Wnioskodawca (X) jest państwową osobą prawną, która wykonuje swoje zadania zarówno w Polsce, jak i za granicą poprzez jednostki organizacyjne (Z-Xy). Z-Xy nie są odrębnymi podatnikami VAT od X, jednak w niektórych krajach UE są uznawane za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej X. W związku z tym, gdy X nabywa usługi za pośrednictwem Z-Xy w tych krajach, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności X za granicą, a nie Polska. W rezultacie, X nie ma obowiązku rozliczania importu tych usług w Polsce.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
18 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku rozliczenia przez X importu usług w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności X za granicą. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 2 lutego 2022 r. (wpływ 2 lutego 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
X (dalej: X, Wnioskodawca) jest państwową osobą prawną utworzoną na podstawie ustawy (…) (dalej: ustawa o X). Nadzór nad jej funkcjonowaniem sprawuje Minister (`(...)`). Stanowi o tym art. (`(...)`) ustawy o X. Nadrzędnym celem utworzenia X jest (`(...)`). Ponadto, Wnioskodawca tworzy warunki współpracy organów administracji rządowej, samorządu terytorialnego i organizacji zrzeszających przedsiębiorców z dziedziny (`(...)`), w tym samorządu gospodarczego i zawodowego, oraz stowarzyszeń działających w tej dziedzinie. Wynika to z art. (`(...)`) ustawy o X.
X na podstawie art. (`(...)`) ustawy o X, ma obowiązek wspierać Ministra (`(...)`) w sprawach (`(...)`). Stosownie do art. (`(...)`) ustawy o X, do zadań X należy:
(`(...)`)
Ponadto, w myśl art. (`(...)`) ustawy o (…), X, wykonując swoje zadania, współpracuje w szczególności z:
1)a regionalnymi i lokalnymi (`(...)`),
organizacjami zrzeszającymi przedsiębiorców (`(...)`) oraz stowarzyszeniami działającymi w tej dziedzinie,
polskimi przedstawicielstwami zagranicznymi – w zakresie zadań wykonywanych za granicą.
Wnioskodawca jest jednostką sektora finansów publicznych. Zgodnie z art. (`(...)`) ustawy o X, przychody Wnioskodawcy stanowią:
dotacje budżetowe,
bezzwrotna pomoc zagraniczna,
dochody z działalności gospodarczej,
wpłaty jednostek samorządu terytorialnego,
przychody ze sprzedaży rzeczowych składników mienia,
przychody z tytułu przekazania do odpłatnego używania rzeczowych składników mienia,
wpłaty organizacji zrzeszających przedsiębiorców, prowadzących działalność gospodarczą w dziedzinie (`(...)`),
wpłaty przedsiębiorców, prowadzących działalność gospodarczą w dziedzinie (`(...)`),
darowizny i zapisy,
inne przychody.
Wysokość dotacji budżetowych określa ustawa budżetowa. Co również istotne, X może otrzymywać z budżetu państwa dotacje celowe na finansowanie zadań przewidzianych w jej planie finansowym. Kwoty tych dotacji ustala ustawa budżetowa. X jest ponadto zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług), gdyż w niewielkim zakresie wykonuje działalność gospodarczą, z tytułu której ewentualne dochody służą wyłącznie realizacji zadań X, co wynika wprost z art. (`(...)`) ustawy o X. Zgodnie z art. (`(...)`) ustawy o X, szczegółowy zakres działania X z uwzględnieniem jednostek organizacyjnych wykonujących zadania za granicą, jej strukturę organizacyjną, tryb działania oraz inne sprawy wymienione w ustawie określa statut X, nadany, w drodze rozporządzenia, przez właściwego ministra po zasięgnięciu opinii Rady X. W szczególności, we wspomnianym rozporządzeniu Ministra (`(...)`) w sprawie nadania statutu X (ze zm.) jest mowa o tym, iż jednostkami organizacyjnymi realizującymi zadania X za granicą są Z-X, które nie prowadzą działalności gospodarczej (dalej: Z-X).
Z-X-y nie są odrębnymi od X podatnikami w rozumieniu przepisów polskiej ustawy o podatku od towarów i usług, nie posiadają swojego nr NIP w Polsce, a ich wyodrębnienie jest tylko organizacyjne, gdyż działają poprzez Dyrektorów, których powołuje i odwołuje Prezes X.
Z-X-y nie są wyodrębnione prawnie i majątkowo od X. Zaciągają i realizują zobowiązania finansowe na podstawie posiadanego pełnomocnictwa udzielonego przez Prezesa X, do wysokości środków określonych w planie rocznym. Dyrektorzy Z-X-ów mają pewną swobodę w podejmowaniu decyzji określoną ramami ustawy X i zakresem pełnomocnictwa udzielonego przez Prezesa X. Z-X-y mają odrębne rachunki bankowe, ale stroną umów o prowadzenie kont bankowych jest X. Księgi rachunkowe i podatkowe są prowadzone w siedzibie X dla X jako jednostki organizacyjnej.
Sprawozdania budżetowe i finansowe są sporządzane dla X jako jednostki. Deklaracje podatkowe VAT są sporządzane przez X. Dyrektorzy Z-X-ów zaciągają zobowiązania i zawierają umowy, gdzie jako strona jest wskazany X. Dla przykładu, X realizuje przedsięwzięcia promocyjne jakimi, między innymi, są organizacja i realizacja „(…)” (dalej: Y) na określonych (`(...)`) za granicą. Przeprowadzenie Y odbywa się w oparciu o zarządzenie Prezesa X, które zawiera „zasady uczestnictwa w (`(...)`)”. W dokumencie tym są określone zasady w zakresie zgłaszania się, uczestnictwa oraz współfinansowania udziału. Zgodnie z treścią powyższego dokumentu, jednostkami, które organizują Y są X działająca w Polsce i Z-X-y, które sprawują funkcje X za granicą.
X dokonuje różnych zakupów: wynajmu powierzchni, wynajmu zabudowy, wynajmu mediów od organizatora zagranicznego, itp. X dostaje od organizatora zagranicznego faktury w kwocie raz netto innym razem brutto (tj. z zagranicznym podatkiem od wartości dodanej lub innym o podobnym charakterze) i nie odlicza ani nie odzyskuje tego zagranicznego podatku w żaden sposób.
X nie rozpoznaje importu usług ani WNT (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów) i nie wykazuje podatku VAT należnego w Polsce z tytułu przedmiotowych nabyć związanych z tzw. Usługami nieruchomościowymi, o których mowa w art. 28e ustawy VAT. Ponadto, w celu utrzymania i prowadzenia przez X działalności za granicą, X nabywa za granicą również usługi niezwiązane z nieruchomościami takie jak m. in. tłumaczeniowe, promocyjne, monitoringu prasy.
X, działając poprzez Z-X-y nabywa wiele usług od lokalnych usługodawców. Faktury są wystawiane bezpośrednio na X w sytuacji, gdy w danym kraju Z-X nie jest traktowany jako tzw. stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej X i są wystawiane na Z-X, gdy w danym kraju Z-X jest traktowany jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez X.
Sama ocena tego, że Z-X-y nie są w rozumieniu polskiej ustawy VAT jednostkami odrębnymi od X i co za tym idzie, nie są odrębnymi od X podatnikami VAT została potwierdzona przez organ podatkowy dokonujący interpretacji przepisów prawa podatkowego (`(...)`) – znak interpretacji (`(...)`). Z-X-y jako jednostki organizacyjne X-u były rejestrowane w krajach członkowskich UE często wiele lat wcześniej zanim Polska przystąpiła do Unii Europejskiej, np. (`(...)`).
Z-X-y zostały zarejestrowane w ww. krajach, zgodnie z lokalnym prawem ww. krajów jako przedstawicielstwa, stowarzyszenia, zagraniczne jednostki rządowe czy zagraniczne osoby prawne. W wielu ww. krajach Z-X-y uzyskały swój odrębny od X numer identyfikacji podatkowej i są tam traktowani jako pracodawcy, gdyż w danych Z-X-ach pracują lokalni pracownicy zatrudnieni w oparciu u umowę o pracę, zlecenie i inne formy prawne w danym kraju obowiązujące. W związku ze statusem pracodawcy, w poszczególnych krajach UE, to Z-X-y odprowadzają lokalnie podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń zatrudnionego przez siebie personelu.
Z uwagi na fakt, że sytuacja prawnopodatkowa Z-X-ów w wielu krajach UE jest niejednoznaczna, dyrektorzy Z-X-ów po uzyskaniu zgody kierownictwa X skierowali zapytania o określenie sytuacji prawnopodatkowej poszczególnych Z-X-ów w poszczególnych krajach UE w szczególności dotyczących kwestii określenia sytuacji Z-X-ów w podatku VAT. Doradcy podatkowi i prawni poszczególnych krajów UE (nie wszystkich) określili, że lokalnie Z-X-y, nawet jeżeli nie są wyodrębnione od X na tyle, by traktować ich wprost jako odrębnych podatników podatku od wartości dodanej to tworzą lokalnie stałe miejsce prowadzenia działalności, z uwagi na faktyczne dysponowanie nieruchomościami (lokale biurowe, użytkowe), zatrudnianie personelu, nabywanie usług i towarów na potrzeby danego Z-X-u.
Opisana sytuacja nie dotyczy jednakże wszystkich krajów UE, gdzie są zlokalizowane Z-X-y. Cześć krajów UE traktuje Z-X-y jako jednostki zależne od X i nie rozpoznaje w nich stałego miejsca prowadzenia działalności X-u w krajach zagranicznych. Ważnym aspektem jest fakt, że żaden z Z-X-ów nie sprzedaje towarów i usług samodzielnie, a jedynie je nabywa dla celów prowadzonej przez X działalności. O ile zatem, we wszystkich krajach UE, tzw. usługi związane z nieruchomościami (remontowe, budowlane, wynajem powierzchni, itp.) wiążą się z naliczeniem lokalnego podatku VAT przez usługodawców, to w wielu przypadkach również usługi inne niż związane z nieruchomościami, np. tłumaczeniowe, promocyjne czy monitoringu prasy są obciążone lokalnym podatkiem VAT, gdyż poszczególni usługodawcy poszczególnych krajów UE gdzie są zlokalizowane Z-X-y traktuje je jako stałe miejsce prowadzenia działalności przez X zagranicą.
W piśmie z 2 lutego 2022 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Wnioskodawca wskazał, że :
Z-Xy nie są podatnikami podatku od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy z 11 marca 2004 r., podatku od towarów i usług lub podatku o podobnym charakterze do podatku od towarów i usług, zarejestrowanymi na terytorium państw innych niż terytorium kraju. Nie są zarejestrowani dla celów podatku VAT lub podobnego w innych państwach Unii Europejskiej.
X jest zarejestrowana dla celów podatku VAT-UE i widnieje w rejestrze podatników unijnych oraz składa na bieżąco informację podsumowującą VAT-UE zgodnie z art. 100 ustawy o podatku od towarów i usług.
Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, X jako polski podatnik podatku od towarów i usług jest zobowiązany rozliczać tzw. import usług w przypadku, gdy lokalny Z-X spełnia przesłanki ukonstytuowania stałego miejsca prowadzenia działalności X za granicą?
W myśl przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy o VAT, przy czym wskazać należy, że faktyczne miejsce wykonania danej czynności nie w każdym przypadku jest miejscem jej świadczenia, a w konsekwencji – jej opodatkowania. Przepisy ustawy VAT tworzą bowiem pewne fikcje prawne, ustalające miejsce świadczenia, które w niektórych przypadkach pozostają oderwane od fizycznego miejsca wykonania czynności opodatkowanej.
Podstawowe zasady ustalające miejsce opodatkowania usług, zostały wskazane w art. 28b i 28c ustawy o VAT, zaś to, która z nich zostanie zastosowana zależy od ustalenia czy usługi świadczone są na rzecz podatników czy też na rzecz podmiotów niebędących podatnikami (na rzecz konsumentów). Zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Zaś w przypadku, gdy usługobiorca nie posiada siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.
Przepisy samej ustawy VAT jak również rozporządzeń do niej wydawanych nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to jest wprost zdefiniowane w prawie unijnym. Przepisy rozporządzeń unijnych stosuje się bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej i nie wymagają implementacji w krajowym porządku prawnym – obowiązują w nim wprost.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie VAT UE), na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych Xrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Transpozycją do polskiego systemu prawnego ww. art. 44 Dyrektywy VAT (miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu) są przepisy art. 28b ust. 1 i 2 ustawy VAT.
Zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi przez TSUE w pkt 18 orzeczenia w sprawie 168/84 (Gunter Berkholz), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz (ii) muszą być w nim stałe obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.
Biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu VAT UE, jak również kryteria sformułowane w orzecznictwie TSUE, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym posiada w poszczególnych krajach UE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów podatku VAT zgodnie z posiadanymi przez siebie opiniami prawnopodatkowymi lokalnych doradców podatkowych i spójnych z danym, lokalnym modelem fakturowania stosowanym przez lokalnych usługodawców.
Wnioskodawca działający lokalnie przez Z-X-y spełnia bowiem wszystkie niezbędne przesłanki warunkujące istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w ww. krajach UE, co wynika z następujących okoliczności:
Aby obecność danego podatnika w kraju innym niż kraj jego siedziby można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jego zaangażowanie powinno przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, tj. powinno się przejawiać w istnieniu w tym państwie odpowiedniej struktury osobowo-rzeczowej występującej w sposób stały (tzn. powtarzalny i nieprzemijający). Oznacza to, że dla uznania, iż X posiada w danym państwie członkowskim, gdzie znajduje się lokalny Z-X stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, Wnioskodawca powinien posiadać w tym konkretnym zagranicznym państwie zarówno personel, jak i zasoby rzeczowe, potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności lub wykorzystywania dostarczanych usług. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej za granicą, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest, aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby (tak uznał np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacjach indywidualnych (`(...)`)).
Warto jednak ponownie podkreślić, że zgodnie z wytycznymi wypracowanymi przez TSUE w szczególności w wyroku w sprawie C-605/12, Welmory sp. z o.o., nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego.
Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy VAT, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.
Stosownie zaś do przywołanego art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT, który stanowi, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:
a) usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
b) usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
- w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4
Mając zatem na uwadze przytoczony art. 28b ust. 2 ustawy VAT, który stanowi, że w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, X stoi na stanowisku, że nie ma obowiązku rozliczać w Polsce, w polskiej deklaracji VAT, importu usług, gdy usługi są wykonywane przez zagranicznych usługodawców na rzecz lokalnych Z-X-ów stanowiących w poszczególnych krajach UE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez X i znajdują do tychże nabywanych usług zastosowanie przepisy art. 28b ust. 2 ustawy VAT.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:
Opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:
odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.
W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:
Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.
Jednocześnie, jak stanowi art. 2 pkt 2 ustawy:
Przez państwo członkowskie - rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej.
Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie, zostały zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.
Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:
a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
Artykuł 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.
W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:
Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.
Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:
W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.
Powołaną powyżej zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie przewidują innych zasad ustalenia miejsca świadczenia usług.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy:
Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:
a) usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
b) usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
- w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
Z kolei w świetle art. 17 ust. 2 ustawy:
W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.
Pojęcie importu usług zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 9 ustawy:
Przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.
Powołany art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca usługi, jeśli dokonał on nabycia usługi od usługodawcy spoza terytorium kraju. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (X) jest państwową osobą prawną utworzoną na podstawie ustawy (…). Nadzór nad jej funkcjonowaniem sprawuje Minister (`(...)`). Nadrzędnym celem utworzenia X jest (`(...)`). Ponadto, Wnioskodawca tworzy warunki współpracy organów administracji rządowej, samorządu terytorialnego i organizacji zrzeszających przedsiębiorców z dziedziny (`(...)`), w tym samorządu gospodarczego i zawodowego, oraz stowarzyszeń działających w tej dziedzinie.
X na podstawie art. (`(...)`) ustawy o X, ma obowiązek wspierać Ministra (`(...)`) w sprawach (`(...)`).
Wnioskodawca jest jednostką sektora finansów publicznych. X może otrzymywać z budżetu państwa dotacje celowe na finansowanie zadań przewidzianych w jej planie finansowym. Kwoty tych dotacji ustala ustawa budżetowa. X jest ponadto zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, gdyż w niewielkim zakresie wykonuje działalność gospodarczą, z tytułu której ewentualne dochody służą wyłącznie realizacji zadań X, co wynika wprost z art. (`(...)`) ustawy o X. X jest również zarejestrowana dla celów podatku VAT-UE i widnieje w rejestrze podatników unijnych oraz składa na bieżąco informację podsumowującą VAT-UE. Zgodnie z art. (`(...)`) ustawy o X, szczegółowy zakres działania (…) z uwzględnieniem jednostek organizacyjnych wykonujących zadania za granicą, jej strukturę organizacyjną, tryb działania oraz inne sprawy wymienione w ustawie określa statut X, nadany, w drodze rozporządzenia, przez właściwego ministra po zasięgnięciu opinii Rady X. Jednostkami organizacyjnymi realizującymi zadania X za granicą są Z-Xy, które nie prowadzą działalności gospodarczej (Z-X). Z-X-y nie są odrębnymi od X podatnikami w rozumieniu przepisów polskiej ustawy o podatku od towarów i usług, nie posiadają swojego nr NIP w Polsce, a ich wyodrębnienie jest tylko organizacyjne, gdyż działają poprzez Dyrektorów, których powołuje i odwołuje Prezes X. Z-X-y nie są wyodrębnione prawnie i majątkowo od X, zaciągają i realizują zobowiązania finansowe na podstawie posiadanego pełnomocnictwa udzielonego przez Prezesa X, do wysokości środków określonych w planie rocznym. Dyrektorzy Z-X-ów mają pewną swobodę w podejmowaniu decyzji określoną ramami ustawy X i zakresem pełnomocnictwa udzielonego przez Prezesa X. Z-X-y mają odrębne rachunki bankowe, ale stroną umów o prowadzenie kont bankowych jest X. Sprawozdania budżetowe i finansowe są sporządzane dla X jako jednostki. Deklaracje podatkowe VAT są sporządzane przez X. Dyrektorzy Z-X-ów zaciągają zobowiązania i zawierają umowy, gdzie jako strona jest wskazany X.Z-X-y nie są w rozumieniu polskiej ustawy VAT jednostkami odrębnymi od X i, co za tym idzie, nie są odrębnymi od X podatnikami VAT. X realizuje przedsięwzięcia promocyjne jakimi, między innymi, są organizacja i realizacja „(…)” (Y) na określonych targach (`(...)`). Przeprowadzenie Y odbywa się w oparciu o zarządzenie Prezesa X, które zawiera „zasady uczestnictwa w (`(...)`)”. Jednostkami, które organizują Y są X działająca w Polsce i Z-X-y, które sprawują funkcje X za granicą.
Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy X jako polski podatnik podatku od towarów i usług jest zobowiązany rozliczać import usług w przypadku, gdy lokalny Z-X spełnia przesłanki ukonstytuowania stałego miejsca prowadzenia działalności X za granicą.
Definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.
Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.
Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:
Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.
W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:
Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych Xrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:
Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
a) art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
b) począwszy od 1 stycznia 2013 r. – art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
c) do 31 grudnia 2014 r. – art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
d) art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:
Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:
Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.
Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.
Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.
Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.
Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.
Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast – co należy podkreślić – czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.
Z wniosku wynika, że Z-X-y jako jednostki organizacyjne X-u były rejestrowane w krajach członkowskich UE często wiele lat wcześniej zanim Polska przystąpiła do Unii Europejskiej. Z-X-y zostały zarejestrowane w innych krajach, zgodnie z lokalnym prawem ww. krajów jako przedstawicielstwa, stowarzyszenia, zagraniczne jednostki rządowe czy zagraniczne osoby prawne. W wielu ww. krajach Z-X-y uzyskały swój odrębny od X numer identyfikacji podatkowej i są tam traktowani jako pracodawcy, gdyż w danych Z-X-ach pracują lokalni pracownicy zatrudnieni w oparciu u umowę o pracę, zlecenie i inne formy prawne w danym kraju obowiązujące. W związku ze statusem pracodawcy, w poszczególnych krajach UE, to Z-X-y odprowadzają lokalnie podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń zatrudnionego przez siebie personelu. Cześć krajów UE traktuje Z-X-y jako jednostki zależne od X i nie rozpoznaje w nich stałego miejsca prowadzenia działalności X-u w krajach zagranicznych. Żaden z Z-X-ów nie sprzedaje towarów i usług samodzielnie, a jedynie je nabywa dla celów prowadzonej przez X działalności. O ile zatem, we wszystkich krajach UE, tzw. usługi związane z nieruchomościami (remontowe, budowlane, wynajem powierzchni, itp.) wiążą się z naliczeniem lokalnego podatku VAT przez usługodawców, to w wielu przypadkach również usługi inne niż związane z nieruchomościami, np. tłumaczeniowe, promocyjne czy monitoringu prasy są obciążone lokalnym podatkiem VAT, gdyż poszczególni usługodawcy poszczególnych krajów UE gdzie są zlokalizowane Z-X-y traktuje je jako stałe miejsce prowadzenia działalności przez X za granicą.
X, działając poprzez Z-X-y nabywa wiele usług od lokalnych usługodawców, w celu realizacji przedsięwzięć promocyjnych, m.in. w celu organizacji i realizacji „(`(...)`)” na określonych targach (`(...)`). Wnioskodawca wskazał, że faktury są wystawiane bezpośrednio na X w sytuacji, gdy w danym kraju Z-X nie jest traktowany jako tzw. stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej X i są wystawiane na Z-X, gdy w danym kraju Z-X jest traktowany jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez X.
Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy Z-X w danym kraju został uznany za spełniający kryteria stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez X, Wnioskodawca ma prawo uznać, że usługi nabywane przez X za pośrednictwem danego Z-X są usługami nabywanymi na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności, a tym samym miejsce świadczenia tych usług jest poza terytorium kraju. Wnioskodawca nie ma więc obowiązku rozpoznawania importu tych usług w Polsce.
W związku z powyższym, X jako polski podatnik podatku od towarów i usług nie jest zobowiązany rozliczać importu usług w przypadku, gdy Z-X w danym kraju spełnia przesłanki ukonstytuowania stałego miejsca prowadzenia działalności X za granicą.
Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Tutejszy organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili