0112-KDSL1-2.440.306.2021.3.PR

WIĄŻĄCA INFORMACJA STAWKOWA (WIS)

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową, i art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, po rozpatrzeniu wniosku (…) z dnia 20 września 2021 r. (data wpływu 23 września 2021 r.), uzupełnionego pismami z dnia 3 listopada 2021 r. (data wpływu 8 listopada 2021 r.) oraz z dnia 16 grudnia 2021 r. (data wpływu 17 grudnia 2021 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje niniejszą wiążącą informację stawkową.

Przedmiot wniosku: usługa (świadczenie kompleksowe) – sponsorowanie imprezy kulturalnej

Opis usługi: Wnioskodawca wykonuje świadczenie kompleksowe nazwane przez niego „sponsorowanie imprezy kulturalnej”, w ramach którego oferuje:

1. Emisję spotów reklamowych na antenie radia – pracownik działu reklamy po uzgodnieniach z klientem przygotowuje dla niego tzw. mediaplan, który określa w jakich dniach oraz godzinach zostanie wyemitowana reklama na antenie radia. W uzgodnieniu z klientem określa się treść spota reklamowego oraz podkład muzyczny. Studio produkcyjne Wnioskodawcy nagrywa spota i po ostatecznej akceptacji klienta taki spot zostaje wyemitowany na antenie radia zgodnie z mediaplanem.

2. Emisję wskazań sponsorskich w radiu, które mogą zawierać tylko nazwę sponsora, firmę lub inne oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorcę lub jego działalność.

3. Wskazania sponsorskie ze sceny czytane przez konferansjera. Konferansjer pomiędzy występami artystów czyta komunikat: „sponsorem imprezy jest`(...)`” (wymienia nazwę firmy, która podpisała z Wnioskodawcę umowę).

4. Umieszczenie banerów reklamowych dostarczonych przez sponsora na terenie trwania imprezy. Kontrahent dostarcza do Wnioskodawcy baner reklamowy, a pracownicy Wnioskodawcy zawieszają go na czas trwania imprezy w miejscach do tego przeznaczonych. Są to zazwyczaj ogrodzenie, barierki ochronne odgradzające scenę od publiczności. Decyzje o miejscu umieszczenia baneru podejmuje pracownik Wnioskodawcy.

5. Umieszczenie loga sponsora na ekranie plazmowym (telebim ustawiony przy scenie) i na stronach internetowych Wnioskodawcy. Klient dostarcza logo swojej firmy w celu umieszczenia go na odpowiednich nośnikach. Miejsce jest wskazywane przez pracownika Wnioskodawcy.

6. Umieszczenie loga sponsora na drukowanych materiałach reklamowych – ulotkach, plakatach. Wnioskodawca postępuje analogicznie jak w przypadku stron internetowych. Wnioskodawca zleca wydrukowanie plakatów z programem imprezy, a w stopce na dole strony umieszcza logo sponsora poprzedzone informacją „sponsorzy `(...)`” (nazwa firmy).

7. Ustawienie przez sponsora stoiska firmowego na terenie imprezy i rozdawanie ulotek reklamowych (własnych sponsora) przez pracownika sponsora. Stoisko jest ustawione według wytycznych Wnioskodawcy.

Powyższe czynności oferowane są w jednym pakiecie co jest bardziej atrakcyjne dla klienta, daje gwarancję lepszych efektów niż pojedyncze czynności i co daje większy zasięg reklamowy/promocyjny klientowi. Świadczenie jest wykonywane przez Wnioskodawcę na podstawie umowy, w której określa się warunki współpracy. Usługi nie mogą być realizowane odrębnie gdyż nie przyniesie to oczekiwanego efektu jak w całości. Świadczenie jest przez Wnioskodawcę oferowane przy organizacji dużych imprez kulturalnych i może wtedy zaoferować kontrahentom szeroki wachlarz usług, dzięki którym ich firma, marka, produkty będą rozpoznawalne przez większą grupę odbiorców. Celem jest zwiększenie atrakcyjności i rozpoznawalności firmy kontrahenta, jego produktów i usług. Wnioskodawca jako organizator wydarzenia i właściciel koncesji radiowej ma wiele możliwości promocji wydarzenia jeszcze przed samą imprezą za pośrednictwem spotów reklamowych emitowanych na antenie oraz mediów społecznościowych jak i na miejscu podczas trwania wydarzenia mając dostęp do sceny, ekranu plazmowego oraz całego terenu. Daje to wiele możliwości promocji i tworzy jedną spójną całość. Nabywca jest zainteresowany nabyciem od Wnioskodawcy jednego złożonego świadczenia/pakietu, ponieważ jedna pojedyncza usługa nie przyniesie takich efektów jak cały pakiet. Wykonywane czynności nie mogą być wykonywane odrębnie i przez inne podmioty, ponieważ Wnioskodawca jest organizatorem wydarzenia oraz właścicielem koncesji radiowej. Cena obejmuje całość świadczenia. Lepsze i efektywniejsze wykonanie świadczenia zapewnia duża częstotliwość emisji spotów reklamowych/wskazań sponsorskich. Ekspozycja stoiska firmowego oraz wskazania nazwy sponsora ze sceny umożliwia sponsorowi bezpośredni kontakt z potencjalnym klientem. Umieszczenie logotypu na materiałach promocyjnych oraz w mediach społecznościowych umożliwia dotarcie również do grupy potencjalnych klientów, którzy nie uczestniczą w wydarzeniu.

Rozstrzygnięcie: PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 2015 – 73

Stawka podatku od towarów i usług: 23%

Podstawa prawna: art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i ust. 1a ustawy

Cel wydania WIS: określenie stawki podatku od towarów i usług

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2021 r. Wnioskodawca złożył wniosek w zakresie sklasyfikowania ww. świadczenia kompleksowego, według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług na potrzeby określenia stawki podatku od towarów i usług. Wniosek uzupełniono pismami z dnia 3 listopada 2021 r. (data wpływu 8 listopada 2021 r.) oraz z dnia 16 grudnia 2021 r. (data wpływu 17 grudnia 2021 r.).

W treści wniosku przedstawiono następujący szczegółowy opis świadczenia kompleksowego

Miejski Dom Kultury w (…) jest samorządową instytucją kultury, której organizatorem jest Miasto (…). Osobowość prawną nabył z chwilą wpisu do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez Prezydenta Miasta (…). Jednostka prowadzi działalność rozwijającą i zaspokajającą potrzeby kulturalne mieszkańców oraz upowszechnia i promuje kulturę w kraju i za granicą. Rodzaj przeważającej działalności wg PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) to 9004Z – działalność obiektów kulturalnych.

W Miejskim Domu Kultury funkcjonują jako oddziały – kino oraz rozgłośnia radiowa działająca na podstawie koncesji.

Jako organizator imprez kulturalnych Wnioskodawca poszukuje środków finansowych, które pozwalają mu poszerzyć swoją ofertę kulturalną. Jedną z metod jest pozyskiwanie dla poszczególnych wydarzeń sponsorów. W zamian za wynagrodzenie Wnioskodawca oferuje:

- emisję spotów reklamowych na antena radia,

- emisję wskazań sponsorskich w radiu, które mogą zawierać tylko nazwę sponsora, firmę lub inne oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorcę lub jego działalność,

- wskazania sponsorskie ze sceny czytane przez konferansjera,

- umieszczenie banerów reklamowych dostarczonych przez sponsora na terenie trwania imprezy, umieszczenie logotypu na stronie internetowej Wnioskodawcy oraz w drukowanych materiałach reklamowych – ulotkach, plakatach,

- ustawienie przez sponsora stoiska firmowego na terenie imprezy i rozdawanie ulotek reklamowych (własnych sponsora) przez pracownika sponsora. Stoisko jest ustawione według wytycznych Wnioskodawcy.

Materiały reklamowe takie jak logotyp, spot reklamowy, są dostarczane przez klienta. Po wykonaniu usługi Wnioskodawca wystawia fakturę VAT (podatek od towarów i usług). Wynagrodzenie jest ustalane wg cennika i zależy od ilości i długości emitowanych spotów reklamowych, ilości emitowanych w radiu wskazań sponsorskich, od tego czy klient skorzysta z możliwości ustawienia stoiska firmowego.

Usługi są wykonywane przez Wnioskodawcę na podstawie zleceń lub umów podpisywanych z klientami, w których określa się m.in. ilości i terminy emisji spotów reklamowych i wskazań sponsorskich. Logotypy sponsorów na drukowanych materiałach reklamowych są umieszczane w określonym miejscu, najczęściej w stopce.

Wnioskodawca nie ma wpływu na treść materiałów reklamowych. Wnioskodawca może odmówić ich umieszczenia na odpowiednich nośnikach w przypadku gdy zawierają treści niezgodne z prawem, gdy są reklamą partii politycznych lub mają charakter religijny.

Wnioskodawca w piśmie z dnia 3 listopada 2021 r. wskazał, co następuje.

Miejski Dom Kultury w (…) jest samorządową instytucją kultury, której organizatorem jest Miasto (…). Osobowość prawną nabył z chwilą wpisu do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez Prezydenta Miasta (…). Jednostka prowadzi działalność rozwijającą i zaspokajającą potrzeby kulturalne mieszkańców oraz upowszechnia i promuje kulturę w kraju i za granicą. Rodzaj przeważającej działalności wg PKD to 9004Z – działalność obiektów kulturalnych.

W Miejskim Domu Kultury funkcjonują jako oddziały – kino oraz rozgłośnia radiowa działająca na podstawie koncesji. Jako organizator imprez kulturalnych Wnioskodawca poszukuje środków finansowych, które pozwalają mu poszerzyć swoją ofertę kulturalną. Jedną z metod jest pozyskiwanie sponsorów dla poszczególnych wydarzeń.

Wnioskodawca wykonuje usługę traktowaną przez niego jako świadczenie kompleksowe nazwane przez niego „sponsorowanie imprezy kulturalnej”.

W zamian za wynagrodzenie Wnioskodawca oferuje.

1. Emisję spotów reklamowych na antenie radia – pracownik działu reklamy po uzgodnieniach z klientem przygotowuje dla niego tzw. mediaplan. Mediaplan określa w jakich dniach oraz godzinach zostanie wyemitowana reklama na antenie radia. W uzgodnieniu z klientem określa się treść spota reklamowego oraz podkład muzyczny. Studio produkcyjne Wnioskodawcy nagrywa spota i po ostatecznej akceptacji klienta taki spot zostaje wyemitowany na antenie radia zgodnie z mediaplanem.

2. Emisję wskazań sponsorskich w radiu, które mogą zawierać tylko nazwę sponsora, firmę lub inne oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorcę lub jego działalność. Wskazania są emitowane zgodnie z ustawą z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2020 r., poz. 805).

3. Wskazania sponsorskie ze sceny czytane przez konferansjera. Konferansjer pomiędzy występami artystów czyta komunikat: „sponsorem imprezy jest`(...)`” (wymienia nazwę firmy, która podpisała z Wnioskodawcą umowę).

4. Umieszczenie banerów reklamowych dostarczonych przez sponsora na terenie trwania imprezy. Kontrahent dostarcza do Wnioskodawcy baner reklamowy a pracownicy Wnioskodawcy zawieszają go na czas trwania imprezy w miejscach do tego przeznaczonych. Są to zazwyczaj ogrodzenie, barierki ochronne odgradzające scenę od publiczności. Decyzje o miejscu umieszczenia baneru podejmuje pracownik Wnioskodawcy. Po zakończonej imprezie Wnioskodawca demontuje banery, klient odbiera je u Wnioskodawcy po zakończeniu imprezy.

5. Umieszczenie loga sponsora na ekranie plazmowym (telebim ustawiony przy scenie) i na stronach internetowych Wnioskodawcy. Klient dostarcza logo swojej firmy w celu umieszczenia go na odpowiednich nośnikach. Miejsce jest wskazywane przez pracownika Wnioskodawcy.

6. Umieszczenie loga sponsora na drukowanych materiałach reklamowych – ulotkach, plakatach. Wnioskodawca postępuje analogicznie jak w przypadku stron internetowych. Wnioskodawca zleca wydrukowanie plakatów z programem imprezy, a w stopce na dole strony umieszcza logo sponsora poprzedzone informacją „sponsorzy `(...)`” (nazwa firmy).

7. Ustawienie przez sponsora stoiska firmowego na terenie imprezy i rozdawanie ulotek reklamowych (własnych sponsora) przez pracownika sponsora. Stoisko jest ustawione według wytycznych Wnioskodawcy.

Po wykonaniu usługi Wnioskodawca wystawia fakturę VAT. Wynagrodzenie jest ustalane wg cennika. Usługi są wykonywane przez Wnioskodawcę na podstawie umowy, w której określa się warunki współpracy.

Wnioskodawca nie ma wpływu na treść materiałów reklamowych dostarczonych przez klienta. Wnioskodawca może odmówić ich umieszczenia na odpowiednich nośnikach w przypadku gdy zawierają treści niezgodne z prawem, gdy są reklamą partii politycznych lub mają charakter religijny.

(…)

Wnioskodawca w piśmie z dnia 16 grudnia 2021 r. potwierdził, że przedmiotem złożonego wniosku jest świadczenie wykonywane na podstawie przesłanego wzoru umowy, a przesłane cenniki mają charakter poglądowy.

Ponadto Wnioskodawca doprecyzował opis świadczenia o następujące informacje.

Usługi są oferowane w pakiecie co daje większy zasięg reklamowy/promocyjny klientowi.

Usługa nie może być realizowana odrębnie gdyż nie przyniesie oczekiwanego efektu jak w całości. Ta konkretna usługa jest przez Wnioskodawcę oferowana przy organizacji dużych imprez kulturalnych. Wnioskodawca może wtedy zaoferować kontrahentom szeroki wachlarz usług, dzięki którym ich firma, marka, produkty będą rozpoznawalne przez większą grupę odbiorców.

Emisja spotów reklamowych: nagrany spot reklamowy z informacją o firmie i oferowanych produktach sponsora wydarzenia.

Wskazania sponsorskie ze sceny: konferansjer czyta krótką informację o sponsorze wydarzenia podczas trwania imprezy.

Baner reklamowy: zawieszenie banneru reklamowego klienta na terenie odbywającej się imprezy, co dodatkowo wzmacnia wizerunek sponsora.

Umieszczenie logotypu sponsora na materiałach promocyjnych: działania promocyjne jeszcze przed wydarzeniem, na których również widoczna jest informacja o sponsorach.

Logo na ekranie plazmowym, stronie internetowej i w mediach społecznościowych: wzmocnienie promocji poprzez inne dostępne media jak Internet, media społecznościowe.

Ekspozycja stoiska firmowego na terenie imprezy: organizator daje możliwość sponsorowi zaprezentowania swojej firmy, produktów na miejscu podczas trwania wydarzenia.

Wszystko to oferowane w jednym pakiecie jest bardziej atrakcyjne dla klienta i daje gwarancję lepszych efektów niż pojedyncze czynności.

Celem Wnioskodawcy jest pozyskanie środków finansowych na organizację wydarzenia kulturalnego. Celem usługodawcy jest zwiększenie atrakcyjności i rozpoznawalności jego firmy, produktów i usług.

Dla Wnioskodawcy niezbędne jest wykonanie wszystkich czynności w ramach świadczenia, ponieważ są one oferowane w formie pakietu. Nie wykonanie jednej z czynności wiąże się z brakiem otrzymania wynagrodzenia i nie wywiązaniem się z umowy zawartej ze sponsorem.

Wnioskodawca jako organizator wydarzenia i właściciel koncesji radiowej ma wiele możliwości promocji wydarzenia jeszcze przed samą imprezą za pośrednictwem spotów reklamowych emitowanych na antenie oraz mediów społecznościowych jak i na miejscu podczas trwania wydarzenia mając dostęp do sceny, ekranu plazmowego oraz całego terenu. Daje to wiele możliwości promocji i tworzy jedną spójną całość.

Nabywca jest zainteresowany nabyciem od Wnioskodawcy jednego złożonego świadczenia/ pakietu, ponieważ jedna pojedyncza usługa nie przyniesie takich efektów jak cały pakiet. Kupując odrębne czynności nabywca zapłaci więcej.

Wykonywane czynności nie mogą być wykonywane odrębnie i przez inne podmioty, ponieważ Wnioskodawca jest organizatorem wydarzenia oraz właścicielem koncesji radiowej.

Cena obejmuje całość świadczenia.

Spoty reklamowe (sprzedaż czasu antenowego na usługi reklamy) są dominującym elementem świadczenia, ponieważ w spocie (20”) możemy znacznie więcej i dłużej opowiedzieć o sponsorze jego firmie/produktach niż we wskazaniach sponsorskich (8”), a radio, zaraz obok telewizji, gwarantuje najszybsze i skuteczne dotarcie do potencjalnego klienta.

Jako świadczenie pomocnicze Wnioskodawca może wskazać umieszczenie logotypów sponsorów na plakatach i ulotkach.

Lepsze i efektywniejsze wykonanie świadczenia zapewnia duża częstotliwość emisji spotów reklamowych/wskazań sponsorskich. Ekspozycja stoiska firmowego oraz wskazania nazwy sponsora ze sceny umożliwia sponsorowi bezpośredni kontakt z potencjalnym klientem. Umieszczenie logotypu na materiałach promocyjnych oraz w mediach społecznościowych umożliwia dotarcie również do grupy potencjalnych klientów, którzy nie uczestniczą w wydarzeniu.

Uzasadnienie występowania świadczenia kompleksowego (usługi)

Należy podkreślić, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka czynności, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych.

Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za czynność zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako czynności pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do czynności zasadniczej.

Natomiast aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym), powinno składać się ono z różnych czynności, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie kompleksowe składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Z kolei czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej bez czynności pomocniczej.

Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, świadczenie nie powinno być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będzie jedno świadczenie kompleksowe, obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład wykonywanego świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Stanowisko takie przedstawił również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise, ECLI:EU:C:1999:93, stwierdzając, że: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Zwrócić należy uwagę na fakt, że użycie słowa „zwłaszcza” oznacza, iż z pojedynczym świadczeniem możemy mieć również do czynienia w sytuacji, gdy żadnej z części składowych usługi nie można uznać za usługę główną, np. w sytuacji, gdy wszystkie czynności będące elementami składowymi (lub przynajmniej część z nich) są równie istotne dla wykonania całego świadczenia złożonego (usługi kompleksowej), a jednocześnie brak pomiędzy tymi elementami związku, wskazującego na istnienie relacji usługa główna – usługa pomocnicza.

Odnosząc się do zagadnienia będącego przedmiotem wniosku, wskazać również należy, że:

- w wyroku TSUE z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien, ECLI:EU:C:2005:649, Trybunał wskazał, że po pierwsze z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania podatku VAT. W ocenie Trybunału, aby określić, czy mamy do czynienia z jednym świadczeniem, należy przede wszystkim poszukać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem ustalenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie (pkt 20 wyroku). Podobnie jest w przypadku, jeśli dwa (lub więcej) świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument, są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (punkt 22 wyroku),

- w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP, ECLI:EU:C:2012:597, Trybunał wskazał, że aby móc uznać, że ogół świadczeń zapewnianych przez wynajmującego najemcy stanowi jedno świadczenie, należy zbadać czy wykonywane świadczenia stanowią jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, czy też obejmują one świadczenie główne, względem którego pozostałe świadczenia mają charakter dodatkowy (punkt 22 wyroku).

Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia (vide: wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service srl, ECLI:EU:C:2008:108, pkt 51-53; z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro, ECLI:EU:C:2009:365, pkt 17-19 oraz z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV, ECLI:EU:C:2009:722, pkt 36-38).

Stanowisko takie przedstawiła również Rzecznik Generalna Juliane Kokott w opinii z dnia 22 października 2020 r. do sprawy C-581/19 Frenetikexito – Unipessoal Lda przeciwko Autoridade Tributária e Aduaneira, ECLI:EU:C:2020:855, wskazując, że:

Pkt 22 „W przypadku jednego świadczenia złożonego, kilka elementów świadczenia tworzy świadczenie sui generis. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału takie świadczenie występuje w sytuacji, w której dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno, niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (13). Trybunał ustala, czy ma to miejsce, określając elementy charakterystyczne (14), a tym samym istotę danej transakcji (15), „z punktu widzenia przeciętnego konsumenta”(16).

Pkt 23 Decydującym czynnikiem jest zatem to, czy przeciętny konsument (tj. przeciętny świadczeniobiorca) postrzega otrzymane świadczenie jako wiele niezależnych świadczeń, czy też jedno pojedyncze świadczenie. Kluczowym kryterium jest w tym przypadku powszechny odbiór, a więc to, co rozumie pod tym ogół ludności. Ustanawiając kryterium „przeciętnego konsumenta”, Trybunał posługuje się typizacją, którą stosuje również w innych obszarach prawa (17).

Pkt 24 W swoim orzecznictwie Trybunał opracował różne wskazówki dotyczące kwalifikacji zespołów świadczeń i czynności dla celów opodatkowania VAT. Są to nierozerwalność poszczególnych elementów świadczenia (pkt 25 i nast.), niezależny dostęp do świadczeń (pkt 29), gospodarczy cel świadczenia (pkt 30, 31) oraz odrębne rozliczenie (pkt 32, 33).

Pkt 25 Cechą charakterystyczną jednego świadczenia złożonego jest nierozerwalność jego poszczególnych elementów (18). W przypadku jednego świadczenia złożonego poszczególne jego elementy stapiają się ze sobą, tworząc nowe, niezależne świadczenie, w związku z czym w powszechnym odbiorze występuje tylko jedno pojedyncze świadczenie.

(…)

Pkt 27 Z punktu widzenia przeciętnego konsumenta w przypadku jednego świadczenia złożonego jego poszczególne elementy tracą swoją niezależność i ustępują nowemu świadczeniu sui generis. Ocenie podlega wówczas wyłącznie to jedno pojedyncze świadczenie w całości. Waga poszczególnych elementów świadczenia słusznie nie ma tu znaczenia.

(…)

Pkt 30 Wskazówką świadczącą o istnieniu jednego świadczenia złożonego jest też jednolity cel gospodarczy transakcji (26). Jeżeli przeciętnemu świadczeniobiorcy zależy właśnie na połączeniu kilku świadczeń, przemawia to za istnieniem jednego świadczenia złożonego. W świetle orzecznictwa Trybunału jedno świadczenie złożone występuje wtedy, kiedy wszystkie elementy świadczenia są niezbędne dla osiągnięcia jego celu (27).

(…)

Pkt 32 Jeżeli za zespół świadczeń i czynności ustala się cenę łączną, w świetle orzecznictwa Trybunału jest to również wskazówka świadcząca o istnieniu jednego świadczenia złożonego (30). Odwrotnie natomiast: uzgodnienie odrębnych cen za poszczególne elementy świadczenia również jest jedynie wskazówką przemawiającą za istnieniem kilku niezależnych świadczeń (31). Odrębna wycena może bowiem w indywidualnych przypadkach polegać też tylko na wewnętrznym wyliczeniu świadczeniodawcy”.

Należy zauważyć, że powołaną wyżej opinię podzielił TSUE w wydanym w dniu 4 marca 2021 r. wyroku C-581/19, ECLI:EU:C:2021:167.

Podsumowując powyższe tezy należy stwierdzić, że decydującym czynnikiem uznania usługi za „świadczenie kompleksowe” jest zatem to, czy przeciętny konsument (tj. przeciętny świadczeniobiorca) postrzega otrzymane świadczenie jako wiele niezależnych świadczeń, czy też jedno pojedyncze świadczenie. Kluczowym kryterium w tym przypadku jest powszechny odbiór, a więc to, co rozumie pod tym ogół ludności. Cechą charakterystyczną jednego świadczenia złożonego jest nierozerwalność jego poszczególnych elementów. W przypadku jednego świadczenia złożonego poszczególne jego elementy stapiają się ze sobą, tworząc nowe, niezależne świadczenie (sui generis), w związku z czym w powszechnym odbiorze występuje tylko jedno pojedyncze świadczenie. Również w sytuacji, gdy świadczeniobiorca nie może otrzymać jednego elementu świadczenia bez innego, przemawia to za jednym świadczeniem złożonym. Ponadto wskazówką świadczącą o istnieniu jednego świadczenia złożonego jest też jednolity cel gospodarczy transakcji. Jeżeli przeciętnemu świadczeniobiorcy zależy właśnie na połączeniu kilku świadczeń, przemawia to za istnieniem jednego świadczenia złożonego. W świetle orzecznictwa TSUE jedno świadczenie złożone występuje wtedy, kiedy wszystkie elementy świadczenia są niezbędne dla osiągnięcia jego celu.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania dotyczące świadczeń natury kompleksowej oraz przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że wszystkie czynności będące przedmiotem umowy składające się na świadczenie pn. „sponsorowanie imprezy kulturalnej” stanowią czynność kompleksową, gdyż są ze sobą tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

W tym miejscu jeszcze raz podkreślić należy, że zasadą jest, iż każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Aby móc wskazać, iż dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), powinna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu.

Jak wskazano powyżej, w przypadku świadczenia złożonego cechą charakterystyczną takiego świadczenia jest nierozerwalność jego poszczególnych elementów. W tym przypadku poszczególne elementy świadczenia stapiają się ze sobą, tworząc nowe, niezależne świadczenie. Z punktu widzenia przeciętnego konsumenta w przypadku jednego świadczenia złożonego jego poszczególne elementy tracą swoją niezależność ustępując nowemu świadczeniu sui generis. Ocenie podlega wyłącznie jedno świadczenie w całości. Jeżeli świadczeniobiorca nie może otrzymać jednego elementu świadczenia bez innego, przemawia to za jednym świadczeniem złożonym.

Jak wynika z analizy sprawy, wykonywane przez Wnioskodawcę czynności, w ramach świadczenia będącego przedmiotem wniosku, oferowane są w jednym pakiecie co jest bardziej atrakcyjne dla klienta, daje gwarancję lepszych efektów niż pojedyncze wykonanie tych czynności i daje większy zasięg reklamowy/promocyjny klientowi. Świadczenie jest wykonywane przez Wnioskodawcę na podstawie umowy, w której określa się warunki współpracy. Czynności wchodzące w skład świadczenia nie mogą być realizowane odrębnie, gdyż nie przyniesie to oczekiwanego efektu jak w całości. Świadczenie jest przez Wnioskodawcę oferowane przy organizacji dużych imprez kulturalnych i może on wtedy zaoferować kontrahentom szeroki wachlarz usług, dzięki którym ich firma, marka, produkty będą rozpoznawalne przez większą grupę odbiorców. Wnioskodawca jako organizator wydarzenia i właściciel koncesji radiowej ma wiele możliwości promocji wydarzenia jeszcze przed samą imprezą za pośrednictwem spotów reklamowych emitowanych na antenie oraz mediów społecznościowych jak i na miejscu podczas trwania wydarzenia mając dostęp do sceny, ekranu plazmowego oraz całego terenu. Daje to wiele możliwości promocji i tworzy jedną spójną całość. Celem świadczenia jest zwiększenie atrakcyjności i rozpoznawalności firmy kontrahenta, jego produktów i usług. Nabywca jest zainteresowany nabyciem od Wnioskodawcy jednego złożonego świadczenia/pakietu, ponieważ jedna pojedyncza usługa nie przyniesie takich efektów jak cały pakiet. Wykonywane czynności nie mogą być wykonywane odrębnie i przez inne podmioty, ponieważ Wnioskodawca jest organizatorem wydarzenia oraz właścicielem koncesji radiowej. Cena obejmuje całość świadczenia. Lepsze i efektywniejsze wykonanie świadczenia zapewnia duża częstotliwość emisji spotów reklamowych/wskazań sponsorskich. Ekspozycja stoiska firmowego oraz wskazania nazwy sponsora ze sceny umożliwiają sponsorowi bezpośredni kontakt z potencjalnym klientem. Umieszczenie logotypu na materiałach promocyjnych oraz w mediach społecznościowych umożliwia dotarcie również do grupy potencjalnych klientów, którzy nie uczestniczą w wydarzeniu.

Wobec powyższego, w niniejszej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym, w którym wszystkie czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, tj. emisja wskazań sponsorskich w radiu, emisja spotów reklamowych na antena radia, wskazania sponsorskie ze sceny podczas imprezy, ekspozycja baneru reklamowego podczas imprezy, umieszczenie loga sponsora na materiałach promocyjnych, plakatach, ulotkach, na ekranie plazmowym, na stronach internetowych Wnioskodawcy oraz mediach społecznościowych, jak i umożliwienie ustawienia stoiska firmowego na terenie imprezy z możliwością rozdawania ulotek reklamowych są niezbędne, aby zapewnić realizację świadczenia. Wszystkie czynności wykonywane przez Wnioskodawcę stanowią czynności mające służyć realizacji celu, same z kolei nie stanowią celu samego w sobie. Tym samym elementy te w równym stopniu służą wykonaniu świadczenia. Wobec powyższego żadnej z części składowych świadczenia kompleksowego nie można uznać za usługę główną, gdyż wszystkie czynności są tak samo ważne, aby zrealizować cel jakim jest niewątpliwie zwiększenie atrakcyjności i rozpoznawalności firmy kontrahenta, jego produktów i usług, wśród szerokiego grona osób, tj. słuchaczy radia, uczestników imprezy jak i innych osób nieuczestniczących w tej imprezie.

W tym miejscu należy wskazać, że umowy sponsoringu należą do kategorii umów nienazwanych – żadne przepisy prawa nie zawierają bowiem ich definicji. Możliwość jej zawarcia wynika z reguły ogólnej zawartej w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), która zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym. Sponsoring jest definiowany, jako finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności. Sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego, bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści tego stosunku prawnego. Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. W przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). W przypadku umów sponsoringu, których istotą jest nieodpłatne świadczenie sponsora na rzecz sponsorowanego, celem sponsora jest zazwyczaj budowanie własnego wizerunku na rynku dzięki samemu faktowi świadczenia na pewien cel, przy czym skutek marketingowy osiągany jest bez aktywnego udziału sponsorowanego. W takim przypadku mamy tu do czynienia z umową darowizny przy czym w praktyce darowiznę może stanowić całe świadczenie sponsora lub tylko jego część.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że otrzymywane przez Wnioskodawcę środki finansowe od sponsora, z którymi wiąże się wykonywanie na jego rzecz szeregu określonych czynności takich jak: emisja wskazań sponsorskich w radiu, emisja spotów reklamowych na antena radia, wskazania sponsorskie ze sceny podczas imprezy, ekspozycja baneru reklamowego podczas imprezy, umieszczenie loga sponsora na materiałach promocyjnych, plakatach, ulotkach, na ekranie plazmowym, na stronach internetowych Wnioskodawcy oraz mediach społecznościowych, jak i umożliwienie ustawienia stoiska firmowego na terenie imprezy z możliwością rozdawania ulotek reklamowych, które są niezbędne, aby zapewnić realizację świadczenia stanowi on wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usługi reklamowej. Otrzymane od sponsora wsparcie finansowe związane jest z wykonywaniem na jego rzecz czynności mających charakter reklamowy, ponieważ mają one na celu zareklamowanie oraz zwiększenie atrakcyjności i rozpoznawalności firmy sponsora, jego produktów i usług, wśród szerokiego grona osób.

Podsumowując, należy stwierdzić, że w sprawie mamy do czynienia z nowym świadczeniem (sui generis) tzn. usługą kompleksową, w której żadna czynność nie ma dominującego charakteru, a wszystkie czynności służą realizacji celu zawartej umowy. Usługę taką należy postrzegać jako usługę reklamową.

Uzasadnienie klasyfikacji usługi

Stosownie do brzmienia art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług w zakresie świadczonych usług należy stosować Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r., poz. 1676, z późn. zm.).

Podstawowe cele, konstrukcję i sposób posługiwania się Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług oraz jej interpretację wskazują zasady metodyczne Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU 2015) zawarte w ww. rozporządzeniu.

Zasady metodyczne stanowią integralną część klasyfikacji. Zawarte w nich postanowienia obowiązują przy jej interpretacji i stosowaniu (pkt 1.3).

Zgodnie z pkt 1.2 zasad metodycznych, Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU 2015) składa się z:

- niniejszych zasad metodycznych,

- uwag do poszczególnych sekcji,

- schematu klasyfikacji.

Natomiast schemat klasyfikacji – jak wskazano w pkt 1.4 zasad metodycznych – stanowi wykaz grupowań i obejmuje:

- symbole grupowań,

- nazwy grupowań.

Stosownie do pkt 5.3.2 zasad metodycznych, każdą usługę należy zaliczać do odpowiedniego grupowania zgodnie z jej charakterem, niezależnie od symbolu PKD, pod którym został zaklasyfikowany w krajowym rejestrze urzędowym podmiotów gospodarki narodowej REGON podmiot gospodarczy wykonujący usługę.

W pkt 7.6 zasad metodycznych zawarto ogólne reguły klasyfikowania usług. I tak, na podstawie pkt 7.6.2, gdy przeprowadzona analiza opisu wykonywanych czynności wskazuje na możliwość zaliczenia usługi do dwóch lub kilku grupowań, należy przyjąć następujące reguły klasyfikowania, z tym jednak, że porównywać można jedynie grupowania tego samego poziomu hierarchicznego:

- grupowanie, które zawiera bardziej dokładny opis czynności, powinno być uprzywilejowane (wybrane) w stosunku do grupowania zawierającego opis ogólny,

- usługa złożona, składająca się z kombinacji różnych czynności, której nie można zaklasyfikować zgodnie ze wskazanym sposobem, powinna być zaklasyfikowana jak usługa, która nadaje całości zasadniczy charakter,

- usługę, której nie można zaklasyfikować zgodnie z (tiret 1, 2) należy zaklasyfikować w grupowaniu odpowiednim dla usługi o najbardziej zbliżonym charakterze.

Zgodnie z tytułem Sekcji M Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, sekcja ta obejmuje „USŁUGI PROFESJONALNE, NAUKOWE I TECHNICZNE”.

Zgodnie z wyjaśnieniami do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU 2015) sekcja M obejmuje m.in.:

- usługi prawne,

- usługi rachunkowo-księgowe i w zakresie audytu,

- usługi doradztwa podatkowego,

- usługi firm centralnych (head offices),

- usługi doradztwa związane z zarządzaniem,

- usługi architektoniczne i inżynierskie i związane z nimi doradztwo techniczne,

- usługi w zakresie badań i analiz technicznych,

- usługi w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych,

- usługi reklamowe,

- usługi badania rynku i opinii publicznej,

- usługi fotograficzne,

- usługi tłumaczeń pisemnych i ustnych,

- usługi w zakresie prognozowania pogody i usługi meteorologiczne,

- usługi profesjonalne, naukowe i techniczne wymagające wiedzy specjalistycznej, gdzie indziej niesklasyfikowane,

- usługi weterynaryjne.

W sekcji tej zawarty jest m.in. dział 73 „USŁUGI REKLAMOWE; USŁUGI BADANIA RYNKU I OPINII PUBLICZNEJ”, który obejmuje projektowanie i realizowanie kampanii reklamowych i ich umieszczanie w czasopismach, gazetach, radiu i telewizji, lub innych mediach, jak również projektowanie miejsc na cele reklamowe.

Uwzględniając powyższe, świadczenie kompleksowe będące przedmiotem analizy spełnia kryteria i posiada właściwości dla usług objętych działem PKWiU 73 „USŁUGI REKLAMOWE; USŁUGI BADANIA RYNKU I OPINII PUBLICZNEJ”.

Klasyfikacja została dokonana zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU 2015), zwłaszcza z uwzględnieniem pkt 5.3.2 tych zasad.

Uzasadnienie zastosowania stawki podatku od towarów i usług

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, w świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23%.

Stosownie do art. 146aa ust. 1a ustawy, jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz

2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%.

Opisane we wniosku świadczenie kompleksowe jako usługa mieści się w dziale PKWiU 73. Usługa ta nie została wymieniona jako usługa, dla której ustawodawca, w ustawie o podatku od towarów i usług oraz w aktach wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidział obniżoną stawkę podatku. Zatem, właściwą stawką dla opodatkowania przedmiotowej usługi jest stawka podatku VAT w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i ust. 1a ustawy.

Informacje dodatkowe

Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Podmiot, na rzecz którego wydano WIS, może ją stosować wyłącznie do świadczenia kompleksowego tożsamego pod każdym względem ze świadczeniem kompleksowym będącym przedmiotem niniejszej decyzji.

Niniejsza WIS wiąże organy podatkowe wobec podmiotu, dla którego została wydana, w odniesieniu do świadczenia kompleksowego będącego jej przedmiotem, które zostało wykonane po dniu, w którym WIS została doręczona (art. 42c ust. 1 pkt 3 ustawy), z wyjątkiem następujących przypadków:

- podmiot ten złożył fałszywe oświadczenie, że w dniu złożenia wniosku o WIS, w zakresie przedmiotowym tego wniosku, nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani kontrola celno-skarbowa oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego (art. 42b ust. 3 ustawy),

- świadczenie kompleksowe, będące przedmiotem niniejszej WIS, stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy (art. 42ca ustawy).

Niniejsza WIS jest ważna przez okres 5 lat licząc od dnia jej wydania (art. 42ha ustawy), przy czym wygasa ona z mocy prawa przed upływem tego terminu w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług odnoszących się do świadczenia kompleksowego, będącego przedmiotem tej WIS, w wyniku której WIS staje się niezgodna z tymi przepisami. Wygaśnięcie WIS następuje z dniem wejścia w życie przepisów, w wyniku których stała się z nimi niezgodna (art. 42h ust. 1 ustawy).

Do liczenia terminów okresu ważności WIS stosuje się odpowiednio art. 12 Ordynacji podatkowej.

POUCZENIE

Od niniejszej decyzji – stosownie do art. 220 § 1 w zw. z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej – służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia, na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP.

W przypadku wnoszenia odwołania w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).