0111-KDIB3-1.4012.947.2021.1.WN

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej Wynagrodzenie, wystawionej przez Wynajmującego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 2 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 28 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. podatku od towarówe i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej Wynagrodzenie, wystawionej przez Wynajmującego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług [dalej: VAT (podatek od towarów i usług)], prowadzącym działalność gospodarczą głównie w zakresie sprzedaży detalicznej towarów na terytorium Polski. Działalność handlowa Wnioskodawcy jest prowadzona w sklepach stacjonarnych znajdujących się m.in. w lokalach handlowych. Na potrzeby prowadzonej działalności Spółka wykorzystuje również pomieszczenia magazynowe, w których prowadzona jest gospodarka magazynowa polegająca m.in. na przyjmowaniu (odbiorze) towarów od dostawców, ich składowaniu, zarządzaniu stanami magazynowymi oraz przygotowaniu towarów do wysyłki zgodnie z ich przeznaczeniem (w tym głównie do sklepów Spółki w celu ich sprzedaży do konsumentów).

Pomieszczenia magazynowe są wynajmowane przez Spółkę od innych podmiotów.

15 lutego 2002 r. Wnioskodawca zawarł z X Sp. z o.o. [dalej: Wynajmujący], umowę najmu pomieszczeń magazynowych zlokalizowanych w P., zmienioną następnie aneksem z 21 maja 2010 r. [dalej: Umowa najmu].

Zgodnie z Umową najmu, Spółce zostały udostępnione pomieszczenia magazynowe [dalej: Przedmiot najmu] w zamian za określony czynsz, płatny miesięcznie (i podlegający VAT). Strony ustaliły, że okres najmu wynosić będzie 10 lat, z możliwością jego przedłużenia. Aneksem z dnia 8 grudnia 2014 r. Strony przedłużyły okres trwania umowy najmu do 30 kwietnia 2026 r., przewidując możliwość jej wcześniejszego wypowiedzenia. Zastrzeżono jednocześnie, iż Spółce (jako najemcy) przysługuje prawo wypowiedzenia Umowy najmu ze skutkiem na 30 kwietnia 2021 r., pod warunkiem złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu najpóźniej w dniu 30 kwietnia 2020 r.

Korzystając z powyższego uprawnienia, w dniu 26 lutego 2020 r. Spółka złożyła stosowne oświadczenie i wypowiedziała Umowę najmu (ze skutkiem na 30 kwietnia 2021 r.). Powodem podjęcia przez Spółkę decyzji o rezygnacji z korzystania z Przedmiotu najmu były względy ekonomiczne (w tym, wysokie koszty transportu towarów z Przedmiotu najmu do punktów odbioru towarów (sklepów) oraz zbyt duża powierzchnia Przedmiotu najmu w stosunku do aktualnych potrzeb Spółki).

Zgodnie z zapisami Umowy najmu, w takich okolicznościach, tj. w przypadku wcześniejszego rozwiązania stosunku najmu, Spółka zobowiązana jest do przywrócenia stanu poprzedniego Przedmiotu najmu, tj. do usunięcia wszelkich zmian poczynionych w Przedmiocie najmu (przy czym przez ,,zmiany’’ zgodnie z Umową najmu należy rozumieć wszelkie zmiany, prace dodatkowe lub ulepszenia, wykonane przez lub w imieniu Spółki w Przedmiocie najmu), w tym do usunięcia wszystkich szyldów oraz napraw/wymiany fragmentów powierzchni fasady.

21 kwietnia 2021 r. Strony zawarły porozumienie dotyczące wcześniejszego rozwiązania Umowy najmu [dalej: Porozumienie], na mocy którego Wynajmujący wyraził gotowość - pod określonymi warunkami - odebrania od Wnioskodawcy Przedmiotu najmu w stanie, w jakim znajdował się on w dacie zawarcia Porozumienia (tj. bez przywrócenia pomieszczeń magazynowych przez Spółkę do stanu pierwotnego).

W Porozumieniu Spółka oraz Wynajmujący [dalej łącznie jako: Strony] ustaliły, że Spółka zapłaci na rzecz Wynajmującego wynagrodzenie za odebranie przez Wynajmującego Przedmiotu najmu w stanie, w jakim znajduje się on w dacie zawarcia Porozumienia oraz za wykonanie przez Wynajmującego prac naprawczych, celem dostosowania Przedmiotu najmu do stanu poprzedniego, w tym z tytułu braku obowiązku usunięcia nakładów dokonanych w Przedmiocie najmu (które w innym wypadku Spółka zobowiązana byłaby usunąć zgodnie z Umową Najmu), powiększone o należny VAT, obliczony w oparciu o właściwą stawkę [dalej: Wynagrodzenie].

W załączniku do Porozumienia Strony określiły zakres prac do zrealizowania w ramach Wynagrodzenia z tytułu przywrócenia Przedmiotu najmu do stanu pierwotnego, np. malowanie, szpachlowanie, wymianę oświetlenia, czyszczenie posadzek, ścian, sufitów, zdzieranie PCV, wymianę drzwi, wymianę kasetonów sufitowych, anemostatów, wymianę uszkodzonych płytek, wymianę zniszczonych sprzętów znajdujących się w pomieszczeniach, np. baterii umywalkowych, syfonów itp.

Rozliczenie z Wynajmującym z tytułu Wynagrodzenia zostało potraktowane jako podlegające opodatkowaniu VAT i udokumentowane przez Wynajmującego stosowną fakturą.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1):

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej Wynagrodzenie, wystawionej przez Wynajmującego?

Państwa Stanowisko do pytania nr 1:

Zdaniem Wnioskodawcy,

w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej Wynagrodzenie, wystawionej przez

Wynajmującego.

Szczegółowe uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Uwagi ogólne

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, przy czym przez dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel – zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez odpłatne świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym m.in. również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Należy wskazać, iż w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej [dalej: TSUE] wypracowany został pogląd (na bazie m.in. orzeczeń w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council, C-16/93 Tolsma, C-174/00 Kennemer Golf), zgodnie z którym, aby daną relację można było uznać za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT, powinny zostać spełnione następujące przesłanki:

i. istnienie świadczenia - konkretnego zachowania się dostawcy usługi, stanowiącego przedmiot czynności;

ii. istnienie stosunku prawnego łączącego strony - stosunku zobowiązaniowego pomiędzy podmiotem świadczącym usługę a jej usługobiorcą, na podstawie którego dochodzi do wykonania świadczenia za wynagrodzeniem;

iii. istnienie beneficjenta świadczenia - podmiotu, który przez nabycie świadczenia nabywa określoną korzyść;

iv. istnienie wynagrodzenia/odpłatności - precyzyjnie określonego wynagrodzenia (wyrażalnego w pieniądzu) należnego w zamian za wykonanie świadczenia (mające zatem charakter ekwiwalentny w stosunku do świadczenia), stanowiącego korzyść dla świadczącego usługę, przy czym, wynagrodzenie to musi mieć bezpośredni związek z usługą, za które jest wypłacane.

Z kolei, jak wynika z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W tym miejscu wskazać należy, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikowi pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7 ustawy o VAT.

Stosownie natomiast do art. 86 ust. 10 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Jak wynika z powyższego, na gruncie obowiązujących przepisów ustawy o VAT, prawo do odliczenia VAT przysługuje podatnikowi, po spełnieniu następujących okoliczności:

- nabyte towary i usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych,

- w odniesieniu do nabytych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy,

- podatnik dysponuje fakturą dokumentującą dokonany przez niego zakup towarów lub usług,

- nie znajdują zastosowania negatywne przesłanki skutkujące brakiem możliwości odliczenia podatku naliczonego, wymienione w art. 88 ustawy VAT.

Rozliczenie z Wynajmującym jako świadczenie usług

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, występuje odpłatne świadczenie usług przez Wynajmującego na rzecz Spółki, podlegające opodatkowaniu VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Za usługę należy bowiem uznać zachowanie Wynajmującego polegające na odebraniu Przedmiotu najmu w stanie, w jakim znajduje się on w dacie zawarcia Porozumienia oraz wykonanie przez Wynajmującego prac niezbędnych do przywrócenia stanu pierwotnego, co pierwotnie miało spoczywać na Wnioskodawcy. Jak bowiem wspomniano w opisie stanu faktycznego, Wynajmujący nie tylko zwolni Wnioskodawcę z obowiązku wynikającego z Umowy najmu, lecz również wykona za Spółkę wszelkie prace z tytułu przywrócenia Przedmiotu najmu do stanu pierwotnego, takie jak: malowanie, szpachlowanie, wymianę oświetlenia, czyszczenie posadzek, ścian, sufitów, zdzieranie PCV, wymianę drzwi, wymianę kasetonów sufitowych, anemostatów, wymianę uszkodzonych płytek, wymianę zniszczonych sprzętów znajdujących się w pomieszczeniach, np. baterii umywalkowych, syfonów itp.

Występuje również stosunek prawny pomiędzy Spółką a Wynajmującym w postaci zawartego Porozumienia, z którego wynika odpowiednie zachowanie się Wynajmującego. Jednocześnie, za to odpowiednie zachowanie następuje płatność wynagrodzenia.

Dodatkowo warto zaznaczyć, iż istnieje beneficjent świadczenia, tj. Spółka, która nabywa określoną korzyść. Jak wskazał WSA w Warszawie w wyroku z 23 marca 2017 r. (sygn. III SA/Wa 522/16) ,,(…) dla ustalenia czy miało miejsce świadczenie usług istotne jest stwierdzenie, czy świadczenie przyniosło odbiorcy jakąkolwiek korzyść. Niezbędne jest zatem ustalenie, czy dane czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez dokonującego płatności w zamian za ich wykonanie bądź zaniechanie.’’

Omawiana korzyść niewątpliwie występuje po stronie Wnioskodawcy, zostanie on bowiem zwolniony z konieczności przeprowadzenia szeregu prac i poniesienia nakładów celem przywrócenia Przedmiotu najmu do stanu pierwotnego. Przede wszystkim, Wnioskodawca nie będzie musiał poszukiwać wykonawcy, który podejmie się wykonania prac składających się na przywrócenie Przedmiotu najmu do stanu pierwotnego ani nadzorować ich wykonania (kontrolować czy wykonanie spełnia standardy wymagane przez Wynajmującego). Ponadto, Wnioskodawca zostanie zwolniony z ponoszenia odpowiedzialności wobec Wynajmującego za jakość wykonanych prac (w przypadku ich ewentualnej nieprawidłowości/wadliwości). W rezultacie, należy uznać Wnioskodawcę za bezpośredniego beneficjenta świadczenia (usługi).

Wnioskodawca wskazuje również, iż nie ulega wątpliwości odpłatny charakter usługi, bowiem – jak wskazano w opisie stanu faktycznego - Spółka zapłaci na rzecz Wynajmującego Wynagrodzenie.

Wobec powyższego, spełnione są wszystkie elementy niezbędne do uznania rozliczeń z Wnioskodawcą za świadczenie usług podlegające VAT.

Zasadność opodatkowania VAT rozliczenia Wnioskodawcy z Wynajmującym znajduje również poparcie w interpretacji indywidualnej DKIS z 17 maja 2018 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.273.2018.1.WH), w której wskazano, że: ,,W analizowanym przypadku w związku z zawartym porozumieniem mamy do czynienia ze świadczeniami wzajemnymi, bezpośrednimi i ekwiwalentnymi. Świadczenie polega z jednej strony na przejęciu przez Wnioskodawcę zobowiązań Najemcy do przywrócenia zwracanego przedmiotu najmu do stanu pierwotnego, co jest równoznaczne ze zwolnieniem Najemcy z wykonania prac wymienionych w załączniku dołączanym do porozumienia, z drugiej zaś strony na zapłacie wynagrodzenia, które kalkulowane jest w oparciu o zakres prac, które powinny być wykonane przez Najemcę. Beneficjentem tego świadczenia jest Najemca, który za określone wynagrodzenie nie będzie zobowiązany do fizycznego przywrócenia zwracanego przedmiotu najmu do stanu pierwotnego. Zwolnienie Najemcy z obowiązku przywrócenia przedmiotu najmu do stanu pierwotnego za wynagrodzeniem jest tolerowaniem sytuacji, a więc świadczeniem usług zdefiniowanych w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu.’’

Analogiczne stanowisko DKIS przedstawił również w interpretacji indywidualnej z 14 marca 2018 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.701.2017.3.RD).

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, iż nie ma podstaw, aby rozliczenie z Wynajmującym uznać za czynność niepodlegającą VAT. W szczególności niezasadne jest twierdzenie, iż Wynagrodzenie należne Wynajmującego ma charakter kary za niewykonanie zobowiązań umownych lub odszkodowania za szkodę poniesioną przez Wynajmującego (niepodlegające VAT). Strony zawierając Porozumienie zgodnie ustaliły bowiem, że Spółka zostanie zwolniona z obowiązków wynikających pierwotnie z Umowy najmu w zamian za zapłatę Wynagrodzenia. Wobec powyższego nie sposób uznać, iż Wynagrodzenie ma charakter kary umownej lub odszkodowania, przede wszystkim z tego względu, iż - jak wskazano powyżej - istnieje określone świadczenie ze strony Wynajmującego, za które Strony określiły odpłatność w postaci Wynagrodzenia (czyli występuje ekwiwalentność świadczeń), co więcej, po stronie Wynajmującego nie wystąpiła żadna szkoda.

Gdyby nie zwolnienie Wnioskodawcy z obowiązku przywrócenia Przedmiotu najmu do stanu pierwotnego, po stronie Wnioskodawcy w dalszym ciągu istniałby obowiązek wykonania analizowanych prac. Dopiero w sytuacji, gdyby Wnioskodawca, wbrew obowiązkowi wynikającemu z Umowy najmu, nie przywrócił Przedmiotu najmu do stanu poprzedniego, po stronie Wynajmującego powstałaby szkoda i związane z tym roszczenie w stosunku do Wnioskodawcy o charakterze odszkodowawczym, które miałoby charakter sankcji (kary) za niewywiązanie się z obowiązków umownych, która nie podlegałaby opodatkowaniu VAT. Z taką sytuacją, tj. z działaniem wbrew obowiązkom umownym, nie mamy jednak do czynienia na gruncie rozpatrywanego stanu faktycznego, gdyż zwolnienie Wnioskodawcy z obowiązku przywrócenia Przedmiotu najmu do stanu poprzedniego nastąpiło w porozumieniu i za zgodą Wynajmującego, za co Wynajmujący otrzymał Wynagrodzenie.

Na poparcie powyższej konkluzji Wnioskodawca wskazuje, iż w orzecznictwie wprost podnosi się, iż ,,kara umowna jest surogatem odszkodowania, a nie wynagrodzeniem za określone działanie lub zaniechanie.’’ (vide: nieprawomocny wyrok WSA w Warszawie z 13 marca 2019 r. sygn. III SA/Wa 2099/18).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż transakcja (rozliczenie z Wynajmującym) została prawidłowo opodatkowana VAT i udokumentowana fakturą przez Wynajmującego.

Prawo Spółki do odliczenia podatku naliczonego

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Wynajmującego, dokumentującej Wynagrodzenie.

Z przepisów ustawy o VAT wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone przesłanki pozytywne, m.in. odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, nabywane towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, w stosunku do nabytych towarów i usług powstał obowiązek podatkowy oraz podatnik dysponuje fakturą dokumentującą zakup.

Jednocześnie, ustawodawca uzależnił prawo do odliczenia podatku naliczonego, w całości lub w części, od niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten wskazuje listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne, w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W ocenie Wnioskodawcy, warunki pozytywne należy uznać za spełnione, bowiem Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, zaś nabyta przez nią usługa (udokumentowana fakturą) związana jest z czynnościami opodatkowanymi, mianowicie z prowadzeniem działalności handlowej, do której niezbędne jest wykorzystywanie powierzchni magazynowej (takiej jak Przedmiot najmu). W stosunku do nabytej usługi powstał obowiązek podatkowy oraz Spółka jest w posiadaniu faktury dokumentującej Wynagrodzenie.

O istnieniu związku pomiędzy działalnością opodatkowaną Wnioskodawcy i kosztem poniesionym na przywrócenie przedmiotu najmu do stanu pierwotnego przez/za najemcę (a w dalszej perspektywie o możliwości odliczenia VAT z faktury dokumentującej ten wydatek) wypowiedział się DKIS w interpretacji indywidualnej z 14 marca 2018 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.701.2017.3.RD).

Gdyby zatem Wnioskodawca przywrócił Przedmiot najmu do stanu pierwotnego (przy założeniu, że nie doszłoby do zawarcia Porozumienia), nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawcy przysługiwałoby prawo do odliczenia VAT z faktur dokumentujących poniesienie wydatków z tego tytułu.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, zmiana formy/sposobu wywiązania się Wnioskodawcy z tego obowiązku poprzez zapłatę na rzecz Wynajmującego Wynagrodzenia za zwolnienie Wnioskodawcy z tego zobowiązania umownego, nie powoduje, iż wydatek ten, który Wnioskodawca uznaje za ekwiwalentny w stosunku do ewentualnych kosztów przywrócenia Przedmiotu najmu do stanu pierwotnego, traci związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością opodatkowaną VAT.

Zaznaczyć także należy, iż w analizowanym przypadku przeszkodą w odliczeniu przez Spółkę VAT naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej Wynagrodzenie nie będzie fakt, że podatek ten mógłby być naliczony w sposób nieprawidłowy i wystąpią przesłanki, o których mowa w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z uwagami zawartymi powyżej, transakcja (rozliczenie z Wynajmującym) będzie podlegała opodatkowaniu według właściwej stawki i zostanie udokumentowana fakturą.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Wynajmującego, dokumentującej Wynagrodzenie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawiliście we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT:

w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zatem odliczyć można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza jednocześnie możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podatnik w momencie nabycia towarów lub usług powinien dokonać ich kwalifikacji do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi zakupy te są związane. Najistotniejszym bowiem warunkiem, umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego, jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Zaznaczyć jednak należy, że ustawodawca nie precyzuje, w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Związek ten może być bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

Zatem niezbędnym warunkiem odliczenia VAT jest istnienie związku pomiędzy zakupami a konkretną transakcją opodatkowaną. Prawo do odliczenia podatku naliczonego powinno przysługiwać podatnikowi w takim zakresie, w jakim działalność podatnika daje to prawo. Aby odliczenie podatku było dopuszczalne, transakcja powodująca naliczenie podatku winna pozostawać w ścisłym związku z transakcjami, które rodzą prawo do odliczenia. W ten sposób prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług zakłada, że poczynione wydatki stanowią element cenotwórczy transakcji obciążonych podatkiem należnym, rodzącym prawo do jego odliczenia.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Rozpatrując kwestię prawa do odliczenia w opisanej sytuacji, należy zatem w pierwszej kolejności rozstrzygnąć kwestię dotyczącą opodatkowania czynności (wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu) dokonanych na podstawie zawartego przez Wnioskodawcę z Wynajmującymi porozumienia.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT:

opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy:

przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy:

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy. Należy jednak zaznaczyć, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym należy zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. W związku z powyższym uznać należy, że pojęcie świadczenia – składającego się na istotę usługi – należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem.

Przy definiowaniu „świadczenia” należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego. W myśl art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) K.c., świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) lub na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji).

Co do zasady każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu lub na zaniechaniu stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie należy podkreślić, że czynność podlega opodatkowaniu, gdy dokonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego tej płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zgodnie ze stanowiskiem TSUE wyrażonym w szeregu orzeczeń (por. C-16/93, C-89/81, C-154/80, C-498/99) za świadczenie usług za wynagrodzeniem, a więc czynność podlegającą opodatkowaniu uważane mogą być takie sytuacje, w których istnieje bezpośredni związek pomiędzy daną czynnością a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem.

W orzeczeniu C-154/80 Trybunał stwierdził, że podstawą opodatkowania z tytułu wykonania usługi „jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie za usługę i że usługa jest tym samym opodatkowana tylko, jeżeli istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i otrzymywanym wynagrodzeniem”. Do uznania danej czynności za usługę konieczne jest istnienie zidentyfikowanego odbiorcy usługi, beneficjenta danej czynności, przy czym aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności w zamian za wynagrodzenie, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy ta czynność skutkuje uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Państwa Spółka korzystając z uprawnienia, w dniu 26 lutego 2020 r. Spółka złożyła stosowne oświadczenie i wypowiedziała Umowę najmu (ze skutkiem na 30 kwietnia 2021 r.). Powodem podjęcia przez Spółkę decyzji o rezygnacji z korzystania z Przedmiotu najmu były względy ekonomiczne (w tym, wysokie koszty transportu towarów z Przedmiotu najmu do punktów odbioru towarów (sklepów) oraz zbyt duża powierzchnia Przedmiotu najmu w stosunku do aktualnych potrzeb Spółki). Zgodnie z zapisami Umowy najmu, w takich okolicznościach, tj. w przypadku wcześniejszego rozwiązania stosunku najmu, Spółka zobowiązana jest do przywrócenia stanu poprzedniego Przedmiotu najmu, tj. do usunięcia wszelkich zmian poczynionych w Przedmiocie najmu (przy czym przez ,,zmiany’’ zgodnie z Umową najmu należy rozumieć wszelkie zmiany, prace dodatkowe lub ulepszenia, wykonane przez lub w imieniu Spółki w Przedmiocie najmu), w tym do usunięcia wszystkich szyldów oraz napraw/wymiany fragmentów powierzchni fasady. 21 kwietnia 2021 r. Strony zawarły porozumienie dotyczące wcześniejszego rozwiązania Umowy najmu [dalej: Porozumienie], na mocy którego Wynajmujący wyraził gotowość - pod określonymi warunkami - odebrania od Wnioskodawcy Przedmiotu najmu w stanie, w jakim znajdował się on w dacie zawarcia Porozumienia (tj. bez przywrócenia pomieszczeń magazynowych przez Spółkę do stanu pierwotnego).

W Porozumieniu Spółka oraz Wynajmujący ustaliły, że Spółka zapłaci na rzecz Wynajmującego wynagrodzenie za odebranie przez Wynajmującego Przedmiotu najmu w stanie, w jakim znajduje się on w dacie zawarcia Porozumienia oraz za wykonanie przez Wynajmującego prac naprawczych, celem dostosowania Przedmiotu najmu do stanu poprzedniego, w tym z tytułu braku obowiązku usunięcia nakładów dokonanych w Przedmiocie najmu (które w innym wypadku Spółka zobowiązana byłaby usunąć zgodnie z Umową Najmu), powiększone o należny VAT, obliczony w oparciu o właściwą stawkę.

Rozliczenie z Wynajmującym z tytułu Wynagrodzenia zostało potraktowane jako podlegające opodatkowaniu VAT i udokumentowane przez Wynajmującego stosowną fakturą.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej Wynagrodzenie, wystawionej przez Wynajmującego.

W analizowanej sprawie podstawowym zagadnieniem wymagającym interpretacji jest ustalenie czy zapłata kwoty pieniężnej wypłaconej z tytułu przedwczesnego rozwiązania tej umowy związana będzie z zaistnieniem czynności podlegającej opodatkowaniu jako usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, czy będzie stanowić rodzaj odszkodowania.

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego w myśl ustawy Kodeks cywilny.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności:

- kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kc, dłużnik obowiązany jest do

naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności,

za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi) oraz

- deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kc, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia).

Biorąc pod uwagę wyżej przytoczone przepisy, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanego wynagrodzenia, jako podlegającego bądź niepodlegającego opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Nie istotna jest nazwa świadczenia, lecz jego rzeczywisty charakter.

Ponadto należy wskazać na orzeczenie NSA z dnia 7 lutego 2014 r. sygn. akt I FSK 1664/12, w którym to wyroku Sąd powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2012 r. sygn. akt III CZP 39/12, cytując ww. uchwałę: ,,kara umowna jest związana z odpowiedzialnością odszkodowawczą za szkodę spowodowaną niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania niepieniężnego (poszczególnymi przejawami nienależytego wykonania zobowiązania). Odstąpienie od umowy nie jest ani nienależytym wykonaniem zobowiązania, ani niewykonaniem zobowiązania, lecz wykonaniem przez jedną ze stron stosunku obligacyjnego uprawnienia prawnokształtującego, realizowanego na podstawie postanowienia zawartego w umowie wzajemnej (art. 395 § 1 i art. 492 k.c.), albo wynikającego z przepisów ustawy”.

Odnosząc przepisy prawa do opisu sprawy, należy wskazać, że skoro:

- o wcześniejszym rozwiązaniu umowy łączącej Strony zadecydowały względy ekonomiczne (w tym, wysokie koszty transportu towarów z Przedmiotu najmu do punktów

odbioru towarów (sklepów) oraz zbyt duża powierzchnia Przedmiotu najmu w stosunku do aktualnych potrzeb Spółki),

- wcześniejsze rozwiązanie umowy łączącej Strony nastąpiło za zgodą obu stron, ponieważ Państwa Spółce (jako najemcy) przysługiwało prawo wypowiedzenia Umowy

najmu ze skutkiem na 30 kwietnia 2021 r., pod warunkiem złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu najpóźniej w dniu 30 kwietnia 2020 r.

- w Porozumieniu Państwa Spółka oraz Wynajmujący ustaliliście, że Państwa Spółka zapłaci na rzecz Wynajmującego wynagrodzenie za odebranie przez Wynajmującego

Przedmiotu najmu w stanie, w jakim znajduje się on w dacie zawarcia Porozumienia oraz za wykonanie przez Wynajmującego prac naprawczych, powiększone o należny

VAT, obliczony w oparciu o właściwą stawkę.

to w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie.

Jak stwierdzono wyżej świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy. Tak rozumiane świadczenie wykonywane jest w uzgodnieniu i w interesie drugiej strony.

Wynagrodzenie, które Państwo wypłaciliście na rzecz Wynajmującego nie wiąże się z niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Zatem wypłatę kwoty pieniężnej zgodnie z treścią zawartego porozumienia na rzecz Wynajmującego należy traktować jako świadczenie ekwiwalentne, co wypełnia wskazaną przesłankę uznania tego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Porozumienie łączące Państwa Spółkę z Wynajmującym ma niewątpliwie charakter zobowiązaniowy. Bowiem druga strona zgadza się na zakończenie umowy najmu w zamian za otrzymane od Wnioskodawcy wynagrodzenie.

Przedmiotowe wynagrodzenie, które otrzymał Wynajmujący na podstawie zapisów porozumienia stanowi zatem formę wynagrodzenia za umownie uzgodnione działania. W analizowanym przypadku istnieje więc bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym z tego tytułu wynagrodzeniem.

Zatem wynagrodzenie, które jest należne Wynajmującemu na podstawie zawartego porozumienia stanowi wynagrodzenie za konkretne świadczenie usług, które wypełnia definicję usługi wskazaną w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Przechodząc do Państwa wątpliwości w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej Wynagrodzenie, wystawionej przez Wynajmującego, należy jeszcze raz podkreślić, że z cytowanych przepisów art. 86 wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi.

Jak wskazano w opisie sprawy, Państwa Spółka uznała, że rezygnuje z korzystania z Przedmiotu najmu ze względów ekonomicznych oraz powierzchnia przedmiotu najmu była zbyt duża w stosunku do aktualnych Państwa potrzeb. W związku z powyższym podjęliście Państwo decyzję o wypowiedzeniu umowy najmu. Zapłaciliście Państwo na rzecz Wynajmującego wynagrodzenie za odebranie Przedmiotu najmu, a rozliczenie z Wynajmującym z tytułu Wynagrodzenia zostało potraktowane jako podlegające opodatkowaniu VAT i udokumentowane przez Wynajmującego stosowną fakturą.

W świetle przedstawionego opisu sprawy i powołanych przepisów, należy stwierdzić, że Państwa Spółce, która jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT – na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT – przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Wynajmującego z tytułu usługi wykonanej na podstawie zawartego Porozumienia dotyczącego przedterminowego rozwiązania umowy najmu.

Spełniona bowiem zostanie podstawowa przesłanka warunkująca prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT jaką jest związek dokonanego nabycia z wykonywanymi przez Państwo czynnościami opodatkowanymi.

Wobec powyższego Państwa stanowisko w zakresie zadanego pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Ocena prawna Państwa stanowiska w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Państwo i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo

zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).