Spółka prawa norweskiego, zajmująca się produkcją katalizatorów, nie dysponuje stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Nabywa surowce od dostawców, w tym z siedzibą w Polsce, które są następnie przetwarzane w katalizatory przez polski Instytut na podstawie umowy. Spółka nie zatrudnia pracowników w Polsce ani nie posiada zasobów technicznych, biurowych czy magazynowych. Choć ma prawo wysyłać pracownika do Instytutu w celu kontroli, nie sprawuje nad nim kontroli ani nie może wydawać poleceń. Instytut zapewnia również niezbędne urządzenia do produkcji. W związku z brakiem stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur za usługi produkcji katalizatorów, usługi księgowe czy obsługę celną, do których odnosi się art. 28b ustawy o VAT.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 czerwca 2021 r. (data wpływu 16 lipca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 24 września 2021 r. (data wpływu 24 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku posiadania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych na Spółkę przez polskich usługodawców – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
16 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku posiadania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych na Spółkę przez polskich usługodawców. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 24 września 2021 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca - … (dalej: „Spółka”) jest spółką prawa norweskiego z siedzibą działalności gospodarczej w `(...)` w Norwegii. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja (`(...)`). Spółka jest (`(...)`).
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka sprzedaje katalizatory ceramiczne. Spółka ponad 10 lat temu zawarła umowę z instytutem badawczym (dalej: „Instytut”). Instytut jest podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług) z siedzibą działalności gospodarczej w Polsce. Instytut świadczy na rzecz Spółki usługi produkcji katalizatorów przy użyciu surowców dostarczanych przez Spółkę. Spółka nabywa surowce do produkcji katalizatorów od dostawców zlokalizowanych zarówno w Europie, jak i poza nią. Niektórzy dostawcy posiadają siedzibę działalności gospodarczej w Polsce. Surowce dostarczane są bezpośrednio do Instytutu w Polsce, gdzie ulegają przetworzeniu w katalizator.
Produkcja katalizatorów realizowana jest zgodnie ze specyfikacją uzgodnioną w umowie między Spółką a Instytutem. Na podstawie zawartej umowy Spółka odpowiedzialna jest za dostarczenie odpowiedniej ilości surowców, zgodnie z założonym planem produkcji katalizatorów. Spółka zachowuje prawo do własności dostarczonych surowców do czasu ich przetworzenia w katalizator. Następnie Spółka staje się właścicielem gotowych katalizatorów. Spółka nie sprawuje żadnej kontroli nad pracownikami Instytutu oraz nie ma możliwości wydawania im poleceń (nawet w trakcie okazjonalnych wizyt w Instytucie). Spółka ma natomiast prawo, po uprzednim zawiadomieniu, wysłać swojego pracownika do Instytutu celem upewnienia się, że usługi wykonywane przez Instytut świadczone są zgodnie umową. Dotyczy to w szczególności procesu produkcyjnego oraz sposobu przechowywania surowców i wyprodukowanych katalizatorów.
Instytut, na podstawie umowy zawartej ze Spółką, wysyła katalizatory do wskazanych przez Spółkę odbiorców.
W ramach prowadzonej działalności, Spółka nabywa także inne usługi od polskich podmiotów (tj. od podmiotów z siedzibą działalności gospodarczej w Polsce, będących podatnikami VAT, zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni oraz jako podatnicy VAT-UE) np. usługi księgowe oraz usługi obsługi celnej.
Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników. Nie utrzymuje również w Polsce zasobów technicznych (narzędzi, maszyn).
Spółka nie wynajmuje w Polsce żadnych powierzchni biurowych ani magazynowych.
Spółka zaznacza, że w Polsce nikt nie jest uprawniony do zawierania umów w imieniu Spółki, a wszelkie decyzje biznesowe są podejmowane w Norwegii przez zarząd. Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT czynny.
W uzupełnieniu wniosku na zadane w wezwaniu pytania Wnioskodawca udzielił odpowiednio następujących odpowiedzi:
W kraju siedziby (w Norwegii) Spółka posiada biura, zakłady produkcyjne oraz magazyny. Spółka zatrudnia w Norwegii około `(...)` pracowników - zarówno pracowników biurowych jak i fizycznych. W Norwegii produkowane są towary sprzedawane przez Spółkę, w szczególności (`(...)`). Działalność Spółki w Norwegii nie ogranicza się zatem do posiadania biura.
Spółka nie ma sprecyzowanej końcowej daty sprzedaży katalizatorów z terytorium Polski.
Spółka nie ma sprecyzowanej daty zakończenia współpracy z Instytutem.
Spółka przypuszcza, że Instytut świadczy usługi na rzecz innych podmiotów, niż Spółka. Wydaje się to bardzo mało prawdopodobne, niemal niemożliwe, żeby Spółka była jedynym usługobiorcą Instytutu. Spółka jednak nie kontroluje Instytutu i nie ma wiedzy z jakimi podmiotami Instytut zawiera umowy oraz jaka jest treść tych umów.
Produkcja katalizatorów przez Instytut odbywa się zgodnie z procedurami i technologią opisaną w umowie zawartej między Spółką a Instytutem. Umowa przewiduje, że Instytut ma obowiązek stosować się do metod produkcji wskazanych w dokumentacji, która została dostarczona przez Spółkę. Spółka nie jest natomiast uprawniona do przekazywania Instytutowi dalszych wytycznych lub instrukcji w zakresie świadczenia usług. Spółka nie sprawuje kontroli nad procesem produkcji i nie ma prawa udzielania Instytutowi wiążących poleceń. Co istotne, Spółka podjęła współpracę z Instytutem ze względu na duże doświadczenie Instytutu i ma zaufanie do jakości usług świadczonych przez Instytut.
Spółka nie ma sprecyzowanej daty zakończenia współpracy z polskimi podmiotami świadczącymi na rzecz Spółki usługi obsługi celnej czy też usługi księgowe.
Nie, poza usługami nabywanymi od Instytutu i od „polskich podmiotów” oraz nabywanymi surowcami Spółka nie nabywa innych usług bądź towarów na terytorium Polski.
Jak wskazano powyżej, produkcja katalizatorów przez Instytut odbywa się zgodnie z procedurami i technologią opisaną w umowie zawartej między Spółką a Instytutem. Umowa przewiduje, że Instytut ma obowiązek stosować się do metod produkcji wskazanych w dokumentacji, która została dostarczona przez Spółkę. Spółka nie jest natomiast uprawniona do przekazywania Instytutowi dalszych wytycznych lub instrukcji w zakresie świadczenia usług. Spółka nie sprawuje kontroli nad procesem produkcji i nie ma prawa udzielania Instytutowi wiążących poleceń.
Według wiedzy Spółki, Instytut nie świadczy na rzecz innych podmiotów usług według tych samych procedur i technologii, które są stosowane w przypadku usług świadczonych na rzecz Spółki.
Nie, Instytut nie jest i nie będzie odpowiedzialny za promowanie/reklamowanie produktów Spółki.
Spółka sprzedaje produkty dystrybutorowi z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Następnie dystrybutor sprzedaje produkty klientom na całym świecie. Dystrybutor jest jedynym klientem zewnętrznym (tj. spoza grupy kapitałowej …) nabywającym towary wyprodukowane dla Spółki przez Instytut. Oprócz sprzedaży do dystrybutora, produkty są sprzedawane do spółek z grupy kapitałowej … Za transport towarów do nabywców (zarówno do dystrybutora, jak i do spółek z grupy) odpowiedzialny jest Instytut. W rezultacie, to głównie zasoby Instytutu (i usługodawców Instytutu, np. firm transportowych) wykorzystywane są do sprzedaży towarów. Spółka nie zna szczegółów dotyczących angażowania zasobów Instytutu i jego usługodawców. Jeśli chodzi o zasoby Spółki wykorzystywane w procesie sprzedaży, są nimi tylko pracownicy biurowi obecni w siedzibie Spółki w Norwegii, którzy wykonują czynności administracyjne związane z obsługą zamówień, wystawianiem faktur itp.
a) jak często i na jaki okres wysyłają Państwo pracownika do Instytutu?
Spółka wysyła swojego pracownika do Instytutu średnio raz na kwartał. Najczęściej pracownik Spółki obecny jest w Instytucie jeden dzień (czasem dłużej, np. 2-3 dni).
b) czy w każdym przypadku wysyłany jest tylko jeden pracownik?
Najczęściej do Instytutu wysyłany jest jeden pracownik. Zdarza się, że jest ich więcej (kilku). Jest to związane z faktem, że celem wizyty, poza upewnieniem się, że Instytut świadczy usługi zgodnie z umową, mogą być również inne sprawy, np. omówienie dotychczasowej współpracy.
c) w przypadku stwierdzenia przez wysłanego pracownika (pracowników) nieprawidłowości bądź prawidłowości w związku ze świadczeniem przez Instytut usług na rzecz Państwa Spółki, jakie uprawnienia i obowiązki posiada ten pracownik w stosunku do Instytutu, tj. np. czy ma wpływ na to które zasoby osobowe Instytutu mają realizować określone czynności/zadania, czy ma wpływ na czas pracy zasobów osobowych Instytutu?
W razie stwierdzenia nieprawidłowości w świadczeniu usług przez Instytut, pracownik Spółki nie ma wpływu na to, które zasoby osobowe Instytutu mają realizować określone czynności/zadania, ani nie ma wpływu na czas pracy zasobów osobowych Instytutu. W razie uwag ze strony pracownika Spółki, Spółka może podjąć rozmowy z Instytutem w celu wyjaśnienia ew. nieprawidłowości. Warto dodać, że zgodnie ze „standardowymi warunkami nabywania usług” obowiązującymi w Spółce, usługodawcy świadczący usługi na rzecz Spółki mają obowiązek na własny koszt niezwłocznie wymienić członka personelu, który zdaniem Spółki zachowuje się niewłaściwie lub nie jest odpowiedni do wykonywania usług. Trzeba zaznaczyć, że powyższy zapis „standardowych warunków nabywania usług” nie obowiązuje w relacjach między Spółką a Instytutem. Jego stosowanie zostało wyłączone w umowie zawartej między Spółką a Instytutem. Z umowy wynika zatem jednoznacznie, że Spółka nie ma prawa wskazywać, kto ze strony Instytutu wykonuje czynności na rzecz Spółki.
Do produkcji towarów niezbędne są surowce, w szczególności tlenek ceru. Ponadto konieczne są specjalistyczne urządzenia, m.in. piece, tabletkarki, młynki, suszarki rozpyłowe, oraz miksery przemysłowe.
Spółka zapewnia jedynie surowce, w szczególności tlenek ceru.
Instytut zapewnia wszystkie urządzenia, w szczególności wymienione powyżej piece, tabletkarki, młynki, suszarki rozpyłowe, oraz miksery przemysłowe.
Nie, Spółka nie posiada kontroli nad zasobami technicznymi/rzeczowymi Instytutu.
Nie, Spółka nie ma/nie będzie miała wpływu jaka część zasobów Instytutu będzie miała zostać wykorzystana do produkcji towarów.
Nie, Spółka nie ma/nie będzie miała wpływu na rodzaj i stan techniczny urządzeń wykorzystywanych przez Instytut.
Nie, Spółka nie ma wpływu na czas pracy zasobów osobowych Instytutu.
Nie, Spółka nie posiada i nie zamierza posiadać na terytorium Polski nieruchomości, lokali, miejsc magazynowych itp.
Tak, do usług których dotyczy pytanie nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n Ustawy o VAT.
Spółka dokonuje eksportu towarów, wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka nie ma w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w związku z czym nie przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych na Spółkę przez polskich usługodawców, a dotyczących usług, do których stosuje się art. 28b Ustawy o VAT (np. usług produkcji katalizatorów, usług księgowych, usług obsługi celnej)?
Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT i w związku z tym nie przysługuje jemu prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych na Spółkę przez polskich usługodawców, a dotyczących usług, do których stosuje się art. 28b Ustawy o VAT (np. usług produkcji katalizatorów, usług księgowych, usług obsługi celnej).
Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT podatnikami tego podatku są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na podstawie art 15 ust. 2 Ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody; działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
W świetle powyższych przepisów, Spółka prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku VAT. Wskazane regulacje nie rozstrzygają jednak, czy w Polsce znajdować się będzie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki.
Dla celów ustalenia miejsca świadczenia usług nabywanych przez Spółkę, istotne jest ustalenie, czy Spółka posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie zostało zdefiniowane ani w przepisach Ustawy o VAT, ani w przepisach aktów wykonawczych do tej ustawy. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. nr 347/1, dalej: Dyrektywa VAT), ani poprzednio obowiązująca Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. L z 1977 r. nr 145/1, dalej: VI Dyrektywa).
Definicja stałego miejsca prowadzonej działalności została natomiast zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy VAT (Dz. U. UE z 2011 r. nr 77/1, dalej: Rozporządzenie Rady). Od 1 lipca 2011 r. definicja ta jest stosowana bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej (dalej: Unia, UE). Tym samym, we wszystkich państwach Unii obowiązuje ta sama definicja stałego miejsca.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Rady, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 tego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Zdaniem Spółki, w celu określenia kryteriów decydujących o uznaniu danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności, należy się odwołać do powyższej definicji zawartej w Rozporządzeniu Rady, jak również do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE).
Powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w każdym przypadku będzie rezultatem działalności gospodarczej podatnika. Jednak nie każdy rodzaj takiej działalności w sposób automatyczny będzie powodował powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów podatku VAT.
Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą TSUE, powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności wymaga spełnienia łącznie następujących warunków:
- posiadanie przez jednostkę minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości,
- ciągła obecność ludzkich zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika,
- ciągła obecność technicznych zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, czyli tzw. infrastruktury technicznej pozwalającej na prowadzenie tej działalności,
- posiadanie odpowiedniej struktury spełniającej powyższe przesłanki w takim stopniu, aby umożliwić odbiór i wykorzystanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca
- prowadzenia działalności gospodarczej.
Na konieczność spełnienia zaprezentowanych powyżej kryteriów w zakresie wymaganych zasobów ludzkich i technicznych wielokrotnie wskazywał TSUE w licznych orzeczeniach, np.:
- wyrok z 4 lipca 1985 r. w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg - Mitte-AItstadt,
- wyrok z 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 Aro Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam,
- wyrok z 20 lutego 1997 r. w sprawie C-260/95 Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S,
- wyrok z 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg.
Ponadto, TSUE w wyroku z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie C-931/19 Titanium Ltd. przeciwko Finanzamt Osterreich, dawniej Finanzamt Wien stwierdził: „Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” wymaga stałej obecności zasobów ludzkich i technicznych niezbędnych do świadczenia określonych usług. Wymaga ono zatem wystarczającego stopnia trwałości oraz struktury, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić samodzielne świadczenie rozpatrywanych usług (wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r., Planzer Luxembourg, C-73/06, EU:C:2007:397, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo). W szczególności struktura pozbawiona własnego personelu nie może mieścić się w zakresie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” (zob. podobnie wyrok z dnia 17 lipca 1997 r., ARO Lease, C-190/95, EU:C:1997:374, pkt 19).”
Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy należy stwierdzić, że w odniesieniu do działalności prowadzonej przez Spółkę w Polsce przesłanki powstania stałego miejsca prowadzenia działalności nie są spełnione.
Spółka nie posiada w Polsce zaplecza personalnego. W szczególności, Spółka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników. Nikt w Polsce nie jest również uprawniony do zawierania umów w imieniu Spółki, a wszelkie decyzje biznesowe są podejmowane w Norwegii przez zarząd. Okoliczności te są szczególnie istotne w świetle powołanego powyżej wyroku TSUE z 3 czerwca 2021 r. (sprawa C- 931/19).
Spółka nie posiada w Polsce zaplecza technicznego, z którego mogłaby korzystać. Spółka nie dysponuje na terenie Polski sprzętem służącym do prowadzania działalności gospodarczej. Warto przy tym zaznaczyć, że sprzęt należący do Instytutu, przy pomocy którego Instytut świadczy usługi na rzecz Spółki, nie może zostać zakwalifikowany jako „zaplecze techniczne Spółki”.
Spółka nie dysponuje żadnymi prawami do nieruchomości na terytorium Polski. Nie posiada biura, ani stałego adresu w Polsce. Ponadto, Spółka nie prowadzi w Polsce działalności gospodarczej niezależnej w stosunku do głównej działalności prowadzonej w Norwegii.
Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu przepisów o VAT. W ocenie Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym nie występuje minimalny poziom stałości wynikający zarówno ze stałej obecności osób, jak i zaplecza technicznego, koniecznych do powstania takiego stałego miejsca prowadzenia działalności.
W związku z brakiem w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych na Spółkę przez polskich usługodawców, a dotyczących usług, do których stosuje się art. 28b Ustawy o VAT (np. usług produkcji katalizatorów, usług księgowych).
Zgodnie z art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Z kolei na podstawie art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
Jako że Spółka nie ma (i nie będzie miała) w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych na Spółkę przez polskich usługodawców, a dotyczących usług, do których stosuje się art. 28b Ustawy o VAT (np. usług produkcji katalizatorów, usług księgowych, usług obsługi celnej). O ile na fakturach dokumentujących wykonanie takich usług wykazana zostałaby kwota podatku, Spółka nie byłaby uprawniona do jego odliczenia. Miejscem świadczenia omawianych usług nie jest Polska, a zatem usługi te nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce (zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT). Tym samym, stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 7 Ustawy o VAT, Spółka nie mogłaby obniżyć kwoty podatku należnego o wykazany w ten sposób (błędnie) podatek.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
|
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:
odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.
Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.
W tym miejscu należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”.
Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.
Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.
W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
a. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
b. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
c. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
d. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011).
Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.
Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.
Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z ww. rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.
Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.
Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.
Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.
Wskazać należy na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r. w sprawie C-931/19 Titanium Ltd. przeciwko Finanzamt Österreich, dawniej Finanzamt Wien, dotyczący podmiotu brytyjskiego, który będąc właścicielem nieruchomości w Austrii wynajął ją dwóm miejscowym przedsiębiorcom. Obsługę powierzono w pełni lokalnej spółce zajmującej się kompleksowym zarządzaniem nieruchomościami. Podmiot austriacki pośredniczył w relacjach z usługodawcami i dostawcami, dokonywał fakturowania czynszu i kosztów eksploatacji oraz prowadził rejestry handlowe i przygotowywał dane dotyczące deklaracji VAT. Na terenie Austrii, w żadnym zakresie nie był bezpośrednio zaangażowany personel Spółki brytyjskiej. Natomiast Spółka brytyjska zachowała uprawnienia decyzyjne do zawierania i rozwiązywania umów najmu, określania warunków ekonomicznych i prawnych umów najmu, dokonywania inwestycji i napraw, jak również organizacji ich finansowania, wyboru osób trzecich mających świadczyć inne usługi na wcześniejszym etapie obrotu i wreszcie wybierania, wyznaczania i nadzorowania samej spółki zarządzającej nieruchomościami. W takich okolicznościach w ww. wyroku Trybunał uznał, że wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 43 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112 zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., w sytuacji gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem.
Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca jest spółką prawa norweskiego z siedzibą działalności gospodarczej w `(...)` w Norwegii. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja (`(...)`). Spółka jest (`(...)`). W kraju siedziby Spółka posiada biura, zakłady produkcyjne oraz magazyny. Spółka zatrudnia w Norwegii około `(...)` pracowników - zarówno pracowników biurowych jak i fizycznych. W Norwegii produkowane są towary sprzedawane przez Spółkę, w szczególności (`(...)`). Działalność Spółki w Norwegii nie ogranicza się zatem do posiadania biura.
Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT czynny. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka sprzedaje katalizatory ceramiczne. Spółka ponad 10 lat temu zawarła umowę z instytutem badawczym (Instytut). Instytut świadczy na rzecz Spółki usługi produkcji katalizatorów przy użyciu surowców dostarczanych przez Spółkę. Wnioskodawca nabywa surowce do produkcji katalizatorów od dostawców zlokalizowanych zarówno w Europie, jak i poza nią. Niektórzy dostawcy posiadają siedzibę działalności gospodarczej w Polsce. Surowce dostarczane są bezpośrednio do Instytutu w Polsce, gdzie ulegają przetworzeniu w katalizator. Produkcja katalizatorów realizowana jest zgodnie ze specyfikacją uzgodnioną w umowie między Spółką a Instytutem. Na podstawie zawartej umowy Spółka odpowiedzialna jest za dostarczenie odpowiedniej ilości surowców, zgodnie z założonym planem produkcji katalizatorów. Spółka zachowuje prawo do własności dostarczonych surowców do czasu ich przetworzenia w katalizator. Następnie Spółka staje się właścicielem gotowych katalizatorów. Produkcja katalizatorów przez Instytut odbywa się zgodnie z procedurami i technologią opisaną w umowie zawartej między Spółką a Instytutem. Umowa przewiduje, że Instytut ma obowiązek stosować się do metod produkcji wskazanych w dokumentacji, która została dostarczona przez Spółkę. Spółka nie jest natomiast uprawniona do przekazywania Instytutowi dalszych wytycznych lub instrukcji w zakresie świadczenia usług. Wnioskodawca nie sprawuje kontroli nad procesem produkcji i nie ma prawa udzielania Instytutowi wiążących poleceń. Spółka podjęła współpracę z Instytutem ze względu na duże doświadczenie Instytutu i ma zaufanie do jakości usług świadczonych przez Instytut. Według wiedzy Wnioskodawcy, Instytut nie świadczy na rzecz innych podmiotów usług według tych samych procedur i technologii, które są stosowane w przypadku usług świadczonych na rzecz Spółki.
W ramach prowadzonej działalności Spółka nabywa także inne usługi od polskich podmiotów (tj. od podmiotów z siedzibą działalności gospodarczej w Polsce, będących podatnikami VAT, zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni oraz jako podatnicy VAT-UE) np. usługi księgowe oraz usługi obsługi celnej.
Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce pracowników. Nie utrzymuje również w Polsce zasobów technicznych (narzędzi, maszyn). Spółka nie sprawuje żadnej kontroli nad pracownikami Instytutu oraz nie ma możliwości wydawania im poleceń (nawet w trakcie okazjonalnych wizyt w Instytucie), ponadto nie ma wpływu na czas pracy zasobów osobowych Instytutu. Co prawda Wnioskodawca ma prawo, po uprzednim zawiadomieniu, wysłać swojego pracownika do Instytutu celem upewnienia się, że usługi wykonywane przez Instytut świadczone są zgodnie umową - dotyczy to w szczególności procesu produkcyjnego oraz sposobu przechowywania surowców i wyprodukowanych katalizatorów. Jednakże w razie stwierdzenia nieprawidłowości w świadczeniu usług przez Instytut, pracownik Spółki nie ma wpływu na to, które zasoby osobowe Instytutu mają realizować określone czynności/zadania, ani nie ma wpływu na czas pracy zasobów osobowych Instytutu. W razie uwag ze strony pracownika Spółki, Wnioskodawca może podjąć rozmowy z Instytutem w celu wyjaśnienia tych nieprawidłowości. Z umowy między stronami wynika jednoznacznie, że Spółka nie ma prawa wskazywać, kto ze strony Instytutu wykonuje czynności na rzecz Wnioskodawcy. Do produkcji towarów niezbędne są surowce, w szczególności tlenek ceru, który zapewnia Wnioskodawca. Ponadto konieczne są specjalistyczne urządzenia, które zapewnia Instytut, m.in. piece, tabletkarki, młynki, suszarki rozpyłowe, oraz miksery przemysłowe. Spółka nie posiada kontroli nad zasobami technicznymi/rzeczowymi Instytutu, nie ma/nie będzie miała wpływu jaka część zasobów Instytutu będzie miała zostać wykorzystana do produkcji towarów ani nie ma/nie będzie miała wpływu na rodzaj i stan techniczny urządzeń wykorzystywanych przez Instytut. Wnioskodawca nie wynajmuje ani nie podsiada w Polsce żadnych powierzchni biurowych ani magazynowych.
Jakkolwiek głównie to zasoby Instytutu (i usługodawców Instytutu, np. firm transportowych) wykorzystywane są do sprzedaży towarów w Polsce, a z zasobów Spółki wykorzystywanych w procesie sprzedaży głównym są pracownicy biurowi obecni w siedzibie Spółki w Norwegii, którzy wykonują czynności administracyjne związane z obsługą zamówień, wystawianiem faktur, jednakże w Polsce nikt nie jest uprawniony do zawierania umów w imieniu Spółki, a wszelkie decyzje biznesowe są podejmowane w Norwegii przez zarząd.
W kontekście powyższego, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadała zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski. Jakkolwiek Wnioskodawca ma prawo wysłać swojego pracownika (pracowników) do Instytutu celem upewnienia się, że usługi wykonywane przez Instytut świadczone są zgodnie umową, jednak Spółka nie sprawuje żadnej kontroli nad pracownikami Instytutu, nie ma możliwości wydawania im poleceń ani nie ma wpływu na czas pracy zasobów osobowych Instytutu. Do produkcji towarów będących przedmiotem umowy z Instytutem niezbędne są specjalistyczne urządzenia, które zapewnia Instytut. Jednakże Spółka nie posiada kontroli nad zasobami technicznymi/rzeczowymi Instytutu, nie ma/nie będzie miała wpływu jaka część zasobów Instytutu będzie miała zostać wykorzystana do produkcji towarów ani nie ma/nie będzie miała wpływu na rodzaj i stan techniczny urządzeń wykorzystywanych przez Instytut. Tym samym uznać należy, że nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, iż Wnioskodawca na terytorium Polski posiada/będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że Spółka w sposób długotrwały korzysta z usług produkcji katalizatorów świadczonych przez Instytut oraz dokonuje sprzedaży tych towarów na terytorium Polski, należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
Zatem w świetle przedstawionego opisu sprawy Spółka nie posiada na terytorium Polski „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.
Z kolei odnosząc się do pozostałych wątpliwości objętych zakresem zadanego przez Wnioskodawcę pytania należy wskazać, że na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.
Z treści cytowanych przepisów art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.
O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.
Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.
Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.
I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.
Natomiast zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.
Odnosząc się do rozpatrywanej sprawy, w przypadku otrzymania przez Spółkę od polskich usługodawców faktur z wykazanym podatkiem, dokumentujących nabycie na terytorium Polski usług, do których – jak wskazał Zainteresowany – ma zastosowanie art. 28b ustawy, znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy. Jak bowiem wskazano powyżej Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a nabywane przez nią usługi będą opodatkowane na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy w kraju, w którym Spółka będąca usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. w analizowanym przypadku na terytorium Norwegii. W konsekwencji, Wnioskodawca nie ma/nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem ww. usług produkcji katalizatorów, usług księgowych, usług obsługi celnej, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy.
Tym samym oceniając stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy:
Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.
Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.
Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili