Interpretacja dotyczy momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług w sytuacji zwrotu równowartości przyznanych abonentowi ulg w przypadku jednostronnego, przedterminowego rozwiązania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez abonenta lub z jego winy. Organ podatkowy uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. Zgodnie z interpretacją, kwota uzyskana od abonenta na podstawie art. 57 ust. 6 Prawa telekomunikacyjnego jest wynagrodzeniem za świadczenie usług telekomunikacyjnych, a nie odszkodowaniem. W związku z tym obowiązek podatkowy powstaje w momencie wystawienia faktury VAT, a nie w chwili otrzymania płatności, jak twierdził wnioskodawca.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.
10 sierpnia 2021 r. wpłynął Pani wniosek z 10 sierpnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu zwrotu równowartości przyznanych abonentowi ulg w przypadku jednostronnego, dokonanego przez abonenta lub z winy abonenta, przedterminowego rozwiązania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Treść wniosku jest następująca:
W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Wnioskodawczyni zamierza jako tzw. Dostawca świadczyć usługi telekomunikacyjne abonentom. Usługi świadczone będą w oparciu o umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Ceny świadczonych usług określone zostaną w cenniku usług telekomunikacyjnych. Abonent zawierając z Dostawcą umowę będzie mógł skorzystać z cen określonych w cenniku zawierając tym samym umowę na czas nieokreślony. Będzie mógł również przystąpić do promocji, która w zamian za zobowiązanie terminowe będzie gwarantowała korzystniejsze warunki świadczenia usług. Korzystniejsze warunki polegać będą na udzieleniu ulg w opłatach cennikowych (zarówno abonamentowych jak i aktywacyjnych) w zamian za zobowiązanie terminowe (abonent zobowiąże się do korzystania z określonych usług przez określoną ilość miesięcy, tzw. minimalny okres wymagany do skorzystania z warunków promocyjnych). Długość zobowiązania terminowego oraz dokładne kwoty udzielonych ulg opisane zostaną w regulaminach promocji. Art. 57 ust. 6 Ustawy Prawo Telekomunikacyjne mówi o tym, iż: „W przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych (`(...)`) wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania”. W przypadku rozwiązania przez abonenta umowy zawartej na promocyjnych warunkach cenowych przed upływem minimalnego okresu wymaganego do skorzystania z warunków promocyjnych, Dostawca zamierza skorzystać z przysługującego mu prawa do obciążenia abonenta proporcjonalnie pomniejszoną kwotą udzielonych ulg. Roszczenie takie przysługiwać będzie Dostawcy niezależnie od przyczyn rozwiązania umowy, za wyjątkiem następujących sytuacji: - rozwiązania umowy przez abonenta z uwagi na niezaakceptowanie zmiany warunków umowy wprowadzonych przez Dostawcę, - rozwiązania umowy przez abonenta z uwagi na niezaakceptowanie podwyższenia cen określonych w cenniku, - rozwiązania umowy z winy Dostawcy, - rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, - rozwiązanie umowy z powodu śmierci abonenta. Roszczenie w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy będzie proporcjonalną (niewykorzystaną) częścią łącznej kwoty udzielonych ulg. Roszczenie takie nie będzie równe utraconym przed Dostawcę korzyściom i będzie ściśle związane z wysokością udzielonych przez Dostawcę ulg. Odszkodowania za przedterminowe rozwiązanie umowy będą obliczane a informacje o ich wysokości będą wysyłane do abonentów z wezwaniem do niezwłocznego ich uregulowania jednak bez wskazania konkretnego terminu płatności. Po otrzymaniu płatności z tego tytułu abonentowi zostanie wystawiona faktura VAT (podatek od towarów i usług).
Czy sam fakt obliczenia odszkodowań (ustalenia kwoty) oraz poinformowania abonentów o ich wysokości z jednoczesnym wezwaniem do niezwłocznego ich uregulowania bez wskazania konkretnego terminu płatności (bez otrzymania należności z tego tytułu) spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług?
W wyrokach C-295/17 i C-43/19 TSUE wskazuje, żeby odszkodowania za przedterminowe zerwanie umów telekomunikacyjnych uznać za czynności opodatkowane tożsame ze świadczeniem usług telekomunikacyjnych. Zgodnie z obowiązującym brzmieniem art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) Ustawy o podatku od towarów i usług obowiązek podatkowy w przypadku usług telekomunikacyjnych powstaje z chwilą wystawienia faktury. Z kolei art. 106i ust. 3 pkt 4 tej Ustawy stanowi, że w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności. Zgodnie z opisanym stanem przyszłym poza ustaleniem kwoty odszkodowań oraz poinformowaniem abonentów o ich wysokości a także wezwaniem do niezwłocznego ich uregulowania Wnioskodawczyni nie będzie wskazywała konkretnego terminu płatności w jakim abonent będzie zobowiązany je uregulować. W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawczyni nie będzie zobligowana do wystawienia faktury a tym samym w takiej sytuacji nie powstanie jeszcze obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług. W ocenie Wnioskodawczyni obowiązek podatkowy powstanie dopiero wtedy, kiedy otrzyma należność - wtedy też zostanie wystawiona faktura VAT.
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), dalej ustawa lub ustawa o VAT,
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy,
przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
W myśl art. 8 ust. 1 ustawy,
przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Z treści przywołanego przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.
Co do zasady każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:
1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.
Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.
Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku C-16/93 z dnia 3 marca 1994 r. pomiędzy R. J. Tolsma v. Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.
Odszkodowanie jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie o podatku od towarów i usług. Natomiast w świetle uregulowań zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740, ze zm.), dalej Kodeks cywilny, jest ono zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty.
Z przepisów art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że:
zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
Natomiast zgodnie z art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego:
w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Jak wskazuje art. 363 § 1 Kodeksu cywilnego:
naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.
Zatem szkoda to każdy uszczerbek, który dotyka poszkodowanego, zarówno o charakterze majątkowym, jak i niemajątkowym.
Zagadnienie kar umownych regulują przepisy art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że:
można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).
Przepis wprowadzający karę umowną ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Kara umowna może obejmować trzy grupy zdarzeń, a mianowicie: niewykonanie zobowiązania, nienależyte wykonanie zobowiązania w ogólności oraz konkretne uchybienia w zakresie sposobu wykonania zobowiązania. Ma na celu „naprawienie szkody”, a więc należy uznać, że jest ona swoistą postacią odszkodowania.
Zgodnie z art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. z 2021r., poz. 576), dalej Prawo telekomunikacyjne,
w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe.
Z przepisem tym koresponduje art. 3853 pkt 17 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że:
w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności nakładają na konsumenta, który nie wykonał zobowiązania lub odstąpił od umowy, obowiązek zapłaty rażąco wygórowanej kary umownej lub odstępnego.
Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że zamierza Pani świadczyć usługi telekomunikacyjne abonentom. Usługi świadczone będą w oparciu o umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Ceny świadczonych usług określone zostaną w cenniku usług telekomunikacyjnych. Abonent zawierając z Dostawcą umowę będzie mógł skorzystać z cen określonych w cenniku zawierając tym samym umowę na czas nieokreślony. Będzie mógł również przystąpić do promocji, która w zamian za zobowiązanie terminowe będzie gwarantowała korzystniejsze warunki świadczenia usług. Korzystniejsze warunki polegać będą na udzieleniu ulg w opłatach cennikowych w zamian za zobowiązanie terminowe (abonent zobowiąże się do korzystania z określonych usług przez określoną ilość miesięcy, tzw. minimalny okres wymagany do skorzystania z warunków promocyjnych). Długość zobowiązania terminowego oraz dokładne kwoty udzielonych ulg opisane zostaną w regulaminach promocji. W przypadku rozwiązania przez abonenta umowy zawartej na promocyjnych warunkach cenowych przed upływem minimalnego okresu wymaganego do skorzystania z warunków promocyjnych, Dostawca zamierza skorzystać z przysługującego mu prawa do obciążenia abonenta proporcjonalnie pomniejszoną kwotą udzielonych ulg. Roszczenie takie przysługiwać będzie Dostawcy niezależnie od przyczyn rozwiązania umowy, za wyjątkiem następujących sytuacji: - rozwiązania umowy przez abonenta z uwagi na niezaakceptowanie zmiany warunków umowy wprowadzonych przez Dostawcę, - rozwiązania umowy przez abonenta z uwagi na niezaakceptowanie podwyższenia cen określonych w cenniku, - rozwiązania umowy z winy Dostawcy, - rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, - rozwiązanie umowy z powodu śmierci abonenta. Roszczenie w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy będzie proporcjonalną (niewykorzystaną) częścią łącznej kwoty udzielonych ulg. Roszczenie takie nie będzie równe utraconym przez Dostawcę korzyściom i będzie ściśle związane z wysokością udzielonych przez Dostawcę ulg. Odszkodowania za przedterminowe rozwiązanie umowy będą obliczane, a informacje o ich wysokości będą wysyłane do abonentów z wezwaniem do niezwłocznego ich uregulowania jednak bez wskazania konkretnego terminu płatności. Po otrzymaniu płatności z tego tytułu abonentowi zostanie wystawiona faktura VAT.
Jak wynika z treści przywołanych przepisów, kwota uzyskana od abonenta na podstawie art. 57 ust. 6 Prawa telekomunikacyjnego jest jednostronnym ekwiwalentem pieniężnym wynikającym z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (umowy).
Mając na uwadze powyższe okoliczności należy stwierdzić, że uiszczana przez abonenta kwota pieniężna, określana jako roszczenie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, stanowi w istocie wynagrodzenie za świadczenie usług. W tym przypadku zapłata przez abonenta powyższego roszczenia ma charakter rekompensaty z tytułu wcześniej przyznanych – na podstawie umowy zawartej na czas określony – ulg w świadczeniu usług telekomunikacyjnych.
Zauważyć bowiem należy, że zawierając terminową umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, abonent zna warunki upoważniające go do skorzystania z promocyjnych cen, w tym kwotę ulgi jaka została mu przyznana, a także konsekwencje rozwiązania umowy przed terminem. Z kolei, gdy dojdzie do rozwiązania umowy przed terminem jej obowiązywania, przez abonenta lub z winy abonenta, obciąży Pani abonenta kwotą zwrotu równowartości przyznanych mu ulg, odpowiednio pomniejszonych za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Zawarta przez abonenta umowa będzie miała charakter odpłatny, a wysokość odpłatności będzie uzależniona od tego, czy dotrzymany będzie okres na jaki została zawarta. Przy czym w przypadku, gdy umowa będzie obowiązywała w całym okresie na jaki została zawarta, abonent poniesie niższy koszt usługi, uwzględniający zastosowaną ulgę. Natomiast w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy, przez abonenta lub z jego winy, koszt usługi będzie wyższy, ponieważ abonent będzie pozbawiony przyznanej pierwotnie ulgi, proporcjonalnie skorygowanej do czasu obowiązywania umowy.
W tym miejscu przywołać należy art. 29a ust. 1 ustawy, zgodnie z którym
podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego oraz przywołanego art. 29a ust. 1 ustawy, zwrot równowartości przyznanych abonentowi ulg, proporcjonalnie pomniejszonych za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania, będzie miał bezpośredni wpływ na cenę usługi telekomunikacyjnej, świadczonej przez Panią abonentowi. Konstrukcja umowy terminowej wskazuje bowiem jednoznacznie, że kwota zwracanych ulg, w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy, będzie stanowiła dla Pani zapłatę.
Rozwiązanie umowy przed terminem, przez abonenta lub z jego winy, z jednej strony oznacza koniec świadczenia usług przez Dostawcę, a z drugiej strony nakłada na abonenta obowiązek zapłaty/zwrotu proporcjonalnie skorygowanej kwoty ulg, które zostały mu przyznane w momencie zawierania umowy. Kwota odpowiednio skorygowanej ulgi, stanowiąca Pani roszczenie, będzie związana ze świadczeniem realizowanym w okresie obowiązywania umowy. Roszczenie o zwrot skorygowanej ulgi nie będzie miało charakteru odszkodowawczego, a będzie częścią należnego Pani wynagrodzenia.
W wyroku w sprawie C-295/17 TSUE stwierdził, że: „… kwota należna z tytułu niezachowania minimalnego okresu obowiązywania stanowi wynagrodzenie za usługi świadczone przez MEO, niezależnie od tego, czy klient realizuje prawo do korzystania z rzeczonych usług aż do końca minimalnego okresu obowiązywania (pkt 48).
W odniesieniu do wymogu, aby zapłacone kwoty stanowiły rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę, należy podkreślić, że usługa, która ma być świadczona, oraz kwota, na którą ma być wystawiony klientowi rachunek w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy w trakcie minimalnego okresu obowiązywania, zostały określone już w momencie zawarcia umowy (pkt 49).
Kwotę należną z tytułu niezachowania minimalnego okresu obowiązywania należy zatem postrzegać jako część łącznej ceny za świadczenie usług, podzielonej na miesięczne części, która w przypadku naruszenia obowiązku zapłaty staje się natychmiast wymagalna (pkt 50)”.
Z kolei w wyroku w sprawie C-43/19 TSUE wskazał w pkt 33: „W tym względzie Trybunał uznał, że ustaloną z góry kwotę otrzymywaną przez podmiot gospodarczy w przypadku przedterminowego rozwiązania przez jego klienta lub z przyczyn leżących po jego stronie umowy o świadczenie usług przewidującej minimalny okres związania umową, która to kwota odpowiada kwocie, jaką podmiot gospodarczy otrzymałby w pozostałej części tego okresu w braku takiego rozwiązania, należy uznać za wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usług, które podlega jako takie VAT, nawet jeśli rozwiązanie to pociąga za sobą dezaktywację produktów i usług przewidzianych przez tę umowę przed upływem minimalnego okresu związania umową (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 listopada 2018 r., MEO – Serviços de Comunicações e Multimédia, C 295/17, EU:C:2018:942, pkt 12, 45, 57; a także z dnia 3 lipca 2019 r., UniCredit Leasing, C 242/18, EU:C:2019:558, pkt 70)”.
Ponadto w wyroku C-43/19 TSUE stwierdził w pkt 50, że „ z uwagi na ogół powyższych rozważań na przedstawione pytania prejudycjalne trzeba odpowiedzieć, iż art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że kwoty otrzymane przez podmiot gospodarczy w przypadku przedterminowego rozwiązania z powodów leżących po stronie klienta umowy o świadczenie usług przewidującej przestrzeganie okresu lojalności [okresu związania umową] w zamian za przyznanie temu klientowi korzystnych warunków handlowych należy uznać za stanowiące wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu tego przepisu”.
Odnosząc powyższe stwierdzenia wynikające z orzecznictwa TSUE do przedmiotowej sprawy należy uznać, że w przypadku jednostronnego rozwiązania, przez abonenta lub z winy abonenta, umowy terminowej o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w myśl której przyznane zostały abonentowi ulgi, zwrot równowartości przyznanych ulg, proporcjonalnie pomniejszonych za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania, należy uznać za część świadczenia należnego z tytułu usług telekomunikacyjnych, zatem obowiązek podatkowy należy określić odpowiednio jak dla takich usług.
Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy,
obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 1b, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20, art. 21 ust. 1 i art. 138f.
Natomiast zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) ustawy o VAT,
obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych.
W myśl art. 19a ust. 7 ustawy,
w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.
Stosownie do art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy o VAT,
fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.
Opierając się na przedstawionym opisie sprawy należy stwierdzić, że abonent w oparciu o zawarte umowy, regulaminy i cenniki dokładnie wie na jakich warunkach zawiera umowę i jakie są kwoty przyznanych mu ulg oraz jakie kwoty będzie musiał uiścić w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy.
Z opisu wynika bowiem, że abonent zawierając z Dostawcą umowę będzie mógł skorzystać z cen określonych w cenniku zawierając tym samym umowę na czas nieokreślony lub też będzie mógł przystąpić do promocji, która w zamian za zobowiązanie terminowe będzie gwarantowała korzystniejsze warunki świadczenia usług. Korzystniejsze warunki polegać będą na udzieleniu ulg w opłatach cennikowych (zarówno abonamentowych jak i aktywacyjnych) w zamian za zobowiązanie terminowe (abonent zobowiąże się do korzystania z określonych usług przez określoną ilość miesięcy, tzw. minimalny okres wymagany do skorzystania z warunków promocyjnych). Długość zobowiązania terminowego oraz dokładne kwoty udzielonych ulg opisane zostaną w regulaminach promocji.
Jednocześnie z opisu wynika, że informacje o wysokości kwoty zwrotu będą wysyłane do abonentów z wezwaniem do niezwłocznego ich uregulowania jednak bez wskazania konkretnego terminu płatności. Po otrzymaniu płatności z tego tytułu abonentowi zostanie wystawiona faktura VAT.
Z powyższych okoliczności wynika więc, że abonent wie jakie kwoty, w jakim przypadku i że w trybie natychmiastowym są one wymagalne.
W przedmiotowej sprawie obowiązek podatkowy powstanie zatem z momentem przedterminowego rozwiązania umowy.
Wobec powyższego oceniając całościowo Pani stanowisko należało uznać je za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili