0114-KDIP1-3.4012.610.2021.4.KF

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 13 września 2021 r. (data wpływu 15 września 2021 r.), uzupełnione pismem z 24 listopada 2021 r. (data wpływu 26 listopada 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 12 listopada 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.610.2021.3.KF (doręczone Stronie 17 listopada 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT (podatek od towarów i usług) w związku ze sprzedażą działek niezabudowanych powstałych w wyniku podziału - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

15 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z 24 listopada 2021 r. (data wpływu 26 listopada 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 12 listopada 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.610.2021.3.KF (doręczone Stronie 17 listopada 2021 r.), dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą działek niezabudowanych powstałych w wyniku podziału.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

12 maja 2003 r. Wnioskodawczyni otrzymała w darowiźnie od rodziców 6 działek o łącznej powierzchni 3,14 ha w miejscowość (…) gm. (…). W chwili darowizny był to grunt rolny bez możliwości zabudowy. W 2006 r. Wnioskodawczyni sprzedała jedną z działek. 24 kwietnia 2015 r. na podstawie uchwały Rady Gminy (…) nastąpiło przekwalifikowanie terenów obejmujących m.in. 4 działki, na działki z prawem do zabudowy jednorodzinnej. Do 2019 r. Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań, których celem było zwiększenie wartości działek oraz ich sprzedaż. Dopiero w 2019 roku zostały one wystawione na sprzedaż w lokalnym biurze nieruchomości w takim kształcie w jakim Wnioskodawczyni otrzymała je od rodziców (duże działki). Przez długi czas nie było jednak chętnych na ich zakup. Otrzymane działki stały się problemem, nie było zainteresowania kupnem ich w całości (zgłoszone zostały do sprzedaży w dwóch agencjach nieruchomości). Pierwszy klient zainteresowany zakupem działki, który pojawił się w 2019 r. oczekiwał wyodrębnienia mniejszej działki z jednej z dużych działek. W związku z powyższym dopiero wtedy Wnioskodawczyni podjęła decyzję o podziale 3 większych działek na 14 mniejszych. Pierwotnie Wnioskodawczyni chciała pozbyć się działek w całości, ale żaden deweloper nie był zainteresowany tak dużymi działkami, miejscowość jest dla nich mało atrakcyjna, zbyt oddalona od większych miast, brak szkoły, dojazdy do pracy do (…) to ok 30-35 km, brak marketów. W 2021 r., do momentu złożenia niniejszego wniosku, w związku z dużym popytem na działki budowlane, nastąpiła sprzedaż 10 wyodrębnionych działek.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że:

‒ nie jest podatnikiem VAT,

‒ działki nie były wykorzystywane do żadnych czynności czy to opodatkowanych czy to zwolnionych z VAT,

‒ przedmiotem sprzedaży będą działki:

Otrzymane od rodziców:

Akt notarialny (…) - Działki 1, 2, 3, 4, 5, 6 łączna powierzchnia 3,14 ha, miejscowość (…) gm. (…).

‒ Działka 1 uległa podziałowi na działki:

‒ 7,

‒ 8 – sprzedana,

‒ 9,

‒ 10,

‒ 11 – sprzedana,

‒ Działka 12 podzielona na:

‒ 13 – sprzedana,

‒ 14 – sprzedana,

‒ 15,

‒ 16 – sprzedana,

‒ 17 – sprzedana,

‒ 18 – sprzedana,

‒ Działka 2 została podzielona na:

‒ 19 – sprzedana,

‒ 20 – sprzedana,

‒ 21 – sprzedana,

‒ Działka 4 nie jest działką budowlaną, więc nie będzie sprzedawana.

‒ Działka 5 – sprzedana.

‒ Działka 6 - nie sprzedana.

‒ żadna z działek nie jest zabudowana,

‒ działki nie były wykorzystywane do żadnych celów ani prywatnych ani związanych z działalnością, na działki Wnioskodawczyni pobierała dofinansowanie z Agencji (`(...)`) na utrzymanie łąk i pastwisk. Dofinansowanie było wypłacane co roku,

‒ działki nie były przedmiotem umów najmu lub podobnych,

‒ nie występowała o zgody na wybudowanie przyłączy mediów, np. wodociągowego, kanalizacji,

‒ dla obszaru, na którym położone są działki występuje Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy (…) ustanowione na podstawie Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 27 marca 2003 roku, która nakłada na samorząd gmin obowiązek sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dla obszaru gminy w granicach administracyjnych. Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnej inicjatywy w celu uchwalenia wyżej wymienionego Studium. Dla działek nie występuje plan zagospodarowania przestrzennego,

‒ nie podejmuje oraz nie zamierza podejmować działań marketingowych mających na celu dokonanie sprzedaży działek,

‒ nie udzielała ani nie zamierza udzielać pełnomocnictw,

‒ zawierała umowy przedwstępne, ich celem było uzyskanie kredytu przez nabywcę,

‒ nie posiada innych nieruchomości do sprzedaży,

‒ nie dokonywała sprzedaży innych nieruchomości niż te będące przedmiotem wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię działek wyodrębnionych w wyniku podziału nieruchomości nabytych w darowiźnie od rodziców, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy lub świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowość prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r., w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - jak wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt IFPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT. Wnioskodawczyni nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawczymi nie dokonywała wcześniej sprzedaży innych działek. Wnioskodawczymi nigdy nie wykorzystywała ww. nieruchomości w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Na podstawie uchwały Rady Gminy ustalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, którym wskazano przeznaczenie przedmiotowych działek pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Przedmiotowe działki zostały objęte ww. planem. Wnioskodawczyni nie zwracała się z takim wnioskiem do Gminy.

Wnioskodawczyni podjęła decyzję o wydzieleniu z posiadanej nieruchomości mniejszych działek jedynie po to, aby w ogóle była możliwa sprzedaż nieruchomości otrzymanej darowizną od rodziców. Wcześniejsze próby sprzedaży większych działek kończyły się bowiem niepowodzeniem. Wnioskodawczyni nie podejmowała działań marketingowych w celu sprzedaży działek. W opinii Wnioskodawczyni analiza powołanych przepisów prawa oraz wyroku TSUE prowadzi do wniosku, że w przedmiotowym opisie sprawy brak jest okoliczności, które wskazują, że sprzedaż działek stanowi działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, która skutkować będzie uznaniem Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT. Aktywność Wnioskodawczyni nie wykraczała poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni nie podjęła ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

W związku z tym, Wnioskodawczyni będzie korzystała z przysługującego Jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Skutkiem powyższego planowana sprzedaż udziału w działkach nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wobec tego, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Jednakże każdy, kto dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie podmiotu można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania Go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht) dotyczącego kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z ww. orzeczenia TSUE wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku VAT. 12 maja 2003 r. Wnioskodawczyni otrzymała w darowiźnie od rodziców 6 działek w miejscowość (…). W chwili darowizny był to grunt rolny bez możliwości zabudowy. W 2006 r. Wnioskodawczyni sprzedała jedną z działek. 24 kwietnia 2015 r. na podstawie uchwały Rady Gminy (…) nastąpiło przekwalifikowanie terenów obejmujących m.in. 4 działki, na działki z prawem do zabudowy jednorodzinnej. Do 2019 r. Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań, których celem było zwiększenie wartości działek oraz ich sprzedaż. Dopiero w 2019 roku zostały one wystawione na sprzedaż w lokalnym biurze nieruchomości w takim kształcie w jakim Wnioskodawczyni otrzymała je od rodziców. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o podziale 3 większych działek na 14 mniejszych. W 2021 r., do momentu złożenia niniejszego wniosku, w związku dużym popytem na działki budowlane, nastąpiła sprzedaż 10 wyodrębnionych działek. Działki nie były wykorzystywane do żadnych czynności czy to opodatkowanych czy to zwolnionych z VAT. Przedmiotem sprzedaży będą działki: Działka 1 (podzielona na działki 7, 8 – sprzedana, 9, 10, 11 – sprzedana), 2 (podzielona na działki 19 – sprzedana, 20 – sprzedana, 21 – sprzedana), 3 (podzielona na działki 13 – sprzedana, 14 – sprzedana, 15, 16 – sprzedana, 17 – sprzedana, 18 – sprzedana), 4, 5 - sprzedana, 6 – nie sprzedana. Działka nr 4 nie jest działką budowlaną, więc nie będzie sprzedawana. Żadna z działek nie jest zabudowana. Działki nie były wykorzystywane do żadnych celów ani prywatnych ani związanych z działalnością. Na działki Wnioskodawczyni pobierała dofinansowanie z Agencji (`(...)`) na utrzymanie łąk i pastwisk, dofinansowanie było wypłacane co roku. Działki nie były przedmiotem umów najmu lub podobnych. Wnioskodawczyni nie występował4a o zgody na wybudowanie przyłączy mediów, np. wodociągowego, kanalizacji. Dla obszaru, na którym położone są działki występuje Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy (…) ustanowione na podstawie Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnej inicjatywy w celu uchwalenia wyżej wymienionego Studium. Dla działek nie występuje plan zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawczyni nie podejmuje oraz nie zamierza podejmować działań marketingowych mających na celu dokonanie sprzedaży działek. Wnioskodawczyni nie udzielała ani nie zamierza udzielać pełnomocnictw, zawierała umowy przedwstępne, których celem było uzyskanie kredytu przez nabywcę. Wnioskodawczyni nie posiada innych nieruchomości do sprzedaży, a także nie dokonywała sprzedaży innych nieruchomości niż te będące przedmiotem wniosku.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą tego, czy planowana sprzedaż działek powstałych w wyniku podziału działek otrzymanych w darowiźnie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Okoliczności niniejszej sprawy wskazują, że w stosunku do sprzedaży działek brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni nie podejmowała w celu sprzedaży nieruchomości, oprócz podziału nieruchomości, żadnych czynności, które mogłyby podnieść wartość gruntu przed sprzedażą tzn. brak jest uzbrojenia terenu w przyłącza, brak podłączeń przyłączy do sieci energetycznej, telekomunikacyjnej, wodnokanalizacyjnej i gazowej. W celu sprzedaży działek, poza wystawieniem działek na sprzedaż w biurze nieruchomości, Wnioskodawczyni nie będzie wykonywać żadnych innych działań marketingowych wykraczających poza zwykle formy ogłoszenia. Wnioskodawczyni zawarła umowy przedwstępne z nabywcą w celu uzyskania kredytu przez nabywcę. Wnioskodawczyni nie udzieliła ani nie zamierza udzielać pełnomocnictwa do działania w Jej imieniu. Nieruchomość nie była przedmiotem umów najmu lub innej umowy o podobnym charakterze. W przeszłości Wnioskodawczyni nie dokonywała sprzedaży innych nieruchomości niż tych będących przedmiotem wniosku, a także nie posiada innych nieruchomości, które zamierza sprzedać.

Wskazać należy, że zgodnie z ww. wyrokiem TSUE z dnia 15 września 2011 r., sama ilość sprzedawanych działek, nie może przesądzać o tym, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku w związku ze sprzedażą działek Wnioskodawczyni nie działa jako handlowiec, a podejmowane przez Nią czynności stanowią jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanym majątkiem prywatnym. Zatem dokonując sprzedaży ww. działek, Wnioskodawczyni będzie korzystała z przysługującego Jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawczynię powstałych w wyniku podziału działek nie będzie stanowić działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym Wnioskodawczyni z tego tytułu, nie wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Należy jednak podkreślić, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. Zatem, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku (np. zawarcie umowy przedwstępnej, udzielenie pełnomocnictwa, podjęcie działań marketingowych, itd.), udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienia się, że w odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.