Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych zdarzeń przyszłych w podatku od towarów i usług jest prawidłowe w części dotyczącej pytania pierwszego i nieprawidłowe w części dotyczącej pytania drugiego.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

21 października 2021 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z dnia 8 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania z tytułu zbycia udziałów w działkach oraz podmiotu zobowiazanego do zafakturowania, zewidencjnowania i zadeklarowania ww. sprzedaży.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z dnia 26 listopada 2021 r. (wpływ 1 grudnia 2021 r.). Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1. Zainteresowany będący stroną postępowania:

Pani A.B.

2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

Pan C.B.

Opis zdarzeń przyszłych

Są Państwo właścicielami - na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej - 9908/10000 udziałów w nieruchomości łącznego obszaru 4.1686 ha położonej w A., gmina B., powiat C., województwo A., obejmującej działki gruntu nr 1, 2, 3, 4 i 5, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w C., Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer 123.

Pozostałe 92/10000 udziałów przypadają osobie trzeciej, będącej drugim członkiem wspólnoty lokalowej, na rzecz której została wydzielona odrębna własność jednego z opisanych niżej budynków rekreacyjnych (mającego status samodzielnego lokalu w rozumieniu ustawy o własności lokali).

Powyższą nieruchomość nabyli Państwo pozostając ze sobą w związku małżeńskim do majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską na podstawie umowy sprzedaży z dnia 24 kwietnia 2006 r. oraz ostatecznej decyzji o przekształceniu prawa użytkowania gruntu w prawo własności z dnia 4 września 2014 r. wydanej przez Starostę C.

Działki gruntu nr 1, 2, 3, 4 i 5 zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego fragmentów wsi A., gmina B., zatwierdzonego Uchwałą Rady Gminy B. Nr `(...)` z dnia `(...)` 2011 r. (`(...)`) zostały objęte symbolami:

‒R-13.UT - Strefa rekreacji - tereny usług turystyki i wypoczynku (działka gruntu nr 1),

‒R-14.US, UT - Strefa rekreacji - tereny sportu i rekreacji, tereny usług turystyki i wypoczynku (działka gruntu nr 2, 3 i 5),

‒R-13.UT - Strefa rekreacji - tereny usług turystyki i wypoczynku oraz R-14.US, UT - Strefa rekreacji - tereny sportu i rekreacji, tereny usług turystyki i wypoczynku (działka gruntu nr 4).

Powyższe działki gruntu zostały zabudowane xx jednokondygnacyjnymi budynkami rekreacyjnymi o konstrukcji drewnianej i parkingiem, które w rozumieniu ustawy o własności lokali stanowią aktualnie samodzielne lokale, lecz ich własność nie została na tę chwilę wyodrębniona, lecz zostanie wyodrębniona z chwilą sporządzenia umowy sprzedaży. Działka nr 5 obszaru 0.0788 ha jest niezabudowana, nie jest uzbrojona w media, stanowi drogę wewnętrzną.

Cała powyższa nieruchomość funkcjonalnie stanowi jedną całość.

Całość nakładów na powyższych działkach (w szczególności budowa budynków rekreacyjnych stanowiących aktualnie samodzielne lokale w rozumieniu ustawy o własności lokali) została poczyniona przez spółkę z jej środków. Spółka ta miała prawo dysponowania tymi gruntami na cele budowlane na podstawie zawartej z Państwem umowy przedwstępnej sprzedaży z dnia 5 września 2011 r. Zgodnie z par. 5 tej umowy, spółka uzyskała pełnomocnictwo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, a w szczególności na przygotowanie i realizację na przedmiotowej nieruchomości inwestycji polegającej na budowie osiedli domów (włącznie z przyłączeniami mediów, podziałami działek, pracami architektonicznymi, pozwoleniami na budowę, etc.). Jak wskazano w umowie wszelkie koszty związane z powyższymi pracami w całości ponosi spółka. Nie doszło do zawarcia umowy przyrzeczonej w związku z zawarciem w dniu 5 września 2011 r. ze spółką umowy przedwstępnej.

Następnie spółka sprzedała nakłady w postaci domków rekreacyjnych, mających aktualnie status samodzielnych lokali, których własność nie została wyodrębniona osobom trzecim w drodze umów kupna-sprzedaży, jako czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT (podatek od towarów i usług) od nakładów został przez te osoby uiszczony na rzecz spółki).

Jednocześnie osoby te (nabywcy nakładów) zawarły z Panią A.B. umowy dzierżawy gruntów, na mocy których dany nabywca domku wziął w dzierżawę oznaczoną cześć działki gruntu i prawo do korzystania z działki wspólnej określonej jako drogi dojazdowe, parking, plaża (w tym pomost i keja).

Zamierzają Państwo sprzedać aktualnym właścicielom nakładów, tj. budynków rekreacyjnych stanowiących samodzielne lokale w rozumieniu ustawy o własności lokali, własność udziałów w gruncie, na którym nakłady posadowiono. Sprzedaż nastąpi w drodze umów ustanowienia odrębnej własności lokali i sprzedaży lokali wraz z odpowiednim udziałem w nieruchomości wspólnej, w tym we wskazanych działkach gruntu. Wynagrodzenie należne będzie obejmowało tylko udział w gruncie (bez wartości nakładów). Wynagrodzenie będzie odpowiadało wartości rynkowej udziału w gruncie.

Są Państwo podatnikami podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni pod numerami NIP odpowiednio 1 oraz 2. Mając na względzie, że to Pani A.B. jest stroną powyższych umów dzierżawy, chcieliby Państwo przyjąć, że podatnikiem z tytułu dostaw powyższych udziałów w gruncie będzie Pani A.B. (która w całości zadeklaruje podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego, bez jakichkolwiek odliczeń), a nie Pan C.B., który jest podatnikiem VAT z tytułu prowadzonego gospodarstwa rolnego i najmu innych nieruchomości. Stąd przedmiotowa dostawa nieruchomości miałaby zostać w całości zafakturowana, zaewidencjonowana i zadeklarowana przez Panią A.B.

Pani A.B. jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wielokrotności sprzedaży działek oraz z tytułu dzierżaw działek. Nie prowadzi innej działalności.

Zakupione do majątku wspólnego udziały w działkach gruntu nr 1,2, 3, 4 i 5 nie zostały przekazane do działalności gospodarczej Pani A.B.

Pytanie (oznaczone we wniosku nr 1)

Czy podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług w przypadku przeniesienia prawa własności udziałów w opisanych działkach gruntu na właścicieli nakładów (tj. domków rekreacyjnych mających status samodzielnych lokali) będzie przyjęte wynagrodzenie obejmujące wyłącznie wartość rynkową udziału w gruncie przynależnym do wyodrębnianej, a następnie sprzedawanej własności lokalu (bez uwzględnienia wartości nakładów poczynionych na nieruchomości, tj. wybudowanego lokalu)?

Pytanie (oznaczone we wniosku nr 2)

Czy cała podstawa opodatkowania i cała kwota podatku należnego z tytułu planowanej sprzedaży udziałów w gruncie może być zafakturowana, zaewidencjonowana i zadeklarowana przez Panią A.B.?

Państwa stanowisko w sprawie dotyczące pytania nr 1

Podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług w przypadku przeniesienia prawa własności udziałów w opisanych działkach gruntu na właścicieli nakładów (tj. domków rekreacyjnych mających status samodzielnych lokali) będzie przyjęte wynagrodzenie obejmujące wyłącznie wartość rynkową udziału w gruncie przynależnym do wyodrębnianej, a następnie sprzedawanej własności lokalu (bez uwzględnienia wartości nakładów poczynionych na nieruchomości tj. wybudowanego lokalu).

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W przypadku przedmiotowej nieruchomości, zabudowanej przez spółkę (a nie przez Zainteresowanych), przedmiotem odpłatnego zbycia na gruncie podatku od towarów i usług mogą być wyłącznie grunty, a nie znajdujące się na nich nakłady, nie poczynione przez dostawcę. Zatem Zainteresowani, jako ekonomiczni dysponenci gruntów, nie dysponują w tej sytuacji możliwością rozporządzania posadowionym na nich budynkami i budowlami, gdyż nigdy nie stanowiły one ich własności ekonomicznej (nakłady nie zostały przez nich poczynione), a więc nie mogą dokonać dostawy budynków i budowli. Innymi słowy, Zainteresowani jedynie w przypadku gruntów mogą dokonać przeniesienia prawa do rozporządzenia nimi jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, nie mogąc tego uczynić w stosunku do znajdujących się na gruncie nakładów.

Powyższe jest zgodne z tezami orzeczeń sądowych. Jak przykładowo wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 września 2018 r., sygn. akt I FSK 1274/16 „W przypadku sprzedaży dzierżawcy dzierżawionego gruntu, z posadowionym na nim budynkiem, na rzecz którego poczynił on samodzielne nakłady, dające mu możliwość rozporządzania nim jak właściciel, art. 7 ust. 1 i art. 29 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm, dalej: u.p.t.u. - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.) oraz art. 43 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 2 pkt 33 u.p.t.u. (w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r.) rozumieć należy w ten sposób, że przedmiotem dostawy jest jedynie grunt, mający charakter terenu budowlanego, co oznacza opodatkowanie takiej dostawy stawką podstawową.”

Ponadto jak wynika z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 lipca 2020 r., sygn. akt I SA/Lu 269/20 „Cywilna nierozłączność gruntu i budynku nie stanowiącego odrębnego przedmiotu własności nie oznacza jednak, że w każdym przypadku przedmiotem dostawy w zakresie podatku od towarów i usług będzie budynek.” Jak orzekł NSA w wyroku z dnia 10 stycznia 2013 r. sygn. akt I FSK 310/12 „nie można uznać, że przedmiotem dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 1 u.p.t.u. będzie budynek nierozerwalnie związany z gruntem, jeżeli budynek został zbudowany przez nabywcę z własnych środków bez udziału właściciela gruntu, a cena zbycia została tak skalkulowana, że nie obejmuje wartości tego budynku.”

Również w sprawie rozstrzyganej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 28 lipca 2015 r., sygn. akt I SA/Rz 512/15 organ interpretujący (nie było to przedmiotem sporu przed Sądem) w sprawie, która również dotyczyła przeniesienia własności działek w trybie art. 231 Kodeksu cywilnego stwierdził, że: „Zatem nawet jeśli z punktu widzenia prawa cywilnego, na kupującego (spółkę) formalnie przejdzie prawo własności budynków i urządzeń trwale z gruntem związanych z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, to biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpi dostawa towarów, jakimi będą te budynki i urządzenia, gdyż ich właścicielem ekonomicznym będzie już wcześniej spółka, a nie wnioskodawca. Minister podkreślił przy tym, że co do zasady ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności. Tak więc nawet jeśli dojdzie do przeniesienia własności budynków i urządzeń jako części składowych nieruchomości, nie zaistnieje jednocześnie dostawa tych towarów na gruncie ustawy o VAT.”

Państwa stanowisko w sprawie dotyczące pytania nr 2

Cała podstawa opodatkowania i cała kwota podatku należnego z tytułu planowanej sprzedaży udziałów w gruncie może być zafakturowana, zaewidencjonowana i zadeklarowana przez Panią A.B.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W myśl art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Zgodnie z brzmieniem art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku. Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym (art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Należy zaznaczyć, że autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego podmiot dokonujący dostawy nieruchomości będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy dostawa ta będzie wykonywana w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Jeżeli przedmiotem dostawy jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje dostawy we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej).

W opisanym stanie faktycznym oboje małżonkowie są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT, jednak małżonkowie przyjmują, że w zakresie dostaw nieruchomości podatnikiem jest Pani A.B. (która w całości deklaruje podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego, bez jakichkolwiek odliczeń), a nie Pan C.B., który jest podatnikiem VAT z tytułu prowadzonego gospodarstwa rolnego i najmu innych nieruchomości. Stąd również przedmiotowa dostawa nieruchomości miałaby zostać w całości zafakturowana, zaewidencjonowana i zadeklarowana przez Panią A.B..

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe w części dotyczącej pytania pierwszego i nieprawidłowe w części dotyczącej pytania drugiego.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.),

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy,

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy,

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy,

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości.

Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”,

Państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

a) określone udziały w nieruchomości,

b) prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,

c) udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Jak stanowi art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług,

Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl ust. 6 pkt 1 ww. artykułu,

Podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy,

W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Na mocy art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, ze. zm.),

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

Do dzierżawy – stosownie do brzmienia art. 694 Kodeksu cywilnego - stosuje się odpowiednio przepisy o najmie z zachowaniem przepisów poniższych.

W myśl art. 676 Kodeksu,

Jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Na podstawie art. 705 Kodeksu,

Po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy.

Jak należy wnioskować z ww. przepisów prawa cywilnego, przedmiotem sprzedaży zawsze jest grunt wraz ze wszystkimi budynkami i urządzeniami trwale z tym gruntem związanymi. Jednocześnie wydzierżawiający jest właścicielem budynków/budowli/nasadzeń wzniesionych/posadowionych na dzierżawionych gruntach. Sposób rozliczenia się przez strony umowy dzierżawy w związku z ulepszeniami poczynionymi przez dzierżawcę na rzecz dzierżawioną, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku dzierżawy, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, co wynika z art. 353¹ Kodeksu cywilnego.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że roszczenie o zwrot nakładów ulepszających powstaje z chwilą dokonania przez wydzierżawiającego wyboru pomiędzy uprawnieniami z art. 676 Kodeksu cywilnego.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa, a zwłaszcza art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres, niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towarów (w sensie cywilnoprawnym). Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe transakcji sprzedaży nieruchomości należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

Podkreślić przy tym należy, że co do zasady, ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności.

Jak wcześniej wskazano, z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, przy czym chodzi tutaj o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzenia nią w sensie prawnym.

Zatem w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzeczeniu TSUE w sprawie C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V., w którym Trybunał wyraził pogląd, że „wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Zatem TSUE definiując wyrażenie „dostawa towarów”, akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności.

Analiza przedstawionych zdarzeń przyszłych i powołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że dzierżawa na rzecz właścicieli domów przedmiotowej nieruchomości (udziałów w działkach gruntu nr 1, 2, 3, 4 i 5), nabytych uprzednio przez Państwo do majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską, spowodowało, że nieruchomość ta straciła przymiot majątku osobistego, gdyż nie była wykorzystywana na potrzeby prywatne jej wspówłaścicieli.

Z kolei wykorzystywanie działek w sposób ciągły dla celów zarobkowych (a więc ich dzierżawa) wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 powołanej ustawy definicję działalności gospodarczej.

Zatem, w ocenie tut. organu, należy uznać, że planowana sprzedaż udziałów w przedmiotowych działkach, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, która podlega – zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu, będzie dostawą dokonaną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Biorąc pod uwagę okoliczności wskazane w opisie zdarzeń przyszłych należy stwierdzić, że skoro przed sprzedażą udziałów w ww. nieruchomości nie dojdzie do rozliczenia nakładów (w postaci wybudowanych domów) poniesionych na działkach gruntu nr 1, 2, 3, 4 to nie można uznać, że obiekty te (domy), na dzień dostawy, bedą stanowiły Państwa własność. Zatem w świetle ustawy o podatku od towarów i usług – w ramach planowanej dostawy nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozprządznia tymi obiektami (towarami) jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym). Wobec powyższego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie na gruncie prawa podatkowego w ramach transakcji sprzedaży w stosunku do działek zabudowanych domami (nr 1, 2, 3, 4) nastąpi dostawa wyłącznie gruntu, a nie ww. obiektów (nakłdów) wraz z gruntem, bowiem w odnieseinu do tych działek jesteście Państwo właścicielami wyłącznie gruntu, natomiast ww. obiekty posadowione na gruncie stanowią odrębną ekonomiczną własność innych podmiotów, tj. dotychczasowych dzierżawców. W konsekwencji powyższego podstawą opdatkowania, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, będzie zapłata, a więc wynagrodzenie równe wartości rynkowej udziałów w działkach gruntu (bez wartości poniesionych przez dzierżawców nakładów), otrzymana od nabywców tych udziałów, pomniejszona o podatek.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195–221 Kodeksu cywilnego.

Z treści art. 195 Kodeksu cywilnego wynika, że

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego,

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Jak stanowi art. 198 ustawy Kodeks cywilny,

Każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela, a rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W tym miejscu należy zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

Stosownie do art. 31 § 1 powołanego wyżej Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,

Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,

W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,

Oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny.

Na podstawie § 2 powyższego artykułu,

Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,

Zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,

Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 tej ustawy podlega opodatkowaniu tym podatkiem, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy,

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Należy wskazać, że małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w cytowanym wyżej art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębnie działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa. W konsekwencji, podatnikiem podatków od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegających opodatkowaniu.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w zakresie przedmiotu sprzedaży.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy,

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE,

„Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy 2006/112/WE wskazano, że

Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. „Teren budowlany” to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE,

Opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji prawa wspólnotowego wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – jak wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Jak stanowi art. 99 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług,

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2–10, art. 130c, art. 133 i art. 138g ust. 2.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 powołanej ustawy,

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

2. wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;

3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:

a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,

c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.

W myśl ust. 2 ww. artykułu,

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Z kolei na podstawie ust. 3 tegoż artykułu,

Na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:

a) czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4,

b) czynności, o których mowa w art. 106a pkt 3 i 4,

1a) otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:

a) przypadku, gdy zapłata dotyczy czynności, o których mowa w art. 19a ust. 1b i ust. 5 pkt 4 oraz art. 106a pkt 3 i 4,

b) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

‒ jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

W świetle art. 109 ust. 3 ustawy,

Podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku i sporządzenie informacji podsumowującej, w szczególności dane dotyczące:

1. rodzaju sprzedaży i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, w tym korekty podatku należnego, z podziałem na stawki podatku;

2. kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego, w tym korekty podatku naliczonego;

3. kontrahentów;

4. dowodów sprzedaży i zakupów.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że oboje Państwo (nie posiadając rozdzielności majątkowej) prowadzą działalność gospodarczą i są zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku od towarów i usług. Okoliczności sprawy nie wskazują, że udziały w przedmiotowych działkach nabyte zostały w celu wykorzystywania ich wyłącznie w działalności gospodarczej prowadzonej przez Panią A.B.. Wspólnie zawarliście Państwo umowę przedwstępną sprzedaży ww. nieruchomości, udzielono przyszłemu nabywcy (Spółce) pełnomocnictwa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (budowę osiedli domów). Zatem przedmiotowe działki nie były od momentu ich nabycia wykorzystywane wyłącznie przez Panią A.B. w jej działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że ustrój wspólności małżeńskiej – jak wynika z powołanych przepisów prawa cywilnego – określa równe prawa majątkowe dla obydwu małżonków, należy stwierdzić, że dokumentując sprzedaży udziałów w działkach gruntu, zobowiązani będą Państwo, jako zarejestrowani już podatnicy podatku od towarów i usług, wystawić, każdy we własnym imieniu, faktury (uwzględniając zapisy art. 106b ust. 1, 2 i 3 powołanej ustawy) na sprzedaż udziałów w części przypadającej na każdego współwłaściciela. W konsekwencji, w ewidencji sprzedaży prowadzonej na potrzeby podatku od towarów i usług zarówno Pani A.B. jak i Pan C.B. powinni ująć sprzedaż swoich udziałów a w deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy wykazać wartość sprzedaży i podatku należnego (w przypadku jego wystąpienia) z tytułu dokonanej dostawy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

‒ Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa:

Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego).

‒ Zainteresowani ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

‒ Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań). Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

‒ W przypadku podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług sprzedaży udziałów w przedmiotowych działkach, w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku przy ich sprzedaży możliwe jest złożenie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a w celu uzyskania informacji dotyczącej stawki VAT, możliwe jest złożenie wniosku WIS-W, aby otrzymać Wiążącą Informację Stawkową.

‒ Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Ma Pani (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, ze zm.).