Interpretacja dotyczy ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług w związku z świadczeniem usługi administrowania pożyczką. Spółka świadczy tę usługę, monitorując terminowość wpłat równowartości ustalonych odsetek oraz spłatę kwoty pożyczki. Wynagrodzenie Spółki uzależnione jest od kwoty odsetek zapłaconych przez dłużnika oraz przedłożenia informacji o dokonaniu tych płatności. Spółka wskazała, że obowiązek podatkowy powstaje w dniu, w którym dłużnik przekazuje informacje potwierdzające zapłatę należnych odsetek za dany kwartał. Organ podatkowy uznał to stanowisko za nieprawidłowe. Zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy o VAT, usługa, dla której ustalane są terminy płatności lub rozliczeń, uznawana jest za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego te płatności lub rozliczenia się odnoszą. W związku z tym momentem powstania obowiązku podatkowego będzie upływ każdego okresu rozliczeniowego (kwartału), a nie dzień przekazania informacji przez dłużnika.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.
27 października 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy określenia momentu powstania obowiązku podatkowego. Treść wniosku jest następująca:
Państwa Spółka (spółka kapitałowa, rezydent polski) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) czynnym. Przedmiotem działalności gospodarczej Państwa Spółki jest finansowa działalność usługowa, w ramach której Państwa Spółka świadczy usługę administrowania pożyczkami, udzielanymi w ramach tzw. obrotu nieprofesjonalnego (umowy pożyczki zawierane poza działalnością gospodarczą). Usługa administrowania pożyczką świadczona jest na rzecz strony umowy pożyczki będącej wierzycielem.
Usługa administrowania pożyczką polega na monitorowaniu terminowości wpłat kwot równowartości ustalonych odsetek (rat odsetkowych) od kwoty pożyczki zgodnie z umową pożyczki, monitorowaniu terminowości spłaty kwoty pożyczki oraz odnotowanie wszystkich tych czynności w systemie informatycznym, do którego dostęp posiada wierzyciel.
Zgodnie z umową o świadczenie usługi administrowania pożyczką, za wykonanie umowy administrowania pożyczką Państwa Spółka otrzyma wynagrodzenie rozliczane według poniższych okresów rozliczeniowych:
1. Pierwszy okres rozliczeniowy zakończy się w dniu przekazania informacji przez dłużnika, potwierdzających zapłatę należnych odsetek za kwartał roku kalendarzowego obejmujący miesiące styczeń, luty i marzec.
2. Drugi okres rozliczeniowy zakończy się w dniu przekazania informacji przez dłużnika, potwierdzających zapłatę należnych odsetek za miesiące kwiecień, maj, czerwiec.
3. Trzeci okres rozliczeniowy zakończy się w dniu przekazania informacji przez dłużnika, potwierdzających zapłatę należnych odsetek za miesiące lipiec, sierpień, wrzesień.
4. Czwarty okres rozliczeniowy zakończy się w dniu przekazania informacji przez dłużnika, potwierdzających zapłatę należnych odsetek za miesiące październik, listopad, grudzień.
Po zakończeniu każdego okresu rozliczeniowego Państwa Spółka wystawi fakturę dokumentującą świadczenie usługi administrowania pożyczką za dany okres rozliczeniowy. Wysokość wynagrodzenia przewidziana w umowie administrowania pożyczką zależy od kwoty odsetek zapłaconych przez dłużnika oraz przedłożenia informacji (potwierdzenia zapłaty, wyciągu bankowego itp.) na rzecz Państwa Spółki o dokonaniu zapłaty tych odsetek. Wnioskodawca dopiero po otrzymaniu tej informacji jest w stanie określić podstawę do naliczenia swojego wynagrodzenia za usługę.
Czy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usługi administrowania pożyczką powstanie w dniu przekazania informacji przez dłużnika, potwierdzających zapłatę należnych odsetek za kwartał roku kalendarzowego?
Obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstanie w dniu przekazania informacji przez dłużnika, potwierdzających zapłatę należnych odsetek za kwartał roku kalendarzowego, tj.:
1. W dniu przekazania informacji przez dłużnika, potwierdzających zapłatę należnych odsetek za kwartał roku kalendarzowego obejmujący miesiące styczeń, luty i marzec - za pierwszy okres rozliczeniowy.
2. W dniu przekazania informacji przez dłużnika, potwierdzających zapłatę należnych odsetek za kwartał roku kalendarzowego obejmujący miesiące kwiecień, maj, czerwiec - za drugi okres rozliczeniowy.
3. W dniu przekazania informacji przez dłużnika, potwierdzających zapłatę należnych odsetek za kwartał roku kalendarzowego obejmujący miesiące lipiec, sierpień, wrzesień - za trzeci okres rozliczeniowy.
4. W dniu przekazania informacji przez dłużnika, potwierdzających zapłatę należnych odsetek za kwartał roku kalendarzowego obejmujący miesiące październik, listopad, grudzień - za czwarty okres rozliczeniowy.
Zgodnie z art. 106i ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9. Co do zasady zatem, faktura powinna być wystawiona do 15. dnia miesiąca po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonanych dostaw lub wykonanych usług.
Zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy o VAT, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.
W konsekwencji dla zastosowania owych reguł generalnych podatnik musi każdorazowo ustalić moment dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, dlatego że, po pierwsze, w tym momencie powstaje obowiązek podatkowy, a po wtóre, moment ten wyznacza ramy czasowe dla wystawienia faktury dokumentującej tę czynność.
Konstrukcja art. 19a ust. 3 w części odnoszącej się zarówno do usług rozliczanych okresowo, jak i usług ciągłych zakłada, powtarzając rozwiązanie zastosowane w regulacji art. 64 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, fikcję wykonania usługi w pewnych momentach. Tym samym przyjęcie określonych momentów za momenty wykonania usługi właściwie nawiązuje do regulacji zawartej w art. 19a ust. 1, przewidującym, iż podstawowym momentem powstania obowiązku podatkowego w przypadku świadczenia usług jest moment ich wykonania.
Oznacza to więc, że regulacja ta ma zastosowanie do:
1. Świadczenia usług, które mogą być wykonywane w sposób ciągły lub powtarzalny (rozliczanych okresowo),
2. Jednak jeżeli dla usług tych ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń.
Ww. przepis nie wprowadza żadnych ograniczeń co do charakteru tych usług, jak i czasu ich trwania. Istotne jest tylko to, że strony określiły dla tej usługi następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń. Nie jest przy tym istotne także to, czy określone przez strony terminy (okresy) płatności lub rozliczeń są związane z wykonaniem pewnej części usługi, względnie z zamknięciem określonego etapu. Rzecz jasna, taki związek może istnieć, jednak z punktu widzenia art. 19a ust. 3 jest to okoliczność nieistotna. Również terminy i okresy tych płatności i rozliczeń pozostają bez znaczenia. Ważny jest bowiem sam fakt ich określenia. Innymi słowy, jeżeli strony umówią się na rozliczenie usługi na bazie miesięcznej, to obowiązek podatkowy powstanie, co do zasady, w ostatnim dniu każdego kolejnego miesiąca aż do momentu zakończenia świadczenia tych usług, bez względu na to, kiedy zostanie wystawiona faktura, czy rozliczenie to dokumentuje zamknięty etap usługi etc.
Obowiązek podatkowy w odniesieniu do świadczenia usług powstaje z chwilą wykonania usługi. Momentem wykonania usługi jest moment wykonania wszystkich działań i czynności składających się na daną usługę. Może to być moment typowy dla danej usługi (np. w przypadku usług szkoleniowych - jest to przeprowadzenie szkolenia), jednak w wielu przypadkach strony samodzielnie mogą określić pewien moment jako moment zakończenia usługi. Usługi mogą mieć charakter czynności jednokrotnej (np. przewóz klienta autobusem), ale mogą mieć także charakter usług ciągłych (np. stała obsługa prawna) czy powtarzalnych.
Strony umowy mają również prawo tak określić zasady wynagrodzenia, że płatność wynagrodzenia uzależniona jest od wystąpienia pewnego zdarzenia i dokonywana jest po upływie dłuższego czasu od dnia, w którym została wykonana ostatnia czynność usługowa.
W wyroku z 11 maja 2017 r., sygn. I FSK 1386/15 Naczelny Sąd Administracyjny analizował przypadek podatnika - stowarzyszenia będącego organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, który pobierał od podmiotów zobowiązanych (np. hotele i restauracje) opłaty z tytułu korzystania przez nie z praw do eksploatacji utworów audiowizualnych lub wideogramów (m.in. z tytułu reemisji kablowej i satelitarnej utworów, nadawania utworów w telewizji). Podatnik działał w tej mierze w oparciu o konstrukcję powierniczą, tj. występował we własnym imieniu, lecz na rzecz uprawnionych (autorów i producentów utworów audiowizualnych lub wideogramów), pobierając od użytkowników (podmiotów wykorzystujących utwory) należne uprawnionym wynagrodzenie za korzystanie z praw do utworów i wypłacając je uprawnionym po potrąceniu kosztów związanych z wykonywaniem zbiorowego zarządzania prawami. Problem, który powstał, dotyczył momentu powstania obowiązku podatkowego. Co do zasady, podmioty korzystające z praw były zobowiązane do zapłaty stosownej opłaty za określone okresy (zazwyczaj miesięczne lub kwartalne). Tym samym można było przyjąć, że usługi były wykonane w ostatnim dniu przyjętego okresu. Jednak, wysokość wynagrodzenia pobieranego od użytkowników za dany okres, co do zasady, może zostać ustalona dopiero na podstawie informacji dostarczonej podatnikowi przez użytkowników o zakresie wykorzystania określonego prawa oraz o wysokości uzyskanych przychodów związanych z wykorzystaniem tego prawa. Organizacja musiała opierać się na danych od użytkowników dla określenia wysokości opłaty (a w konsekwencji podstawy opodatkowania w podatku VAT), albowiem ustawodawca nie wyposażył jej w żadne instrumenty prawne umożliwiające samodzielne ustalenie wysokości opłaty. Ponieważ informacje od użytkowników przekazywane są zazwyczaj z dużym opóźnieniem, oznacza to, że wysokość wynagrodzenia nie jest znana w chwili upływu danego okresu rozliczeniowego ani też z chwilą złożenia deklaracji dla podatku VAT za taki okres. Innymi słowy podatnik, stosując obowiązek podatkowy oparty na momencie wykonania usługi (w rozumieniu art. 19a ust. 1 lub 3), nie mógłby poprawnie ustalić podstawy opodatkowania ani wysokości podatku należnego w przypadku, gdy w stosownym czasie nie otrzymałby stosownych informacji od użytkownika.
W konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w takim przypadku, w którym podatnik nie może, ze względów niezależnych od siebie, ustalić wszystkich elementów kształtujących zobowiązanie podatkowe (w tym podstawy opodatkowania), obowiązek podatkowy nie może powstać wcześniej niż z chwilą, gdy wszystkie te elementy staną się znane.
Konkretyzacja obowiązku podatkowego w zobowiązanie podatkowe związana jest z zaistnieniem wszystkich przesłanek niezbędnych do obliczenia podatku. Przepis art. 5 Ordynacji podatkowej definiuje bowiem zobowiązanie podatkowe jako wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Co więcej, w przypadku podatku od towarów i usług zastosowanie znajduje art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, a więc zobowiązanie podatkowe w tym podatku powstaje z dniem zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Powstające w ten sposób zobowiązania podatkowe powinny być obliczane i rozliczane przez podmioty zobowiązane (przede wszystkim podatników) w drodze samoobliczenia. Nie można zatem zaakceptować wykładni przepisów prawa podatkowego, której rezultatem jest uznanie, że obowiązki podatnika w omawianym zakresie mogą powstać w sytuacji, gdy ze względu na okoliczności od siebie niezależne nie może on tym obowiązkom sprostać. Tymczasem z takim właśnie przypadkiem będziemy mieli do czynienia w sytuacji, gdy podatnik, z uwagi na niemożność obliczenia podstawy opodatkowania (zależnej od wysokości należnej zapłaty), nie będzie mógł stwierdzić, w jakiej wysokości zobowiązanie podatkowe go obciąża, a tym samym jaki podatek należny powinien uwzględnić w składanej przez siebie deklaracji i jakiej wpłaty na rzecz organu podatkowego powinien dokonać. Podatnik, zobowiązany do rozliczenia się z organem podatkowym z podatku należnego w terminie wynikającym z art. 103 ustawy o VAT, nie może tego faktycznie uczynić, bo nie ma wiedzy, która by mu na to pozwoliła (nie zna wysokości podatku). Nie bez znaczenia jest to, że na podstawie danych znajdujących się w posiadaniu podatnika również organ podatkowy nie byłby w stanie stwierdzić, jaka jest wysokość podatku, który powinien być zapłacony.
Z analogiczną sytuacją mamy do czynienia na gruncie umowy na usługę administrowania pożyczką. Przedmiotem umowy jest usługa administrowania pożyczką, polegająca na monitorowanie terminowości wpłat kwot równowartości ustalonych odsetek (rat odsetkowych) od kwoty pożyczki zgodnie z Umową Pożyczki oraz spłaty kwoty pożyczki oraz odnotowanie wszystkich tych czynności w systemie informatycznym. Wysokość wynagrodzenia przewidziana w tej umowie zależy od kwoty odsetek zapłaconych przez dłużnika oraz przedłożenia informacji (potwierdzenia zapłaty, wyciągu bankowego itp.) na rzecz zleceniobiorcy o dokonaniu zapłaty tych odsetek. Zleceniobiorca dopiero po otrzymaniu tej informacji jest w stanie określić podstawę do naliczenia swojego wynagrodzenia za usługę.
Strony umowy mają zatem prawo przyjąć okres rozliczeniowy, który będzie kończył się w dniu wystąpienia zdarzenia w postaci przekazania informacji dla Społki o zapłaconych odsetkach, a co za tym idzie, w dniu otrzymania przez Spółkę informacji o zapłaconych odsetkach, powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia umowy administrowania pożyczką.
Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).
Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy,
przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Stosownie do art. 19a ust. 1 ustawy,
obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.
Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług.
Przy czym, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy, usługa, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.
W art. 19a ust. 3 ustawy, ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie ustalenia momentu wykonania usługi w odniesieniu do „usługi, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń”, czyli takiej usługi, która jest wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu.
Odnosząc powyższe do zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że w związku z tym, że w przedmiotowej sprawie ustalone będą terminy rozliczeń, to dla opisanej we wniosku usługi, momentem jej wykonania będzie upływ okresu, za który mają nastąpić płatności. Zatem datą wykonania usługi w opisanej sytuacji będzie data upływu każdego okresu rozliczeniowego, za który otrzymacie Państwo informację od dłużnika potwierdzającą zapłatę należnych odsetek.
Zatem, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy, momentem powstania obowiązku podatkowego dla świadczonej usługi administrowania pożyczką będzie data upływu każdego okresu (czyli w analizowanym przypadku są to okresy kwartalne), do którego odnoszą się rozliczenia.
Przy tym, nie można zgodzić się z Państwem, że moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług administrowania pożyczką, powstaje dopiero w dniu przekazania przez dłużnika informacji potwierdzającej zapłatę należnych odsetek za kwartał roku kalendarzowego. Momentem powstania obowiązku podatkowego nie będzie moment przekazania Państwu przez dłużnika informacji o zapłacie należnych odsetek. Ustawodawca w art. 19a ust. 3 ustawy nie uzależnił powstania obowiązku podatkowego od przekazania przez dłużnika informacji o zapłaconych odsetkach.
Wskazujecie Państwo, że wysokość wynagrodzenia przewidziana w umowie administrowania pożyczką zależy od kwoty odsetek zapłaconych przez dłużnika oraz przedłożenia informacji (potwierdzenia zapłaty, wyciągu bankowego itp.) na rzecz Spółki o dokonaniu zapłaty tych odsetek. Spółka dopiero po otrzymaniu tej informacji jest w stanie określić podstawę do naliczenia swojego wynagrodzenia za usługę.
Należy jednak wskazać, że to Państwo zobowiązani jesteście w okolicznościach niniejszej sprawy do ustanowienia takiego systemu dochodzenia i określania należnych kwot z tytułu świadczonych usług, który pozwoliłby realizować obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług zgodnie z ustawowymi terminami. Fakt, że może to być w pewien sposób utrudnione nie może przesądzać o tym, że automatycznie, dla uproszczenia należy odsunąć w czasie moment powstania obowiązku podatkowego, w szczególności, gdy regulacja art. 19a ust. 3 ustawy nie przewiduje takiej możliwości i wskazuje wprost zasady i termin rozpoznania obowiązku podatkowego dla tego rodzaju świadczeń.
Tym samym, w odniesieniu do świadczonych przez Państwa usług administrowania pożyczką, z tytułu których będziecie Państwo otrzymywać wynagrodzenie, obowiązek podatkowy powstanie z upływem ustalonego w umowie okresu rozliczeniowego (kwartału), za który zostanie Państwu przekazania informacja od dłużnika, a nie dzień przekazania informacji przez dłużnika.
Zatem Państwa stanowisko, że obowiązek podatkowy z tytułu usług administrowania pożyczką powstaje w dniu przekazania przez dłużnika informacji, potwierdzających zapłatę należnych odsetek, należy uznać za nieprawidłowe.
W odniesieniu do powołanego przez Państwa wyroku I FSK 1386/15 z 11 maja 2017 r., wskazać należy, że jest on rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża. Co istotne zapadło ono w skrajnie odmiennym stanie faktycznym od przedstawionego przez Państwa w niniejszym wniosku.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki
interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili