Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest:

· prawidłowe w zakresie skutków podatkowych sprzedaży działki nr 1,

· prawidłowe w zakresie skutków podatkowych sprzedaży działki nr 2,

· prawidłowe w zakresie obowiązku wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż działek nr 1 oraz 2.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 października 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:

· skutków podatkowych sprzedaży działki nr 1 oraz 2,

· obowiązku wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż działek nr 1 oraz 2.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 9 grudnia 2021 r. (wpływ 15 grudnia 2021 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

1. Gmina „C” (dalej zwana również Wnioskodawcą) jest właścicielem działki nr (`(...)`), wpisanej do Księgi Wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych (…).

2. 17 sierpnia 2016 r. dla działki, o której mowa w pkt 1, na wniosek Gminy została wydana decyzja o warunkach zabudowy Znak: (`(...)`), ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego, wolnostojącego oraz infrastruktury technicznej na części działki o nr (`(...)`).

3. 12 grudnia 2016 r. decyzją Znak: (`(...)`) działka (`(...)`) została podzielona na 33 mniejsze działki o nowych numerach i powierzchniach. Celem decyzji podziałowej było wydzielenie terenu pod działki budowalne. (`(...)`). W księdze wieczystej, dla każdej z nowo powstałych działek w rubryce „sposób korzystania” wpisane jest: BP-zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy (`(...)`).

4. Do dnia złożenia wniosku na nowo wydzielone działki nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nowe warunki zabudowy.

5. Gmina „C” planuje sprzedaż działek, o których mowa w pkt 3.

W piśmie z 9 grudnia 2021 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – wskazali Państwo, że:

1. Przedmiotem sprzedaży objętej zakresem zapytania będzie działka o nr 2 oraz 1. Obie działki powstały w wyniku podziału działki nr 3.

2. Działka nr 3 oraz działka nr 2 i 1 były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT (podatek od towarów i usług).

3. Decyzją Wojewody nr (`(...)`) z 13 lutego 2002 r., zmienioną decyzją Wojewody (`(...)`) z 22 listopada 2004 r. Gmina „C” nabyła od Skarbu Państwa w trybie komunalizacji działkę nr 4. Działka ta decyzją Burmistrza „C” z 9 września 2013 r. została podzielona w taki sposób, że z działki tej została wyodrębniona m.in. działka nr 5. Działka nr 5 decyzją Burmistrza „C” z 5 marca 2015 r. została podzielona w taki sposób, że z działki tej została wyodrębniona działka nr 3.

W związku z tym, że działka nr 3 wchodzi w skład Decyzji Wojewody (`(...)`) nr (`(...)`) z 13 lutego 2002 r., należy stwierdzić że została ona nabyta przez Gminę „C” właśnie tą decyzją z 2002 r. Przy nabyciu działki nr 3 nie przysługiwało Gminie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

4. Podział działki nr 3 dokonany decyzją z 12 grudnia 2016 r. znak: (`(...)`) nie spowodował nieważności decyzji z 17 czerwca 2016 r. znak: (`(...)`).

Ustawa z 27 marca 2003 r. o planowaniu przestrzennym jednoznacznie określa kiedy organ, który wydał decyzję o warunkach zabudowy stwierdza jej wygaśnięcie, mowa bowiem o tym w art. 65 ust. 1 Organ, który wydał decyzję o warunkach zabudowy (`(...)`) stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli:

1. inny wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę,

2. dla tego terenu uchwalono plan miejscowy, którego ustalenia są inne niż w wydanej decyzji.

Jednocześnie w orzecznictwie przyjmuje się, że do „skonsumowania” decyzji o warunkach zabudowy dochodzi w momencie uprawomocnienia się pozwolenia na budowę (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 18 marca 2009 r., sygn. akt II SA/Kr 156/09; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 22 listopada 2013 r., sygn. akt II SA/Po 891/13; Z. Niewiadomski, „Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz”, Warszawa 2006 r.). Podsumowując podział działki nie spowodował utraty ważności decyzji nr 32/2016 o warunkach zabudowy z 17 sierpnia 2016 r. znak: „123” i Wnioskodawca (Gmina „C”) mógłby wystąpić na podstawie niniejszej decyzji o pozwolenie na budowę jednego budynku mieszkalnego oraz infrastruktury technicznej na części działki nr ewid. 3 wskazanej liniami rozgraniczającymi na załączniku graficznym nr 1 do tej decyzji.

Fragment działki nr 3 wskazany na załączniku nr 1 do ww. decyzji odpowiada wyłącznie liniom rozgraniczającym działki nr 1 – powstałej po podziale działki nr 3. Dlatego też decyzja o warunkach zabudowy z 17 czerwca 2016 r. znak: „111”, będzie możliwa do wykorzystania wyłącznie przez nabywcę tej działki – tj. działki nr 1. Na pozostałe działki powstałe w wyniku podziału działki nr 3, poza linią rozgraniczającą teren inwestycji wskazany w załączniku graficznym do decyzji z 17 czerwca 2016 r. znak: „111”, każdy z inwestorów musi wystąpić o nową decyzję o warunkach zabudowy. Nabywca działki nr 2 będzie musiał wystąpić o nową decyzję o warunkach zabudowy. Nie będzie mógł realizować inwestycji na działce nr 2 z wykorzystaniem decyzji o warunkach zabudowy z 17 czerwca 2016 r. znak: „111”.

Pytania (ostateczne sformułowane w piśmie z 9 grudnia 2021 r.)

1. Czy sprzedaż działek nr 1 oraz 2 przez Wnioskodawcę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług czy będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT?

2. Czy przy sprzedaży działek nr 1 oraz 2 Wnioskodawca powinien wystawić fakturę VAT?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 9 grudnia 2021 r.)

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż działki nr 1 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT od tej sprzedaży.

W ocenie Wnioskodawcy, sprzedaż działki nr 2 nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT od tej sprzedaży.

Ad 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, przy sprzedaży działki nr 1 Wnioskodawca powinien wystawić fakturę VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, przy sprzedaży działki nr 2 Wnioskodawca nie powinien wystawiać faktury VAT.

Uzasadnienie stanowiska

W ocenie Gminy „C”, sprzedaż działki nr 1, powstałej w wyniku podziału działki nr 3, nie jest zwolniona od podatku VAT.

Dla części działki nr 3, została wydana decyzja o ustaleniu warunków zabudowy z 17 czerwca 2016 r. znak: „111”, która to decyzja przesądziła sposób przeznaczenia przedmiotowej nieruchomości w zakresie linii rozgraniczających inwestycję opisanych w tej decyzji. Linie rozgraniczające zostały szczegółowo wskazane w załączniku graficznym do tej decyzji. Fragment działki nr 3 wskazany na załączniku nr 1 do ww. decyzji odpowiada wyłącznie liniom rozgraniczającym działki nr 1 – powstałej po podziale działki 3. Dlatego też decyzja o warunkach zabudowy z 17 czerwca 2016 r. znak: „111”, będzie możliwa do wykorzystania wyłącznie przez nabywcę tej działki, tj. działki nr 1, a tym samym wyłącznie działka nr 1 ma określone decyzją o warunkach zabudowy przeznaczenie tej nieruchomości jako grunt budowlany. Na pozostałe działki powstałe w wyniku podziału działki nr 3, poza linią rozgraniczającą teren inwestycji wskazany w załączniku graficznym do decyzji z 17 czerwca 2016 r. znak: „111”., każdy z inwestorów musi wystąpić o nową decyzję o warunkach zabudowy. Nabywca działki nr 2 będzie musiał wystąpić o nową decyzję o warunkach zabudowy. Nie będzie mógł realizować inwestycji na działce nr 2 z wykorzystaniem decyzji o warunkach zabudowy z 7 czerwca 2016 r. znak: „111”. Z powyższego wynika, że działa nr 2, nie będąc objęta decyzją o warunkach zabudowy z 17 czerwca 2016 r., nie ma ustalonego przeznaczenia jako grunt budowalny.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług, zwanej dalej ustawą o VAT, terenem budowalnym jest grunt przeznaczony pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W związku z tym, że:

a) nie wydano nowych decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla działki o nr 3, jak również dla działki 2,

b) działki nr 3, 1 oraz 2 nie zostały objęte miejskim planem zagospodarowania przestrzennego,

stwierdzić należy, że decyzja o warunkach zabudowy dla działki o nr 3 jest wyłącznie dla działki nr 1, nie jest natomiast obowiązująca dla działki nr 2.

Tym samym, zdaniem Gminy „C”, opisany we wniosku grunt podzielony na nowe działki, w zakresie działki nr 1, należy uznać za teren budowalny w rozumieniu art. 2 ust. 33 ustawy o VAT, gdyż według decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydanej dla działki nr 3 (przed podziałem) są to tereny przeznaczone pod inwestycje polegające na budowie budynków jednorodzinnych i charakteru gruntu nie zmieniła w tym zakresie decyzja o podziale tej nieruchomości. Wobec powyższego w opisanym stanie sprawy przy sprzedaży działki nr 1 wydzielonej z działki nr 3 nie będzie miał zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. W konsekwencji planowana transakcja sprzedaży działki nr 1 powstałej po podziale działki nr 3, będzie stanowiła sprzedaż gruntów niezabudowanych stanowiących teren budowalny w rozumieniu art. 2 ust. 33 ustawy o VAT i będzie podlegać opodatkowaniu od towarów i usług.

Zdaniem Gminy „C”, inaczej należy traktować działkę nr 2. Działki o nr 2 nie należy uznać za teren budowalny w rozumieniu art. 2 ust. 33 ustawy o VAT, gdyż nieruchomość ta nie ma wydanej decyzji o warunkach zabudowy, nie jest również objęta planem zagospodarowania przestrzennego. Wobec powyższego w opisanym stanie sprawy przy sprzedaży działki nr 2 wydzielonej z działki nr 3 będzie miał zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. W konsekwencji planowana transakcja sprzedaży działki nr 2 powstałej po podziale działki nr 3, będzie stanowiła sprzedaż gruntów niezabudowanych nie stanowiących terenu budowalnego w rozumieniu art. 2 ust. 33 ustawy o VAT i nie będzie podlegać opodatkowaniu od towarów i usług.

Co za tym idzie, Gmina dokonując sprzedaży tych podzielonych działek, zmuszona jest do ceny sprzedaży działki nr 1 doliczyć podatek VAT, natomiast przy sprzedaży działki nr 2 Gmina jest zwolniona od podatku VAT.

W zakresie sprzedaży działki nr 1 Gmina „C” zobowiązana jest do wystawienia faktury VAT. W zakresie sprzedaży działki nr 2, Gmina „C” nie ma obowiązku wystawiania faktury VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest:

· prawidłowe w zakresie skutków podatkowych sprzedaży działki nr 1,

· prawidłowe w zakresie skutków podatkowych sprzedaży działki nr 2,

· prawidłowe w zakresie obowiązku wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż działek nr 1 oraz 2.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy zaznaczyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy wskazać, że konieczność implementacji przepisów prawa wspólnotowego do prawa krajowego wymusiła na ustawodawcy odrębne określenie statusu organów władzy publicznej.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy:

Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem Gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Gmina jest właścicielem działki nr (`(...)`).

17 sierpnia 2016 r. dla ww. działki na wniosek Gminy została wydana decyzja o warunkach zabudowy Znak:(`(...)`), ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego, wolnostojącego oraz infrastruktury technicznej na części działki o nr 3.

12 grudnia 2016 r. decyzją Znak: (`(...)`) działka o nr 3 została podzielona na 33 mniejsze działki o nowych numerach i powierzchniach. Do dnia złożenia wniosku na nowo wydzielone działki nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nowe warunki zabudowy.

Przedmiotem sprzedaży objętej zakresem zapytania będzie działka o nr 2 oraz 1. Obie działki powstały w wyniku podziału działki nr 3.

Działka nr 3 oraz działka nr 2 i 1 były wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Decyzją Wojewody (`(...)`) z 13 lutego 2002 r., zmienioną decyzją Wojewody (`(...)`) z 22 listopada 2004 r. Gmina „C” nabyła od Skarbu Państwa w trybie komunalizacji działkę nr 4. Działka ta decyzją Burmistrza „C” z 9 września 2013 r. została podzielona w taki sposób, że z działki tej została wyodrębniona m.in. działka nr 5. Działka nr 5 decyzją Burmistrza „C” z 5 marca 2015 r. została podzielona w taki sposób, że z działki tej została wyodrębniona działka nr 3.

W związku z tym, że działka nr 3 wchodzi w skład Decyzji Wojewody (`(...)`) z 13 lutego 2002 r., należy stwierdzić że została ona nabyta przez Gminę „C” właśnie tą decyzją z 2002 r. Przy nabyciu działki nr 3 nie przysługiwało Gminie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Podział działki nr 3 dokonany decyzją z 12 grudnia 2016 r. znak: „456”nie spowodował nieważności decyzji z 17 czerwca 2016 r. znak:(`(...)`).

Wnioskodawca mógłby wystąpić na podstawie niniejszej decyzji o pozwolenie na budowę jednego budynku mieszkalnego oraz infrastruktury technicznej na części działki nr ewid. 3 wskazanej liniami rozgraniczającymi na załączniku graficznym nr 1 do tej decyzji. Fragment działki nr 3 wskazany na załączniku nr 1 do ww. decyzji odpowiada wyłącznie liniom rozgraniczającym działki nr 1 – powstałej po podziale działki nr 3. Dlatego też decyzja o warunkach zabudowy z 17 czerwca 2016 r. znak: (`(...)`), będzie możliwa do wykorzystania wyłącznie przez nabywcę tej działki – tj. działki 1. Nabywca działki nr 2 będzie musiał wystąpić o nową decyzję o warunkach zabudowy. Nie będzie mógł realizować inwestycji na działce nr 2 z wykorzystaniem decyzji o warunkach zabudowy z 17 czerwca 2016 r. znak: (`(...)`).

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą wskazania, czy transakcja sprzedaży działek nr 1 oraz nr 2 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czy korzystać będzie ze zwolnienia od podatku VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług mają zastosowanie do wszystkich nieruchomości – niezależnie od sposobu nabycia przez jednostkę samorządu terytorialnego.

Gmina w zakresie czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych jako osoba prawna podlega obowiązkowi podatkowemu na zasadach ogólnych (zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 2 ustawy). Gmina będąc czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług jest również podatnikiem tegoż podatku w zakresie sprzedaży nieruchomości i innego mienia.

Zatem, dokonując odpłatnego zbycia działki nr 1 oraz działki nr 2, Gmina będzie działać jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy prowadzący działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT. Wobec tego powyższa czynność w świetle ustawy będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Podkreślić jednak należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy:

Zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W świetle art. 2 pkt 33 ustawy:

Przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu ww. art. 2 pkt 33 ustawy, pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane – są zwolnione od podatku.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r. poz. 741 ze zm.):

Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy:

Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W myśl art. 4 ust. 2 cyt. ustawy:

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

W związku z powyższym, ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

W analizowanej sprawie, sprzedaż działki nr 2 będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9, bowiem jak wskazał Wnioskodawca, działka ta nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane dla niej warunki zabudowy.

Natomiast, działka 1, dla której jak wskazał Wnioskodawca zostały wydane warunki zabudowy, stanowi teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy. W konsekwencji, sprzedaż tej działki nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Przy czym, jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy dla dostawy działek niezabudowanych, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W celu zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie może przysługiwać dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

NSA w wyroku z 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że „zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał”.

W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje zatem, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.

Powyższe oznacza, że zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie może mieć zastosowania do zbycia towaru przez podatnika, jeżeli transakcja sprzedaży, w wyniku której nabył on wcześniej ten towar nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z okoliczności sprawy, na podstawie decyzji Wojewody Lubelskiego z 13 lutego 2002 r. Gmina nabyła działkę nr 4, z której w wyniku wielu podziałów została wydzielona działka nr 1. Tego rodzaju czynność nie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu VAT. Wobec powyższego, nie można uznać, że w takiej sytuacji Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości lub, że takie prawo nie przysługiwało, skoro przy jej nabyciu nie wystąpił podatek VAT należny, który mógłby podlegać odliczeniu przez Gminę.

Tym samym nie zostały spełnione warunki wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem dostawa działki nr 1 nie będzie także korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie zostaną bowiem spełnione warunki, o których mowa w tym przepisie, tj. w momencie nabycia działki nie wystąpił podatek VAT, który mógłby podlegać odliczeniu.

W konsekwencji sprzedaż przez Gminę działki nr 1 nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ani w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, a w konsekwencji dostawa przez Gminę ww. działki opodatkowana będzie wg właściwej stawki podatku.

Podsumowując, sprzedaż działki nr 1 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

Natomiast sprzedaż działki nr 2 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 oceniane całościowo jest prawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku wystawienia faktury dokumentującej ww. sprzedaż.

Na podstawie art. 106b ust. 1 i ust. 2 ustawy:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

2. wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

3. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:

a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,

c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Według art. 106b ust. 3 ustawy:

Na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:

a) czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4,

b) czynności, o których mowa w art. 106a pkt 3 i 4,

1a) otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:

a) przypadku, gdy zapłata dotyczy czynności, o których mowa w art. 19a ust. 1b i ust. 5 pkt 4 oraz art. 106a pkt 3 i 4,

b) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy:

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Generalnie ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Jednakże nie ma przeszkód, aby w powyższych sytuacjach podatnik wystawiał fakturę.

Jak rozstrzygnięto powyżej, transakcja sprzedaży działki nr 1 nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, lecz będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług według właściwej stawki podatku. Ponadto Wnioskodawca z tytułu sprzedaży działki nr 1 będzie występował w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, jeżeli sprzedaż działki nr 1 będzie dokonana na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem, Wnioskodawca będzie zobowiązany do udokumentowania takiej sprzedaży fakturą zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jeżeli natomiast sprzedaż działki nr 1 będzie dokonana na rzecz innego podmiotu niż ten, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, Wnioskodawca będzie zobowiązany do udokumentowania takiej sprzedaży fakturą tylko na żądanie nabywcy.

Z kolei, jak wskazano powyżej, sprzedaż działki nr 2 będzie korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury m.in. do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy. Natomiast na mocy art. 106b ust. 3 pkt 2 ustawy, Wnioskodawca będzie zobowiązany do udokumentowania takiej sprzedaży fakturą tylko na żądanie nabywcy.

Podsumowując, przy sprzedaży działki nr 1 Wnioskodawca jest obowiązany wystawić fakturę VAT jeżeli sprzedaż działki nr 1 będzie dokonana na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem**.** Jeżeli natomiast sprzedaż działki nr 1 będzie dokonana na rzecz innego podmiotu Wnioskodawca będzie zobowiązany do udokumentowania takiej sprzedaży fakturą tylko na żądanie nabywcy.

Natomiast przy sprzedaży działki nr 2 Wnioskodawca będzie obowiązany do udokumentowania tej sprzedaży fakturą tylko na żądanie nabywcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie nadmienia się, że zgodnie z powołanym wyżej art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z dołączonych do niego dokumentów. W związku z tym załączone przez Wnioskodawcę do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Maja Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).