Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w części dotyczącej prawa do zwrotu podatku naliczonego (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 2) – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:

· ustalenia stawki podatku VAT (podatek od towarów i usług) (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1);

· prawa do zwrotu podatku naliczonego (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 2).

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 21 stycznia 2022 r. (wpływ 28 stycznia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

Miasto realizuje inwestycje polegające na zakupie i montażu fotowoltaicznej instalacji solarnej do podgrzewania ciepłej wody oraz kotłów na biomasę na nieruchomościach mieszkańców w ramach dwóch projektów.

Projekt nr 1

Miasto zawarło Umowę o dofinansowanie Projektu w ramach (`(...)`) Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2014-2020, w ramach projektu (…) dalej jako: „Projekt nr 1”. W związku zwartą umową Wnioskodawcy przyznane zostało dofinansowanie w formie płatności ze środków europejskich części wydatków poniesionych na realizację Projektu nr 1 w kwocie stanowiącej 65% kwoty całkowitych wydatków kwalifikowalnych Projektu nr 1. Całkowite wydatki kwalifikowalne wynoszą 3 714 306,80 zł, zaś całkowita wartość Projektu nr 1 wynosi 4 101 683,37 zł.

Projekt nr 1 dotyczy dostawy i montażu instalacji fotowoltaicznych, instalacji solarnych do podgrzewania ciepłej wody użytkowej oraz instalacji kotłów opalanych biomasą – dalej jako lub dalej zbiorczo jako: „Instalacja OZE” na nieruchomościach będących własnością/współwłasnością mieszkańców Miasta. Po zakończeniu prac instalacyjnych, sprzęt i urządzenia wchodzące w skład zestawu instalacji solarnej, paneli fotowoltaicznych i kotła na biomasę w nieruchomościach, będących własnością/współwłasnością mieszkańców, pozostaną własnością Wnioskodawcy przez cały czas trwania Projektu nr 1, tj. minimum 5 lat licząc od daty płatności końcowej dofinansowania na rzecz Miasta. Przez ten czas Miasto użyczy nieodpłatnie danemu mieszkańcowi Instalacje OZE do korzystania zgodnie z jego przeznaczeniem na potrzeby własne gospodarstwa domowego.

Wnioskodawca podpisał z mieszkańcami umowy cywilnoprawne, gdzie uregulowano kwestie związane z użyczeniem ich nieruchomości na cele budowlane oraz zapisano obowiązkową partycypację mieszkańców Miasta w kosztach realizacji instalacji OZE dedykowanych do ich obiektu:

Jak wynika z tych umów:

1. Przedmiotem umów jest ustalenie wzajemnych zobowiązań stron pod względem organizacyjnym i finansowym, wynikającym z montażu i eksploatacji co najmniej jednej z poniższych instalacji:

a) instalacji fotowoltaicznej;

b) instalacji solarnej do podgrzewania ciepłej wody użytkowej;

c) kotła na biomasę.

2. Umowy zawarto na czas od podpisania umowy na okres realizacji i trwałości Projektu nr 1, aż do chwili przeniesienia na mieszkańca prawa własności Instalacji OZE.

3. Zakończenie Projektu nr 1 nastąpi po upływie 5 lat, licząc od dnia dokonania przez instytucję pośredniczącą płatności końcowej.

4. Sprzęt i urządzenia wchodzące w skład instalacji OZE po zakończeniu prac instalacyjnych, pozostają własnością Wnioskodawcy właściwych terytorialnie, aż do dnia zakończenia trwałości Projektu nr 1.

5. Po upływie tego okresu, całość instalacji OZE przejdzie na własność mieszkańca, z którym zawarto umowę.

6. Mieszkaniec (właściciel) zobowiązuje się do partycypacji w kosztach realizacji Projektu nr 1, w wysokości obejmującej:

a) 35% wydatków kwalifikowalnych Instalacji OZE;

b) podatek VAT, według obowiązującej stawki liczony od kosztów netto wykonania Instalacji OZE, w zakresie w jakim koszty te dotyczą posadowienia Instalacji OZE na jego nieruchomości lub budynku

- dalej zbiorczo jako: „wkład własny”.

7. Właściciel zobowiązuje się w trakcie trwania umowy do właściwej, zgodnej z pierwotnym przeznaczeniem i parametrami technicznymi, eksploatacji urządzeń wchodzących w skład Instalacji OZE.

8. Przez cały okres właściciel zobowiązuje się do przeprowadzania na własny koszt naprawy i usuwania uszkodzeń powstałych z winy mieszkańca w okresie gwarancji instalacji OZE.

Zatem Projekt nr 1 będzie finansowany w następujący sposób:

a) 65% wartości instalacji netto – dofinansowanie otrzymane przez Wnioskodawcę wnikające w ww. umowy;

b) 35% wartości instalacji netto + VAT – stanowić będzie wpłata mieszkańca, będąca wkładem własnym.

Projekt nr 2

Miasto zawarło Umowę o dofinansowanie Projektu w ramach (`(...)`) Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2014-2020, w ramach projektu (…) dalej jako: „Projekt nr 2”. W związku zwartą umową Wnioskodawcy przyznane zostało dofinansowanie w formie płatności ze środków europejskich części wydatków poniesionych na realizację Projektu nr 2 w kwocie stanowiącej 65% kwoty całkowitych wydatków kwalifikowalnych Projektu nr 2. Całkowite wydatki kwalifikowalne wynoszą 3 704 954,40 zł, zaś całkowita wartość Projektu nr 2 wynosi 4 093 626,91 zł.

Projekt nr 2 dotyczy dostawy i montażu instalacji fotowoltaicznych, instalacji solarnych do podgrzewania ciepłej wody użytkowej oraz instalacji kotłów opalanych biomasą – dalej jako lub dalej zbiorczo jako: „Instalacja OZE” na nieruchomościach własnością/współwłasnością mieszkańców Miasta. Po zakończeniu prac instalacyjnych, sprzęt i urządzenia wchodzące w skład zestawu kolektora solarnego, paneli fotowoltaicznych i kotła na biomasę w nieruchomościach, będących własnością/współwłasnością mieszkańców, pozostaną własnością Wnioskodawcy przez cały czas trwania Projektu nr 1, tj. minimum 5 lat licząc od daty płatności końcowej dofinansowania na rzecz Miasta. Przez ten czas Miasto użyczy nieodpłatnie danemu mieszkańcowi Instalacje OZE do korzystania zgodnie z jego przeznaczeniem na potrzeby własne gospodarstwa domowego.

Wnioskodawca podpisał z mieszkańcami umowy cywilnoprawne, gdzie uregulowano kwestie związane z użyczeniem ich nieruchomości na cele budowlane oraz zapisano obowiązkową partycypację mieszkańców Miasta w kosztach realizacji instalacji OZE dedykowanych do ich obiektu:

Jak wynika z tych umów:

1. Przedmiotem umów jest ustalenie wzajemnych zobowiązań stron pod względem organizacyjnym i finansowym, wynikającym z montażu i eksploatacji co najmniej jednej z poniższych instalacji:

a) instalacji fotowoltaicznej;

b) instalacji solarnej do podgrzewania ciepłej wody użytkowej;

c) kotła na biomasę.

2. Umowy zawarto na czas od podpisania umowy na okres realizacji i trwałości Projektu nr 2, aż do chwili przeniesienia na mieszkańca prawa własności Instalacji OZE.

3. Zakończenie Projektu nr 2 nastąpi po upływie 5 lat, licząc od dnia dokonania przez instytucję pośredniczącą płatności końcowej.

4. Sprzęt i urządzenia wchodzące w skład instalacji OZE po zakończeniu prac instalacyjnych, pozostają własnością Wnioskodawcy, aż do dnia zakończenia trwałości Projektu nr 2.

5. Po upływie tego okresu, całość instalacji OZE przejdzie na własność mieszkańca, z którym zawarto umowę.

6. Mieszkaniec (właściciel) zobowiązuje się do partycypacji w kosztach realizacji Projektu nr 2, w wysokości obejmującej:

a) 35% wydatków kwalifikowalnych Instalacji OZE;

b) podatek VAT, według obowiązującej stawki liczony od kosztów netto wykonania Instalacji OZE, w zakresie w jakim koszty te dotyczą posadowienia Instalacji OZE na jego nieruchomości lub budynku.

- dalej zbiorczo jako: „wkład własny”.

7. Ponadto mieszkaniec wyraża zgodę na udostępnienie Wnioskodawcy lub osobom przez niego wskazanym, nieruchomości w celu przeprowadzenia niezbędnych prac związanych z realizacją inwestycji. Przez cały okres trwania umowy, mieszkaniec zapewni dostęp Gminie lub osobom przez niego wskazanym, do zainstalowanych urządzeń.

8. Właściciel zobowiązuje się w trakcie trwania umowy do właściwej, zgodnej z pierwotnym przeznaczeniem i parametrami technicznymi, eksploatacji urządzeń wchodzących w skład Instalacji OZE.

9. Przez cały okres właściciel zobowiązuje się do przeprowadzania na własny koszt naprawy i usuwania uszkodzeń powstałych z winy mieszkańca w okresie gwarancji instalacji OZE.

Zatem Projekt nr 2 będzie finansowany w następujący sposób:

a) 65% wartości instalacji netto – dofinansowanie otrzymane przez Wnioskodawcę wnikające w ww. umowy;

b) 35% wartości instalacji netto + VAT według obowiązującej stawki liczony od kosztów netto wykonania Instalacji OZE, w zakresie w jakim koszty te dotyczą posadowienia Instalacji OZE na jego nieruchomości lub budynku – stanowić będzie wpłata mieszkańca, będąca wkładem własnym.

Projekt nr 1 i Projekt nr 2 dalej zbiorczo zwane są jako: „Projekt”.

W celu zrealizowania Projektu Gmina w wyniku przetargu nieograniczonego wyłoniła firmę zewnętrzną. Wybrany podmiot świadczący usługi wykonania instalacji OZE jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy VAT. Wykonawca realizuje inwestycję na podstawie umowy zawartej z Miastem, w ramach której będzie wykonana Instalacja OZE, tj. zamontowanie i uruchomienie kolektorów solarnych, instalacji fotowoltaicznych oraz zamontowanie kotła na biomasę zlokalizowanych na nieruchomościach należących do osób fizycznych. Faktyczny wykonawca wystawi na rzecz Wnioskodawcy fakturę dokumentującą wykonanie inwestycji.

Jednocześnie Miasto zawarło z mieszkańcami umowy, których celem jest ustalenie wzajemnych zobowiązań organizacyjnych i finansowych stron. W ramach realizowanej przez Miasto na rzecz mieszkańca usługi termomodernizacji/elektromodernizacji polegającej w szczególności na montażu zestawu instalacji solarnych, instalacji fotowoltaicznych oraz kotłów na biomasę w budynku będącym własnością/współwłasnością mieszkańca, przekazaniu Instalacji OZE mieszkańcowi do korzystania, a następnie po upływie okresu trwałości projektu przekazaniu instalacji na własność mieszkańca. W ramach świadczonych usług Miasto zobowiązało się m.in. do dostarczenia urządzeń i elementów, montażu instalacji na/w budynku mieszkańca, jednak działanie to nastąpi w ramach świadczonej usługi termomodernizacji/elektromodernizacji, niejako odrębna sprzedaż towarów. Zawarcie takich umów jest konieczne ze względu na montaż Instalacji OZE na terenie nieruchomości mieszkańców, które to Instalacje pozostają własnością Miasta przez okres trwałości projektu. Na podstawie umów mieszkańcy zobowiązują się do zapłaty wynagrodzenia za wykonanie przez Miasto usługi modernizacji termoenergetycznej lub elektroenergetycznej polegającej na udostępnieniu mieszkańcowi Instalacji. Po dokonaniu płatności przez mieszkańca Miasto będzie wystawiało faktury za montaż Instalacji OZE. Kwota na fakturze będzie ceną za usługę skalkulowaną tak, aby obejmowała 35% ceny Instalacji OZE oraz podatek VAT według obowiązującej stawki liczony od kosztów netto wykonania Instalacji OZE, w zakresie w jakim koszty te dotyczą posadowienia Instalacji OZE na jego nieruchomości lub budynku.

Mieszkaniec będzie dokonywał wpłat pieniężnych na wyodrębniony rachunek bankowy prowadzony dla Urzędu Miasta Chełm.

Podstawowym celem Projektu jest trwałe zwiększenie sprawności energetycznej (cieplnej/elektrycznej) danej nieruchomości poprzez zapewnienie możliwości korzystania z kotłów na biomasę oraz kolektorów solarnych/paneli fotowoltaicznych. Ze względu na swą naturę usługi te wiążą się z ingerencją w system cieplny/elektryczny danej nieruchomości poprzez rozbudowę tego systemu o określone urządzenia.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Mieszkańcy nie wpłacili jeszcze wkładu własnego na dostawę i montaż. Nastąpi to w 1 połowie 2022 r.

Zakres Projektu obejmuje dostawę i montaż kompletnych instalacji fotowoltaicznych. kolektorów słonecznych oraz kotłów na biomasę – łącznie jako „Instalacje OZE”.

Zdaniem Miasta montaż Instalacji OZE jest zatem realizowany w ramach czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685), tj. obejmuje przede wszystkim budowę, modernizację i przebudowę, jednakże należy podkreślić, iż dokonanie takiej klasyfikacji ma charakter oceny prawnej oraz stanowi element stanowiska Miasta nie zaś stanu faktycznego.

Miasto dokonało powyższej klasyfikacji na podstawie własnej interpretacji art. 41 ust. 12 ustawy, zaś jej prawidłowość podlega ocenie Organu, co jest przedmiotem wniosku o interpretację podatkową.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do rozumienia tych terminów przyjętego w języku potocznym.

Według Słownika języka polskiego (Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2005. str. 70, kol. 2), przez budowę należy rozumieć m.in. wznoszenie budowli, budowanie (`(...)`). Natomiast „budować” to znaczy wznosić budowle, pomieszczenia, ich części lub zespoły.

Pojęcie „modernizacja” oznacza unowocześnienie i usprawnienie czegoś, natomiast termomodernizacja to modernizacja dotycząca ocieplenia budynku (pierwszy człon wyrazu wskazuje na związek z ciepłem tego, co oznacza człon drugi) – według internetowego słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.).

Ponadto należy wskazać, że również w uchwale z 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I FPS 2/13 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził że „czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym. W takim znaczeniu modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części”.

Natomiast „przebudowa” – zgodnie z ww. Słownikiem języka polskiego (str. 770. kol. 1) – to zmiana istniejącego stanu czegoś na inny; ulepszenie, poprawienie czegoś.

W znaczeniu słownikowym („Współczesny słownik języka polskiego”, red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o.o.), „remont” oznacza zespół czynności, w których wyniku przywraca się sprawność, wartość użytkową jakiegoś obiektu, urządzenia.

Montaż – według powyższego słownika – to „składanie maszyn, urządzeń z gotowych części; zakładanie instalacji, łączenie oddzielnych części w jedną artystyczną, kompozycyjną całość”. W związku z przytoczoną definicją stwierdzić należy, że pojęcie „montaż” odnosi się do takiego sposobu działania, w efekcie którego z niezależnie od siebie istniejących części powstaje wytwór będący zupełnie nową całością.

Natomiast w świetle art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów (Dz. U. z 2020 r. poz. 22 ze zm.), przez przedsięwzięcie termomodernizacyjne rozumie się przedsięwzięcie, którego przedmiotem jest:

a) ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie zapotrzebowania na energię dostarczaną na potrzeby ogrzewania i podgrzewania wody użytkowej oraz ogrzewania do budynków mieszkalnych, budynków zbiorowego zamieszkania oraz budynków stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego służących do wykonywania przez nie zadań publicznych,

b) ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie strat energii pierwotnej w lokalnych sieciach ciepłowniczych oraz zasilających je lokalnych źródłach ciepła, jeżeli budynki wymienione w lit. a, do których dostarczana jest z tych sieci energia, spełniają wymagania w zakresie oszczędności energii, określone w przepisach prawa budowlanego, lub zostały podjęte działania mające na celu zmniejszenie zużycia energii dostarczanej do tych budynków,

c) wykonanie przyłącza technicznego do scentralizowanego źródła ciepła, w związku z likwidacją lokalnego źródła ciepła, w wyniku czego następuje zmniejszenie kosztów pozyskania ciepła dostarczanego do budynków wymienionych w lit. a,

d) całkowita lub częściowa zamiana źródeł energii na źródła odnawialne lub zastosowanie wysokosprawnej kogeneracji.

Budowa, modernizacja, przebudowa, a także inne wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy czynności, powinny zatem dotyczyć elementów konstrukcyjnych obiektów lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Miasto jednak podkreśla, iż dokonana powyższa klasyfikacja stanowi element stanowiska Miasta, nie zaś stanu faktycznego.

Budynki mieszkalne dla których następuje Instalacja OZE są sklasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 i stanowią obiekty objęte społecznym programem mieszkaniowym, a ich powierzchnia w większości przypadków nie przekracza 300 m2. Jednak może zaistnieć sytuacja, kiedy powierzchnia budynków mieszkalnych przekroczy 300 m2, z uwagi na fakt, że w miejsce osób składających rezygnację z instalacji, wejdą osoby z listy rezerwowej.

Należy w pierwszej kolejności podkreślić, że klasyfikacja wymienionych we wniosku instalacji jako mikroinstalacji w rozumieniu definicji z ustawy o odnawialnych źródłach energii nie jest elementem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego – nie są to fakty, ale ocena prawna faktów niezbędna dla określenia skutków podatkowych, a zatem element, do którego określenia zobowiązany jest wyłącznie Dyrektor KIS, jeśli uważa, że interpretacja normy podatkowej tego właśnie wymaga.

Miasto pragnie jednocześnie wskazać, że w jego ocenie kolektory słoneczne oraz kotły na biomasę będące przedmiotem Wniosku nie będą stanowiły mikroinstalacji w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 2389 ze zm.). Wynika to przede wszystkim z faktu, że kolektory słoneczne oraz kotły na biomasę służyć będą produkcji energii cieplnej, a nie elektrycznej.

Niemniej, jak zaznaczono wyżej, finalna interpretacja przepisów ustawy o odnawialnych źródłach energii w świetle szczegółowo przedstawionego przez Miasto stanu faktycznego, należy do organu podatkowego.

Natomiast zdaniem Miasta, instalacje fotowoltaiczne służące do produkcji energii elektrycznej będą stanowiły mikroinstalacje w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o odnawialnych źródłach energii.

Instalacje OZE są funkcjonalnie związane z budynkiem mieszkalnym objętym społecznym programem mieszkaniowym, a wytworzona przez daną mikroinstalację energia dostarczana jest wyłącznie do tego budynku w celu zużycia na potrzeby jego mieszkańców.

Towary i usługi nabywane w ramach Projektu nr 1 i nr 2 – zdaniem Miasta – służą wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Dodatkowo Miasto pragnie zwrócić uwagę, iż celem pytania nr 2 wniosku o interpretację indywidualną jest potwierdzenie przez Organ, czy dofinansowanie uzyskane przez Miasto będzie wpływało na prawo zwrotu podatku naliczonego związanego z wydatkami na realizację projektu w pełnej wysokości. Innymi słowy, czy prawo to nie będzie ograniczone ze względu na ponoszenie przez mieszkańców jedynie 35% kosztów (natomiast 65% kosztów pochodzi ze środków europejskich)?

Jednocześnie Wnioskodawca informuje, że w ramach projektu VAT jest kosztem niekwalifikowalnym. Dlatego też zaplanowano, że koszty związane z podatkiem VAT od zamontowanych instalacji zostaną poniesione przez mieszkańców w ramach wkładu własnego.

Faktury w związku z nabyciem towarów i usług w ramach Projektu nr 1 i Projektu nr 2 wystawiane są na Miasto.

Pytanie oznaczone we wniosku jako nr 2

Czy Wnioskodawcy przysługuje zwrot podatku naliczonego związanego z wydatkami na realizację Projektu w pełnej wysokości?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy na podstawie przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o VAT Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia – zwrotu podatku VAT związanego z poniesionymi wydatkami w ramach przedmiotowego projektu.

Uzasadnienie Państwa stanowiska

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z treści powyższego przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego.

Przedstawiona wyżej zasada, wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Możliwość odliczenia podatku naliczonego nie stanowi żadnego przywileju dla podatnika, lecz jest podstawowym i fundamentalnym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji podatku od wartości dodanej. Z orzecznictwa TSUE wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego w zasadzie nie może być ograniczone ani pod względem czasu, ani pod względem zakresu przedmiotowego. Trybunał zwraca uwagę, że właśnie zasada odliczenia podatku naliczonego zapewnia uzyskanie neutralności podatku. System odliczeń podatku oznacza całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od obciążeń z tytułu VAT zapłaconego lub należnego (do zapłaty) w prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, że jakakolwiek działalność gospodarcza, bez względu na jej cel oraz rezultat, o ile sama jest opodatkowana VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. Pozwala to na zachowanie zasady potrącalności, która powinna być na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług rozumiana możliwie najszerzej. Oznacza to, że zawsze ma ona zastosowanie przy nabyciu towarów dokonanym z zamiarem wykorzystania ich do czynności opodatkowanych.

Każde zatem nabycie towarów i usług, przeznaczonych do przyszłego wykorzystania ich do czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, bez względu na to, jakie faktycznie będą efekty tej działalności, należy uznać w momencie jego dokonania za związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Istotna jest intencja nabycia, jeśli dany towar/usługa służy/ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych, wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy o VAT wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy (art. 88 cyt. ustawy) lub aktów wykonawczych.

Należy zaznaczyć, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika zostały określone w art. 87 ust. 2-6 ustawy o VAT.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Według art. 88 ust. 4 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne było wykonywanie czynności opodatkowanych. Z ogólnie przyjętej definicji pojęcia „zamiar” wynika, że jest to projekt, plan czy intencja zrealizowania czegoś. Istotą zamiaru są intencje, jakie przyświecają dokonywanym czynnościom, jak i cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności. Zatem, jeśli towary i usługi, przy nabyciu których naliczono podatek, są (mają być) wykorzystywane w całości do czynności opodatkowanych, wówczas podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku.

Należy zauważyć, że w niniejszej interpretacji wykazano, że Miasto pobiera od Mieszkańców, określone umowami, wpłaty na realizację projektu. Wpłaty stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, warunkujące prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, albowiem Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a nabywane przez Miasto usługi są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych podatkiem VAT, tj. odpłatnego świadczenia usług.

Zatem Miastu przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z realizacją ww. projektu, pod warunkiem niezaistnienia okoliczności określonych w art. 88 ustawy o VAT, ograniczających to prawo.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w części dotyczącej prawa do zwrotu podatku naliczonego (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 2) – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy:

W przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika zostały określone w art. 87 ust. 2-6 ustawy.

Z powyższych regulacji prawnych wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy również podkreślić, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane, ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możliwość wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności powinien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy:

Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przedstawionego wyżej przepisu wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np.: czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2021 r. poz. 1372 ze zm.):

Gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Jak stanowi art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym:

Do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym:

Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy (…).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT realizuje inwestycje polegające na zakupie i montażu instalacji fotowoltaicznej, instalacji solarnej do podgrzewania ciepłej wody oraz kotłów na biomasę na nieruchomościach mieszkańców w ramach dwóch projektów.

Wnioskodawca podpisał z mieszkańcami umowy cywilnoprawne, gdzie uregulowano kwestie związane z użyczeniem ich nieruchomości na cele budowlane oraz zapisano obowiązkową partycypację mieszkańców Miasta w kosztach realizacji Instalacji OZE dedykowanych do ich obiektu.

Towary i usługi nabywane w ramach Projektu nr 1 i nr 2 – zdaniem Miasta – służą wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Faktury w związku z nabyciem towarów i usług w ramach Projektu nr 1 i Projektu nr 2 wystawiane są na Miasto.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości w kwestii prawa do zwrotu pełnej kwoty podatku naliczonego w związku z realizacją Projektu nr 1 i nr 2.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy oraz okoliczności sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego związanego z zakupem towarów i usług w związku z realizacją danego Projektu.

Powyższe wynika z faktu, że w analizowanym przypadku są spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego. Jak bowiem wskazał Wnioskodawca jest on zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, a towary i usługi nabywane w ramach Projektu nr 1 i nr 2 służą wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Natomiast w sytuacji gdy kwota podatku naliczonego wynikającego z faktur z tytułu wydatków ponoszonych na realizację ww. Projektów, w okresie rozliczeniowym będzie wyższa od kwoty podatku należnego, to Wnioskodawcy – na podstawie art. 87 ustawy – przysługuje prawo do zwrotu różnicy podatku.

Prawo to przysługuje pod warunkiem niezaistnienia okoliczności określonych w art. 88 ustawy.

Podsumowując, Wnioskodawcy z tytułu wydatków poniesionych na realizację Projektów przysługuje prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego bądź jej zwrot.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 2 uznano za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informuję, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Ponadto wskazuję, że w niniejszej interpretacji indywidualnej załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu podatku naliczonego. Natomiast, w części dotyczącej ustalenia stawki podatku VAT zostało wydane postanowieniu o odmowie wydania interpretacji indywidualnej z 14 lutego 2022 r.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).