Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 grudnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie :

· nieposiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce ;

· prawa do odliczenia podatku VAT (podatek od towarów i usług) naliczonego z faktur za usługi, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, świadczonych na jej rzecz przez polskiego kontrahenta.

Uzupełnili go Państwo pismami z 14 grudnia 2021 r. oraz – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 14 lutego 2022 r. (wpływ 15 lutego 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest firmą nabywającą i sprzedającą powierzone materiały z nadrukami bądź bez oraz materiały reklamowe. Spółka ma siedzibę w Holandii i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Holandii.

Z uwagi na czynności wskazane poniżej w pkt 1 i 5 Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce dla celów VAT od 1 lutego 2014 r. Wnioskodawca nie posiada na

terytorium Polski oddziału, przedstawicielstwa ani biura. Wnioskodawca nie posiada żadnych aktywów trwałych (w szczególności środków trwałych) ani wyposażenia na terytorium Polski. Wnioskodawca również nie zatrudnia pracowników do wykonywania prac związanych z szeroko pojętym handlem na terytorium Polski oraz nie deleguje ich z innych państw do Polski.

Obecnie, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka nabywa od polskiego kontrahenta (dalej: „Kontrahent”) – podmiotu powiązanego ze Spółką – usługi

poligraficzne oraz nadruku. Realizowany przez Spółkę model biznesowy składa się z następujących czynności:

1. Spółka nabywa towary i przechowuje je w magazynie na terenie Holandii.

2. Następnie Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia towarów własnych z Holandii do Polski w celu poddania ich usługom nadruku u Kontrahenta w Polsce (nietransakcyjne WNT (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów) w Polsce).

3. Kontrahent za wynagrodzeniem wykonuje na towarze Spółki usługi poligraficzne oraz nadruku.

4. Towary, na których są świadczone ww. usługi nie są sprzedawane Kontrahentowi i nie ma on prawa do dysponowania ani do zarządzania tymi towarami.

5. Towary objęte ww. usługami są następnie dystrybuowane jako produkty końcowe i sprzedawane przez Spółkę (poprzez inne spółki z grupy X) na rzecz podmiotów trzecich (dostawy na/z terytorium Polski).

Począwszy od marca 2022 r., Spółka planuje rozszerzyć zakres czynności zlecanych do realizacji u Kontrahenta na terytorium Polski. W ramach planowanych działań:

· towary należące do Spółki (nabyte krajowo, wewnąrzwspólnotowo lub w ramach importu na terytorium Polski) będą umieszczane w magazynie stanowiącym własność Kontrahenta,

· niezależnie więc od usług poligraficznych oraz nadruku, Spółka będzie również nabywać od Kontrahenta dodatkowo usługi magazynowania,

· towary objęte ww. usługami będą następnie jako produkty końcowe dystrybuowane i sprzedawane przez Spółkę (poprzez inne spółki z grupy X) na rzecz podmiotów trzecich w Polsce, w innych krajach Unii Europejskiej lub do krajów spoza Unii Europejskiej.

W związku z planowanymi czynnościami, zakres współpracy między Spółką a Kontrahentem będzie prezentował się następująco:

· Spółkę i Kontrahenta nie będzie łączyć umowa najmu powierzchni magazynowej (ani jakakolwiek inna umowa przyznająca Spółce tytuł prawny do magazynu Kontrahenta) – strony łączyć będzie umowa o świadczenie usług magazynowania towarów.

· Magazyn służyć będzie do przechowywania/utrzymywania zapasów towarów będących własnością Wnioskodawcy w wyznaczonej do tego przez Kontrahenta części magazynu.

· Towary – po wykonaniu na nich usług poligraficznych i usług nadruku – będą następnie sprzedawane przez Wnioskodawcę do odbiorców końcowych (czynności związane ze sprzedażą nie będą podejmowane na terytorium Polski). Możliwa jest również sprzedaż towarów, które nie zostaną poddane usługom poligraficznym (wówczas Spółka nabędzie jedynie usługę ich okresowego magazynowania).

· Towary będą wysyłane/transportowane z Polski do odbiorców końcowych przez firmę transportową działającą na rzecz Spółki.

· Towary przez cały czas składowania w magazynie będą własnością Spółki.

· Wnioskodawca nie będzie miał prawa do samodzielnego używania powierzchni magazynowej ani zarządzania nią.

· Wnioskodawca nie będzie miał nieograniczonego prawa wstępu ani nieograniczonego prawa do korzystania z pomieszczeń magazynu. Zgodnie z ustaleniami z Kontrahentem, pracownikom Wnioskodawcy może zostać przyznany dostęp do pomieszczeń magazynu w celu kontroli towarów tam składowanych, ale wizyty będą mogły się odbywać wyłącznie za zgodą Kontrahenta i w obecności jej pracowników.

· Magazynem będą zarządzać pracownicy Kontrahenta.

· Wnioskodawca nie będzie zatrudniać własnych pracowników ani do pracy w magazynie ani w żadnym innym miejscu w Polsce. Usługi magazynowania wykonywane są jedynie przez pracowników Kontrahenta.

· Wnioskodawca nie ma ani nie będzie miał w Polsce żadnych obiektów (takich jak biura, fabryki, itp.). Wnioskodawca nie posiada w Polsce również maszyn, samochodów i innego sprzętu wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej.

