0114-KDIP1-3.4012.543.2021.4.KF

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 sierpnia 2021 r. (data wpływu 16 sierpnia 2021 r.), uzupełnione pismem z 8 listopada 2021 r. (data wpływu 16 listopada 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 26 października 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.543.2021.3.KF (doręczone Stronie 3 listopada 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z wyposażeniem oraz niewliczenie do limitu określonego w art. 113 ust. 1 całej wartości sprzedaży lokalu wraz z wyposażeniem – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

16 sierpnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z 8 listopada 2021 r. (data wpływu 16 listopada 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 26 października 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.543.2021.3.KF (doręczone Stronie 3 listopada 2021 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w opodatkowania sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z wyposażeniem**,** niewliczenie do limitu określonego w art. 113 ust. 1 całej wartości sprzedaży lokalu wraz z wyposażeniem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym prowadzącym jednoosobową, pozarolniczą działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej od 13 listopada 2018 r. 22 stycznia 2021 r. działalność Wnioskodawcy została wznowiona. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy zgodnie z CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej) jest działalność związana z nabywaniem i sprzedażą nieruchomości na własny rachunek sklasyfikowana według Polskiej Klasyfikacji Działalności pod kodem 68.10.Z. Działalność Wnioskodawcy korzysta ze zwolnienia z podatku VAT (podatek od towarów i usług) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.).

Wnioskodawca prowadzi ewidencję księgową w formie Książki Przychodów i Rozchodów, a wybraną formą opodatkowania jest podatek liniowy.

W ramach wznowionej działalności Wnioskodawca rozważa prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie tzw. house-flippingu, czyli nabywa nieruchomości w celu ich dalszej odsprzedaży po dokonaniu w lokalu remontu, modernizacji, adaptacji bądź zmiany wyposażenia.

Nieruchomości, które będą przedmiotem obrotu przez Wnioskodawcę to lokale lub domy mieszkalne. Nakłady poniesione na remont nie przekraczają nigdy 30% wartości mieszkania.

Poza prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami Wnioskodawca wraz z żoną nabył nieruchomość dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, a następnie zbył ją przed upływem 5 lat. W zeznaniu rocznym PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-39 oświadczył, że wydatkuje w ciągu 3 lat środki uzyskane ze zbycia na własne cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym Wnioskodawca planuje nabyć inną nieruchomość mieszkalną na własne cele mieszkaniowe. Wnioskodawca w celu przystosowania nieruchomości do zamieszkania musi dokonać w niej gruntowego remontu, który może trwać dłużej niż 3 lata z uwagi na szeroki zakres prac oraz kosztochłonność remontu. Po zakończonym remoncie Wnioskodawca planuje zamieszkać w ww. nieruchomości.

Wnioskodawca rozważa również, że przedmiotową nieruchomość odda w najem w całości lub w części (jednego pokoju z dostępem do kuchni i łazienki). Należy przy tym podkreślić, że Wnioskodawca na moment zakupu zamierza zamieszkać w przedmiotowej nieruchomości a oddanie w najem może nastąpić przed zamieszkaniem lub po nim lub w trakcie (w przypadku najmu części nieruchomości).

Wnioskodawca rozważa również zbycie tej nieruchomości przed upływem 5 lat i ponowne skorzystanie z ulgi, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.).

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

‒ nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług a jego działalność w całości korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i tym samym jego obrót nie przekracza limitu zwolnienia na podstawie art. 113. ust. 1 ustawy VAT,

‒ obrót, zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy VAT, nie przekracza limitu zwolnienia na podstawie art. 113. ust. 1 ustawy VAT,

‒ zamierza wykonywać działalność w zakresie sprzedaży nieruchomości, czyli dostawy budynków, których dostawa nie odbywa się w ramach pierwszego zasiedlenia,

‒ zamierza nabyć nieruchomość w okresie trzech lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie,

‒ nabywane nieruchomości pochodzą z rynku wtórnego, a właściciele nabywali je wiele lat wcześniej i nie dokonywali w nich znaczących remontów. Biorąc pod uwagę powyższe z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że nabycie przez Wnioskodawcę i następujące po nich zbycie nie będzie odbywało się w warunkach pierwszego zasiedlenia. Wnioskodawca zamierza nabywać tylko nieruchomości, których dostawy nie są dokonywane w ramach pierwszego zasiedlenia,

‒ nie będzie przysługiwało Mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu żadnego lokalu z uwagi na fakt nie bycia zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług,

‒ zamierza dokonać dostawy nieruchomości gotowej do zamieszkania wraz z wyposażeniem, urządzeniami AGD, takimi jak kuchenka gazowa, elektryczna lub gazowo-elektryczna, płyta indukcyjna lub ceramiczna, piekarnik, zmywarka, pralka, lodówka, czy okap kuchenny oraz urządzeniami RTV w postaci telewizora, oraz meblami kuchennymi w trwałej zabudowie oraz elementami wyposażenie w postaci mebli, takich jak łóżko, stół, krzesło, tapczan. Dodatkowo mieszkanie będzie wyposażone w elementy dekoracyjne takie jak obrazy, dywany, doniczki, wazony, kwiaty, poduszki, karnisze, zasłony i zegary.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane pismem z 8 listopada 2021 r.):

Czy sprzedaż lokali mieszkalnych w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej wraz z wyposażeniem podlega opodatkowaniu VAT czy podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 lub pkt 10a ustawy, a tym samym nie jest brane pod uwagę przy wyliczeniu limitu ze sprzedaży, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z wyposażeniem winno być traktowane jako jedna dostawa towaru w postaci mieszkania. Fakt, że to wyposażenie znajduje się w danym lokalu nie powoduje, iż dochodzi do odrębnego świadczenia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

a. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

b. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Na podstawie ww. przepisu dostawa budynków, budowli lub ich części, spełniająca określone w tym przepisie warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacji, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do dostawy upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy - pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

a. wybudowaniu lub

b. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

a. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

b. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy działalność w zakresie obrotu nieruchomościami może korzystać ze zwolnienia od podatku. Zdaniem Wnioskodawcy skoro nie ponosi on nakładów powyżej 30% wartości nieruchomości to zbycie takie może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust .1 pkt 10 ustawy. Ponadto zdaniem Wnioskodawcy wydatki poniesione na remont lokali mieszkalnych oraz na nabycie wyposażenia (meble kuchenne, karnisze, firany, sprzęt RTV i AGD) dokonane przez podatnika są tak ściśle związane ze zbyciem nieruchomości, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne zdarzenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Gotowym towarem oferowanym przez Wnioskodawcę jest mieszkanie gotowe do zamieszkania. Innymi słowy, zbycie nieruchomości wraz z wyposażeniem w całości jako jedna transakcja podlega zwolnieniu z art. 43 ust. 10 ustawy, a tym samym cała wartość sprzedaży nieruchomości nie jest wliczana do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w świetle przytoczonych powyżej przepisów, nieruchomość spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jej sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym jednoosobową, pozarolniczą działalność gospodarczą. W ramach wznowionej działalności Wnioskodawca rozważa prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie tzw. house-flippingu, czyli nabywa nieruchomości w celu ich dalszej odsprzedaży po dokonaniu w lokalu remontu, modernizacji, adaptacji bądź zmiany wyposażenia. Wnioskodawca zamierza nabyć nieruchomość w okresie trzech lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie. Nabywane nieruchomości pochodzą z rynku wtórnego, a właściciele nabywali je wiele lat wcześniej i nie dokonywali w nich znaczących remontów. Nabycie przez Wnioskodawcę i następujące po nich zbycie nie będzie odbywało się w warunkach pierwszego zasiedlenia. Wnioskodawca zamierza nabywać tylko nieruchomości, których dostawy nie są dokonywane w ramach pierwszego zasiedlenia. Nakłady poniesione na remont nie przekraczają nigdy 30% wartości mieszkania. Działalność Wnioskodawcy w całości korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i tym samym jego obrót nie przekracza limitu zwolnienia na podstawie art. 113. ust. 1 ustawy VAT. Wnioskodawca zamierza dokonać dostawy nieruchomości gotowej do zamieszkania wraz z wyposażeniem, urządzeniami AGD, takimi jak kuchenka gazowa, elektryczna lub gazowo-elektryczna, płyta indukcyjna lub ceramiczna, piekarnik, zmywarka, pralka, lodówka, czy okap kuchenny oraz urządzeniami RTV w postaci telewizora, oraz meblami kuchennymi w trwałej zabudowie oraz elementami wyposażenie w postaci mebli, takich jak łóżko, stół, krzesło, tapczan. Dodatkowo mieszkanie będzie wyposażone w elementy dekoracyjne takie jak obrazy, dywany, doniczki, wazony, kwiaty, poduszki, karnisze, zasłony i zegary. Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu żadnego lokalu z uwagi na fakt nie bycia zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na tle przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy sprzedaż lokali mieszkalnych wraz z wyposażeniem będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, czy będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 lub pkt 10a, a tym samym nie będzie brana pod uwagę przy wyliczeniu limitu ze sprzedaży, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z wyposażeniem powinna być traktowana jako jedna dostawa towaru w postaci mieszkania i korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, a tym samym cała wartość sprzedaży nieruchomości nie jest wliczana do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić czy dostawa lokalu niemieszkalnego wraz z wyposażeniem tj. meblami (w tym meble kuchenne w trwałej zabudowie kuchennej), urządzeniami AGD, RTV jak i elementy dekoracyjne będzie traktowane jako jedna dostawa towarów w postaci mieszkania.

W celu dokonania prawidłowej kwalifikacji dostawy lokalu mieszkalnego wraz z wyposażeniem pod kątem opodatkowania lub zwolnienia z opodatkowania, rozważenia wymaga kwestia tzw. świadczeń złożonych. W odniesieniu do tej kwestii należy zauważyć, że ani Dyrektywa 2006/112/WE Rady, ani też przepisy krajowe nie zawierają definicji świadczenia złożonego. Brak również szczególnych uregulowań dotyczących przesłanek uznawania danego świadczenia za świadczenie złożone. Ocena, w jakich okolicznościach świadczenia powiązane należy traktować jako świadczenia jednolite, kształtowana jest na bazie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE”). Przy czym zastrzec należy, że wprawdzie Trybunał w wielu orzeczeniach w sposób pomocny przy interpretacji przepisów wypowiadał się w kwestii świadczeń złożonych, to i tak każdorazowo rozstrzygnięcie w tym przedmiocie musi uwzględniać specyfikę konkretnego stanu faktycznego w danej sprawie. W szczególności wskazać należy wyrok TSUE z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie C-251/05 Talacre Beach Caravan Sales Ltd v. Commissioners of Customs & Excise, w którym Trybunał stwierdził, że należy dać prymat ochronie zasady nierozszerzania zwolnienia podatkowego nad traktowaniem kilku dostaw jako świadczenia złożonego, opodatkowanego wedle zasad dotyczących świadczenia głównego. Każde odstępstwo od zasadniczej stawki podatku od towarów i usług winno być zatem interpretowane ściśle i ta ogólna zasada musi być brana bezwzględnie pod uwagę przy ocenie okoliczności konkretnej sprawy.

Konstrukcję świadczenia kompleksowego, przedstawił TSUE w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., nr C-349/96 stwierdzając, że: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

W wyroku tym Trybunał zauważył również, że dla ustalenia, czy mamy do czynienia z jednolitą usługą, czy też z różnymi usługami, fakt ustalenia jednej ceny za świadczenie (świadczenia) nie ma znaczenia decydującego, może jedynie sugerować, iż w rzeczywistości mamy do czynienia z jednolita usługą. Jednakże, jeżeli okoliczności wskazują na to, że nabywca miał zamiar nabyć nie tyle jednolitą, kompleksową usługę, ile dwie różne usługi, wówczas cenę należy stosownie, proporcjonalnie rozdzielić i każdej usłudze przypisać stosowną dla niej część.

Z powyższego wynika zatem, że celem świadczenia pomocniczego tworzącego razem z świadczeniem dominującym świadczenie złożone jest lepsze wykorzystanie przez nabywcę świadczenia zasadniczego. Na podstawie powyższego stwierdzić należy, że świadczenie pomocnicze nie może realizować tego samego celu co świadczenie zasadnicze.

Zatem dla określenia skutków podatkowych transakcji złożonych należy badać, czy mamy do czynienia z kompozycją świadczenia głównego – dominującego, wzbogaconą jedynie o świadczenia pomocnicze, czy też dany dostawca realizuje kilka odrębnych i niezależnych świadczeń. Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna dostawa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za dostawę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako czynności pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do dostawy zasadniczej.

Aby móc natomiast wskazać, że dana dostawa jest czynnością złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na dostawę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast dostawę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania dostawy zasadniczej. Pojedyncza dostawa traktowana jest zatem jak element dostawy kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia dostawy pomocniczej jest zdeterminowany przez dostawę główną oraz nie można dokonać dostawy głównej bez dostawy pomocniczej.

Zatem z ekonomicznego punktu widzenia dostawy nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną dostawę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład dokonywanej dostawy wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu dostawy kompleksowej.

Należy podkreślić, że zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do niej, nie regulują pojęcia „części składowych”. Zatem w tym celu należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) - dalej jako K.c., który w art. 47 § 1 określa, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Stosownie do treści art. 47 § 2 K.c., częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Aby jednak uzyskać atrybut części składowej rzeczy nadrzędnej, w tym przypadku lokalu, wyposażenie dodatkowe powinno być połączone z tą rzeczą w taki sposób, że będzie istniała:

‒ więź fizykalno-przestrzenna oraz,

‒ więź funkcjonalna (gospodarcza)

a połączenie będzie miało charakter trwały (nie dla przemijającego użytku). Przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie. W konsekwencji takiego połączenia elementy wyposażenia powinny stracić byt w sensie prawnym, gospodarczym i fizycznym. Zatem elementy wyposażenia trwale związane z budynkiem (lokalem) nie będą mogły samoistnie stanowić rzeczy, lecz powinny tworzyć z budynkiem jedną całość.

Stosownie jednak do art. 47 § 3 K.c., przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Według przepisu art. 51 § 1 K.c., przynależnościami są rzeczy ruchome potrzebne do korzystania z innej rzeczy (rzeczy głównej) zgodnie z jej przeznaczeniem, jeżeli pozostają z nią w faktycznym związku odpowiadającym temu celowi. Przynależność nie traci tego charakteru przez przemijające pozbawienie jej faktycznego związku z rzeczą główną (art. 51 § 3 K.c.).

Pojęcie przynależności należy zatem odróżnić od pojęcia części składowej, bowiem związek, jaki zachodzi pomiędzy rzeczą przynależną (pomocniczą) a rzeczą główną, jest luźniejszy niż związek pomiędzy częścią składową a rzeczą nadrzędną. Wprawdzie przynależności i części składowe dzielą los prawny rzeczy głównej (nadrzędnej), lecz w przypadku przynależności zasada ta nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego. Pomiędzy rzeczą główną a przynależną zachodzi wyłącznie związek funkcjonalny. Nie ma więc ścisłej więzi fizycznej, która powoduje, że rzecz staje się częścią składową innej rzeczy. W stosunku przynależności występują dwa odrębne podmiotowe prawa własności – do rzeczy głównej i do rzeczy pomocniczej. Zatem przynależność (rzecz pomocnicza) nie traci samodzielnego bytu prawnego wskutek jej związku z rzeczą główną – pozostaje, w przeciwieństwie do części składowej, samoistną rzeczą ruchomą. Dlatego też przynależność może stanowić przedmiot samoistnego obrotu, natomiast część składowa nie może być przedmiotem odrębnej dostawy.

W kontekście powyższych uwag podkreślić należy, że wszelkie elementy wyposażenia, które zostaną połączone z lokalem w sposób trwały, będąc jego częściami składowymi, będą stanowiły nierozerwalną część sprzedawanego lokalu. Nie można zatem przenieść prawa do rozporządzenia lokalem bez przenoszenia własności jego części składowych. Czynność dostawy lokalu i związanych z nim trwale elementów składowych będzie zatem jedną czynnością dostawy, która będzie opodatkowana właściwą stawką podatku lub będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania.

Pojęcia ww. dostawy lokalu nie można zatem rozszerzać na dostawę elementów, które nie są nierozerwalnie związane z konstrukcją budynku, a jedynie umożliwiają czy ułatwiają prawidłowe (zgodnie z przeznaczeniem obiektu mieszkaniowego) funkcjonowanie osób w nim przebywających. Elementy wyposażenia lokali, które nie będą w sposób trwały związane z bryłą budynku, jako mogące być odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego, będą stanowić wyposażenie niebędące częściami składowymi lokalu i winny zostać opodatkowane odrębnie od dostawy lokalu, według stawki właściwej dla dostawy danego rodzaju towaru.

Zatem dostawa wyposażenia, które może być odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego lub też wyposażenia, które nie stanowi części składowej, winna zostać opodatkowana według przepisów właściwych, tj. według stawki właściwej dla danego rodzaju towaru.

W tej kwestii wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 grudnia 2010 r. sygn. akt I FSK 2067/09, w którym stwierdził m.in. ,,jeśli chodzi o umeblowanie oraz sprzęt AGD i RTV, to z punktu widzenia prawnego są to ruchomości, które mogą być przedmiotem odrębnego obrotu i sam fakt wyposażenia nimi budynku (lokalu) mieszkalnego nie może decydować o staniu się częściami składowymi, gdyż musiałyby być na trwale połączone i to w taki sposób, że nie byłoby możliwe ich odłączenie od rzeczy głównej (mieszkania) bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.”

Podobnie do kwestii tej odniósł się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 września 2013 r., sygn. akt I FSK 614/12, w którym wskazał, że lodówka, pralka, zmywarka, czy też kuchnia nawet przeznaczona do zabudowy, nie stanowi po jej zamontowaniu trwałego elementu konstrukcyjnego budynku. Powiązanie sprzętu AGD z zabudową meblową, a w konsekwencji również z obiektem budowlanym, nie jest trwałe. Usunięcie czy wymiana uszkodzonego lub przestarzałego sprzętu może nastąpić w każdej chwili i to bez wpływu na konstrukcję obiektu budowlanego, jak i powiązanej z nią zabudowy meblowej.

Zatem dostawa wyposażenia, które może być odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego lub też wyposażenia, które nie stanowi części składowej lokalu powinna zostać opodatkowana według przepisów właściwych, tj. według stawki właściwej dla danego rodzaju towaru.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza dokonać dostawy nieruchomości gotowej do zamieszkania wraz z wyposażeniem, urządzeniami AGD, takimi jak: kuchenka gazowa, elektryczna lub gazowo elektryczna, pyta indukcyjna lub ceramiczna, piekarnik, zmywarka, pralka, lodówka, czy okap kuchenny oraz urządzeniami RTV w postaci telewizora, oraz meblami kuchennymi w trwałej zabudowie oraz elementami wyposażenia w postaci mebli, takich jak łóżko, stół, krzesło, tapczan. Dodatkowo mieszkanie będzie wyposażone w elementy dekoracyjne takie jak: obrazy, dywany, doniczki, wazony, kwiaty, poduszki, karnisze, zasłony i zegary.

Tym samym stwierdzić należy, że wskazane we wniosku wyposażenie w postaci mebli kuchennych w trwałej zabudowie, które jest trwale związane z bryłą lokalu, będzie podlegało opodatkowaniu według zasad właściwych dla dostawy danego lokalu, o ile wyposażenie to stanowić będzie trwały element konstrukcyjny lokalu.

W odniesieniu natomiast do pozostałych elementów wyposażenia, takich jak: urządzenia AGD, takie jak kuchenka gazowa, elektryczna lub gazowo-elektryczna, płyta indukcyjna lub ceramiczna, piekarnik, zmywarka, pralka, lodówka, czy okap kuchenny oraz urządzenia RTV w postaci telewizora, oraz elementami wyposażenie w postaci mebli, takich jak łóżko, stół, krzesło, tapczan, wyjaśnić należy, że są to elementy wyposażenia lokali, które nie będą w sposób trwały związane z bryłą budynku, jako mogące być odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego, stanowiące wyposażenie niebędące częściami składowymi lokali. Mają one bowiem charakter samoistny i powinny zostać opodatkowane stawką właściwą dla tych towarów. Odłączenie tych elementów od lokalu nie spowoduje bowiem uszkodzenia lub istotnej zmiany całości i/lub uszkodzenia lub zmiany elementów odłączonych. Ponadto, ww. elementy wyposażenia w wyniku połączenia ich z lokalem nie utracą bytu prawnego oraz gospodarczego - z uwagi na fakt, że mogą one stanowić odrębne od lokalu przedmioty własności, oderwanie od lokalu nie spowoduje utraty ich wartości ekonomicznej, zarówno dla Wnioskodawcy jako sprzedawcy, jak i nabywcy.

Również dodatkowe wyposażenie, tj. obrazy, dywany, doniczki, wazony, kwiaty, poduszki, karnisze, zasłony i zegary ma charakter samoistny i powinno zostać opodatkowane stawką właściwą dla tych towarów.

Tym samym ww. elementy wyposażenia, jak i dodatkowego wyposażenia wolnostojącego, powinny zostać opodatkowane odrębnie od dostawy lokali, według stawki właściwej dla dostawy danego rodzaju towaru.

W odniesieniu do kwestii opodatkowania dostawy lokalu należy wskazać, że w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki podatku VAT.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

a. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

b. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się przez to oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

a. wybudowaniu lub

b. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy przy tym wskazać, że jak wynika z art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;

2. złożą:

a) przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego lub

b) w akcie notarialnym, do zawarcia którego dochodzi w związku z dostawą tych obiektów

‒ zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Stosownie do art. 43 ust. 11 ww. ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;

2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;

3. adres budynku, budowli lub ich części.

Mając na uwadze powyższe uregulowania, wskazać należy, iż z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT albo będzie opodatkowana w zależności od daty pierwszego zasiedlenia.

Przez pierwsze zasiedlenie, zgodnie z treścią art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

a. wybudowaniu lub

b. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własne oraz prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, bowiem w takich przypadkach doszło do korzystania z budynku.

Podkreślić w tym miejscu należy, że termin „ulepszenia” zawarty w ustawie o podatku od towarów i usług, odwołuje się do przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Stosownie do art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U z 2020 r. poz. 1426 z późn. zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszeniem środka trwałego – w rozumieniu ww. ustawy podatkowej – jest więc:

‒ przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,

‒ rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,

‒ rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,

‒ adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,

‒ modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Tym samym nakłady na ulepszenie środków trwałych zmierzają do podjęcia bądź rozszerzenia działalności w drodze budowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującą istotną zmianę cech użytkowych.

Zatem nieruchomości jak np. lokale mieszkalne, które nie będą stanowić u podatnika środka trwałego, nie mogą ulec ulepszeniu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, ponieważ pojęcie ulepszenia, do którego odwołuje się ustawodawca w art. 2 pkt 14 ustawy, odsyłając do przepisów o podatku dochodowym, dotyczy ulepszenia środków trwałych.

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ustawodawca umożliwił podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

a. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

b. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Analiza przepisów ustawy o VAT, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostawy budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do ich dostawy może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku.

Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza nabyć lokale w okresie trzech lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie. Nabywane nieruchomości pochodzą z rynku wtórnego, a właściciele nabywali je wiele lat wcześniej i nie dokonywali w nich znaczących remontów. Wnioskodawca zamierza nabywać tylko lokale, których dostawy nie są dokonywane w ramach pierwszego zasiedlenia. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca nakłady poniesione na remont nie przekraczają nigdy 30% wartości mieszkania.

W związku z powyższym przedmiotem dostawy będą lokale, w stosunku do których nastąpiło ich pierwsze zasiedlenie i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili ich sprzedaży upłyną co najmniej 2 lata.

W konsekwencji, zostaną spełnione warunki do zastosowania zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. A zatem sprzedaż lokali, będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Skoro planowana sprzedaż ww. lokali będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, to badanie przesłanek i rozstrzyganie zwolnienia na podstawie innych przepisów, tj. art. 43 ust. 1 pkt 10a i pkt 2 jest niezasadne.

Z uwagi na powyższe, należy wskazać, że dostawa opisanych we wniosku lokali wraz z meblami kuchennymi w trwałej zabudowie, która jest trwale związana z bryłą lokalu będzie podlegało opodatkowaniu według zasad właściwych dla dostawy danego lokalu, tj. z zastosowaniem zwolnienia od podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, o ile wyposażenie stanowić będzie trwały element konstrukcyjny lokalu.

W odniesieniu natomiast do pozostałych elementów wyposażenia lokalu opisanych we wniosku, które nie będą w sposób trwały związane z bryłą budynku, mające samoistny charakter powinny zostać opodatkowane stawką właściwą dla tych towarów.

W odniesieniu do kwestii nie wliczania przez Wnioskodawcę kwoty ze sprzedaży lokali do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, należy wskazać, że zasady korzystania ze zwolnienia podmiotowego reguluje art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z jego treścią zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Na mocy art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b.

Powołany przepis art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy dotyczy dostaw budynków i budowli i ich części dokonywanych przed pierwszym zasiedleniem, w ramach pierwszego zasiedlenia oraz w przypadku gdy pomiędzy pierwszym zasiedleniem a tą dostawą upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Mając na uwadze przepis art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy oraz to, że w niniejszej interpretacji stwierdzono, że dostawa poszczególnych lokali mieszkalnych nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia i pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie upłynie okres krótszy niż 2 lata należy wskazać, że w związku z dostawą ww. lokali Wnioskodawca nie utraci zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy ze względu na wyłączenie określone w przepisie art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy o VAT.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepis art. 113 ust. 2 ustawy, który stanowi, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem na terytorium kraju;

1a) sprzedaży na odległość towarów importowanych, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem na terytorium kraju;

2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:

a) transakcji związanych z nieruchomościami,

b) usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38–41,

c) usług ubezpieczeniowych

‒ jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;

3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Z ww. przepisu art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy wynika, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie, dostawa lokali mieszkalnych, która będzie objęta zwolnieniem od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, stanowi przedmiot działalności gospodarczej Wnioskodawcy, nie ma zatem charakteru transakcji pomocniczej. Oznacza to, że w oparciu o przepis art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy, Wnioskodawca powinien wliczać do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, wartość sprzedaży uzyskanej z tytułu sprzedaży wskazanych lokali mieszkalnych. Jest to bowiem obrót dotyczący transakcji związanych z nieruchomościami, które nie mają charakteru transakcji pomocniczych. Do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy Wnioskodawca powinien również wliczać obrót uzyskany ze sprzedaży dodatkowego wyposażenia stanowiącego odrębną dostawę.

Należy również podkreślić, że w momencie przekroczenia limitu określonego w art. 113 ust. 1 ustawy z tytułu sprzedaży opisanych we wniosku lokali i wyposażenia Wnioskodawca utraci prawo do zwolnienia podmiotowego.

Reasumując, sprzedaż lokali mieszkalnych wraz z wyposażeniem w postaci mebli kuchennych w trwałej zabudowie, o ile wyposażenie to stanowić będzie trwały element konstrukcyjny lokalu Wnioskodawca powinien opodatkować według zasad właściwych dla dostawy lokali. Jak wskazano w niniejszej interpretacji, sprzedaż lokali będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Natomiast pozostałe elementy wyposażenia wolnostojącego, powinny zostać opodatkowane odrębnie od dostawy lokali, według stawki właściwej dla dostawy danego rodzaju towaru. Ponadto, z uwagi na to, że sprzedaż lokali mieszkalnych stanowi przedmiot działalności gospodarczej Wnioskodawcy, która nie ma charakteru transakcji pomocniczej, Wnioskodawca powinien ją wliczać do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Stosownie do art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy jest to bowiem obrót dotyczący transakcji związanych z nieruchomościami, które nie mają charakteru transakcji pomocniczych. Do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy Wnioskodawca powinien również wliczać obrót uzyskany ze sprzedaży dodatkowego wyposażenia stanowiącego odrębną dostawę. W momencie przekroczenia limitu określonego w art. 113 ust. 1 ustawy z tytułu sprzedaży opisanych we wniosku lokali i wyposażenia Wnioskodawca utraci prawo do zwolnienia podmiotowego.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Organ informuje, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług, zaś w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.