Interpretacja dotyczy sprzedaży prawa własności nieruchomości gruntowej przez gminę na rzecz użytkownika wieczystego. Gmina zapytała, czy taka transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Organ podatkowy uznał, że sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego nie jest dostawą towarów, która podlega opodatkowaniu VAT. Użytkownik wieczysty nabył już prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością jak właściciel w momencie ustanowienia użytkowania wieczystego. W związku z tym sprzedaż nieruchomości na jego rzecz stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego, a nie ponowną dostawę tego samego towaru.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
23 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) sprzedaży prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego, w trybie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 28 stycznia 2022 r. (wpływ 28 stycznia 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:
Gmina planuje zawarcie transakcji sprzedaży prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego.
Użytkownik wieczysty nieruchomości o łącznej powierzchni 1,6031 ha, położonej w K. wystąpił z wnioskiem o nabycie jej prawa własności.
Na podstawie decyzji Wojewody z dnia 10 maja 1991 r. potwierdzone zostało nabycie użytkowania wieczystego z mocy prawa w odniesieniu do nieruchomości o łącznej powierzchni 23,5918 ha, położonej w K.z przeznaczeniem na cele określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z ww. decyzją użytkowanie wieczyste ustanowione zostało na okres 40 lat do dnia 5 grudnia 2030 r.
W wyniku przeprowadzonych podziałów ww. nieruchomości powstała m.in. nieruchomość niezabudowana o powierzchni 1,6031 ha, będąca przedmiotem darowizny na rzecz obecnego użytkownika wieczystego, objętej umową sporządzoną w formie aktu notarialnego z dnia 29 grudnia 2007 r.
Użytkownik wieczysty zabudował przedmiotową nieruchomość, która zgodnie z jego oświadczeniem wykorzystywana jest na cele działalności gospodarczej.
Nabycie prawa własności nieruchomości przez jej użytkownika wieczystego możliwe jest w oparciu o przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2021 r. poz. 1899 z późn. zm.), tj. art. 32 stanowiący, że nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie jej użytkownikowi wieczystemu. Powyższe oznacza, że właściciel może sprzedać nieruchomość, ale nie ma takiego obowiązku, a użytkownik wieczysty nie ma roszczenia z tego tytułu.
W przypadku przeznaczenia nieruchomości do sprzedaży na rzecz użytkownika wieczystego zbycie następuje w drodze bezprzetargowej, o czym stanowi art. 37 ust. 2 pkt 5 powołanej ustawy.
Zgodnie z art. 235 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740) budynki i inne urządzenia wzniesione przez użytkownika wieczystego stanowią jego własność. W związku z tym przedmiotem przyszłego zdarzenia będzie sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej.
Przy sprzedaży nieruchomości w drodze bezprzetargowej cenę nieruchomości ustala się w wysokości nie niższej niż jej wartość rynkowa określona przez rzeczoznawcę majątkowego - art. 67 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Na poczet ceny nieruchomości sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości określoną według stanu na dzień sprzedaży - art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wartość nieruchomości jako przedmiotu prawa własności i prawa użytkowania wieczystego określana jest przez rzeczoznawcę majątkowego.
Prezydent Miasta zarządzeniem z dnia 25 maja 2021 r. przeznaczył do sprzedaży w drodze bezprzetargowej nieruchomość o łącznej powierzchni 1,6031 ha, położoną w K. na rzecz jej użytkownika wieczystego. Tym samym zarządzeniem ustalona została cena nieruchomości na kwotę 1.071.400,00 zł, a po uwzględnieniu wartości prawa użytkowania wieczystego określonej na kwotę 381.400,00 zł (art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami), cena sprzedaży nieruchomości w kwocie 690.000,00 zł podlegała będzie zapłacie przed zawarciem umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego (art. 70 ww. ustawy).
W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że wnioskiem z dnia 22 listopada 2021 r. wystąpił z pytaniem: „Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym za prawidłowe należy uznać, że sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkownika wieczystego nie będzie stanowić dostawy towarów i nie będzie skutkować powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług?”
Opisane we wniosku zdarzenie przyszłe dotyczące transakcji sprzedaży nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego obecnie dotyczy zaistniałego stanu faktycznego. Aktem notarialnym zawartym w dniu 2 grudnia 2021 r. Gmina dokonała zbycia prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego. Zarówno nieruchomość jak i jej stan prawny oraz warunki wówczas planowanej transakcji zostały szczegółowo opisane w ww. wniosku Gminy.
Sprzedaż nieruchomości nastąpiła w oparciu o przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2021 r. poz. 1899 z późn. zm.), w tym o:
- art. 32 stanowiący, że nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie jej użytkownikowi wieczystemu. Powyższe oznacza, że właściciel może sprzedać nieruchomość, ale nie ma takiego obowiązku, a użytkownik wieczysty nie ma roszczenia z tego tytułu.
- art. 37 ust. 2 pkt 5 stanowiący o zbyciu nieruchomości w drodze bezprzetargowej.
Przedmiotem transakcji była sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej - zgodnie z art. 235 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740) budynki i inne urządzenia wzniesione przez użytkownika wieczystego stanowią jego własność.
Cena nieruchomości została ustalona w oparciu o art. 67 ust 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami (przy sprzedaży w drodze bezprzetargowej cenę nieruchomości ustala się w wysokości nie niższej niż jej wartość rynkowa określona przez rzeczoznawcę majątkowego) oraz art. 69 tej ustawy (na poczet ceny nieruchomości sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości określoną według stanu na dzień sprzedaży). Wartość nieruchomości jako wartość przedmiotu prawa własności i wartość prawa użytkowania wieczystego określone zostały przez rzeczoznawcę majątkowego.
Zarządzeniem z dnia 25 maja 2021 r. Prezydent Miasta przeznaczył do sprzedaży w drodze bezprzetargowej przedmiotową nieruchomość na rzecz jej użytkownika wieczystego oraz ustalił cenę nieruchomości na kwotę 1.071.400,00 zł. Po uwzględnieniu postanowień art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami i zaliczeniu kwoty równej wartości prawa użytkowania wieczystego w wysokości 381.400,00 zł, cena sprzedaży nieruchomości wyniosła 690.000,00 zł i na wniosek użytkownika wieczystego zapłata jej została rozłożona na raty. Pierwsza rata została zapłacona przed zawarciem umowy sprzedaży. Należy podkreślić, że ustalenie ratalnego sposobu zapłaty ceny sprzedaży nieruchomości nie ma znaczenia dla uzyskania odpowiedzi na pytanie zadane we wniosku z dnia 22 listopada 2021 r. przez Gminę Miasto, uzupełnione zgodnie z wezwaniem do uzupełnienia z dnia 24 stycznia 2021 r.
Czy sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkownika wieczystego w trybie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie stanowi dostawy towarów i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
Państwa stanowisko w sprawie
Sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego w trybie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami nie może być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, bowiem nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o VAT, tj. w opisanej transakcji nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W świetle przepisów art. 7 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 wymienionej ustawy doszło już do dostawy tej nieruchomości na rzecz obecnego wieczystego użytkownika.
Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego, która jako wspólnota samorządowa na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2021 r. poz. 1372 z późn. zm.) obejmuje swoim zakresem działania wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Gmina posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.
Zdaniem Gminy w przedstawionym stanie faktycznym sprawy, sprzedaż nieruchomości nie będzie stanowić dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i pozostaje poza zakresem ustawy o VAT.
Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi bowiem, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W przedmiotowej sprawie przeniesienie na użytkownika wieczystego prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel nastąpiło już w chwili objęcia przez pierwotnego użytkownika prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości.
Sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego nie może być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, bowiem nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, tj. w opisanej transakcji nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W świetle przepisów art. 7 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 ustawy o VAT doszło już do dostawy tej nieruchomości na rzecz obecnego wieczystego użytkownika.
W związku z powyższym, sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości i nie wpływa na „władztwo rzeczy”, które pierwotny użytkownik wieczysty nabył z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r., co zostało potwierdzone decyzją Wojewody z dnia 10 maja 1991 r.
Podkreślenia wymaga fakt, że do dnia 30 kwietnia 2004 r., tj. w okresie obowiązywania ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
Dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT) obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości gruntowej użytkownik wieczysty otrzymał już prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem.
Zatem w świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zbycie prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkownika wieczystego nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”,
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy,
przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:
1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
W myśl art. 2 pkt 6 ustawy,
przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.
Zaznaczenia wymaga, iż przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.
W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.
Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, iż czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.
Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel”, ustawodawca uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.
Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2021 r., poz. 1509 ze zm.).
W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego,
w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.
Ten przepis, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 K.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Zatem z regulacji zawartych w tej ustawie wynika, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.
Na podstawie art. 31 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2021 r. poz. 1899),
oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej zabudowanej następuje z równoczesną sprzedażą położonych na tej nieruchomości budynków i innych urządzeń.
W oparciu o art. 32 ust. 1 ww. ustawy,
nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.
Stosownie do ust. 1a powyższego artykułu,
nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.
Według ust. 2 tego artykułu,
z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.
Jak wynika z art. 37 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3,
nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.
Na podstawie ust. 2 pkt 5 powyższego artykułu,
nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.
Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, że na podstawie decyzji Wojewody z dnia 10 maja 1991 r. potwierdzone zostało nabycie użytkowania wieczystego z mocy prawa w odniesieniu do nieruchomości. Zgodnie z ww. decyzją użytkowanie wieczyste ustanowione zostało na okres 40 lat do dnia 5 grudnia 2030 r. W wyniku przeprowadzonych podziałów ww. nieruchomości powstała m.in. nieruchomość niezabudowana o powierzchni 1,6031 ha, będąca przedmiotem darowizny na rzecz obecnego użytkownika wieczystego, objętej umową sporządzoną w formie aktu notarialnego z dnia 29 grudnia 2007 r. Użytkownik wieczysty zabudował przedmiotową nieruchomość, która zgodnie z jego oświadczeniem wykorzystywana jest na cele działalności gospodarczej. Aktem notarialnym zawartym w dniu 2 grudnia 2021 r. Gmina dokonała zbycia prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego. Sprzedaż nieruchomości nastąpiła w oparciu o przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkownika wieczystego.
Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa stwierdzić należy, że w wyniku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste (ustanowienie użytkowania wieczystego) dochodzi do przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Użytkownik wieczysty może więc swobodnie korzystać z gruntu oraz czerpać z niego pożytki w sposób taki, jak w przypadku właściciela gruntu, może również „przenieść władztwo na inny podmiot” w taki sam sposób w jaki właściciel dokonuje sprzedaży gruntu.
W analizowanej sprawie dostawą towaru w rozumieniu przepisów ustawy, było objęcie prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości przez pierwotnego użytkownika wieczystego na podstawie decyzji Wojewody z dnia 10 maja 1991 r. Zgodnie z ww. decyzją użytkowanie wieczyste ustanowione zostało na okres 40 lat do dnia 5 grudnia 2030 r. Z chwilą objęcia prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości użytkownik ten otrzymał prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem.
Zaznaczenia wymaga fakt, że do 30 kwietnia 2004 r., tj. w okresie obowiązywania ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11 poz. 50 ze zm.), czynność ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.
Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Okoliczności faktyczne sprawy świadczą, że przeniesienie na użytkownika wieczystego prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel nastąpiło już w chwili objęcia przez użytkownika prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości gruntowej użytkownik wieczysty otrzymał już prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem, z chwilą ustanowienia prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości. W sensie ekonomicznym nabył więc już prawo do dysponowania gruntem jak właściciel.
Sprzedaż nieruchomości wieczystemu użytkownikowi w trybie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, będąca w istocie przekształceniem prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na „władztwo rzeczy”, które użytkownik ten uzyskał już w momencie objęcia prawa użytkowania wieczystego i nie może być traktowane jako sprzedaż tego samego towaru.
Należy podkreślić, że sprzedaż gruntu będącego wcześniej przedmiotem użytkowania wieczystego, dla którego prawo to ustanowiono do 30 kwietnia 2004 r. nie podlega opodatkowaniu jako ponowna dostawa towarów, ani żadna inna czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT.
Zatem sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego nie może być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, bowiem nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy, tj. w opisanej transakcji nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W świetle przepisów art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy, doszło już do dostawy tej nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego.
Wobec tego sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego w trybie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na „władztwo rzeczy”, które pierwotny użytkownik wieczysty uzyskał na podstawie decyzji Wojewody z dnia 10 maja 1991 r. i nie może być traktowana jako sprzedaż tego samego towaru.
W świetle obowiązujących przepisów ustawy, sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego w trybie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili