0115-KDIT3.4012.45.2021.1.AP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku ORD-WS z dnia 26 października 2021 r. (data wpływu 27 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem nieruchomości.

We wniosku złożonym przez:

‒ Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

‒ A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

ul. …, …, NIP: …;

‒ Zainteresowanych niebędących stroną postępowania:

‒ B Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

ul. …, …, NIP …;

‒ C Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

ul. ., …, NIP …

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

B Sp. z o.o. oraz A Sp. z o.o. (dalej łącznie określani mianem: Wnioskodawca 1) to podmioty, których podstawowym profilem działalności jest budowa, modernizacja oraz zarządzanie nieruchomościami zarówno własnymi, jak i wynajmowanymi. C Sp. z .o. (dalej: C lub Wnioskodawca 2) to natomiast czołowy producent (…), a także dystrybutor produktów budowlanych z (…).

C jest właścicielem działek oznaczonych numerami ewidencyjnymi 1 i 2 położonych przy ul. … w …. (dalej: Nieruchomość), które nie mają statusu terenów budowlanych w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, to znaczy grunty te nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako grunty przeznaczone pod zabudowę ani dla tych działek nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W kwietniu 2019 r. C wynajęła Nieruchomość oraz sąsiednią działkę położoną w tej samej okolicy, oznaczoną numerem 3, zewnętrznemu podmiotowi (dalej: Najemca). Teren Nieruchomości został przez Najemcę utwardzony za pomocą tłucznia oraz ogrodzony ogrodzeniem o wysokości do 1,8 m wykonanym ze sztywnej siatki z paneli (teren ogrodzony panelami wraz z bramą wjazdową, słupki do paneli wkopane w grunt). Na utwardzonym terenie Nieruchomości Najemca zorganizował parking dla samochodów osobowych. C jako właściciel nieruchomości nie poniósł żadnych nakładów finansowych na wyżej wspomnianą inwestycję dotyczącą utwardzenia i ogrodzenia terenu. Wyrokiem z … 2021 r. sygn. …. Wojewódzki Sąd Administracyjny … uznał, wbrew stanowisku Najemcy, za zasadne twierdzenia … Inspektora Nadzoru Budowlanego, że nakłady Najemcy stanowią samowolę budowlaną. Jednocześnie jednak z uwagi na przepisy proceduralne sprawa została skierowana do ponownego rozpatrzenia przez ten organ. Do chwili złożenia niniejszego wniosku spór nie został rozstrzygnięty.

Obecnie C zamierza sprzedać Nieruchomość na rzecz Wnioskodawcy 1. W momencie sprzedaży Nieruchomości umowa najmu Nieruchomości zostanie przeniesiona na Wnioskodawcę 1 bez jakichkolwiek zmian, tj. Najemca nie przywróci przedmiotu najmu do stanu pierwotnego, to znaczy naniesione nakłady na utwardzenie i ogrodzenie terenu nie zostaną zlikwidowane. Umowa najmu będzie kontynuowana przez Wnioskodawcę 1, który będzie pełnić rolę wynajmującego.

Nieruchomości nabyte przez Wnioskodawcę 1 będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT (podatek od towarów i usług).

Zarówno Wnioskodawca 1, jak i Wnioskodawca 2 są czynnymi podatnikami VAT i mają swoje siedziby działalności na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy 1 przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem Nieruchomości?

Zdaniem Zainteresowanych, Wnioskodawcy 1 przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem Nieruchomości. Zgodnie z zapisami art. 86 ust. 1 ustawy VAT w zakresie, w jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku, Nieruchomości które zostaną nabyte przez Wnioskodawcę 1 od C będą służyły realizowanym przez Wnioskodawcę 1 czynnościom opodatkowanym VAT. Podstawowy warunek do uzyskania prawa do odliczenia podatku naliczonego zostanie zatem spełniony. Nie zajdą także żadne okoliczności wyłączające prawo do odliczenia VAT określone zapisami art. 88 ustawy VAT, w szczególności nie wystąpią przesłanki do stosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy VAT, gdyż sprzedaż Nieruchomości podlega opodatkowaniu i nie jest zwolniona od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że C jest właścicielem działek oznaczonych numerami ewidencyjnymi 1 i 1, które nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako grunty przeznaczone pod zabudowę. Dla niniejszych działek (Nieruchomości) nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W kwietniu 2019 r. Nieruchomość wraz z sąsiednią działką została wynajęta zewnętrznemu podmiotowi. Teren Nieruchomości został przez Najemcę utwardzony za pomocą tłucznia oraz ogrodzony ogrodzeniem o wysokości do 1,8 m. Na utwardzonym terenie Nieruchomości Najemca zorganizował parking dla samochodów osobowych. C jako właściciel Nieruchomości nie poniósł żadnych nakładów finansowych na wyżej wspomnianą inwestycję dotyczącą utwardzenia i ogrodzenia terenu. Wyrokiem z … 2021 r. sygn. … Wojewódzki Sąd Administracyjny … uznał, że nakłady Najemcy stanowią samowolę budowlaną.

Obecnie C zamierza sprzedać Nieruchomość na rzecz Wnioskodawcy 1. W momencie sprzedaży Nieruchomości umowa najmu Nieruchomości zostanie przeniesiona na Wnioskodawcę 1 bez jakichkolwiek zmian, tj. naniesione nakłady na utwardzenie i ogrodzenie terenu nie zostaną zlikwidowane. Umowa najmu będzie kontynuowana przez Wnioskodawcę 1, który będzie pełnić rolę wynajmującego. Nieruchomości nabyte przez Wnioskodawcę 1 będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Zarówno Wnioskodawca 1, jak i Wnioskodawca 2 są podatnikami VAT czynnymi.

Wątpliwości Zainteresowanych dotyczą kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego przez Wnioskodawcę 1 w związku z planowanym nabyciem Nieruchomości.

Jak wskazano we wniosku, Nieruchomość będzie wykorzystywana do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, tym samym spełniona zostanie przesłanka warunkująca prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Analizując kwestię przesłanki pozbawiającej podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego, zawartej w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, wskazuje się, że w niniejszej sprawie należy rozstrzygnąć, czy w przedstawionych okolicznościach będziemy mieli do czynienia z transakcją podlegającą opodatkowaniu i niekorzystającą ze zwolnienia od podatku.

Opis zawarty we wniosku wskazuje, że w niniejszej sprawie planowana transakcja będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż sprzedający jest podatnikiem VAT i dokona sprzedaży Nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Przechodząc do kwestii ewentualnego zwolnienia od podatku stwierdzić należy, że zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Analiza cyt. wyżej przepisów wskazuje, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy podkreślić, że zwolnione od podatku od towarów i usług w oparciu o powołany wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy są dostawy nieruchomości spełniające łącznie 2 warunki, tj.:

1. przedmiotem dostawy musi być teren niezabudowany,

2. teren ten nie może spełniać definicji terenu budowlanego, zawartej w art. 2 pkt 33 ustawy.

W świetle art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r., poz. 471, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego zwolnienia od podatku VAT, to w przypadku nieruchomości może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, jeżeli zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy należy przeanalizować, czy przedmiotem sprzedaży będzie grunt zabudowany czy niezabudowany, z uwagi na fakt, że na działce znajduje się parking dla samochodów osobowych wraz z ogrodzeniem z paneli i bramą wjazdową.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r., poz. 1333, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Na mocy art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietnik.

Zgodnie z art. 47 § 1-3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

W świetle przepisów k.c. należy stwierdzić, że parking wraz z ogrodzeniem co do zasady stanowi część składową gruntu.

Według art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony wyżej przepis art. 48 k.c. łączy się z art. 191 k.c., wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit („własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową”).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”.

Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem. Przykładowo dostawą towarów będzie faktyczne rozporządzanie nieruchomością nawet bez zachowania formy aktu notarialnego, sprzedaż rzeczy znalezionej, której własności znalazca jeszcze nie nabył.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca 1 zamierza nabyć Nieruchomość, na której znajduje się utwardzony tłuczniem parking, ogrodzony siatką z paneli wraz z bramą wjazdową. Istotnym jest, że najemca, który poniósł nakłady na utwardzenie i ogrodzenie terenu nie przywróci przedmiotu najmu do stanu pierwotnego, tzn. naniesienia nie zostaną zlikwidowane.

W konsekwencji powyższego w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy będzie grunt, na którym znajdują się naniesienia w postaci utwardzonego tłuczniem parkingu i ogrodzenia wraz z bramą wjazdową – w świetle ustawy – nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tych naniesień jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i prawnym), a zatem przedmiotem dostawy może być tylko grunt. Wobec tego w tym przypadku przedmiotem dostawy jest grunt, którego nie można już uznać za teren niezabudowany. Tym samym w rozpatrywanej sprawie, w odniesieniu do dostawy ww. Nieruchomości nie może mieć zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Ponadto należy przeanalizować czy dla sprzedaży ww. gruntu znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

‒ towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

‒ przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z treści wniosku wynika, że sprzedający nie wykorzystywał przedmiotowej nieruchomości wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Tym samym nie zostały spełnione warunki umożliwiające skorzystanie ze zwolnienia od podatku wynikającego z ww. przepisu.

W konsekwencji skoro transakcja sprzedaży nieruchomości nie może być objęta zwolnieniem wynikającym z przepisów art. 43 ust. 1 pkt 9 i pkt 2 ustawy, to stanowić będzie czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

W związku z tym należy stwierdzić, że Wnioskodawca 2 dokonując dostawy na rzecz Wnioskodawcy 1 przedmiotowej nieruchomości będzie zobowiązany do jej opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zatem w analizowanej sprawie nie wystąpią okoliczności wyłączające prawo do odliczenia wymienione w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, a mianowicie – jak rozstrzygnięto powyżej – sprzedaż nieruchomości nie będzie stanowiła czynności niepodlegającej opodatkowaniu VAT, ani też zwolnionej od podatku VAT.

Biorąc pod uwagę treść przywołanych przepisów, w kontekście przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że z uwagi na spełnienie warunków, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca 1 będzie uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących sprzedaż Nieruchomości. Prawo to będzie przysługiwać Wnioskodawcy 1 pod warunkiem niezaistnienia pozostałych przesłanek negatywnych zawartych w art. 88 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca 1 będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem opisanej Nieruchomości.

Zatem stanowisko Zainteresowanych należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie tut. organ wskazuje, że w zakresie określenia stawki podatku VAT dla sprzedaży nieruchomości zostało wydane postanowienie znak: ….

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.