Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

3 listopada 2021 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania czynności wniesienia wkładu pieniężnego i niepieniężnego do spółki cichej.

Uzupełnił go Pan pismem z 25 stycznia 2022 r. (wpływ 26 stycznia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem:

1. Zainteresowany będący stroną postępowania

2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania

3. Zainteresowany niebędący stroną postępowania

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca prowadzi w imieniu własnym działalność gospodarczą polegającą na windykacji wierzytelności własnych oraz nabytych, realizując ją pod firmą (…) -(dalej również Przedsiębiorca).

Wnioskodawca w związku z prowadzoną Działalnością Gospodarczą posiada stosowny wpis w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Wykonywana działalność gospodarcza Wnioskodawcy obejmuje następujące kody PKD (Polska Klasyfikacja Działalności): (…).

Wnioskodawca poszukuje rozwiązań optymalizacyjnych służących zwiększeniu efektywności Działalności Gospodarczej i osiąganiu w jej ramach zakładanych zamierzeń gospodarczych, dąży do zapewnienia sobie wsparcia przy prowadzonej działalności finansowej. W szczególności w przedmiocie działań windykacji przysługujących mu wierzytelności nabytych w ramach prowadzonej Działalności Gospodarczej.

W tym celu Wnioskodawca zamierza zawrzeć z dwiema osobami fizycznymi umowę spółki cichej (dalej również jako Partnerzy lub wspólnicy cisi).

Partnerzy oraz Wnioskodawca będą realizować wspólne przedsięwzięcie gospodarcze polegające m.in. na windykacji wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy. Działalność gospodarcza we wskazanym wyżej zakresie będzie formalnie prowadzona przez Wnioskodawcę (będzie on „wspólnikiem aktywnym” realizowanych przedsięwzięć). Powyższe oznacza, iż to Wnioskodawca będzie finalizował przedsięwzięcia windykacyjne, w tym w szczególności będzie stroną wszelkich umów związanych z windykacją wierzytelności. Partnerzy będą natomiast tzw. wspólnikami cichymi i w dalszej części niniejszego wniosku stosunek prawny pomiędzy Partnerami a Wnioskodawcą/Przedsiębiorcą wynikający z zawarcia Umowy będzie określany jako „Spółka Cicha”).

Obowiązkiem Partnerów w zakresie zawartej Umowy będzie wniesienie na poczet Spółki Cichej wkładu w postaci określonych składników majątkowych i niemajątkowych. Poza wniesieniem wkładu, Partnerzy nie będą dokonywali żadnych dodatkowych świadczeń na poczet realizacji Umowy. Umowa może przewidywać wniesienie wkładu jednorazowo lub kilkukrotnie.

Na podstawie umowy spółki cichej te osoby fizyczne (Partnerzy) zobowiążą się do wniesienia do spółki cichej wkładu pieniężnego w postaci środków pieniężnych oraz wkładu niepieniężnego tj. know-how w celu zwiększenia efektywności windykacji wierzytelności przysługujących przedsiębiorstwu Wnioskodawcy.

Osoby fizyczne przystępujące do umowy (Partnerzy) wniosą wkład pieniężny i niepieniężny do spółki cichej w związku z prowadzoną przez te osoby działalnością gospodarczą w ramach spółki cywilnej, w której są wspólnikami. Podstawowym przedmiotem działalności spółki cywilnej osób fizycznych przystępujących do umowy z Wnioskodawcą jest: windykacja wierzytelności pożyczkowych udzielonych osobom fizycznym przed rokiem 2016 PKD 64.92.Z, windykacja wierzytelności nabytych od innych podmiotów PKD 64.99 Z, windykacja wierzytelności pożyczkowych na zlecenie osób fizycznych i przedsiębiorców na podstawie umowy powierniczego przelewu wierzytelności PKD 82.91.Z.

W zamian za wniesiony wkład, osoby fizyczne przystępujące do umowy, uzyskają udział w zyskach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy osiągniętych ze wspólnego przedsięwzięcia po otrzymaniu wkładu.

Zawarcie Umowy nie spowoduje powstania nowego podmiotu (Spółka Cicha, jako stosunek o charakterze cywilnoprawnym, nie będzie posiadała podmiotowości prawnej). W związku z zawartą umową spółki cichej, każdy z Partnerów uzyska przypadający na niego udział kapitałowy w przedsięwzięciu realizowanym na podstawie Umowy, który to udział będzie stanowił podstawę do określenia jego prawa do udziału w zyskach z tego przedsięwzięcia (dalej: „Udział w Spółce Cichej"). Zyski z działalności prowadzonej na podstawie Umowy będą podlegały podziałowi pomiędzy Partnerami i Wnioskodawcą, proporcjonalnie do ich prawa do udziału w zysku Spółki Cichej. Podziału i wypłaty tego zysku będzie dokonywał Wnioskodawca. Partnerzy nie będą uczestniczyli w ewentualnych stratach Spółki Cichej.

Zawarta umowa nie będzie stanowiła umowy spółki cywilnej w rozumieniu przepisów Kodeksu Cywilnego. Nie będzie też miała charakteru umowy spółki prawa handlowego w rozumieniu przepisów polskiego Kodeksu spółek handlowych, ani też innej umowy nazwanej na gruncie prawa polskiego.

Z uwagi na powyższe, umowa o wspólnym przedsięwzięciu będzie jedną z tzw. umów nienazwanych. Umowa między Wnioskodawcą a Partnerami będzie umową tzw. spółki cichej, zgodnie z którą wkłady pieniężne i niepieniężne wniesione przez osoby fizyczne będą przeznaczone na wspólne przedsięwzięcie gospodarcze. Umowa spółki cichej będzie szczegółowo regulować zasady podziału zysków z przedsięwzięcia pomiędzy Wnioskodawcą a wspólnikami cichymi (Partnerami), wzajemne prawa i obowiązki stron oraz czas trwania przedsięwzięcia.

Wspólnicy cisi przystępujący do wspólnego przedsięwzięcia uzyskają udział w potencjalnych zyskach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy wykorzystywanego w ramach realizacji umowy spółki cichej, ale nie będą uczestniczyć w ewentualnych stratach , nie będą ponosić odpowiedzialności za jakiekolwiek zobowiązania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Wspólnicy cisi nie będą mieli zgodnie z treścią umowy spółki cichej wpływu na podejmowanie w ramach wspólnego przedsięwzięcia działania gospodarcze Wnioskodawcy. Umowa zostanie zawarta na czas oznaczony i może zostać wypowiedziana przez każdą ze stron na warunkach przewidzianych w umowie.

Opis zdarzenia przyszłego został uzupełniony pismem z 25 stycznia 2022 r., w następujący sposób:

Ad.1

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług).

Natomiast jeden z przewidywanych Partnerów nie jest czynnym podatnikiem VAT, zaś drugi prowadzi aktywnie jednoosobową działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT.

Ad. 2

Odnosząc się do przedstawionego pytania i uwzględniając treść dotychczasową wniosku, należy wskazać, że Partnerzy spółki cichej nie będą reprezentować spółki cichej na zewnątrz.

Ad. 3

Partnerom spółki cichej nie będą przysługiwały prawa majątkowe lub nie majątkowe.

Ad. 4

Przedmiotem niepieniężnego wkładu (know-how) będzie baza danych firm windykacyjnych o wysokiej skuteczności ściągania wierzytelności oraz strategia procesu zarządzania należnościami.

Ad. 5

Ze względu na brak możliwości ustalenia ceny wkładu niepieniężnego, nie zostanie ustalona cena wkładu niepieniężnego.

Ad. 6

Uwzględniając brak możliwości ustalenia wartości wkładu niepieniężnego, ustalony udział w zysku spółki cichej nie będzie w umowie spółki odnosił się proporcjonalnie wprost do wartości wniesionego wkładu, bo takiej wartości nie będzie w umowie spółki. Strony ustalą udział wspólników w zysku spółki cichej biorąc pod uwagę doświadczenie wspólników w działalności związanej z windykacją i zarządzaniem należnościami.

Ad. 7

Ze względu na niemożność ustalenia wartości wkładu niepieniężnego w przypadku rozwiązania spółki cichej, nie zostanie zawarte postanowienie, że wspólnik cichy otrzyma majątek o wartości równej wartości wniesionego wkładu.

Pytanie w zakresie podatku od towarów i usług

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym zawarcie Umowy Spółki Cichej, w tym wniesienie wkładu (wkładów), o którym mowa wyżej będzie podlegało podatkowi od towarów i usług?

Pana stanowisko w zakresie podatku towarów i usług

W ocenie Wnioskodawcy realizacja Umowy spółki cichej zawartej między Wnioskodawcą a Partnerami, w tym wniesienie wkładu/wkładów przewidzianego w Umowie spółki cichej nie spowoduje obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług ani po stronie Wnioskodawcy ani po stronie Partnerów.

Spółka cicha w przeszłości była regulowana przepisami prawa handlowego, ale wprowadzenie w życie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.) regulacje te uchyliło.

Mimo uchylenia przepisów rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy (Dz. U. Nr 57, poz. 502 z późn. zm.) o spółce cichej, w praktyce gospodarczej zawierane mogą być umowy obligacyjne (w świetle zasady swobody zawierania umów cywilnoprawnych) tworzące stosunek prawny polegający na trwałym udziale kapitałowym jednej osoby w działalności gospodarczej innego podmiotu, przy czym tylko ten ostatni wstępuje w stosunki prawne z osobami trzecimi.

Zgodnie z przepisem art. 3531 ustawy - Kodeks cywilny - strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Zasada swobody umów wyrażona w powyższej regulacji dopuszcza zawarcie umowy „spółki cichej” jako umowy nienazwanej, to znaczy takiej, której specyfika odbiega nieco od skodyfikowanych w prawie umów, ale nie posiada szczegółowych regulacji.

Oznacza to, że osoby tworzące „spółki ciche” stosować się muszą do tzw. przepisów ogólnych, które - co oczywiste - nie są w stanie odnieść się do szczególnych przypadków, mogących zajść w takich spółkach. Ponadto, o rodzaju zawartej umowy spółki nie decyduje nadana jej przez strony nazwa, ale treść złożonych oświadczeń.

Odnosząc powyższe do przepisów Kodeksu cywilnego zauważyć należy, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy (art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego).

Sankcją nieważności objęta jest również czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 ww. ustawy). Czynność prawna wywołuje nie tylko skutki w niej wyrażone, lecz również te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów (art. 56 cyt. ustawy). Tak więc, wskazane postanowienia wyznaczają dozwoloną przez prawo treść umowy.

Z uwagi na brak szczególnych przepisów dotyczących tego typu umowy, prawne konsekwencje należy oceniać na podstawie przepisów ogólnego reżimu kontraktowego.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że czynności opisane we wniosku tj. zawarcie Umowy i wniesienie/wnoszenie wkładu pieniężnego i niepieniężnego przez Partnerów na rzecz Spółki cichej, nie stanowią dostawy towarów, jak również nie stanowią świadczenia, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawa z dnia 11 marca o podatku od towarów i usług (ustawa o VAT) .

Strony umowy nie świadczą wobec siebie żadnych usług. Otrzymywane przez wspólnika cichego wynagrodzenie jest jedynie partycypacją w zyskach działalności prowadzonej przez spółkę cichą.

Zatem zawarcie Umowy spółki cichej oraz czynność wnoszenia wkładu do Spółki cichej nie będą czynnościami, o których stanowi art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 525 ze zm., dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl natomiast art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlega opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca przyjął bardzo szeroką definicję świadczenia usług w ustawie o VAT, niemniej jednak, aby trafnie rozważyć, czy daną czynność uznać za świadczenie usługi podlegające opodatkowaniu należy określić wzajemny stosunek cywilnoprawny łączący obie strony umowy.

W tym zakresie świadczeniodawca powinien za wynagrodzeniem świadczyć określony typ usługi (przedmiot świadczenia) na rzecz konkretnego odbiorcy. Tym samym zaistnienie świadczenia wymaga zaangażowania przynajmniej dwóch stron transakcji połączonych ze sobą określoną relacją: usługodawcy i usługobiorcy.

Na gruncie przytoczonych przepisów ustawy o VAT oraz analizy opisanego zdarzenia przyszłego zauważyć należy, że zawierając Umowę wspólnego przedsięwzięcia żadna ze stron nie może być określana mianem usługodawcy ani usługobiorcy. Co więcej, nie ma możliwości wskazania i wynagrodzenia przysługującego którejkolwiek ze stron z tytułu samego zawarcia Umowy, bowiem czynność zawarcia Umowy nie powoduje odpłatności po stronie żadnej ze stron.

To zaś niewątpliwie wskazuje, że pomiędzy stronami nie ma wzajemnego stosunku cywilnoprawnego usługobiorca-usługodawca (czyli takiego stosunku zobowiązaniowego, na mocy którego jedna ze stron obliguje się za wynagrodzeniem wykonać jakąkolwiek usługę na rzecz drugiej). A skoro brak jest odpowiedniego rodzaju relacji łączącej strony transakcji (świadczenie - wynagrodzenie) oznacza to, że w przypadku wspólnego przedsięwzięcia nie występuje świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Powyższy pogląd znajduje również odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym m.in. w wyroku NSA z dnia 9 października 2008 r. (sygn. akt I FSK 291/08), w którym sąd wskazał:

„Celem (`(...)`) współdziałania jest uzyskanie poprzez oddzielne, lecz skoordynowane i wspólne działania partnerów, określonego rezultatu, o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Działań takich dla celów podatku od towarów i usług nie można oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość, którego końcowym efektem, (`(...)`) jest zachęcenie jak największej ilości wspólnych klientów partnerów do dokonania zakupów towarów (usług) u jednego z nich, dla osiągnięcia przez nich satysfakcjonującej korzyści finansowej (przychód). Jeżeli współdziałanie takie dotyczy wspólnego programu marketingowego, pomiędzy jego uczestnikami nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 u.p.t.u., gdyż po pierwsze nie da się ich racjonalnie wycenić, a po drugie w przedsięwzięciu takim nie chodzi o wzajemne świadczenie usług pomiędzy uczestnikami działań kooperacyjnych, gdyż nie z tych działań osiągają „bezpośrednią i jasno zindywidualizowaną korzyść”, lecz z osiągnięcia wspólnego celu podjętej współpracy nakierowanej na korzystne dla nich zachowanie osób trzecich”.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy w opisanym zdarzeniu przyszłym założenie i realizacja celów spółki cichej, w tym wniesienie wkładu (wkładów) nie będzie stanowiło odpłatnej dostawy towarów ani świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Pan przedstawił we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT,:

opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi:

że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

Należy zauważyć, iż świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Należy również wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT:

podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy:

działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan w imieniu własnym działalność gospodarczą polegającą na windykacji wierzytelności własnych oraz nabytych.

Poszukuje Pan rozwiązań optymalizacyjnych służących zwiększeniu efektywności Działalności Gospodarczej i osiąganiu w jej ramach zakładanych zamierzeń gospodarczych, dąży do zapewnienia sobie wsparcia przy prowadzonej działalności finansowej. W szczególności w przedmiocie działań windykacji przysługujących Panu wierzytelności nabytych w ramach prowadzonej Działalności Gospodarczej.

W tym celu zamierza Pan zawrzeć z dwiema osobami fizycznymi umowę spółki cichej.

Obowiązkiem Partnerów w zakresie zawartej Umowy będzie wniesienie na poczet Spółki Cichej wkładu w postaci określonych składników majątkowych i niemajątkowych. Poza wniesieniem wkładu, Partnerzy nie będą dokonywali żadnych dodatkowych świadczeń na poczet realizacji Umowy. Umowa może przewidywać wniesienie wkładu jednorazowo lub kilkukrotnie.

Na podstawie umowy spółki cichej te osoby fizyczne (Partnerzy) zobowiążą się do wniesienia do spółki cichej wkładu pieniężnego w postaci środków pieniężnych oraz wkładu niepieniężnego tj. know-how w celu zwiększenia efektywności windykacji wierzytelności przysługujących przedsiębiorstwu Wnioskodawcy.

W zamian za wniesiony wkład, osoby fizyczne przystępujące do umowy, uzyskają udział w zyskach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy osiągniętych ze wspólnego przedsięwzięcia po otrzymaniu wkładu.

Wątpliwości Zainteresowanych dotyczą ustalenia czy czynność wniesienia wkładu pieniężnego oraz wkładu niepieniężnego w postaci know-how podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z przepisem art. 3531 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym:

strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Zasada swobody umów wyrażona w powyższej regulacji dopuszcza zawarcie umowy „spółki cichej” jako umowy nienazwanej, to znaczy takiej, której specyfika odbiega nieco od skodyfikowanych w prawie umów, ale nie posiada szczegółowych regulacji. Podmioty tworzące „spółki ciche” stosować się muszą do tzw. przepisów ogólnych.

W spółce cichej występują dwa rodzaje wspólników. Pierwszym z nich jest „wspólnik jawny”****. To on prowadzi działalność gospodarczą, zawiera umowy oraz odpowiada za ich wykonanie. Drugim wspólnikiem jest „wspólnik cichy”. Jego rola ogranicza się najczęściej do wniesienia wkładu do spółki. Jego istnienie nie jest ujawniane kontrahentom, nie prowadzi on spraw spółki oraz nie ponosi odpowiedzialności za jej zobowiązania.

Mając na uwadze opis sprawy oraz cytowane przepisy prawa należy podkreślić, że na gruncie ustawy o podatku VAT aby uznać daną czynność za opłatne świadczenie usług, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

- obowiązek określonego świadczenia musi wynikać ze stosunku prawnego pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą;

- musi istnieć konkretny podmiot, będący bezpośrednim beneficjentem świadczenia;

- świadczeniu usługodawcy musi odpowiadać świadczenie wzajemne (odpłatność) ze strony usługobiorcy tj. beneficjenta świadczenia.

Podkreślić należy, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność (tj. dostawa towarów lub świadczenie usług), a nie sama płatność. W rezultacie sam transfer środków pieniężnych dokonany pomiędzy podmiotami gospodarczymi, nie stanowi dostawy towarów, o której mowa art. 7 ust. 1 ustawy ani świadczenia usług na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy.

W analizowanej sprawie Pan oraz Partnerzy będą realizować wspólne przedsięwzięcie gospodarcze polegające na podjęciu działań windykacji przysługujących Panu wierzytelności nabytych w ramach działalności gospodarczej. W ramach zawartej umowy spółki cichej Partnerzy będą zobowiązani do wniesienia m.in. wkładu pieniężnego. Wspólnicy cisi przystępujący do wspólnego przedsięwzięcia uzyskają udział kapitałowy w potencjalnych zyskach Pana przedsiębiorstwa osiągniętych ze wspólnego przedsięwzięcia po otrzymaniu wkładu, ale nie będą uczestniczyć w ewentualnych stratach, nie będą ponosić odpowiedzialności za jakiekolwiek zobowiązania Pana przedsiębiorstwa.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że przeniesienie przez Partnerów na rzecz Spółki cichej wkładów pieniężnych, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynność ta nie będzie stanowić bowiem dostawy towarów, o której mowa art. 7 ust. 1 ustawy ani świadczenia usług na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym nie zostanie wypełniona dyspozycja art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Środki pieniężne nie stanowią towaru w myśl ustawy, a Strony umowy nie będą świadczyć wobec siebie żadnych usług.

Wobec powyższego stanowisko w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Ponadto przechodząc do oceny Pana stanowiska w zakresie opodatkowania wkładu niepieniężnego (tj. know-how) należy wskazać, że w sytuacji opisanej zostaną wypełnione przesłanki pozwalające na uznanie, iż będziemy mieli do czynienia z odpłatnym świadczeniem usługi wykonywanym przez podatnika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego może być wszystko, co nie będąc pieniądzem, przedstawia jakąkolwiek wartość ekonomiczną. Wkładem niepieniężnym mogą być wartości niematerialne (prawa) lub rzeczy.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia know-how, dlatego też należy powołać się na określenie zawarte w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 128 ze zm.). Ustawa wskazuje pośrednio, że „know–how” dotyczy:

- informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy);

- informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 22b ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy).

W literaturze przedmiotu pod pojęciem know-how rozumie się określoną wiedzę techniczną oraz technologiczną o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej, przy czym prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu (zob. R. Pęk w: S. Babiarz, L. Błystak, B. Deuter, A. Gomułowicz, R. Pęk, K. Winiarski, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2009, s. 737.).

Prawa majątkowe w rodzaju know-how, które mogą być przenoszone na inne osoby, mają zdolność aportową, a więc mogą być przedmiotem wkładu. Zatem wnoszenie aportu w postaci know-how jest czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, na zasadach ogólnych.

Jednakże samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotne jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Pojęcie „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, które to przepisy były już cytowane na wstępie.

Z powyższej definicji podatnika wynika w pierwszej kolejności, że dotyczy ona podmiotów, które zajmują się działalnością w sposób profesjonalny. Świadczy o tym użycie między innymi takich sformułowań jak: producent, czyli ten kto produkuje jakieś dobra materialne; handlowiec, tj. osoba zajmująca się handlem, tj. działalnością polegającą na nabywaniu jakiś dóbr, usług, walorów, w celu sprzedaży, wynajmowania, ich odstępowania za jakąś cenę; usługodawca - podmiot świadczący usługi, tj. działalność mającą na celu zaspokojenie wielorakich ludzkich potrzeb, mający odpowiednie kwalifikacje i dysponujący odpowiednim sprzętem, lokalem itp. Są to osoby, które mają zamiar stałego prowadzenia określonej działalności. Działają w sposób powtarzalny, wielokrotny czyli częstotliwy.

Powołane przepisy stanowią implementację art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W orzecznictwie TSUE wskazuje się, że działalność gospodarczą stanowią również czynności, w wyniku których poczyniono nakłady na poczet jej prowadzenia, mimo że działalności tej nie rozpoczęto. Z orzecznictwa TSUE wynika, że sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy organ skarbowy wie, że przewidywana działalność gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana (zob. orzeczenie w sprawie C-400/98 pomiędzy Finanzamt Goslar a Brigitte Breitsohl).

Prawo wspólnotowe wskazuje zatem, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem i działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych w celu uzyskiwania z tego tytułu dochodu.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. akt I FSK 704/11, w którym Sąd stwierdził: „(`(...)`) zgodnie ze wskazanym art. 15 ust. 2 zdanie drugie ustawy o VAT, „działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu (`(...)`) wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”. Tym samym to nie szeroko rozumiane okoliczności nabycia know-how (towarzyszący mu zamiar), a późniejsze wykorzystanie tej wiedzy ma kluczowe znaczenie dla kwalifikacji normatywnej czynności z nią związanych jako działalności gospodarczej, czego strona nie dostrzega, niejako utożsamiając przesłanki określone w zdaniu pierwszym i drugim ww. przepisu (`(...)`). Oceniając natomiast spełnienie ww. przesłanki „wykorzystywania (`(...)`) wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”, przez wniesienie aportu w postaci know-how do spółki komandytowej (przez komandytariusza), uznać należy, że nie nasuwa ono zastrzeżeń. Przy tym w zasadzie nie budzi wątpliwości żadnej ze stron zarobkowy cel ww. działania; jest on w stanie faktycznym sprawy oczywisty, bowiem w zamian za wniesiony aport komandytariusz nabywa udział w spółce, który uprawnia go do uczestniczenia w zysku spółki (art. 123 § 1 Kodeksu spółek handlowych). Spór koncentruje się natomiast wokół kwestii „ciągłości wykorzystywania” know-how. W tym zakresie wyjaśniono z kolei stronie w zaskarżonym wyroku, że nie można podzielić poglądu, iż ww. czynność (wniesienia aportem know-how do spółki komandytowej) ma skutek jednorazowy (s. 14 uzasadnienia) i jest to stanowisko (Sądu) zasługujące na aprobatę. Niewątpliwie bowiem mamy w tej sytuacji do czynienia z udostępnieniem ww. wiedzy (know-how) do działalności spółki; innymi słowy działalność ta opiera się m.in. na wykorzystywaniu tej wartości niematerialnej i prawnej. Stosownie też do powyższego, komandytariusz uzyskuje w sposób ciągły dochody z tytułu wykorzystywania know-how w działalności spółki, tj. co do zasady w każdym kolejnym roku obrotowym (art. 123 § 2 Kodeksu spółek handlowych).

Z tych powodów nie można uwzględnić poglądu strony, że wniesienie ww. wkładu niepieniężnego do spółki należy traktować jako element zarządu majątkiem prywatnym wspólnika – komandytariusza (`(...)`). Twierdzeniu temu sprzeciwia się zarówno art. 8 ust. 1 pkt 1, jak i art. 15 ust. 2 zdanie drugie ustawy o VAT. Przepisy te nakazują bowiem traktować jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli następuje ono w ramach działalności gospodarczej, tj. ma charakter ciągły i zarobkowy. Nie budzi zaś wątpliwości w niniejszej sprawie, że wskazane przesłanki spełnia wniesienie aportem know-how do spółki komandytowej (`(...)`)”.

Z wniosku wynika, że zamierza Pan zawrzeć z dwiema osobami fizycznymi umowę spółki cichej. Obowiązkiem Partnerów w zakresie zawartej Umowy będzie wniesienie na poczet Spółki Cichej wkładu w postaci określonych składników majątkowych i niemajątkowych.

Na podstawie umowy spółki cichej te osoby fizyczne (Partnerzy) zobowiążą się do wniesienia do spółki cichej m.in. wkładu niepieniężnego tj. know-how w celu zwiększenia efektywności windykacji wierzytelności przysługujących przedsiębiorstwu Wnioskodawcy.

W zamian za wniesiony wkład, osoby fizyczne przystępujące do umowy, uzyskają udział w zyskach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy osiągniętych ze wspólnego przedsięwzięcia po otrzymaniu wkładu.

Zatem, w przypadku wniesienia przez Partnerów (osoby fizyczne) na podstawie zawartej Umowy do „spółki cichej” wkładu niepieniężnego w postaci know-how czynność tę należy uznać – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – jako działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a Partnerów – „wspólników cichych” za podatników podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy nie sposób wywieść, że Partnerzy – „wspólnicy cisi” pozyskując konkretną wiedzę i doświadczenie w postaci „know-how” nabyli ją w celu zaspokojenia potrzeb osobistych. Spełniona zostanie więc przesłanka podmiotowa do uznania wniesienia wkładu niepieniężnego za czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przechodząc do spełnienia przesłanki przedmiotowej, należy wskazać, że w związku z wniesieniem wkładu niepieniężnego do „spółki cichej” z jednej strony wnoszący wkład przenosi na spółkę, do której dokonuje wkładu, prawo o rozporządzania określonymi składnikami majątku, w zamian za co otrzymuje pewne uprawnienia – każdy z Partnerów uzyska przypadający na niego udział kapitałowy w przedsięwzięciu realizowanym na podstawie Umowy, który to udział będzie stanowił podstawę do określenia jego prawa do udziału w zyskach z tego przedsięwzięcia. W związku z tym, powyższa transakcja bez wątpienia ma charakter odpłatny (z którego wynika konieczność opodatkowania VAT).

Wyjaśnić bowiem należy, że z odpłatnością za dostawę towarów lub świadczenie usług mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usługi a zapłatą istnieje adekwatny związek. Odpłatność może przybierać różne formy – nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatnością jest więc także np. otrzymanie udziałów spółki, w związku z którym wnoszący uzyskuje pewną, wymierną korzyść.

Wobec tego należy uznać, że w przedmiotowej sprawie wystąpi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wniesieniem wkładu niepieniężnego (tj. know-how) a otrzymaniem zapłaty za dokonaną czynność. Bowiem jak wyjaśniono - Pan jako „aktywny wspólnik” będzie realizował wspólne przedsięwzięcie gospodarcze polegające na windykacji wierzytelności, natomiast na podstawie Umowy Partnerzy „wspólnicy cisi” zobowiążą się do wniesienia do spółki wkładu niepieniężnego tj. know-how, w celu zwiększenia efektywności windykacji wierzytelności przysługujących przedsiębiorstwu Wnioskodawcy. Przedmiotem niepieniężnego wkładu (know-how) będzie baza danych firm windykacyjnych o wysokiej skuteczności ściągania wierzytelności oraz strategia procesu zarządzania należnościami.

Natomiast w zamian za wniesiony wkład, jak wyjaśniono w opisie sprawy, każdy z Partnerów uzyska przypadający na niego udział kapitałowy we wspólnym przedsięwzięciu realizowanym na podstawie Umowy, który to udział będzie stanowił podstawę do określenia jego prawa do udziału w zyskach z tego przedsięwzięcia a zyski z działalności prowadzonej na podstawie Umowy będą podlegały podziałowi pomiędzy Partnerami proporcjonalnie do ich prawa do udziału w zysku „spółki cichej”. Pan będzie dokonywał podziału i wypłaty tego zysku, którego zasady podziału z tego przedsięwzięcia będą szczegółowe uregulowane w umowie.

Zatem wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci know-how przez Partnerów „spółki cichej” spowoduje dokonanie świadczenia wzajemnego. W tym zakresie strony umowy „spółki cichej” będą świadczyć wobec siebie usługę za wynagrodzeniem.

Mając na uwadze powołany stan prawny oraz okoliczności wskazane we wniosku należy przyjąć, że w opisanej sytuacji Partnerzy „wspólnicy cisi” będą występować w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy a wniesienie przez Partnerów wkładu niepieniężnego (know-how), będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT, które na podstawie w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy będzie dla Partnerów spółki cichej podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji realizacja Umowy spółki cichej zawartej między Pana Spółką a Partnerami, w zakresie wniesienia wkładu (know-how) przewidzianego w Umowie spółki cichej spowoduje obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług po stronie Partnerów wnoszących wkład niepieniężny. Natomiast po Pana stronie nie powstanie obowiązek opodatkowania podatkiem VAT z tytułu otrzymania wkładów niepieniężnych od Partnerów.

Wobec powyższego stanowisko w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ponadto należy zauważyć, iż na poparcie własnego stanowiska przywołał Pan we wniosku orzeczenie Sądu Administracyjnego, wobec tego należy wyjaśnić, że orzeczenia te nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Sąd wyrokiem lub postanowieniem rozstrzyga wyłącznie konkretną sprawę co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tej sprawie ma moc wiążącą. Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, o czym stanowi art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Zatem powołany wyrok nie posiada waloru wykładni powszechnej, co w praktyce oznacza, że nie stanowi on podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez organy podatkowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musicie się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej - ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).