieczyciel jest wówczas zobowiązany do zapłaty Wierzytelności w ciągu 10 dni od otrzymania wniosku.

Wskazać należy, że gwarancja dotycząca konkretnego Dealera i jego Wierzytelności skupywanych przez Spółkę, obowiązuje w okresach wskazanych w aneksach. Jeżeli Dealer zapłaci Wierzytelności, które Spółka nabyła w ramach faktoringu pełnego zabezpieczonego Gwarancją, Spółka nie ponosi opłat za gwarancję od niewykorzystanego limitu w ramach niniejszej gwarancji.

Gwarancja obowiązuje od 31 grudnia 2015 i jest w sposób milczący odnawiana z roku na rok na kolejny rok obowiązywania (z wyjątkiem wypowiedzenia przez jedną ze Stron, która powiadomi drugą stronę na piśmie przynajmniej 60 dni przed pierwotnym terminem upływu lub przed każdym z następnych terminów upływu). Wygaśnięcie umowy nie wpływa na gwarancje już udzielone.

Wątpliwości Spółki dotyczą prawidłowej kwalifikacji nabywanej przez Wnioskodawcę usługi ubezpieczenia, opisanej powyżej, w szczególności czy nabycie tej usługi wiąże się obowiązkiem naliczenia przez Spółkę podatku należnego z tytułu importu usługi czy też taki obowiązek nie istnieje.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym nabyte usługi ubezpieczenia stanowią import usług zdefiniowany w art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, objęte są zwolnieniem wynikającym z art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT, a zatem w przypadku nabycia usług od podatnika nieposiadającego w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności, Spółka rozpozna import usług bez obowiązku naliczenia podatku należnego?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, nabyte przez Spółkę usługi stanowią import usług i są objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT, zatem wobec Spółki nie wystąpi obowiązek naliczenia podatku należnego z tytułu dokonanego importu usług.

Uzasadnienie Państwa stanowiska w sprawie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, zaś świadczenie usług stosownie do art. 8 ust. 1 to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 2 ust. 9 ustawy o VAT przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Spółka spełnia definicję podatnika zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4. Do importu usług dochodzi zatem, jeżeli łącznie spełnione są cztery warunki:

1. tzw. miejsce świadczenia usługi znajduje się na terytorium Polski,

2. usługa jest świadczona odpłatnie,

3. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce,

4. nabywcą usługi jest podatnik posiadający w Polsce siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (bądź posiadająca w Polsce siedzibę osoba prawna niebędąca podatnikiem, która jest zarejestrowana lub obowiązana do rejestracji jako podatnik VAT UE).

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 280, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z uwagi na powyższe oraz fakt, że Ubezpieczyciel (będący podatnikiem VAT) nie posiada siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski podatnikiem z tytułu rozpoznania importu opisanych w stanie faktycznym usług jest Spółka.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Należy wskazać, że wskazane wyżej zwolnienie ma charakter przedmiotowy. Możliwość jego zastosowania do danej usługi zależy zatem od uznania tej usługi za „poręczenie, gwarancję lub inne zabezpieczenie transakcji finansowych i ubezpieczeniowych". Istotne jest również to, że warunkiem objęcia zwolnieniem gwarancji, poręczeń i zabezpieczeń jest ich finansowy (pieniężny) charakter.

W celu ustalenia, czy dana usługa może zostać uznana za wyżej opisaną, zgodnie z przyjętymi zasadami wykładni, w pierwszej kolejności należy posłużyć się wykładnią językową przepisów prawa. Ponadto, podkreślić należy, że w przypadku braku definicji legalnej danego zwrotu, takim zwrotom, co do zasady, należy nadawać znaczenie potoczne.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (wydanie internetowe: https://sjp.pwn.pl/gwarancja to: «poręczenie, że coś nastąpi albo że jest prawdziwe», «odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela».

Poręczenie zostało zdefiniowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. Jak stanowi art. 876 § 1 ustawy - Kodeks cywilny przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

W myśl art. 879 § 1 Kodeksu cywilnego o zakresie zobowiązania poręczyciela rozstrzyga każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika.

Natomiast gwarancja jako czynność prawna nie została uregulowana w kodeksie cywilnym jako osobny rodzaj umowy, jednak jej dopuszczalność jest powszechnie przyjęta w świetle art. 353 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Cechą umów gwarancyjnych jest to, że gwarant przyjmuje w nich ryzyko związane z realizacją bądź niepowodzeniem określonego w umowie przedsięwzięcia.

Zgodnie zaś art. 391 Kodeksu cywilnego, jeżeli w umowie zastrzeżono, że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni określone świadczenie, ten, kto takie przyrzeczenie uczynił, odpowiedzialny jest za szkodę, którą druga strona ponosi przez to, że osoba trzecia odmawia zaciągnięcia zobowiązania albo nie spełnia świadczenia. Może jednak zwolnić się od obowiązku naprawienia szkody spełniając przyrzeczone świadczenie, chyba że sprzeciwia się to umowie lub właściwości świadczenia.

Podkreślić należy również, iż ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT, zwolnił z VAT usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i innych zabezpieczeń wyłącznie transakcji finansowych i ubezpieczeniowych.

W konsekwencji, zastosowanie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT wykładni językowej prowadzi do wniosku, że wymienione zwolnienie dotyczy wyłącznie poręczeń, gwarancji oraz wszelkich innych zabezpieczeń udzielanych w zakresie transakcji finansowych i ubezpieczeniowych. Wobec czego, dla zastosowania ww. zwolnienia, kluczowy jest charakter transakcji, której dotyczy gwarancja czy poręczenie udzielane przez gwaranta. Zabezpieczana transakcja powinna być bowiem transakcją finansową lub ubezpieczeniową.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1 ze zm.).

W myśl art. 135 ust. 1 lit. c dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie zwalniają pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę.

Co istotne, zakres zwolnienia z VAT obejmuje czynności udzielania poręczeń, gwarancji i innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych, rozumianych jako zgoda poręczyciela, gwaranta lub udzielającego zabezpieczenia do spłacenia długu lub każdego innego zobowiązania finansowego w imieniu dłużnika, w przypadku niewywiązywania się przez niego ze spłaty długu. Warunkiem objęcia zwolnieniem gwarancji, poręczeń i zabezpieczeń jest zatem ich finansowy (pieniężny) charakter.

Wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia dla usług udzielania gwarancji i poręczeń nie jest konieczne by była ona udzielona przez bank. Istotne jest natomiast, czy istnieje osoba/podmiot, która w chwili zmaterializowania się przesłanek wypłacenia gwarancji czy poręczenia uprawniona jest do otrzymania świadczenia od podmiotu udzielającego gwarancji lub poręczenia. Taki wniosek wynika z wyroku TSUE z 10 marca 2011 r. w sprawie C-540/09 SEB. Przedmiotem analizy TSUE była kwestia oceny, czy usługi underwritingu (tj. swego rodzaju gwarancji udzielonej emitentowi akcji objęcia wyemitowanych akcji w przypadku braku dostatecznego popytu na papiery wartościowe na rynku kapitałowym). Trybunał uznał w tym wyroku, że takie usługi nie mogą korzystać ze zwolnienia, gdyż jak stwierdzono, w takiej sytuacji nie ma „żadnej osoby trzeciej”, które działanie mogłoby być gwarantowane przez SEB, gdyż rynek nie może być taką osobą.

Oznacza to, że ze zwolnienia korzystają wyłącznie te usługi poręczenia czy gwarancji, w których istnieje konkretna osoba, która w chwili zmaterializowania się przesłanek wypłacenia gwarancji czy poręczenia uprawniona jest do otrzymania świadczenia od podmiotu udzielającego gwarancji czy poręczenia. W sprawie będącej przedmiotem wniosku to Spółka jest podmiotem uprawnionym do otrzymania świadczenia od Ubezpieczyciela (podmiotu udzielającego gwarancji lub poręczenia). Należy zatem uznać, że nie są w tym wypadku spełnione przesłanki wskazane w przytoczonym wyroku TSUE wyłączające możliwość skorzystania ze zwolnienia dla świadczonej przez Ubezpieczyciela usługi na rzecz Spółki.

Odnosząc powyższe do analizowanej sytuacji, należy stwierdzić, iż:

1. Zobowiązanie Ubezpieczyciela do określonego świadczenia wypełnia definicje poręczenia. Udzielona gwarancja obejmuje wierzytelności nabyte przez XY w ramach faktoringu pełnego; oznacza to, że jeśli Spółka nie otrzyma zapłaty wierzytelności od dealerów, ma prawo wnioskować o to do Ubezpieczyciela, który jest wówczas zobowiązany do zapłaty Wierzytelności w ciągu 10 dni od otrzymania wniosku.

2. Istnieje wskazywana przez TSUE „osoba trzecia”, która w chwili wystąpienia określonej sytuacji jest uprawniona do otrzymania określonego świadczenia.

Reasumując, w Państwa ocenie, powyższe dwa elementy pozwalają na stwierdzenie, że usługa świadczona przez Ubezpieczyciela na rzecz Spółki, jest usługą udzielenia gwarancji wobec transakcji o charakterze finansowym i na mocy art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT jest zwolniona z opodatkowania VAT. W związku z tym, import usługi będzie także zwolniony z VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”,

opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 i w art. 8 ww. ustawy.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy,

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym w myśl art. 2 pkt 6 ustawy,

towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy,

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

· w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

· świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Przy czym z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 cyt. ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

· istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,

· wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,

· istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,

· odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,

· istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Należy wskazać, że zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy:

podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedstawili Państwo informacje z których wynika, że jesteście podatnikiem podatku VAT czynnym, zarejestrowanym jako podatnik VAT UE. Y prowadzi działalność gospodarczą na terenie Polski poprzez oddział, znajdujący się w (…), będący stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w kraju. Utworzony oddział ma charakter stały i bezterminowy, posiada zaplecze techniczne niezbędne do wykonania i przyjmowania usług, a także posiada stałe zaplecze personalne w postaci własnych pracowników.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy usługi finansowe polegające w szczególności na udzielaniu kredytów na zakup samochodów jak również finansowaniu Dealerów samochodowych. Rozliczenia z kontrahentami (kredytobiorcami, Dealerami samochodowymi) każdorazowo zabezpieczone są gwarancją na wypadek ewentualnego braku płatności powstałych wierzytelności handlowych.

Zgodnie z zawartą Umową Gwarancji Ubezpieczyciel udziela Gwarancji na rzecz Spółki, w celu zabezpieczenia wierzytelności nabytych przez Spółkę. Ubezpieczyciel jest podmiotem nieposiadającym w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności będącym podatnikiem VAT zarejestrowanym w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Udzielenie gwarancji przez Ubezpieczyciela wiąże się z wypłatą przez Wnioskodawcę wynagrodzenia na jego rzecz, które jest naliczane i fakturowane miesięcznie. Wypłata wynagrodzenia za udzielenie Gwarancji w ramach dokumentowanej transakcji stanowi wysokość naliczonych w danym roku odsetek, które kalkulowane są w oparciu o wykorzystaną kwotę Gwarancji w cyklach miesięcznych. Wnioskodawca może być również obciążony nie tylko kwotą odsetek za rzeczywiste wykorzystanie kwoty Gwarancji, ale także odpowiednią proporcją wynagrodzenia, jeśli Ubezpieczyciel nie osiągnie wynagrodzenia w kwocie 300 tys. euro rocznie, tj. kwoty minimalnej prowizji. Transakcja ta jest ściśle powiązana z transakcją, w której Spółka świadczy na rzecz innego podmiotu z grupy (Spółki kapitałowej) usługi faktoringu, tj. nabywa od tego podmiotu jej wierzytelności handlowe wynikające z usług świadczonych przez autoryzowanych Dealerów sieci sprzedaży.

