0112-KDIL1-3.4012.633.2021.2.KK

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 grudnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy nabycie towarów stanowi import czy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Uzupełnili go Państwo pismem z 28 stycznia 2022 r. (wpływ 28 stycznia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka „A” z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej Wnioskodawcą) jest podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) czynnym, zarejestrowanym do celów VAT w Polsce.

Spółka w ramach prowadzonej działalności jest producentem paneli grzewczych oraz projektantem systemów grzewczych. W ramach realizowanej produkcji Wnioskodawca zakupił materiał od brytyjskiej spółki „B” LTD w marcu 2021 r., a następnie w kolejnych miesiącach 2021 r. miało miejsce 8 dostaw.

„B” LTD jest zidentyfikowany dla potrzeb VAT w Wielkiej Brytanii. „B” LTD nie jest zarejestrowany dla celów VAT na terenie Unii Europejskiej. „B” LTD zamówiło materiały będące przedmiotem dostawy dla „A” u producenta austriackiego „C” GMBH. Materiały trafiły bezpośrednio do Wnioskodawcy z terytorium Austrii. Na dokumencie dostawy (packing list) adres dostawy został określony jako adres firmy brytyjskiej, a warunki dostawy (INCOTERMS 2020) jako FCA (FREE CARRIER – formuła, w której sprzedający wypełnia ciążące na nim obowiązki wynikające z dostawy w momencie przekazania gotowych do eksportu towarów osobie nominowanej przez kupującego, np. kurierowi w określonym czasie i miejscu. Jeśli kupujący nie określi czasu i miejsca, przywilej ten spoczywa na sprzedającym) w miejscu załadunku. Transportu dokonywało kilka podmiotów polskich. Były one finansowane przez firmę brytyjską. Międzynarodowy list przewozowy (CMR) wskazuje jako nadawcę dostawy firmę austriacką, załadunek materiałów w miejscu siedziby producenta ((`(...)`)).

Dostawy przebiegły w kilku transzach potwierdzonych dokumentami CMR i packing list.

„B” LTD wystawił faktury na dostawy. Daty wystawienia faktur nie są zgodne z faktycznymi datami dostaw.

W piśmie z 28 stycznia 2022 r. – będącym uzupełnieniem wniosku – Wnioskodawca wskazał, że:

1. Podmiot z Austrii przenosił prawo do rozporządzania towarami (materiałami) jak właściciel na rzecz podmiotu z Wielkiej Brytanii, a następnie podmiot z Wielkiej Brytanii przenosił prawo do rozporządzania jak właściciel na rzecz Wnioskodawcy.

2. Wnioskodawca nie podejmował żadnych czynności w związku z transportem towarów.

3. Podmiot z Wielkiej Brytanii zamawiał i opłacał transport.

4. Podmiot z Austrii dokonywał załadunku na środek transportu.

5. Polskie podmioty dokonujące transportu działały na rzecz podmiotu z Wielkiej Brytanii.

Pytania

1. W jaki sposób powinna być rozpoznana dostawa towaru (materiałów do produkcji) dla celów VAT, czy jako import (zgłoszenie celne) czy jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów))?

2. Jeśli dostawa powinna być rozpoznana jako WNT, jak należy wykazać transakcje w informacji podsumowującej, w sytuacji kiedy dostawca nie posiada rejestracji jako VAT-UE?

3. Czy w przypadku uznania dostawy jako wewnątrzwspólnotowe nabycie obowiązek podatkowy powinien powstać w dniu 15-go następnego miesiąca po dostawie, bez względu na datę wystawienia faktury przez dostawcę?

Państwa stanowisko w sprawie

Według Wnioskodawcy nie występuje w żadnej dostawie import towarów. Zgodnie z treścią przepisu art. 2 pkt 7 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – dalej u.p.t.u., importem towarów jest przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej. Przy czym, polskim VAT jest opodatkowany tylko ten import towarów, którego miejsce świadczenia jest w kraju.

W analizowanych sytuacjach nie ma mowy o przywozie towaru z terytorium państwa trzeciego, więc nie może być mowy o imporcie towarów. Biorąc pod uwagę to, że formalnym dostawcą jest firma brytyjska, ale towar jedzie do Polski od producenta z Austrii, który realizuje swoją sprzedaż na rzecz podmiotu z Wielkiej Brytanii, występuje tutaj tak zwana transakcja łańcuchowa.

Jak stanowi art. 22 ust. 2 u.t.p.u., w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie. Przy czym dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportów towarów,

2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

W art. 22 ust. 2b u.p.t.u., zostało wskazane, że w przypadku towarów, o których mowa w art. 22 ust. 2 u.p.t.u., które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka bądź transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego (z zastrzeżeniem ust. 2c, który tutaj nie ma zastosowania).

W art. 22 ust. 2d u.p.t.u., zostało wyjaśnione, że przez podmiot pośredniczący rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

W pytaniu zostały wskazane warunki dostawy FCA Austria, co świadczy o tym, iż to polski nabywca organizuje transport. Jeżeli w istocie tak jest to wbrew nazwie, ale zgodnie z ww. definicją normatywną, w analizowanej sytuacji status podmiotu pośredniczącego ma finalny nabywca.

Taki sposób interpretacji jest zgodny z przepisem art. 22 ust. 2e pkt 2 u.p.t.u., wprowadzanym do u.p.t.u. od 1 października 2021 r. w ramach tzw. Slim VAT 2. W uzasadnieniu do projektu czytamy: „celem przepisów jest wprowadzenie regulacji, która w przypadku eksportu towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów określałaby wyraźnie, której dostawie należy przypisać wysyłkę lub transport, gdy w transakcji łańcuchowej podmiotem organizującym transport jest nie nabywca, który dokonuje także dostawy towarów lub podmiot pośredniczący, lecz w pierwszy w kolejności dostawca (tj. pierwszy podmiot w łańcuchu) oraz ostatni nabywca (tj. ostatni podmiot w łańcuchu). Takie rozwiązanie nie wpłynie na obecnie stosowaną praktykę, jednak zwiększy pewność prawną podmiotów biorących udział w transakcjach łańcuchowych”. Wynika z tego, że zmiana ma charakter doprecyzowujący, a wg tego samego uzasadnienia: „jeżeli zatem to on organizuje wysyłkę lub transport towarów, to taką wysyłkę lub transport można przypisać wyłącznie do tej transakcji, czyli dostawy dokonanej do ostatniego nabywcy”. Stąd już teraz, ze względu na to, iż w analizowanej sytuacji transport organizuje finalny nabywca ruchoma jest dostawa dokonywana do niego. W wyniku tego, dostawa od kontrahenta z Wielkiej Brytanii, ale dokonywana z terytorium Austrii jest ruchomą i jako taka podlega opodatkowaniu w Austrii. Pomimo braku rejestracji sprzedawcy (UK) dla potrzeb transakcji w Unii, z pytania nie wynika by nie były spełnione warunki do klasyfikacji nabycia jako WNT.

Według art. 9 ust. 1 u.p.t.u., przez WNT rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej ustawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. WNT występuje pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:

a) podatnik, o którym mowa w art. 15 u.p.t.u., lub podatnik od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,

b) osoba prawna niebędąca podatnikiem o którym mowa w lit. a – z zastrzeżeniem art. 10 u.p.t.u.,

2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

To oznacza, że jeżeli polski podatnik („A” Sp. z o.o.) nabył towar od kontrahenta z Wielkiej Brytanii i wyniku takiej dostawy towar jest przemieszczany do Polski z Austrii, a taka dostawa jest ruchomą, krajowy nabywca winien rozpoznać i opodatkować WNT. Jako dostawcę wykazuje się firmę z Wielkiej Brytanii przy czym problemem praktycznym może być brak dopełnienia przez sprzedawcę obowiązku rejestracji jako podatnik VAT-UE. Nie zwalnia to jednak nabywcy z obowiązku rozliczenia WNT. Literalne zastosowanie regulacji art. 100 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., świadczy o tym, że jeżeli brytyjski nabywca nie jest zarejestrowany w Unii, to WNT od niego nie jest wykazywane w VAT-UE.

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawy opisane we wniosku powinny być rozpoznane dla celów VAT jako wewnątrzwspólnotowe nabycie, bez ich ujawnienia w informacji podsumowującej VAT-UE, w dacie wystawienia faktury przez dostawcę.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze. zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Przez terytorium kraju rozumie się to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy:

Przez państwo członkowskie rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej, a także Irlandię Północną w zakresie określonym w Protokole w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. Urz. UE L 29 z 31.01.2020, str. 7 z późn. zm. 2).

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy:

Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 2 pkt 5 ustawy:

Przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy:

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

W świetle art. 9 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Z kolei zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:

a) podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,

b) osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a

– z zastrzeżeniem art. 10;

2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Zatem, przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji, wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy ma miejsce na terytorium Polski wówczas, gdy w wyniku dostawy, w ramach której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel towary są wysyłane lub transportowane na terytorium Polski z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium Polski.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy:

Przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

W art. 22 ust. 1-4 ustawy uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu. Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowanie prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

Na mocy art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Z kolei według art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy:

W przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

W myśl art. 22 ust. 2a ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego przez nabywcę, który dokonuje również ich dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej do tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie.

Stosownie do art. 22 ust. 2b ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Według art. 22 ust. 2c ustawy:

W przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Definicja podmiotu pośredniczącego zawarta została w art. 22 ust. 2d ustawy, zgodnie z którym:

Przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

W myśl art. 22 ust. 2e ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego albo z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego przez:

1. pierwszego dostawcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się jego dostawie;

2. ostatniego nabywcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się dostawie dokonanej do tego nabywcy.

Przepis art. 22 ust. 3 ustawy wskazuje, że:

W przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c i 2e, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Omawiany przepis art. 22 ust. 2a ustawy odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji ustawodawca wskazał, że transport (przesyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, mogące zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

W tym miejscu przywołać należy orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), z 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04), w którym TSUE stwierdził: „Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która – jako jedyna – zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z 10 kwietnia 1995 r. (`(...)`).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy 77/388 zmienionej dyrektywą 95/7 określone jest jedynie miejsce dostawy skutkującej wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów. Miejscem tym jest państwo członkowskie, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Miejsce dokonania pozostałej z dwóch dostaw ustala się zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b tej dyrektywy. Za miejsce to uznaje się państwo członkowskie rozpoczęcia albo państwo członkowskie zakończenia tej wysyłki lub transportu w zależności od tego, czy dostawą tą jest pierwsza, czy druga z dwóch następujących po sobie dostaw”.

W efekcie, tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport ma charakter międzynarodowy. Przepisy ustawy nie precyzują jednak w jaki sposób należy rozumieć użyte w przywołanych regulacjach sformułowanie „przyporządkowanie” transportu do danej dostawy. Zgodnie z definicją językową, pojęcie „przyporządkowanie” należy rozumieć jako „ustalenie relacji między czymś a czymś lub uczynienie zależnym od czegoś nadrzędnego” (internetowy słownik języka polskiego PWN; www.sjp.pwn.pl). Jednocześnie przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”.

Należy przy tym zauważyć, że w przypadku transakcji łańcuchowej określenie miejsca, w którym dostawa towarów została dokonana powinno nastąpić w odniesieniu do tego, której dostawie należy przyporządkować transport. Uzgodnione warunki dostawy (np. Incoterms) mogą co prawda stanowić wskazówki przy określaniu, która dostawa w ramach transakcji łańcuchowej ma charakter „ruchomy”, nie mają one jednak decydującego znaczenia.

Z art. 22 ust. 2a ustawy wynika, że w przypadku gdy np. drugi z podmiotów biorących udział w transakcji łańcuchowej organizuje transport towarów, transport ten jest przyporządkowany dostawie dokonanej dla tego nabywcy (dostawa ruchoma).

Dodatkowo w przepisie tym wskazano, że jeżeli z przeprowadzonej analizy warunków dostawy wyniknie, że wysyłkę należy przyporządkować dostawie dokonywanej przez drugi w kolejności podmiot, to tylko wtedy dostawę ruchomą bezwzględnie należy przypisać jego dostawie, a wyłączona jest możliwość przyporządkowania wysyłki dla dostawy dokonywanej na rzecz tego nabywcy.

Przez warunki dostawy, o których mowa w art. 22 ust. 2a ustawy należy rozumieć w szczególności warunki (okoliczności), wedle których dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami. Ustawodawca nawiązuje w tym przepisie przede wszystkim do definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy także wskazać, że o przypisaniu transportu do danej transakcji, a w konsekwencji potraktowaniu jej jako transgranicznej, nie decyduje wola kontrahentów lecz okoliczności faktyczne w jakich przeprowadzona została dana transakcja.

Przepis art. 22 ust. 2b ustawy wprowadza domniemanie, że jeżeli towar jest wydawany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany z jednego państwa członkowskiego do drugiego państwa członkowskiego, to transakcją ruchomą będzie transakcja dostawy dokonanej na rzecz podmiotu pośredniczącego. W tym miejscu należy dodać, że przepisy art. 22 ust. 2a i 2b ustawy nie znajdą zastosowania w przypadku, gdy podmiotem organizującym transport jest pierwszy lub ostatni w kolejności podmiot w łańcuchu transakcji. Wówczas zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 2 ustawy.

Jednocześnie jeżeli pierwszy w kolejności dostawca organizuje wysyłkę lub transport towarów, to transport lub wysyłka mogą być przypisane jedynie do transakcji, w której uczestniczy, czyli do dostawy przez niego dokonanej. Ponadto podmiotem pośredniczącym nie może być również ostatni w łańcuchu dostaw. Dzieje się tak dlatego, że nigdy nie może on spełnić warunku, aby być dostawcą w łańcuchu, o którym mowa w art. 22 ust. 2d ustawy. Dlatego też, jeżeli organizuje on wysyłkę lub transport towarów, to mogą one być przypisane tylko do dostawy realizowanej do ostatniego w kolejności podmiotu uczestniczącego w łańcuchu.

Na podstawie powyższego należy zatem przyjąć, że jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez:

· podatnika pierwszego w kolejności, to transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana przez ten podmiot (a więc pierwsza z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy,

· podatnika drugiego w kolejności (tzw. podmiot pośredniczący), to na zasadzie domniemania transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana do tego podmiotu (a więc pierwsza z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2b ustawy (za wyjątkiem sytuacji określonej w art. 22 ust. 2c ustawy),

· podatnika trzeciego w kolejności, to transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana do tego podmiotu – ostatniego w łańcuchu (a więc druga z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym do celów VAT w Polsce.

W ramach realizowanej produkcji Wnioskodawca zakupił materiał od brytyjskiej spółki „B” LTD w marcu 2021 r., a następnie w kolejnych miesiącach 2021 r. miało miejsce 8 dostaw.

„B” LTD jest zidentyfikowany dla potrzeb VAT w Wielkiej Brytanii. „B” LTD nie jest zarejestrowany dla celów VAT na terenie Unii Europejskiej. „B” LTD zamówiło materiały będące przedmiotem dostawy dla Wnioskodawcy u producenta austriackiego „C” GMBH. Materiały trafiły bezpośrednio do Wnioskodawcy z terytorium Austrii. Na dokumencie dostawy (packing list) adres dostawy został określony jako adres firmy brytyjskiej, a warunki dostawy (INCOTERMS 2020) jako FCA w miejscu załadunku. Transportu dokonywało kilka podmiotów polskich. Były one finansowane przez firmę brytyjską. Międzynarodowy list przewozowy (CMR) wskazuje jako nadawcę dostawy firmę austriacką, załadunek materiałów w miejscu siedziby producenta.

Dostawy przebiegły w kilku transzach potwierdzonych dokumentami CMR i packing list.

„B” LTD wystawił faktury na dostawy. Daty wystawienia faktur nie są zgodne z faktycznymi datami dostaw.

Podmiot z Austrii przenosił prawo do rozporządzania towarami (materiałami) jak właściciel na rzecz podmiotu z Wielkiej Brytanii, a następnie podmiot z Wielkiej Brytanii przenosił prawo do rozporządzania jak właściciel na rzecz Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie podejmował żadnych czynności w związku z transportem towarów. Podmiot z Wielkiej Brytanii zamawiał i opłacał transport.

Podmiot z Austrii dokonywał załadunku na środek transportu.

Polskie podmioty dokonujące transportu działały na rzecz podmiotu z Wielkiej Brytanii.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności wskazania, czy powinien on rozpoznać dostawę towarów jako import czy jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Odnosząc się do kwestii objętej zakresem postawionego we wniosku pytania w oparciu o przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w okolicznościach niniejszej sprawy wystąpiły dwie dostawy:

1. dostawa między dostawcą z Austrii a podmiotem z Wielkiej Brytanii, oraz

2. dostawa między podmiotem z Wielkiej Brytanii a Wnioskodawcą,

przy czym towar transportowany był od dostawcy w Austrii bezpośrednio do Wnioskodawcy, a organizatorem transportu towarów był podmiot z Wielkiej Brytanii.

Należ wskazać, że z definicji importu towarów wynika, że musi nastąpić przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej. W analizowanej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca, gdyż towar został przywieziony do Polski z Austrii. Zatem w niniejszym przypadku Wnioskodawca nie dokonał importu towarów.

Natomiast, skoro za transport towarów odpowiedzialny był podmiot z Wielkiej Brytanii (podmiot pośredniczący), to transport należy przyporządkować pierwszej dostawie, tj. między dostawcą z Austrii a podmiotem z Wielkiej Brytanii. Tym samym pierwszą dostawę dokonaną pomiędzy dostawcą z Austrii a podmiotem z Wielkiej Brytanii należy traktować jako „transakcję ruchomą”.

Natomiast dostawy towarów dokonane pomiędzy podmiotem z Wielkiej Brytanii a Wnioskodawcą należy uznać za transakcje o charakterze „nieruchomym”, dla których – stosownie do art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy – miejscem świadczenia jest miejsce zakończenia wysyłki lub transportu towarów, tj. terytorium kraju. W konsekwencji dostawy towarów dokonane przez podmiot z Wielkiej Brytanii na rzecz Wnioskodawcy stanowiły czynność opodatkowaną na terytorium kraju, tj. dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, dostawa towaru (materiałów do produkcji) do Wnioskodawcy dla celów VAT nie stanowiła ani importu towarów ani wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, lecz stanowiła czynność opodatkowaną na terytorium kraju, tj. dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

Ponadto wskazać należy, iż w związku z tym, że pytania nr 2 i nr 3 zostały zadane warunkowo – tj. w przypadku uznania, że dostawa towarów stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów – odstąpiono od udzielenia odpowiedzi na pytania nr 2 i nr 3.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, bądź własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).