0114-KDIP1-3.4012.620.2021.3.KP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z 13 września 2021 r. (data wpływu 21 września 2021 r.) uzupełniony pismem z 9 listopada 2021 r. (data wpływu 10 listopada 2021 r.) na wezwanie Organu z 5 listopada 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.620.2021.2.KP (doręczone Stronie 8 listopada 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych czynności udzielenia pożyczki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

21 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie skutków podatkowych czynności udzielenia pożyczki. Wniosek został uzupełniony pismem z 9 listopada 2021 r. (data wpływu 10 listopada 2021 r.) na wezwanie Organu z 5 listopada 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.620.2021.2.KP (doręczone Stronie 8 listopada 2021 r.).

We wniosku złożonym przez:

- Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

„A” Sp. z o. o.

- Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

„B” Sp. z o. o.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

„A” Sp. z o.o. działa na polskim rynku i prowadzi działalność doradczą w zakresie prowadzenia i zarządzania przedsiębiorstwami, posiada 100% udziałów w kapitale „B” Sp. z o.o. - podmiotu posiadającego zakład produkcyjny w Polsce, wytwarzający części zamienne do samochodów.

„B” Sp. z o.o. (Pożyczkodawca) udziela wsparcia finansowego „A” Sp. z o.o. (Pożyczkobiorca) w postaci pożyczek krótko i średnioterminowych. Pożyczki udzielane są na podstawie umów zwieranych na piśmie, począwszy od 2017 roku - w zależności od potrzeb finansowych Pożyczkobiorcy i możliwości Pożyczkodawcy - kilka umów w roku (w 2017 roku były to dwie pożyczki, w 2018 - 5, w kolejnym roku 7, w 2020 roku - 8 i w 2021 do dnia złożenia niniejszego wniosku - 2). W przyszłości strony planują kontynuowanie tej formy finansowania.

W poprzednich okresach Pożyczkodawca udzielał pożyczek z bieżących nadwyżek finansowych, uzyskiwanych z prowadzonej działalności gospodarczej, tj. sprzedaży części zamiennych do pojazdów. Kolejne pożyczki będą udzielane z pozyskanych środków finansowych od innego podmiotu w grupie kapitałowej. Pożyczki udzielane są na określony czas, a po jego upływie spłacane przez Pożyczkobiorcę, oprocentowane według stawek rynkowych. Pożyczki podlegają prawu polskiemu i są wykonywane na terytorium Polski.

Pożyczkodawca udziela podobnych pożyczek innym podmiotom w grupie kapitałowej, choć w przedmiocie działalności wskazanym w KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) nie posiada wpisu o działalności finansowej. Niemniej jednak, jak wskazano powyżej, udziela kilku pożyczek rocznie podmiotom powiązanym, co należy uznać za czynność wykonywaną w sposób powtarzalny, dla celów zarobkowych.

Zarówno Pożyczkodawca jak i Pożyczkobiorca są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT (podatek od towarów i usług) w Polsce, podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Otrzymane przez Pożyczkodawcę odsetki są zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust 1 pkt 38. Pożyczkodawca wykazuje otrzymane odsetki jako sprzedaż zwolnioną w rejestrze sprzedaży VAT.

Zarówno Pożyczkodawca jak i Pożyczkobiorca są rezydentami podatkowymi w Polsce i podlegają w Polsce opodatkowaniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy udzielenie pożyczek przez Pożyczkodawcę jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 1 w związku z treścią art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT?

Zdaniem Zainteresowanych:

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Pojęcie świadczenia usług zostało zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jako „każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.”

Zaś podatnikiem podatku VAT, zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o VAT jest osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej oraz osoba fizyczna, wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza to wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że świadczenie usług podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy dokonywane będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej usługi, mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Warto jednocześnie zaznaczyć, że przepis art. 15 ust. 2 ustawy o VAT nie ogranicza pojęcia działalności gospodarczej do czynności zarejestrowanych jako „przedmiot działalności” w odpowiednich rejestrach (np. KRS, CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej)). Każda czynność wykonywana przez podatnika podatku VAT, polegająca na wykorzystaniu posiadanych zasobów w celach zarobkowych powinna być uznana za wypełniającą powyższą definicję.

Należy przyjąć, iż działalnością gospodarczą określonego podmiotu jest taka aktywność, która wykonywana jest zawodowo, w sposób profesjonalny, czyli w oparciu o posiadane umiejętności praktyczne, wiedzę teoretyczną i niezbędne doświadczenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w orzeczeniu z 31 marca 2015 sygn.: I SA/Kr 85/15 wskazał, iż błędem jest zawężanie działalności do typowych i zasadniczych transakcji gospodarczych (np. dotyczących zasadniczego zakresu działalności podatnika) i pozostawienie poza jej zakresem pobocznych czynności wykonywanych jednak w szerokim kontekście prowadzonej działalności gospodarczej. Jak podkreśla się w literaturze, „prowadzić to może z jednej strony do nieuzasadnionego ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego, a z drugiej strony do bezpodstawnego wyłączenia transakcji z opodatkowania VAT” (por. komentarz do art. 15 J. Martini, P. Skorupa, M. Wojda, VAT 2010. Komentarz, Warszawa 2010). W tym ujęciu niezwykle doniosłe znaczenie ma nadużywanie tzw. koncepcji Armbrecht do wyłączania pobocznych transakcji wykonywanych przez podatnika z opodatkowania poprzez uznanie, że nie są one wykonane „przez podatnika działającego w takim charakterze” (por. wyrok TSUE z dnia 4 października 1995 w sprawie C-291/92, Finanzamt Ulzen przeciwko Dieter Armbrecht).

W analizowanym stanie faktycznym, Pożyczkodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji części zamiennych, uzyskując z tego tytułu wynagrodzenie, w postaci środków pieniężnych. Inwestowanie nadwyżek finansowych uzyskiwanych w poprzednich latach jest elementem zarządzania posiadanymi zasobami, wykonywanym w sposób profesjonalny. Nie jest to działalność marginalna, nieistotna dla spółki. Dodatkowo Pożyczkodawca udziela pożyczek finansując je środkami uzyskanymi od innych podmiotów. Tym samym udzielane pożyczki przez Pożyczkodawcę powinny być zakwalifikowane jako element jego działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Udzielanie pożyczek jest jednocześnie zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym łącznie spełnione następujące warunki:

§ w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

§ świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Przy tym wskazać należy, że w dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Zgodnie z ww. przepisem - przez umowę pożyczki, dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet, gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

W efekcie, udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnianiu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek lub prowizji z tytułu korzystania z cudzego kapitału traktowana jest jako świadczenie usług.

Z opisu sprawy wynika, że „A” Sp. z o.o. działa na polskim rynku i prowadzi działalność doradczą w zakresie prowadzenia i zarządzania przedsiębiorstwami, posiada 100% udziałów w kapitale „B” Sp. z o.o. - podmiotu posiadającego zakład produkcyjny w Polsce, wytwarzający części zamienne do samochodów. „B” Sp. z o.o. (Pożyczkodawca) udziela wsparcia finansowego „A” Sp. z o.o. (Pożyczkobiorca) w postaci pożyczek krótko i średnioterminowych. Pożyczki udzielane są na podstawie umów zwieranych na piśmie, począwszy od 2017 roku - w zależności od potrzeb finansowych Pożyczkobiorcy i możliwości Pożyczkodawcy - kilka umów w roku (w 2017 roku były to dwie pożyczki, w 2018 - 5, w kolejnym roku 7, w 2020 roku - 8 i w 2021 do dnia złożenia niniejszego wniosku - 2). W przyszłości strony planują kontynuowanie tej formy finansowania. W poprzednich okresach Pożyczkodawca udzielał pożyczek z bieżących nadwyżek finansowych, uzyskiwanych z prowadzonej działalności gospodarczej, tj. sprzedaży części zamiennych do pojazdów. Kolejne pożyczki będą udzielane z pozyskanych środków finansowych od innego podmiotu w grupie kapitałowej. Pożyczki udzielane są na określony czas, a po jego upływie spłacane przez Pożyczkobiorcę, oprocentowane według stawek rynkowych. Pożyczki podlegają prawu polskiemu i są wykonywane na terytorium Polski. Pożyczkodawca udziela podobnych pożyczek innym podmiotom w grupie kapitałowej, choć w przedmiocie działalności wskazanym w KRS nie posiada wpisu o działalności finansowej. Niemniej jednak, jak wskazano powyżej, udziela kilku pożyczek rocznie podmiotom powiązanym, co należy uznać za czynność wykonywaną w sposób powtarzalny, dla celów zarobkowych. Zarówno Pożyczkodawca jak i Pożyczkobiorca są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT w Polsce, podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Otrzymane przez Pożyczkodawcę odsetki są zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust 1 pkt 38. Pożyczkodawca wykazuje otrzymane odsetki jako sprzedaż zwolnioną w rejestrze sprzedaży VAT. Zarówno Pożyczkodawca jak i Pożyczkobiorca są rezydentami podatkowymi w Polsce i podlegają w Polsce opodatkowaniu.

Wątpliwości Zainteresowanych dotyczą ustalenia czy udzielenie pożyczek przez Pożyczkodawcę jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 1 w związku z treścią art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że opisana we wniosku czynność polegająca na udzieleniu przez Pożyczkodawcę oprocentowanej pożyczki na rzecz Pożyczkobiorcy jest czynnością podlegającą opodatkowaniu. Udzielanie pożyczki przez podatnika podatku od towarów i usług, spełnia przesłanki uznania tej czynności za podlegającą opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu jej udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielenie pożyczki przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług. Udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz pożyczkobiorcy, polegające na udostępnieniu środków finansowych na wskazany w umowie okres czasu.

Zatem należy wskazać, że Pożyczkodawca przy udzieleniu pożyczki na rzecz Pożyczkobiorcy działa jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy i udzielenie pożyczki Pożyczkobiorcy powinien rozpoznać jako świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych należało uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług, w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.