W ramach świadczonych usług faktoringowych Spółka przejmuje nie tylko Wierzytelności, ale również Zobowiązania wobec Dealerów związane z zapłatą za naprawy gwarancyjne oraz skonta i premie udzielane Dealerom. W ramach usług faktoringu Spółka skupuje od podmiotu z grupy Wierzytelności oraz przejmuje obowiązek zarządzania nimi, monitorowania wielkości spłat, rozliczania płatności dokonywanych przez Dealerów, kompensowania wierzytelności z zobowiązaniami podmiotu z grupy. Jeżeli Spółka nie otrzyma zapłaty Wierzytelności od Dealerów, ma prawo wnioskować o to do Ubezpieczyciela. Ubezpieczyciel jest wówczas zobowiązany do zapłaty Wierzytelności w ciągu 10 dni od otrzymania wniosku. Jeżeli Dealer zapłaci Wierzytelności, które Spółka nabyła w ramach faktoringu pełnego zabezpieczonego Gwarancją, Spółka nie ponosi opłat za gwarancję od niewykorzystanego limitu w ramach niniejszej gwarancji.

Państwa wątpliwości w niniejszej sprawie, dotyczą uznania nabywanej przez Państwa usługi ubezpieczenia, jako importu usług objętych są zwolnieniem wynikającym z art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT.

W tym miejscu wskazać należy, że w przypadku świadczenia usług, gdy jeden z kontrahentów posiada siedzibę poza terytorium kraju, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

W myśl art. 28a ustawy:

Na potrzeby stosowania przepisów regulujących miejsce świadczenia przy świadczeniu usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W oparciu o zasadę ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy:

Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy

w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie natomiast do ust. 3 cyt. przepisu

W przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – miejscem świadczenia usług, jest stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. Powołaną powyżej zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie przewidują innych zasad ustalenia miejsca świadczenia usług.

Do powołanej w art. 28b ust. 1 ustawy zasady ogólnej, ustawodawca przewidział szereg zastrzeżeń, wskazując szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług. Jednakże w przedmiotowej sprawie nie mają one zastosowania.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy:

Przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy:

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a) usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

b) usługobiorcą jest:

- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,

- w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,

- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy:

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W analizowanej sprawie, Ubezpieczyciel będący podmiotem nieposiadającym w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności, zarejestrowany jako podatnik VAT w państwie członkowskim Unii Europejskiej, zgodnie z zawartą Umową, udziela Gwarancji na rzecz Spółki, w celu zabezpieczenia nabytych przez nią wierzytelności. Udzielenie gwarancji przez Ubezpieczyciela wiąże się z wypłatą przez Wnioskodawcę wynagrodzenia na jego rzecz, które jest naliczane i fakturowane miesięcznie. Wypłata wynagrodzenia za udzielenie Gwarancji w ramach dokumentowanej transakcji stanowi wysokość naliczonych w danym roku odsetek, które kalkulowane są w oparciu o wykorzystaną kwotę Gwarancji w cyklach miesięcznych. Wnioskodawca może być również obciążony odpowiednią proporcją wynagrodzenia. Ubezpieczyciel świadczy więc usługi, za które otrzymuje wynagrodzenie. Usługi te są opodatkowane VAT zgodnie z art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy.

W przedmiotowej sprawie nabywają Państwo usługi od Ubezpieczyciela zarejestrowanego jako podatnik VAT w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

W związku z powyższym to na Spółce spoczywa obowiązek rozliczenia nabywanych usług, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy. W takim przypadku spełnione są wszystkie warunki uprawniające do zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy. Spółka z tytułu nabycia usługi udzielenia Gwarancji od Ubezpieczyciela zobowiązana jest do rozliczenia podatku od towarów i usług na zasadzie importu usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

W odniesieniu do możliwości zwolnienia od podatku nabywanych przez Państwa usług należy wskazać, że ustawodawca zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, przewidział zastosowanie do niektórych czynności zwolnienia od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy,

zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Z kolei w świetle regulacji art. 43 ust. 15 cyt. ustawy:

zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;

2. usług doradztwa;

3. usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 ze zm.). W myśl art. 135 ust. 1 lit. c Dyrektywy 2006/112/WE Rady,

państwa członkowskie zwalniają pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę.

W tym miejscu wskazać należy, co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, że zakres zwolnień przewidzianych w dyrektywie 2006/112/WE Rady nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione zgodnie z dyrektywą 2006/112/WE Rady stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku od wartości dodanej w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w dyrektywie powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika.

Powołany przepis art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy obejmuje zwolnieniem od podatku VAT czynności udzielania poręczeń, gwarancji i innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych, rozumianych jako zgoda poręczyciela, gwaranta lub udzielającego zabezpieczenia do spłacenia długu lub każdego innego zobowiązania finansowego w imieniu dłużnika, w przypadku niewywiązywania się przez niego ze spłaty długu. Zaznaczyć należy ponadto, że warunkiem objęcia zwolnieniem gwarancji, poręczeń i zabezpieczeń jest ich finansowy (pieniężny) charakter.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (wydanie internetowe: https://sjp.pwn.pl/ gwarancja to: «poręczenie, że coś nastąpi albo że jest prawdziwe», «odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela».

Poręczenie zostało zdefiniowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) w art. 876-887.

Stosownie do art. 876 § 1 ustawy Kodeks cywilny,

przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

W myśl art. 879 § 1 Kodeksu cywilnego

o zakresie zobowiązania poręczyciela rozstrzyga każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika.

W niniejszej sprawie, Spółka świadczy na rzecz innego podmiotu z grupy (Spółki kapitałowej) usługi faktoringu, tj. nabywa od tego podmiotu jej wierzytelności handlowe wynikające z usług świadczonych przez autoryzowanych Dealerów sieci sprzedaży. W ramach świadczonych usług faktoringowych Spółka przejmuje nie tylko Wierzytelności, ale również Zobowiązania wobec Dealerów związane z zapłatą za naprawy gwarancyjne oraz skonta i premie udzielane Dealerom.

W ramach usług faktoringu Spółka skupuje od podmiotu z grupy Wierzytelności oraz przejmuje obowiązek zarządzania nimi, monitorowania wielkości spłat, rozliczania płatności dokonywanych przez Dealerów, kompensowania wierzytelności z zobowiązaniami podmiotu z grupy. Rozliczenia z kontrahentami (kredytobiorcami, Dealerami samochodowymi) każdorazowo zabezpieczone są gwarancją na wypadek ewentualnego braku płatności powstałych wierzytelności handlowych. Jeżeli Spółka nie otrzyma zapłaty Wierzytelności od Dealerów, ma prawo wnioskować o to do Ubezpieczyciela. Zgodnie z zawartą Umową Gwarancji Ubezpieczyciel udziela Gwarancji na rzecz Spółki, w celu zabezpieczenia wierzytelności nabytych przez Spółkę w zamian za wynagrodzenie stanowiące wysokość naliczonych w danym roku odsetek, które kalkulowane są w oparciu o wykorzystaną kwotę Gwarancji w cyklach miesięcznych. Odsetki od udzielonych Gwarancji naliczone są na podstawie faktycznie wykorzystanej kwoty Gwarancji. Wnioskodawca może być również obciążony nie tylko kwotą odsetek za rzeczywiste wykorzystanie kwoty Gwarancji, ale także odpowiednią proporcją wynagrodzenia, jeśli Ubezpieczyciel nie osiągnie wynagrodzenia w kwocie 300 tys. euro rocznie, tj. kwoty minimalnej prowizji.

Dla zastosowania zwolnienia, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy, kluczowy jest charakter transakcji, której dotyczy gwarancja/poręczenie udzielane przez gwaranta. Zabezpieczana transakcja powinna kwalifikować się jako transakcja finansowa. W niniejszej sprawie nabywane przez Spółkę usługi ubezpieczeniowe w ramach których udzielane są Spółce Gwarancje mieszczą się w katalogu usług zdefiniowanych jako objęte zwolnieniem na mocy ww. przepisu.

Podsumowując w przypadku nabycia przez Państwa opisanych usług udzielania Gwarancji, miejscem ich świadczenia i opodatkowania – zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 tej ustawy – będzie terytorium kraju, w którym usługobiorca (a więc Państwo) posiada siedzibę (tj. Polska).

W konsekwencji w opisanej sytuacji, w której usługodawca, czyli Ubezpieczyciel nie posiada siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, to Państwo są i będą zobowiązani do rozpoznania importu usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, przy czym nabywana od Ubezpieczyciela usługa korzystać będzie ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).