Sprzedaż niezabudowanej działki nr (...) w drodze egzekucji sądowej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dłużnik nabył tę działkę w celu prowadzenia działalności gospodarczej, a dla niej została wydana decyzja o warunkach zabudowy, co kwalifikuje ją jako teren budowlany. W związku z tym, sprzedaż tej działki nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Dodatkowo, przy nabyciu działki przez dłużnika nie wystąpił podatek VAT, co oznacza, że nie spełniono przesłanek do zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. W konsekwencji, sprzedaż działki nr (...) w drodze egzekucji sądowej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a komornik będzie zobowiązany jako płatnik do odprowadzenia tego podatku.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
19 października 2021 r. wpłynął Pani wniosek z 11 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania sprzedaży niezabudowanej działki nr (`(...)`) dokonanej w trybie egzekucji sądowej. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 23 listopada 2021 r. (wpływ 30 listopada 2021 r.). Treść wniosku jest następująca:
Zgodnie z wnioskiem wierzyciela komornik prowadzi egzekucję z nieruchomości (`(...)`). Zabudowana nieruchomość gruntowa obejmująca dwie działki gruntu nr (`(...)`) i nr (`(...)`) o powierzchni łącznej (`(...)`) m2, położona w miejscowości (`(...)`) (gmina (`(...)`), powiat (`(...)`), województwo (`(...)`)), zapisana w Księdze Wieczystej nr (`(...)`) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w (`(...)`).
Naniesienia budowlane usytuowane są na działce nr (`(...)`):
- budynek garażowy z częścią biurową, jednokondygnacyjny, w części z poddaszem użytkowym, bez podpiwniczenia, o powierzchni zabudowy (`(...)`) m2, powierzchni użytkowej (`(...)`) m2, kubaturze (`(...)`) m3 w stanie surowym zamkniętym.
Działki tworzą jeden kompleks obszarowy o kształcie zbliżonym do prostokąta. W budynku znajduje się kanał dla samochodów ciężarowych. Budowa rozpoczęta na podstawie decyzji Starosty (`(...)`) nr (`(...)`) z dnia 3 sierpnia 2011 r., zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę obejmującą budynek garażowy z częścią biurową na terenie położonym w (`(...)`), dz. nr (`(...)`) i (`(...)`).
Dłużnik (`(...)`) zakupił nieruchomość gruntową niezabudowaną składającą się z działek (`(...)`) i (`(...)`) dniu 4 kwietnia 2009 r.
W roku 2011 dłużnik rozpoczął budowę na podstawie ww. decyzji Starosty (`(...)`). Budowę przerwano na etapie stanu surowego zamkniętego około roku 2013/2014.
Pan (`(...)`) nigdy nie prowadził na terenie nieruchomości (`(...)`) działalności gospodarczej, nigdy nie wykorzystywał nieruchomości do działalności gospodarczej. Nieruchomość nigdy nie była przez dłużnika wynajmowana, dzierżawiona na rzecz osób trzecich. Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez dłużnika na cele działalności gospodarczej. Nieruchomość nigdy nie została oddana przez dłużnika do użytkowania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu. Nieruchomość została nabyta przez dłużnika od osób fizycznych bez podatku VAT (podatek od towarów i usług). Dłużnik nie płacił podatku przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości i nie odliczał z tego tytułu podatku VAT.
Dłużnik (`(...)`), NIP (`(...)`), nie figuruje w rejestrze VAT. Status podatnika na dzień dzisiejszy – niezarejestrowany. Dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej. Gmina (`(...)`) nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru, na którym położona jest nieruchomość-dz. nr (`(...)`) i (`(...)`).
Według STUDIUM UWARUNKOWAŃ I KIERUNKÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO opracowanego dla gminy (`(...)`), podjętego Uchwałą nr (`(...)`) Rady Gminy (`(...)`) z dnia 17 listopada 2016 roku przedmiotowe działki położone są na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i zagrodowej oraz na terenach upraw rolnych.
Dla przedmiotowej nieruchomości została wydana decyzja o warunkach zabudowy nr (`(...)`) z dnia 9 września 2009 r. na budowę wiaty oraz utwardzenia placu wokół projektowanej wiaty.
Ponadto komornik wskazuje, że:
Dłużnik był czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na handlu węglem, miałem oraz świadczeniu usług transportowych.
Dłużnik budował budynek garażowy z częścią biurową opisany we wniosku na cele prowadzonej działalności gospodarczej (handel i usługi transportów) miał na terenie nieruchomości (`(...)`) wykonywać prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą.
Dłużnik zamierzał w przedmiotowym budynku prowadzić działalność gospodarczą polegająca na handlu miałem, węglem oraz świadczeniu usług transportowych.
Obiekt stanowi budynek w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane.
Dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od budowy budynku garażowego.
Dla działki nr (`(...)`) nie będzie obowiązywał, nie zostanie uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.
Zabudowana jest tylko działka (`(...)`). działka (`(...)`) nie jest zabudowana. Działki tworzą jeden kompleks obszarowy o kształcie zbliżonym do prostokąta.
Decyzją nr (`(...)`) z dnia 3 sierpnia 2011 r. Starosta (`(...)`) po rozpatrzeniu wniosku o pozwolenie na budowę zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dłużnikowi obejmującą budynek garażowy z częścią biurową na terenie położonym w m. (`(...)`) zapisanym w ewidencji gruntów jako działki (`(...)`) i (`(...)`). Budynek został posadowiony na działce nr (`(...)`). Dla działki (`(...)`) nie została i nie zostanie wydana inna decyzja niż wyżej wskazana, w tym decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Nieruchomość zabudowana nigdy nie była używana, użytkowana. Do dnia licytacji budynek nie zostanie oddany do użytkowania. Dłużnik nigdy nie wykorzystywał budynku na własną działalność gospodarczą jak też nigdy nie dzierżawił, nie wynajmował, nigdy nie oddał jej do użytkowania osobom trzecim jak i sam jej nie użytkował.
Nieruchomość zabudowana nigdy nie była używana, użytkowana. Do dnia licytacji budynek nie zostanie oddany do użytkowania. Dłużnik nigdy nie wykorzystywał budynku na własną działalność gospodarczą jak też nigdy jej nie dzierżawił, nie wynajmował, nie użyczał, nigdy nie oddał jej do użytkowania osobom trzecim jak i sam jej nie użytkował.
Dłużnik nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie lub przebudowę budynku lub jego części.
Do dnia sprzedaży budynek nie był, nie będzie, nie jest udostępniony osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych lub innej umowy o podobnym charakterze.
W ocenie komornika właściwym organem ze względu na sprawę jest Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w (`(...)`). W zakresie zabudowanej działki (`(...)`) zapisanej w Księdze Wieczystej nr (`(...)`) komornik otrzymał interpretację indywidulaną z dnia 1 października 2021 r.
Ponadto uzupełniła Pani w dniu 30 listopada 2021 r. wniosek o następujące informacje:
1. Dłużnik nie dokonywał i nie będzie dokonywał żadnych czynności w celu przygotowania działki nr (`(...)`) do sprzedaży.
2. Działka (`(...)`) nie była/nie jest wykorzystywana przez dłużnika w żaden sposób.
3. Dłużnik nabył działkę (`(...)`) na cele prowadzonej działalności gospodarczej (handel i usługi transportowe) miał na terenie nieruchomości (`(...)`) wykonywać prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. Na działce (`(...)`) miał np. garażować pojazdy mechaniczne służące mu w prowadzonej działalności gospodarczej – transporcie.
4. Dłużnik nabył działkę (`(...)`) na cele prowadzonej działalności gospodarczej (handel i usługi transportowe).
5. Dla działki nr (`(...)`) do momentu sprzedaży nie będzie obowiązywał, nie zostanie uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.
6. Decyzja o warunkach zabudowy nr (`(...)`) z dnia 9 września 2009 r. została również wydana dla działki nr (`(...)`). Decyzja o warunkach zabudowy nr (`(...)`) z dnia 9 września 2009 r będzie obowiązywała dla działki nr (`(...)`) do dnia sprzedaży.
Zdaniem Pani, obowiązek podatkowy powstaje, a komornik w przypadku skutecznej sprzedaży w drodze licytacji publicznej będzie obowiązany jako płatnik do odprowadzenia podatku od towarów i usług.
Pan (`(...)`) NIP (`(...)`) nie figuruje w rejestrze VAT. Status podatnika na dzień dzisiejszy – niezarejestrowany. Ww. nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest podatnikiem podatku VAT.
Zgodnie z art.43.1 pkt 9 ustawy z dnia z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zwalnia sic od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zgodnie z definicją zawartą ww. ustawie art. 2pkt 33 terenach budowlanych – rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Dla przedmiotowej nieruchomości Decyzją nr (`(...)`) z dnia 3 sierpnia 2011 r. Starosta (`(...)`) po rozpatrzeniu wniosku o pozwolenie na budowę zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dłużnikowi obejmującą budynek garażowy z częścią biurową na terenie położonym w m.(`(...)`) zapisanym w ewidencji gruntów jako działki (`(...)`) i (`(...)`). Budynek został posadowiony na działce nr (`(...)`).
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą” – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427 1492 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 11 i 41) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.
Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.
Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.
Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.
Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość, zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.
Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy, wskazać należy, że w przypadku, gdy dłużnik – właściciel danej nieruchomości – jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.
Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą, istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.
Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.
Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. W tym miejscu należy podkreślić, że wprawdzie pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92, które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.
Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.
Tym samym określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.
Zatem, jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wskażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.
Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.
Jednocześnie ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „zamiar”. Zgodnie z definicją zawartą we „Współczesnym słowniku języka polskiego” (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.) „zamiar” oznacza „intencję zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć”. Wobec powyższego istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnościom oraz cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności.
W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że za podatnika uznaje się również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i dokonała w tym celu pewnych nakładów, mimo że sama sprzedaż jeszcze się nie rozpoczęła, czy nawet nigdy nie zostanie rozpoczęta. Bardzo istotnym elementem, przesądzającym o prowadzeniu działalności gospodarczej są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje dany podmiot w związku z rozpoczęciem działalności. Sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami realizowanymi w tym celu nadaje status podatnika podatku od towarów i usług, już nawet w fazie dokonywania czynności przygotowawczych, co wynika m.in. z orzeczenia TSUE z dnia 29 lutego 1996 r. C-10/94 w sprawie Intercommunale voor zeewaterontzilting (INZO).
Innymi orzeczeniami TSUE potwierdzającymi powyższe stanowisko jest wyrok z dnia 1 marca 2012 r. w sprawie C-280/10 Kopalnia Odkrywkowa Polski Trawetyn, jak również w wyrok z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie C-400/98 Breitshol, z których wynika, że poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy uznać za działalność gospodarczą. Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.
W związku z powyższym zaznacza się, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.
Z opisu sprawy wynika, że zgodnie z wnioskiem wierzyciela komornik prowadzi egzekucję z nieruchomości. Zabudowana nieruchomość gruntowa obejmująca dwie działki gruntu nr (`(...)`) i nr (`(...)`).
Naniesienia budowlane usytuowane są na działce nr (`(...)`):
- budynek garażowy z częścią biurową, jednokondygnacyjny, w części z poddaszem użytkowym, bez podpiwniczenia, o powierzchni zabudowy (`(...)`) m2, powierzchni użytkowej (`(...)`) m2, kubaturze (`(...)`) m3 w stanie surowym zamkniętym.
Działki tworzą jeden kompleks obszarowy o kształcie zbliżonym do prostokąta. W budynku znajduje się kanał dla samochodów ciężarowych. Budowa rozpoczęta na podstawie decyzji Starosty, zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę obejmującą budynek garażowy z częścią biurową nr (`(...)`) i (`(...)`).
Dłużnik zakupił nieruchomość gruntową niezabudowaną składającą się z działek (`(...)`) i (`(...)`) w dniu 4 kwietnia 2009 r. W roku 2011 dłużnik rozpoczął budowę na podstawie ww. decyzji Starosty. Budowę przerwano na etapie stanu surowego zamkniętego około roku 2013/2014. Dłuznik nigdy nie prowadził na terenie nieruchomości działalności gospodarczej, nigdy nie wykorzystywał nieruchomości do działalności gospodarczej. Nieruchomość nigdy nie była przez dłużnika wynajmowana, dzierżawiona na rzecz osób trzecich. Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez dłużnika na cele działalności gospodarczej. Nieruchomość nigdy nie została oddana przez dłużnika do użytkowania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu. Nieruchomość została nabyta przez dłużnika od osób fizycznych bez podatku VAT. Dłużnik nie płacił podatku przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości i nie odliczał z tego tytułu podatku VAT. Dłużnik, nie figuruje w rejestrze VAT. Status podatnika na dzień dzisiejszy – niezarejestrowany. Dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej. Gmina nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru, na którym położona jest nieruchomość – nr (`(...)`) i (`(...)`).
Dla przedmiotowej nieruchomości została wydana decyzja o warunkach zabudowy na budowę wiaty oraz utwardzenia placu wokół projektowanej wiaty.
Ponadto komornik wskazuje, że Dłużnik był czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na handlu węglem, miałem oraz świadczeniu usług transportowych. Dłużnik budował budynek garażowy z częścią biurową opisany we wniosku na cele prowadzonej działalności gospodarczej (handel i usługi transportów) miał na terenie nieruchomości wykonywać prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. Dłużnik zamierzał w przedmiotowym budynku prowadzić działalność gospodarczą polegająca na handlu miałem, węglem oraz świadczeniu usług transportowych. Dla działki nr (`(...)`) nie będzie obowiązywał, nie zostanie uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zabudowana jest tylko działka (`(...)`), działka (`(...)`) nie jest zabudowana. Działki tworzą jeden kompleks obszarowy o kształcie zbliżonym do prostokąta. Decyzją Starosta po rozpatrzeniu wniosku o pozwolenie na budowę zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dłużnikowi obejmującą budynek garażowy z częścią biurową zapisanym w ewidencji gruntów jako działki (`(...)`) i (`(...)`). Budynek został posadowiony na działce nr (`(...)`). Dla działki (`(...)`) nie została i nie zostanie wydana inna decyzja niż wyżej wskazana, w tym decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Dłużnik nie dokonywał i nie będzie dokonywał żadnych czynności w celu przygotowania działki nr (`(...)`) do sprzedaży. Działka (`(...)`) nie była/nie jest wykorzystywana przez dłużnika w żaden sposób. Dłużnik nabył działkę (`(...)`) na cele prowadzonej działalności gospodarczej (handel i usługi transportowe) miał na terenie nieruchomości wykonywać prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. Na działce (`(...)`) miał np. garażować pojazdy mechaniczne służące mu w prowadzonej działalności gospodarczej – transporcie. Dłużnik nabył działkę (`(...)`) na cele prowadzonej działalności gospodarczej (handel i usługi transportowe). Dla działki nr (`(...)`) do momentu sprzedaży nie będzie obowiązywał, nie zostanie uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Decyzja o warunkach zabudowy z dnia 9 września 2009 r. została również wydana dla działki nr (`(...)`).
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy istnieje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą niezabudowanej nieruchomości w drodze licytacji komorniczej.
Z powołanych powyżej przepisów wynika, że opodatkowanie danej czynności podatkiem od towarów i usług uwarunkowane jest łącznym spełnieniem dwóch przesłanek. Po pierwsze konkretna czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, po wtóre – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Zatem w pierwszej kolejności należy rozważyć kwestię, czy dłużnik będzie działać jako podatnik podatku od towarów i usług w odniesieniu do sprzedaży nieruchomości, a tym samym sprzedaż ta będzie wykonywana w ramach działalności gospodarczej.
Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne z zastrzeżeniem ust. 3.
Jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT (art. 96 ust. 6 ustawy).
Na mocy art. 96 ust. 9a ustawy, wykreśleniu z urzędu z rejestru jako podatnik VAT podlega także podatnik, który:
zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na okres co najmniej 6 kolejnych miesięcy lub
będąc obowiązanym do złożenia deklaracji, o której mowa w art. 99 ust. 1, 2 lub 3, nie złożył takich deklaracji za 3 kolejne miesiące lub takiej deklaracji za kwartał, lub
składał przez 6 kolejnych miesięcy lub 2 kolejne kwartały deklaracje, o których mowa w art. 99 ust. 1, 2 lub 3, w których nie wykazał sprzedaży, nabycia towarów lub usług ani importu towarów z kwotami podatku do odliczenia, lub,
wystawiał faktury lub faktury korygujące, dokumentujące czynności, które nie zostały dokonane, lub
prowadząc działalność gospodarczą wiedział lub miał uzasadnione podstawy do tego, aby przypuszczać, że dostawcy lub nabywcy biorący udział pośrednio lub bezpośrednio w dostawie tego samego towaru lub usługi uczestniczą w nierzetelnym rozliczaniu podatku w celu odniesienia korzyści majątkowej
- z zastrzeżeniem ust. 9b-9f.
Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do transakcji sprzedaży przedmiotowej niezabudowanej działki należy uznać dłużnika za podatnika podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Z opisu sprawy wynika, że dłużnik był czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na handlu węglem, miałem oraz świadczeniu usług transportowych. Dłużnik nabył działkę (`(...)`) na cele prowadzonej działalności gospodarczej (handel i usługi transportowe)– miał na terenie nieruchomości wykonywać prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. Na działce (`(...)`) miał np. garażować pojazdy mechaniczne służące mu w prowadzonej działalności gospodarczej – transporcie. Dla przedmiotowej nieruchomości została wydana decyzja o warunkach zabudowy nr (`(...)`) z dnia 9 września 2009 r. na budowę wiaty oraz utwardzenia placu wokół projektowanej wiaty. Ciąg ww. zdarzeń jednoznacznie wskazuje na zamiar wykorzystywania nieruchomości do działalności gospodarczej, bez znaczenia pozostaje fakt, że w chwili obecnej dłużnik nie posiada statusu podatnika zarejestrowanego.
Należy podkreślić, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych. Jak wynika z powyższego w niniejszej sprawie nie miało to miejsca, a wręcz przeciwnie wskazane fakty jednoznacznie przesądzają o związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie handlu miałem, węglem oraz świadczeniem usług transportowych.
W związku z powyższym sprzedaż w drodze licytacji komorniczej będzie stanowić zdefiniowaną w art. 7 ust. 1 ustawy dostawę towarów, która, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.
W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.
Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.
W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r., poz. 741), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.
Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego wyżej przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:
lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, albo decyzja o warunkach zabudowy.
O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.
W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.
Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.
Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.
Analiza opisu sprawy oraz treści przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że sprzedaż prawa użytkowania wieczystego działki gruntu niezabudowanego nr (`(...)`) nie będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż – jak wskazano we wniosku – dla tego terenu wydana została decyzja o warunkach zabudowy z dnia 9 września 2009 r. na budowę wiaty oraz utwardzenia placu wokół projektowanej wiaty. Wobec tego grunt ten stanowi teren budowlany, w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.
Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy dla dostawy działki nr (`(...)`), należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla dostawy ww. działki wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.
Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:
towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Zatem, należy wskazać, że w odniesieniu do czynności nabycia przez Dłuznika działki nr (`(...)`), nie wystąpił podatek od towarów i usług. Nie można zatem uznać, że Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT skoro dostawa nie była objęta tym podatkiem. W takiej sytuacji nie można mówić, że Dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu ww. działki lub że takie prawo Dłużnikowi nie przysługiwało, skoro przy nabyciu tej Nieruchomości nie wystąpił VAT należny, który mógłby podlegać odliczeniu przez Dłużnika.
Należy nadmienić, że brak prawa do odliczenia należy odczytywać w kontekście tez zawartych w wyroku TSUE z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finans A/S przeciwko Skatteministeriet (pkt 24-26). W sprawie tej Trybunał wskazuje, że: „Zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy może obejmować zatem jedynie dostawy towarów, przy których nabyciu wyłączone było, na podstawie ustawodawstwa krajowego, prawo do odliczenia. Treść tego artykułu nie może być w tym aspekcie interpretowana w inny sposób, który umożliwiłby uniknięcie sytuacji, w której podatnik pozbawiony możliwości skorzystania z takiego zwolnienia podlegałby podwójnemu opodatkowaniu (pkt 24).
Jeśli tego rodzaju ustawodawstwo, jak to rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, przewiduje, że przedsiębiorstwa, których działalność polega na wynajmie pojazdów mechanicznych mogą odliczyć podatek od zakupów przeznaczonych na tę działalność, to wynika z tego, że nabycie pojazdu przez tego rodzaju przedsiębiorstwo nie dotyczy w rozumieniu art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 tej dyrektywy. Nie można zatem uznawać, że odsprzedaż tego pojazdu zalicza się do dostaw podlegających zwolnieniu przewidzianemu w owym art. 13 część B lit. c. Okoliczność, że przy takim nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia z tego względu, że – podobnie jak w sprawie przed sądem krajowym – nastąpiło ono od sprzedawców, którzy sami nie mogli, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, odliczyć podatku naliczonego od dokonanych przez nich zakupów pojazdów i stąd nie zadeklarowali naliczonego podatku VAT, jest bez znaczenia dla kwalifikacji tego nabycia do celów stosowania owego art. 13 (pkt 25).
W tej sytuacji (…) art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem VAT czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na potrzeby swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowania wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia (pkt 26)”.
W art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. L Nr 145, str. 1) wskazano, że nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, Państwa Członkowskie zwalniają, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom: dostawy towarów przeznaczonych w całości dla działalności, która jest zwolniona od podatku na podstawie art. 28 ust. 3 lit. b), jeśli dla tych towarów nie przedsięwzięte zostały odliczenia podatkowe, jak również dla towarów, od których nabycia lub produkcji nie przysługiwało na podstawie art. 17 ust. 6 prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej.
Zgodnie z art. 17 ust. 6 szóstej Dyrektywy, przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Rada, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne.
TSUE w podanym wyżej wyroku orzekł, że art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej Dyrektywą Rady 94/5/WE z dnia 14 lutego 1994 r., należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na cele swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowanie wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia.
Wobec powyższego, należy wskazać, że w odniesieniu do czynności nabycia przez Dłużnika działki, nie wystąpił podatek od towarów i usług. Nie można zatem uznać, że Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, skoro dostawa nie była objęta tym podatkiem. W takiej sytuacji nie można mówić, że Dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu ww. działki, lub że takie prawo Jemu nie przysługiwało, bowiem przy nabyciu tej nieruchomości nie wystąpił VAT należny, który mógłby podlegać odliczeniu przez Dłużnika.
Zatem nie zostały spełnione warunki do zwolnienia dostawy od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Wobec powyższego, jak już wskazano powyżej, sprzedaż działki nr (`(...)`), będzie dostawą dokonywaną przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy, a więc przez podatnika podatku od towarów i usług, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy i w konsekwencji sprzedaż ww. działki będzie stanowiła – wskazaną w art. 7 ust. 1 ustawy – dostawę towarów, która, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Ponadto sprzedaż ww. działki nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. pkt 9 i pkt 2 ustwy, więc jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT.
Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku istnieje/będzie istniał obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług obciążający czynność sprzedaży w trybie egzekucji sądowej niezabudowanej nieruchomości (działki nr (`(...)`) zapisanej w Księdze Wieczystej nr (`(...)`) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w (`(...)`), czyniący komornika sądowego płatnikiem tego podatku, ponieważ sprzedaż ww. nieruchomości nie korzysta/nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy jak również na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy i będzie czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.
Wobec powyższego Pani stanowisko w zakresie zadanego pytania należało uznać za prawidłowe.
Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Interpretacja dotyczy:
- zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
- zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pani sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pani zastosować do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili