0111-KDIB3-1.4012.891.2021.2.AB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 13 października 2021 r. (data wpływu 13 października 2021 r.), uzupełnionym pismem z 9 grudnia 2021 r. (data wpływu 9 grudnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT (podatek od towarów i usług) dostawy udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego budowlą w postaci parkingu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2021 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT dostawy udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego budowlą w postaci parkingu.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 9 grudnia 2021 r. (data wpływu 9 grudnia 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 3 grudnia 2021 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.891.2021.1.AB.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Komornik Sądowy (…) prowadzi egzekucję z udziału 18/100 części w prawie użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego niezabudowaną działkę nr 1 o pow. 770 m2 położoną w obrębie ewidencyjnym 1 miasta, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (…). Działka położona jest na osiedlu (…) w strefie śródmiejskiej miasta, ma kształt nieregularny, wynikający z podziału geodezyjnego i stanowi teren służący do obsługi sąsiadującego z nią budynku nr (…) oraz zapewnia dojazd do innej działki o numerze 2. Otoczenie stanowią budynki biurowe, handlowo-usługowe, mieszkaniowe, a także użyteczności publicznej. Działka posiada dostęp do urządzeń infrastruktury technicznej: woda, energia elektryczna, kanalizacja, gaz. Właścicielem udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości jest dłużnik (…), który nabył go w dniu 24 czerwca 2011 r. na podstawie umowy sprzedaży zawartej między nim, a (…) w formie aktu notarialnego przed Notariuszem (…) za fundusze stanowiące jego majątek osobisty i do swojego majątku osobistego, w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pod nazwą (…) z siedzibą w (…), jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej VAT). Z treści aktu wynika, że sprzedaż udziału w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu nr 1 zwolniona była z podatku od towaru i usług. Z informacji udzielonej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego wynika, że dłużnik był zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w okresie od 29 października 2001 r. do 3 listopada 2014 r. (pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 17 maja 2021 r., numer (…)). W ramach przysługującego dłużnikowi udziału we współużytkowaniu wieczystym nieruchomości korzysta on z 6 miejsc postojowych. Według oświadczenia dłużnika: - nieruchomość jest wykorzystywana jako miejsca postojowe; - dłużnik prowadził działalność gospodarczą w ramach której świadczył usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, finansowego, szkolenia, handel, pośrednictwo handlowe; - nieruchomość była nieodpłatnie wynajmowana innym podmiotom w okresie prowadzenia przez dłużnika działalności gospodarczej; - dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej od 2014 r.; - do umowy, na podstawie której dłużnik nabył nieruchomość nie wystawiono faktury, a zapłacona przez dłużnika kwota nie zawierała podatku VAT. Przedmiotowa nieruchomość położona jest na terenie, dla którego brak jest obecnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z zapisami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta z dnia 26.05.2010 r. (Uchwała (…)) zmienione w dniu 15.05.2013 r. Uchwałą RM Nr (…), w/w działka położona jest na obszarze koncentracji usług ogólnomiejskich i mieszkalnictwa wielorodzinnego z usługami - o wysokiej intensywności oraz obszarze problemowym pośredniej ochrony konserwatorskiej (strefa B). Nie wydano decyzji o warunkach zabudowy nieruchomości.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

a) Dłużnik oświadczył, że nieodpłatnie udostępniał udział w działce nr 1 firmom wynajmującym biura w budynku znajdującym się na sąsiedniej działce.

b) Dłużnik nabył udział w działce nr 1 w dniu 24 czerwca 2011 r. na podstawie umowy sprzedaży zawartej między nim, a (…) zawartej w formie aktu notarialnego za fundusze stanowiące jego majątek osobisty i do swojego majątku osobistego, w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Sprzedaż udziału zwolniona była z podatku od towaru i usług.

c) W ocenie komornika utwardzenie znajdujące się na działce stanowi budowlę zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 Prawo budowlane - przy nabyciu udziału w parkingu dłużnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; - pierwsze zajęcie (używanie) parkingu utwardzonego nastąpiło najpóźniej w dniu 24 czerwca 2011 r., kiedy to dłużnik nabył udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości; - dłużnik oświadczył, że należący do niego udział w parkingu utwardzonym był udostępniany innym firmom, z którymi zawarł umowy najmu należących do dłużnika pomieszczeń znajdujących się w budynku położonym na sąsiedniej działce, a zatem był przedmiotem umów zawartych w okresie od 24 czerwca 2011 r. do 3 listopada 2014 r., tj. do dnia zakończenia działalności gosp. przez dłużnika; - dłużnik nie informował komornika o jakichkolwiek wydatkach w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym na ulepszenie parkingu utwardzonego w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W toku postępowania nie stwierdzono aby takie wydatki były ponoszone przez kogokolwiek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Komornik zwraca się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży opisanego udziału w prawie użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości w drodze licytacji publicznej przez określenie, w jakim zakresie sprzedaż ta podlega opodatkowaniu, a w jakim korzysta ze zwolnienia w opodatkowaniu?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwanej dalej ustawą - t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 685 z późn. zm.) komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów, są zatem zobowiązani do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu tym podatkiem. W świetle przepisów ustawy o VAT, zarówno oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste, jak i zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntów uznane jest za dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Dłużnik nabył udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości, jako czynny, zarejestrowany podatnik podatku VAT i przedmiotową nieruchomość wykorzystywał w prowadzonej działalności gospodarczej do czynności opodatkowanych. W listopadzie 2014 r. dłużnik został wykreślony z rejestru podatników VAT. W ocenie wnioskującego opodatkowanie sprzedaży przedmiotowej nieruchomości należy rozpatrywać w odniesieniu do prowadzonej przez dłużnika działalności gospodarczej. Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie w dotychczasowej praktyce organów podatkowych: „Sam fakt wykreślenia dłużnika z rejestru podatników VAT czynnych nie skutkuje tym, że Komornik nie jest zobowiązany do wystawienia stosownej faktury VAT i odprowadzenia podatku VAT.” (Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, Interpretacja Indywidualna, Sygnatura: 0115- KDIT1-3.4012.33.2018.3.BJ, Opublikowane 14.3.2018). Nieruchomość położona jest na terenie, dla którego brak jest obecnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Działka nr 1 stanowi utwardzony parking. W ocenie komornika utwardzenie z kostki brukowej znajdujące się na działce stanowi budowlę zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 Prawo budowlane (Dz.U. 1994 Nr 89, poz. 414, t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1333). W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków i budowli, gdy dostawa nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz gdy pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres dłuższy niż 2 lata, przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Dłużnik nabył udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu w 2011 r., więc do pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu przepisów ustawy, doszło najpóźniej w tym czasie, gdyż później dłużnik nie ponosił wydatków na ulepszenie, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy. W toku postępowania komornik nie uzyskał informacji aby takie wydatki ponosił któryś z podmiotów, z którymi dłużnik zawierał umowy najmu. Z powyższych względów sprzedaż przedmiotowego udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości w drodze licytacji publicznej będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427, 1492 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 11 i 41) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, zobowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Podatnikiem natomiast, stosownie do art. 7 § 1 Ordynacji podatkowej, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towarów dokonywanej w trybie egzekucji w przypadku, gdy wykonuje on czynności egzekucyjne. Komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. W przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie zobowiązany do odprowadzenia podatku. Jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów, to komornik jest zobowiązany do wystawienia faktury w imieniu i na rzecz dłużnika.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

- oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

- zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą VAT”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,

2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,

3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym. Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Ponadto, zgodnie z art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli, o czym stanowi art. 198 Kodeksu cywilnego. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Należy przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

a) wybudowaniu lub

b) ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

a) w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

b) dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że aby dostawa budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, muszą być spełnione łącznie dwa warunki występujące w tym artykule.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku, również sprzedaż gruntu lub zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu będą korzystały ze zwolnienia od podatku.

Ww. art. 29a ust. 8 ustawy, ma również zastosowanie w przypadku zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z zabudowaniami. Powyższe wynika z faktu, że zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu uznawane jest za dostawę towaru oraz z tego, że grunt dzieli stawkę lub zwolnienie zabudowań na nim posadowionych.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1333, ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Przez budowle – stosownie do art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane – należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem, tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Ponadto, należy wskazać, że zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych wprowadzoną Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. z 1999 r., nr 112, poz. 1316 ze zm.) przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Komornik Sądowy prowadzi egzekucję z udziału 18/100 części w prawie użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę nr 1. Na przedmiotowej działce znajduje się parking utwardzony, który jak wynika z opisu sprawy stanowi budowlę zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 Prawo budowlane. Przy nabyciu udziału w parkingu dłużnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Pierwsze zajęcie (używanie) parkingu utwardzonego nastąpiło najpóźniej w dniu 24 czerwca 2011 r., kiedy to dłużnik nabył udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości. Dłużnik oświadczył, że należący do niego udział w parkingu utwardzonym był udostępniany innym firmom, z którymi zawarł umowy najmu należących do dłużnika pomieszczeń znajdujących się w budynku położonym na sąsiedniej działce, a zatem był przedmiotem umów zawartych w okresie od 24 czerwca 2011 r. do 3 listopada 2014 r. Dłużnik nie informował komornika o jakichkolwiek wydatkach w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym na ulepszenie parkingu utwardzonego w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W toku postępowania nie stwierdzono aby takie wydatki były ponoszone przez kogokolwiek.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania sprzedaży w drodze licytacji publicznej udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu wraz ze znajdującym się na nim utwardzonym parkingiem.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że dostawa w ww. budowli w postaci parkingu nie będzie następować w ramach pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, gdyż jak wskazał Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego pierwsze zajęcie (używanie) parkingu utwardzonego nastąpiło najpóźniej w dniu 24 czerwca 2011 r. Ponadto Dłużnik nie informował komornika o jakichkolwiek wydatkach w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym na ulepszenie parkingu utwardzonego, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W toku postępowania nie stwierdzono aby takie wydatki były ponoszone przez kogokolwiek.

Zatem spełniony zostanie również drugi warunek umożliwiający zwolnienie ww. parkingu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż między pierwszym zasiedleniem a dostawą ww. obiektu minął okres dłuższy niż 2 lata.

W związku z powyższym dostawa udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego parkingiem będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT w związku z art. 29a ust. 8 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.