Interpretacja dotyczy oceny skutków podatkowych w podatku od towarów i usług związanych ze sprzedażą przez Wnioskodawcę niezabudowanej działki gruntu nr 1, której jest współwłaścicielem. Organ stwierdził, że sprzedaż tej działki podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT, oddając tę nieruchomość w odpłatny najem. Działka nr 1 została przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, co kwalifikuje ją jako teren budowlany, a nie teren niezabudowany zwolniony z VAT. Organ uznał również, że Wnioskodawca nie może skorzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ponieważ nabycie tej nieruchomości nie było zwolnione z VAT, a także nie była wykorzystywana wyłącznie do działalności zwolnionej. W związku z tym, sprzedaż działki nr 1 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia tego podatku.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest:
‒ nieprawidłowe w części dotyczącej braku opodatkowania transakcji sprzedaży niezabudowanej działki gruntu nr: 1, której jest Pan współwłaścicielem;
‒ prawidłowe w części dotyczącej braku możliwości zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług sprzedaży niezabudowanej działki gruntu nr: 1, której jest Pan współwłaścicielem.
3 listopada 2021 r. wpłynął Pana wniosek z 28 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług. Uzupełnił go Pan 23 grudnia 2021 r. Treść wniosku jest następująca:
Jest Pan polskim rezydentem podatkowym, nieprowadzącym pozarolniczej działalności gospodarczej, prowadzącym działalność rolniczą, nie jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2005 r. wraz z „ówczesną״ żoną nabył Pan nieruchomość gruntową o powierzchni 6,4218 ha. Na przedmiotowej nieruchomości prowadzona była działalność rolnicza, dla której przyznawane były dopłaty ze środków Unii Europejskiej.
Na mocy decyzji burmistrza miasta z 26 grudnia 2019 r., na Pana wniosek przedmiotowa nieruchomość została podzielona na 43 działki. Przedmiotowe nieruchomości po podziale objęte są miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako tereny przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe. Zamierza Pan zbyć przedmiotowe nieruchomości i w tym celu zamieścił ogłoszenie w biurze pośrednictwa sprzedaży nieruchomości. Wątpliwości Pana dotyczą opodatkowania sprzedaży nieruchomości podatkiem od towarów i usług.
W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan:
Odpowiadając na pytanie „Czy posiadał/posiada Pan status rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy, czyli rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych – jeżeli tak, należało wskazać w jakim okresie?”, wskazał Pan, że: „Nie. Wnioskodawca nie posiada statusu rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy”.
W odpowiedzi na pytanie o doprecyzowanie „informacji identyfikujących działki mające być przedmiotem wniosku, tj. ilości i numerów działek wyodrębnionych geodezyjnie, w stosunku do których oczekuje Pan wydania interpretacji indywidualnej״, wskazał Pan, że „Sprzedawane działki to:
‒ 2;
‒ 20-63״
Ponadto wskazał Pan, że przedmiotem wniosku jest sprzedaż działki o numerze 1.
‒ jakie budynki, budowle w rozumieniu art. 3 pkt 2 i pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U z 2020 r., poz. 1333 ze zm.) znajdują się na danej działce?
‒ kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie (zajęcie, oddanie do używania, rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne) tych budynków, budowli?
‒ czy pomiędzy pierwszym zasiedleniem budynku, budowli lub ich części, a ich dostawą upłynie okres dłuższy niż 2 lata?
‒ czy w odniesieniu do budynku, budowli lub ich części ponosił/będzie ponosił Pan, do dnia zbycia wydatki na ich ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiące co najmniej 30% ich wartości początkowej?
‒ kiedy wydatki te zostały poniesione oraz czy budynek, budowla lub ich część po ulepszeniach był w całości oddany do używania i kiedy to nastąpiło (należało wskazać dokładną datę)?
‒ czy od wydatków na ulepszenie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego?,
wskazał Pan: „Przedmiotem sprzedaży są nieruchomości gruntowe niezabudowane״.
wskazał Pan, że „Jestem współwłaścicielem działek, które stanowią współwłasność byłych małżonków״.
‒ czy nabycie tej nieruchomości było czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług udokumentowaną fakturą z wykazaną kwotą podatku?״,
wskazał Pan, że „działki zostały nabyte w drodze kupna na mocy aktu notarialnego. Jako sprzedaż gruntu niezabudowanego niestanowiącego terenu budowlanego transakcja była zwolniona z VAT (podatek od towarów i usług)״.
Jednocześnie sprostował Pan datę nabycia przedmiotowej nieruchomości gruntowej. „Datą nabycia jest 4 lutego 2005 r.״
wskazał Pan, że „sprzedaż gruntu niezabudowanego niestanowiącego terenu budowlanego transakcja była zwolniona z VAT, w związku z tym nie przysługiwało mi prawo odliczenia podatku naliczonego״.
‒ czy będąca przedmiotem planowanej sprzedaży nieruchomość – działki były wykorzystywane przez Pana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku?
‒ jeżeli tak, to poproszono aby wskazał Pan jaka to działalność i na jakiej podstawie prawnej działalność ta korzystała ze zwolnienia״,
wskazał Pan, że „przedmiotowa nieruchomość została wynajęta Spółce A.sp. z o.o., której udziałowcami i jednocześnie członkami zarządu byli Wnioskodawca wraz z „byłą małżonką״. Spółka nie prowadziła na przedmiotowej nieruchomości żadnej działalności a nieruchomość miała służyć inwestycji, która nie „wyszła״ nigdy poza fazę projektu. Na nieruchomości nie zostały poczynione żadne nakłady. Czynsz najmu należny właścicielom gruntu został Spółce umorzony więc faktycznie najem odbywał się nieodpłatnie״.
‒ jeśli tak, to w jakich okresach i komu (jakiemu podmiotowi) Pan je wynajmował/wydzierżawiał/udostępniał,
‒ czy były to umowy odpłatne?״,
wskazał Pan, że „Tak. W okresie od 16.04.2015 do 13.08.2019 przedmiotowy grunt został oddany w najem Spółce A.sp. z o.o. Cała należna kwota została umorzona przez Wspólników. Spółka A.była spółką celową założoną w dniu 24.02.2015r dla budowy farmy fotowoltaicznej i kapitał spółki należał w 100% do Wnioskodawcy i jego byłej małżonki״.
wskazał Pan, że „nie było zbiorów״.
wskazał Pan, że „w celu ich odsprzedaży, której celem jest chęć uzyskania kapitału na realizacje własnego celu mieszkaniowego oraz przekazanie środków na realizację celów mieszkaniowych własnych dzieci״.
wskazał Pan, że „Wnioskodawca״.
wskazał Pan, że „Tak. Decyzja o warunkach zabudowy została wydana wydane przez Burmistrza Miasta B. w dniu 17.11.2018 na budowę 42 domów jednorodzinnych dla działki nr 100 obręb X w B.״.
wskazał Pan, że „Wnioskodawca nie podejmował i nie będzie podejmował wymienionych w pytaniu lub innych nakładów finansowych celem podniesienia wartości sprzedawanych działek״.
‒ ile i jakie to były nieruchomości?
‒ kiedy i w jaki sposób wszedł Pan w posiadanie tych nieruchomości?
‒ w jakim celu nieruchomości te zostały przez Pana nabyte?
‒ w jaki sposób nieruchomości były wykorzystywane przez Pana od momentu wejścia w ich posiadanie do chwili sprzedaży?
‒ kiedy Pan dokonał ich sprzedaży i co było przyczyną ich sprzedaży?
‒ ile nieruchomości zostało przez Pana sprzedanych i jakiego rodzaju były to nieruchomości (niezabudowane czy zabudowane, a jeśli zabudowane - to czy były to nieruchomości mieszkalne czy użytkowe)?
‒ czy z tytułu sprzedaży którejkolwiek nieruchomości był Pan zobowiązany zarejestrować się jako podatnik VAT - jeśli tak to proszę wskazać jaka to była nieruchomość i kiedy nastąpiła sprzedaż?
‒ Ile i jakie nieruchomości planuje Pan sprzedać w przyszłości?״,
wskazał Pan, że „Wnioskodawca nie dokonywał w ostatnim, mającym znaczenie dla niniejszej sprawy okresie żadnej innej sprzedaży nieruchomości. W związku z tym nie dokonywał Pan rejestracji dla celów VAT. Środki nie zostały wydatkowane״.
Ponadto wyjaśnił Pan, że opłata 80 zł wniesiona w dniu 26 października 2021 r. dotyczy sprzedaży działki o numerze księgi wieczystej 1.
Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego sprzedaż przez Pana działki numer 1, której jest Pan współwłaścicielem podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako sprzedaż terenów budowlanych?
Czy w przypadku uznania Pana stanowiska w pytaniu pierwszym za nieprawidłowe oraz w świetle przedstawionego stanu faktycznego, będzie Pan mógł skorzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług?
Ad. 1
Zdaniem Pana, na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm. - dalej jako u.p.t.u.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają:
odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Z kolei art. 15 ust. 1 wskazuje, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza w rozumieniu podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Pana zdaniem, w związku z „nabyciem״ przedmiotowej nieruchomości w ramach prowadzonej działalności rolniczej, nie można uznać „jej" za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu powyższych przepisów prawa.
Poza złożeniem oferty w biurze nieruchomości i podziałem nieruchomości na kilka działek nie dokonywał Pan aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, nie angażował środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W Pana ocenie, nie należy zatem uznawać Pana za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 u.p.t.u., a więc za podatnika podatku od towarów i usług.
Ad. 2
Zdaniem Pana, zgodnie z art. 2 pkt 33 u.p.t.u. za tereny budowlane uznaje się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W Pana ocenie, przedmiotem sprzedaży będą tereny budowlane, o których mowa w powyższym przepisie.
Jednocześnie, gdyby wydana interpretacja indywidualna nie podzielała Pana zdania to w Pana ocenie nie mógłby skorzystać ze zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9. u.p.t.u. z uwagi na przedmiot sprzedaży, którym są tereny budowlane.
Na mocy art. 113 u.p.t.u. zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Do wartości sprzedaży, w ramach powyższego limitu nie wlicza się:
1a) sprzedaży na odległość towarów importowanych, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem na terytorium kraju;
a) transakcji związanych z nieruchomościami,
b) usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7,12 i 38-41,
c) usług ubezpieczeniowych
– jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
Zdaniem Pana w przypadku uznania stanowiska dotyczącego pytania pierwszego za nieprawidłowe, dokonując sprzedaży działek budowlanych po jednej w roku, tym samym nie przekraczając w każdym roku wartości sprzedaży 200.000 zł, nie będzie podlegała zwolnieniu na mocy art. 113 ust. 1 i 9 u.p.t.u.
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w zakresie pytania pierwszego jest nieprawidłowe, w zakresie pytania drugiego jest prawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy:
przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ww. ustawy:
przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady:
państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:
określone udziały w nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek, udziałów w działkach), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:
przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.
Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy:
podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy:
działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.
Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.
Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady:
„podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.
Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazano, że:
państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.
Jak stanowi ust. 3 ww. artykułu:
„teren budowlany” to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie.
Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady,
odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.
Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.
Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.
Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.
Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku, wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.
W niniejszej sprawie należy również odwołać się do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), z którego wynika, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.
Z ww. orzeczenia wynika również, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.
Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.
Wskazać należy, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.
Na podstawie art. 659 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.):
przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.
Stosownie do art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego:
czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.
Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.
W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).
Istota umowy najmu wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz najemcy. Najemca za oddaną mu w najem rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.
Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie najmu, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywane jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.
Uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.
Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika m.in., że jest Pan polskim rezydentem podatkowym, prowadzącym działalność rolniczą, nieprowadzącym pozarolniczej działalności gospodarczej, nie jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2005 r. wraz z byłą żoną nabył Pan nieruchomość gruntową o powierzchni 6,4218 ha. Na przedmiotowej nieruchomości prowadzona była działalność rolnicza, dla której przyznawane były dopłaty ze środków Unii Europejskiej. Wystąpił Pan z wnioskiem o zmianę zapisów zawartych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla działek mających być przedmiotem wniosku. Decyzja o warunkach zabudowy została wydana przez Burmistrza Miasta B. w dniu 17 listopada 2018 r. na budowę 42 domów jednorodzinnych dla działki nr 100 obręb 9 w B. Na Pana wniosek na mocy decyzji burmistrza miasta z 26 grudnia 2019 r., przedmiotowa nieruchomość została podzielona na 43 działki. Przedmiotowe nieruchomości po podziale objęte są miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako tereny przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe. Zamieścił Pan ogłoszenie w biurze pośrednictwa sprzedaży nieruchomości. Działki zostały nabyte w drodze kupna na mocy aktu notarialnego. Jako sprzedaż gruntu niezabudowanego niestanowiącego terenu budowlanego transakcja była zwolniona od podatku od towarów i usług, w związku z tym nie przysługiwało Panu prawo odliczenia podatku naliczonego.
W okresie od 16 kwietnia 2015 r. do 13 sierpnia 2019 r. przedmiotowy grunt został oddany w najem Spółce A.sp. z o.o. Spółka A. była spółką celową założoną 24 lutego 2015 r. dla budowy farmy fotowoltaicznej. Kapitał spółki należał w 100% do Pana i „byłej małżonki". Udziałowcami i jednocześnie członkami zarządu byli Pan wraz z byłą żoną. Spółka nie prowadziła na przedmiotowej nieruchomości żadnej działalności a nieruchomość miała służyć inwestycji, która nie wyszła nigdy poza fazę projektu. Na nieruchomości nie zostały poczynione żadne nakłady. Cała należna kwota została umorzona przez Wspólników, więc faktycznie najem odbywał się nieodpłatnie. Obecnie zamierza Pan sprzedać działkę nr 1, której jest Pan współwłaścicielem, w celu uzyskania kapitału na realizacje własnego celu mieszkaniowego oraz przekazanie środków na realizację celów mieszkaniowych własnych dzieci. Nie podejmował i nie będzie Pan podejmował innych nakładów finansowych celem podniesienia wartości sprzedawanych działek.
Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że w przypadku zbycia przez Pana niezabudowanej działki (stanowiącej współwłasność) z wydanymi warunkami zabudowy numer 1, która w okresie od 16 kwietnia 2015 r. do 13 sierpnia 2019 r. była oddana w najem Spółce A.sp. z o.o. nie będzie zbywał Pan majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej.
Opisane przez Pana okoliczności sprawy wskazują, że podejmowane działania oraz dokonane czynności (najpierw oddanie działki na okres od 16 kwietnia 2015 r. do 13 sierpnia 2019 r. w odpłatny najem, następnie wystąpienie o zmianę zapisów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, podział działki, ogłoszenie w biurze pośrednictwa sprzedaży) wykluczają sprzedaż działki 1 (której jest Pan współwłaścicielem) w ramach zarządu majątkiem prywatnym. W analizowanej sprawie występują okoliczności, które wskazują, że przedmiotowa sprzedaż będzie stanowić działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, i z tytułu tej transakcji będzie Pan podatnikiem podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.
Istota umowy dzierżawy/najmu wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy/najemcy. Dzierżawca/najemca za oddaną mu w dzierżawę/najem rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem. Umorzenie czynszu nie zmienia charakteru świadczenia na nieodpłatne. Umarzając czynsz Spółce zrezygnował Pan jedynie z dochodzenia należnej wierzytelności.
Zatem powyższe postępowanie w analizowanej sprawie jest charakterystyczne dla podmiotów występujących profesjonalnie w obrocie gospodarczym. Zatem nie cele osobiste a cele gospodarcze leżą u podstaw Pana działania, wobec czego sprzedaż niezabudowanej działki numer 1, której jest Pan współwłaścicielem nie będzie stanowiła rozporządzania majątkiem osobistym. Sprzedaż przedmiotowej działki wpisuje się w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
W związku z powyższym, skoro w przedmiotowej sprawie wystąpiły przesłanki stanowiące podstawę uznania Pana za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność dostawy własności/współwłasności niezabudowanej działki numer 1, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.
Tym samym, stanowisko Pana w zakresie pytania nr 1 uznano za nieprawidłowe.
Wątpliwości Pana dotyczą również określenia, czy sprzedaż niezabudowanej działki numer 1 (której jest Pan współwłaścicielem) będzie podlegała zwolnieniu od podatku od towarów i usług.
Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienie od podatku.
Zastosowanie zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.
W pierwszej kolejności należy dokonać analizy przepisu art. 113 ust. 1 i następne ustawy.
Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy:
zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.
Stosownie do art. 113 ust. 13 ustawy:
zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:
a) towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
b) towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
‒ energii elektrycznej (CN 2716 00 00),
‒ wyrobów tytoniowych,
‒ samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
c) budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
d) terenów budowlanych,
e) nowych środków transportu,
f) następujących towarów, w związku z zawarciem umowy w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie:
‒ preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 20.42.1),
‒ komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),
‒ urządzeń elektrycznych (PKWiU 27),
‒ maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),
g) hurtowych i detalicznych części i akcesoriów do:
‒ pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKWiU 45.3),
‒ motocykli (PKWiU ex 45.4);
a) prawnicze,
b) w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
c) jubilerskie,
d) ściągania długów, w tym factoringu;
Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.
W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy:
zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.
Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp.
Stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy:
ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych - rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Jednocześnie należy wskazać, że kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym
państwa członkowskie zwalniają dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b.
W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 – Gemeente Emmen przeciwko Belastingdienst Grote Ondernemingen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”. Tym samym, również w świetle orzeczeń TSUE za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.
W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r. poz. 741 ze zm.):
kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.
Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy:
ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
W myśl art. 4 ust. 2 ww. ustawy
w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego –o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:
lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.
W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem od towarów i usług są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane, czyli tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy – są zwolnione od podatku od towarów i usług. Ustawa o podatku od towarów i usług w kontekście zastosowania właściwej stawki podatku od towarów i usług przy sprzedaży gruntu nakazuje oceniać przeznaczenie tego gruntu wyłącznie na podstawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanych decyzji o warunkach zabudowy.
We wniosku wskazał Pan, że działka gruntu numer 1 stanowi tereny niezabudowane, które zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, oznaczone są jako tereny przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe.
W konsekwencji należy wskazać, że ww. Nieruchomość spełnia definicję terenów budowlanych w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, co wyklucza możliwość zastosowania do jej dostawy zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. W takiej sytuacji nie znajdzie również zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, bowiem zgodnie z ww. art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy, zwolnienie z art. 113 ust. 1 ustawy nie ma zastosowania do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych.
Należy nadmienić, że dla dostawy nieruchomości niezabudowanych, które nie spełniają przesłanek do objęcia ich zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ustawodawca przewidział możliwość zastosowania zwolnienia od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT
zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług , o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:
‒ towary muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
‒ brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.
Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku od towarów i usług i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.
NSA w wyroku z 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że „zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał”.
W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje zatem, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.
Powyższe oznacza, że zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie może mieć zastosowania do zbycia towaru przez podatnika, jeżeli transakcja sprzedaży, w wyniku której nabył on wcześniej ten towar nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.
Jak wynika z okoliczności sprawy Wnioskodawca nabył prawo własności/współwłasności Nieruchomości, z której została wydzielona przedmiotowa działka numer 1 na podstawie aktu notarialnego, przy czym sprzedaż była zwolniona od podatku jako sprzedaż terenu niezbudowanego niestanowiącego terenu budowlanego. Ponadto nieruchomość została przez Pana odpłatnie wynajęta, zatem działki te nie były wykorzystywane wyłącznie do wykonywania działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.
Zatem sprzedaż prawa własności/współwłasności działki numer 1, nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, że nie zostały spełnione warunki, o których mowa w tym przepisie.
Tym samym, stanowisko Pana w zakresie pytania nr 2 uznano za prawidłowe.
Reasumując, w związku z powyższym należy stwierdzić, że planowana sprzedaż własności/współwłasności działki gruntu numer 1 (której jest Pan współwłaścicielem) będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 7 ust. 1 ustawy, i nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 i pkt 2 oraz art. 113 ust. 1 ustawy, a w rezultacie będzie Pan zobowiązany do naliczenia podatku od towarów i usług z tytułu jej sprzedaży.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych sprzedaży przedmiotowej działki numer 1 dla Pana, a nie sytuacji podatkowej współwłaściciela (Pana byłej żony), o którym mowa we wniosku.
Ze względu zatem na zakres Pana żądania wyrażony w uzupełnieniu wniosku ocenie interpretacyjnej organu podlegało wyłącznie zagadnienie dotyczące skutków podatkowych w podatku od towarów i usług zbycia działki numer 1, której jest Pan współwłaścicielem.
Należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.
‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili