0114-KDIP1-2.4012.481.2021.1.SST

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 września 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem e-PUAP 28 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

28 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką prawa amerykańskiego, zarejestrowaną dla celów VAT (podatek od towarów i usług) w Polsce.

Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”) specjalizującej się w technologii (…) dla branży motoryzacyjnej, lotniczej, morskiej, „(`(...)`)” i sportowej.

W ramach swojej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zamierza współpracować ze spółką z Grupy (dalej: „Kontrahent”) w zakresie dostaw towarów na rzecz zagranicznych kontrahentów zlokalizowanych w innych krajach Unii Europejskiej (dalej: „Końcowy Odbiorca”). Kontrahent jest spółką prawa polskiego oraz podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Końcowy Odbiorca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego, innym niż Polska.

W każdym przypadku towary zakupione przez Wnioskodawcę będą dostarczane bezpośrednio od Kontrahenta do Końcowego Odbiorcy.

W ramach opisywanego schematu transakcji planowany jest przepływ towarów według następującego schematu:

a) Wnioskodawca zamierza nabywać towary od Kontrahenta w celu dokonania ich dostawy do Końcowego Odbiorcy w innym kraju UE.

b) Towary zostaną nabyte przez Wnioskodawcę od Kontrahenta zgodnie z warunkami Incoterms Ex Works (EXW), w miejscu lokalizacji zakładu Kontrahenta w Polsce.

Oznacza to, że w momencie pozostawienia towarów do dyspozycji Wnioskodawcy w zakładzie Kontrahenta (warunki EXW) dojdzie do przeniesienia ryzyka związanego z utratą/uszkodzeniem towarów przez Kontrahenta na Wnioskodawcy. W tym momencie zostanie również przeniesione na Wnioskodawcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel.

c) Wnioskodawca, na potrzeby nabycia towarów od Kontrahenta, posłuży się polskim numerem identyfikacji podatkowej VAT (NIP), nadanym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

d) Wnioskodawca dokona dostawy towarów, nabytych uprzednio od Kontrahenta, na rzecz Końcowego Odbiorcy. Dostawa towarów odbędzie się zgodnie z warunkami Incoterms z grupy „D” (np. DAP). Ryzyka związane z utratą/uszkodzeniem towarów będą przeniesione przez Wnioskodawcę na Końcowego Odbiorcę w momencie dostarczenia towarów do określonego miejsca w innym kraju UE, wskazanego przez Końcowego Odbiorcę. W tym momencie zostanie również przeniesione na Końcowego Odbiorcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel.

e) Towary będą przedmiotem jednej wysyłki i transportu bezpośrednio od zakładu Kontrahenta do Końcowego Odbiorcy, zlokalizowanego w innym kraju UE.

f) Końcowy Odbiorca posłuży się na cele dostawy od Wnioskodawcy, swoim numerem VAT nadanym mu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska.

Zgodnie z tak ustalonymi warunkami Incoterms, wszelkie ryzyka związane z utratą/uszkodzeniem towarów w ramach całej dostawy (od zakładu Kontrahenta do Końcowego Odbiorcy) będą obciążały Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie właścicielem towarów, aż do czasu dostarczenia ich do Końcowego Odbiorcy. Warunki Incoterms wskazują również, że odpowiedzialność za transport (dostarczenie) towarów do Końcowego Odbiorcy na całej trasie, będzie po stronie Wnioskodawcy.

Jednocześnie, z powodów logistycznych oraz organizacyjnych, Kontrahent oraz Wnioskodawca zamierzają zawrzeć umowę, na podstawie której Kontrahent będzie zobowiązany do organizacji transportu towarów do Końcowego Odbiorcy na rzecz Wnioskodawcy, za odpłatnością (dalej: „Umowa”), a w tym w szczególności:

• Działając na zlecenie Wnioskodawcy, Kontrahent będzie zobowiązany do zawarcia umowy przewozu.
• Kontrahent będzie odpowiedzialny za kontakt z przewoźnikiem, działając na rzecz Wnioskodawcy.
• Instrukcje oraz polecenia wydawane przez Wnioskodawcę w związku z transportem towarów do Końcowego Odbiorcy będą miały charakter wiążący dla Kontrahenta.
• Kontrahent, zgodnie z otrzymanymi instrukcjami i poleceniami od Wnioskodawcy, będzie odpowiedzialny za poczynienie odpowiednich ustaleń w zakresie transportu towarów do Końcowego Odbiorcy (np. organizacji oraz określenia sposobu załadunku, określenia trasy itd.).
• Kontrahent obciąży Wnioskodawcę wszelkimi kosztami związanymi z czynnościami polegającymi na organizacji transportu towarów do Końcowego Odbiorcy.

Wnioskodawca wskazuje, że dostawa towarów, które będą przedmiotem opisanej transakcji, byłaby objęta podstawową stawką VAT 23%, w sytuacji gdyby towary były przedmiotem odpłatnej dostawy na terytorium kraju.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy planowane nabycie towarów przez Wnioskodawcę od Kontrahenta powinno zostać uznane za nabycie towarów, dla którego miejscem opodatkowania będzie Polska, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 22 ust. 2b do ust. 2d oraz art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, a w konsekwencji czy nabycie towarów przez Wnioskodawcę od Kontrahenta będzie stanowiło nabycie towarów na terytorium kraju w ramach odpłatnej dostawy towarów dokonanej przez Kontrahenta, o której mowa w art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowane polskim podatkiem VAT?

2. Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, wynikającego z nabycia towarów od Kontrahenta, na podstawie faktury wystawionej przez Kontrahenta?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Planowane nabycie towarów przez Wnioskodawcę od Kontrahenta powinno zostać uznane za nabycie towarów, dla którego miejscem opodatkowania będzie Polska, zgodnie

z przepisami art. 22 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 22 ust. 2b do ust. 2d oraz art. 22 ust. 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji nabycie towarów przez Wnioskodawcę od Kontrahenta będzie stanowiło nabycie towarów na terytorium kraju w ramach odpłatnej dostawy towarów dokonanej przez Kontrahenta, o której mowa w art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowanej polskim podatkiem VAT.

Ad. 2

Wnioskodawca będzie uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, wynikającego z nabycia towarów od Kontrahenta, na podstawie faktury wystawionej przez Kontrahenta.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Uzasadnienie stanowiska do pytania nr 1.

Przepisy ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

• eksport towarów;

• import towarów na terytorium kraju;

• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W przypadku transakcji towarowych obejmujących dostawę pomiędzy różnymi krajami, kluczowe znacznie ma ustalenie miejsca opodatkowania.

W przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych, miejsce dostawy (a tym samym - opodatkowania) wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, miejscem dostawy towarów - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

W myśl art. 22 ust. 2b ustawy o VAT, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Jednakże, stosownie do art. 22 ust. 2c ustawy o VAT, w przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Jak wynika z art. 22 ust. 2d ustawy o VAT, przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c art. 22 ustawy o VAT, rozumie się, innego niż pierwszy w kolejności, dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku, o którym mowa w ust. 2-2c, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Z powołanych przepisów wynika, że w przypadku transakcji łańcuchowych, do których odnosi się art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że wysyłkę (transport) przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie. Z uwagi na fakt, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Art. 22 ust. 2a-2d ustawy o VAT wprowadzają szczegółowe regulacje pozwalające zidentyfikować transakcję ruchomą w zależności od tego, czy towary są wysyłane do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej czy też do państwa trzeciego.

Należy wskazać, że przed wejściem w życie ustawy z dnia 28 maja 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2020 poz. 1106) analogiczne reguły odnosiły się do wszystkich transakcji łańcuchowych, niezależnie od tego, czy towar wysyłany (transportowany) był na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej czy też państwa trzeciego. Wspomnianą ustawą wprowadzono jednak odrębne zasady odnoszące się do transakcji, w których towar wysyłany jest na terytorium innego państwa członkowskiego.

W praktyce oznacza to, że w przypadku transakcji wewnątrzwspólnotowych, w których za transport towarów odpowiada podmiot pośredniczący, status dostawy „ruchomej” determinować będzie numer identyfikacyjny podany przez ten podmiot pośredniczący do jego dostawcy.

Status podmiotu pośredniczącego należy ustalić w zgodzie z dotychczas wypracowaną praktyką, biorąc pod uwagę, który z podmiotów wchodzących w skład łańcucha odpowiedzialny jest za organizację transportu. Pojęcie „organizacji” transportu nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT. W potocznym znaczeniu „organizacja” oznacza „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Zatem przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

Noty wyjaśniające w sprawie zmian w zakresie unijnego podatku VAT w odniesieniu do procedury magazynu typu call-off stock, transakcji łańcuchowych i zwolnień wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów („szybkie rozwiązania na 2020 r.”).

Wartym wspomnienia jest fakt, iż w grudniu 2019 r. zostały opublikowane przez Dyrekcję Generalną ds. Podatków i Unii Celnej Komisji Europejskiej Noty wyjaśniające w sprawie zmian w zakresie unijnego podatku VAT w odniesieniu do procedury magazynu typu call-off stock, transakcji łańcuchowych i zwolnień wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów („szybkie rozwiązania na 2020 r.”) (dalej: „Noty wyjaśniające”) wskazujące na sposoby stosowania nowych regulacji w zakresie transakcji łańcuchowych, które zostały wprowadzone Dyrektywą Rady (UE) 2018/1910.

Treść Not Wyjaśniających ma kluczowe znaczenie, gdyż obecne brzmienie przepisów ustawy o VAT w zakresie dostaw łańcuchowych stanowi implementację Dyrektywy Rady (UE) 2018/1910.

W sekcji 3.6.5. Not wyjaśniających wskazano, w jaki sposób należy definiować oraz interpretować definicję „podmiotu pośredniczącego”, w szczególności sformułowanie „wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz”: „Sformułowanie to jest odzwierciedleniem sformułowania zawartego w art. 138 ust. 1 DV, które odnosi się do „dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych`(...)` przez sprzedawcę lub przez nabywcę towarów lub na ich rzecz”. W związku z tym jego interpretacja powinna być taka sama jak interpretacja tego ostatniego. Ogólnie rzecz biorąc, podmiotem pośredniczącym będzie dostawca w łańcuchu, który organizuje (bezpośrednio sam albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz) transport towarów; osoba, która albo sama dokonuje transportu we własnym imieniu, albo zleca go osobie trzeciej działającej na jego rzecz.”

W dalszej części dokumentu powołano stanowisko rzecznik generalnej (…), która przedstawiając swoją opinię w sprawie C-401/18 wskazała, że: „(…) dla przypisania pojedynczego transgranicznego przemieszczenia wyrobów do określonej dostawy w ramach transakcji łańcuchowej decydujące znaczenie ma to, kto w przypadku transgranicznego transportu towarów ponosi ryzyko przypadkowej utraty towarów. Dostawa ta jest zwolnioną z podatku dostawą wewnątrzwspólnotową, której miejscem dostawy jest miejsce, w którym dochodzi do rozpoczęcia transportu”.

Zdaniem (…) w przedmiotowej sprawie, podmiotem pośredniczącym byłby podatnik w łańcuchu, który ponosi ryzyko utraty lub zniszczenia towarów w trakcie transportu.

Jak dalej wskazują Noty Wyjaśniające, kryterium ponoszenia ryzyka może być w pewnych przypadkach trudne do zastosowania, wobec czego „W takich sytuacjach w celu ustalenia, kto jest podmiotem pośredniczącym, najodpowiedniejszym kryterium byłoby kryterium podatnika w łańcuchu, który samodzielnie transportuje towary lub dokonuje niezbędnych uzgodnień z osobą trzecią w zakresie transportu towarów i zawiera z tą osobą trzecią umowę. Chyba że w takich przypadkach podatnik ten jest w stanie wykazać w sposób zadowalający dla organów podatkowych, że w rzeczywistości transport został dokonany lub umowa została zawarta na rzecz innego podatnika w łańcuchu, który w rzeczywistości ponosił ryzyko przypadkowej utraty towarów podczas transportu.”

Zgodnie z treścią sekcji 3.6.6. Not wyjaśniających stroną transportującą towary na rzecz podmiotu pośredniczącego może być również inny podmiot z łańcucha dostaw: „Podmiot pośredniczący może transportować towary samodzielnie lub za pośrednictwem innej osoby działającej na jego rzecz. Strona transportująca towary na rzecz podmiotu pośredniczącego nie musi być koniecznie osobą trzecią spoza łańcucha czy też przedsiębiorstwem specjalizującym się w transporcie towarów. Może to być którykolwiek z pozostałych dostawców uczestniczących w transakcji łańcuchowej lub nawet ostatni klient.”

Jako przykład mający w ocenie Wnioskodawcy wpływ na sposób interpretacji polskich regulacji ustawy VAT wskazano: „(…) jeden z dostawców pośredniczących w łańcuchu może poprosić pierwszego dostawcę o przetransportowanie towarów od ostatniego klienta. W tej sytuacji ważnym elementem będzie stwierdzenie, który z podatników w ramach łańcucha spełnia warunki określone w sekcji 3.6.5. Ten podatnik będzie podmiotem pośredniczącym dla celów art. 36a DV”.

Powyższe objaśnienia wprost wskazują, że podmiotem pośredniczącym będzie podmiot, który zleci wykonanie transportu pierwszemu dostawcy w ramach łańcucha dostaw, pod warunkiem, że to podmiot zlecający transport ponosi ryzyka związane z utratą/uszkodzeniem towarów podczas transportu.

Interpretacje prawa podatkowego.

W interpretacji indywidualnej z dnia 9 października 2020 r. (sygnatura nr 0114-KDIP1-1.4012.419.2020.2.KOM) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej odstąpił od uzasadnienia prawnego w związku z oceną stanowiska wnioskodawcy jako prawidłowego w pełnym zakresie. Tym samym organ przyznał rację twierdzeniom oraz argumentacji wnioskodawcy, który - powołując się na treść Not Wyjaśniających - w treści wniosku wskazywał, iż: „Strona transportująca towary na rzecz podmiotu pośredniczącego nie musi być koniecznie osobą trzecią spoza łańcucha czy też przedsiębiorstwem specjalizującym się w transporcie towarów. Może to być którykolwiek z pozostałych dostawców uczestniczących w transakcji łańcuchowej lub nawet ostatni klient (…) jeden z dostawców pośredniczących w łańcuchu może poprosić pierwszego dostawcę o przetransportowanie towarów do ostatniego klienta. W tej sytuacji ważnym elementem będzie stwierdzenie, który z podatników w ramach łańcucha spełnia warunki określone w sekcji 3.6.5. Ten podatnik będzie podmiotem pośredniczącym dla

celów art. 36a DV".

Co więcej, w interpretacji indywidualnej z dnia 23 kwietnia 2021 r. (sygnatura nr 0114-KDIP1-1.4012.109.2021.1.KOM), wydanej w niemal identycznym stanie faktycznym jak w przedmiotowym wniosku, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z wnioskodawcą, że przeprowadzana transakcja będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju opodatkowaną polskim podatkiem VAT, a wnioskodawca będzie uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT:

„Wnioskodawca w opisanym schemacie będzie działał jako podmiot pośredniczący w rozumieniu art. 22 ust. 2d ustawy. Ponieważ, Wnioskodawca dla transakcji nabycia towarów od Zainteresowanego posłuży się polskim numerem identyfikacji podatkowej nadanym na terytorium kraju, transport towarów należy przypisać dostawie dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz Końcowego Odbiorcy zgodnie z art. 22 ust. 2c ustawy („dostawa ruchoma"). Natomiast dostawa towarów dokonana pomiędzy Zainteresowanym a Wnioskodawcą – poprzedzająca transport towarów - powinna być uznana za transakcję o charakterze "nieruchomym", która zgodnie z art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy, będzie dokonana i opodatkowana w miejscu rozpoczęcia transportu towarów, tj. na terytorium Polski, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

(…)

Wnioskodawca wskazał, że jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w Polsce oraz, że towary nabyte na terytorium kraju będzie wykorzystywał do wykonania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, tj. odsprzedaży na rzecz Końcowego Odbiorcy. Zatem w analizowanym przypadku będą spełnione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy. Tym samym, Wnioskodawca będzie uprawniony do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego przy nabyciu towaru od polskiego kontrahenta (Zainteresowanego), na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.”

Organy podatkowe popierają zatem treść Not Wyjaśniających.

Wnioskodawca jako „podmiot pośredniczący”.

W ramach opisanego zdarzenia przyszłego, w każdym przypadku towary zakupione przez Wnioskodawcę będą dostarczane bezpośrednio od Kontrahenta do Końcowego Odbiorcy. Transakcja będzie zatem stanowiła dostawę łańcuchową.

Zgodnie z ustalonymi warunkami Incoterms, wszelkie ryzyka związane z utratą/uszkodzeniem towarów w ramach całej dostawy (od zakładu Kontrahenta do Końcowego Odbiorcy) będą obciążały Wnioskodawcę. Spółka będzie właścicielem towarów, aż do czasu dostarczenia ich do Końcowego Odbiorcy. Warunki Incoterms wskazują również, że odpowiedzialność za transport (dostarczenie) towarów do Końcowego Odbiorcy na całej trasie, będzie po stronie Wnioskodawcy. Jednocześnie, z powodów logistycznych oraz organizacyjnych, Kontrahent oraz Wnioskodawca zamierzają zawrzeć Umowę, na podstawie której Kontrahent będzie zobowiązany do organizacji transportu towarów do Końcowego Odbiorcy na rzecz Wnioskodawcy.

Jak wynika z przepisu art. 22 ust. 2d ustawy o VAT, przez podmiot pośredniczący, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

Przepis wprost wskazuje, że podmiot pośredniczący nie musi osobiście wysyłać/transportować towarów. W tym zakresie, osoba trzecia może działać na rzecz tego podmiotu. Przepisy ustawy o VAT nie precyzują i nie wskazują, jak należy rozumieć pojęcie „na rzecz”. W związku z tym, zwrot ten, zgodnie z regułami wykładni literalnej, powinien być interpretowany według ogólnych zasad języka polskiego.

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN, określenie „na rzecz” oznacza tyle, co działanie „na czyjąś korzyść, dla kogoś, dla czyjegoś dobra”.

Tym samym rolę podmiotu pośredniczącego, o którym mowa w art. 22 ust. 2d ustawy o VAT,

w ramach opisanego scenariusza, będzie pełnić Wnioskodawca, jako że:

• jest innym niż pierwszy w kolejności dostawcą towarów;
• po jego stronie spoczywa odpowiedzialność za organizację transportu, zgodnie z ustalonymi warunkami Incoterms;
• ponosi ryzyko przypadkowej utraty lub zniszczenia towarów w trakcie transportu od Kontrahenta do Końcowego Odbiorcy.

Bez znaczenia dla takiego ustalenia pozostaje fakt, że Wnioskodawca, z powodów logistycznych oraz organizacyjnych, powierzy zorganizowanie transportu – na podstawie odpłatnej Umowy – Kontrahentowi.

Jak bowiem wskazuje treść Not Wyjaśniających: „Podmiot pośredniczący może transportować towary samodzielnie lub za pośrednictwem innej osoby działającej na jego rzecz. Strona transportująca towary na rzecz podmiotu pośredniczącego nie musi być koniecznie osobą trzecią spoza łańcucha czy też przedsiębiorstwem specjalizującym się w transporcie towarów. Może to być którykolwiek z pozostałych dostawców uczestniczących w transakcji łańcuchowej lub nawet ostatni klient. (…) jeden z dostawców pośredniczących w łańcuchu może poprosić pierwszego dostawcę o przetransportowanie towarów od ostatniego klienta. W tej sytuacji ważnym elementem będzie stwierdzenie, który z podatników w ramach łańcucha spełnia warunki określone w sekcji 3.6.5. Ten podatnik będzie podmiotem pośredniczącym dla celów art. 36a DV”.

Treść Not Wyjaśniających wyraźnie potwierdza, że podmiot pośredniczący może zlecić wykonanie transportu również innemu podmiotowi w łańcuchu. Co więcej, podmiot pośredniczący może zlecić wykonanie transportu również pierwszemu dostawcy.

Co najistotniejsze, zgodnie z ustalonymi warunkami Incoterms, to Wnioskodawca jest odpowiedzialny za transport towarów. W danym przypadku Spółka zleci jednak wykonanie transportu Kontrahentowi (pierwszemu dostawcy) – co jednak nie zmienia wniosku, iż wciąż to Kontrahent powinien być uważany za podmiot pośredniczący.

Jak wskazano w pkt 3.6.6. Not Wyjaśniających, w przypadku gdy podmiot pośredniczący zleca wykonanie transportu pierwszemu dostawcy, „(…) ważnym elementem będzie stwierdzenie, który z podatników w ramach łańcucha spełnia warunki określone w sekcji 3.6.5”.

W sekcji 3.6.5. Not wyjaśniających wskazano, że (…) dla przypisania pojedynczego transgranicznego przemieszczenia wyrobów do określonej dostawy w ramach transakcji łańcuchowej decydujące znaczenie ma to, kto w przypadku transgranicznego transportu towarów ponosi ryzyko przypadkowej utraty towarów. Dostawa ta jest zwolnioną z podatku dostawą wewnątrzwspólnotową, której miejscem dostawy jest miejsce, w którym dochodzi do rozpoczęcia transportu”.

Należy zatem ponownie wskazać, że to Wnioskodawca będzie ponosił ryzyko przypadkowej utraty towarów podczas transgranicznego transportu towarów. W takiej sytuacji, nie może ulegać wątpliwości, że to Wnioskodawca będzie podmiotem pośredniczącym w rozumieniu art. 22 ust. 2d ustawy o VAT.

Skutki podatkowe dostawy pomiędzy Kontrahentem a Wnioskodawcą.

Kluczowym dla prawidłowej oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego będzie fakt, iż Wnioskodawca w transakcji nabycia towarów od Kontrahenta posłuży się polskim numerem VAT i tym samym zastosowanie znajdzie art. 22 ust 2c ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku, gdy Wnioskodawca (podmiot pośredniczący) przekaże swojemu dostawcy (Kontrahentowi) numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane (Polska), to wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot (Wnioskodawcę). W związku z powyższym, w ramach opisanego schematu, transakcja pomiędzy Kontrahentem a Wnioskodawcą będzie stanowić tzw. „dostawę nieruchomą”, o której mowa w art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Zatem, planowane nabycie towarów przez Wnioskodawcę od Kontrahenta powinno zostać uznane za nabycie towarów, dla którego miejscem opodatkowania będzie Polska. W konsekwencji, nabycie towarów przez Wnioskodawcę od Kontrahenta będzie stanowić nabycie towarów na terytorium kraju w ramach odpłatnej dostawy towarów dokonanej przez Kontrahenta, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT w zw. z art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowane polskim podatkiem VAT.

Uzasadnienie stanowiska do pytania nr 2.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT.

Ustanowione przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jest podstawowym prawem podatnika, wynikającym z samej konstrukcji podatku VAT.

Przepis ten stanowi zatem realizację fundamentalnej zasady obowiązującej w systemie podatku od wartości dodanej jaką jest zasada neutralności VAT. Oznacza to, że podatek VAT ma być dla podatnika podatkiem neutralnym a wszelkie ograniczenia w prawie do odliczenia podatku naliczonego muszą jednoznacznie wynikać z przepisów prawa.

Kluczowe znaczenie dla oceny spełnienia przesłanek prawa do odliczenia wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, ma ustalenie związku pomiędzy nabytymi towarami a czynnościami opodatkowanymi.

Wnioskodawca wykorzysta nabyte towary do wykonania czynności opodatkowanej – towary zostaną odprzedane przez Spółkę do Końcowego Odbiorcy, w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z Polski.

W związku z powyższym, mając na uwadze fakt, że dostawa pomiędzy Kontrahentem a Wnioskodawcą będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów, opodatkowaną polskim VAT,

Spółka będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, wynikającego z nabycia towarów od Kontrahenta, na podstawie faktury wystawionej przez Kontrahenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Jednocześnie, przez państwo członkowskie - rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej (art. 2 pkt 2 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi art. 13 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Zatem, co do zasady, przy spełnieniu warunków dotyczących podmiotów biorących udział w transakcji, w przypadku gdy w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy następuje wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Miejscem dostawy towarów jest - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy). Natomiast miejscem dostawy towarów jest - w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Zatem, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Zgodnie z art. 22 ust. 2b ustawy, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Przy czym stosownie do art. 22 ust. 2d ustawy, przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

Jak stanowi art. 22 ust. 2c ustawy, w przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Zgodnie z art. 22 ust. 2e ustawy, (dodanym przez art. 1 pkt 2 lit. a ustawy z 11 sierpnia 2021 r. (Dz.U. z 2021 r. poz. 1626) zmieniającej min. ustawę z 1 października 2021 r.) w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego albo z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego przez:

1. pierwszego dostawcę - wysyłkę lub transport przyporządkowuje się jego dostawie;

2. ostatniego nabywcę - wysyłkę lub transport przyporządkowuje się dostawie dokonanej do tego nabywcy.

Jednocześnie w myśl art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Zatem gdy towar jest wysyłany lub transportowany z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium drugiego państwa członkowskiego przy czym towar jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, art. 22 ust. 2b ustawy, wprowadza domniemanie, że wówczas transakcją „ruchomą” jest transakcja dostawy dokonana na rzecz podmiotu pośredniczącego. Jednocześnie przez podmiot pośredniczący, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz. Przy czym, w przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazuje swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Jednocześnie art. 22 ust. 2a i 2b ustawy nie ma zastosowania w przypadku, gdy podmiotem organizującym transport jest pierwszy lub ostatni podmiot w łańcuchu dostaw. W sytuacji gdy za transport towarów odpowiedzialny jest pierwszy dostawca, transport towarów należy przyporządkować dostawie towarów dokonywanej przez tego dostawcę (pierwszej dostawie w ramach łańcuchu dostaw). Natomiast w przypadku gdy za transport odpowiedzialny jest ostatni nabywca, transport towarów należy przyporządkować dostawie dokonanej na rzecz tego nabywcy (ostatniej dostawie w łańcuchu).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca - spółka prawa amerykańskiego, należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (Grupa), która specjalizuje się w technologii (…).

Wnioskodawca jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce.

Wnioskodawca zamierza współpracować ze spółką z Grupy (Kontrahent) w zakresie dostaw towarów na rzecz zagranicznych kontrahentów zlokalizowanych w innych krajach Unii Europejskiej (Końcowy Odbiorca).

Kontrahent jest spółką prawa polskiego oraz podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Końcowy Odbiorca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego, innym niż Polska.

Wnioskodawca będzie nabywał towary od Kontrahenta, a następnie dokona ich dostawy na rzecz Końcowego Odbiorcy w innym kraju UE. Towary będą przedmiotem jednej wysyłki i transportu bezpośrednio od zakładu Kontrahenta do Końcowego Odbiorcy, zlokalizowanego w innym kraju UE.

Transakcja pomiędzy Wnioskodawcą i Kontrahentem będzie przebiegała zgodnie z warunkami Incoterms Ex Works (EXW), w miejscu lokalizacji zakładu Kontrahenta w Polsce. W momencie pozostawienia towarów do dyspozycji Wnioskodawcy w zakładzie Kontrahenta, Kontrahent przeniesie na Wnioskodawcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel oraz ryzyko związane z utratą/uszkodzeniem towarów. Wnioskodawca, na potrzeby nabycia towarów od Kontrahenta, posłuży się polskim numerem identyfikacji podatkowej VAT (NIP), nadanym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Dostawa towarów pomiędzy Wnioskodawcą i Końcowym Odbiorcą odbędzie się zgodnie z warunkami Incoterms z grupy „D” (np. DAP). Ryzyka związane z utratą/uszkodzeniem towarów będą przeniesione przez Wnioskodawcę na Końcowego Odbiorcę w momencie dostarczenia towarów do miejsca wskazanego przez Końcowego Odbiorcę, w innym kraju UE. W tym momencie zostanie również przeniesione na Końcowego Odbiorcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Kupując towar od Wnioskodawcy, Końcowy Odbiorca posłuży się numerem VAT nadanym mu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska.

Zgodnie z przyjętymi przez Strony warunkami Incoterms, wszelkie ryzyka związane z utratą/uszkodzeniem towarów w ramach całej dostawy - od zakładu Kontrahenta do Końcowego Odbiorcy będą obciążały Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie właścicielem towarów, aż do czasu dostarczenia ich do Końcowego Odbiorcy. Ponadto, na Wnioskodawcy będzie spoczywać odpowiedzialność za transport (dostarczenie) towarów do Końcowego Odbiorcy (na całej trasie).

Z powodów logistycznych i organizacyjnych, Kontrahent oraz Wnioskodawca

zamierzają zawrzeć umowę, na podstawie której Kontrahent, za odpłatnością, będzie zobowiązany do organizacji transportu towarów do Końcowego Odbiorcy na rzecz Wnioskodawcy (Umowa). Zgodnie z Umową, na zlecenie Wnioskodawcy, Kontrahent będzie zobowiązany do zawarcia umowy przewozu. Działając na rzecz Wnioskodawcy, Kontrahent będzie odpowiedzialny za kontakt z przewoźnikiem. Instrukcje oraz polecenia wydawane przez Wnioskodawcę w związku z transportem towarów będą dla Kontrahenta wiążące.

Zgodnie z instrukcjami i poleceniami otrzymanymi od Wnioskodawcy, Kontrahent będzie odpowiedzialny za poczynienie odpowiednich ustaleń w zakresie transportu towarów do Końcowego Odbiorcy np. organizacji oraz określenia sposobu załadunku, określenia trasy itd. Kontrahent obciąży Wnioskodawcę wszelkimi kosztami związanymi z czynnościami związanymi z organizacją transportu towarów do Końcowego Odbiorcy.

Dostawa towarów, które będą przedmiotem opisanej transakcji, byłaby objęta podstawową stawką VAT 23%, w sytuacji gdyby towary były przedmiotem odpłatnej dostawy na terytorium kraju.

Ad. 1

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia czy nabycie towarów od Kontrahenta będzie stanowiło nabycie towarów na terytorium kraju, w ramach dokonanej przez Kontrahenta odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowanej podatkiem VAT.

Opisane okoliczności wskazują, że dostawa towarów realizowana wg przedstawionego modelu sprzedaży będzie stanowić transakcję łańcuchową, w ramach której nastąpi dostawa towarów pomiędzy polskim Kontrahentem a Wnioskodawcą, a następnie pomiędzy Wnioskodawcą i Końcowym Odbiorcą w innym kraju UE. Wnioskodawca wskazał, że uzyska prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium Polski, w momencie pozostawienia towarów do dyspozycji Wnioskodawcy w zakładzie Kontrahenta i przeniesie to prawo na Końcowego Odbiorcę (w ramach transakcji dokonanej pomiędzy Wnioskodawcą i Końcowym Odbiorcą) w momencie dostarczenia towarów, w innym kraju UE. Przy tym, towar będzie transportowany z Polski bezpośrednio do Końcowego Odbiorcy. Jednocześnie Kontrahent będzie na zlecenie Wnioskodawcy zawierał umowę przewozu oraz będzie odpowiedzialny za kontakt z przewoźnikiem i dokonywanie ustaleń w zakresie transportu towarów dotyczących m.in. organizacji oraz określenia sposobu załadunku, określenia trasy itd. Niemniej jednak wykonując czynności związane z transportem towarów do Końcowego Odbiorcy, Kontrahent nie będzie działał na własną rzecz lecz na rzecz Wnioskodawcy, na podstawie odrębnej Umowy. Przy tym, Wnioskodawca wskazał, że będzie przekazywał Kontrahentowi polski numer identyfikacji podatkowej VAT (NIP), nadany dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Przedstawione okoliczności wskazują, że Wnioskodawca będzie podmiotem pośredniczącym, o którym mowa w art. 22 ust. 2d ustawy i w opisanym łańcuchu dostaw będzie organizował transport. Przy czym Wnioskodawca wskazał, że przekaże Kontrahentowi numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany w Polsce. Zatem mając na uwadze treść art. 22 ust. 2c ustawy, który przewiduje możliwość odstępstwa od zasady ogólnej (zgodnie z którą transport towarów przypisuje się do dostawy dokonanej do pomiotu pośredniczącego), w analizowanym przypadku transport towarów należy przypisać do dostawy dokonanej przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w art. 22 ust. 2d ustawy, tj. dokonanej przez Wnioskodawcę. W konsekwencji dostawę między Wnioskodawcą a Końcowym Odbiorcą z UE należy uznać za „transakcję ruchomą”, tj. opodatkowaną jako transakcję międzynarodową. Tym samym, skoro towary będą transportowane bezpośrednio z terytorium Polski na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE, w wyniku dostawy towarów dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz Końcowego Odbiorcy z UE, to przy spełnieniu warunków określonych przepisami prawa Wnioskodawca powinien rozpoznać wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, opodatkowaną na terytorium Polski.

Z kolei dostawę towarów dokonaną pomiędzy Kontrahentem a Wnioskodawcą należy uznać za transakcję o charakterze „nieruchomym”, dla której - stosownie do art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy - miejscem świadczenia jest miejsce rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów, tj. terytorium Polski. W konsekwencji dostawę towarów pomiędzy Kontrahentem i Wnioskodawcą, która będzie poprzedzała transport towarów, zgodnie z regulacją zawartą w art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy należy uznać za dostawę krajową i opodatkować z zastosowaniem właściwej dla danego towaru stawki podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1, zgodnie z którym nabycie towarów przez Spółkę od Kontrahenta będzie stanowiło nabycie towarów na terytorium kraju w ramach odpłatnej dostawy towarów dokonanej przez Kontrahenta, o której mowa w art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowanej polskim podatkiem VAT jest prawidłowe.

Ad. 2

Wnioskodawca powziął również wątpliwości dotyczące prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Kontrahenta dotyczącej nabycia towarów od Kontrahenta.

Odnosząc się do wątpliwości dotyczących prawa do odliczenia podatku naliczonego należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy.

I tak stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Ponadto w myśl art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy prawa podatkowego oraz przedstawione we wniosku okoliczności transakcji należy uznać, że Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Kontrahenta.

Wnioskodawca wskazał, że jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w Polsce. Jednocześnie jak wynika z rozstrzygnięcia przyjętego w niniejszej interpretacji Wnioskodawca będzie nabywał towary od Kontrahenta w ramach dostawy krajowej, opodatkowanej na terytorium Polski wg właściwej dla danego towaru stawki podatku VAT. Jednocześnie Wnioskodawca towary zakupione od Kontrahenta będzie wykorzystywał do czynności opodatkowanych na terytorium kraju, tj. sprzedaż na rzecz Końcowego Odbiorcy z UE będzie stanowiła wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Zatem w analizowanym przypadku będą spełnione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy. Tym samym, po otrzymaniu od Kontrahenta prawidłowo wystawionej faktury potwierdzającej faktyczne dokonanie transakcji, Wnioskodawca będzie miał prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego w związku z dostawami realizowanymi na rzecz Wnioskodawcy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.