Interpretacja dotyczy opodatkowania VAT opłaty dodatkowej pobieranej przez spółkę leasingową od korzystających z przedmiotu leasingu za przekazanie danych na wezwanie organu krajowego lub zagranicznego w sprawach wykroczeń drogowych. Organ podatkowy uznał, że ta opłata nie podlega opodatkowaniu VAT, ponieważ nie jest związana z żadnym świadczeniem wzajemnym, które przynosiłoby spółce leasingowej korzyść majątkową. Opłata ma charakter publicznoprawny, wynika z odrębnych przepisów prawa, jest bezzwrotna i przymusowa, a zatem nie stanowi wynagrodzenia za usługę. Organ stwierdził, że opłata ta nie jest również częścią usługi leasingu ani usługą pomocniczą do niej, co wyklucza jej opodatkowanie VAT.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 września 2021 r. (data wpływu 7 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania opłaty dodatkowej za przekazanie danych korzystającego z przedmiotu leasingu na wezwanie organu krajowego lub zagranicznego za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT (podatek od towarów i usług) – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
7 września 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania opłaty dodatkowej za przekazanie danych korzystającego z przedmiotu leasingu na wezwanie organu krajowego lub zagranicznego za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
A. sp. z o. o. (zwana dalej również: „Wnioskodawcą” lub „Spółką”) jest przedsiębiorcą, którego głównym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest udzielanie finansowania klientom posiadającym status przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 1292 ze zm.), w formie umów leasingu. Zawierane przez Spółkę jako finansującego z korzystającymi umowy leasingu, spełniają warunki zawarte w art. 17 b ust. 1 („leasing operacyjny”) i art. 17f ust. 1 („leasing finansowy”) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 865 ze zm.; „updop”) oraz odpowiednio art. 23 b ust. 1 („leasing operacyjny” i art. 23 f ust. 1 („leasing finansowy”) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm.; „updof”).
Znaczną większość przedmiotów leasingu z umów, o których mowa powyżej, stanowią pojazdy silnikowe w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 450 ze zm.; dalej jako: „uprd”), a w szczególności samochody osobowe, ciężarowe/dostawcze, specjalne jak i wolnobieżne. W podstawowym okresie umowy leasingu Spółka nie ma prawa do używania przedmiotów umów leasingu. Tylko i wyłącznie korzystającym przysługuje prawo posiadania tych przedmiotów, a także ich używania lub używania i pobierania pożytków, a w ślad za przedstawionymi powyżej uprawnieniami idzie wyłączna odpowiedzialność Korzystających za przedmioty leasingu w okresie obowiązywania umowy leasingu.
Ponieważ pojazdy będące przedmiotami leasingu uczestniczą w ruchu drogowym, często zdarza się, że kierujący nimi dopuszczają się naruszeń przepisów uprd, a w szczególności przekraczają dozwoloną prędkość, dowodem czego są nagrania z wideorejestratorów („zdjęcia z fotoradarów”). Ponieważ w Centralnej Ewidencji Pojazdów widnieją jedynie dane właściciela pojazdu, którym kierował kierujący dopuszczający się wykroczenia, a podmiotem dokonującym wykroczenia drogowego w świetle prawa polskiego może być wyłącznie osoba kierująca pojazdem, właściwy organ administracji zwraca się z żądaniem (wezwaniem) do Spółki - jako właściciela pojazdu, o wskazanie danych kierującego pojazdem w dacie zdarzenia zarejestrowanego za pomocą wideorejestratora. Ponieważ Wnioskodawca nie jest posiadaczem pojazdu i nie ma prawa jego użytkowania, w odpowiedzi na wezwanie każdorazowo wskazuje dane korzystającego w umowie leasingu, której pojazd został wykorzystany do popełnienia wykroczenia drogowego.
Samo przekazanie danych korzystającego wiąże się z wykonaniem szeregu działań przez pracowników Spółki lub osoby działające na jej zlecenie. Każde takie wezwanie należy zweryfikować pod kątem prawidłowości danych (w wezwaniach zdarzają się błędy) i ustalić, czy wskazany w jego treści pojazd stanowi własność Wnioskodawcy. Następnie dany pojazd należy powiązać z konkretną umową leasingu i korzystającym, przygotować stosowne pismo i wysłać je do właściwego organu. Każde z wezwań zatem angażuje Spółkę i wymaga istotnego nakładu pracy osób delegowanych do obsługi tych wezwań.
Spółka zaznacza również, że otrzymuje przedmiotowe wezwania nie tylko od polskich organów, lecz także od ich odpowiedników z innych państw, ponieważ pojazdy stanowiące jej własność poruszają się po drogach publicznych po całym kontynencie europejskim. Takie wezwanie wielokrotnie należy również przetłumaczyć na język polski, co wiąże się z dodatkowym nakładem pracy i środków.
Dla pełnego obrazu należy wskazać, iż w 2020 r. Wnioskodawca otrzymał prawie 25.000 wezwań do wskazania danych kierującego pojazdem w dacie zdarzenia, a w okresie styczeń - maj 2021 ich liczba przekroczyła 9.000. Nie mówimy zatem o zdarzeniach incydentalnych, a o średnio dwóch tysiącach wezwań w skali miesiąca, które wymagają stałej obsługi delegowanego zespołu osób. Za okres styczeń 2020 - maj 2021 r. Spółka z tytułu przedmiotowych opłat rozpoznała podatek VAT należny w kwocie ok. 0,5 mln PLN.
Zgodnie z umową leasingu, Spółka za każde udzielenie pisemnej informacji o przedmiocie umowy lub użytkowniku przedmiotu leasingu, nalicza opłatę dodatkową i obciąża nią korzystającego. Na dzień złożenia wniosku, zgodnie z Tabelą Opłat Dodatkowych, opłata ta wynosi 100 PLN, jeżeli wniosek pochodzi od uprawnionego podmiotu krajowego (polskiego),a w przypadku wezwań kierowanych przez podmioty zagraniczne kwota ta jest równa 110 PLN. Dodatkowo umowa zawiera zastrzeżenie, że udzielenie pisemnej informacji o przedmiocie umowy lub użytkowniku przedmiotu leasingu, w szczególności na wniosek organów ścigania, organów administracji publicznej oraz wymiaru sprawiedliwości oraz udzielenie informacji innym podmiotom o użytkowniku przedmiotu leasingu, z którego używaniem związane jest naliczenie opłaty pod jakimkolwiek tytułem lub za przekazanie Korzystającemu wezwania do zapłaty lub pisma otrzymanego od organu ścigania, organu administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości lub innych podmiotów naliczających opłaty związane z użytkowaniem pojazdu lub za związane z powyższym czynności operacyjne, a w szczególności dokonanie płatności lub innych czynności administracyjnych w procesie obsługi umowy: opłata dodatkowa zostaje powiększona o koszt opłaconego mandatu/opłaty, jeżeli dotyczy, w tym o kwotę przekazywaną na fundusz wspierania edukacji w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Wskazane powyżej kwoty są kwotami netto, dokumentowane są fakturami wystawionymi przez Spółkę na rzecz korzystających, których te wezwania dotyczą, a zatem są powiększane o kwoty należnego podatku VAT według stawki 23%.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy opłata dodatkowa należna Wnioskodawcy od korzystającego zgodnie z umową leasingu (Tabelą Opłat Dodatkowych) za przekazanie danych korzystającego na uzasadnione wezwanie organu krajowego (polskiego) lub zagranicznego, jako usługa dodatkowa, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej (23%) i z tytułu jej naliczenia powstaje po stronie Spółki podatek należny od tych opłat?
Zdaniem Wnioskodawcy, opłata dodatkowa za przekazanie danych korzystającego z przedmiotu leasingu na uzasadnione wezwanie organu krajowego (polskiego) lub zagranicznego (dalej: „opłata dodatkowa”), jest usługą dodatkową do umowy leasingu i jako taka podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej (23%) i z tytułu jej naliczenia po stronie Spółki powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu naliczenia tych opłat.
Wnioskodawca uważa, że związek opłaty dodatkowej z usługą leasingu jest oczywisty i bezdyskusyjny, ponieważ bez zawarcia umowy leasingu, a w jej wykonaniu nabycia przez Wnioskodawcę jako finansującego wskazanego przez korzystającego przedmiotu leasingu i jego wydania do używania w wykonaniu umowy leasingu i samego używania przedmiotu leasingu przez korzystającego (lub osobę działającą z jego upoważnienia, np. pracownika lub współpracownika) w taki sposób, że doszło do naruszenia przez niego lub osobę używającą przedmiot leasingu norm prawa powszechnie obowiązującego w Polsce czy też w innym państwie.
Bezpośrednim skutkiem niewskazania danych korzystającego byłoby uznanie przez organ władzy państwowej lub samorządowej, że to Wnioskodawca dopuścił się naruszenia określonych powyżej norm i obciążenia Wnioskodawcy kosztami związanymi bezpośrednio z tym naruszeniem, takimi jak mandaty karne, kary administracyjne, opłaty administracyjne, opłaty za zajęcie pasa drogowego, itp. Jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego, odpowiedź na każde wezwanie wymaga podjęcia przez pracowników lub osoby działające na zlecenie Wnioskodawcy szeregu czynności faktycznych, jak weryfikacja pod kątem prawidłowości danych (w wezwaniach zdarzają się błędy) i ustalenie, czy wskazany w jego treści pojazd stanowi własność Wnioskodawcy. Następnie dany pojazd należy powiązać z konkretną umową leasingu i korzystającym, przygotować stosowne pismo i wysłać je do właściwego organu. Każde z wezwań zatem angażuje Spółkę i wymaga istotnego nakładu pracy osób delegowanych do obsługi tych wezwań.
Wnioskodawca wskazuje również na istotę opłat dodatkowych w umowie leasingu. Są to, jak sama nazwa wskazuje, opłaty należne Wnioskodawcy za dodatkowe czynności wykonywane przez niego na rzecz korzystających w trakcie trwania umowy leasingu, o które wnioskują korzystający, lub których wykonywanie wiąże się z naruszeniem przez korzystających norm prawa powszechnie obowiązującego, jak w przypadku rzeczonej opłaty dodatkowej. Są to w każdym przypadku działania ponadstandardowe, a ich zasadność opiera się na konieczności dodatkowego nakładu pracy osób oddelegowanych do obsługi tych wezwań.
Odnosząc to do omawianej opłaty dodatkowej, w sytuacji, w której korzystający przy używaniu przedmiotu leasingu używałby go zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, to nie powstałby po stronie Wnioskodawcy obowiązek ustosunkowania się do wezwania otrzymanego od stosownego organu, a zatem nie doszłoby do zaangażowania osób oddelegowanych do obsługi tych wezwań. Wnioskodawca podkreśla również, że rzeczona opłata dodatkowa nie ma charakteru „przeniesienia” na korzystających ciężaru ekonomicznego opłaty nakładanej na Wnioskodawcę, takiej jak mandaty karne, kary administracyjne, opłaty administracyjne, opłaty za zajęcie pasa drogowego, a stanowi jedynie wynagrodzenie Wnioskodawcy za obsługę tych wezwań.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.
Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
W myśl w art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
Z brzmienia cytowanego przepisu wynika, że co do zasady usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:
W konsekwencji powyższych regulacji należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:
podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka udziela finansowania klientom w formie umów leasingu operacyjnego i finansowego. Znaczną większość przedmiotów leasingu z umów, stanowią pojazdy silnikowe, a w szczególności samochody osobowe, ciężarowe/dostawcze, specjalne jak i wolnobieżne. W podstawowym okresie umowy leasingu Spółka nie ma prawa do używania przedmiotów umów leasingu. Tylko i wyłącznie korzystającym przysługuje prawo posiadania tych przedmiotów, a także ich używania lub używania i pobierania pożytków, a w ślad za przedstawionymi powyżej uprawnieniami idzie wyłączna odpowiedzialność Korzystających za przedmioty leasingu w okresie obowiązywania umowy leasingu.
Ponieważ pojazdy będące przedmiotami leasingu uczestniczą w ruchu drogowym, często zdarza się, że kierujący nimi dopuszczają się naruszeń przepisów ustawy o ruchu drogowym, a w szczególności przekraczają dozwoloną prędkość, dowodem czego są nagrania z wideorejestratorów. Ponieważ w Centralnej Ewidencji Pojazdów widnieją jedynie dane właściciela pojazdu, którym kierował kierujący dopuszczający się wykroczenia, a podmiotem dokonującym wykroczenia drogowego w świetle prawa polskiego może być wyłącznie osoba kierująca pojazdem, właściwy organ administracji zwraca się z żądaniem (wezwaniem) do Spółki - jako właściciela pojazdu, o wskazanie danych kierującego pojazdem w dacie zdarzenia zarejestrowanego za pomocą wideorejestratora. Ponieważ Wnioskodawca nie jest posiadaczem pojazdu i nie ma prawa jego użytkowania, w odpowiedzi na wezwanie każdorazowo wskazuje dane korzystającego w umowie leasingu, której pojazd został wykorzystany do popełnienia wykroczenia drogowego. Spółka otrzymuje przedmiotowe wezwania nie tylko od polskich organów, lecz także od ich odpowiedników z innych państw, ponieważ pojazdy stanowiące jej własność poruszają się po drogach publicznych po całym kontynencie europejskim. Takie wezwanie wielokrotnie należy również przetłumaczyć na język polski, co wiąże się z dodatkowym nakładem pracy i środków.
Samo przekazanie danych korzystającego wiąże się z wykonaniem szeregu działań przez pracowników Spółki lub osoby działające na jej zlecenie. Każde takie wezwanie należy zweryfikować pod kątem prawidłowości danych (w wezwaniach zdarzają się błędy) i ustalić, czy wskazany w jego treści pojazd stanowi własność Wnioskodawcy. Następnie dany pojazd należy powiązać z konkretną umową leasingu i korzystającym, przygotować stosowne pismo i wysłać je do właściwego organu. Każde z wezwań zatem angażuje Spółkę i wymaga istotnego nakładu pracy osób delegowanych do obsługi tych wezwań.
Zgodnie z umową leasingu, Spółka za każde udzielenie pisemnej informacji o przedmiocie umowy lub użytkowniku przedmiotu leasingu, nalicza opłatę dodatkową i obciąża nią korzystającego. Dodatkowo umowa zawiera zastrzeżenie, że udzielenie pisemnej informacji o przedmiocie umowy lub użytkowniku przedmiotu leasingu, w szczególności na wniosek organów ścigania, organów administracji publicznej oraz wymiaru sprawiedliwości oraz udzielenie informacji innym podmiotom o użytkowniku przedmiotu leasingu, z którego używaniem związane jest naliczenie opłaty pod jakimkolwiek tytułem lub za przekazanie Korzystającemu wezwania do zapłaty lub pisma otrzymanego od organu ścigania, organu administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości lub innych podmiotów naliczających opłaty związane z użytkowaniem pojazdu lub za związane z powyższym czynności operacyjne, a w szczególności dokonanie płatności lub innych czynności administracyjnych w procesie obsługi umowy: opłata dodatkowa zostaje powiększona o koszt opłaconego mandatu/opłaty, jeżeli dotyczy, w tym o kwotę przekazywaną na fundusz wspierania edukacji w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy opłata dodatkowa należna Wnioskodawcy od korzystającego z przedmiotu leasingu za przekazanie danych korzystającego na wezwanie organu krajowego lub zagranicznego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.
Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w świetle powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że obciążenie przez Wnioskodawcę korzystającego z pojazdu opłatą dodatkową za przekazanie danych korzystającego na wezwanie organu krajowego lub zagranicznego w sprawach wykroczeń drogowych – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Obciążenie przez Wnioskodawcę korzystającego z pojazdu opisaną opłatą dodatkową nie wiąże się z otrzymaniem przez niego w zamian żadnego świadczenia, które przynosiłoby mu (chociażby potencjalnie) konkretną korzyść o charakterze majątkowym. W takim przypadku nie jest spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy opłatą dodatkową, którą obciążany jest korzystający a otrzymaniem świadczenia wzajemnego co jest warunkiem koniecznym do uznania świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, która w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Analogicznie opłaty z tytułu pokrycia mandatu związanego z popełnieniem wykroczenia przez korzystającego z przedmiotu leasingu, o który jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca powiększa opłatę dodatkową mają charakter publicznoprawny, wynikający z odrębnych przepisów prawa, są bezzwrotne i przymusowe. Mandaty karne pobierane są z tytułu popełnienia wykroczenia zagrożonego karą w postaci mandatu – mają one zatem charakter sankcyjny. Podmiot popełniający wykroczenie otrzymuje taki mandat, lecz nie otrzymuje w zamian żadnego świadczenia, które przynosiłoby mu korzyść. Oznacza to, że nie mogą być one traktowane jako wynagrodzenie za świadczenie usług.
W analizowanej sprawie nie zachodzi żaden związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy usługą leasingu a kosztem opłaty dodatkowej z tytułu udzielenia informacji na wezwanie organu krajowego lub zagranicznego o użytkowniku pojazdu w przypadkach wykroczeń drogowych – nie stanowią one zatem elementu usługi leasingu.
Opłaty te, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, nie mogą być rozpatrywane jako usługa pomocnicza do usługi leasingu w ramach tzw. świadczeń kompleksowych. Każde świadczenie dla celów VAT powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Natomiast aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się, więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do wykonania świadczenia głównego.
Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej.
W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że obciążenie korzystającego opłatą dodatkową z tytułu udzielenia informacji na wezwanie organu krajowego lub zagranicznego o użytkowniku pojazdu w sprawach wykroczeń drogowych nie stanowi elementu kompleksowej usługi leasingu, świadczonych na podstawie umów zawartych przez Spółkę z korzystającymi. Obciążenie korzystających tą opłatą, powiększaną o koszty mandatów nie służy lepszemu korzystaniu przez nich z usługi podstawowej, tj. usługi leasingu. Mandaty są należnością publicznoprawną, oderwaną od usługi leasingu i w żaden sposób jej nie wspierają.
Stąd też nie można pobierania opłaty dodatkowej za przekazanie danych na wezwanie organu krajowego lub zagranicznego w przypadkach wykroczeń drogowych traktować jako elementu wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy w zamian za świadczoną przezeń usługę leasingu, która podlega opodatkowaniu VAT. W tym zakresie nie znajdzie zastosowania art. 29a ust. 6 w zw. z ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje również koszty dodatkowe pobierane przez usługodawcę od usługobiorcy. Koszt tej opłaty nie stanowi kosztów dodatkowych, o których mowa w art. 29a ust. 6 ustawy o VAT.
W konsekwencji obciążenie przez Wnioskodawcę korzystającego z przedmiotu leasingu opłatą dodatkową za przekazanie danych korzystającego na wezwanie organu krajowego lub zagranicznego nie spełnia dyspozycji art. 7 ustawy bądź art. 8 ustawy, a zatem nie stanowi czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili