Wnioskodawca, będący czynnym podatnikiem VAT, prowadzi portal "A", który umożliwia użytkownikom zakładanie zbiórek charytatywnych. Portal funkcjonuje na zasadzie finansowania społecznościowego typu donacyjnego. Zgodnie z regulaminem, zbiórki są organizowane nieodpłatnie, jednak Wnioskodawca pobiera 6,5% wartości darowizny w celu pokrycia kosztów. Dodatkowo, Wnioskodawca angażuje się w działania wspierające i promujące te zbiórki. W związku z tym Wnioskodawca zapytał, czy pobierana opłata w formie części darowizny podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też podatkiem od spadków i darowizn. Organ podatkowy uznał, że pobierana opłata stanowi wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usług, w związku z czym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a nie podatkiem od spadków i darowizn.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 czerwca 2021 r. (data wpływu 19 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 26 października 2021 r. (data wpływu 26 października 2021 r. oraz 2 listopada 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie z 20 października 2021 r. (doręczone 21 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania pobierania części darowizny w formie tzw. „pomocy” – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
19 sierpnia 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania pobierania części darowizny w formie tzw. „pomocy”.
Wniosek uzupełniono pismem z 26 października 2021 r. (data wpływu 26 października 2021 r. oraz 2 listopada 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie z 20 października 2021 r. (doręczone 21 października 2021 r.)
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług). Wnioskodawca będzie prowadził serwis pod domeną: A. (dalej jako „Portal”). Przedmiot działalności Wnioskodawcy wskazuje jako przeważającą działalność: Działalność portali internetowych stypizowaną w PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) pod numerem 63.12.Z. W ramach działalności prowadzonej przez spółkę wyróżniono również między innymi: pozostałe pośrednictwo pieniężne (64.19.Z) oraz przetwarzanie danych, zarządzanie stronami internetowymi (…) i podobna działalność (63.11 .Z).
Zgodnie z Regulaminem serwisu ma to być portal „fundrisingowy”, a więc jego działalność ma polegać na finansowaniu społecznościowym typu donacyjnego. Główne założenia działalności serwisu wynikające z Regulaminu świadczenia usług drogą elektroniczną to:
Zgodnie z art. 888 k.c. Przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.
Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że umowa darowizny jest umową konsensualną, wymagającą oświadczeń woli obu jej stron. Z jednej strony jest to darczyńca, który dokonuje świadczenia na rzecz obdarowanego, a z drugiej strony, obdarowany, który przedmiot darowizny przyjmuje do swojego majątku. Umowa darowizny jest umową konsensualną, co oznacza, iż wywołuje ona skutki z chwilą złożenia zgodnych oświadczeń woli przez darczyńcę i obdarowanego. Cechą istotnie wyróżniającą umowę darowizny od wielu umów nazwanych, uregulowanych w kodeksie cywilnym, jest jej nieodpłatność. Świadczenie darowizny jest bezpłatne tylko wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Nieodpłatność ta oznacza, że darczyńca, dokonując na rzecz drugiej strony przysporzenia, nie może uzyskać jakiegokolwiek ekwiwalentu ani w chwili dokonania umowy darowizny, ani też w przyszłości.
Zgodnie z przepisem art. 889 k.c.: Nie stanowią darowizny następujące bezpłatne przysporzenia:
gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu;
gdy kto zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nienabyte.
Zgodnie z 893 Kodeksu cywilnego darowizna może zostać obciążona tzw. poleceniem darczyńcy. Przepis ten brzmi:
Darczyńca może włożyć na obdarowanego obowiązek oznaczonego działania lub zaniechania, nie czyniąc nikogo wierzycielem (polecenie).
W poglądach doktryny można doszukać się również pojęcia tzw. „darowizny obciążliwej”. Zgodnie z poglądem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 grudnia 2016 r. (sygn. akt: VI ACa 1457/15) darowizna obciążliwa stanowi, wykształcony w praktyce obrotu stosunek, w którego treści występuje odmienny element - świadczenie obdarowanego powiązane z określonym wierzycielem wywodzącym swoje uprawnienie z treści art. 393 k.c. Przepis art. 393 k.c. mówi, że:
§ 1. Jeżeli w umowie zastrzeżono, że dłużnik spełni świadczenie na rzecz osoby trzeciej, osoba ta, w braku odmiennego postanowienia umowy, może żądać bezpośrednio od dłużnika spełnienia zastrzeżonego świadczenia.
§ 2. Zastrzeżenie co do obowiązku świadczenia na rzecz osoby trzeciej nie może być odwołane ani zmienione, jeżeli osoba trzecia oświadczyła którejkolwiek ze stron, że chce z zastrzeżenia skorzystać.
§ 3. Dłużnik może podnieść zarzuty z umowy także przeciwko osobie trzeciej.
Powyższy mechanizm jest stosowany w obrocie w miejsce dawnego (nieobowiązującego już) przepisu art. 354 §2 Kodeksu zobowiązań, który brzmiał:
Darczyńca może obciążyć obdarowanego obowiązkiem spełnienia oznaczonego świadczenia.
Mimo, iż przepis nie obowiązuje od 1965 roku, to nadal aktualne jest stanowisko Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 21 marca 1973 roku (sygn. akt: III CRN 40/73) stwierdził, że: „mimo, że Kodeks cywilny nie przejął przepisu art. 354 §2 Kodeksu zobowiązań, darczyńcy wolno obciążyć drugą stronę umowy darowizny (obdarowanego) obowiązkiem spełnienia oznaczonego świadczenia na rzecz osoby trzeciej, przez co czyni on tę osobę wierzyciela obdarowanym”.
Istotne jest rozróżnienie powyższych dwóch typów darowizny. W tym zakresie pomocne jest stanowisko Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 listopada 2019 r. (sygn. akt: I ACa 820/18), zgodnie z którym: „Na tle poleceń, których przedmiotem są wypłaty pieniężne brak jest wyraźnych granic pomiędzy darowizną obciążoną poleceniem a >>umową darowizny obciążliwej>umową darowizny obciążliwej>polecił<< obdarowanemu spełnienie świadczenia na rzecz określonej osoby trzeciej. Nie przyjmuje się wówczas, iż chodzi o polecenie, które zakłada brak wierzyciela, ale z wykształconym w praktyce obrotu stosunkiem, w którego treści występuje odmienny element - świadczenie powiązane z określonym uprawnionym wierzycielem”.
W świetle treści art. 888 k.c. decydujące znaczenie ma zamiar darczyńcy. Darczyńca decydując się na skorzystanie z elementu „zwiększenia celu zbiórki o pomoc” powinien więc mieć pełną i jednoznaczną świadomość polecania obdarowanemu spełnienia świadczenia na rzecz Wnioskodawcy. Wówczas ta część darowizny, którą otrzymuje obdarowany, tj. organizator zbiórki, odpowiadająca kwocie „pomocy zwiększającej cel zbiórki” stanowi darowiznę na rzecz podmiotu trzeciego (w niniejszym przypadku: Wnioskodawcy), a ta osoba trzecia zyskuje wierzytelność wobec obdarowanego o zapłatę tej kwoty.
Istoty darowizny jako czynności pod tytułem darmym, nie zmienia obciążenie jej poleceniem, czyli włożeniem na obdarowanego obowiązku oznaczonego działania lub zaniechania, bez czynienia kogokolwiek wierzycielem (art. 893 k.c.).
Z reguły obciążenie darowizny poleceniem nie oznacza, aby taki był cel jej dokonania, a wypełnienie polecenia nie jest traktowane jako odpłata za świadczenie darczyńcy. Adresatem polecenia, a więc osobą, na rzecz której obdarowany ma podjąć określone działanie, może być nie tylko osoba trzecia, ale także darczyńca. Sam fakt, że z wykonania polecenia ma wynikać dla darczyńcy korzyść majątkowa, a dla obdarowanego zmniejszenie wartości przedmiotu darowizny, nie stanowi podstawy twierdzenia, że oceniana czynność nie była darowizną.
W uzupełnieniu Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy i wskazał:
a) zakładanie zbiórek jest nieodpłatne i ogólnodostępne,
b) spółka A. Sp. z o.o. w ramach działalności polegającej na finansowaniu społecznościowym, zobowiązuje się do:
§ udostępniania zbiórek w mediach społecznościowych,
§ udostępniania infrastruktury teleinformatycznej serwisu celem prowadzenia zbiórek pieniężnych w Internecie,
§ umożliwienia kontaktu pomiędzy użytkownikami tworzącymi zbiór a mediami;
c) pobierana opłata w postaci części darowizny stanowi bezpośredni ekwiwalent działań na rzecz użytkownika i jest wydatkowana na materiały reklamowe promujące zbiórki, opracowanie treści materiałów redakcyjnych zbiórek, koszt publikacji zbiórek;
d) działania podejmowane przez spółkę A., których „celem jest zapewnienie prowadzonym zbiórkom realnych szans na powodzenie poprzez zastosowanie zintegrowanych działań wspomagających proces pozyskania funduszy” obejmuje prowadzenie ogólnopolskich i lokalnych kampanii na rzecz wsparcia prowadzonych zbiórek z udziałem zintegrowanych działań również w sferze usług doradczych. Opłata w postaci części darowizny nie stanowi wynagrodzenia za ww. działania.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i ustawy o podatku od spadków i darowizn, w związku z opisem zdarzenia przyszłego, czynność pobierania części darowizny w formie tzw. "pomocy" w kontekście definicji "darowizny obciążliwej" będzie opodatkowana podatkiem od spadków i darowizn czy podatkiem od towarów i usług?
Zdaniem Wnioskodawcy, planowana przez Wnioskodawcę działalność, a w zasadzie uzyskiwana "pomoc" w postaci procentowego obciążenia darowizn będzie opodatkowana podatkiem od spadków i darowizn.
Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.) - dalej jako "ustawa VAT" - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt. 1), zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2) ustawy VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.
Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy VAT).
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1), zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy VAT rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również: użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych; nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
Opierając się na powyższych definicjach należy zwrócić uwagę, że w przypadku „darowizny obciążalnej” nie mamy do czynienia z czynnością odpłatną. Nie jest to też czynność nieodpłatna dokonywana na cele osobiste Wnioskodawcy lub osób wskazanych w art. 8 ust. 2 in fine ustawy VAT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Należy zauważyć, że z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że dostawa towarów i świadczenie usługi co do zasady podlegają opodatkowaniu wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Obydwa warunki muszą być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z 1 kwietnia 1982 r. w sprawie w sprawie C-89/81 Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council wskazał, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.
Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z 5 lutego 1981 r. C-154/80 Association coopérative „Coöperatieve Aardappelenbewaarplaats GA”, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.
Na uwagę zasługuje również orzeczenie z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.
Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).
W konsekwencji należy stwierdzić, że czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Natomiast bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.
Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie prowadził serwis pod domeną: „A. Zgodnie z Regulaminem serwisu ma to być portal „fundrisingowy”, którego działalność ma polegać na finansowaniu społecznościowym typu donacyjnego. Główne założenia działalności serwisu wynikające z Regulaminu świadczenia usług drogą elektroniczną to:
Portal umożliwia użytkownikom zakładanie tzw. zbiórek umożliwiających dokonywanie na rzecz użytkownika darowizn mających charakter charytatywny.
Wnioskodawca nie jest organizatorem prowadzonych zbiórek.
Zasadą jest nieodpłatne świadczenie usług elektronicznych (tj. usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Użytkownika za pośrednictwem portalu). Wyjątki przewiduje Regulamin.
Regulamin stanowi, że prowadzenie zbiórki w Portalu „następuje nieodpłatnie, z zastrzeżeniem, że w celu pokrycia kosztów wynikających z procesu pozyskania funduszy, kwota będąca celem zbiórki jest powiększana o 6,5% sumy wskazanej przez organizatora i przekazywana na rzecz Wnioskodawcy”.
Wnioskodawca przyjmuje odpowiedzialność za prawidłowe działanie Portalu.
Wnioskodawca nazywa siebie w treści regulaminu Usługodawcą, a użytkownika (w tym partnera) Usługobiorcą.
Zgodnie z treścią regulaminu Wnioskodawca dopuszcza zwiększenie celu zbiórki o pomoc. Zgodnie z Regulaminem: „Kwota stanowiąca zwiększenie celu Zbiórki o pomoc, którą decyduje się przekazać Darczyńca zwiększa cel danej Zbiórki o równowartość pomocy wyrażonej w dokonanej Darowiźnie, zapewniając tym samym szansę na podjęcie przez Usługodawcę [tu: Wnioskodawca] działań, których celem jest zapewnienie prowadzonym zbiórkom realnych szans na powodzenie poprzez zastosowanie zintegrowanych działań wspomagających proces pozyskania funduszy”.
Wnioskodawca będzie beneficjentem kwoty „pomocy”, która będzie przekazana Wnioskodawcy, poprzez umniejszenie kwoty będącej celem zbiórki podczas dokonywania wypłaty na rzecz organizatora zbiórki (tzw. darowizna obciążliwa).
Ponadto jak wskazał Wnioskodawca:
zakładanie zbiórek jest nieodpłatne i ogólnodostępne,
Spółka w ramach działalności polegającej na finansowaniu społecznościowym, zobowiązuje się do:
pobierana opłata w postaci części darowizny stanowi bezpośredni ekwiwalent działań na rzecz użytkownika i jest wydatkowana na materiały reklamowe promujące zbiórki, opracowanie treści materiałów redakcyjnych zbiórek, koszt publikacji zbiórek;
działania podejmowane przez spółkę A., których „celem jest zapewnienie prowadzonym zbiórkom realnych szans na powodzenie poprzez zastosowanie zintegrowanych działań wspomagających proces pozyskania funduszy” obejmuje prowadzenie ogólnopolskich i lokalnych kampanii na rzecz wsparcia prowadzonych zbiórek z udziałem zintegrowanych działań również w sferze usług doradczych. Opłata w postaci części darowizny nie stanowi wynagrodzenia za ww. działania.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania pobierania części darowizny w formie tzw. „pomocy” w kontekście definicji „darowizny obciążliwej”.
Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów opodatkowaniu podatkiem VAT – co do zasady – podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonywanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Co istotne, ww. świadczenie musi zostać wykonane przez działającego w tym zakresie podatnika podatku VAT.
Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy oraz brzmienie cytowanych przepisów, należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie wystąpiły ww. przesłanki do uznania opisanych czynności za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.
W ramach działalności polegającej na finansowaniu społecznościowym Wnioskodawca zobowiązuje się wobec użytkownika do udostępniania zbiórek w mediach społecznościowych, udostępniania infrastruktury teleinformatycznej serwisu celem prowadzenia zbiórek, umożliwienia kontaktu pomiędzy użytkownikami a mediami. Jak wskazał Wnioskodawca, prowadzenie zbiórki w portalu następuje nieodpłatnie, jednak z zastrzeżeniem, że w celu pokrycia kosztów wynikających z procesu pozyskania funduszy, kwota będąca celem zbiórki jest powiększana o 6,5% sumy wskazanej przez organizatora i przekazywana na rzecz Wnioskodawcy. W zamian za otrzymaną kwotę Wnioskodawca podejmuje działania, których celem jest zapewnienie prowadzonym zbiórkom realnych szans na powodzenie poprzez zastosowanie zintegrowanych działań wspomagających proces pozyskania funduszy, tj. prowadzi ogólnopolskie i lokalne kampanie na rzecz wsparcia zbiórek, a także usługi doradcze.
Pobierana opłata w postaci części darowizny stanowi bezpośredni ekwiwalent działań na rzecz użytkownika i jest wydatkowana na materiały reklamowe promujące zbiórki, opracowanie treści materiałów redakcyjnych, koszt publikacji zbiórek.
Z powyższego wynika, że istnieje bezpośredni związek pomiędzy usługą umożliwienia użytkownikom zakładania zbiórek na Portalu Wnioskodawcy wraz z czynnościami je promującymi i wspierającymi a pobieraniem części darowizn. W analizowanej sprawie opłaty w formie części darowizny nie są dobrowolne, lecz naliczane w określonej wysokości (kwota zbiórki jest powiększana o 6,5% i przekazywana na rzecz Wnioskodawcy) i stanowią bezpośredni ekwiwalent czynności wykonywanych na rzecz konkretnego użytkownika. Zatem nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że świadczona usługa jest nieodpłatna.
W ocenie organu pobierana przez Wnioskodawcę część darowizny stanowi zapłatę za wykonanie usługi udostępnienia Portalu użytkownikom w celu zakładania zbiórek wraz z czynnościami wspierającymi i promującymi te zbiórki.
Fakt, że usługa, tj. umożliwienie zakładania zbiórek na Portalu, ma charakter społecznie użyteczny, jak też określenie przekazanej kwoty mianem „darowizny obciążliwej” na gruncie prawa cywilnego nie może wpływać na kwalifikację czynności na gruncie ustawy o VAT.
Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.
Istotą darowizny jest zatem bezpłatne świadczenie, które darczyńca wykonuje ze swojego majątku na rzecz innej osoby. Z powyższego wynika, że darowizna jest świadczeniem jednostronnym, gdyż darczyńca nie żąda od obdarowanego żadnego świadczenia wzajemnego.
W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z taką sytuacją, bowiem występuje skonkretyzowane świadczenie w zamian za otrzymane określone wynagrodzenie.
Wnioskodawca podejmuje konkretne działania wspomagające na rzecz użytkowników mające zapewnić prowadzonym zbiórkom realne szanse na powodzenie. Za możliwość prowadzenia zbiórek na Portalu, Wnioskodawca pobiera opłatę w postaci części darowizny, która stanowi bezpośredni ekwiwalent działań na rzecz użytkownika. Zatem czynności wykonywane przez Wnioskodawcę należy uznać za wykonywane w ramach umowy zobowiązaniowej, a użytkownika Portalu za bezpośredniego beneficjenta tych czynności.
Nie można zatem zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że prowadzenie zbiórek na Portalu jest nieodpłatne, jeśli Regulamin stanowi, że „w celu pokrycia kosztów wynikających z procesu pozyskania funduszy, kwota będąca celem zbiórki jest powiększana o 6,5% sumy wskazanej przez organizatora i przekazywana na rzecz Wnioskodawcy”, a kwota ta, jak wskazał Wnioskodawca, stanowi bezpośredni ekwiwalent działań na rzecz użytkownika.
Tym samym pobierane od użytkowników opłaty w formie części darowizny stanowią wynagrodzenie z tytułu odpłatnego świadczenia usług, podlegających w myśl art. 8 ust. 1 w zw. art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku od spadków i darowizn oraz podatku dochodowego od osób prawnych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili