Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 października 2021 r. wpłynął Pani wniosek z 5 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania sprzedaży w drodze licytacji egzekucyjnej nieruchomości. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwania – pismami z dnia 19 listopada 2021 r. i 23 listopada 2021 r. (wpływ 23 listopada 2021 r.) oraz z 2 grudnia 2021 r. (data wpływu 2 grudnia 2021 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w (`(...)`) – Pani B prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi – Pani A., numer PESEL (`(...)`), która na stałe zamieszkuje w (`(...)`). Postępowanie prowadzone jest z nieruchomości dłużniczki objętej księgą wieczystą nr (`(...)`), która położona jest w (`(...)`). Pani A. w piśmie z dnia (`(...)`) maja 2021 r. poinformowała, iż jest właścicielką lokalu użytkowego w (`(...)`), który wynajmuje i z tego tytułu jest płatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług). Nie ma to jednak związku z nieruchomością będącą przedmiotem niniejszego posępowania egzekucyjnego.

Co do samej nieruchomości, która jest przedmiotem postępowania egzekuzyjnego – to są to budynki, które nie zostały ukończone i nie doszło do ich pierwszego zasiedlenia.

Budynki są w stanie ruiny.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 19 listopada 2021 r. i 23 listopada 2021 r. wskazano, że:

1. Dłużnik jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT (od 2011 roku) z tytułu budowy i sprzedaży, mieszka przy ul. (…), aktualnie tylko wynajmu lokalu (żłobek) w tym obiekcie w (…).

2. Dłużnik nie prowadzi i nigdy nie prowadził działalności rolniczej.

3. Dłużnik nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym, korzystającym ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

4. Dłużnik nabył nieruchomość będącą przedmiotem postepowania egzekucyjnego w 2011 roku.

5. Nabycie przez dłużnika nieruchomości będącej przedmiotem postępowania egzekucyjnego nie nastąpiło w ramach transakcji podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (nie była to czynność opodatkowana, transakcja nie została udokumentowana fakturą z wykazaną kwotą podatku VAT).

6. Dłużnikowi przy nabyciu nieruchomości nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Nie było żadnej faktury.

7. Własność przedmiotowej nieruchomości została przeniesiona na dłużnika, bowiem dłużnik udzielił inwestorowi pożyczki na dokończenie budowy. Przeniesienie własności nieruchomości na dłużnika było gwarantem spłaty pożyczki, pożyczka nigdy nie została oddana, dłużnik stał się właścicielem zadłużonej przez 2 banki nieruchomości. Inwestor nigdy nie dokończył budowy, nie oddał pożyczki udzielonej mu przez dłużnika.

8. Komornik dodatkowo wyjaśnia iż nieruchomość będąca przedmiotem postępowania egzekucyjnego należała pierwotnie do innego podmiotu – inwestora. Inwestor rozpoczął budowę budynków na gruncie, której nie mógł dokończyć z powodu braku środków finansowych. Pani A. (dłużnik w postępowaniu egzekucyjnym) zasiliła inwestora dużą kwotą pieniężną na dokończenie budowy, w zamian za co inwestor przeniósł na dłużnika – Panią A. własność nieruchomości. Inwestor nie dokończył budowy, nie zwrócił do dnia dzisiejszego pożyczonych pieniędzy. Pani A. jest dłużnikiem rzeczowym w postępowaniu egzekucyjnym, nieruchomość której stała się właścicielką jest przedmiotem egzekucji w postępowaniu, które prowadzę jako komornik.

9. Dłużnik nigdy nie zamierzał w związku z tą nieruchomością prowadzić jakiejkolwiek działalności.

10. Nieruchomość będąca przedmiotem postępowania egzekucyjnego nie była przez dłużnika do żadnych celów wykorzystywana. Wykorzystywania tej nieruchomości do jakichkolwiek celów było i jest niemożliwe. Warunki atmosferyczne spowodowały, że te obiekty są praktycznie do zburzenia.

11. Nieruchomość będąca przedmiotem postępowania egzekucyjnego nie była wykorzystywana przez dłużnika w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust 2 ustawy.

12. Nieruchomość będąca przedmiotem postępowania egzekucyjnego nie była wykorzystywana przez dłużnika na żadne cele.

13. Nieruchomość będąca przedmiotem postepowania egzekucyjnego nie była udostępniana osobom trzecim – obiekt jest w stanie ruiny.

14. Numer geodezyjny nieruchomości będącej przedmiotem postepowania egzekucyjnego to 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/8.

15. Tak, nieruchomość będąca przedmiotem postępowania egzekucyjnego objęta będzie na dzień sprzedaży miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikać będzie że działki przeznaczone są pod budowę. W gminie (…) znajduje się plan zagospodarowania przestrzennego.

16. Dla nieruchomości będącej przedmiotem postępowania egzekucyjnego, na dzień sprzedaży, nie zostanie wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

16a) Na nieruchomości będącej przedmiotem postępowania egzekucyjnego na moment dostawy będą znajdować się następujące naniesienia:

1. Budynek mieszkalny w zabudowie bliźniaczej (posiadający dwa lokale mieszkalne), Budynek w budowie. Obecnie wykonano w stan surowy otwarty bez więźby dachowej i pokrycia dachowego oraz częściowo stolarkę okienną. Budynek znajduje się na działce nr 1/1,

2. Budynek mieszkalny w zabudowie bliźniaczej (posiadający dwa lokale mieszkalne), Budynek w budowie. Obecnie wykonano w stan surowy otwarty bez więźby dachowej i pokrycia dachowego oraz częściowo stolarkę okienną. Budynek znajduje się na działce nr 1/2,

3. Budynek mieszkalny w zabudowie bliźniaczej (posiadający dwa lokale mieszkalne), Budynek w budowie. Obecnie wykonano w stan surowy otwarty bez pokrycia dachowego oraz częściowo stolarkę okienną. Budynek znajduje się na działce nr 1/2 i 1/3,

4. Budynek mieszkalny w zabudowie bliźniaczej (posiadający dwa lokale mieszkalne), Budynek w budowie. Obecnie wykonano w stan surowy otwarty bez pokrycia dachowego oraz częściowo stolarkę okienną. Budynek znajduje się na działce nr 1/3 i 1/4,

5. Budynek mieszkalny w zabudowie bliźniaczej (posiadający dwa lokale mieszkalne), Budynek w budowie. Obecnie wykonano w stan surowy otwarty bez więźby i pokrycia dachowego oraz częściowo stolarkę okienną. Budynek znajduje się na działce nr 1/4,

6. Budynek mieszkalny w zabudowie bliźniaczej (posiadający dwa lokale mieszkalne), Budynek w budowie. Obecnie wykonano w stan surowy otwarty bez pokrycia dachowego oraz częściowo stolarkę okienną Budynek znajduje się na działce nr 1/5,

7. Budynek mieszkalny w zabudowie bliźniaczej (posiadający dwa lokale mieszkalne), Budynek w budowie. Obecnie wykonano w stan surowy otwarty bez więźby i pokrycia dachowego oraz częściowo stolarkę okienną. Budynek znajduje się na działce nr 1/6,

8. Budynek mieszkalny w zabudowie bliźniaczej (posiadający dwa lokale mieszkalne), Budynek w budowie. Obecnie wykonano w stan surowy otwarty bez więźby i pokrycia dachowego oraz częściowo stolarkę okienną. Budynek znajduje się na działce nr 1/8.

16b) Na nieruchomości będącej przedmiotem postępowania egzekucyjnego brak jest urządzeń budowlanych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane.

17. Znajdujące się na nieruchomości obiekty zostały nabyte wraz z nieruchomością, dłużnik nic nie budował.

a) dłużnik nie budował budynków

b) dłużnik nie budował budynków

c) dłużnik nie budował budynków

d) dłużnikowi nie przysługiwało prawo odliczenia podatku i dłużnik podatku nie odliczał.

18. Budynki budował inwestor firma (…) Sp. z o.o. na os. (…), wpisany do Rejestru Przedsiębiorców KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) pod nr (…), reprezentowana przez Prezesa Zarządu (`(...)`) oraz członka zarządu (`(...)`). Firma wykonawcza, która miała umowę z inwestorem była firma (`(...)`).

19. przed dokonaniem sprzedaży nieruchomości będącej przedmiotem postępowania egzekucyjnego nie dojdzie do rozliczenia nakładów między dłużnikiem, a podmiotem który poniósł nakłady.

Dłużnik na dzień sprzedaży będzie dysponować budynkami jak właściciel.

20. Budynki/budowle lub ich części nie były udostępniane przez dłużnika osobom trzecim w żaden sposób.

21. Dłużnik od dnia nabycia nie wykorzystuje ani nie będzie wykorzystywał nieruchomości/budynków/budowli lub ich części w żaden sposób (budowle są w stanie ruiny).

22. Od 2011 roku na terenie tych obiektów nic się nie dzieje, nie są przez dłużnika w żaden sposób wykorzystywane, wszystko niszczeje.

23. Budynki (w stanie ruiny) nie były i nie są przez dłużnika wykorzystywane do żadnej działalności.

24. Do momentu sprzedaży nie dojdzie do pierwszego zasiedlenia budynków/budowli lub ich części.

25. Nigdy nie miało miejsca pierwsze zasiedlenie.

26. Od 2011 roku czyli od momentu kiedy firma budowlana zeszła z budowy nic nie jest w te obiekty inwestowane, dłużnik nie poniósł żadnych wydatków na ulepszenie lub przebudowę.

27. Na moment sprzedaży nieruchomości będącej przedmiotem postępowania egzekucyjnego budynki będą posadowione, nie zostaną na moment sprzedaży usunięte, rozebrane ani wyburzone.

28. Nie będzie wykonywana żadna rozbiórka.

29. przed dniem sprzedaży:

- nie zostanie założony dziennik rozbiórki,

- nie zostanie odpowiednio zabezpieczony teren rozbiórki, bowiem nie będzie wykonywana żadna rozbiórka,

- nie zostaną umieszczone żadne tablice.

30. Komornik udzieliła odpowiedzi na zadane pytania.

Natomiast w uzupełnieniu do wniosku z dnia 2 grudnia 2021 r. wskazano, że:

1. Dłużnik nie prowadził działalności zakresie udzielania kredytów/pożyczek.

To była jednorazowa pożyczka na dokończenie inwestycji i miał nastąpić późniejszy jej zwrot z odsetkami.

Dłużnik w zależności od postępu robót budowlanych otrzymywał faktury do zapłaty, które płacił przelewem na konto firm, które wykonywały roboty budowlane. Faktury wystawiane były przez firmy budowlane inwestorowi czyli firmie … Sp. z o.o. z siedzibą ….

2. Tak, dłużnik zawarł umowę pożyczki, na podstawie której pożyczkobiorca zobowiązał się do jej przyjęcia, a następnie do zwrotu pożyczki na warunkach i w terminie określonym w umowie pożyczki. Pożyczkodawca nie zwrócił pożyczki do dnia dzisiejszego.

3. Tak, wynagrodzeniem za udzielenie pożyczki miały być odsetki w wysokości 20%.

4. Głównym celem udzielenia pożyczki było wyłącznie otrzymanie z tego tytułu pożytku w postaci odsetek za udzieloną pożyczkę. Przedmiotowa nieruchomość stanowiła zabezpieczenie pożyczki.

5. Celem dłużnika nigdy nie był zakup nieruchomości wraz z zakończona budową.

6. Naniesienia znajdujące się na nieruchomościach nr 1/1,1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/8 nie stanowią budynków/budowli w rozumieniu ustawy Prawo budowlane.

Komornik informuje dodatkowo iż działki nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4 będą sprzedawane jako całość, gdyż są połączone wspólnymi naniesieniami.

Pytanie

Czy przy sprzedaży w trybie licytacji nieruchomości dłużnika, Komornik powinien doliczyć podatek VAT?

Pani stanowisko w sprawie

W ocenie Komornika sprzedaż nieruchomości dłużnika jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427, 1492 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 11 i 41) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W świetle art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów.

Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku.

Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, nieruchomość (zarówno zabudowana jak i niezabudowana) będąc rzeczą spełnia zawartą w tym przepisie definicję towaru, a jej zbycie jest traktowane jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji dostawy nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy stanowią odzwierciedlenie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Z treści cytowanych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

· po pierwsze – czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

· po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W przedmiotowej sprawie zasadnym jest przywołanie orzecznictwa TSUE (w tym wyroku z dnia 1 marca 2012 r., sygn. akt C-280/10 Kopalnia Odkrywkowa Polski Trawertyn, jak również wyroku z dnia 8 czerwca 2000 r., sygn. akt. C-400/98 Breitshol), z którego wynika, że poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy uznać za działalność gospodarczą. Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

W wyroku w sprawie C-280/10 Trybunał zwrócił uwagę, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału na działalność gospodarczą może składać się wiele następujących po sobie czynności, a czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być zaliczane do działalności gospodarczej. Trybunał stwierdził również, że zasada neutralności podatku VAT w odniesieniu do obciążenia podatkowego przedsiębiorstwa wymaga, aby pierwsze wydatki inwestycyjne dokonane na potrzeby i cele przedsiębiorstwa były uznawane za działalność gospodarczą, oraz że z ową zasadą byłoby sprzeczne, gdyby rzeczona działalność rozpoczynała się dopiero w chwili, gdy towar jest faktycznie wykorzystywany, to znaczy gdy powstaje dochód podlegający opodatkowaniu.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że Komornik Sądowy prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi. Postępowanie prowadzone jest z nieruchomości dłużnika. Dłużnik w piśmie poinformował, iż jest właścicielem lokalu użytkowego, który wynajmuje i z tego tytułu jest płatnikiem podatku VAT. Nie ma to jednak związku z nieruchomością będącą przedmiotem niniejszego posępowania egzekucyjnego.

Dłużnik nie prowadzi i nigdy nie prowadził działalności rolniczej. Dłużnik nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym, korzystającym ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Co do samej nieruchomości, która jest przedmiotem postępowania egzekuzyjnego – to są to naniesienia, które nie zostały ukończone i nie doszło do ich pierwszego zasiedlenia. Naniesienia są w stanie ruiny.

Dłużnik nabył nieruchomość będącą przedmiotem postepowania egzekucyjnego w 2011 roku. Nabycie przez dłużnika nieruchomości będącej przedmiotem postępowania egzekucyjnego nie nastąpiło w ramach transakcji podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (nie była to czynność opodatkowana, transakcja nie została udokumentowana fakturą z wykazaną kwotą podatku VAT). Dłużnikowi przy nabyciu nieruchomości nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Nie było żadnej faktury. Własność przedmiotowej nieruchomości została przeniesiona na dłużnika, bowiem dłużnik udzielił inwestorowi pożyczki na dokończenie budowy. Przeniesienie własności nieruchomości na dłużnika było gwarantem spłaty pożyczki, pożyczka nigdy nie została oddana, dłużnik stał się właścicielem zadłużonej przez 2 banki nieruchomości. Inwestor nigdy nie dokończył budowy, nie oddał pożyczki udzielonej mu przez dłużnika.

Komornik dodatkowo wyjaśnia iż nieruchomość będąca przedmiotem postępowania egzekucyjnego należała pierwotnie do innego podmiotu – inwestora. Inwestor rozpoczął budowę budynków na gruncie, której nie mógł dokończyć z powodu braku środków finansowych. Pani (dłużniczka w postępowaniu egzekucyjnym) zasiliła inwestora dużą kwotą pieniężną na dokończenie budowy, w zamian za co inwestor przeniósł na dłużnika – Panią własność nieruchomości. Inwestor nie dokończył budowy, nie zwrócił do dnia dzisiejszego pożyczonych pieniędzy. Pani jest dłużnikiem rzeczowym w postępowaniu egzekucyjnym, nieruchomość której stała się właścicielką jest przedmiotem egzekucji w postępowaniu, które prowadzę jako komornik. Dłużnik nigdy nie zamierzał w związku z tą nieruchomością prowadzić jakiejkolwiek działalności. Nieruchomość będąca przedmiotem postępowania egzekucyjnego nie była przez dłużnika do żadnych celów wykorzystywana. Wykorzystywania tej nieruchomości do jakichkolwiek celów było i jest niemożliwe. Warunki atmosferyczne spowodowały, że te obiekty są praktycznie do zburzenia. Nieruchomość będąca przedmiotem postępowania egzekucyjnego nie była wykorzystywana przez dłużnika w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust 2 ustawy. Nieruchomość będąca przedmiotem postępowania egzekucyjnego nie była wykorzystywana przez dłużnika na żadne cele. Nieruchomość będąca przedmiotem postepowania egzekucyjnego nie była udostępniana osobom trzecim – obiekt jest w stanie ruiny.

Znajdujące się na nieruchomości obiekty zostały nabyte wraz z nieruchomością, dłużnik nic nie budował. Dłużnikowi nie przysługiwało prawo odliczenia podatku i dłużnik podatku nie odliczał. Przed dokonaniem sprzedaży nieruchomości będącej przedmiotem postępowania egzekucyjnego nie dojdzie do rozliczenia nakładów między dłużnikiem, a podmiotem który poniósł nakłady.

Dłużnik na dzień sprzedaży będzie dysponować obiektami jak właściciel. Naniesienia te nie były udostępniane przez dłużnika osobom trzecim w żaden sposób. Dłużnik od dnia nabycia nie wykorzystuje ani nie będzie wykorzystywał nieruchomości i naniesień w żaden sposób. (naniesienia są w stanie ruiny). Od 2011 roku na terenie tych obiektów nic się nie dzieje, nie są przez dłużnika w żaden sposób wykorzystywane, wszystko niszczeje. Obiekty (w stanie ruiny) nie były i nie są przez dłużnika wykorzystywane do żadnej działalności. Do momentu sprzedaży nie dojdzie do pierwszego zasiedlenia obiektów lub ich części. Nigdy nie miało miejsca pierwsze zasiedlenie.

Od 2011 roku czyli od momentu kiedy firma budowlana zeszła z budowy nic nie jest w te obiekty inwestowane, dłużnik nie poniósł żadnych wydatków na ulepszenie lub przebudowę. Na moment sprzedaży nieruchomości będącej przedmiotem postępowania egzekucyjnego obiekty będą posadowione, nie zostaną na moment sprzedaży usunięte, rozebrane ani wyburzone. Nie będzie wykonywana żadna rozbiórka oraz przed dniem sprzedaży:

- nie zostanie założony dziennik rozbiórki,

- nie zostanie odpowiednio zabezpieczony teren rozbiórki, bowiem nie będzie wykonywana żadna rozbiórka

- nie zostaną umieszczone żadne tablice.

Pani wątpliwości dotyczą kwestii czy w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego sprzedaż w drodze licytacji sądowej nieruchomości stanowiącej własność Dłużnika, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT.

Aby ustalić czy Pani, jako komornik sądowy, będzie zobowiązana do opodatkowania sprzedaży nieruchomości, należy dokonać analizy, czy Dłużnik w okolicznościach opisanych we wniosku był podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że Dłużnik udzielił jednorazowej pożyczki na dokończenie inwestycji i miał nastąpić późniejszy jej zwrot z odsetkami. Celem dłużnika nigdy nie był zakup nieruchomości wraz z zakończona budową, jednak co istotne w sprawie, przedmiotowa nieruchomość stanowiła zabezpieczenie pożyczki. Dłużnik w zależności od postępu robót budowlanych otrzymywał faktury do zapłaty, które płacił przelewem na konto firm, które wykonywały roboty budowlane. Faktury wystawiane były przez firmy budowlane inwestorowi. Dłużnik zawarł umowę pożyczki, na podstawie której pożyczkobiorca zobowiązał się do jej przyjęcia, a następnie do zwrotu pożyczki na warunkach i w terminie określonym w umowie pożyczki. Pożyczkodawca nie zwrócił pożyczki do dnia dzisiejszego. Wynagrodzeniem za udzielenie pożyczki miały być odsetki w wysokości 20%. Głównym celem udzielenia pożyczki było wyłącznie otrzymanie z tego tytułu pożytku w postaci odsetek za udzieloną pożyczkę.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Zgodnie z ww. przepisem, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet, gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

W efekcie, udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnianiu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek lub prowizji z tytułu korzystania z cudzego kapitału traktowana jest jako świadczenie usług.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że opisana we wniosku czynność polegająca na udzieleniu oprocentowanej pożyczki, spełnia przesłanki uznania za podlegającą opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu jej udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielenie pożyczki przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług.

Udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz pożyczkobiorcy, polegające na udostępnieniu środków finansowych na wskazany w umowie okres czasu.

W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie czynność udzielenia oprocentowanej pożyczki na rzecz pożyczkobiorcy, stanowiła odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Następnie należy wskazać, że dostawa towarów (np. gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT istotne jest, aby prowadził on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero wówczas można zastosować przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Należy zatem ustalić czy w odniesieniu do dostawy przedmiotowej działki, dłużnik będzie spełniał przesłanki do uznania go za podatnika podatku VAT.

W świetle wskazanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, że czynność sprzedaży ww. nieruchomości przez Dłużnika będącego czynnym podatnikiem podatku VAT spełniać będzie definicję odpłatnej dostawy towarów, zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy. Dostawa ta będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ działaniom Dłużnika –można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej co przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika podatku VAT. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo.

Wyjaśnić należy, że w rozpatrywanym przypadku jednym z czynników decydujących o uznaniu transakcji zbycia nieruchomości za prowadzenie działalności gospodarczej jest cel nabycia zbywanej nieruchomości, gdyż Dłużnik nabył nieruchomość (będąca zabezpieczeniem pożyczki) w związku z wcześniejszym udzieleniem pożyczki na rzecz pożyczkobiorcy, gdzie pożyczka ta stanowiła odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem nabycie przedmiotowej nieruchomości jest ściśle związane z udzieleniem pożyczki, w związku z którą Dłużnik działał jako podatnik podatku VAT.

Wobec powyższego, przy transakcji sprzedaży nieruchomości należy uznać Dłużnika za podatnika podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, bowiem zbycie nieruchomości opisanej w złożonym wniosku będzie dotyczyło składników należących do przedsiębiorstwa dłużnika.

Należy jednakże zauważyć, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r., poz. 1333), przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, budynek to taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Natomiast, jak stanowi art. 3 pkt 3 cyt. ustawy, budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową,

Jak wynika natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r., poz. 741), ustawa określa:

1. zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej,

2. zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy

– przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Nie jest zatem terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że naniesienia znajdujące się na nieruchomościach nr 1/1,1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/8 nie stanowią budynków/budowli w rozumieniu ustawy Prawo budowlane. Przedmiotem dostawy będzie zatem grunt niezabudowany.

Ponadto, wcześniej rozpoczęto na przedmiotowych działkach budowę. Nieruchomość będąca przedmiotem postępowania egzekucyjnego objęta będzie na dzień sprzedaży miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikać będzie że działki przeznaczone są pod budowę. W gminie znajduje się plan zagospodarowania przestrzennego. Dla nieruchomości będącej przedmiotem postępowania egzekucyjnego, na dzień sprzedaży, nie zostanie wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Na przedmiotowych działkach rozpoczęto budowę.

Mając na uwadze powyższe należy przyjąć, że przedmiotem dostawy będzie grunt niezabudowany obejmujący teren przeznaczony pod zabudowę.

Zatem sprzedaż działek nr: 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/8, dla których obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego zgodnie, z którym przedmiotowa nieruchomość stanowi teren przeznaczony pod zabudowę, nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu nieruchomości wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, to należy przeanalizować możliwość zwolnienia dostawy na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wynika z opisu sprawy, działki będące przedmiotem sprzedaży nie były wykorzystywane przez Dłużnika wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, ponieważ w ogóle Dłużnik ich nie wykorzystywał. Zatem dostawa przedmiotowych działek nie będzie korzystała także ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, że nie zostały spełnione warunki, o których mowa w tym przepisie.

W konsekwencji sprzedaż nieruchomości gruntowej niezabudowanej, tj. działek nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, 1/6, 1/8 wraz z naniesieniami w drodze licytacji nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, lecz podlega opodatkowaniu właściwą stawką podatku VAT.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

W przypadku podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości i braku możliwości zastosowania zwolnienia od podatku przy sprzedaży nieruchomości, w celu uzyskania kompleksowej informacji dotyczącej podatku VAT, możliwe jest złożenie wniosku WIS-W, aby otrzymać WIS (w zakresie stawki podatku VAT).

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia/Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji/stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wniesienia wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).