Wnioskodawca od 40 lat jest właścicielem gospodarstwa rolnego, które obejmuje grunty o łącznej powierzchni 12,5 ha. Nie prowadzi działalności gospodarczej ani nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jako rolnik ryczałtowy, Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z tego podatku. Z posiadanych gruntów wyłączył 2,4 ha, zmieniając ich przeznaczenie na tereny pod zabudowę, podzielił je na 23 działki i planuje ich stopniową sprzedaż. Organ podatkowy uznał, że działania Wnioskodawcy, takie jak zmiana przeznaczenia gruntów, ich podział oraz planowane doprowadzenie sieci wodno-kanalizacyjnej, wskazują na zamiar prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z tym sprzedaż tych działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ Wnioskodawca będzie działał jako podatnik, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.
4 października 2021 r. wpłynął Pana wniosek z 4 października 2021 r., uzupełniony pismem z 13 grudnia 2021 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 13 grudnia 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 1 grudnia 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.650.2021.1.KF (doręczone Stronie 6 grudnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieuznania Wnioskodawcy za podatnika w związku ze sprzedażą działek powstałych w wyniku podziału gruntu rolnego. Treść wniosku jest następująca:
Wnioskodawca jest jedynym właścicielem od 40 lat gospodarstwa rolnego w skład, którego wchodzą grunty rolne o powierzchni 12,5 ha. Grunty rolne zostały zakupione na podstawie umowy kupna w 1981 roku do majątku prywatnego w celu prowadzenia gospodarstwa rolnego. Jako właściciel gruntów rolnych Wnioskodawca na części gruntów pobudował budynki a na pozostałych gruntach prowadził uprawę roślin, hodowlę zwierząt. Przez ostatnie 15 lat z powodu małej opłacalności hodowli Wnioskodawca na przedmiotowych gruntach prowadził uprawę roślinną. Kupując ziemię 40 lat temu Wnioskodawca nabywał ją z zamiarem prowadzenia gospodarstwa rolnego i wyłącznie do majątku prywatnego. Takie gospodarstwo jest prowadzone do dnia dzisiejszego. Wnioskodawca posiada nadany przez Agencję (`(...)`) numer (`(...)`)
Ponadto, nie udostępniano działek innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy ani użyczenia.
Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotowa nieruchomość była i jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę na cele działalności rolniczej. Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne jako rolnik ryczałtowy zwolniony od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.). Produkty rolne uzyskane z przedmiotowych działek przeznaczał Wnioskodawca wyłącznie na potrzeby własne tj. do wykorzystywania we własnym gospodarstwie domowym.
Z nabytych gruntów Wnioskodawca wydzielił wyłącznie grunty pod powierzchnię domu mieszkalnego oraz budynków gospodarczych a pozostałe grunty sklasyfikowane jako użytki rolne służyły wyłącznie do uprawy roślin i hodowli zwierząt.
W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego powyższe grunty stanowiły użytki rolne. Wnioskodawca obecnie ze względu na wiek i stan zdrowia ogranicza produkcję roślinną. Z posiadanych gruntów rolnych wyłączył 2,4 ha i wniósł 5 grudnia 2018 r. wniosek do Starostwa o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla 2,4 ha gruntów i zmianę klasyfikacji gruntów 2,4 ha z rolnych na tereny przeznaczone pod zabudowę. Starostwo przychyliło się do wniosku i zmieniło 26 marca 2021 r. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla tych 2,4 ha. Grunt został podzielony przez Wnioskodawcę na 23 działki. Do dnia ewentualnej sprzedaży Wnioskodawca uprawia rolniczo te działki siejąc i zbierając rzepak. Zamiarem Wnioskodawcy jest sprzedaż co roku około 3 działek.
Na moment sprzedaży działek będących przedmiotem wniosku, działki te będą działkami niezabudowanymi. Wnioskodawca planuje podjąć działania w celu doprowadzenia do działek sieci wodno-kanalizacyjnej. Wnioskodawca przed sprzedażą nieruchomości nie podejmował i nie będzie podejmować aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, mające na celu dokonanie sprzedaży działek.
Będąc kilkudziesięcioletnim właścicielem gospodarstwa rolnego obecnie Wnioskodawca potrzebuje środków finansowych na remonty budynków w tym dachów (zdjęcie eternitu) i sprzętu rolniczego. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży działek zamierza także przeznaczyć na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych dorosłych dzieci.
W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał numery działek będących przedmiotem sprzedaży. Są to działki w obrębie ewidencyjnym (`(...)`) numer: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23.
Czy planowana sprzedaż działek powstałych w wyniku podziału gruntu rolnego wchodzącego w skład posiadanego przez Wnioskodawcę gospodarstwa rolnego będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?
Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie poszczególnych działek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 w cyt. ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.
Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.
Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.
„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.
Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.
W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.
Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę.
Zatem w kwestii opodatkowania VAT (podatek od towarów i usług) sprzedaży działki istotne jest, czy sprzedający w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął lub podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania zbywcy nieruchomości za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.
Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.
Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.
W tym miejscu należy przywołać orzeczenie z 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w którym TSUE wskazał, że: „ (`(...)`) czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec.s. 1-3013, pkt 32). Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37). Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności”.
W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.
W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.
Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.
Wnioskodawca podkreśla, iż uzyskane środki ze sprzedaży nieruchomości zamierza przeznaczyć na cele prywatne, zatem sprzedaż poszczególnych działek wchodzących w skład gospodarstwa rolnego i przez 40 lat wykorzystywanych rolniczo nie można utożsamiać z rozpoczęciem działalności gospodarczej.
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.
Opodatkowaniu podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Przez towary, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Należy zatem stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary (w tym grunty) w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy,
podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy,
działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.
Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.
W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy zatem zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.
Wobec tego, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku od towarów i usług, w przypadku gdy dokonują oni sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany jest na własne potrzeby, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.
W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest więc, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.
W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE orzekł w tych sprawach, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE Rady”, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.
Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady.
Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg wskazanych powyżej przykładowych czynności, a nie wystąpienie jednej z nich.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne jako rolnik ryczałtowy zwolniony od podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jest jedynym właścicielem gospodarstwa rolnego w skład, którego wchodzą grunty rolne. Grunty rolne zostały zakupione na podstawie umowy kupna w 1981 roku do majątku prywatnego w celu prowadzenia gospodarstwa rolnego. Jako właściciel gruntów rolnych Wnioskodawca na części gruntów pobudował budynki, a na pozostałych gruntach prowadził uprawę roślin, hodowlę zwierząt. Przez ostatnie 15 lat Wnioskodawca na przedmiotowych gruntach prowadził uprawę roślinną. Kupując ziemię 40 lat temu Wnioskodawca nabywał ją z zamiarem prowadzenia gospodarstwa rolnego i wyłącznie do majątku prywatnego. Takie gospodarstwo jest prowadzone do dnia dzisiejszego. Ponadto, nie udostępniano działek innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy ani użyczenia. Przedmiotowa nieruchomość była i jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę na cele działalności rolniczej. Produkty rolne uzyskane z przedmiotowych działek przeznaczał Wnioskodawca wyłącznie na potrzeby własne tj. do wykorzystywania we własnym gospodarstwie domowym. Z nabytych gruntów Wnioskodawca wydzielił wyłącznie grunty pod powierzchnię domu mieszkalnego oraz budynków gospodarczych, a pozostałe grunty sklasyfikowane jako użytki rolne służyły wyłącznie do uprawy roślin i hodowli zwierząt. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego powyższe grunty stanowiły użytki rolne. Wnioskodawca obecnie ze względu na wiek i stan zdrowia ogranicza produkcję roślinną. Z posiadanych gruntów rolnych wyłączył 2,4 ha i wniósł 5 grudnia 2018 r. wniosek do Starostwa o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla 2,4 ha gruntów i zmianę klasyfikacji gruntów z rolnych na tereny przeznaczone pod zabudowę. Starostwo przychyliło się do wniosku i zmieniło 26 marca 2021 r. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla tych gruntów. Grunt został podzielony przez Wnioskodawcę na 23 działki. Do dnia ewentualnej sprzedaży Wnioskodawca uprawia rolniczo te działki siejąc i zbierając rzepak. Zamiarem Wnioskodawcy jest sprzedaż co roku około 3 działek. Na moment sprzedaży działek będących przedmiotem wniosku, działki te będą działkami niezabudowanymi. Wnioskodawca planuje podjąć działania w celu doprowadzenia do działek sieci wodno-kanalizacyjnej. Wnioskodawca przed sprzedażą nieruchomości nie podejmował i nie będzie podejmować aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, mające na celu dokonanie sprzedaży działek. Będąc kilkudziesięcioletnim właścicielem gospodarstwa rolnego obecnie Wnioskodawca potrzebuje środków finansowych na remonty budynków w tym dachów (zdjęcie eternitu) i sprzętu rolniczego. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży działek zamierza także przeznaczyć na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych dorosłych dzieci. Numery działek będących przedmiotem sprzedaży: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy sprzedaż opisanych działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT - co do zasady - mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy. Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży części działek budowlanych, Sprzedający będzie spełniał przesłanki do uznania Go za podatnika podatku od towarów i usług. Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.
Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się do treści przepisów ustawy – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników podatku od towarów i usług.
W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, ale wynika ono z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.
Wracając do analizy okoliczności przedstawionych we wniosku na tle przywołanych przepisów prawa i orzeczeń TSUE, należy zwrócić uwagę na czynności, których dokonał Wnioskodawca po podjęciu decyzji o przeznaczeniu do sprzedaży ww. działek niezabudowanych, a mianowicie: zmienił przeznaczenie tych działek na budowlane, w tym celu złożył wniosek o zmianę planu zagospodarowania przestrzennego dla ww. działek, który został zatwierdzony przez Starostwo, dokonał podziału gruntu na 23 działki. Ponadto planuje podjąć działania w celu doprowadzenia do ww. działek sieci wodno-kanalizacyjnej.
Zamiarem Wnioskodawcy jest również sprzedaż co roku około 3 działek. Wnioskodawca, dokonując szeregu opisanych ww. czynności, podjął działania podobne do takich, które wykonują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, o których mowa w orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10, tj. wykazał aktywność w przedmiocie zbycia ww. działek porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Z uwagi na powyższe okoliczności, w tej konkretnej sytuacji nie można uznać, że przedmiotem dostawy będzie składnik majątku prywatnego Wnioskodawcy.
Wykonane przez Wnioskodawcę czynności podniosą atrakcyjność opisanych działek dla przyszłych nabywców, zwiększając jednocześnie ich wartość celem maksymalizacji zysku z planowanej sprzedaży. Efektem podjętych przez Wnioskodawcę działań będzie dostawa działek niezabudowanych o zupełnie innym charakterze i wyższej wartości niż w chwili ich nabycia czy w okresie przed przeznaczeniem ich do sprzedaży, uatrakcyjnionych, gotowych do realizacji zamierzeń budowlanych przyszłych nabywców. Całokształt tych działań, wskazuje jednoznacznie, że opisana sprzedaż wypełni przesłanki działalności gospodarczej. Wobec powyższego, Wnioskodawca dokonując zbycia ww. działek nie będzie korzystał z przysługującego Mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem prywatnym, nie jest to bowiem typowe (zwykłe) rozporządzanie prawem własności.
Reasumując, ponieważ w analizowanej sprawie wystąpią przesłanki stanowiące podstawę do uznania Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to sprzedaż opisanych we wniosku działek niezabudowanych nr 1-23 powstałych w wyniku podziału gruntu rolnego, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Zgodnie z art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa
wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł, którą należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku.
Jak stanowi art. 14f § 2 Ordynacji podatkowa
w przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.
Niniejszy wniosek dotyczy 1 zdarzenia przyszłego. Tytułem wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług wykorzystana zostanie opłata w wysokości 40 zł. Wnioskodawca 13 grudnia 2021 r. dokonał dodatkowej opłaty w wysokości 40 zł. W związku z tym, że kwota potrzebna do wydania interpretacji indywidualnej wynosi 40 zł to nadpłata w wysokości 40 zl w rozumieniu art. 14f § 2b pkt 3 Ordynacji podatkowej podlega zwrotowi według dyspozycji Wnioskodawcy tj. zwrot przekazem pocztowym zostanie dokonany na adres pełnomocnika do doręczeń wskazany w załączonym pełnomocnictwie.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili