0111-KDIB3-2.4012.791.2021.2.EJU

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 września 2021 r. (data wpływu 7 października 2021 r.) uzupełnionym pismem z 27 grudnia 2021 r. (data wpływu 28 grudnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycia nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego w trybie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

7 października 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycia nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego w trybie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 27 grudnia 2021 r. (data wpływu 28 grudnia 2021 r. będącym odpowiedzią na wezwanie organu z 22 grudnia 2021 r. nr 0111-KDIB3-2.4012.791.2021.1.EJU.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Powiat jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z aktem notarialnym nr rep. A podpisanym w dniu 26 sierpnia 2021 r., Starosta działający w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa oraz Burmistrz Miasta i Gminy działający w imieniu i na rzecz Gminy dokonali zamiany działek.

Starosta przeniósł na rzecz Gminy własność nieruchomości położonej w X, złożonej z działek oznaczonych numerami: A, B a Burmistrz Miasta i Gminy w zamian za to przeniósł na Skarb Państwa własność nieruchomości położonej w X, oznaczonej numerem C.

Właścicielem działki nr A i działki nr B był Skarb Państwa. Nieruchomości te były oddane w wieczyste użytkowanie.

Prawo wieczystego użytkowania dla działki nr:

1. A zostało ustanowione na podstawie decyzji Wojewody, do dnia 5 grudnia 2089 roku na rzecz XYZ;

2. B zostało ustanowione na podstawie decyzji Wojewody, do dnia do dnia 5 grudnia 2089 roku na rzecz XYZ.

Gmina nabyła prawo użytkowania wieczystego działki nr:

- A na podstawie umowy sprzedaży zawartej w kancelarii notariusza w dniu 22 listopada 2001 r. za nr rep. A,

- B na podstawie umowy sprzedaży zawartej w kancelarii notariusza w dniu 26 maja 2003 roku za nr rep. A.

Zgodnie z operatem szacunkowym sporządzonym w dniu 12 marca 2021 roku:

- wartość prawa własności działki nr A została określona na kwotę 78.040,00 zł, wartość prawa użytkowania wieczystego na kwotę 46.316,74 zł – cena ustalona zgodnie z art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami wyniosła 31.723,26 zł,

- wartość prawa własności działki nr B została określona na kwotę 100.225,00 zł, wartość prawa użytkowania wieczystego na kwotę 59.483,54 zł – cena ustalona zgodnie z art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami wyniosła 40.741,46 zł.

Zgodnie z aktem notarialnym sporządzonym w dniu 28 kwietnia 2021 roku wartość działki nr C będącej własnością Gminy została określona na kwotę 53.259,00 zł.

Kwotę 19.205,72 zł wynikającą z różnicy wartości zamienianych działek, Gmina wpłaciła na konto Starostwa Powiatowego.

Wyżej wymieniona zamiana została potraktowana jako dwie odrębne czynności:

1. dla działek nr A i B – jako sprzedaż prawa wieczystego użytkowania na rzecz wieczystego użytkownika tj. Gminy,

2. dla działki C jako sprzedaż gruntu niezabudowanego.

Czynność sprzedaży prawa użytkowania wieczystego dla działek A i B na rzecz wieczystego użytkownika nie podlega pod ustawę o VAT (podatek od towarów i usług). Powiat nie wystawił faktury sprzedaży.

Na okoliczność sprzedaży działki nr C Gmina wystawiła na rzecz Powiatu (odbiorca: Starostwo Powiatowe) fakturę sprzedaży ze stawką 23%.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał, że

Gmina prawo użytkowania wieczystego działki nr A nabyła na podstawie umowy sprzedaży zawartej w Kancelarii w dniu 22 listopada 2001 roku za nr rep. A od XYZ.

XYZ nabyły prawo użytkowania wieczystego działki nr A na podstawie decyzji Wojewody znak: z dnia 7 listopada 1996 r.

Gmina prawo użytkowania wieczystego działki nr B nabyła na podstawie umowy sprzedaży zawartej w kancelarii notariusza w dniu 26 maja 2003 roku za nr rep. A od XYZ.

XYZ nabyły prawo użytkowania wieczystego działki nr B na podstawie decyzji Wojewody znak: z dnia 8 listopada 1996 r.

Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności (na rzecz Gminy ) zostało dokonane na podstawie przepisów o gospodarce nieruchomościami, tj:

- art. 11 ust. 2 w związku z art. 13 ust. 1, art. 14 ust. 3, ust. 4 i ust. 5 oraz art. 37 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz.U. z 2021 r. poz. 1899);

- Zarządzenia Wojewody Nr 89/2021, z dnia 1 lipca 2021 r. w sprawie wyrażenia zgody na dokonanie zamiany nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, oznaczonych jako działki nr A i nr B, obręb - miasto na nieruchomość stanowiącą własność Gminy, oznaczoną jako działka nr C, obręb - miasto.

Do tej transakcji nie miały zastosowania przepisy ustawy z dn. 20 lipca 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obowiązujących przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegać będzie dokonanie zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Powiatu, czynność prawna polegająca na zbyciu nieruchomości na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego w świetle przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art.7 ust. 1 ww. ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.

Zdaniem Powiatu, dostawą towaru w rozumieniu przepisów ustawy o VAT było w niniejszej sprawie ustanowienie na rzecz użytkownika prawa użytkowania wieczystego nieruchomości. Przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomościami jak właściciel nastąpiło więc w chwili ustanowienia na rzecz użytkownika prawa wieczystego użytkowania nieruchomości, tj. w chwili wydania decyzji przez Wojewodę w dn. 7 listopada 1996 r. i w dn. 8 listopada 1996 r.

Tak więc nieruchomości będące przedmiotem sprzedaży zostały oddane w użytkowanie wieczyste przed dniem 1 maja 2004 r., czyli w okresie obowiązywania ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, na mocy której czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając powyższe na względzie, sprzedaż przez Powiat nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego jest w istocie przekształceniem prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości i oznacza jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, natomiast nie wpływa na „władztwo rzeczy”, które Gmina już uzyskała w dacie przeniesienia prawa użytkowania wieczystego (z tą bowiem chwilą użytkownik ten otrzymał prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością jak gdyby był jej właścicielem) i nie może być traktowana jako sprzedaż tego samego towaru. Zatem przedmiotowa sprzedaż nie może być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, bowiem już doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W konsekwencji zbycie nieruchomości gruntowej na rzecz jej dotychczasowego użytkownika wieczystego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższe znalazło potwierdzenie między innymi:

1. w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 stycznia 2007r. w składzie siedmiu sędziów (sygn. akt I FPS 1/06), gdzie stwierdzono, że „użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo na rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do praw właściciela, czym w istotny sposób różni się od ograniczonych praw rzeczowych stanowiąc tym samym ogniwo pomiędzy tymi prawami a własnością”;

2. w interpretacji indywidualnej nr 0112-KDIL1-1.4012.46.2020.HW wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 22 kwietnia 2020 r., gdzie stwierdzono, że sprzedaż gruntu na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego nie można uznać za czynność opodatkowaną ponieważ jest ona de facto przekształceniem tytułu prawnego do nieruchomości (użytkowanie wieczyste zostaje przekształcone w prawo własności), natomiast nie dochodzi do przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą czyli kolejnej dostawy towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

• oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste (pkt 6);
• zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6 (pkt 7).

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste oraz zbycie prawa użytkowania wieczystego, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”.

Należy ponadto wskazać, iż czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”, ustawodawca uznał, iż oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2021 r. poz. 1509 ze zm.).

W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego, w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Przepis ten, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 K.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Zatem z regulacji zawartych w tej ustawie wynika, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

W myśl art. 603 ww. ustawy Kodeks cywilny przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy.

W art. 604 ww. ustawy, zawarto dyspozycję odpowiedniego stosowania do zamiany przepisów o sprzedaży.

Z cytowanych przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że w przypadku zamiany obie strony przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy, występując zarówno w charakterze dostawcy, jak i w charakterze nabywcy. Umowa zamiany jest umową wzajemną, bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce świadczenia ceny pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy. Ze względu na wzajemny charakter umowy, wartość świadczonych rzeczy powinna być ekwiwalentna.

W myśl art. 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2021 r. poz. 1899), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Na podstawie art. 12 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami organy, o których mowa w art.11, działające za Skarb Państwa i jednostkę samorządu terytorialnego, są zobowiązane do gospodarowania nieruchomościami w sposób zgodny z zasadami prawidłowej gospodarki.

Zgodnie z art. 27 tej ustawy, sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze umowy wymaga wpisu w księdze wieczystej.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

W myśl art. 32 ust. 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.

Według art. 32 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

W świetle art. 37 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.

Jak stanowi art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

W myśl art. 69 ww. ustawy, na poczet ceny nieruchomości gruntowej sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, określoną według stanu na dzień sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że zgodnie z aktem notarialnym nr rep. A podpisanym w dniu 26 sierpnia 2021 r., Starosta działający w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa oraz Burmistrz Miasta i Gminy działający w imieniu i na rzecz Gminy dokonali zamiany działek. Starosta przeniósł na rzecz Gminy własność nieruchomości oznaczonych numerami: A, B a Burmistrz Miasta i Gminy w zamian za to przeniósł na Skarb Państwa własność nieruchomości oznaczonej numerem C. Właścicielem działki nr A i działki nr B był Skarb Państwa. Nieruchomości te były oddane w wieczyste użytkowanie. Gmina nabyła prawo użytkowania wieczystego działki nr A na podstawie umowy sprzedaży w dniu 22 listopada 2001 r. natomiast działki nr B na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu 26 maja 2003 roku.

Przedmiotowa zamiana została potraktowana jako dwie odrębne czynności:

1. dla działek nr A i B – jako sprzedaż prawa wieczystego użytkowania na rzecz wieczystego użytkownika tj. Gminy,

2. dla działki C jako sprzedaż gruntu niezabudowanego.

Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności (na rzecz Gminy ) zostało dokonane na podstawie przepisów o gospodarce nieruchomościami, tj:

- art. 11 ust. 2 w związku z art. 13 ust. 1, art. 14 ust. 3, ust. 4 i ust. 5 oraz art. 37 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz.U. z 2021 r. poz. 1899);

- Zarządzenia Wojewody. w sprawie wyrażenia zgody na dokonanie zamiany nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, oznaczonych jako działki nr A i nr B, obręb - miasto na nieruchomość stanowiącą własność Gminy, oznaczoną jako działka nr C, obręb - miasto.

Do tej transakcji nie miały zastosowania przepisy ustawy z dn. 20 lipca 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów.

Wątpliwości Gminy dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa stwierdzić należy, że w wyniku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste (ustanowienie użytkowania wieczystego) dochodzi do przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Użytkownik wieczysty może więc swobodnie korzystać z gruntu oraz czerpać z niego pożytki w sposób taki, jak w przypadku właściciela gruntu, może również „przenieść władztwo na inny podmiot” w taki sam sposób w jaki właściciel dokonuje sprzedaży gruntu.

W analizowanej sprawie dostawą towaru w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, było objęcie prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości przez pierwotnego użytkownika wieczystego (XYZ) działki nr A – 7 listopada 1996 r. oraz działki B – 8 listopada 1996 r. Z tą bowiem chwilą użytkownik ten otrzymał prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem.

Zaznaczenia wymaga fakt, że do dnia 30 kwietnia 2004 r., tj. w okresie obowiązywania ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.), czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.) zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości gruntowej użytkownik wieczysty otrzymał już prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem, z chwilą ustanowienia tego prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, tj. działki nr A – 7 listopada 1996 r. oraz działki B– 8 listopada 1996 r.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Okoliczności faktyczne sprawy świadczą, że przeniesienie na użytkownika wieczystego prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel nastąpiło już w chwili objęcia przez pierwotnego użytkownika prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości.

Obecny użytkownik wieczysty tej nieruchomości gruntowej (Gmina) nabyła prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej. W sensie ekonomicznym nabyła więc już prawo do dysponowania gruntem jak właściciel.

Bez znaczenia w tej sytuacji pozostaje fakt, że obecny użytkownik wieczysty (Gmina) nabyła prawo użytkowania wieczystego nieruchomości od poprzedniego (kolejnego) użytkownika wieczystego (XYZ). Sprzedaż nieruchomości wieczystemu użytkownikowi w trybie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, będąca w istocie przekształceniem prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na „władztwo rzeczy”, które użytkownik ten uzyskał już w momencie objęcia prawa użytkowania wieczystego i nie może być traktowane jako sprzedaż tego samego towaru.

Należy podkreślić, że czynność przekształcenia prawa użytkowania wieczystego gruntu będącego wcześniej przedmiotem użytkowania wieczystego, dla którego prawo to ustanowiono do dnia 30 kwietnia 2004 r. nie podlega opodatkowaniu jako ponowna dostawa towarów, ani żadna inna czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego nie może być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, bowiem nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, tj. w opisanej transakcji nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W świetle przepisów art. 7 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 ustawy o VAT doszło już do dostawy tej nieruchomości na rzecz obecnego wieczystego użytkownika.

Wobec tego sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego, w trybie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na „władztwo rzeczy”, które pierwotny użytkownik wieczysty działki nr 6266/1 – uzyskał 7 listopada 1996 r. oraz działki 6248/11 – 8 listopada 1996 r. nie może być traktowana jako sprzedaż tego samego towaru.

Więc w świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zbycie prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego (Gminy) nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w**,** za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.