· Kontrahent ponosi pełną odpowiedzialność za zarządzanie i kontrolę nad swoim personelem. Wnioskodawca nie będzie miał żadnej władzy kontrolnej nad personelem Kontrahenta.

· Wnioskodawca nie posiada w Polsce przedstawiciela umocowanego do zawierania umów w jego imieniu, ani żadnej osoby uprawnionej do negocjowania kontraktów.

· Wszystkie decyzje biznesowe Wnioskodawcy (w zakresie dostaw, pozyskiwania bazy klientów, jak i świadczonej na rzecz Wnioskodawcy usługi magazynowania oraz usług poligraficznych) podejmowane są i będą w Holandii, a proces sprzedaży produktów, będący przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy realizowany jest i będzie przez Wnioskodawcę bezpośrednio z Holandii lub innego kraju europejskiego, ale nigdy z Polski. Co oznacza, że czynności poczynając od pozyskania klienta, poprzez import towarów z Chin, kończąc na procesie sprzedaży do finalnych odbiorców, będą odbywać się na terytorium Holandii bądź innego kraju europejskiego, ale nigdy z Polski.

· Wnioskodawca nie będzie prowadził żadnych innych funkcji biznesowych za pośrednictwem magazynu, np. obsługi sprzedaży ani serwisu posprzedażowego (rozumianych np. jako podejmowanie czynności mających na celu doprowadzenie do zawarcia umowy, wykonywanie ewentualnych napraw w magazynie, rozpatrywanie reklamacji, itp.).

Kontrahent będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy usługi magazynowania (Usługi), na które będzie w szczególności składać się:

· przyjęcie, przemieszczenie, kontrola i rozładunek towarów należących do Spółki na terenie magazynu Kontrahenta;

· wydanie towaru wraz z wypełnieniem stosownej przy wysyłce dokumentacji przewozowej;

· magazynowanie towarów należących do Spółki, o przepakowywanie/zapakowanie oraz inwentaryzowanie w tym zaewidencjonowanie w oprogramowaniu magazynowym;

· przygotowywanie towarów do wysyłki do klientów Spółki o przyjmowanie ewentualnych zwrotów towarów; w tym zakresie wskazać należy, że Kontrahent nie będzie rozpatrywać składanych reklamacji – Klient chcąc złożyć reklamację towaru, kontaktować się będzie ze Spółką w Holandii.

Reasumując, Spółka w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski, będzie nabywać od Kontrahenta:

· usługi przygotowania do druku;

· usługi poligraficzne;

· usługi magazynowania.

Pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie z 14 lutego 2022 r.)

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w związku z działalnością przedstawioną w opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej?

2. Czy Spółka jest uprawniona do odliczania podatku VAT naliczonego z faktur za usługi, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, świadczone na jej rzecz przez polskiego kontrahenta, a związane z opisaną w stanie faktycznym aktywnością w Polsce?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie wyrażone w piśmie z 14 lutego 2022 r.)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 Rozporządzenia i art. 28b ust. 2 ustawy VAT w związku z działalnością przedstawioną w opisie stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

I. Ramy prawne.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.; dalej: „ustawa o VAT”), opodatkowaniu VAT podlega w szczególności odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Natomiast stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z kolei, zgodnie z art. 28e ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, jest miejsce położenia nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy szczególne miejsce świadczenia, o którym mowa w art. 28e ustawy o VAT (usługi związane z nieruchomością) dotyczy jedynie usług, które ściśle odnoszą się do nieruchomości. W konsekwencji, usługą związaną z nieruchomościami nie będzie każda dowolna usługa wykazująca chociażby najmniejszy związek z daną nieruchomością, lecz jedynie usługa, która odnosi się do nieruchomości i wykazuje bezpośredni z nią związek.

Konieczne jest, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Innymi słowy norma art. 28e ma zastosowanie, gdy sama nieruchomość stanowi przedmiot świadczenia. Za taką interpretacją przemawia stanowisko zaprezentowane przez TSUE w wyroku z 27 czerwca 2013 r. w sprawie C-155/12 Minister Finansów przeciwko RR Donnelley Global Turnkey Solutions Poland Sp. z o.o. jak również Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) Nr 1042/2013 z 7 października 2013 r., które stanowi w artykule 31a, że: „1. Usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach: a. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług; b. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości. 2. Ustęp 1 obejmuje w szczególności: h) wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę; 3. Ustęp 1 nie ma zastosowania do: b) przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę”.

Uwzględniając powyższe rozważania, należy uznać, że w przypadku świadczenia Usług (magazynowania) przedstawionych w opisie stanu faktycznego, ich istotą jest przechowywanie towarów, nie zaś udzielenie uprawnień do użytkowania nieruchomości w jakimkolwiek zakresie. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, usługa taka nie może zostać uznana za usługę związaną z nieruchomością w rozumieniu art. 28e ustawy o VAT, natomiast rozpatrywać należy opodatkowanie VAT na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 28b ustawy o VAT.

Zgodnie z przywołanymi przepisami, co do zasady, miejscem świadczenia usług określonych w art. 28b jest siedziba usługobiorcy. Na zasadzie odstępstwa od tej zasady, miejscem świadczenia usługi może być stałe miejsce prowadzenia działalności, o ile odbiorca posiada takie stałe miejsce prowadzenia działalności w innym kraju niż kraj jego siedziby oraz usługa jest świadczona dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności. W opisywanym zdarzeniu przyszłym kluczowe staje się zatem ustalenie, czy zakres podejmowanych przez Spółkę działań na terytorium Polski uzasadnia powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności mogącego być beneficjentem usług świadczonych przez Kontrahenta. Krajowe regulacje nie definiują jednak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment, dalej: „FE”).

Pojęcie to należy zatem analizować w oparciu o treść Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Rozporządzenie wykonawcze”), które definiuje to pojęcie w art. 11. Przepis ten wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej to takie miejsce, które nie jest miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika, przy czym charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić podatnikowi odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej lub umożliwić mu świadczenie określonych usług, które wykonuje (art. 11 Rozporządzenia wykonawczego). Ponadto art. 11 Rozporządzenia wykonawczego w ustępie 3 zaznacza, że posiadanie numeru identyfikacyjnego VAT w danym kraju samo w sobie nie statuuje jeszcze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Co więcej, należy pokreślić, iż z części wstępnej (preambuły) Rozporządzenia wykonawczego – punkt (4) – wynika, że podstawowym jego celem jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do Dyrektywy VAT, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Natomiast w punkcie (14) preambuły Rozporządzenia wykonawczego stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić używanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału.

Przytoczone powyżej kryteria z Rozporządzenia wykonawczego, które nakreślają pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, znajdują swoje rozwinięcie w orzecznictwie TSUE, w tym przede wszystkim w wyroku w polskiej sprawie C-605/12 Welmory, a także w sprawach: C‑931/19, Titanium Ltd., C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94

Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV. Zgodnie z pojęciem stałego miejsca prowadzenia działalności zawartym w Rozporządzeniu wykonawczym, uzupełnionym o ww. dorobek orzeczniczy TSUE, można wskazać przesłanki, których łączne zaistnienie powoduje, że można mówić o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej i umożliwiającej odbiór i wykorzystywanie usług do własnych potrzeb tego stałego miejsca; określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej (wyrażony jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny) oraz niezależności w stosunku do działalności głównej (niezależność decyzyjna). Brak spełnienia któregokolwiek z powyższych warunków powoduje brak FE na terytorium kraju. A zatem w celu ustalenia, czy działalność Wnioskodawcy w Polsce może zostać uznana za powodującą powstanie w Polsce jego stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu Rozporządzenia wykonawczego, należy zbadać, czy działalność ta charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego, technicznego oraz odpowiednim poziomem stałości i samodzielności.

II. Kryterium odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

1. Stanowiska orzecznictwa TSUE w wybranych orzeczeniach wskazywały, iż zasobami ludzkimi i technicznymi w danym kraju niekoniecznie muszą być pracownicy oraz infrastruktura należąca do danego podmiotu. W szczególności, w wyroku w sprawie C-260/95 Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S Trybunał wskazał, że

zaplecze personalne i techniczne jednego podmiotu przyporządkowane może zostać drugiemu jako takie, którym może on dysponować i tym samym powoduje ono u niego powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. TSUE stanowisko w tym zakresie rozwinął, orzekając w sprawie C-605/12 Welmory, tj. w wyroku wydanym po skierowaniu przez Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) pytania prejudycjalnego w przedmiocie stałego miejsca prowadzenia działalności. TSUE wskazał, że podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, korzystający z usług świadczonych przez podatnika posiadającego siedzibę w drugim państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym drugim państwie członkowskim stałe miejsce prowadzenia działalności, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej.

W Sprawozdaniu z 11. spotkania VAT Expert Group z 11 września 2015 r. (Podgrupa dyskutująca w temacie sprawy C-605/12 Welmory) wskazano – w ślad za opinią rzecznika generalnego Juliane Kokott w tej sprawie – że przesłanka posiadania odpowiednich zasobów osobowych w jednym z państw członkowskich może zostać spełniona również w przypadku korzystania z pracowników, którzy nie są zatrudnieni przez tę spółkę. Niemniej jednak spółka powinna posiadać nad nimi „porównywalną kontrolę”, aby można było mówić, że spełniona jest przesłanka posiadania odpowiednich zasobów osobowych w danym państwie członkowskim. Taka porównywalna kontrola oznacza poziom kontroli analogiczny z tym, jaki spółka posiada nad swoimi własnymi pracownikami. Powyższe rozumienie wspierane jest w wyrokach polskich sądów administracyjnych – przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 16 lutego 2015 r. o sygn. akt I FSK 2004/13 stwierdził, że dla ustalenia, czy podmiot ma w określonym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, nie jest niezbędne, aby środki techniczne były własnością tego podmiotu. W ocenie NSA istotne jest, aby podmiot ten miał nad tymi środkami faktyczne władztwo tak, aby mógł je wykorzystywać odpowiednio przy nabywaniu i wykorzystywaniu usług, bądź przy ich świadczeniu. Niemniej jednak, aby mogło do tego w ogóle dojść, to możliwość dysponowania zasobami dostarczanymi przez usługodawcę w działalności gospodarczej podatnika musiałaby przedstawiać się w sposób analogiczny do możliwości, które przysługują podatnikowi względem zasobów własnych.

W rezultacie do uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w przypadku korzystania z zasobów usługodawcy niezbędne jest, by dostępność innego zaplecza była porównywalna do dostępności zaplecza własnego (stanowisko wyrażone w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Podatkowej z 31 grudnia 2018 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.794.2018.1.JŻ).

Dodatkowo wskazać należy, że Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 25 lutego 2015 r. o sygn. IPPP3/443-1146/14-5/JŻ wskazał jako cechę decydującą o powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej „zapewnienie dla potrzeb prowadzonej działalności fachowego personelu, który ma możliwość negocjacji i zamówień w związku z projektem oraz posiadanie w Polsce minimalnych środków technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności, w tym najem kontenerów i biur”.

Z kolei w najnowszym wyroku TSUE z 3 czerwca 2021 r. w sprawie Titanium Ltd. wskazał, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może powstać wyłącznie w oparciu o infrastrukturę techniczną czyli bez personelu. TSUE podkreślił, że w przypadku, gdy przedsiębiorca dysponuje jedynie zapleczem technicznym (nieruchomość) i nie ma na miejscu żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie są spełnione kryteria uznania takiego stanu rzeczy za tworzący FE. Pomimo, że TSUE odniósł się tylko do przypadków wynajmu nieruchomości, to sentencję wyroku można przełożyć również na inne sytuacje, gdzie podatnik zagraniczny nie posiada w Polsce własnego personelu.

Zgodnie z przytoczonymi wyżej stanowiskami orzeczniczymi, wymóg posiadania odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego (zasobów ludzkich) i technicznego

(infrastruktury) zawęża ramy rozumienia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jedynie do takich przypadków, w których podmiot niemający swojej siedziby w danym kraju, dysponuje w tym kraju zasobami ludzkimi na poziomie wystarczającym do wykonywania działalności gospodarczej w danej branży, przy czym zależność tych zasobów (kontrola nad tymi zasobami) musi być zbliżona do zależności wiążącej pracodawcę i pracownika (personel własny).

2. Odpowiednie zaplecze personalne – analiza spełnienia przesłanek.

Jak wspomniano w opisie stanu faktycznego, Spółka będzie dokonywała dostaw na rzecz swoich klientów. Wyłącznie w celu realizowania tych dostaw, Spółka korzystać będzie w Polsce z usług Kontrahenta.

Mając na względzie, że:

· Wnioskodawca nie będzie zatrudniał w Polsce jakichkolwiek pracowników, jak również żadni pracownicy Wnioskodawcy nie będą przebywać na stałe w Polsce; w szczególności Wnioskodawca nie będzie posiadać w Polsce personelu uprawnionego do zawierania umów i zarządzania należącymi do niego towarami, a więc nie będzie posiadać na terytorium kraju struktury osobowej umożliwiającej mu prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie jego podstawowej działalności (zakup i sprzedaż towarów);

· usługi wykonywane przez Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy polegać będą na przeprowadzeniu określonych w umowie czynności polegających m.in. na przyjmowaniu, przechowywaniu, przepakowaniu/zapakowaniu i przygotowaniu do wysyłki (przekazaniu przesyłki kurierowi/przewoźnikowi); Kontrahent i Wnioskodawca określą parametry i sposób świadczenia usług w relacjach między sobą; Parametry te będą mieć charakter przedmiotowy ale nie podmiotowy tj. relacje te nie będą tego rodzaju, że Wnioskodawca będzie mógł kontrolować zasoby ludzkie Kontrahenta i udzielać im bezpośrednio poleceń;

· Wnioskodawca nie będzie stroną umów o pracę (ani innych umów pracowniczych o podobnym charakterze) z personelem Kontrahenta i tym samym Wnioskodawca nie będzie upoważniony do określenia zakresu obowiązków pracowników swojego usługodawcy w Polsce ani rozdzielania im zadań, ani też egzekwowania ich prawidłowego wykonania – tj. nie będą przysługiwać mu uprawnienia pozwalające na dysponowanie personelem Kontrahenta;

· Wnioskodawca będzie prowadził swoją działalność (podejmował decyzje o charakterze zarządczym) z terytorium Holandii, gdzie na stałe przebywać będą członkowie zarządu Wnioskodawcy oraz jego pracownicy; Pracownicy przebywający w Holandii będą zajmować się również kontaktami z Klientami, prowadzić z nimi negocjacje oraz zajmować się obsługą zamówień; wszelkie dyspozycje udzielane będą z siedziby Wnioskodawcy w Holandii;

- należy uznać, że Wnioskodawca nie będzie posiadać w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza osobowego, która pozwalałaby uznać, że ma w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W opinii Wnioskodawcy, bez wpływu na powyższe pozostaje fakt, że Kontrahent zleci swoim pracownikom wykonywanie czynności związanych ze świadczeniem usług na rzecz Spółki.

Także czynności nadzorcze nad osobami biorącymi udział w świadczeniu usług magazynowania czy nadruku będą wykonywane przez przełożonych w ramach struktur Kontrahenta, którzy ponosić będą pełną odpowiedzialność za zarządzanie i kontrolę nad swoim personelem. W rezultacie, z pracy własnego personelu faktycznie korzystać będzie Kontrahent działający wobec Spółki jako usługodawca.

3. Odpowiednie zaplecze techniczne – analiza spełnienia przesłanek.

Jak wynika z omówionych na wstępie przepisów oraz orzecznictwa, aby dany podmiot mógł posiadać FE w Polsce, musi, oprócz wspomnianego powyżej zaplecza personalnego, dysponować również wyposażeniem technicznym, którego charakter i rozmiar pozwoli wykonywać działalność gospodarczą w danej branży. Dysponowanie to musi być porównywalne do tego, jakie przysługuje właścicielowi danych zasobów. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka nie będzie posiadała w Polsce oddziału, przedstawiciela, ani biura. Nie będzie posiadała także na terytorium kraju żadnej stałej infrastruktury – takiej jak pojazdy, narzędzia, wyposażenie, budynki, czy inne nieruchomości.

Wnioskodawca nie będzie wynajmował również żadnego biura, budynku lub powierzchni w Polsce. Innymi słowy, Spółce nie będzie przysługiwał żaden tytuł prawny (własność, najem, leasing) do żadnego z wymienionych powyżej rodzajów infrastruktury w Polsce – w tym w szczególności do magazynu należącego do Kontrahenta, w którym będą przechowywane towary. Ponadto, Spółka nie będzie dysponować w kraju jakimikolwiek zasobami technicznymi (maszynami, sprzętem komputerowym, wyposażeniem) niezbędnymi do samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej.

W szczególności relacje Spółki i Kontrahenta nie będą tego rodzaju, że Spółka będzie miała prawo do dysponowania aktywami należącymi do Kontrahenta. Wszelkie aktywa które Kontrahent będzie angażował przy realizacji świadczonych usług pozostają w jego gestii. W szczególności Wnioskodawca nie będzie miał możliwości domagania się wydzielenia na potrzeby świadczonych dla niego usług konkretnych pomieszczeń czy też powierzchni magazynowej. Kontrahent samodzielnie decyduje o sposobie wykorzystania własnych aktywów, mając na względzie ich maksymalnie efektywne wykorzystanie dla usług świadczonych na rzecz Spółki (starając się dotrzymać uzgodnionych parametrów). Wnioskodawca będzie miał jedynie prawo do tego, aby zapoznać się ze sposobem wywiązywania się przez Kontrahenta ze zlecenia. Podkreślenia wymaga fakt, że będzie to możliwe jedynie w godzinach pracy Kontrahenta i wyłącznie po odpowiednim zawiadomieniu oraz w obecności jego pracownika. Powyższe potwierdza zatem, że Wnioskodawca nie będzie mieć swobodnego dostępu do infrastruktury swojego usługodawcy.

4. Podsumowanie.

Zdaniem Spółki nie będzie ona dysponować w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego, jak również nie będzie posiadać struktury w zakresie zaplecza technicznego, która umożliwiałaby jej odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Usługi, nabywane w Polsce przez Spółkę od Kontrahenta, służą wyłącznie potrzebom Spółki z siedzibą w Holandii. Tylko i wyłącznie zlokalizowane w Holandii zasoby ludzkie i materialne są w stanie gospodarczo wykorzystywać efekty usług świadczonych przez Kontrahenta. To one określają zapotrzebowanie na te usługi, kontaktują się z klientami i dostawcami, podejmują także strategiczne decyzje. Działania Kontrahenta polegają na realizacji określonych procedur, których przedmiotem są powierzane towary.

III. Kryterium stałości i niezależności prowadzonej działalności gospodarczej

1. Stanowiska orzecznictwa.

Odnosząc się do kryterium stałości i niezależności prowadzonej działalności, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że termin „stały” w słownikowym rozumieniu oznacza tyle, co „trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny”. W konsekwencji pojęcie stałości można rozumieć jako zamiar permanentnego (a przynajmniej długofalowego) prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa.

Jednocześnie, stałość w odniesieniu do kryteriów powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje również konieczność zaangażowania określonego zaplecza personalnego i technicznego bezspornie przesądzającego o tym, że działalność nie jest tymczasowa.

TSUE w wybranych orzeczeniach wskazywał, że pojęcie „stałego” przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do świadczenia określonych usług (TSUE w wyroku w sprawie C-73/06 Planzer Luxembourg Sari v. Bundeszentralamt fur Steuern; w wyroku z 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z 17 lipca 1997 r. w sprawie C- 190/95 ARO Lease, Rec. str. 1-4383, pkt 15 i 16).

Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny. Dodatkowo wymagana jest minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności (TSUE sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg). Przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie (tezy wyroku TSUE w sprawie C-190/95 ARO Lease). W podobny sposób wypowiadają się także polskie organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 25 października 2012 r., sygn. IPPP3/443-784/12-4/KC wskazał, że „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Analogicznie wypowiadają się organy podatkowe w szeregu interpretacji indywidualnych np. w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 września 2015 r. o sygn. IPPP3/4512-531/15-2/KT bądź interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 lipca 2015 r. o sygn. IPPP3/4512-436/15-2/JF.

2. Stałość i niezależność – analiza spełnienia przesłanek.

W tym kontekście należy zaznaczyć, że w ocenie Wnioskodawcy planowana przez niego działalność w Polsce nie ma charakteru stałości. Jak już wcześniej wyjaśniono, Spółka nie będzie posiadać w Polsce odpowiedniego zaplecza technicznego i personalnego, pozwalającego mu na prowadzenie stałej działalności gospodarczej. Tym bardziej

Spółka nie będzie posiadać takiej struktury w sposób stały lub niezależny. Jak zostało to wskazane w opisie stanu faktycznego, co do zasady żaden z pracowników Wnioskodawcy (ani żadna osoba upoważniona do jego reprezentowania) nie będzie na stałe obecny w Polsce.

W szczególności nie znajdą się w Polsce osoby lub organy uprawnione przez Spółkę do podejmowania wiążących decyzji o charakterze zarządczym, dotyczących jej

działalności, w tym na przykład do zawierania umów. Wszelkie czynności, związane z dostarczaniem towarów do Klientów będą bowiem dokonywane na terytorium Holandii – podobnie jak decyzje o charakterze zarządczym związane z realizacją podstawowej działalności Spółki. W takim przypadku działalność Spółki w Polsce nie ma charakteru stałości lub niezależności, a zatem, w ocenie Wnioskodawcy, nie może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu Rozporządzenia i ustawy o VAT. W opinii Wnioskodawcy stałe korzystanie przez niego z usług Kontrahenta nie może być uznane za tożsame ze stałością miejsca prowadzenia działalności w sytuacji, w której Spółka nie utrzymuje w Polsce żadnych struktur osobowych i technicznych.

Horyzont czasowy wyznacza czas obowiązywania umowy pomiędzy Spółką i Kontrahentem.

Kontrahent świadczy też typowe usługi magazynowania podobne do tych, jakie świadczą inni niezależni usługodawcy (centra logistyczno-magazynowe). Biorąc to pod uwagę, Wnioskodawca mógłby nabywać porównywalne usługi w innych lokalizacjach, zatem nie można stwierdzić, że aktywność Spółki jest trwale związana z zapleczem, jakim dysponuje Kontrahent.

3. Podsumowanie.

Podsumowując, istotnym warunkiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest, aby aktywa techniczne i personalne, posiadane w danym kraju, tworzyły strukturę stałą, niezależną i samodzielną w takim stopniu, aby w ramach tej struktury możliwe było podejmowanie decyzji zarządczych w zakresie kwestii, które dotyczą tego stałego miejsca prowadzenia działalności oraz działalności gospodarczej prowadzonej przez to miejsce. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie można przyjąć, iż obecność Spółki w Polsce będzie się charakteryzować stałością i zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej z tego miejsca. Podobnie, działalność Spółki w Polsce nie będzie mieć charakteru niezależności. W konsekwencji nie zostaną więc spełnione kolejne warunki powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na uwadze całość powyższych rozważań, zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca nie będzie posiadał FE dla celów VAT w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie uprawniona do odliczenia podatku VAT z faktur za Usługi do których stosuje się art. 28b ustawy o VAT, świadczone przez polskiego kontrahenta, a związane z jej aktywnością na terenie Polski. Spółka nie będzie bowiem posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, a zatem miejscem opodatkowania świadczonych usług będzie kraj jej siedziby, tj. Holandia.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. lila, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast w myśl art. 28b ust. 2 ustawy – w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jeżeli więc Spółka nabywa od polskiego usługodawcy usługi do których stosuje się art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, to skoro nie posiada ona w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności, to miejscem świadczenia tych usług, tj. miejscem ich opodatkowania, jest właśnie Holandia (kraj, w którym Spółka ma siedzibę).

W takim przypadku jeśli usługodawca – polski kontrahent – doliczy podatek VAT do faktury za takie usługi, choć de facto nie powinien go wykazywać, Spółce nie będzie przysługiwać prawo do jego odliczenia w Polsce. Fakt ten wynika z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT.

W konsekwencji, usługi świadczone przez polskiego usługodawcę nie powinny być opodatkowane podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski. Zatem, w przypadku, gdy Wnioskodawca otrzyma faktury od polskich usługodawców dokumentujące usługi, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy z wykazanym podatkiem znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa we wskazanym wyżej art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Przez terytorium kraju – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Jednocześnie, jak stanowi art. 2 pkt 2 ustawy:

Przez państwo członkowskie – rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:

a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest firmą nabywającą i sprzedającą powierzone materiały z nadrukami bądź bez oraz materiały reklamowe. Spółka ma siedzibę w Holandii i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Holandii. Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce dla celów VAT od 1 lutego 2014 r. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski oddziału, przedstawicielstwa ani biura. Wnioskodawca nie posiada żadnych aktywów trwałych (w szczególności środków trwałych) ani wyposażenia na terytorium Polski. Wnioskodawca również nie zatrudnia pracowników do wykonywania prac związanych z szeroko pojętym handlem na terytorium Polski oraz nie deleguje ich z innych państw do Polski. Obecnie, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka nabywa od polskiego Kontrahenta – podmiotu powiązanego ze Spółką – usługi poligraficzne oraz nadruku. Realizowany przez Spółkę model biznesowy składa się z następujących czynności:

1. Spółka nabywa towary i przechowuje je w magazynie na terenie Holandii.

2. Następnie Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia towarów własnych z Holandii do Polski w celu poddania ich usługom nadruku u Kontrahenta w Polsce (nietransakcyjne WNT w Polsce).

3. Kontrahent za wynagrodzeniem wykonuje na towarze Spółki usługi poligraficzne oraz nadruku.

4. Towary, na których są świadczone ww. usługi nie są sprzedawane Kontrahentowi i nie ma on prawa do dysponowania ani do zarządzania tymi towarami.

5. Towary objęte ww. usługami są następnie dystrybuowane jako produkty końcowe i sprzedawane przez Spółkę (poprzez inne spółki z grupy X) na rzecz podmiotów trzecich (dostawy na/z terytorium Polski).

Począwszy od marca 2022 r., Spółka planuje rozszerzyć zakres czynności zlecanych do realizacji u Kontrahenta na terytorium Polski. W ramach planowanych działań:

· towary należące do Spółki (nabyte krajowo, wewnąrzwspólnotowo lub w ramach importu na terytorium Polski) będą umieszczane w magazynie stanowiącym własność Kontrahenta,

· niezależnie więc od usług poligraficznych oraz nadruku, Spółka będzie również nabywać od Kontrahenta dodatkowo usługi magazynowania,

· towary objęte ww. usługami będą następnie jako produkty końcowe dystrybuowane i sprzedawane przez Spółkę (poprzez inne spółki z grupy X) na rzecz podmiotów trzecich w Polsce, w innych krajach Unii Europejskiej lub do krajów spoza Unii Europejskiej.

Spółka w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski, będzie nabywać od Kontrahenta:

· usługi przygotowania do druku;

· usługi poligraficzne;

· usługi magazynowania.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności wskazania, czy w związku z działalnością przedstawioną w opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a) art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b) począwszy od 1 stycznia 2013 r. – art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c) do 31 grudnia 2014 r. – art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d) art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym miejscu personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie, w którym znajduje się to miejsce. Bez znaczenia pozostaje natomiast – co należy podkreślić – czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio – stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka ma siedzibę w Holandii i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Holandii. Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce dla celów VAT od 1 lutego 2014 r. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski oddziału, przedstawicielstwa ani biura. Wnioskodawca nie posiada żadnych aktywów trwałych (w szczególności środków trwałych) ani wyposażenia na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada w Polsce maszyn, samochodów i innego sprzętu wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca również nie zatrudnia pracowników do wykonywania prac związanych z szeroko pojętym handlem na terytorium Polski oraz nie deleguje ich z innych państw do Polski.

W ramach prowadzonej działalności Spółka nabywa towary i przechowuje je w magazynie na terenie Holandii. Następnie, Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia towarów własnych z Holandii do Polski w celu poddania ich usługom nadruku u Kontrahenta w Polsce (nietransakcyjne WNT w Polsce). Kontrahent za wynagrodzeniem wykonuje na towarze Spółki usługi poligraficzne oraz nadruku. Towary, na których są świadczone ww. usługi nie są sprzedawane Kontrahentowi i nie ma on prawa do dysponowania ani do zarządzania tymi towarami. Towary objęte ww. usługami są następnie dystrybuowane jako produkty końcowe i sprzedawane przez Spółkę (poprzez inne spółki z grupy X) na rzecz podmiotów trzecich (dostawy na/z terytorium Polski). Przy czym Wnioskodawca wskazał, że wszystkie Jego decyzje biznesowe (w zakresie dostaw, pozyskiwania bazy klientów, jak i świadczonej na rzecz Wnioskodawcy usługi magazynowania oraz usług poligraficznych) podejmowane są i będą w Holandii, a proces sprzedaży produktów, będący przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy realizowany jest i będzie przez Wnioskodawcę bezpośrednio z Holandii lub innego kraju europejskiego, ale nigdy z Polski. Co oznacza, że czynności poczynając od pozyskania klienta, poprzez import towarów z Chin, kończąc na procesie sprzedaży do finalnych odbiorców, będą odbywać się na terytorium Holandii bądź innego kraju europejskiego, ale nigdy z Polski.

Ponadto, w związku z planowanymi czynnościami, zakres współpracy między Spółką a Kontrahentem będzie prezentował się następująco:

Spółkę i Kontrahenta nie będzie łączyć umowa najmu powierzchni magazynowej (ani jakakolwiek inna umowa przyznająca Spółce tytuł prawny do magazynu Kontrahenta) – strony łączyć będzie umowa o świadczenie usług magazynowania towarów.

Kontrahent będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy usługi magazynowania (Usługi), na

które będzie w szczególności składać się:

· przyjęcie, przemieszczenie, kontrola i rozładunek towarów należących do Spółki na terenie magazynu Kontrahenta;

· wydanie towaru wraz z wypełnieniem stosownej przy wysyłce dokumentacji przewozowej;

· magazynowanie towarów należących do Spółki, o przepakowywanie/zapakowanie oraz inwentaryzowanie w tym zaewidencjonowanie w oprogramowaniu magazynowym;

· przygotowywanie towarów do wysyłki do klientów Spółki o przyjmowanie ewentualnych zwrotów towarów; w tym zakresie wskazać należy, że Kontrahent nie będzie rozpatrywać składanych reklamacji – Klient chcąc złożyć reklamację towaru, kontaktować się będzie ze Spółką w Holandii.

Magazyn służyć będzie do przechowywania/utrzymywania zapasów towarów będących własnością Wnioskodawcy w wyznaczonej do tego przez Kontrahenta części magazynu. Towary przez cały czas składowania w magazynie będą własnością Spółki. Towary – po wykonaniu na nich usług poligraficznych i usług nadruku – będą następnie sprzedawane przez Wnioskodawcę do odbiorców końcowych (czynności związane ze sprzedażą nie będą podejmowane na terytorium Polski). Możliwa jest również sprzedaż towarów, które nie zostaną poddane usługom poligraficznym (wówczas Spółka nabędzie jedynie usługę ich okresowego magazynowania). Towary będą wysyłane/transportowane z Polski do odbiorców końcowych przez firmę transportową działającą na rzecz Spółki. Wnioskodawca nie będzie miał prawa do samodzielnego używania powierzchni magazynowej ani zarządzania nią. Wnioskodawca nie będzie miał także nieograniczonego prawa wstępu ani nieograniczonego prawa do korzystania z pomieszczeń magazynu. Zgodnie z ustaleniami z Kontrahentem, pracownikom Wnioskodawcy może zostać przyznany dostęp do pomieszczeń magazynu w celu kontroli towarów tam składowanych, ale wizyty będą mogły się odbywać wyłącznie za zgodą Kontrahenta i w obecności jej pracowników. Magazynem będą zarządzać pracownicy Kontrahenta. Wnioskodawca nie będzie zatrudniać własnych pracowników ani do pracy w magazynie ani w żadnym innym miejscu w Polsce. Usługi magazynowania wykonywane są jedynie przez pracowników Kontrahenta. Kontrahent ponosi pełną odpowiedzialność za zarządzanie i kontrolę nad swoim personelem. Wnioskodawca nie będzie miał żadnej władzy kontrolnej nad personelem Kontrahenta. Z powyższego wynika zatem, że Wnioskodawca nie będzie miał wpływu na to jaka część zasobów osobowych Kontrahenta ma wykonywać czynności/zadania, oraz nie będzie miał wpływu na czas pracy zasobów osobowych Kontrahenta bądź wpływu na to, które zasoby osobowe Kontrahenta mają realizować określone czynności/zadania.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że nie posiada w Polsce przedstawiciela umocowanego do zawierania umów w jego imieniu, ani żadnej osoby uprawnionej do negocjowania kontraktów. Wnioskodawca nie będzie prowadził żadnych innych funkcji biznesowych za pośrednictwem magazynu, np. obsługi sprzedaży ani serwisu posprzedażowego (rozumianych np. jako podejmowanie czynności mających na celu doprowadzenie do zawarcia umowy, wykonywanie ewentualnych napraw w magazynie, rozpatrywanie reklamacji, itp.).

Z okoliczności sprawy wynika, że planowana przez Wnioskodawcę działalność w Polsce nie ma charakteru stałości. Spółka nie będzie posiadać w Polsce odpowiedniego zaplecza technicznego i personalnego, pozwalającego mu na prowadzenie stałej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie będzie posiadać takiej struktury w sposób stały lub niezależny. Żaden z pracowników Wnioskodawcy (ani żadna osoba upoważniona do jego reprezentowania) nie będzie na stałe obecny w Polsce.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będzie posiadać zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Wnioskodawca na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że Spółka zamierza korzystać z usług świadczonych przez Kontrahenta oraz dokonywać sprzedaży towarów magazynowanych na terytorium Polski, należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym w związku z działalnością przedstawioną w opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Kolejne wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy Spółka jest uprawniona do odliczania podatku VAT naliczonego z faktur za usługi, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, świadczone na jej rzecz przez polskiego Kontrahenta, a związane z opisaną w stanie faktycznym aktywnością w Polsce.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy :

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanych przepisów art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.

Podkreślić również należy, że ustawodawca umożliwił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy:

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze – w części dotyczącej tych czynności.

Odnosząc się do rozpatrywanej sprawy, w przypadku otrzymania przez Spółkę od polskich usługodawców faktur z wykazanym podatkiem, dokumentujących nabycie na terytorium Polski usług, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy, znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy. Jak bowiem wskazano powyżej Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Zatem nabywane przez Niego usługi będą opodatkowane na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy w kraju, w którym Spółka będąca usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. w analizowanym przypadku na terytorium Holandii. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem usług świadczonych na Jego rzecz przez polskiego Kontrahenta, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy.

W związku z powyższym, Spółka nie będzie uprawniona do odliczania podatku VAT naliczonego z faktur za usługi, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, świadczonych na jej rzecz przez polskiego Kontrahenta, a związanych z opisaną we wniosku aktywnością Spółki w Polsce.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tutejszy organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy również nadmienić, że wydana interpretacja nie rozstrzyga miejsca świadczenia w odniesieniu do nabywanych przez Wnioskodawcę usług, gdyż zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania Spółki.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).