0114-KDIP1-3.4012.763.2021.1.PRM

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 grudnia 2021 r. wpłynął Pana wniosek z 10 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawidłowości dokumentowania sprzedaży dań gastronomicznych za pomocą paragonu i faktury wykazując w odrębnych pozycjach usługę podstawową i usługi dodatkowe. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pan czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług gastronomicznych sklasyfikowanych w PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) w dziale 56 USŁUGI ZWIĄZANE Z WYŻYWIENIEM.

Usługi świadczone są w następujący sposób:

1. bezpośrednio w lokalu,

2. na wynos, przy czym:

a) albo klient osobiście odbiera danie zapakowane w opakowanie jednorazowe,

b) albo danie jest dostarczane do klienta w jednorazowym opakowaniu samochodem użytkowanym w firmie.

W przypadku drugim do usługi głównej (tj. sprzedaży konkretnie określonego dania gastronomicznego) doliczany jest bądź koszt samego opakowania, bądź koszt opakowania oraz dowozu, przy czym do tych dodatkowych usług zastosowanie ma stawka podatku od towarów i usług właściwa dla usługi głównej (sprzedaży dania), tj. 8%, gdyż usługa jest w tym przypadku usługą kompleksową. Głównym przedmiotem transakcji jest sprzedaż towaru (dania gastronomicznego), natomiast świadczeniem pobocznym (uzupełniającym) są koszty opakowania czy koszty związane z dostawą.

Pomimo sprzedaży jednej usługi kompleksowej, na dokumencie potwierdzającym transakcję sprzedaży (paragon bądź faktura VAT - w zależności od tego jaki dokument zażąda kupujący) każda z usług składających się na usługę kompleksową wyodrębniona jest pod odrębną pozycją, tj.:

1. konkretne danie - ze stawką 8%,

2. opakowanie - ze stawką 8%,

3. dowóz - ze stawką 8%.

W tym miejscu podnieść należy, że nazwa towaru lub usługi powinna być tak określona, by nie budziła wątpliwości co do przedmiotu sprzedaży i pozwalała na przypisanie odpowiedniej stawki podatku.

Kupujący - po otrzymaniu paragonu lub faktury - nie powinien mieć wątpliwości co do zakresu zakupionego towaru wymienionego w dokumencie. Tylko przy rozbiciu usługi kompleksowej na poszczególne elementy klient ma możliwość sprawdzenia, co składa się na usługę kompleksową i czy cena zamówionego towaru (w tym przypadku dania gastronomicznego) jest zgodna z cennikiem. Klienci w przeważającej części zwracają na to uwagę i wymagają, żeby z dokumentu sprzedaży wynikało ile płacą za danie, a ile wynosi koszt opakowania i dostawy.

Pytanie

Czy zastosowany sposób dokumentowania sprzedaży dań gastronomicznych na wynos z rozbiciem usług na usługę podstawową (sprzedaż dań) oraz na usługi dodatkowe, pomocnicze (koszt opakowania i koszt dowozu) jest prawidłowy?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem sposób dokumentowania sprzedaży dań gastronomicznych na wynos z rozbiciem usług na usługę podstawową (sprzedaż dań) oraz na usługi dodatkowe, pomocnicze (koszt opakowania i koszt dowozu) jest prawidłowy.

Na świadczenie kompleksowe (złożone) składa się kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu.

W tym wypadku na sprzedaż dania gastronomicznego na wynos składa się sama sprzedaż dania (świadczenie główne) oraz czynności pomocnicze (sprzedaż opakowania czy dodatkowo dowóz dania). Czynności pomocnicze nie stanowią celu samego w sobie, lecz są środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Świadczone usługi dodatkowe nie są samoistne, lecz świadczone w ramach jednego zamówienia dostawy dań. Z tej przyczyny nie powinny być dzielone dla celów podatkowych, gdyż stanowią jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych.

Bez znaczenia - Pana zdaniem - dla sposobu opodatkowania pozostaje fakt ujęcia usług dodatkowych w odrębnych pozycjach na fakturze czy paragonie.

Na potwierdzenie stanowiska, Pana zdaniem, przywołać należy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 czerwca 2019 r. (sygn. I FSK 661/17), w którym NSA wskazał, że: „jeżeli na usługę kompleksową składa się wiele świadczeń, to nic nie stoi na przeszkodzie, by rozbić ją na poszczególne elementy składowe na fakturze VAT”.

Z powyższego wyroku wynika, że traktowanie całości świadczenia złożonego tak jak świadczenia głównego, nie wyklucza wskazania elementów tego świadczenia głównego w odrębnych pozycjach faktury VAT. Podobnie – Pana zdaniem - sytuacja wygląda w przypadku wystawienia paragonu. Prawidłowe zatem jest zarówno ujęcie w fakturze bądź paragonie usługi kompleksowej jako jednej pozycji, jak i ujęcie tej usługi w kilku pozycjach faktury czy paragonu, jako dostawa towaru, koszt opakowania i świadczenie usługi dowozu.

W tym przypadku faktura (bądź paragon) jest dokumentem wtórnym wobec samej transakcji. Dokument w postaci faktury lub paragonu ma potwierdzać realizację określonych czynności, a nie decydować o sposobie ich opodatkowania. Nie ma przeszkód, aby elementy usługi złożonej (sprzedaż towaru oraz transport) były wykazywane w odrębnych pozycjach.

Wskazuje na to między innymi wyrok WSA w Bydgoszczy z 27 listopada 2014 r. (sygn. akt I SA/Bd 969/14), w którym wyrażono pogląd, że wykazanie całego świadczenia w jednej pozycji prowadziłoby do niekorzystnego postrzegania oferty na rynku konkurencyjnym, gdyż usługa transportowa byłaby niewidoczna.

Dodatkowo należy wskazać, że zasady rozliczania podatku VAT wynikają z przepisów ustawy, a nie technicznego aspektu wystawiana faktur czy paragonów. Jeżeli strony transakcji umówią się, że wartość poszczególnych elementów związanych z daną dostawą wykazywana będzie w odrębnych pozycjach, to dla rozliczenia podatku z transakcji kompleksowej jest to bez znaczenia.

Czynność wystawienia faktury VAT czy paragonu ma charakter techniczny. Jeżeli strony chcą wykazać na fakturze VAT bądź na paragonie wartość poszczególnych świadczeń, tj. świadczenia głównego oraz świadczeń dodatkowych, ale związanych ze świadczeniem głównym to wówczas nie chodzi o zmianę podstawy opodatkowania, lecz tylko o czynność materialno-techniczną, czystą informacją o kosztach tych kilku świadczeń, które razem stanowią świadczenie zbiorcze.

Końcowo należy wskazać w ślad za wyrokiem WSA w Bydgoszczy z 19 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Bd 969/14:

„ (`(...)`) że dla celów podatkowych złożone działania strony tj. Sprzedaż towarów i usługa transportowa stanowi, co do zasady, jednolitą całość. Oba te świadczenia są ze sobą powiązane, co oznacza, że z punktu ekonomicznego także stanowią całość. Świadczenie pomocnicze w postaci transportu jest uzupełnieniem sprzedaży towarów czyli świadczenia głównego. Transport bez sprzedaży nie stanowi celu samego w sobie bez sprzedaży a zatem usługa transportu służy, jak najlepszemu wykonaniu sprzedaży, z której ma korzystać nabywca towaru”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy:

Towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy przepisu art. 2 pkt 22 ustawy:

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy:

Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika..

Na mocy art. 29a ust. 6 ustawy:

Podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;

2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że w przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnej dostawy towarów.

Powołany przepis przykładowo wskazuje na koszty dodatkowe, które nawet jeśli są odrębnie pobierane (odrębnie rozliczane) między stronami czynności podstawowej (dostawy towarów czy też świadczenia usług), wchodzą do podstawy opodatkowania dla czynności podstawowej (i powinny być łącznie z nią opodatkowane). W myśl tych przepisów, koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy, wchodzą do podstawy opodatkowania dla danej czynności podstawowej. Przepis ten jako regułę (a nie wyjątek) uznaje więc doliczanie kosztów dodatkowych do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Tylko przykładowo wskazuje on na rodzaje kosztów, jakie są wliczane do podstawy opodatkowania czynności podstawowej.

Za koszty dodatkowe należy uznać wszelkie opłaty i należności, formalnie odrębne od ceny świadczenia głównego (podstawowego), jednakże w istocie składające się na zapłatę za świadczenie zapewniane w ramach wykonywania świadczenia podstawowego. Koszty dodatkowe będą wartością tych wszystkich świadczeń dodatkowych, które nie stanowią samoistnego świadczenia (przedmiotu opodatkowania), lecz są elementami świadczenia złożonego (kompleksowego).

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą.

Stosownie do art. 73 Dyrektywy:

W odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Zarówno przepis art. 73 Dyrektywy, jak i art. 29a ust. 1 ustawy, posługują się pojęciem zapłaty, którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać.

Należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedno świadczenie, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia świadczenia nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedno świadczenie kompleksowe obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład dokonywanej dostawy/usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Przepisy ustawy o VAT oraz regulacje Dyrektywy, nie regulują kwestii czynności złożonych. Wynika ona natomiast z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W sprawie z 25 lutego 1999 r. sygn. C-349/96 Trybunał uznał, że w celu ustalenia, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy zważyć dwie podstawowe zasady rządzące VAT. Po pierwsze, treść art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Po drugie, fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby doprowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu VAT. Zdaniem Trybunału, pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

W orzeczeniu w sprawie C-41/04 z 27 października 2005 r. Trybunał zauważył, że „jeżeli dwa lub więcej świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej”.

Powyższe spostrzeżenia pozostają przy tym aktualne także wówczas, gdy wynagrodzenie za poszczególne czynności składające się na jedną usługę jest kalkulowane odrębnie. W tym zakresie wypowiedział się TSUE m.in. w ww. sprawie C-41/04 i w sprawie C-111/05 z 29 marca 2007 r. Z orzeczeń tych wynika jednoznacznie, że odrębna kalkulacja wynagrodzenia za poszczególne czynności składające się na kompleksową usługę, nie uzasadnia podziału takiej usługi na potrzeby opodatkowania.

Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 lipca 2011 r., sygn. akt I FSK 1154/11 stwierdził, że: „Kryteria określenia, czy dana czynność złożona powinna zostać zakwalifikowana jako dostawa towarów, czy jako świadczenie usług wskazał Trybunał w wyroku z 29 marca 2007 r., w sprawie C-111/05, Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket, który podał, że należy zidentyfikować przede wszystkim elementy dominujące. Z orzecznictwa Trybunału wynika również, że w przypadku jednej, złożonej transakcji dane świadczenie musi być uznane za pomocnicze względem świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi dla klientów celu samego w sobie, lecz środek służący jak najlepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego. Podkreślono także, że koszt materiałów i prac nie może samodzielnie mieć decydującego znaczenia”.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawidłowości dokumentowania sprzedaży dań gastronomicznych na wynos za pomocą paragonu lub faktury wykazując w odrębnych pozycjach usługę podstawową i usługi dodatkowe.

Z opisu sprawy wynika, że sprzedaje Pan dania gastronomiczne zarówno bezpośrednio w lokalu jak i na wynos zapakowane w opakowanie jednorazowe tj. odbierane przez klienta osobiście albo dostarczane do klienta samochodem użytkowanym w firmie. W przypadku sprzedaży dań na wynos do usługi głównej, czyli sprzedaży dania gastronomicznego, dolicza Pan koszt opakowania lub koszt opakowania i koszt dowozu. Świadczoną przez Pana usługę kompleksową opodatkowuje Pan stawką podatku właściwą dla usługi głównej. Na dokumencie potwierdzającym ww. sprzedaż tj. na paragonie lub fakturze – w zależności od tego jaki dokument zażąda kupujący – wyodrębnia Pan w osobnych pozycjach sprzedane danie, koszt opakowania i koszt dowozu.

W analizowanej sprawie nie można stwierdzić, że koszty opakowania i dowóz sprzedawanych przez Pana dań gastronomicznych stanowią cel sam w sobie i powinny być traktowane jako odrębne, niezależne świadczenia. Z ekonomicznego punktu widzenia sprzedaż dań na wynos wraz z opakowaniem lub opakowaniem i dowozem obiektywnie tworzą jedną transakcję. Tym samym sprzedaż dań na wynos pakowanych w jednorazowe opakowania z możliwością odbioru przez klienta osobiście lub dostarczonych klientowi samochodem użytkowanym w firmie nie powinny być dzielone dla celów podatkowych na poszczególne elementy, gdyż tworzą jedną złożoną czynność.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy zatem stwierdzić, że w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z jednym przedmiotem opodatkowania – jedną czynnością, której rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne.

Wobec powyższego, koszt opakowania oraz koszt dowozu stanowią jedynie element pomocniczy dokonywanej sprzedaży dania, które to czynności dla klienta nie stanowią celu samego w sobie i wchodzą do podstawy opodatkowania dokonanej dostawy towarów tj. sprzedaży dań gastronomicznych.

Podstawą opodatkowania z tytułu tej czynności jest – zgodnie z art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy – łączna wartość dania oraz koszt opakowania czy też koszt opakowania i transportu. Koszty opakowania i transportu, którym obciążani są Pana klienci w związku ze sprzedażą dań, zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów i podlegają opodatkowaniu na zasadach właściwych dla tej czynności.

Zasady dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

2. wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;

3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:

a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,

c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.

W myśl art. 106b ust. 3 ustawy:

Na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:

a) czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4,

b) czynności, o których mowa w art. 106a pkt 3 i 4,

1a) otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:

a) przypadku, gdy zapłata dotyczy czynności, o których mowa w art. 19a ust. 1b i ust. 5 pkt 4 oraz art. 106a pkt 3 i 4,

b) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 7 ustawy:

Faktura powinna zawierać nazwę (rodzaj) towaru lub usługi.

Odnosząc się do kwestii wykazania kosztów opakowania i transportu w osobnych pozycjach niż określenie towaru na fakturze dokumentującej opisaną we wniosku sprzedaż dań na wynos należy wskazać, że w niniejszej sprawie przedmiotem sprzedaży – jak wyżej stwierdzono – jest jedno świadczenie złożone. Zatem całość zapłaty należnej z tytułu danego świadczenia złożonego powinna być udokumentowana fakturą, w której w części zasadniczej, przeznaczonej na wskazanie nazwy towaru lub usługi powinna znaleźć się wyłącznie nazwa właściwa dotycząca dostawy określonego towaru.

Z kolei w myśl przepisu art. 111 ust. 1 ustawy:

Podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy:

Podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani:

1. wystawić i wydać nabywcy paragon fiskalny lub fakturę z każdej sprzedaży:

a) w postaci papierowej lub

b) za zgodą nabywcy, w postaci elektronicznej, przesyłając ten dokument w sposób z nim uzgodniony.

Wymogi m.in. co do treści paragonu fiskalnego regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. 2021 r. poz. 1625), zwanego dalej rozporządzeniem oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 maja 2020 r. w sprawie kas rejestrujących mających postać oprogramowania (Dz. U. z 2020 r. poz. 957), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie kas on-line.

Zgodnie z § 25 pkt 6 rozporządzenia:

W przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację.

W myśl § 8 pkt 1 rozporządzenia:

Paragon fiskalny wystawia się w sposób zapewniający czytelną treść, umożliwiający nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej sprzedaży. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy towaru lub usługi pozwalającej na jednoznaczną ich identyfikację, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Natomiast stosownie do § 3 ust. 1 pkt 9 lit. a) z załącznika nr 1 do rozporządzenia w sprawie kas on-line:

Kasa wystawia paragony fiskalne w postaci papierowej i w postaci elektronicznej albo tylko w postaci elektronicznej zawierające (`(...)`) blok danych z pozycjami transakcji zawierający w szczególności kolejne pozycje sprzedaży zawierające co najmniej nazwę towaru lub usługi pozwalające na jednoznaczną ich identyfikację (`(...)`).

Jak wynika z powyższych przepisów podatnik dokonujący sprzedaży towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej transakcji wystawia paragon lub fakturę, na warunkach opisanych w ww. przepisach.

Zarówno paragon jak i faktura są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna ww. dokumentów zachodzi, jeżeli odzwierciedlają one w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Paragon i faktura pełnią szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze w wymiarze podatku VAT, dlatego niezwykle ważne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich ich elementów.

Umieszczenie zatem na paragonie lub fakturze w części przeznaczonej na nazwę (rodzaj) towaru lub usługi kilku różnych świadczeń może sugerować, że przedmiotem sprzedaży było kilka odrębnych świadczeń, a nie jedno kompleksowe świadczenie. W takiej sytuacji koszty te należałoby uznać za odrębny przedmiot sprzedaży co z kolei skutkować może obowiązkiem zastosowania różnych stawek podatku dla wykazanych odrębnie czynności.

W analizowanej sprawie, jak wykazano powyżej, koszty opakowania i ewentualnej dostawy, ponoszone w związku z dostawą sprzedawanych przez Pana dań, zwiększają kwotę należną od nabywcy.

Wobec powyższego, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, na wystawianych przez Pana fakturach lub paragonach, w części, która odzwierciedla elementy obligatoryjne w świetle przepisów prawa powinna widnieć tylko jedna pozycja tj. zsumowana wartość świadczenia głównego (sprzedaż konkretnego dania) oraz świadczeń pomocniczych (kosztów opakowania i dowozu).

Dodatkowo należy zaznaczyć, że cel fiskalny realizowany poprzez obligatoryjne „fakturowanie” niektórych zdarzeń gospodarczych, nie wyklucza prywatnoprawnego charakteru faktury. Może to mieć szczególne znaczenie dla stron transakcji, gdy jest to jedyny dokument sporządzony dla jej potrzeb. Zatem nic nie stoi na przeszkodzie, aby – po wypełnieniu obowiązków nałożonych przez obowiązujące przepisy prawa podatkowego – mógł Pan, niezależnie od podania jednej pozycji, w części informacyjnej faktury albo w dowolnym załączniku do niej wskazać dodatkowe informacje skierowane do kontrahenta, np. wyszczególnić elementy składowe danego świadczenia wraz z informacją o wartościach tych elementów. Jednak powyższe nie oznacza, że możliwość zamieszczania na fakturze dodatkowych informacji daje możliwość ujmowania kosztów dodatkowych w osobnej pozycji faktury.

Również elementy paragonu określone w przepisach prawa podatkowego nie są jedynymi, które mogą być zamieszczone na dokumencie paragonu. Ustawodawca w żaden sposób nie ograniczył prawa podatnika do zamieszczania na paragonie innych dodatkowych informacji. W pierwszej kolejności należy jednak na paragonie umieścić nazwę świadczenia wraz z podstawą opodatkowania zawierającą w sobie wszystkie elementy tj. również koszty opakowania i transportu. Dopiero jako element dodatkowy, w części informacyjnej paragonu, może znaleźć się informacja, jakie elementy kalkulacyjne składają się na tą wartość.

Podsumowując, należy wskazać, że sposób dokumentowania przez Pana opisanego we wniosku świadczenia złożonego, na które składa świadczenie główne (sprzedaż konkretnego dania) oraz koszt opakowania i koszt transportu (jako świadczenia pomocnicze), poprzez wykazanie kosztów opakowania i transportu w osobnych pozycjach jest nieprawidłowy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Pana we wniosku wyroków o sygn. I FSK 661/17 oraz I SA/Bd 969/14 należy wyjaśnić, że wyroki te zostały potraktowane jako element Pana argumentacji, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych sprawy i co do zasady wiążą one strony postępowania w konkretnych, indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem powołane orzeczenie nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).