0111-KDIB3-1.4012.952.2021.3.WN

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe**.**

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

12 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 12 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do korzystania ze zwolnienia od podatku VAT (podatek od towarów i usług) na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy w związku z czynnością udzielenia przez Pożyczkodawcę pożyczki pieniężnej na rzecz Pożyczkobiorcy. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 3 lutego 2022 r. (wpływ 3 lutego 2022 r.). Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1. Zainteresowany będący stroną postępowania:

2. Zainteresowani niebędący stroną postępowania:

Opis stanu faktycznego.

Pożyczkodawca jest spółką kapitałową, podlegającą na terytorium Polski nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Pożyczkodawca jest podatnikiem VAT zwolnionym na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Przeważającym przedmiotem faktycznej działalności Pożyczkodawcy jest udzielanie pożyczek pieniężnych poza systemem bankowym - według klasyfikacji PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 64.92.Z - Pozostałe formy udzielania kredytów. Przeważający przedmiot działalności Pożyczkodawcy wynika z umowy spółki Pożyczkodawcy oraz uwidoczniony jest w KRS (Krajowy Rejestr Sądowy).

Pożyczkobiorca jest spółką kapitałową, podlegającą na terytorium Polski nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Pożyczkobiorca jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Pożyczkodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł 15 lipca 2021 roku umowę pożyczki pieniężnej z Pożyczkobiorcą. Przedmiotem umowy było udzielenie przez Pożyczkodawcę pożyczki pieniężnej na rzecz Pożyczkobiorcy. Strony postanowiły, że cała kwota pożyczki zostanie przekazana jednorazowo w pełnej wysokości. Udzielona pożyczka podlega oprocentowaniu według zmiennej stopy procentowej równej kapitałowym odsetkom maksymalnym. Odsetki naliczane będą od dnia zawarcia umowy pożyczki do dnia całkowitej spłaty pożyczki, płatne w ratach miesięcznych obliczonych poprzez podzielenie wysokości kwoty odsetek za cały okres umowy pożyczki na raty miesięczne. Po spłacie pożyczki odsetki zostaną przeliczone i rozrachowane z uwzględnieniem dnia wypłaty kwoty pożyczki i dnia zwrotu.

Celem udzielenia pożyczki przez Pożyczkodawcę było czerpanie zysku z takiej działalności. Czynność udzielenia pożyczki przez Pożyczkodawcę jest działaniem, które spowoduje powstanie przychodu w postaci otrzymania odsetek. Tak więc, w wyniku udzielenia pożyczki, Pożyczkodawca ma zamiar osiągnąć korzyść, wykorzystując majątek finansowy w celu uzyskania przychodów.

Dodatkowo uzupełniliście Państwo wniosek o informację, że :

1. Oprócz udzielania pożyczek, nie świadczycie i nie zamierzacie świadczyć

czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.)

2. Wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł.

Pytanie w zakresie podatku od towarów i usług (oznaczone we wniosku nr 1) :

Czy w opisanym stanie faktycznym czynność udzielenia przez Pożyczkodawcę pożyczki pieniężnej na rzecz Pożyczkobiorcy podlega przepisom ustawy o VAT i na podstawie art. 113 ust. 1 jest zwolniona z opodatkowania?

Stanowisko Zainteresowanych w sprawie

Zdaniem Zainteresowanych, czynność udzielenia pożyczki pieniężnej przez Pożyczkodawcę na rzecz Pożyczkobiorcy stanowiąc odpłatnie świadczoną usługę podlega przepisom ustawy o VAT zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przy czym czynność ta korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. Przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. Zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. Świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle przywołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, iż obowiązująca na gruncie przepisów ustawy o VAT definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający wobec definicji dostawy towarów. W konsekwencji, co do zasady, opodatkowaniu VAT podlega każda czynność niebędąca dostawą towarów, która polega na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania. 

Uznaje się, że aby dana czynność stanowiła świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1. W następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

2. Świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Potwierdza to również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE” lub „Trybunał”), w którym sformułowano kryteria jakie należy brać pod uwagę przy wykładni pojęcia świadczenia usług funkcjonującego na gruncie przepisów o VAT. Mianowicie, jak przykładowo wskazał Trybunał w wyroku z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 (R.J. Tolsma), świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT występuje w sytuacji, gdy:

1. Istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,

2. Wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,

3. Istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,

4. Odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,

5. Istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

W tym kontekście, należy odnotować, że zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zatem pożyczka pieniężna jest świadczeniem polegającym na udzieleniu innemu podmiotowi finansowania poprzez przeniesienie na jego własność określonej ilości pieniędzy z obowiązkiem ich zwrotu w ustalonych terminach. Jednocześnie otrzymujący zgadza się na przyjęcie określonej kwoty pożyczki. Jeżeli te czynności dzieją się odpłatnie (np. za wynagrodzeniem w postaci odsetek), to stanowią one świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W rezultacie umowa pożyczki zawarta pomiędzy Pożyczkodawcą a Pożyczkobiorcą, powinna być klasyfikowana jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, za czym niezależnie od ww. uwag dotyczących charakteru prawnego umowy pożyczki, przemawiają również następujące argumenty: 

1. Pomiędzy stronami istnieje stosunek prawny - umowa pożyczki - na mocy którego Pożyczkodawca zobowiązał się do wykonania określonych czynności (przeniesienie własności określonej ilości pieniędzy, tj. zapewnienie finansowania) w zamian za wynagrodzenie określone w umowie (odsetki).

2. Przedmiotem świadczenia nie są towary, lecz świadczenie polegające na czasowym udostępnieniu/korzystaniu ze środków pieniężnych (nie jest to zatem dostawa towarów).

3. Pożyczkobiorca odnosi bezpośrednią korzyść związaną z udzieleniem pożyczki - zapewnienie finansowania, otrzymanie kapitału w postaci środków pieniężnych, z których Pożyczkobiorca będzie swobodnie korzystać w okresie trwania umowy pożyczki.

4. W umowie pożyczki strony określiły wysokość wynagrodzenia przysługującego Pożyczkodawcy w zamian za udzieloną pożyczkę. Zatem istnieje bezpośredni związek pomiędzy wykonanymi świadczeniami oraz przekazanym wynagrodzeniem. Jednocześnie wysokość tego wynagrodzenia niewątpliwie została wyrażona w pieniądzu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Udzielenie przez Pożyczkodawcę pożyczki, tj. przekazanie środków pieniężnych (a zatem wartości o charakterze niematerialnym) na rzecz Pożyczkobiorcy, na określony okres, za ustalonym wynagrodzeniem (oprocentowaniem), uzyskiwanym w ustalonych okresach rozliczeniowych, stanowi wykorzystywanie tych środków w sposób ciągły i w celach zarobkowych. Usługa tego rodzaju mieści się zatem w pojęciu „działalność gospodarcza” zdefiniowanym w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Jednocześnie, określona w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, będącym transpozycją art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 ze zm.; dalej: „Dyrektywa VAT”), definicja podatnika ma charakter uniwersalny, co oznacza, że podatnikiem (na gruncie VAT) są te podmioty, które występują w zawodowym obrocie gospodarczym. Zatem jeżeli podatnik dokona czynności w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej to niezależnie od tego, czy taka czynność zostanie zaklasyfikowana jako typowa dla prowadzonej przez niego działalności, czy też pomocnicza, bądź też jako jednorazowa, będzie on podatnikiem VAT z tytułu tej czynności. Wykonanie usługi pożyczki, należy zatem uznać za prowadzenie działalności gospodarczej przez Pożyczkodawcę, co dodatkowo potwierdza również fakt, że działalność ta wpisuje się w przedmiot działalności Pożyczkodawcy ujawniony w KRS.

Taką kwalifikację opisanego stanu faktycznego potwierdzają również organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wydawanych w analogicznych do przedstawionego w niniejszym wniosku stanu faktycznego. Zgodnie bowiem z utrwaloną linią orzeczniczą:

„Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym. (`(...)`) czynność udzielenia pożyczek, będzie spełniać przesłanki uznania tej czynności za podlegającą opodatkowaniu. Udzielenie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług. Udzielenie pożyczek stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnieniu kapitału na wskazany w umowie okres czasu.” (tak np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 28 grudnia 2018 r., 0111-KDIB3- 1.4012.903.2018.1.AB).

Reasumując, zgodnie z jednolitą linią interpretacyjną organów podatkowych, udzielanie pożyczek przez podatnika VAT stanowi odpłatne świadczenie usług objęte opodatkowaniem VAT. Działanie takie podejmowane przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, zaliczane jest do zawodowej płaszczyzny działalności danej jednostki, a więc rodzi obowiązki na gruncie VAT.

Warte odnotowania jest, że wskazany skutek powstaje niezależnie od tego, czy dany podmiot ujawnia w odpowiednich rejestrach, np. KRS, działalność w zakresie udzielania kredytów/pożyczek jako objętą przedmiotem jego aktywności zawodowej. Organy podatkowe powszechnie stoją na takim stanowisku (np. interpretacja DKIS z dnia 15 maja 2017 r. znak 0112-KDIL4.4012.48.2017.1.NK), stąd należy uznać, że konstatacja ta jest tym bardziej uprawniona w odniesieniu do podmiotów, które rozpoznają czynności w omawianym zakresie jako jeden z istotnych elementów ich działalności biznesowej, deklarując go we właściwych ewidencjach, czy też dokumentach korporacyjnych. 

Udzielenie pożyczki, przez podmiot, który przykładowo - tak jak Pożyczkodawca - ujawnia w KRS działalność w zakresie udzielania kredytów, lub w obszarze innych usług finansowych niewątpliwie musi zostać rozpoznane za objęte pojęciem wykonywania działalności gospodarczej i dokonywane w związku z jej prowadzeniem. Tym samym musi ono zostać zaklasyfikowane do zawodowej płaszczyzny danej jednostki, a zatem za rodzące obowiązki w podatku VAT.

W konsekwencji, w ocenie Zainteresowanych, należy przyjąć, że udzielenie Pożyczki przez Pożyczkodawcę na rzecz Pożyczkobiorcy stanowi element działalności gospodarczej Pożyczkodawcy, następuje w jej ramach i w związku z tą działalnością, a jako takie stanowi odpłatne świadczenie usług za wynagrodzeniem objęte zakresem opodatkowania VAT.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Pożyczkodawca jest podatnikiem VAT zwolnionym na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, a co za tym idzie udzielenie przez niego pożyczki będzie korzystało ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Zdaniem Zainteresowanych, w przypadku udzielenia przez Organ pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, tj. uznania przez Organ, że pożyczka udzielona przez Pożyczkodawcę jest zwolniona od podatku VAT, na Pożyczkobiorcy nie ciąży obowiązek uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia umowy pożyczki z Pożyczkodawcą.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o:

towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się:

każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym łącznie spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Przy tym wskazać należy, że w dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z powołanego przepisu wynika, że w rozumieniu ustawy o VAT podatnikami mogą być osoby prawne, osoby fizyczne jak również jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy:

Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 2 pkt 22 ww. ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług:

Do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem na terytorium kraju;

1 a) sprzedaży na odległość towarów importowanych, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem na terytorium kraju;

2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:

a) transakcji związanych z nieruchomościami,

b) usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,

c) usług ubezpieczeniowych

– jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Jak stanowi art. 113 ust. 5 ustawy:

Jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy:

Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 10 ustawy:

Jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy:

Zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:

a) towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,

b) towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:

- energii elektrycznej (CN 2716 00 00),

- wyrobów tytoniowych,

- samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,

c) budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,

d) terenów budowlanych,

e) nowych środków transportu,

f) następujących towarów, w związku z zawarciem umowy w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie:

- preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 20.42.1),

- komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),

- urządzeń elektrycznych (PKWiU 27),

- maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),

g) hurtowych i detalicznych części i akcesoriów do:

- pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKWiU 45.3),

- motocykli (PKWiU ex 45.4);

2. świadczących usługi:

a) prawnicze,

b) w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,

c) jubilerskie,

d) ściągania długów, w tym factoringu;

3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Z przepisu art. 113 ust. 13 wynika, że podatnik może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie i według zasad określonych przepisami art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, pod warunkiem, że nie dokonuje dostaw towarów wskazanych w pkt 1 lit. a-g oraz nie świadczy usług, o których mowa w pkt 2 lit. a-d tego przepisu.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Zgodnie z ww. przepisem:

przez umowę pożyczki, dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet, gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

W efekcie, udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnianiu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek lub prowizji z tytułu korzystania z cudzego kapitału traktowana jest jako świadczenie usług. Natomiast podmiot udzielający pożyczki w tej sytuacji występuje w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem na gruncie przepisów podatku od towarów i usług mamy do czynienia z czynnością podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Pożyczkodawca jest spółką kapitałową, podlegającą na terytorium Polski nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Pożyczkodawca jest podatnikiem VAT zwolnionym na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Przeważającym przedmiotem faktycznej działalności Pożyczkodawcy jest udzielanie pożyczek pieniężnych poza systemem bankowym - według klasyfikacji PKD 64.92.Z - Pozostałe formy udzielania kredytów.

Pożyczkobiorca jest spółką kapitałową, podlegającą na terytorium Polski nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Pożyczkobiorca jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Pożyczkodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł 15 lipca 2021 roku umowę pożyczki pieniężnej z Pożyczkobiorcą. Przedmiotem umowy było udzielenie przez Pożyczkodawcę pożyczki pieniężnej na rzecz Pożyczkobiorcy. Strony postanowiły, że cała kwota pożyczki zostanie przekazana jednorazowo w pełnej wysokości. Udzielona pożyczka podlega oprocentowaniu według zmiennej stopy procentowej równej kapitałowym odsetkom maksymalnym.

Celem udzielenia pożyczki przez Pożyczkodawcę było czerpanie zysku z takiej działalności. Czynność udzielenia pożyczki przez Pożyczkodawcę jest działaniem, które spowoduje powstaniem przychodu w postaci otrzymaniem odsetek. Tak więc, w wyniku udzielenia pożyczki, Pożyczkodawca ma zamiar osiągnąć korzyść, wykorzystując majątek finansowy w celu uzyskania przychodów.

Oprócz udzielania pożyczek, Pożyczkodawca nie świadczy i nie zamierza świadczyć czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.). Wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł.

Wątpliwości dotyczą ustalenia czy czynność udzielenia przez Pożyczkodawcę pożyczki pieniężnej na rzecz Pożyczkobiorcy podlega przepisom ustawy o VAT i na podstawie art. 113 ust. 1 jest zwolniona z opodatkowania.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że czynność udzielenia oprocentowanej pożyczki przez Pożyczkodawcę na rzecz Pożyczkobiorcy stanowi odpłatne świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Pożyczkodawca występuje w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem na gruncie przepisów podatku od towarów i usług w opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia z czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednocześnie stwierdzam, że skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Pożyczkodawca nie świadczy czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy, a wartość sprzedaży w poprzednim roku podatkowym nie przekroczyła kwoty 200.000,00 zł, to Pożyczkodawca może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, a co za tym idzie udzielenie przez niego pożyczki korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług. Ocena prawna Państwa stanowiska w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydana w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Ponadto podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana w odniesieniu do przedstawionego opisu planowanego zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

(Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).