INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i 2 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 27 października 2021 r. (data wpływu 29 października 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 listopada 2021 r. (data wpływu 15 listopada 2021r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania z odrębnego dla każdego małżonka limitu zwolnienia z art. 113 ust. 1 ustawy z tytułu usługi najmu świadczonej przez małżonków – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 29 października 2021 r. wpłynął ww. wniosek wspólny, uzupełniony pismem z 10 listopada 2021 r. (data wpływu 15 listopada 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie.
We wniosku uzupełnionym pismem z dnia 10 listopada 2021 r. (data wpływu 15 listopada 2021 r.) przez:
Zainteresowanego będącego stroną postępowania: Pana (…)
Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania: Panią (…)
przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe**:**
Zainteresowany będący stroną postępowania („Wnioskodawca”) wraz z małżonką będącą zainteresowaną niebędącą stroną postępowania („Małżonka”, razem „Małżonkowie”) są osobami fizycznymi podlegającymi w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
Wnioskodawca wraz z Małżonką pozostają w związku małżeńskim w ustroju ustawowej wspólności majątkowej.
Małżonkowie są właścicielami w częściach równych nieruchomości stanowiącej budynek wraz z lokalami użytkowymi o numerze księgi wieczystej: (…) („Nieruchomość”). Nieruchomość wchodzi w skład majątku wspólnego Wnioskodawcy i Małżonki.
Małżonkowie wynajmują obecnie Nieruchomość na rzecz pięciu niepowiązanych podmiotów na podstawie zawartych z nimi umów najmu („Umowy”). Stronami tych Umów są oboje Małżonkowie jako podmioty oddające Nieruchomość w najem oraz podmioty jako najemcy. W rozliczeniach i na rachunkach za usługi najmu jako wynajmujący widnieją oboje Małżonkowie. Niezależnie od tego, oboje Małżonkowie podpisali umowy najmu i są wynajmującymi Nieruchomość. Nadto, najemcy wpłacają czynsz najmu na rachunek bankowy należący do obojga Małżonków. Stąd, oboje Małżonkowie wykonują usługi najmu.
Na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca samodzielnie rozlicza w całości przychody z najmu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na podstawie złożonego oświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 6 ustawy z dnia z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t.j. Dz. U. 2020 poz. 1905 z późn. zm.: „UZPD”). Niezależnie od tego, zgodnie z art. 12 ust. 13 UZPD, w przypadku osiągania przez małżonków przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a (m.in. świadczenia z tytułu najmu) kwota przychodów określona w ust. 1 pkt 4 lit.a (warunkująca stawkę podatku) dotyczy łącznie obojga małżonków. W związku z tym, do całości przychodów osiąganych z tytułu wynajmu Nieruchomości Wnioskodawca stosuje stawkę 8,5% do kwoty 100 000 zł oraz 12,5% od nadwyżki ponad kwotę 100 000 zł. Wnioskodawca nie wyklucza, że w przyszłych latach oboje Małżonkowie będą osobno rozliczać podatek od przychodów ewidencjonowanych z tytułu najmu w proporcji do udziałów posiadanych w majątku małżeńskim obejmującym Nieruchomość, lub że ten podatek rozliczać będzie Małżonek Wnioskodawcy.
Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi obecnie, oprócz opisanych powyżej usług najmu, innej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 Ustawy VAT (podatek od towarów i usług) (samodzielnej, bez względu na jej cel lub rezultat) oraz nie wykonuje opodatkowanej podatkiem VAT sprzedaży towarów i usług. Jednocześnie nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.
Małżonka natomiast, poza opisanymi powyżej usługami najmu, prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 Ustawy VAT (bez względu na jej cel lub rezultat), w ramach której świadczy usługi medyczne, w szczególności usługi dentystyczne. Usługi te są zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18-19a Ustawy VAT. Ponadto, w ramach prowadzonej działalności Małżonka wykonuje także usługi medycyny estetycznej. Część z tych usług, w zależności od celu przeprowadzanego zabiegu, tj. te służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, jest również zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18-19a Ustawy VAT. W pozostałym zakresie nieobjętym tym zwolnieniem, sprzedaż usług medycyny estetycznej wliczana jest do limitu, o którym mowa w art 113 ust. 1 Ustawy o VAT. Jednocześnie Małżonka nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny, w związku z w/w zwolnieniem z VAT oraz brakiem osiągania przychodów, które w części nieobjętej zwolnieniem z VAT przekraczałyby przedmiotowy limit.
W rozumieniu art. 113 Ustawy VAT, całkowita wartość sprzedaży Małżonków z tytułu najmu Nieruchomości w 2020 r. nie przekroczyła dotąd kwoty określonej w ust. 1 tego artykułu (obecnie 200 000 zł). Wnioskodawca zakłada jednak, że wartość dokonanej sprzedaży z tego tytułu może w 2021 r. lub w kolejnych latach przekroczyć kwotę wskazaną w art. 113 ust. 1 Ustawy VAT.
Poza wskazanymi powyżej usługami najmu i usługami medycznymi Małżonkowie nie wykonują obecnie innej działalności opodatkowanej podatkiem VAT. Wnioskodawca nie wyklucza również, że w przyszłości Małżonkowie (lub choćby jeden z nich) mogą osiągać obrót z opodatkowanej podatkiem VAT sprzedaży innych, nie wskazanych powyżej usług. Ponadto, Wnioskodawca nie wyklucza, że wartość dokonanej sprzedaży z jakiegokolwiek tytułu przez oboje Małżonków lub przynajmniej przez jedno z nich może w przyszłości przekroczyć kwotę wskazaną w art. 113 ust. 1 Ustawy VAT.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone nr 1):
Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w odniesieniu do oddanej przez Małżonków w odpłatny najem Nieruchomości należącej do ich majątku wspólnego, na gruncie Ustawy VAT każdy z Małżonków ma status podatnika podatku od towarów i usług, a zatem limit zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy VAT, tj. na podstawie wartości sprzedaży, która nie przekracza łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty określonej w tym przepisie (obecnie 200.000 zł), należy liczyć do każdego z Małżonków osobno?
Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1:
W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, na skutek wspólnego dokonywania czynności związanych z wynajmem wspólnej Nieruchomości, każdy z Małżonków ma status podatnika podatku od towarów i usług, a zatem limit zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy VAT, tj. na podstawie wartości sprzedaży, która nie przekracza łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty określonej w tym przepisie (obecnie 200.000 zł), należy liczyć do każdego z nich osobno.
Uzasadnienie:
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Z treści art. 15 ust. 1 Ustawy VAT wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Zgodnie z art. 113 ust. 1 Ustawy VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.
Na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740. z późn. zm., „KC”), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.
Należy zauważyć, że najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków oraz świadczenia najemcy, polegającego na płaceniu umówionego czynszu. A zatem, umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i pobierania pożytków, w związku z czym stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie przedmiotu najmu przez najemcę.
Zatem, najem jako usługa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 Ustawy VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.
W tym miejscu należy wskazać, że Ustawa VAT nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Żaden z przepisów Ustawy VAT nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.
W świetle art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1359, z późn. zm., „KRO”), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).
Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).
Zgodnie z treścią art. 36 § 1 oraz § 2 KRO, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.
W konsekwencji w świetle ww. przepisów, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.
Wobec tego podmiot świadczący usługę najmu będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy najem będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem najmu jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten. który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej). Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Jak przedstawiono w opisie zdarzenia przyszłego, Małżonkowie wynajmują należącą do ich majątku wspólnego Nieruchomość na podstawie Umów zawartych z najemcami. Stroną wynajmującą na podstawie tych Umów są oboje Małżonkowie. Przy tym, najemcy Nieruchomości wpłacają czynsz najmu na rachunek bankowy należący do obojga Małżonków. Ponadto, na rachunkach (rozliczeniach) przekazywanych najemcom widnieją dane zarówno Wnioskodawcy, jak i Małżonki. Należy więc uznać, że oboje Małżonkowie wykonują usługi najmu.
Jednocześnie, ponieważ Ustawa VAT nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników, to każdy z nich z osobna jest odrębnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
W tym miejscu warto wskazać na treść interpretacji indywidualnej z dnia 19 kwietnia 2019 r., sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.81.2019.2.ALN, w której organ wskazał:
„Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że skoro będące przedmiotem wniosku nieruchomości są własnością obojga małżonków, podatnikiem będzie ten, który faktycznie dokonuje czynności związanych z najmem/dzierżawą, np. zawarł umowę, otrzymuje czynsz. Zatem ponieważ w opisie sprawy wskazano, że w umowie jako wynajmujący/wydzierżawiający będą figurowali oboje małżonkowie, to Wnioskodawczyni będzie również osobą dokonującą najmu/dzierżawy nieruchomości, zatem będzie podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy. W konsekwencji powyższego, Wnioskodawczyni jest zobowiązana do rozliczenia jedynie części przypadającego na niego wynagrodzenia za wykonanie przedmiotowej usługi najmu/dzierżawy nieruchomości. Jednocześnie w takiej sytuacji limit zwolnienia podmiotowego przysługuje każdemu z małżonków osobno”.
Takie samo stanowisko zostało również zaprezentowane w innych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 24 października 2017 r., sygn. 0114-KDIP1-3.4012.286.2017.1.MK oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 20 marca 2018 r., sygn. 0112-KDIL2-1.4012.73.2018.2.MC organ stwierdził: „(`(...)`) Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług”.
Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym każdy z Małżonków będzie podatnikiem podatku VAT osobno, zatem w odniesieniu do każdego z Małżonków należy osobno rozpatrywać konsekwencje podatkowe występujące na gruncie Ustawy VAT. Oznacza to, że każdy z Małżonków jest obowiązany do osobnego rozliczenia podatku VAT od otrzymanego wynagrodzenia z tytułu wykonywania czynności, której przedmiotem jest składnik majątkowy wchodzący w skład ich majątku wspólnego. Tym samym, każdy z Małżonków jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT jedynie części przypadającego na niego wynagrodzenia otrzymanego w związku z oddaniem Nieruchomości w najem.
Podobne stanowisko zajął organ w interpretacji indywidualnej z dnia z dnia 2 listopada 2018 r.. sygn. 0111-KDIB3-3.4012.220.2018.2.MS:
„Ponieważ, jak wskazano powyżej, dla celów podatku od towarów i usług małżonkowie są odrębnymi podatnikami, to oboje - co do zasady - są zobowiązani do rozliczenia podatku od towarów i usług od otrzymanego wynagrodzenia z tytułu wspólnego ustanowienia służebności przesyłu posiadanych na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej gruntów”.
Na rachunkach widnieją dane osobowe zarówno Wnioskodawcy, jak i Małżonki. Tym samym, czynności wynajmu Nieruchomości dokonywane są przez oboje Małżonków.
Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy bez znaczenia pozostaje również fakt, że na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca opodatkowuje całość przychodów z najmu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na podstawie złożonego oświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 6 UZPD. Przepis ten stanowi bowiem lex specialis wyłącznie na gruncie przepisów o podatku od przychodów ewidencjonowanych. Przy tym jest to przepis szczególny w stosunku do ogólnej zasady, zgodnie z którą oboje małżonkowie są odrębnymi podatnikami tego podatku od przychodów ewidencjonowanych a przychody z najmu małżonków, pomiędzy którymi istnieje wspólność majątkowa, określa się proporcjonalnie do ich prawa do udziału w zysku, przy czym w razie braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe (art. 12 ust. 5 i 6 UZPD). W rezultacie, należy przyjąć, że omawiany przepis szczególny zawarty w art. 12 ust. 6 UZPD nie odnosi skutku na gruncie przepisów Ustawy VAT.
Jednocześnie na gruncie Ustawy VAT nie ma przepisu, który warunkowałby posiadanie statusu podatnika podatku od towarów i usług od sposobu opodatkowania przychodów z najmu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych.
Na koniec warto wskazać, że w podobnym stanie faktycznym, tj. dotyczącym dzierżawy nieruchomości należącej do majątku wspólnego małżonków, rozliczających się na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 6 ust 1a UZPD, została wydana interpretacja indywidualna z dnia 24 października 2017 r.. sygn. 0114-KDIP1-3.4012.286.2017.1.MK. Organ podatkowy potwierdził w niej, że oboje małżonkowie będą podatnikami podatku od towarów i usług oraz że każdemu z nich będzie przysługiwać limit z art. 113 ust. 1 Ustawy VAT osobno.
Mając więc na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, zarówno Wnioskodawca jak i Małżonka posiadają status podatnika podatku od towarów i usług w stosunku do przychodów z najmu Nieruchomości, należącej do Ich majątku wspólnego. Natomiast z treści art. 113 ust. 1 i 5 Ustawy VAT wynika, że zwolnienie podmiotowe związane z wartością sprzedaży dokonanej w poprzednim lub danym roku podatkowym dotyczy pojedynczego podatnika. Oznacza to, że w analizowanym zdarzeniu przyszłym Małżonkowie będą obowiązani do samodzielnego rozliczenia podatku VAT od otrzymanego wynagrodzenia, a limit zwolnienia podmiotowego będzie przysługiwał każdemu z Małżonków osobno.
W zakresie limitu warto jeszcze podkreślić, że na gruncie UZPD istnieje przepis art. 12 ust. 13, który wyraźnie wskazuje, że w przypadku osiągania przez małżonków przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a. kwota przychodów określona w ust. 1 pkt 4 lit. a dotyczy łącznie obojga małżonków. Analogicznego przepisu nie ma na gruncie Ustawy VAT, a więc na potrzeby obliczenia limitu przychodów ze sprzedaży, o którym mowa w art. 113 tej ustawy, kwotę 200 000 zł należy odnieść do każdego z Małżonków będącego podatnikiem podatku od towarów i usług osobno.
Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym zarówno Wnioskodawca jak i Małżonka posiadają status odrębnych podatników podatku od towarów i usług, a zatem limit przychodów ze sprzedaży, o którym mowa w art. 113 Ustawy VAT, należy odnieść do każdego z nich osobno. W sytuacji więc, gdy wartość sprzedaży z tytułu świadczenia usługi najmu w części przypadającej na każdego z Małżonków osobno nie przekroczy kwoty określonej w art. 113 Ustawy VAT (obecnie 200 000 zł), każdy z nich będzie mógł korzystać z odrębnego zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 Ustawy VAT do wysokości tego zwolnienia.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).
Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie od podatku od towarów i usług dla pewnej grupy podatników. Regulacje w tym zakresie zawarte zostały w art. 113 ustawy.
Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.
Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:
- wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem na terytorium kraju;
1a) sprzedaży na odległość towarów importowanych, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem na terytorium kraju;
- odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
a) transakcji związanych z nieruchomościami,
b) usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
c) usług ubezpieczeniowych
– jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
- odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
podlegających amortyzacji.
W myśl art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem zawiadomienia na piśmie o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.
Jak stanowi art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.
Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.
Zgodnie z art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.
Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:
- dokonujących dostaw:
a) towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
b) towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
– energii elektrycznej (CN 2716 00 00),
– wyrobów tytoniowych,
– samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych
podlegających amortyzacji,
c) budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
d) terenów budowlanych,
e) nowych środków transportu,
f) następujących towarów, w związku z zawarciem umowy w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron,
z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie:
– preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 20.42.1),
– komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),
– urządzeń elektrycznych (PKWiU 27),
– maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),
g) hurtowych i detalicznych części i akcesoriów do:
– pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKWiU 45.3),
– motocykli (PKWiU ex 45.4);
- świadczących usługi:
a) prawnicze,
b) w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem
planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
c) jubilerskie,
d) ściągania długów, w tym factoringu;
- nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w odniesieniu do oddanej przez Małżonków w odpłatny najem Nieruchomości należącej do ich majątku wspólnego, limit zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy VAT, tj. na podstawie wartości sprzedaży, która nie przekracza łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł, należy liczyć do każdego z Małżonków osobno.
Na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, ze. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.
Należy zauważyć, że najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. A zatem, umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i pobierania pożytków, w związku z czym stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie przedmiotu najmu przez najemcę.
Zatem, najem jako usługa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy, definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W konsekwencji najem Nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
W tym miejscu należy jednak wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.
W świetle art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359), zwany dalej Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.
Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).
Zgodnie z treścią art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.
W konsekwencji ww. przepisów, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.
Wobec tego podmiot świadczący usługę najmu będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy najem ten będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem najmu jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej). Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że skoro będąca przedmiotem wniosku nieruchomość jest własnością obojga małżonków, podatnikiem będzie ten, który faktycznie dokonuje czynności związanych z najmem, np. zawarł umowę, otrzymuje czynsz. Zatem ponieważ w opisie sprawy wskazano, że w umowie jako wynajmujący będą figurowali oboje małżonkowie, czynsz z tytułu najmu będzie wpłacany na rachunek należący do obojga małżonków, to oboje małżonkowie będą również osobami dokonującymi najmu nieruchomości, zatem będą oboje podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy.
W konsekwencji powyższego, małżonkowie będą zobowiązani do rozliczenia jedynie części przypadającego na każdego z małżonków z osobna wynagrodzenia za wykonanie przedmiotowej usługi najmu nieruchomości.
Jednocześnie w takiej sytuacji limit zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy przysługuje każdemu z małżonków osobno.
Zatem w sytuacji gdy wartość sprzedaży z tytułu prowadzonej działalności oraz z tytułu świadczenia usługi najmu (w części przypadającej odpowiednio na każdego z małżonków z osobna) nie przekroczy kwoty 200.000 zł, małżonkowie będą mogli korzystać ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, pod warunkiem niezaistnienia wyłączeń, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy.
W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, jest prawidłowe.
Ponadto organ informuje, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, które nie zostały objęte pytaniem, potraktowano jako element opisu sprawy bez dokonywania oceny ich prawidłowości.
Zaznacza się również, że interpretacja nie rozstrzyga w zakresie podatku dochodowego, bowiem w tym zakresie nie sformułowano pytania.
Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponoszą Zainteresowani ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.