0112-KDIL1-3.4012.650.2021.2.SS

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

25 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działek.

Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie pismem z 11 stycznia 2022 r. (wpływ 18 stycznia 2021 r.) oraz 10 i 11 lutego 2022 r. (wpływ 10 i 11 lutego 2022 r.).

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1. Zainteresowany będący stroną postępowania:

Pan

(…)

2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

Pan

(`(...)`)

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Dnia 4 grudnia 2008 r. Wnioskodawcy nabyli od ojca w drodze darowizny po 1/2 prawa użytkowania wieczystego nieruchomości o łącznej powierzchni 24 ha 7657 m2. Nieruchomość jest położna w miejscowości i obszarze (…), powiat (…), województwo (…), w skład której wchodziły dwie działki o numerach ewidencyjnych 1 oraz 2.

Dla działki nr 1 na dzień nabycia brak było miejscowego planu zagospodarowania, a w odniesieniu do działki nr 2 istniał plan miejscowego zagospodarowania (przeznaczenie na cele mieszkaniowe wielorodzinne, jednorodzinne i usługi). Ponadto, na działce gruntu nr 2 posadowione były: były budynek siłowni przeznaczony do rozbiórki o konstrukcji mieszanej (`(...)`), składający się z 4 kondygnacji o pow. użytkowej 5145 m2; były budynek płyt wiórowych przeznaczony do adaptacji na cele sportowe o konstrukcji mieszanej (`(...)`), składający się z 1 kondygnacji o pow. użytkowej 6360 m2; były budynek laminatów przeznaczony do rozbiórki o konstrukcji mieszanej (`(...)`), składający się z 1 kondygnacji o pow. użytkowej 3614 m2; były budynek płyt pilśniowych przeznaczony do rozbiórki o konstrukcji (`(...)`), składający się z 1 kondygnacji o pow. użytkowej 6360 m2.

Wartość nabytych działek w akcie notarialnym została określona na 1,5 mln złotych. Wnioskodawcy nie wprowadzili ww. nieruchomości do majątku związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, a do swoich majątków prywatnych. W dniu 2 marca 2010 r. Wnioskodawcy postanowili na mocy aktu notarialnego zawartego ze Starostą Powiatu (…) dokonać wykupu prawa użytkowania wieczystego od gminy ze względów ekonomicznych, tj. opłata za prawo wieczyste była niewspółmiernie wysoka. W wyniku zapisów umowy strony ustanowiły wartość wykupu na 2 mln 323 tys. 782 zł i 80 gr., w kwocie tej zawarto 22% podatek VAT (podatek od towarów i usług), którego żaden z Wnioskodawców, w związku z wprowadzeniem tej nieruchomości do swoich majątków prywatnych, nie odliczył. Powyższa kwota została rozłożona Wnioskodawcom na 39 równych rat kwartalnych z uwagi na wysoki jednorazowy koszt, który musiałyby ponieść strony. Przy czym, przy ww. wykupie Wnioskodawcy uiścili całą kwotę podatku VAT w momencie wykupu.

Wnioskodawca wraz z bratem od dnia nabycia utrzymywali ekonomiczny ciężar utrzymania nieruchomości. Na rzeczywisty ciężar ekonomiczny wpływał przede wszystkim podatek od nieruchomości oraz cokwartalne raty za wymieniony wykup działki. Wydatki poniesione przez Wnioskodawców nie były kwalifikowane w żaden sposób jako koszty uzyskania przychodów. W związku z faktem, że utrzymanie ww. nieruchomości stanowiło dla Wnioskodawcy i jego brata spore obciążenie budżetowe oraz ich centrum interesów życiowych i materialnych, rodzina i praca znajdują się na terenie miasta (…), podjęli oni decyzję o sprzedaży ww. nieruchomości. Od roku 2014 Wnioskodawca wraz z bratem starali się sprzedać ww. nieruchomość w całości, jednak na przestrzeni kilku lat nie znalazł się kupiec na przedmiotową nieruchomość. Wnioskodawcy początkowo starali się sprzedać nieruchomość korzystając ze zwyczajowych form ogłoszeń, pomijając profesjonalne firmy, jednak z uwagi na bezskuteczność postanowili skorzystać z pomocy pośrednika. Nieruchomość o powierzchni ponad 25 ha nie cieszy się zainteresowaniem z uwagi na zbyt dużą powierzchnię oraz cenę. Wnioskodawca wraz z bratem postanowili podzielić ww. nieruchomość na mniejsze działki, ze względu na bezskuteczne próby sprzedaży nieruchomości w całości. Pierwsza decyzja podziałowa została wydana 11 września 2019 r., w jej wyniku powstały 3 działki, tj. (…), droga dojazdowa (…) oraz działka (…) (duża działka). Druga decyzja z dnia 10 marca 2020 r. podzieliła działkę nr (…) na działki: (…). Trzecia decyzja z dnia 27 stycznia 2021 r. podzieliła działkę nr (…) na działki: (…). W wyniku podziału Wnioskodawca wraz z bratem sprzedali podzielone nieruchomości w dniach: 19.12.2019 r., 22.12.2019 r., 13.05.2020 r., 25.05.2020 r., 28.05.2020 r., 30.06.2020 r., 04.03.2021 r., 15.04.2021 r. (trzy transakcje), 12.07.2021 r.

Oprócz podziału działek Wnioskodawcy nie dokonywali żadnych czynności zwiększających wartość gruntów do 12 lipca 2021 r., czyli do ostatniej sprzedaży działki. Po tym terminie Wnioskodawcy podjęli dodatkowe czynności, żeby zwiększyć ofertę i zainteresowanie nabywców, tj. rozbiórkę starych urządzeń i likwidacje ruin.

Zamiarem Wnioskodawców jest sprzedaż całej nieruchomości.

Wyżej wymieniona nieruchomość nie była przedmiotem działalności gospodarczej, ani rolniczej.

Pieniądze uzyskane ze sprzedaży działek Wnioskodawcy zamierzają przeznaczyć na wykształcenie dzieci oraz zaspokojenie ich potrzeb mieszkaniowych. Ponadto, Wnioskodawcy część otrzymanego zysku darowali bratu.

Wnioskodawcy posiadają inne nieruchomości w swoich majątkach prywatnych, jednak w chwili obecnej, ani w przyszłości nie noszą się z zamiarem ich sprzedaży, ani nie planuje podejmowania transakcji nabycia nieruchomości celem ich dalszej odsprzedaży.

Wnioskodawca B prowadzi od 01.03.2017 r. jednoosobową działalność gospodarczą zgodnie z kodem PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 69.10Z i jest podatnikiem podatku VAT wyłącznie z tego tytułu. Działalność ta pozostaje bez jakiegokolwiek związku z działkami, których dotyczy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Wniosek uzupełniono w dniu 18 stycznia 2022 r. i 11 lutego 2022 r. o poniższe informacje:

1. Przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej są działki o nr ewidencyjnych: (…).

Stanu faktycznego dotyczą działki o nr: (…).

Przedmiotem zdarzenia przyszłego jest działka (…).

Działki, które dotyczą stanu faktycznego zostały sprzedane zgodnie z datami transakcji wykazanymi we wniosku o interpretację.

2. Nabyte w ramach dziedziczenia działki nie były, nie są i nie będą wykorzystywane w celach prowadzenia działalności gospodarczej, ani w jakichkolwiek celach komercyjnych.

3. W lipcu 2021 r. uzyskano pozwolenie na rozbiórkę budynków znajdujących się na działce nr (…) i w roku 2021 prowadzone były prace rozbiórkowe. Wnioskodawcy nie planują innych nakładów zwiększających atrakcyjność działek, które miałyby wpływ na wartość sprzedaży.

4. Działka nr 1 w momencie nabycia oraz na dzień sprzedaży nie posiadała ani miejscowego planu zagospodarowania, ani decyzji o warunkach zabudowy.

W stosunku do działki nr 2 miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego został uchwalony w dniu 26 września 2007 r. uchwałą nr (…). Darczyńca, ani obdarowani nie uczestniczyli w procesie jego uchwalania.

W miejscowym planie zagospodarowania działka nr 2 określa szereg symboli, m.in. tereny sportu i rekreacji, tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, zieleń parkowa, tereny przeznaczone na funkcję usługową głównie związaną z administracją, tereny związane z urządzeniami wodociągów, zbiornik wodny.

5. Ponieważ istnieje plan zagospodarowania przestrzennego w odniesieniu do działki nr 2 to nie była/nie jest i nie będzie wydana decyzja o warunkach zabudowy. Działka nr 1 w momencie nabycia oraz na dzień sprzedaży nie posiadała ani miejscowego planu zagospodarowania, ani decyzji o warunkach zabudowy.

6. Wszystkie działki wskazane w punkcie 1, będące przedmiotem interpretacji, nie były udostępniane na podstawie umów cywilnoprawnych, np. najmu, dzierżawy, ani innych umów o podobnym charakterze.

Ponadto w piśmie z dnia 10 lutego 2022 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Wnioskodawca wskazał:

1. Na działkach, które objęte są wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej nie była i nie jest prowadzona żadna działalność komercyjna, rekreacyjna, nie pełniły one funkcji mieszkalnych. Na działkach „nic się nie działo”.

2. W ramach zawieranych umów sprzedaży Wnioskodawcy nie udzielali nabywcom żadnych pełnomocnictw, upoważnień oraz zgód do występowania w imieniu Wnioskodawców.

Pytanie

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę wskazanych nieruchomości powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawców, zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Opisane we wniosku nieruchomości – grunt, jak i znajdujące się na nim budynki, spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego przekazanie jest traktowane jako czynność odpłatnej dostawy towaru na terytorium kraju.

Zauważyć jednak należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby uznać, że dana czynność podlega opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle powołanych przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty, ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Na płaszczyźnie podatku VAT w przedmiocie ustalenia statusu podmiotu dokonującego sprzedaży nieruchomości wypowiedział się NSA w uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07) wskazujące na kryteria, jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Zdaniem NSA „(`(...)`) przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód". Zatem w opinii NSA „ani więc formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług".

Z krajowego orzecznictwa sądowo-administracyjnego wynika, że stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo oceny dokonanej na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy, albowiem odmienność stanów faktycznych zezwala jedynie na sformułowanie pewnych wskazań, bez możliwości tworzenia uniwersalnych wzorców kontroli. W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Istotna jest więc ocena, czy z dokonanych w danej sprawie ustaleń wynika, że strona dokonując sprzedaży gruntów zachowywała się tak jak handlowiec (por. wyroki NSA: w składzie 7 sędziów z dnia 29 października 2007 r., I FPS 3/07; z dnia 22 października 2013 r., I FSK 1323/12; z dnia 14 marca 2014 r., I FSK 319/13; z dnia 16 kwietnia 2014 r., I FSK 781/13; z dnia 11 września 2014 r., I FSK 1352/13; z dnia 8 lipca 2015 r., I FSK 729/14).

Zdaniem Wnioskodawców, popartym m.in. orzeczeniem ETS w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika wyraźnie, że podział nieruchomości na mniejsze działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, nie jest okolicznością wskazującą na prowadzenie działalności gospodarczej. Podkreślone jest to również w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 23 września 2021 r., sygn. akt ISA/Po 356/21, który zważa: „Podział działki nie może świadczyć o realizacji czynności charakterystycznych dla osoby zawodowo trudniącej się obrotem nieruchomościami. Właściciel realizując swoje uprawnienie do korzystania oraz dysponowania przedmiotem tego prawa może podejmować działania zmierzające do podziału nieruchomości. Okoliczności te same w sobie, podejmowane nawet znaczną ilość razy, nie mogą przemawiać za uznaniem, że późniejsza sprzedaż nieruchomości następuje w ramach działalności gospodarczej. Wnioskodawcy starali się sprzedać nieruchomość w całości, jednak na przestrzeni lat nie udało im się znaleźć kupca, dlatego niejako zmuszeni byli do podziału działek. Bez podziału teoretycznie i praktycznie nie udałoby się znaleźć nabywcy. Działania Wnioskodawców w zakresie podziału nie były spowodowane chęcią podwyższenia wartości nieruchomości dla celów komercyjnych. Sprzedanie nieruchomość o powierzchni ponad 24 ha jest praktycznie niemożliwe, bo ilu jest zainteresowanych nabywców w Polsce. Zainteresowanie było praktycznie zerowe, stąd nie można wnioskować, że Wnioskodawcy działali w charakterze profesjonalnym. Warto podkreślić, że zamiarem Wnioskodawców przy podziale nie było uzyskanie wyższej ceny, ale w ogóle uzyskanie jakiegokolwiek zainteresowania kupujących oferowaną nieruchomością. Jak stwierdza Naczelny Sąd Administracyjny w swoim wyroku z dnia 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FSK 621/13, zarówno handlowiec jak i osoba nim nie będąca musi w jakiś sposób uzewnętrznić zamiar sprzedaży. Jest oczywiste, że uzewnętrznienie tego zamiaru w środkach masowego przekazu (w Internecie) daje większą szansę na znalezienie nabywcy, który zaoferuje atrakcyjną dla sprzedającego cenę, niż przekazywanie tej informacji pojedynczym osobom. Fakt, że osoba przy sprzedaży korzysta z usług biura nieruchomości przemawia raczej, co do zasady, w oderwaniu od innych okoliczności sprawy, za niepodjęciem działań charakterystycznych dla prowadzącego handel nieruchomościami, jeżeli ta osoba jest klientem biura. Zdaniem WSA, w wyroku o sygn. I SA/Łd 174/18 „jeśli dana osoba zamierza podjąć działalność (gospodarczą), to zazwyczaj nie zleca sprzedaży nieruchomości pośrednikowi. Trudno bowiem w takim przypadku mówić, że sprzedający jest aktywnym handlowcem. Przeciwnie, zlecenie wyszukania nabywców pośrednikowi świadczy o bierności sprzedawcy, a nie o aktywności. Jego aktywność sprowadza się do podpisania umowy z pośrednikiem”.

Trudno również oczekiwać od Wnioskodawców, których centrum osobistych interesów jest teren innego województwa, że będą sami szukali nabywców na tamtym terenie, nie podejmując działań, ani współpracy z pośrednikami. Powszechnie wiadome jest, że pośrednicy nieruchomości posiadają informacje o nabywcach, znane tylko im, ze względu na tajemnicę zawodową. Jak również wiadome jest, że nie każdy nabywca nieruchomości z uwagi na ochronę swoich interesów odpowiada na zwykłe ogłoszenie w prasie, zwłaszcza jeśli chodzi o wysoką wartość pieniężną takiej inwestycji. Wartość i powierzchnia nabytych w drodze darowizny nieruchomości niejako zmusiła Wnioskodawców do poszukiwania pomocy w firmie zewnętrznej.

Zdaniem Wnioskodawców, jeśli teoretycznie udałoby im się sprzedać przedmiotową nieruchomość w całości to organ nie zakwalifikowałby tej sprzedaży jako sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT. Wnioskodawcy, jak już podkreślano, dokonali czynności podziału nieruchomości i skorzystali z pomocy pośrednika z konieczności, a nie swobody działania.

Mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy, wyroki i interpretacje oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że z tytułu dokonanej i planowanej w przyszłości sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawcy nie występują w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, bowiem działki te stanowią ich majątek prywatny, a działania które podjęli w ramach przyśpieszenia ich sprzedaży były spowodowane koniecznością z uwagi na uwarunkowania rynkowe, a nie chęci podjęcia działalności gospodarczej w tym zakresie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.).

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wobec tego, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku od towarów i usług w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej. W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy, w celu dokonania sprzedaży przedmiotowej nieruchomości gruntowej, podejmowaliście Państwo aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania ich za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.) – a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy – jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że podejmowaliście Państwo działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta powinna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Okoliczności przedmiotowej sprawy wskazują, że w stosunku do sprzedaży niezabudowanych działek brak jest przesłanek pozwalających uznać Państwa za podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika taka aktywność, która wykraczałby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Jak wynika bowiem z wniosku, nabycie działek nastąpiło w drodze darowizny. Do czasu sprzedaży działek nie były i nie są wykorzystywane przez Państwa na żadne cele gospodarcze, w tym także do działalności gospodarczej i rolniczej. Działki nie były wykorzystywane w żaden sposób – na działkach „nic się nie działo”. Działki nie były udostępniane osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych, np. najmu, dzierżawy, ani innych umów o podobnym charakterze. W ramach zawieranych umów sprzedaży Wnioskodawcy nie udzielali nabywcom żadnych pełnomocnictw, upoważnień oraz zgód dotyczących działek. W analizowanym przypadku jedyną czynnością, jaką Zainteresowani podjęli w związku ze sprzedażą nieruchomości nr 1 i 2 było wystąpienie z wnioskiem o podział działki nr 2 na mniejsze działki oraz skorzystanie z pomocy pośrednika, z uwagi na bezskuteczne próby sprzedania nieruchomości w całości.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku nie będziecie Państwo działali jako handlowcy, a podejmowane czynności stanowią jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanym majątkiem prywatnym.

Zatem, dokonując sprzedaży przedmiotowych działek korzystacie Państwo/będziecie Państwo korzystali z przysługującego wam prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Państwa cech podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w związku z planowaną sprzedażą działek, a ich dostawę wyłącza ze zbioru czynności podlegających opodatkowaniu, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że sprzedaży działek opisanych we wniosku nie stanowi/nie będzie stanowić działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym, z tego tytułu nie występujecie/nie wystąpicie Państwo w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie jest/nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W efekcie powyższego, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

· Interpretacja dotyczy:

- zaistniałego stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia,

- zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

· Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

· Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, ze zm.).