Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 października 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do odliczenia podatku VAT (podatek od towarów i usług) z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług przy wykorzystaniu kart paliwowych.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 28 grudnia 2021 r. (wpływ 28 grudnia 2021 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka jawna (Spółka) z siedzibą w (…), wpisana do rejestru przedsiębiorców pod numerem KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) (…) jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest produkcja mebli (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 31.09.Z).

W przyszłości, do prowadzenia działalności gospodarczej Spółka zamierza nabyć i wykorzystywać pojazdy samochodowe, w tym m.in. pojazdy samochodowe w rozumieniu art. 2 pkt 34 ustawy o VAT.

Spółka planuje zawrzeć Porozumienie (dalej również jako: Umowa) ze spółką (…) z siedzibą w (…) (dalej: (…), Dostawca). Dostawca jest zarejestrowany jako podatnik podatku od towarów i usług w Polsce, nie posiada natomiast siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Działalność gospodarcza Dostawcy polega na bezgotówkowym zaopatrywaniu firm spedycyjnych i transportowych oraz firm i grup firm, które posiadają floty samochodów, w paliwa, smary, części, akcesoria i inne towary i usługi wykorzystywane przez takie firmy, przy czym wydania tych towarów oraz świadczenia usług w imieniu Dostawcy dokonują jego partnerzy serwisowi, tj. w szczególności stacje paliw lub serwisowe, z którymi Dostawca zawarł odrębne umowy o dostawy towarów bądź świadczenie usług. Dostawca nie posiada własnej sieci stacji paliw ani serwisowych. Jednakże, Dostawca posiada koncesję na obrót paliwami ciekłymi, dlatego jest uprawniony do dokonywania sprzedaży paliw.

Integralną część Umowy z Dostawcą stanowić mają Ogólne Warunki Handlowe (dalej: „OWH”), które określają zasady dokonywania przez Wnioskodawcę transakcji przy użyciu Kart, zasady wydawania i używania Kart, a także zasady rozliczeń za transakcje.

Spółka pragnie zwrócić uwagę na kilka istotnych elementów transakcji, wynikających przede wszystkim z OWH.

Sposób kształtowania cen przez Dostawcę

Zgodnie z OWH, z tytułu usług i dostaw Dostawca będzie zasadniczo naliczać ceny obowiązujące na miejscu lub ceny standardowe. Jednakże Wnioskodawca zwraca uwagę, że ceny mogą różnić się od tych oferowanych na konkretnej stacji paliw, ponieważ Dostawca może wprowadzać dodatkowe opłaty serwisowe. Przykładowo, z OWH wynika, że:

i. za dostawy i/lub usługi, z których Klient korzysta w kraju i za granicą, Dostawca naliczy dodatkowo odpowiednie opłaty serwisowe w formie procentowych dopłat lub stałych kwot i/lub specjalnych opłat za kartę, które wynikają z cennika opłat serwisowych (dalej „cennik opłat serwisowych”) obowiązującego każdorazowo w momencie skorzystania z dostawy lub usługi dla danego kraju Klienta lub ustalonego oddzielnie z Klientem;

ii. ceny paliwa Dostawca będzie jednak naliczać na podstawie aktualnych przekazanych mu przez samych partnerów serwisowych cen cennikowych lub cen na dystrybutorze fakturowanych w momencie zakupu, gdy był stosowany OL. Ceny te w pojedynczych przypadkach w niektórych krajach mogą różnić się od tych widniejących na dystrybutorze w punkcie serwisowym („ceny widniejące na maszcie na stacji paliw”);

iii. partner serwisowy nie ma prawa ustalać ze skutkiem dla Dostawcy i na jego niekorzyść rozszerzeń ustawowego zakresu świadczenia ani postanowień odmiennych od niniejszych OWH Dostawcy i/lub udzielać gwarancji ze skutkiem dla Dostawcy;

iv. jeżeli ma miejsce przeliczenie z innych walut lub na inne waluty niż euro, Dostawca ma prawo pobrać odpowiednią opłatę serwisową za możliwość wyboru waluty płatności i/lub w celu rekompensaty ryzyka zmiany kursu pomiędzy dniem transakcji a terminem płatności faktury.

Powyższe oznacza, że o nakładaniu dodatkowych opłat serwisowych decyduje Dostawca, który ma wpływ na cenę sprzedawanych towarów/usług. Umowa nie zabrania także Dostawcy ustalenia innej ceny niż oferowana przez Operatorów, a także udzielania dodatkowych rabatów.

Tym samym, powyższe oznacza, że Dostawca będzie miał realny wpływ na cenę towarów i usług nabywanych przez Spółkę.

Kwestia odpowiedzialności Dostawcy za wady.

Zgodnie z OWH Dostawca ponosi odpowiedzialność za wady wynikające z jego win i zajmuje się rozpatrywaniem ewentualnych reklamacji:

i. Reklamacje dotyczące jakości i/lub ilości dostaw i usług należy niezwłocznie zgłosić pisemnie w przypadku stwierdzenia widocznych wad, najpóźniej jednak w ciągu 24 godzin od przejęcia/odbioru dostaw i usług, w przypadku niewidocznych wad w ciągu 24 godzin od wykrycia wady.(`(...)`) Jeżeli wada wynika z winy Dostawcy, Dostwca zapłaci odszkodowanie lub zwróci daremnie poczynione wydatki powstałe na skutek wady przy zachowaniu warunków określonych w przepisach prawa wyłącznie w granicach określonych w punkcie 16. niniejszych OWH;

ii. Jeżeli Klient chce dochodzić tego, że naliczona mu dostawa i/lub usługa nie została zrealizowana lub nie została zrealizowana na rzecz podmiotu uprawnionego do korzystania i/lub dokument obciążający/dowód dostawy został sporządzony przy udziale innych osób niż Klient lub podmioty pomagające mu w wykonaniu zobowiązania z naruszeniem postanowień dotyczących korzystania, musi fakt ten zgłosić Dostawcy niezwłocznie, najpóźniej w ciągu 2 miesięcy od daty faktury (podając wszystkie podlegające reklamacji dane, w szczególności kwotę, pozycję na fakturze i wszystkie powody reklamacji) pisemnie lub faksem i niezwłocznie przesłać wszystkie możliwe dowody.

Kształtowanie warunków dostawy przez Dostawcę.

Zgodnie z postanowieniami OWH, Dostawcy przysługują w szczególności wymienione poniżej uprawnienia w zakresie kształtowania warunków dostawy:

i. Dostawca umożliwia swoim klientom bezgotówkowe nabywanie lub korzystanie z dostaw i usług związanych z użytkowaniem pojazdu samochodowego i oferowanych za pośrednictwem Dostawcy u powiązanych umową partnerów serwisowych i w ich punktach serwisowych („partnerzy serwisowi”);

ii. Aby umożliwić Spółce bezgotówkowe nabywanie lub korzystanie z dostaw i usług u partnerów serwisowych, Dostawca udostępni Spółce karty flotowe, aplikację mobilną lub inny sprzęt i urządzenia umożliwiające ewidencjonowanie dostaw i usług, które łącznie zwane są obiektami legitymującymi; właścicielem kart i pozostałych obiektów legitymizujących będzie Dostawca;

iii. Dostawy i usługi będą zasadniczo realizowane na rzecz Wnioskodawcy w imieniu i na rachunek Dostawcy. Zgodnie z OWH Dostwca i Klient ustalają, że umowa, dzięki której Klient nabywa towar od Dostawcy i/lub kupuje usługę od Dostawcy, dochodzi każdorazowo między nimi do skutku, gdy Klient zakupi u partnera serwisowego towar lub usługę związany/-ą z eksploatowaniem pojazdu, znajdujący/-ą się w ofercie Dostawcy, a partner serwisowy zaakceptuje stosowany w tym celu przez Klienta OL. W ten sposób do skutku dochodzi również umowa pomiędzy Dostawcą a partnerem serwisowym dotycząca zakupu towarów i usług przez Dostawcę, o ile Dostawca uzgodnił to z partnerem serwisowym. O ile jednak zakup towarów lub usług przez Dostawcę wymaga jeszcze zawarcia umowy, Klient zawrze taką umowę z partnerem serwisowym jako przedstawiciel Dostawcy poprzez stosowanie OL, które partner serwisowy zaakceptuje;

iv. W przypadku dostaw bezpośrednich partner serwisowy nie ma prawa ustalać ze skutkiem dla Dostawcy i na jego niekorzyść rozszerzeń ustawowego zakresu świadczenia ani postanowień odmiennych od niniejszych OWH Dostawcy i/lub udzielać gwarancji ze skutkiem dla Dostawcy.

v. Dostawca określa możliwy zasięg stosowania kart paliwowych poprzez wskazanie sieci stacji paliw (punktów serwisowych), z którymi współpracuje - jedynie spośród tych stacji paliw może wybierać Spółka;

vi. Dostawca w związku z zawarciem umowy przyzna Spółce określony limit (maksymalna kwota, do której Spółka będzie miała prawo korzystać z dostaw i usług Dostawcy), w ramach którego Spółka będzie uprawniona do nabywania paliwa i innych usług u partnerów serwisowych. Wnioskodawca będzie uprawniony do dokonywania zakupów tylko w ramach przyznanego limitu, który jest jednocześnie dostosowany do stopnia wypłacalności Wnioskodawcy, tak aby zapewnić możliwość uregulowania wierzytelności Dostawcy, gdy te staną się wymagalne. Spółka będzie zobowiązana do weryfikacji dostępnego limitu, a Dostawcy przysługuje prawo do kontroli jego przestrzegania.

vii. Dostawca będzie miał także prawo do jednostronnego powiększenia lub zmniejszenia przyznanego limitu w oparciu o zasadę słuszności. Dostawca może - bez podania powodów - w każdym czasie w stosownym terminie, z uwzględnieniem uprawnionych interesów Spółki zakazać korzystania z kart i zablokować je u partnera serwisowego. Dostawca zastrzega sobie własność do określonej dostawy i usługi do momentu całkowitego uregulowania wszystkich należności wynikających z umowy handlowej, włącznie z powstającymi w przyszłości należnościami wynikającymi również z zawartych równocześnie lub później umów, a także kwot salda stanowiących należność z rachunku bieżącego Klienta;

viii. Dostawca ma możliwość definiowania odrębnie dla każdej karty flotowej rodzaju nabywanych towarów i usług (wybranego pakietu paliw oraz innych towarów i usług dostępnych dla Spółki) w ramach zindywidualizowanej karty.

Powyższe oznacza zatem, że Wnioskodawca nie ma wyłącznego (nieograniczonego) prawa (swobody) w podejmowaniu decyzji o sposobach nabycia towaru (wybór miejsca nabycia, ilości oraz jakości towaru, momencie zakupu i sposobie wykorzystania towaru). Tym samym rola Dostawcy w żadnej mierze nie ogranicza się do udostępnienia odbiorcy instrumentu finansowego pozwalającego nabyć towar.

Uzupełnienie wniosku

Emitentem kart paliwowych będzie Dostawca z siedzibą w (…), zarejestrowany jako podatnik podatku od towarów i usług w Polsce.

Nabywane przy wykorzystaniu kart paliwowych towary i usługi wykorzystywane będą do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Pytanie

Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Dostawcę, dokumentujących nabycie towarów i usług przy wykorzystaniu kart paliwowych, z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w przepisach ustawy o VAT w zakresie odliczania VAT naliczonego od zakupu paliwa oraz towarów i usług związanych z eksploatacją samochodów osobowych?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Dostawcę dokumentujących nabycie towarów i usług przy wykorzystaniu kart paliwowych.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Zarówno dostawa towarów, jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, według której sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Użyta na potrzeby podatku od towarów i usług definicja dostawy towarów jest tożsama z definicją zawartą w art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE.

Na mocy ustawy z 27 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, 1 stycznia 2021 r. został uchylony przepis art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, które regulował wprost kwestię opodatkowania tzw. transakcji łańcuchowych towarowych.

Z uzasadnienia do projektu ustawy z 27 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw wynika, że (`(...)`) rozwiązania wynikające z uchylanego przepisu możliwe są do zinterpretowania w oparciu o generalną zasadę dotyczącą opodatkowania dostawy towarów, uregulowaną w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji, uchylenie przepisu ma charakter porządkujący. (`(...)`) Jednocześnie do opodatkowania transakcji łańcuchowych odnosi się art. 22 ustawy o VAT, regulujący kwestie ustalania miejsca dostawy towarów. Jest to przepis samodzielny, niewymagający „wsparcia” w postaci uchylanego art. 7 ust. 8 w ustawie o VAT. Nadto kwalifikowanie poszczególnych transakcji dokonanych przez podatnika, w tym również w transakcji łańcuchowej, powinno następować na podstawie ogólnych zasad dotyczących kwalifikacji czynności jako dostawy towarów, co potwierdza również orzecznictwo TSUE (np. wyroki w sprawie C-235/18 Vega International Car Transport and Logistic lub C-185/01 Auto Lease Holland).

Z powyższego wynika zatem, że uchylenie przepisu art. 7 ust. 8 ustawy o VAT miało wyłącznie charakter porządkujący (nie odstąpiono od reguły obowiązującej w tym przepisie), co oznacza w ocenie Wnioskodawcy, że nie powinno mieć wpływu na charakter i skutki podatkowe analizowanej transakcji.

Art. 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się, co do zasady, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Jednocześnie w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT zawarta została regulacja (analogiczna do uchylonego art. 7 ust. 8 ustawy o VAT), zgodnie z którą, w sytuacji gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Wskazany przez projektodawcę przepisów art. 22 ustawy o VAT (przepis samodzielny, niewymagający „wsparcia” w postaci uchylanego art. 7 ust. 8 w ustawie o VAT) reguluje zagadnienie miejsca dostawy towarów, które ma znaczenie przede wszystkim wówczas, gdy transakcja ma charakter międzynarodowy.

Niemniej w myśl art. 22 ust. 2 ustawy o VAT w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Zgodnie z art. 22 ust. 3 - w przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 22 ust. 4 - w przypadku gdy miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest terytorium państwa trzeciego, dostawę towarów dokonywaną przez podatnika lub podatnika podatku od wartości dodanej, który jest również podatnikiem z tytułu importu albo zaimportowania tych towarów, uważa się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego importu albo zaimportowania tych towarów.

Powyższa regulacja dotyczy dostaw tzw. łańcuchowych, dla których mimo wielu dostaw w sensie prawnym fizycznie dochodzi tylko do jednego przemieszczenia towaru.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, również uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów. W sposób szczególny jednak uregulowano zasady ustalania miejsca dostawy między poszczególnymi podmiotami z łańcucha w takich przypadkach. Odrębnego ustalenia wymaga więc moment dokonania dostawy na rzecz kolejnych nabywców w przypadku dostaw łańcuchowych. Jeżeli przed fizycznym wydaniem towaru dojdzie do przeniesienia na nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (ekonomiczne władztwo nad rzeczą), wówczas momentem dokonania dostawy jest ta chwila [por. J. Matarewicz [w:] Ustawa o podatku od towarów i usług. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2021, art. 22]. W przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalanie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

Dla uznania transakcji za dostawę towarów konieczne jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Dostawa, w rozumieniu ustawy, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu Kodeksu cywilnego. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Zauważyć należy również, że dostawa w rozumieniu ustawy nie wiąże się z przeniesieniem własności towarów [interpretacja podatkowa wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 8 sierpnia 2018 r. (znak: 0112-KDIL1-3.4012.383.2018.1.JN)].

W ramach tego typu transakcji Ustawodawca przyjmuje więc dla celów VAT pewną fikcję prawną, zgodnie z którą każdy z podmiotów biorący udział w łańcuchu wykonał czynność opodatkowaną VAT (odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług), a w rezultacie jest zobowiązany do naliczenia podatku należnego i wystawienia faktury VAT w odniesieniu do zrealizowanej przez siebie dostawy towarów (świadczenia usługi), mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. Nie ma przy tym znaczenia, że podmiot uczestniczący (Dostawca) nie otrzymuje fizycznie tego towaru.

W kontekście powyższego istotne jest zatem uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli w istocie przeniesienie (uznanie, że takie przeniesienie miało miejsce) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania.

W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot ten posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel. Jeżeli zatem z treści stosunku prawnego wynika, że kolejny w łańcuchu podmiot będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez ten podmiot.

Zdaniem Wnioskodawcy, zaprezentowany w przedstawionym zdarzeniu przyszłym schemat transakcji realizowanej między Spółką, Dostawcą i partnerami serwisowymi w pełni odpowiada modelowi transakcji łańcuchowych, o których mowa w powołanych przepisach.

W ramach transakcji - chociaż paliwa i inne towary są bezpośrednio wydawane i usługi bezpośrednio wykonywane przez partnerów serwisowych - to z prawnego punktu widzenia Spółka będzie nabywać paliwa i inne towary oraz usługi od Dostawcy, który uprzednio nabędzie te towary od partnerów serwisowych. O udziale Dostawcy w łańcuchu dostaw świadczy w szczególności charakter podejmowanych przez niego działań. Dostawca, co podkreślono w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, jest - zgodnie z OWH - czynnym uczestnikiem transakcji spełniającym wszystkie przesłanki aktywności dotyczące możliwości kształtowania cen, odpowiedzialności za wady oraz możliwości kształtowania warunków dostawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega żadnej wątpliwości, że to Dostawca (a nie partner serwisowy) przekaże Spółce władztwo nad dostarczanym paliwem i innymi towarami oraz usługami świadczonymi na rzecz Spółki. Uprawnienie do nabycia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel wynikać bowiem będzie ze stosunku prawnego łączącego Spółkę z Dostawcą. Partner serwisowy bez okazania przez Spółkę ważnej Karty paliwowej obiektu legitymizującego) wydanej przez Dostawcę nie będzie bowiem uprawniony do wydania paliwa i innych towarów/ świadczenia usług na rzecz Spółki. Fakt ten wskazuje, że bez współpracy Spółki z Dostawcą nie będzie możliwe, aby w danych okolicznościach doszło do przeniesienia na niego prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Tym samym, w przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego transakcji zakupu towarów i usług, w tym paliw - zgodnie z regulacjami określonymi w art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 2a i art. 22 ustawy o VAT - Dostawca, jako drugi podmiot w łańcuchu, czyli tzw. podmiot pośredniczący, powinien być traktowany zarówno jako nabywca jak i dostawca paliw i innych towarów i usług dla celów VAT. W rezultacie, dokonując odpłatnej dostawy towarów/odpłatnego świadczenia usług Dostawca ma obowiązek wystawienia faktury i rozliczenia podatku VAT z tytułu transakcji.

W odniesieniu do paliwa nabywanego od Dostawcy, Spółka uważa, że przysługiwać jej będzie prawo do odliczenia podatku VAT z otrzymanej od Dostawcy faktury w części dotyczącej nabycia paliwa przy wykorzystaniu kart paliwowych zgodnie z przepisami ustawy o VAT regulującymi prawo do odliczenia.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jednocześnie, zgodnie z art. 86a ust. 1 w zw. z 86a ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT, podatnikowi VAT zasadniczo przysługuje prawo do odliczenia jedynie 50% kwoty VAT wynikającej z faktury z tytułu nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Na podstawie art. 86a ust. 3 ustawy o VAT powyższa zasada odliczania kwoty 50% podatku nie ma zastosowania m.in. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje ustawy o VAT, zdaniem Wnioskodawcy będzie on uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez Dostawcę z tytułu nabycia paliwa (oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów) przy wykorzystaniu Kart paliwowych, z uwzględnieniem odpowiednich ograniczeń wynikających z ustawy o VAT.

Potwierdzenie stanowiska Spółki można odnaleźć w analogicznych sprawach, którymi zajmowały organy podatkowe, np. w interpretacji z 1 lipca 2021 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (znak: 0112-KDIL1-2.4012.181.2021.2.DS).

Końcowo warto zauważyć, że na łańcuchowy charakter transakcji przy użyciu kart paliwowych wskazują również liczne wyroki sądów administracyjnych. Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko zostało w pełni potwierdzone np. w wyroku NSA z dnia 15 października 2015 r., sygn. I FSK 1478/13.

W zakresie klasyfikacji transakcji z wykorzystaniem kart paliwowych w modelu trójstronnym wydany został także wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) w sprawie C-235/18 Vega International. Jak jednak słusznie zauważano w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wspomniany wyrok TSUE nie dotyczy wszystkich transakcji z użyciem kart paliwowych, odnosząc się do stanu faktycznego obejmującego transakcje w modelu trójstronnym. Wobec tego wskazać należy, że z uwagi na mnogość funkcjonujących w obrocie modeli wykorzystania kart paliwowych, każdy stan faktyczny powinien być analizowany osobno, z uwzględnieniem w szczególności charakteru i okoliczności transakcji dokonywanych między podmiotami.

Dodatkowo 15 lutego 2021 r. została wydana interpretacja ogólna (znak: PT9.8101.3.2020, dalej: Interpretacja ogólna) dotycząca prawidłowego kwalifikowania dla celów podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) transakcji z wykorzystaniem kart paliwowych, realizowanych w modelu trójstronnym jako dostawy towarów albo świadczenie usług stanowiąca pokłosie wyroku TSUE w sprawie C-235/18.

W ocenie Wnioskodawcy zarówno stan faktyczny z wyroku TSUE jak i sama Interpretacja ogólna dotyczy jednak odmiennego modelu kart paliwowych, przez co nie znajdzie zastosowania w zdarzeniu przyszłym przedstawionym w przedmiotowym Wniosku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z kolei art. 8 ust. 2a ustawy:

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis obejmuje sytuacje, w której podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy podatku VAT czynni.

W kwestii prawa do odliczenia podatku VAT od wydatków dotyczących pojazdów samochodów ustawa zawiera szereg przepisów szczególnych. W tym zakresie należy przede wszystkim zwrócić uwagę na art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy:

W przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy:

Do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;

2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;

3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Art. 86a ust. 3 ustawy:

Przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:

a) wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub

b) konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;

2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Art. 86a ust. 4 ustawy:

Pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub

2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Wskazali Państwo, że planują zawrzeć Porozumienie z Dostawcą. Działalność gospodarcza Dostawcy polega na bezgotówkowym zaopatrywaniu firm spedycyjnych i transportowych oraz firm i grup firm, które posiadają floty samochodów, w paliwa, smary, części, akcesoria i inne towary i usługi wykorzystywane przez takie firmy, przy czym wydania tych towarów oraz świadczenia usług w imieniu Dostawcy dokonują jego partnerzy serwisowi, tj. w szczególności stacje paliw lub serwisowe, z którymi Dostawca zawarł odrębne umowy o dostawy towarów bądź świadczenie usług. Dostawca nie posiada własnej sieci stacji paliw ani serwisowych. Jednakże, Dostawca posiada koncesję na obrót paliwami ciekłymi, dlatego jest uprawniony do dokonywania sprzedaży paliw. Emitentem kart paliwowych będzie Dostawca.

Dostawca będzie miał realny wpływ na cenę towarów i usług nabywanych przez Spółkę, gdyż może nakładać dodatkowe opłaty serwisowe, ustalać inne ceny niż oferowana przez Operatorów, a także udzielać dodatkowych rabatów. Dostawca ponosi odpowiedzialność za wady wynikające z jego win i zajmuje się rozpatrywaniem ewentualnych reklamacji oraz kształtuje warunki dostawy, np. Dostawca umożliwia swoim klientom bezgotówkowe nabywanie lub korzystanie z dostaw i usług związanych z użytkowaniem pojazdu samochodowego i oferowanych za pośrednictwem Dostawcy u powiązanych umową partnerów serwisowych i w ich punktach serwisowych, Dostawca w związku z zawarciem umowy przyzna Spółce określony limit (maksymalna kwota, do której Spółka będzie miała prawo korzystać z dostaw i usług Dostawcy), w ramach którego Spółka będzie uprawniona do nabywania paliwa i innych usług u partnerów serwisowych.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy będzie Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Dostawcę, dokumentujących nabycie towarów i usług przy wykorzystaniu kart paliwowych, z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w przepisach ustawy.

W pierwszej kolejności należy wskazać na orzeczenie TSUE z 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 (Auto Lease Holland BV), którego tezy mają istotne znaczenie dla analizy przedmiotowej sprawy. W ww. orzeczeniu Trybunał podkreślił, że pojęcie „dostawa towarów” należy interpretować jako przeniesienie prawa do dysponowania majątkiem rzeczowym jak właściciel, nawet jeśli nie występuje przeniesienie prawa własności tego majątku w sensie prawnym. Przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie musi wiązać się z cywilnoprawnym przeniesieniem własności, lecz polega na przeniesieniu władztwa ekonomicznego (rozporządzanie, dysponowanie, posiadanie) nad towarami. W punkcie 32 swojego uzasadnienia Trybunał stwierdził, że „z literalnego brzmienia przepisu wynika wprost, że „dostawa towarów” nie odnosi się do przeniesienia własności, przewidzianego wewnętrznymi przepisami państw członkowskich”. Jednocześnie podkreślił, że pojęcie to należy rozumieć w ten sposób, iż obejmuje swoim zakresem każde przeniesienie aktywów materialnych przez jedną stronę w ten sposób, że uprawnia to drugą stronę takiej transakcji do faktycznego rozporządzania tą rzeczą, na takich prawach jakby był właścicielem”.

Powyższe zaakceptowano również w wyroku TSUE z 15 maja 2019 r. w sprawie C-235/18 Vega International Car Transport and Logistic – Trading GmbH dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji przeprowadzanych przy użyciu kart paliwowych. Trybunał stwierdził, że rozważania przedstawione w orzeczeniu C-185/01 w odniesieniu do art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy znajdują zastosowanie do okoliczności niniejszej sprawy w odniesieniu do wykładni pojęcia „dostawy towarów” w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112. Należy zatem zbadać, czy dostawcy paliw faktycznie przenieśli na Vega International lub Vega Poland uprawnienie do dysponowania paliwem jak właściciel.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo Trybunału, w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami. W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania opisanych transakcji z udziałem kart jako transakcji (dostaw) łańcuchowych należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany przepis bazuje na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz.

W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, a ponadto obciążony jest ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Jeżeli zatem z zawartych postanowień wynika, że drugi w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że schemat transakcji realizowanych za pośrednictwem Dostawcy przy wykorzystaniu kart paliwowych, będzie odpowiadać modelowi transakcji łańcuchowych opisanych powyżej. W pierwszej transakcji pomiędzy partnerami serwisowymi a Dostawcą, będzie dochodzić do dostawy towaru (paliwa i inne towary) i świadczenia usługi a następnie Dostawca będzie odsprzedawać nabywane towary i usługi na rzecz Spółki. Fizyczne wydanie towarów lub świadczenie usług będzie natomiast mieć miejsce pomiędzy partnerami serwisowymi (pierwszy podmiot w łańcuchu) a Spółką (ostatni podmiot w łańcuchu). Zatem Dostawca będzie występować tu jako pośrednik, który będzie uczestniczyć w łańcuchu dostaw, będąc zarówno nabywcą, jak i dostawcą towarów i usług.

Przedstawione w opisie sprawy informacje przemawiają za uznaniem, że Dostawca będzie posiadał prawo dysponowania towarami jak właściciel, będzie aktywnym uczestnikiem w łańcuchu dostaw towarów, w tym paliwa i innych towarów, będzie dokonywał również odsprzedaży usług, które nabywane będą przez Spółkę z wykorzystaniem karty paliwowej, bowiem Dostawca będzie miał wpływ na kształtowanie ceny sprzedawanych towarów/usług, ponieważ będzie uprawniony do ustalenia innej ceny niż oferowana przez Operatorów, a także udzielania dodatkowych rabatów. Ponadto, Dostawca będzie ponosił odpowiedzialność za wady wynikające z jego win i będzie rozpatrywać ewentualne reklamacje oraz będzie kształtował warunki dostawy (np. Dostawca w związku z zawarciem umowy przyzna Spółce określony limit (maksymalna kwota, do której Spółka będzie miała prawo korzystać z dostaw i usług Dostawcy), w ramach którego Spółka będzie uprawniona do nabywania paliwa i innych usług u partnerów serwisowych).

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że Dostawca nie będzie ograniczał się wyłącznie do wydania kart Spółce, za pośrednictwem których możliwy będzie zakup paliwa i innych towarów i usług, ale będzie pełnić rolę aktywnego pośrednika, mającego wpływ na warunki, w jakich dokonywane będą transakcje. Tym samym, w ramach wskazanego w opisie sprawy schematu współpracy pomiędzy stronami z wykorzystaniem ww. kart paliwowych, będzie dochodziło do sprzedaży towarów/usług przez partnerów serwisowych na rzecz Dostawcy, a następnie odsprzedaży tych towarów/usług przez Dostawcę na rzecz Spółki.

W konsekwencji należy uznać, że transakcje dokonywane pomiędzy Dostawcą a Spółką w zakresie zakupów towarów i usług, dokonywanych przy pomocy kart, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług, które w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowane będą według właściwych stawek podatku VAT dla danego przedmiotu sprzedaży.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów prawa, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W omawianej sprawie warunki do odliczenia będą spełnione, gdyż są Państwo zarejestrowani jako czynny podatnik podatku VAT, a nabywane przy wykorzystaniu kart paliwowych towary i usługi wykorzystywane będą do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Podsumowując, będzie Państwu przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Dostawcę, dokumentujących nabycie towarów i usług przy wykorzystaniu kart paliwowych, z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w przepisach ustawy w zakresie odliczania podatku VAT naliczonego od zakupu paliwa oraz towarów i usług związanych z eksploatacją samochodów osobowych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).