Spółka A sp. z o.o. zawarła umowę ze spółką B na świadczenie usług publicznego transportu zbiorowego. Na mocy tej umowy, spółka B zleca, a Spółka A przyjmuje do wykonania usługi przewozowe w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Spółka A będzie otrzymywać wynagrodzenie w formie rekompensaty, która jest corocznie kalkulowana przez spółkę B zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1370/2007. W związku z tym Spółka A zapytała, czy otrzymywana rekompensata stanowi obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Organ podatkowy uznał, że stanowisko Spółki A jest prawidłowe, ponieważ otrzymywana rekompensata stanowi wynagrodzenie za świadczone usługi i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyInterpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
===============================================================
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.
2 grudnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania, że otrzymana rekompensata stanowi obrót będący podstawą opodatkowania. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 3 lutego 2022 r. (wpływ 9 lutego 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
A sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) zawarło (…) umowę (…) o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego (dalej: umowa) z (…) (dalej: B) przy udziale (…). B jest udziałowcem Spółki i posiada prawo mianowania ponad połowy organu nadzorczego Spółki, a w okresie poprzednich 3 lat, co najmniej (`(...)`) przeciętnych przychodów Spółki osiągniętych ze świadczenia usług, pochodziło ze świadczenia usług na rzecz B.
B działając na podstawie ustawy (…).
B jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego w zakresie (…) przewozów pasażerskich w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2021 r.) oraz w zakresie linii lub sieci komunikacyjnej, w stosunku do których powierzono jej zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego (…).
Na podstawie niniejszej umowy B zleca, a Spółka przyjmuje do wykonania świadczenie usług przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego na obszarze, na którym B pełni funkcję organizatora transportu publicznego zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt (…) ustawy o publicznym transporcie zbiorowym.
Umowa zawarta została na czas określony, tj. na okres od 1 stycznia 2022 r. do 21 grudnia 2029 r. lub do wyczerpania wielkości pracy eksploatacyjnej, o której mowa w § 1 ust. 2 Umowy, w zależności, które z tych zdarzeń wystąpi pierwsze.
Za usługi wykonywane w ramach ww. umowy, Spółka będzie otrzymywać wynagrodzenie, ustalane jako iloczyn faktycznie przejechanej liczby wozokilometrów oraz obowiązującej stawki jednostkowej netto (…). Stawka jednostkowa netto dla danego typu taboru, obowiązująca w danym roku kalendarzowym, określona jest w załączniku (…). Zgodnie (…) Umowy, wynagrodzenie otrzymywane przez Wykonawcę stanowi rekompensatę za usługi świadczone w ramach Umowy, która kalkulowana będzie corocznie przez Zamawiającego w oparciu o Umowę, przepisy rozporządzenia (WE) Nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 oraz w oparciu o inne obowiązujące przepisy prawa, komunikaty i decyzje właściwych organów Unii Europejskiej.
Rozliczenie realizowanych usług będzie odbywać się w okresach miesięcznych. Wyliczenie rekompensaty następować będzie na podstawie wymagań stawianych przez ustawodawcę krajowego oraz unijnego, szczegółowo określonych w Wytycznych MIR oraz Rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70, nakładających m.in. obowiązek wyodrębnienia kont księgowych, umożliwiających wydzielenie kosztów bezpośrednich i pośrednich realizacji usług powierzonych od pozostałych usług świadczonych przez Spółkę.
W załączniku (…) do Umowy w pkt. 1 przyjęto jednostkowe stawki rekompensaty przypadające na 1 wozokm. pracy przewozowej w kwotach netto i brutto odpowiednio dla poszczególnych typów taboru; (…).
1. Spółka jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług).
2. Umowa zawarta z (…), na świadczenie transportu zbiorowego, reguluje zasady wykonywania przez Wnioskodawcę, usług na rzecz (…), w kontekście przyznawanej rekompensaty.
(…) jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego w zakresie (…) przewozów pasażerskich w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2017 r. o publicznym transporcie zbiorowym oraz w zakresie linii lub sieci komunikacyjnych, w stosunku do których powierzono jej zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumień z właściwymi jednostkami samorządów terytorialnych. Na podstawie umowy zawartej pomiędzy Spółką a (…), Spółka przyjęła do wykonania świadczenie usług przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego na obszarze, na którym (…) pełni funkcję organizatora transportu publicznego, przy wykorzystaniu autobusów.
Za usługi wykonywane w ramach umowy (działalność powierzona), Wnioskodawca będzie otrzymywać wynagrodzenie, ustalane jako iloczyn faktycznie przejechanej liczby wozokilometrów oraz obowiązującej w danym roku kalendarzowym stawki jednostkowej netto. Poza tym wynagrodzeniem, Spółce nie przysługuje prawo do jakichkolwiek dodatkowych świadczeń, opłat z tytułu wykonywania usług przewozowych, stanowiących przedmiot zawartej umowy.
Wynagrodzenie, o którym mowa, stanowi rekompensatę za usługi świadczone w ramach tej umowy, która będzie kalkulowana co rok przez (…), według zasad opisanych w umowie, na podstawie przepisów rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r., dotyczącego usług publicznych w zakresie krajowego i drogowego transportu pasażerskiego. Zasady kalkulacji wysokości rekompensaty określa załącznik do zawartej umowy, stanowiący jej integralną część.
Warunkiem prawidłowej kalkulacji rekompensaty jest przejrzysty system księgowy Wnioskodawcy. Weryfikacja zapisów księgowych ustala wartość uzasadnionych kosztów netto działalności powierzonej, planowanych przez Spółkę, do pokrycia rekompensatą (koszty świadczenia usług działalności powierzonej, pomniejszone o dodatnie wpływy finansowe i przychody, np. wpływy z reklam, wpływy ze sprzedaży, przychody finansowe, i inne, z uwzględnieniem rozsądnego zysku).
Rekompensata jako forma pomocowa i źródło dochodu ma zapewnić Wnioskodawcy ciągłość i nieprzerwalność świadczenia usług użyteczności publicznej, a jej wysokość nie może przekroczyć poziomu koniecznego, do pokrycia kosztów netto realizacji zobowiązań z tytułu świadczenia usług przewozowych, uwzględniając rozsądny zysk.
3. Z ekonomicznego punktu widzenia, Spółka, nie byłaby w stanie świadczyć usług w zakresie publicznego transportu drogowego bez rekompensaty otrzymywanej z (…).
4. Odpowiedź dotyczy biletów za przejazdy komunikacją
Wnioskodawca pełni jedynie rolę pośredniczącą w sprzedaży biletów jednorazowych, których dystrybutorem jest (…), jako jednostka organizacyjna (…). Bilety są jedynie odsprzedawane pasażerom w autobusach przez kierowców Wnioskodawcy.
Wnioskodawca nie zarabia na sprzedaży biletów. Bilety jednorazowe są kupowane w (…) w cenach nominalnych, pomniejszonych o przyznany rabat, prowizję. W zależności od rodzaju biletu, jest to (…) do jednej sztuki biletu jednorazowego. Z kolei kierowca Wnioskodawcy sprzedaje bilet pasażerowi w cenie nominału, a jego wynagrodzenie stanowi iloczyn sprzedanych biletów i prowizji ((…)).
Tak więc pytania nr 4, 5 i 6 nie dotyczą bezpośrednio Wnioskodawcy, ponieważ nie jest on „właścicielem” biletów, a jedynie pośrednikami w ich sprzedaży, gdzie jedynie dany kierowca osiąga z tego tytułu przychód.
5. Otrzymana rekompensata nie może zostać przeznaczona na inny cel niż realizowany przez Wnioskodawcę publiczny transport publiczny. Tak jak wspomniano w ad. 2., rekompensata pokrywa jedynie koszty netto działalności powierzonej, planowanej przez Wnioskodawcę, (koszty świadczenia usług działalności powierzonej, pomniejszone o dodatnie wpływy finansowe i przychody, np. wpływy z reklam, wpływy ze sprzedaży, przychody finansowe, i inne, z uwzględnieniem rozsądnego zysku). Z rekompensaty wyłączane są np. wszelkie koszty nieuzyskania przychodów, koszty amortyzacji środków trwałych, zakupionych z dotacji, w zakresie w jakim ta dotacja została przyznana, itp. Tak więc otrzymana rekompensata będzie przeznaczona na podstawową działalność, jaką są usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego.
Czy rekompensata, stanowiąca wynagrodzenie Spółki za usługi wykonywane w ramach zawartej umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, a pokrywająca poniesione koszty w związku ze świadczeniem przez Spółkę usług w ramach tej umowy, stanowi obrót będący podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.)?
Przyszła należna rekompensata, która będzie wypłacana przez B jako wynagrodzenie za usługi wykonywane w zakresie publicznego transportu zbiorowego, będzie stanowić obrót, podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.
Rekompensata, stanowiąca zapłatę za wykonane usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, powinna być udokumentowana fakturą. Wykonywane przez Spółkę usługi na rzecz B, stanowią odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a rekompensata stanowi dla Spółki wynagrodzenie za wykonanie tych usług.
Umowa zawarta pomiędzy Spółką a B stanowi zobowiązanie, gdzie Spółka jest podmiotem świadczącym usługi przewozów pasażerskich, a B beneficjentem tych usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, podlegającym opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatnikiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:
Towarami są rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii.
W świetle z art. 2 pkt 22 ustawy:
Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane.
Usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.
Podkreślenia wymaga, że na gruncie podatku od towarów i usług dana czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych kosztów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.
Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.
Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy:
Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Z powołanych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego nie są podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają z tego tytułu należności, opłaty lub składki. Podmioty te są natomiast podatnikami podatku od towarów i usług w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nich odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Na mocy (…)
W myśl (…)
Stosownie do (…)
Zgodnie z (…)
Dla uzyskania statusu podatnika VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Podatnikiem będzie podmiot prowadzący działalność gospodarczą bez względu na to, czy przynosi ona zyski. Podatnikami VAT są również podmioty, których cel działalności nie jest związany z prowadzeniem działalności komercyjnej nastawionej na osiąganie zysków lub też przeznaczające uzyskane zyski na cele społecznie użyteczne (charytatywne, kulturalne, naukowe, itd.).
Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że gdyby nawet podatnik nie osiągnął z tytułu prowadzonej działalności dochodu, to nie zmienia faktu, że wykonując czynności będące przedmiotem działalności gospodarczej wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT – bowiem będzie świadczył w tym zakresie usługi, które podlegają VAT. Oznacza to w konsekwencji, że jeżeli podmiot uzyska jakąkolwiek zapłatę za te usługi w sensie ekonomicznym (nawet bilansując tylko poniesione w związku z nim wydatki), to owe wynagrodzenie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według właściwych reguł.
Zasady finansowania przewozów o charakterze publicznym zostały uregulowane w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 1371 ze zm.).
Art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, że:
Rekompensata to środki pieniężne lub inne korzyści majątkowe przyznane operatorowi publicznego transportu zbiorowego w związku ze świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.
Na podstawie (…)
W myśl art. 50 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym:
Finansowanie przewozów o charakterze użyteczności publicznej może polegać w szczególności na:
pobieraniu przez operatora lub organizatora opłat w związku z realizacją usług świadczonych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub
przekazaniu operatorowi rekompensaty z tytułu:
a) utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym, lub
b) utraconych przychodów w związku ze stosowaniem uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora, o ile zostały ustanowione, lub
c) poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem przez operatora usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub
Na podstawie art. 50a ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym:
Rada gminy może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w gminnych przewozach pasażerskich. (…).
Stosownie do art. 50a ust. 2 ww. ustawy:
Rada powiatu może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w powiatowych przewozach pasażerskich.
Zgodnie z art. 50a ust. 3 cyt. ustawy:
Sejmik województwa może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w wojewódzkich przewozach pasażerskich
Na mocy art. 51 ust. 1 ww. ustawy:
Źródłem finansowania przewozów o charakterze użyteczności publicznej mogą być w szczególności:
środki własne jednostki samorządu terytorialnego będącej organizatorem;
środki z budżetu państwa.
W myśl art. 51 ust. 2 ww. ustawy:
Do źródeł finansowania, o których mowa w ust. 1, należą również wpływy ze sprzedaży biletów oraz wpływy z opłat dodatkowych pobieranych od pasażerów, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe.
Art. 52 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, że:
Operatorowi przysługuje rekompensata, jeżeli wykaże, że podstawą poniesionej straty z tytułu realizacji usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego są utracone przychody i poniesione koszty, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2, proporcjonalnie do poniesionej straty.
Na podstawie art. 52 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym:
W ramach rekompensaty, w części, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. c, operatorowi przysługuje rozsądny zysk, o którym mowa w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1370/2007.
W świetle art. 29a ust. 1 ustawy:
Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.
Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. I tak, stosownie do ww. przepisu:
Podstawa opodatkowania obejmuje:
podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
Art. 29a ust. 7 ustawy stanowi, że:
Podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:
stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
Z powyższych przepisów wynika, że – co do zasady – podstawa opodatkowania obejmuje wszystko co stanowi wartość otrzymanego świadczenia, które dostawca lub świadczący usługę otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego. Przepis art. 29a ust. 6 i ust. 7 ustawy wymienia elementy, które powinny być wliczane bądź nie powinny być wliczane do podstawy opodatkowania.
W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania jest należność, niezależnie od jej nazewnictwa, stanowiąca w istocie wynagrodzenie za wykonaną czynność podlegającą opodatkowaniu. Elementem podstawy opodatkowania mogą być również należności mające charakter dopłaty do ceny.
Włączenie do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze ma miejsce tylko wówczas, gdy jest to dotacja, subwencja i inna dopłata o podobnym charakterze związana bezpośrednio z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. Do podstawy opodatkowania zaliczane są tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które są bezpośrednio przeznaczone na dofinansowanie konkretnego towaru czy też konkretnego rodzaju usługi. Nie jest więc podstawą opodatkowania ogólna dotacja (subwencja, inna dopłata o podobnym charakterze) uzyskana przez podatnika, niezwiązana z dostawą towaru lub świadczeniem usługi.
Zatem podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług zwiększa się tylko o takie dotacje, które w sposób bezwzględny i bezpośredni są związane z daną dostawą towarów lub świadczeniem usług. Jeżeli jednak taki bezpośredni związek nie występuje, dofinansowanie ogólne – na pokrycie kosztów działalności nie zwiększa podstawy opodatkowania, a tym samym nie podlega opodatkowaniu.
Istotne znaczenie dla ustalenia, czy konkretne dotacje podlegają opodatkowaniu ma orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich. W szczególności wyroki w sprawach C-184/00 (Office des produits wallons ASBL v. Belgian State) oraz C-353/00 (Keeping Newcastle Warm Limited v. Commissioners of Customs and Excise, w skrócie KNW).
W wyroku C-184/00 Trybunał stwierdził, że pojęcie subwencji (dotacji) bezpośrednio związanych z ceną należy interpretować jako obejmujące wyłącznie subwencje, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, a które są wypłacane przez podmiot trzeci w stosunku do sprzedawcy lub świadczącego. Trybunał argumentował, że w celu ustalenia, czy dotacja stanowi wynagrodzenie, cena towarów i usług musi, co do zasady, być ustalana nie później, niż w momencie zdarzenia podlegającego opodatkowaniu. Zobowiązanie do zapłaty dotacji dokonane przez osobę, która jej udziela, rodzi korelat, jakim jest prawo beneficjenta do jej otrzymania, ponieważ dokonał on dostawy podlegającej opodatkowaniu. Ten związek pomiędzy dotacją a ceną musi być jednoznacznie widoczny na podstawie indywidualnej analizy okoliczności stanowiących podstawę wypłaty tego wynagrodzenia. Z drugiej strony nie jest konieczne, aby cena towarów lub usług bądź część tej ceny została ustalona. Wystarczy by możliwe było jej ustalenie. Cena jaką płaci nabywca musi być ustalana w taki sposób, że zmniejsza się ona w proporcji do dotacji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, co zatem stanowi element ustalenia ceny, jakiej żąda ten ostatni. Trybunał w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wskazał sądowi odsyłającemu szereg wskazówek, stwierdzając, że sąd krajowy musi zbadać obiektywnie, czy fakt, iż dotacja jest wypłacana sprzedawcy lub świadczącemu pozwala mu sprzedawać towary lub świadczyć usługi po cenie niższej, niż musiałby on żądać w braku takiej dotacji. Nie jest konieczne, by dotacja odpowiadała bezpośrednio zmniejszeniu ceny dostarczanych towarów, wystarczy by relacja pomiędzy zmniejszeniem ceny a dotacją, która może być wyrażona ryczałtowo, była istotna.
W wyroku C-353/00 Trybunał wyraził pogląd, że niezależnie od tego czy dofinansowanie spełnia warunek bezpośredniego związku z ceną, czy też nie spełnia takiego warunku, zwiększać będzie podstawę opodatkowania, jeśli osoba trzecia (także organ władzy publicznej) wpłaca pewną kwotę pieniędzy na poczet usług świadczonych na rzecz osoby fizycznej. Orzeczenie to dotyczyło dopłat wypłacanych firmie zajmującej się usługami związanymi z doradztwem w dziedzinie energetyki.
Związek dotacji z ceną nie został szczegółowo przeanalizowany w tym wyroku. Szersze uwagi na ten temat znalazły się natomiast w opinii rzecznika generalnego oraz pisemnym stanowisku rządu Wielkiej Brytanii, które zaaprobował Trybunał. Jak wskazuje rzecznik, dotacje mogą mieć różną formę i charakter. Zwykle przez dotacje (subwencje) rozumie się sumy wypłacane danemu podmiotowi z funduszy publicznych w interesie ogólnym. W praktyce dotacje mogą mieć postać dopłat ogólnych do działalności przedsiębiorstwa (i wówczas nie podlegają opodatkowaniu) albo też stanowić subsydia do konkretnych dostaw lub usług, umożliwiając nabycie ich ostatecznemu odbiorcy po niższej cenie (lub w ogóle bez odpłatności z jego strony). W tym ostatnim przypadku podlegają podatkowi VAT.
Tego rodzaju dotacje występowały w przypadku KNW. Istniał bezpośredni związek pomiędzy usługami podatnika a otrzymywanymi dotacjami (dotacje były korelatem usług i wypłacano je tylko w razie ich świadczenia; również kwotowo zależały od liczby usług). Wpływ na cenę również był oczywisty: ostateczny odbiorca nie musiał płacić za usługę właśnie z powodu pokrycia jej dotacją. Mimo że dotacje oczywiście wpływały na działalność przedsiębiorstwa i w sensie ekonomicznym pokrywały część kosztów jego funkcjonowania, przede wszystkim były one związane z ceną. Dlatego też nie można było ich traktować jako pozostających poza podatkiem VAT.
Jeżeli otrzymywana dotacja jest w sposób zindywidualizowany i policzalny związana z ceną danego świadczenia (tj. świadczenie dzięki dotacji ma cenę niższą o konkretną kwotę), taka dotacja podlega VAT. Jeżeli natomiast związek tego rodzaju nie występuje i równocześnie dotacja nie jest elementem wynagrodzenia związanego z danymi dostawami towarów lub usług, wówczas można – i należy – potraktować ją jako płatność niepodlegającą podatkowi VAT.
Przy czym, w pierwszej kolejności należy ocenić, czy otrzymane kwoty nie stanowią w istocie wynagrodzenia za świadczoną usługę.
Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego z B. Na podstawie zawartej Umowy B zleca, a Spółka przyjmuje do wykonania świadczenie usług przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego na obszarze, na którym B pełni funkcję organizatora transportu publicznego. Za usługi wykonywane w ramach Umowy Spółka będzie otrzymywać wynagrodzenie, ustalane jako iloczyn faktycznie przejechanej liczby wozokilometrów oraz obowiązującej stawki jednostkowej netto. Ponadto, zawarta Umowa przewiduje, że Wnioskodawca otrzyma rekompensatę za usługi świadczone w ramach Umowy, która kalkulowana będzie corocznie przez Zamawiającego w oparciu o Umowę, przepisy rozporządzenia (WE) Nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 oraz w oparciu o inne obowiązujące przepisy prawa, komunikaty i decyzje właściwych organów Unii Europejskiej.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania, że otrzymana przez niego rekompensata stanowi obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy.
Tym samym, w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy opisana we wniosku rekompensata będzie wynagrodzeniem z tytułu opodatkowanego podatkiem VAT odpłatnego świadczenia usług.
Podstawowym aktem regulującym kwestie obowiązku świadczenia usług publicznych w transporcie pasażerskim w systemie prawa krajowego jest ww. ustawa o publicznym transporcie zbiorowym, natomiast aktem normatywnym regulującym te kwestie na poziomie unijnym jest rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz. Urz. UE L z 2007 r. Nr 315 str. 1).
Zgodnie z ww. rozporządzeniem 1370/2007 nałożenie zobowiązania do świadczenia usług publicznych na operatora następuje w drodze umowy o świadczenie usług publicznych.
Stosownie do art. 2 lit. i rozporządzenia nr 1370/2007:
Umowa o świadczenie usług publicznych oznacza jeden lub kilka aktów wiążących prawnie, potwierdzających porozumienie zawarte pomiędzy właściwym organem a podmiotem świadczącym usługi publiczne, w sprawie powierzenia temu podmiotowi świadczącemu usługi publiczne zarządzania usługami pasażerskiego transportu publicznego podlegającymi zobowiązaniom z tytułu świadczenia usług publicznych oraz świadczenie tych usług; w zależności od prawa państw członkowskich umowa może mieć również formę decyzji właściwego organu, która:
- stanowi indywidualny akt ustawodawczy lub wykonawczy, albo
- zawiera warunki, zgodnie z którymi właściwy organ samodzielnie świadczy usługi lub powierza ich świadczenie podmiotowi wewnętrznemu.
Zgodnie z art. 2 pkt g ww. rozporządzenia:
Rekompensata z tytułu świadczenia usług publicznych oznacza każdą korzyść, zwłaszcza finansową, przyznaną bezpośrednio lub pośrednio przez właściwy organ z funduszy publicznych w okresie realizacji zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych lub powiązaną z tym okresem.
Analizując charakter rekompensat, o których mowa w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym należy wskazać, że:
a) utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym, lub
b) utraconych przychodów w związku ze stosowaniem uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora, o ile zostały ustanowione, lub
c) poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem przez operatora usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego (art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym);
Należy wskazać, że zgodnie z rozporządzeniem nr 1370/2007, nałożenie zobowiązania do świadczenia usług publicznych na operatora następuje w drodze umowy o świadczenie usług publicznych. Należy przy tym zaznaczyć, że rozporządzenie nr 1370/2007 zawiera bardzo szeroką definicję „umowy o świadczenie usług publicznych” – obejmuje ona nie tylko umowy cywilnoprawne w rozumieniu polskiego prawa, ale również akty normatywne i administracyjne, a nawet te akty o charakterze władczym, które określają warunki, zgodnie z którymi dany organ samodzielnie świadczy usługi publiczne lub powierza ich świadczenie podmiotowi wewnętrznemu (art. 2 lit. i rozporządzenia nr 1370/2007)” (pkt 46 wytycznych).
· zasady rozliczeń, w szczególności zasady podziału kosztów za realizację usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, z uwzględnieniem stosowania przez operatora ulg ustawowych oraz ulg ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora;
· sposób, w jaki jest obliczana rekompensata (art. 25 ust. 3 pkt 10 i 15 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym).
Należy zauważyć, że rekompensata z tytułu świadczenia usług publicznych podlega ocenie w świetle art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ operatorzy otrzymujący dofinansowanie prowadzą działalność o charakterze gospodarczym, w związku z czym są przedsiębiorstwami (przedsiębiorcami) w rozumieniu przyjętym w orzecznictwie TSUE. Zgodnie z tym orzecznictwem, przedsiębiorstwem jest każdy podmiot zaangażowany w prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na jego status i sposób finansowania (orzeczenie TSUE z 12 września 2000 r. w sprawach połączonych C-180-184/98 Pavel Pavlov i in. przeciwko Stichting Pensioenfonds Medische Specialisten, Zb. Orz. 2000, s. I-06451, pkt 75).
Wskazać należy również, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 22 września 2006 r. o przejrzystości stosunków finansowych pomiędzy organami publicznymi a przedsiębiorcami publicznymi oraz o przejrzystości finansowej niektórych przedsiębiorców (Dz. U. z 2021 r. poz. 2205 ze zm.):
W celu zapewnienia przejrzystości finansowej, przedsiębiorca korzystający z praw specjalnych lub praw wyłącznych oraz przedsiębiorca realizujący usługi w ogólnym interesie gospodarczym, który w związku z realizacją tych usług uzyskuje przysporzenie ze środków publicznych – jeżeli prowadzi również inny rodzaj działalności gospodarczej niż działalność, której dotyczą te prawa lub usługi – jest obowiązany do:
prowadzenia odrębnej ewidencji dla działalności związanej z realizacją praw wyłącznych, praw specjalnych lub usług w ogólnym interesie gospodarczym oraz dla pozostałej działalności gospodarczej, w tym do prawidłowego przypisywania przychodów i kosztów na podstawie konsekwentnie stosowanych i mających obiektywne uzasadnienie metod, oraz
jasnego określenia w dokumentacji, o której mowa w art. 10 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2021 r. poz. 217), zasad prowadzenia odrębnej ewidencji oraz metod przypisywania kosztów i przychodów, o których mowa w pkt 1.
Jednocześnie zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o przejrzystości stosunków finansowych pomiędzy organami publicznymi a przedsiębiorcami publicznymi oraz o przejrzystości finansowej niektórych przedsiębiorców:
Decyzja, umowa lub inny akt prawny, na podstawie którego organ publiczny powierza przedsiębiorcy realizację określonych usług w ogólnym interesie gospodarczym związaną z dokonywaniem przysporzenia ze środków publicznych, powinien w sposób jasny i przejrzysty określać zakres oraz zasady realizacji powierzanych usług.
jeżeli operator poniósł stratę i złożył wniosek o rekompensatę w trybie określonym w umowie o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, właściwy organizator przekazuje mu rekompensatę, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 (art. 53 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym);
we wniosku o rekompensatę określa się wysokość utraconych przychodów i poniesionych kosztów, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2, obliczoną zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 (art. 53 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym);
do wniosku o rekompensatę dołącza się dokumenty potwierdzające wysokość utraconych przychodów i poniesionych kosztów, o których mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 (art. 53 ust. 3 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym);
po weryfikacji wniosku i dokumentów przedstawionych przez operatora, które stanowią podstawę obliczenia rekompensaty, organizator wypłaca przyznaną operatorowi rekompensatę w zakresie poniesionej straty z tytułu:
a) realizacji usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego,
b) utraconych przychodów w związku ze stosowaniem uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora (art. 54 ust. 1 i 2 pkt 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym).
Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że operator wie, na jakich warunkach finansowych świadczy usługi publicznego transportu zbiorowego – niezależnie od tego, czy przysługuje mu wynagrodzenie ze sprzedaży biletów, czy nie, może określić w przybliżeniu swoje pełne wynagrodzenie za świadczenie tych usług – rekompensata przewiduje uzyskanie rozsądnego zysku (ale tylko w odniesieniu do świadczonych przez niego usług publicznego transportu zbiorowego).
Należy również zauważyć, że sposób określenia wysokości rekompensaty, tj. uwzględnienie ponoszonych kosztów związanych z wykonywanymi usługami (w tym kosztów ogólnych funkcjonowania przedsiębiorstwa) oraz określenie rozsądnego zysku – odpowiada metodzie zgodnie z którą przedsiębiorca określa ceny świadczonych usług.
To, że operator nie ustala wysokości odpłatności za bilety, pozostaje bez wpływu na powyższą ocenę, bowiem organizator publicznego transportu zbiorowego (np. jednostka samorządu terytorialnego) zlecając operatorowi świadczenie usług publicznego transportu zbiorowego, poprzez ustalenie cen biletów oraz zasad przyznawania rekompensaty określa w rezultacie wynagrodzenie za świadczone usługi. Operator podejmując się świadczenia tych usług zna poziom wynagrodzenia (przychodu) z tytułu świadczonych usług.
Jak wynika z okoliczności sprawy, w analizowanym przypadku mamy do czynienia z sytuacją, w której B powierza Wnioskodawcy świadczenie usług publicznego transportu zbiorowego, za co Spółka otrzymuje od B stosowną rekompensatę.
W takiej sytuacji mamy zatem do czynienia z istnieniem dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu zlecającego wykonanie usługi, będącego jednocześnie odbiorcą usługi (B), jak również podmiotu wykonującego zlecenie – świadczącego usługę transportu zbiorowego – w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca.
Mając powyższe na uwadze, to B, jako podmiot zobowiązany na podstawie ww. przepisów do zapewnienia publicznego transportu zbiorowego, jest de facto stroną na rzecz której Spółka świadczy usługi transportu pasażerów (faktyczni beneficjenci), w zamian za wynagrodzenie w postaci rekompensaty. Przy czym to, że zadania własne B z zakresu lokalnego transportu zbiorowego nakładane są na Spółkę nie ma znaczenia dla uznania, że pomiędzy B a Spółką dochodzi do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, albowiem stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy, opodatkowaniu podlega także świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
W konsekwencji otrzymywane przez Wnioskodawcę środki finansowe [rekompensata na zasadach Rozporządzenia (WE) nr 1370/2007] zakwalifikować należy jako wynagrodzenie za świadczone usługi zwiększające podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy.
Wnioskodawca wskazał, że za usługi wykonywane w ramach umowy (działalność powierzona), Wnioskodawca będzie otrzymywać wynagrodzenie, ustalane jako iloczyn faktycznie przejechanej liczby wozokilometrów oraz obowiązującej w danym roku kalendarzowym stawki jednostkowej netto. Poza tym wynagrodzeniem, Spółce nie przysługuje prawo do jakichkolwiek dodatkowych świadczeń, opłat z tytułu wykonywania usług przewozowych, stanowiących przedmiot zawartej umowy. Wynagrodzenie, o którym mowa, stanowi rekompensatę za usługi świadczone w ramach tej umowy, która będzie kalkulowana co rok przez (…), według zasad opisanych w umowie, na podstawie przepisów rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r., dotyczące usług publicznych w zakresie krajowego i drogowego transportu pasażerskiego.
Spółka jednoznacznie wskazała, że z ekonomicznego punktu widzenia, nie byłaby w stanie świadczyć usług w zakresie publicznego transportu drogowego bez rekompensaty otrzymywanej z (…).
Otrzymana rekompensata nie może zostać przeznaczona na inny cel niż realizowany przez Wnioskodawcę publiczny transport publiczny. Rekompensata pokrywa jedynie koszty netto działalności powierzonej, planowanej przez Wnioskodawcę (koszty świadczenia usług działalności powierzonej, pomniejszone o dodatnie wpływy finansowe i przychody, np. wpływy z reklam, wpływy ze sprzedaży, przychody finansowe, i inne, z uwzględnieniem rozsądnego zysku).
Z okoliczności sprawy wynika również, że otrzymana rekompensata będzie przeznaczona na podstawową działalność, jaką są usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego.
W związku z powyższym, otrzymywana kwota rekompensaty ma zatem bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych przez Wnioskodawcę i na podstawie art. 29a ust. 1 w zw. z art. 29a ust. 6 ustawy, będzie stanowić podstawę opodatkowania podatkiem VAT. Zapłatą za świadczone przez Wnioskodawcę usługi będzie otrzymywana od B rekompensata, stanowiąca dopłatę do ceny usług w zakresie lokalnego transportu zbiorowego świadczonych przez Wnioskodawcę.
W konsekwencji otrzymana przez Wnioskodawcę rekompensata, na pokrycie kosztów wynikających ze świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, którą Wnioskodawca na mocy umowy będzie otrzymywał od B, będzie stanowiła podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 29a ust. 1 w zw. z art. 29a ust. 6 ustawy i tym samym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Zatem rekompensata otrzymywana przez Spółkę, stanowiąca wynagrodzenie za usługi wykonywane w ramach zawartej umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, a pokrywająca poniesione koszty w związku ze świadczeniem przez Spółkę usług w ramach tej umowy, będzie stanowiła obrót będący podstawą opodatkowania zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy.
Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie objętym postawionym pytaniem. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego bądź we własnym stanowisku, które – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – nie zostały objęte pytaniem (w szczególności udokumentowanie otrzymanej rekompensaty fakturą) nie mogą być rozpatrzone. W myśl art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili