0114-KDIP4-3.4012.659.2021.1.JJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 września 2021 r. (data wpływu 27 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego za podlegające opodatkowaniu oraz obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług w przypadku uiszczenia przez dotychczasowego użytkownika wieczystego kwoty należnej Gminie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

27 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego za podlegające opodatkowaniu oraz obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług w przypadku uiszczenia przez dotychczasowego użytkownika wieczystego kwoty należnej Gminie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina (`(...)`) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina (`(...)`) prowadzi na wniosek użytkownika wieczystego (`(...)`) Spółdzielni (`(...)`) postępowanie w sprawie sprzedaży w trybie bezprzetargowym użytkownikowi wieczystemu prawa własności nieruchomości gruntowej położonej w (`(...)`), oznaczonej jako działka nr 1 o powierzchni 1,4341 ha. Użytkownik wieczysty nabył prawo użytkowania na mocy umowy ustanowienia użytkowania wieczystego i przeniesienia własności budynków, aktem notarialnym z 12 marca 1997 r. Zgodnie z treścią Działu I księgi wieczystej (`(...)`) przedmiotowa nieruchomość, na podstawie ww. aktu, została oddana w użytkowanie wieczyste do 7 października 2095 r.

Obecny użytkownik wieczysty (`(...)`) Spółdzielnia (`(...)`) w (`(...)`) zwrócił się do Burmistrza Gminy (`(...)`) z wnioskiem o sprzedaż prawa własności nieruchomości, którą włada.

Nieruchomość obejmuje działkę o numerze ewidencyjnym 1 o powierzchni 1,4341ha. Według ewidencji gruntów nieruchomość stanowi klasoużytek Bi – inne tereny zabudowane. Dla terenu na którym znajduje się przedmiotowa nieruchomość brak aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy (`(...)`) określa przedmiotowy teren symbolem MW – zabudowa wielorodzinna/usługi w tym usługi publiczne. Zabudowa podstawowa – budynki mieszkalne wielorodzinne, zabudowa usługowa, budynki funkcji mieszanych.

Przedmiotowa nieruchomość jest zabudowana, jednak budynki stanowią odrębny przedmiot własności. Budynki stanowią własność użytkownika wieczystego. Zbycie dotyczy wyłącznie nieruchomości gruntowej.

Rada Miejska w (`(...)`) Uchwałą nr (`(...)`) 8 marca 2021 r. wyraziła zgodę na zbycie prawa własności ww. nieruchomości, będącej w użytkowaniu wieczystym na rzecz użytkownika wieczystego. Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości odbywać się będzie na mocy art. 32 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2021 r. poz. 1561). Dotychczasowy użytkownik wieczysty uiści na rzecz Gminy (`(...)`) należną kwotę, która będzie stanowić cenę sprzedaży, na poczet której zostanie zaliczona wartość prawa użytkowania wieczystego – zgodnie z art. 69 powyżej powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle obowiązujących przepisów ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegać będzie dokonanie zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego?

2. Czy uiszczenie przez dotychczasowego użytkownika wieczystego kwoty należnej Gminie (`(...)`), stanowiącej cenę sprzedaży na poczet której zostanie zaliczona wartość prawa użytkowania wieczystego i wynikającej z aktu notarialnego dokumentującego ww. transakcję, w sytuacji gdy użytkowanie wieczyste nabyto w 1997 r., będzie skutkowało po stronie Gminy (`(...)`) obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług i czy cena transakcji zawiera podatek od towarów i usług i należy traktować ją jako cenę brutto?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Katalog czynności opodatkowanych podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) zamieszczony został w art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685). W myśl powyższego przepisu, opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (z uwzględnieniem art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT). Zastrzec przy tym trzeba, że na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 7 w zw. z pkt 6 ustawy odpłatną dostawę stanowi również ustanowienie i zbycie użytkowania wieczystego.

Zatem, prawodawca wprost wskazuje, że ustanowienie i zbycie użytkowania wieczystego to przekazanie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zatem w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nie jest dostawą towarów, a jedynie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”. Oznacza to możliwość faktycznego dysponowania rzeczą (w sensie ekonomicznym, nie prawnym).

Skutkiem ustanowienia prawa wieczystego użytkowania jest ekonomiczne (faktyczne) przeniesienie władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co w praktyce oznacza, że może rozporządzać nim jak właściciel. Sprzedaż nieruchomości w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi w istocie jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na „władztwo” do rzeczy, które podatnik uzyskał już w dacie ustanowienia użytkowania wieczystego. Dostawą opodatkowaną VAT jest ustanowienie użytkowania wieczystego. Wtedy dochodzi do faktycznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy podatkowe, jak również stanowisko organów podatkowych i sądów, należy stwierdzić, iż czynność sprzedaży nieruchomości użytkownikowi wieczystemu, nie może być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości (w myśl definicji zawartej w ustawie o VAT), zatem nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wykładania, w myśl której przeniesienie własności gruntu przez jego właściciela na rzecz użytkownika wieczystego nie podlega opodatkowaniu VAT została potwierdzona m.in. w interpretacji Dyrektora KIS z 27 stycznia 2020 r., 0112-KDIL1-2.4012.602.2019.2.PG, w wyroku NSA z 7 grudnia 2017 r., I FSK 1199/15.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy:

Ad 1. Podsumowując, należy stwierdzić, że w świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, dokonanie zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ad 2. W konsekwencji uiszczenie przez dotychczasowego użytkownika wieczystego kwoty należnej, stanowiącej cenę sprzedaży, na poczet której zostanie zaliczona wartość prawa użytkowania wieczystego – zgodnie z art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami i wynikającej z aktu notarialnego dokumentującego ww. transakcje, w sytuacji, gdy użytkowanie wieczyste nabyto w roku 1997, nie będzie skutkowało powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 1, 6 i 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

‒ przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie (pkt 1);

‒ oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste (pkt 6);

‒ zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6 (pkt 7).

W myśl art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.) „Dostawa towarów” oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Art. 14 ust. 2 ww. dyrektywy wskazuje, że poza czynnością, o której mowa w ust. 1, za dostawę towarów uznaje się następujące czynności:

a) przeniesienie prawa własności do towaru w zamian za odszkodowanie, z nakazu wydanego przez organ władzy publicznej lub w jego imieniu albo z mocy prawa;

b) faktyczne przekazanie towaru zgodnie z umową najmu towarów na czas określony lub sprzedaży towaru na warunkach odroczonej płatności, która zawiera klauzulę o przeniesieniu własności w następstwie normalnych zdarzeń nie później niż z chwilą zapłaty ostatniej raty;

c) przekazanie towaru na podstawie umowy, zgodnie z którą prowizja płacona jest od zakupu lub sprzedaży.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste oraz zbycie prawa użytkowania wieczystego, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”.

Należy ponadto wskazać, iż czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”, ustawodawca uznał, iż oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).

W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego, w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Przepis ten, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Zatem z regulacji zawartych w tej ustawie wynika, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2021 r. poz. 1899), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

W myśl art. 27 ustawy o gospodarce nieruchomościami, sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze umowy wymaga wpisu w księdze wieczystej.

Stosownie natomiast do art. 71 ust. 1 i 2 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

W myśl art. 32 ust. 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.

Według art. 32 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

W świetle art. 37 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.

Jak stanowi art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

W myśl art. 69 ww. ustawy, na poczet ceny nieruchomości gruntowej sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, określoną według stanu na dzień sprzedaży.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów oddanie w użytkowanie wieczyste jest czynnością odpłatną, gdyż ustawodawca w ustawie o gospodarce nieruchomościami przewidział w tym zakresie dwa rodzaje odpłatności, tj. pierwszą opłatę oraz opłaty roczne.

Przy czym należy podkreślić, że ustanowienie prawa użytkowania wieczystego przed 1 maja 2004 r. nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż na podstawie obowiązującej przed tym dniem ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11 poz. 50 ze zm.), grunt nie był towarem i ustanowienie jego użytkowania wieczystego nie stanowiło dostawy towarów. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zmieniła się definicja towaru oraz zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, od 1 maja 2004 r. ustanowienie prawa użytkowania wieczystego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina (`(...)`) prowadzi na wniosek użytkownika wieczystego (`(...)`) Spółdzielni (`(...)`) postępowanie w sprawie sprzedaży w trybie bezprzetargowym użytkownikowi wieczystemu prawa własności nieruchomości gruntowej położonej w (`(...)`), oznaczonej jako działka nr 1 o powierzchni 1,4341 ha. Użytkownik wieczysty nabył prawo użytkowania na mocy umowy ustanowienia użytkowania wieczystego i przeniesienia własności budynków, aktem notarialnym z 12 marca 1997 r.

Obecny użytkownik wieczysty (`(...)`) Spółdzielnia (`(...)`) w (`(...)`) zwrócił się do Burmistrza Gminy (`(...)`) z wnioskiem o sprzedaż prawa własności nieruchomości, którą włada.

Przedmiotowa nieruchomość jest zabudowana, jednak budynki stanowią odrębny przedmiot własności. Budynki stanowią własność użytkownika wieczystego. Zbycie dotyczy wyłącznie nieruchomości gruntowej.

Rada Miejska w (`(...)`) Uchwałą nr (`(...)`) 8 marca 2021 r. wyraziła zgodę na zbycie prawa własności ww. nieruchomości, będącej w użytkowaniu wieczystym na rzecz użytkownika wieczystego. Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości odbywać się będzie na mocy art. 32 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Dotychczasowy użytkownik wieczysty uiści na rzecz Gminy (`(...)`) należną kwotę, która będzie stanowić cenę sprzedaży, na poczet której zostanie zaliczona wartość prawa użytkowania wieczystego – zgodnie z art. 69 powyżej powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy dokonanie zbycia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego będzie podlegać opodatkowaniu oraz czy czynność ta będzie skutkowała po stronie Gminy obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego opisu sprawy oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że skoro prawo użytkowania wieczystego ustanowiono przed wprowadzeniem przepisów, którymi ustawodawca objął tę czynność opodatkowaniem, to nie podlegało ono opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak nastąpiło przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W związku z powyższym, w sytuacji wniesienia wniosku (`(...)`) Spółdzielni (`(...)`), sprzedaż prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego jest w istocie „przekształceniem” prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości i będzie stanowiła jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, natomiast nie wpłynie na „władztwo do rzeczy”, które użytkownik już uzyskał.

Zatem czynność przekształcenia prawa użytkowania wieczystego gruntu, ustanowionego przed 1 maja 2004 r., w prawo własności tego gruntu na wniosek użytkownika wieczystego nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i pozostaje poza zakresem tej ustawy.

Odnosząc się natomiast do kwestii czy uiszczenie przez dotychczasowego użytkownika wieczystego kwoty należnej Gminie, stanowiącej cenę sprzedaży na poczet której zostanie zaliczona wartość prawa użytkowania wieczystego, w sytuacji gdy użytkowanie wieczyste nabyto w 1997 r., będzie skutkowało po stronie Gminy obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług i należy traktować ją jako cenę brutto, wskazać należy, że – jak rozstrzygnięto powyżej – czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zatem nie będzie skutkować powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. W tej sytuacji bezprzedmiotowe jest rozważanie, czy należna Gminie kwota opłaty za sprzedaż prawa własności działki nr 1 stanowi kwotę netto, czy też jest kwotą brutto zawierającą w sobie kwotę podatku od towarów i usług, ponieważ – zgodnie z powyższym rozstrzygnięciem – w przedmiotowej transakcji nie wystąpi podatek od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.