0114-KDIP1-3.4012.607.2021.2.MPE

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 10 września 2021 r. (data wpływu 14 września 2021 r.) uzupełnione pismem z 18 października 2021 r. (data wpływu 20 października 2021 r.) na wezwanie Organu z 8 października 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.607.2021.1.MPE (doręczone Stronie 13 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawczyni za podatnika z tytułu sprzedaży działek niezabudowanych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

14 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek uzupełniony pismem z 18 października 2021 r. (data wpływu 20 października 2021 r.) na wezwanie Organu z 8 października 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.607.2021.1.MPE (doręczone Stronie 13 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawczyni za podatnika z tytułu sprzedaży działek niezabudowanych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

7 czerwca 1991 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni nabyła od rodziców w drodze darowizny w formie współwłasności z siostrą 1/2 nieruchomości w postaci działek rolnych nr 1 o powierzchni 0,8873 ha i nr 2 o powierzchni 4,7040 ha położonych w województwie (…), powiecie (…), gminie (…) w miejscowości (…). W okresie od nabycia nieruchomości była ona użytkowana rolniczo, nie była na tym gruncie prowadzona działalność gospodarcza.

7 kwietnia 2020 r. na wniosek współwłaścicieli na podstawie decyzji Burmistrza Miasta i Gminy (…) działka nr 2 została podzielona na działki: nr 2/1 o powierzchni 0,1110 ha, nr 2/2 o powierzchni 2,2963 ha i nr 2/3 o powierzchni 2,2967 ha.

8 lipca 2020 r. na podstawie aktu notarialnego zostało dokonane częściowe zniesienie współwłasności ww. nieruchomości w ten sposób, że Wnioskodawczyni otrzymała na wyłączną własność nieruchomość utworzoną z działki nr 2/2 o powierzchni 2,2963 ha, a siostra otrzymała na własność nieruchomość utworzoną z działki nr 2/3 o powierzchni 2,2967 ha. Zgodnie z oświadczeniami zawartymi w akcie notarialnym, wartość nabywanych nieruchomości nie przekracza wartości udziałów jakie przysługiwały przed zniesieniem współwłasności oraz nie zostały dokonane żadne dodatkowe rozliczenia, tak rzeczowe jak i finansowe z tytułu zniesienia współwłasności.

10 marca 2021 r. działka 2/2 na wniosek Wnioskodawczyni została decyzją Burmistrza Miasta i Gminy (…) podzielona na 9 działek o powierzchniach od 0,0800 ha do 0,0934 ha (numery od 2/4 do 2/12) oraz w wyniku podziału pozostała 1 działka rolna o powierzchni 1,5503 ha (numer 2/13). Jedna z działek o powierzchni 0,0926 ha (numer 2/12) została przeznaczona na drogę wewnętrzną.

Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim, w którym panuje ustawowy ustrój wspólności majątkowej, nie były zawierane żadne umowy rozszerzające wspólność małżeńską i w związku z tym oraz z faktem nabycia współwłasności w formie darowizny od rodziców nabyta nieruchomość stanowi majątek odrębny (osobisty) Wnioskodawczyni.

Działki o numerach od 2/4 do 2/12 są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako tereny zabudowy jednorodzinnej i tereny tras komunikacyjnych, a działka 2/13 jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako teren zabudowy jednorodzinnej, tereny zieleni nieurządzonej oraz tereny rolnicze.

W roku 2021 Wnioskodawczyni zdecydowała o sprzedaży części z 9 działek powstałych z podziału.

8 czerwca 2021 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę przedwstępną sprzedaży - w formie Aktu notarialnego została sprzedana działka nr 1/6 oraz częściowy udział w działce oznaczonej nr 2/12. Umowa przedwstępna została zawarta w związku z koniecznością zaciągnięcia przez kupujących kredytu na sfinansowanie zakupu działki. Ostateczny akt notarialny został zawarty 29 lipca 2021 r.

Dodatkowe informacje (dotyczą wszystkich działek):

1. Wnioskodawczyni nigdy nie prowadziła oraz nie prowadzi działalności gospodarczej.

2. Poza ww. wymienioną transakcją Wnioskodawczyni nie dokonywała sprzedaży żadnych innych gruntów.

W związku z zamiarem sprzedaży Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań w postaci:

1. Uzbrojenia (doprowadzenia mediów) — działki nie posiadają doprowadzonych mediów.
2. Wnioskodawczyni nie podejmowała we własnym zakresie żadnych działań w postaci wniosków o zmianę statusu działek (np. przekształcenia na działki budowlane) ani o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
3. Wnioskodawczyni nie występowała o decyzję o warunkach zabudowy.
4. Wnioskodawczyni nie zawierała umów z firmami pośredniczącymi w obrocie nieruchomościami.
5. Wnioskodawczyni nie zamieszczała żadnych ogłoszeń w mediach (prasa, Internet itp.). Jedyną formą ogłoszenia chęci sprzedaży było powieszenie informacji o możliwości sprzedaży działek na ogrodzeniu przy drodze z numerem telefonu.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że działkę nr 1 od momentu otrzymania jej w darowiźnie do momentu jej podziału na mniejsze działki użytkowała w sposób rolniczy na potrzeby własne, a część z niej ugorowała z zachowaniem kultury rolnej. Działka nr 2/2 wydzielona z działki 1 tj. od momentu zniesienia współwłasności Aktem notarialnym 8 lipca 2020 r. do momentu jej podziału w marcu 2021 r. nie była przez Wnioskodawczynię wykorzystywana do prowadzenia działalności rolniczej ani innej działalności gospodarczej.

Działki przed i po podziale nie były przedmiotem odpłatnych umów najmu i dzierżawy osobom trzecim. Działka 1 do 31 maja 2017 r. była przez Wnioskodawczynię dzierżawiona od drugiego współwłaściciela i użytkowana w sposób rolniczy.

Wnioskodawczyni nigdy nie była zarejestrowana jako czynny podatnik VAT (podatek od towarów i usług) i nie wykorzystywała ww. działki do prowadzenia gospodarstwa rolnego, z tytułu którego byłaby zarejestrowana jako czynny podatnik VAT.

Sprzedaż działki nr 2/6 nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wnioskodawczyni nie zamierza udzielać kupującemu pełnomocnictwa do działania w Jej imieniu do sprzedaży żadnej z pozostałych działek.

W przypadku gdy kupujący zgłosi potrzebę podpisania umowy przedwstępnej z powodu konieczności uzyskania finansowania w formie np. kredytu, wtedy Wnioskodawczyni może podpisać umowę przedwstępną. Na dzień dzisiejszy Wnioskodawczyni nie ma wiedzy, czy którykolwiek przyszły kupujący zgłosi taką potrzebę, a zatem Wnioskodawczyni nie wie czy będzie zawierać takie umowy i w odniesieniu do których działek. W innych przypadkach niż opisany powyżej Wnioskodawczyni nie ma zamiaru zawierać umów przedwstępnych w odniesieniu do żadnej z działek.

Do momentu sprzedaży nowo powstałych działek Wnioskodawczyni nie ma zamiaru podejmowania jakichkolwiek czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia ich wartości np. doprowadzenie mediów, uzbrojenie działek, ogrodzenie terenu itp.

Przed sprzedażą nowo powstałych działek Wnioskodawczyni nie ma zamiaru podejmowania aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, mające na celu dokonanie sprzedaży działek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od sprzedaży kolejnych działek Wnioskodawczyni powinna naliczyć i odprowadzić podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Stosowanie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Ponadto, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższej wskazane definicje posiadają charakter uniwersalny, pozwalające na objęcie pojęciem podatnika tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Chociaż ustawa nie wyraża tego wprost, należy przyjąć, że działalnością gospodarczą jest tylko ta aktywność, która jest wykonywana zawodowo, w sposób profesjonalny. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dla oceny, czy konkretny podmiot sprzedający działki funkcjonuje w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, nie mają znaczenia same intencje, jakimi kieruje się ów podmiot nabywając i następnie sprzedając nieruchomość, ani jakie potrzeby są w ten sposób zaspokajane. Kluczowe znaczenie mają przede wszystkim przesłanki pozwalające odróżnić działania noszące cechy zawodowe, od tych, które mieszczą się w granicach zwykłego dysponowania majątkiem prywatnym.

Sam fakt że jest dokonywana czynność podlegająca opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika w tym zakresie, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Przyjęcie, że osoba fizyczna sprzedając działki przeznaczone pod zabudowę mieszkalną działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga ustalenia, że działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg ustalonych okoliczności.

Ponadto nie można pozbawiać osób, którym przysługuje prawo własności, podejmowania działań ukierunkowanych na korzystne z ich punktu widzenia zbycie należącego do nich majątku wskazując, że podatnik podjął tym samym czynności o charakterze działalności gospodarczej. Właściciel realizując swoje uprawnienie do korzystania oraz dysponowania przedmiotem tego prawa może podejmować działania zmierzające np. do podziału nieruchomości. Okoliczności te same w sobie nie mogą przemawiać za uznaniem, że sprzedaż nieruchomości następuje w ramach działalności gospodarczej.

W analizowanym przypadku Wnioskodawczyni uważa, że nie spełnia definicji podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, ani też sama czynność sprzedaży działek nie obejmuje definicji działalności gospodarczej określonej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Realizowana sprzedaż działek stanowi zwykłe dysponowanie prawem własności, które nie może samo z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Reasumując, całość przedstawionych powyżej argumentów w odniesieniu do transakcji sprzedaży ww. działek wskazuje, że Wnioskodawczyni nie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, co w konsekwencji powoduje, że ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawczyni wskazuje na rozstrzygnięcia potwierdzające zaprezentowane przez Nią stanowisko takie jak:

1. Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 w sprawach C-180 i C-181/10 w którym wskazano, m.in. kryteria, jakimi należy kierować się dla uznania danej transakcji dostawy (sprzedaży) gruntów za czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. I tak, w pkt 36-41 Trybunał stwierdził, iż czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Nadto sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych nie ma charakteru decydującego, gdyż zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37). Także, np. okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

2. Art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej które jasno precyzuje powiązania podatku VAT tylko z profesjonalnym obrotem, będącego uregulowaniem nadrzędnym nad art. 15 ust. 2 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług.

3. Stanowisko NSA w wyroku z dnia 4 kwietnia 2019 r. (sygn. akt II FSK 1100/17), który stwierdził, że samo tylko wyodrębnienie z jednej nieruchomości działek gruntu, powiązane także z koniecznością uprzedniego uzyskania stosownych decyzji administracyjnych, czy uregulowania prawidłowego dostępu do nich, nie wykracza poza działania mieszczące się w zwykłym zarządzie własnymi sprawami majątkowymi. Wobec tego, działania wcześniej podjęte nie mogą stanowić przesłanek prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

4. Interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 marca 2019 r., 0111-KDIB3-2.4012.791.2018.2.MGO: „Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy należy przyjąć, że zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało podleganie opodatkowaniu danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. W tym miejscu należy podkreślić, że wprawdzie pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92, które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Tym samym określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem, jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wykażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Ponadto z treści orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł również, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że 7 czerwca 1991 r. Wnioskodawczyni nabyła w drodze darowizny na współwłasność z siostrą działki rolne nr 1 i 2. 7 kwietnia 2020 r. na wniosek współwłaścicieli działka nr 5255 została podzielona na działki: nr 2/1, 2/2 i 2/3. 8 lipca 2020 r. na podstawie aktu notarialnego zostało dokonane częściowe zniesienie współwłasności ww. nieruchomości w ten sposób, że Wnioskodawczyni otrzymała na wyłączną własność nieruchomość utworzoną z działki nr 2/2 o powierzchni 2,2963 ha, a siostra otrzymała na własność nieruchomość utworzoną z działki nr 2/3 o powierzchni 2,2967 ha.

10 marca 2021 r. działka 2/2 na wniosek Wnioskodawczyni została podzielona na 9 działek o powierzchniach od 0,0800 ha do 0,0934 ha (numery od 2/4 do 2/12) oraz w wyniku podziału pozostała 1 działka rolna o powierzchni 1,5503 ha (numer 2/13). Jedna z działek o powierzchni 0,0926 ha (numer 2/12) została przeznaczona na drogę wewnętrzną.

Działki o numerach od 2/4 do 2/12 są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako tereny zabudowy jednorodzinnej i tereny tras komunikacyjnych, a działka 2/13 jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako teren zabudowy jednorodzinnej, tereny zieleni nieurządzonej oraz tereny rolnicze.

W roku 2021 Wnioskodawczyni zdecydowała o sprzedaży części z 9 działek powstałych z podziału.

8 czerwca 2021 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę przedwstępną sprzedaży działki nr 2/6 oraz częściowego udziału w działce oznaczonej nr 2/12. Umowa przedwstępna została zawarta w związku z koniecznością zaciągnięcia przez kupujących kredytu na sfinansowanie zakupu działki. Ostateczny akt notarialny został zawarty 29 lipca 2021 r.

Wnioskodawczyni nigdy nie prowadziła oraz nie prowadzi działalności gospodarczej. Poza ww. wymienioną transakcją Wnioskodawczyni nie dokonywała sprzedaży żadnych innych gruntów. W związku z zamiarem sprzedaży Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań w postaci uzbrojenia (doprowadzenia mediów) — działki nie posiadają doprowadzonych mediów. Wnioskodawczyni nie podejmowała we własnym zakresie żadnych działań w postaci wniosków o zmianę statusu działek (np. przekształcenia na działki budowlane) ani o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawczyni nie występowała o decyzję o warunkach zabudowy, nie zawierała umów z firmami pośredniczącymi w obrocie nieruchomościami. Wnioskodawczyni nie zamieszczała żadnych ogłoszeń w mediach (prasa, Internet itp.). Jedyną formą ogłoszenia chęci sprzedaży było powieszenie informacji o możliwości sprzedaży działek na ogrodzeniu przy drodze z numerem telefonu.

Działkę nr 2 od momentu otrzymania jej w darowiźnie do momentu jej podziału na mniejsze działki Wnioskodawczyni użytkowała w sposób rolniczy na potrzeby własne, a część z niej ugorowała z zachowaniem kultury rolnej. Działka nr 2/2 wydzielona z działki 2 tj. od momentu zniesienia współwłasności do momentu jej podziału w marcu 2021 r. nie była przez Wnioskodawczynię wykorzystywana do prowadzenia działalności rolniczej ani innej działalności gospodarczej. Działki przed i po podziale nie były przedmiotem odpłatnych umów najmu i dzierżawy osobom trzecim. Wnioskodawczyni nigdy nie była zarejestrowana jako czynny podatnik VAT i nie wykorzystywała ww. działki do prowadzenia gospodarstwa rolnego, z tytułu którego byłaby zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Sprzedaż działki nr 2/6 nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wnioskodawczyni nie zamierza udzielać kupującemu pełnomocnictwa do działania w Jej imieniu do sprzedaży żadnej z pozostałych działek. W przypadku gdy kupujący zgłosi potrzebę podpisania umowy przedwstępnej z powodu konieczności uzyskania finansowania w formie np. kredytu, wtedy Wnioskodawczyni może podpisać umowę przedwstępną. W innych przypadkach niż opisany powyżej Wnioskodawczyni nie ma zamiaru zawierać umów przedwstępnych w odniesieniu do żadnej z działek.

Do momentu sprzedaży nowo powstałych działek Wnioskodawczyni nie ma zamiaru podejmowania jakichkolwiek czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia ich wartości np. doprowadzenie mediów, uzbrojenie działek, ogrodzenie terenu itp. Przed sprzedażą nowo powstałych działek Wnioskodawczyni nie ma zamiaru podejmowania aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, mające na celu dokonanie sprzedaży działek.

Na tle przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii czy od sprzedaży kolejnych działek Wnioskodawczyni powinna naliczyć i odprowadzić podatek VAT.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawczyni należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawczyni będzie działała w charakterze podatnika zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że w odniesieniu do planowanej sprzedaży kolejnych działek powstałych z podziału działki 2/2 Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Analiza przedstawionego opisu sprawy wskazuje, że nie wystąpił w tym przypadku taki ciąg zdarzeń, który wskazywałby na aktywność Wnioskodawczyni w zakresie obrotu nieruchomościami. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika fakt wystąpienia takiej aktywności Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Tym samym w analizowanej sprawie, nie wystąpią przesłanki świadczące o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia opisanych działek, które byłyby porównywalne do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzą, że sprzedaż ww. działek wypełniła przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie podejmowała i nie będzie podejmowała aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o zaangażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców.

Podejmowanie przez Wnioskodawczynię działania, polegające na korzystaniu z prawa do rozporządzania własnym majątkiem, oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym przyszła sprzedaż pozostałych działek nie podlegała przepisom ustawy, ponieważ przedmiotem transakcji będzie majątek osobisty.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że przyszła sprzedaż działek opisanych we wniosku nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy, z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni z tytułu tych transakcji nie będzie działała w charakterze – zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy – podatnika VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.