0113-KDIPT1-1.4012.742.2021.1

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 października 2021 r. (data wpływu 8 października 2021 r.) uzupełnionym pismem z 1 grudnia 2021 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia kwot podatku naliczonego, wynikających z faktur dokumentujących wydatki poniesione w celu realizacji projektu badawczego „`(...)`” - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

8 października 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia kwot podatku naliczonego, wynikających z faktur dokumentujących wydatki poniesione w celu realizacji projektu badawczego „`(...)`”.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z 1 grudnia 2021 r. (data wpływu) o wskazanie adresu ePUAP do doręczeń.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Instytut … (dalej: Wnioskodawca lub Instytut) jest instytutem badawczym, funkcjonującym na podstawie ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (tekst jedn. Dz. U. z 2017, poz. 1158, z późn. zm.). Wnioskodawca posiada osobowość prawną. Zgodnie z przepisami ustawy o instytutach badawczych, do podstawowej działalności Instytutu należy prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych, przystosowywanie wyników badań naukowych i prac rozwojowych do potrzeb praktyki oraz ich wdrażanie. W związku z prowadzoną działalnością podstawową Instytut może upowszechniać wyniki badań naukowych i prac rozwojowych.

Program badawczy Instytutu obejmuje wszystkie zagadnienia związane z produkcją ogrodniczą, począwszy od badań nad biologicznymi podstawami produkcji owoców, warzyw i roślin ozdobnych przez biotechnologię, genetykę i hodowlę twórczą roślin ogrodniczych, agrotechnikę, fitopatologię i entomologię, szkółkarstwo i ochronę zasobów genowych roślin sadowniczych, warzywnych i ozdobnych, nawadnianie roślin, uprawę grzybów jadalnych, przetwórstwo i przechowalnictwo owoców i warzyw, bezpieczeństwo żywności, agroinżynierię, ekonomikę i marketing.

Instytut może prowadzić działalność gospodarczą w zakresie określonym w statucie. Działalność gospodarcza jest wyodrębniona pod względem finansowym i rachunkowym z działalności statutowej Instytutu.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca realizuje projekt badawczy „`(...)`” (zwany dalej Projektem). Celem Projektu jest opracowanie (`(...)`).

Wnioskodawca wchodzi wraz z dwoma podmiotami zagranicznymi w skład konsorcjum założonego w celu realizacji Projektu. Wnioskodawca jest liderem konsorcjum. Konsorcjanci zawarli umowę z Narodowym Centrum Badań i Rozwoju (zwanym dalej NCBiR), której przedmiotem jest otrzymanie dofinansowania w ramach Projektu. Dofinansowanie jest przeznaczone na realizację Projektu przez konsorcjantów.

W ramach Projektu są realizowane następujące zadania: (`(...)`.

Projekt na wpływać na norweską i polską produkcję (`(...)`). W tym zakresie, zakładany jest rozwój wiedzy, metod oraz sposobów produkcji. Ogólnym celem Projektu jest wypracowanie zrównoważonych rozwiązań ekonomicznych i środowiskowych, które umożliwią znaczący wzrost produkcji wysokiej jakości (`(...)`) w Polsce i Norwegii.

Zadania w ramach Projektu są podzielone na pakiety, te zaś na szczegółowe zadania. Szczegółowe zadania są przyporządkowane do poszczególnych konsorcjantów. Instytut w ramach swoich zadań ma przeprowadzić określone badania oraz opracowywać techniki, metody oraz technologie.

W związku z realizacją Projektu, Wnioskodawca będzie nabywał towary i usługi (faktury będą wystawiane na Wnioskodawcę). Wydatki będą ściśle związane z Projektem. Chodzi tu przede wszystkim o urządzenia i materiały potrzebne do wykonywania badań. Po stronie Wnioskodawcy wszystkie wydatki związane z Projektem są finansowane dotacją z NCBiR.

Faktury dokumentujące nabycie towarów i usług związanych z realizacją Projektu, w części realizowanej przez Wnioskodawcę, będą wystawiane na Wnioskodawcę.

Realizacja Projektu może prowadzić do powstania określonych efektów, m.in. praw własności intelektualnej - praw majątkowych do wyników badań przemysłowych i eksperymentalnych prac rozwojowych. Efekty uzyskane w ramach realizacji Projektu u danego Konsorcjanta są jego własnością.

Tak więc, bezpośrednimi beneficjentami wyników badań powstałych w związku z realizacją przedmiotowego projektu są poszczególni konsorcjanci, którzy przeprowadzają dane badania. Wnioskodawca będzie beneficjentem wyników tych badań, które sam przeprowadza.

Wyniki badań przeprowadzonych przez Wnioskodawcę będą dostępne dla szerokiego gremium odbiorców w postaci informacji w Internecie, publikacji, artykułów, prezentacji na konferencjach, targach, warsztatach itp. Dzięki powszechnej dostępności będą mogły być wdrażane do produkcji. Ponadto, część wyników, dotyczących głównie przetwórstwa i przechowalnictwa owoców będzie wykorzystana w dalszych pracach badawczych.

W trakcie realizacji oraz po zakończeniu projektu planowane są następujące działania upowszechnieniowe: komunikaty prasowe, publikacje w czasopismach recenzowanych, artykuły inne niż naukowe - publikowane w krajowych czasopismach technicznych, prezentacje na konferencjach międzynarodowych, targach hodowców, krajowych konferencjach i warsztatach w formie referatu lub posteru, organizacja warsztatów i wydarzeń edukacyjnych w celu zbudowania przyszłej konkurencyjnej platformy dla norweskiego i polskiego przemysłu owocowego. Rozpowszechnianie wyników będzie połączone z mediami społecznościowymi, z regularnymi aktualizacjami na A i B. Informacje o projekcie będą dostępne w Internecie za pośrednictwem specjalnej strony internetowej projektu zawierającej informacje w języku angielskim oraz w języku narodowym.

Wyniki Projektu (ze strony Wnioskodawcy) będą dostępne nieodpłatnie dla wszystkich zainteresowanych odbiorców. Wnioskodawca nie będzie odpłatnie przekazywał efektów Projektu żadnemu określonemu podmiotowi (konsorcjantom lub podmiotom trzecim). Pozostali konsorcjanci nie będą przekazywać Instytutowi wkładów własnych/środków pieniężnych. Instytut nie będzie odpłatnie dostarczał towarów, ani świadczył odpłatnych usług na rzecz pozostałych konsorcjantów.

W szczególności, Wnioskodawca nie przenosił i nie będzie dokonywał przeniesienia praw do wyników badań powstałych w związku z realizacją przedmiotowego projektu na rzecz innych podmiotów.

Z punktu widzenia Instytutu, wyniki badań przeprowadzanych w ramach Projektu nie są związane z komercjalizacją (wykorzystaniem w działalności gospodarczej). Ewentualnie uzyskane w ramach Projektu prawa własności intelektualnej nie będą przedmiotem sprzedaży opodatkowanej VAT (podatek od towarów i usług) realizowanej przez Wnioskodawcę.

Tak więc, efekty powstałe w wyniku realizacji Projektu są wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie do celów innych niż działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Instytut wykorzystuje efekty Projektu całkowicie do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Tymi czynnościami jest nieodpłatne rozpowszechnianie wyników, stanowiące przejaw działalności statutowej Wnioskodawcy - upowszechniania wiedzy.

Wnioskodawca nie wykorzystuje efektów Projektu, ani do czynności opodatkowanych, ani do czynności zwolnionych z podatku VAT

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przysługuje prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego, wynikających z otrzymanych faktur dokumentujących wydatki poniesione w celu realizacji Projektu?

Zdaniem Wnioskodawcy, Zainteresowanemu nie przysługuje prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego wynikających z otrzymanych faktur dokumentujących wydatki poniesione w celu realizacji Projektu.

W świetle art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Dokonanie odliczenia warunkowane jest więc istnieniem związku pomiędzy danym zakupem a sprzedażą opodatkowaną. Prawo do odliczenia przysługuje więc tylko, jeśli dane nabycia mają być wykorzystane do przeprowadzania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, a więc zasadniczo do odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług.

Dla wskazania, że dana czynność wchodzi w zakres uregulowań podatkiem VAT, niezbędne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, a mianowicie przesłanki przedmiotowej oraz przesłanki podmiotowej. Przesłanka przedmiotowa sprowadza się do uznania, że dana czynność mieści się w katalogu czynności opodatkowanych (art. 5 ustawy o VAT). Dla spełnienia przesłanki podmiotowej natomiast niezbędne jest wskazanie, że podmiot wykonujący daną czynność jest podatnikiem w rozumieniu ww. ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane zaś w art. 15 ust. 2 cyt. ustawy, który stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych regulacji można wywnioskować, że podstawową cechą działalności gospodarczej jest jej profesjonalny charakter. Działalność gospodarcza, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, powinna więc charakteryzować się zorganizowaniem i stałością. TSUE w wyroku z dnia 15.09.2011 r., połączone sprawy C-180/10 i C-181/10 wskazał, że decydujące dla uznania profesjonalnego charakteru danej działalności będzie podjęcie aktywnych działań oraz rodzaj zaangażowanych środków. Podatnikiem będzie podmiot, który prowadzi działania aktywnie, wykorzystując przy tym środki, które są charakterystyczne dla działalności profesjonalnej.

Zaznaczyć należy, że status podatnika VAT powinien być weryfikowany w odniesieniu do każdej wykonywanej przez dany podmiot czynności z osobna. Jak wynika bowiem z art. 2 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, opodatkowaniu podlegają, z zasady wyłącznie czynności wykonywane przez podatnika VAT działającego w takim charakterze. Regulacja ta daje podstawy do wyciągnięcia wniosku, że ten sam podmiot część czynności może dokonywać jako podatnik VAT, a części nie działając w takim charakterze. Okoliczność ta została podkreślona w orzecznictwie TSUE, przykładowo w wyroku z 4.10.1995r., C-291/92.

Wnioskodawca jest instytutem badawczym, który prowadzi działalność na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych. Wnioskodawca prowadzi badania naukowe - jest to przejaw jego działalności statutowej. Instytut może wykonywać działalność gospodarczą. Jego działalność statutowa obejmuje jednak także czynności niemające takiego charakteru. Wnioskodawca nie zawsze musi więc występować jako podatnik.

Ponadto trzeba zauważyć, że przesłanka przedmiotowa do odliczania jest spełniona tylko wtedy, gdy dany zakup służy do wykonywania czynności opodatkowanych. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W każdym więc przypadku należy dokonać oceny, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było wykonywanie czynności opodatkowanych. Z ogólnie przyjętej definicji „zamiaru” wynika, że jest to intencja zrealizowania czegoś. Istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnościom, jak i cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności. Zatem odliczenie przysługuje, jeśli nabyty towar lub usługa przyczynia się do świadczenia usług lub dostaw towarów w ramach działalności gospodarczej (taki jest zamiar przyświecający ponoszeniu danego wydatku).

W rozpatrywanej sytuacji mamy do czynienia z wydatkami, które są zasadniczo z góry planowane i wprost przewidziane w umowach regulujących wykonanie Projektu oraz dofinansowanie z tego tytułu. Wnioskodawca nie ma jednak zamiaru wykorzystywać ich do czynności opodatkowanych. Działania w ramach Projektu (jego efekty) nie prowadzą bowiem do odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług ze strony Wnioskodawcy.

Projekt jest realizowany w ramach konsorcjum z udziałem Wnioskodawcy. Konsorcjum nie jest samodzielnym podmiotem, tylko formą współpracy kilku podmiotów. Przy czym należy zaznaczyć, iż konsorcjum stanowi jedynie umowne powiązanie stron dla realizacji celu badawczego i rozwojowego. Tak więc funkcją konsorcjum jest koordynacja działań, a nie tworzenie odrębnego podmiotu. Zakładanym efektem działań każdego konsorcjanta są określone prawa (wyniki, efekty prac badawczych). Prawa należą jednak do tego konsorcjanta, który je uzyskał (poprzez swoje badania). Konsorcjanci nie świadczą na swoją rzecz usług, działając każdy na własny rachunek.

Kluczowy jest przy tym zakładany sposób zadysponowania ewentualnymi prawami powstałymi w ramach Projektu. Zamiarem Wnioskodawcy jest, aby wyniki badań z jego strony były powszechnie dostępne dla szerokiego gremium odbiorców. Nastąpi ich rozpowszechnianie, przykładowo w formie informacji w Internecie, publikacji, artykułów, prezentacji na konferencjach, targach, warsztatach itp. Dzięki powszechnej dostępności wyniki badań będą mogły być wdrażane do produkcji przez różne podmioty. Rozpowszechnianie wyników stanowić będzie przejaw działalności statutowej Wnioskodawcy - upowszechniania wiedzy. Informacje i wyniki badań zostaną skierowane bezpłatnie do nieograniczonej ilości chętnych odbiorców. Tylko od ich woli uzależniona zostanie decyzja czy z ww. wiedzy skorzystają. Nie będzie więc określonych (wybranych) podmiotów, do których kierowane byłyby efekty Projektu (ze strony Instytutu). W konsekwencji trzeba uznać, że działania Wnioskodawcy nie będą miały wyodrębnionych beneficjentów, tj. podmiotów, które można byłoby uznać za odbiorców.

Z powyższych powodów, a zwłaszcza uwzględniając nieodpłatny charakter upowszechniania wyników, należy uznać, że wykonywanie Projektu nie będzie stanowić działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie jest nastawiony na komercjalizację wyników Projektu. Komercjalizacja będzie mogła co najwyżej mieć miejsce ze strony pozostałych konsorcjantów - ale w ramach ich działań (wykonywanych na ich własny rachunek). Jest to więc bez znaczenia z perspektywy Instytutu.

Instytut wyklucza natomiast przekazywanie swoich wyników (praw przysługujących Instytutowi) w ramach czynności odpłatnych np. sprzedaży lub licencji) - ani na rzecz pozostałych konsorcjantów, ani na rzecz podmiotów trzecich. Wynika to chociażby z zakładanego powszechnego upubliczniania wyników prac badawczych.

Z uwagi na powyższe okoliczności, ponoszonych przez Wnioskodawcę w ramach Projektu wydatków nie da się powiązać z żadnymi czynnościami opodatkowanymi ze strony Wnioskodawcy. Nie zostanie więc spełniona przesłanka do odliczenia podatku naliczonego. Tym samym Instytutowi nie przysługuje prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego wynikających z otrzymanych faktur dokumentujących wydatki poniesione w celu realizacji Projektu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z art. 87 ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Na mocy art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu wskazać należy, że konsorcjum jest organizacją zrzeszającą kilka podmiotów gospodarczych na określony czas, w konkretnym celu. Jakkolwiek ani w prawie cywilnym, ani w prawie podatkowym nie występuje legalna definicja konsorcjum, przyjmuje się, że zawarcie umowy konsorcjum możliwe jest na podstawie art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 z późn. zm.) w ramach tzw. swobody umów.

W konsekwencji strony zawierające umowę konsorcjum mogą ją ukształtować w sposób dowolny, byleby jej treść lub cel nie sprzeciwiały się ustawie, zasadom współżycia społecznego oraz właściwości takiego stosunku. Konsorcjum nie jest podmiotem gospodarczym, nie posiada osobowości prawnej ani podmiotowości prawnej, nie musi być rejestrowane, ani mieć odrębnej nazwy czy też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum są, co do zasady, niezależne w swoich dotychczasowych działaniach (czyli w działaniach niezwiązanych z konsorcjum), a w działaniach związanych z konsorcjum realizują wspólne przedsięwzięcie objęte porozumieniem. Zawierając umowę konsorcjum podmioty mogą określić, kto będzie reprezentował konsorcjum na zewnątrz (lider konsorcjum). Co do zasady, konsorcja nie mają też wspólnego majątku (chociaż mogą mieć wspólne konto rozliczeniowe), a wszelkie formy płatności regulowane są przez lidera konsorcjum.

Konsorcjum, w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego, nie może być zatem uznane za podatnika VAT. Zatem przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum są odrębnymi podatnikami podatku od towarów i usług. Oznacza to, że działając w ramach konsorcjum powinni oni do wzajemnych rozliczeń stosować ogólne reguły wynikające z ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych.

Rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W omawianej sprawie warunek uprawniający do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie jest spełniony, ponieważ – jak wskazał Wnioskodawca – Instytut wykorzystuje efekty Projektu całkowicie do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki ponoszone z tytułu realizacji ww. Projektu. Tym samym Wnioskodawcy z tego tytułu nie przysługuje prawo do zwrotu różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia kwot podatku naliczonego, wynikających z faktur dokumentujących wydatki poniesione w celu realizacji projektu badawczego „`(...)`”, ponieważ efekty ww. projektu są wykorzystywane do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.