0114-KDIP1-2.4012.485.2021.1.RM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 1 października 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 1 października 2021 r.), uzupełnionym 11 października 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 11 października 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy niezabudowanych działek gruntu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

1 października 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy niezabudowanych działek gruntu. Wniosek uzupełniony został 11 października 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 11 października 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną.

Wnioskodawczyni przeprowadza transakcję polegającą na nabyciu działek niezabudowanych od osób fizycznych, które to działki w przyszłości będzie odprzedawać do innego przedsiębiorcy.

W związku z transakcjami nabycia poszczególnych działek, po stronie Wnioskodawczyni nie powstanie prawo od odliczenia podatku VAT (podatek od towarów i usług) naliczonego, gdyż nabycie działek od osób fizycznych nie stanowiło czynności podlegającej VAT. Transakcje zbycia będą obejmowały pakiety działek nabywanych w indywidualnych transakcjach.

Na mocy odrębnych interpretacji indywidualnych Wnioskodawczyni uzyskała stanowisko Organu, że przeprowadzone transakcje zbycia nieruchomości noszą znamiona działalności gospodarczej zarówno w rozumieniu przepisów o VAT, jak i PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych).

Wnioskodawczyni zamierza dokonać sprzedaży nieruchomości gruntowych niezabudowanych:

1. działki gruntu numer A (obręb … - …) o obszarze … ha, położonej w …; w obecnej chwili jest objęta ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego m. … na obszarze ogrodów działkowych, według którego działka o numerze ewid. A znajduje się w strefie: 1 U/P - tereny strefy kształtowania i koncentracji obiektów usług technicznych i obiektów produkcyjnych, 1ZI - teren strefy zieleni izolacyjnej oraz na terenie strefy uciążliwości od linii energetycznej 220 KV w obrębie U;

2. działki gruntu numer B, o obszarze … ha, położonej w …; w obecnej chwili jest objęta ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego m. … na obszarze ogrodów działkowych, według którego działka o numerze ewid. B znajduje się w strefie: 1 U/P - tereny strefy kształtowania i koncentracji obiektów usług technicznych i obiektów produkcyjnych, 1ZI - teren strefy zieleni izolacyjnej oraz na terenie strefy uciążliwości od linii energetycznej 220 KV w obrębie U;

3. działki gruntu numer C, o obszarze … ha, działki gruntu numer D, o obszarze … ha oraz działki gruntu numer E, o obszarze … ha, położonych w …, które są objęte ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta … na obszarze ogrodów działkowych, według którego działki nr C, nr E i nr D znajdują się w strefie o symbolach: - 1 U/P - tereny strefy kształtowania i koncentracji obiektów usług technicznych i obiektów produkcyjnych, - Teren strefy uciążliwości od linii energetycznych 220 kV w obrębie U/P; -1 Zl - tereny strefy zieleni izolacyjnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy w przypadku, gdy dana działka gruntu jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w którym to planie dla danej działki wskazano przeznaczenie pod zabudowę oraz inne przeznaczenia, to sprzedaż takiej działki w całości należy traktować jako sprzedaż nieruchomości niezabudowanej przeznaczonej pod zabudowę, tj. opodatkowanej VAT?

Stanowisko Wnioskodawczyni:

Zdaniem Wnioskodawczyni, nieruchomości gruntowe niezabudowane wymienione w zapytaniu są terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku VAT, a sprzedaż takich nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przy zastosowaniu stawki VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w świetle art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, aktualna stawka podstawowa VAT wynosi 23%.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Artykuł 2 pkt 33 ustawy o VAT stanowi, że przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy podkreślić, że zwolnienie od podatku od towarów i usług na podstawie powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanej (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany" oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Zauważyć należy, że analiza powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Wnioskodawczyni zamierza dokonać sprzedaży nieruchomości gruntowych niezabudowanych o numerach ewidencyjnych: A, B, C, D i E. Przedmiotowe działki objęte są miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, uchwalonym dnia 22 lutego 2010 r.

Zgodnie z wypisem z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego działki te znajdują się na terenach oznaczonych symbolami 1 U/P - tereny strefy kształtowania i koncentracji obiektów usług technicznych i obiektów produkcyjnych. Ponadto, wskazuje się dodatkowe przeznaczenia w przypadku tych działek:

1. 1ZI - teren strefy zieleni izolacyjnej oraz teren strefy uciążliwości od linii energetycznej 220 KV w obrębie U - w przypadku działki A i B,

2. Teren strefy uciążliwości od linii energetycznych 220 kV w obrębie U/P; -1 Zl - tereny strefy zieleni izolacyjnej - w przypadku działek C, E i D.

Nabycie prawa do tych nieruchomości nie stanowiło czynności podlegającej przepisom ustawy o VAT. Wnioskodawczyni nie korzystała zatem z prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o podatek naliczony. Nieruchomości będą zbywane w wykonaniu działalności gospodarczej - zgodnie z interpretacją Organu uzyskaną wcześniej.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Stosownie do definicji terenu budowlanego określonej w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT o charakterze danego gruntu powinien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. Natomiast w sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego istotne są zapisy w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, spełniające definicję terenów budowlanych, czyli terenów przeznaczonych pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy przeznaczającej grunt pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

Działki objęte zapytaniem są niezabudowane. Tereny działek są objęte ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w myśl którego działki przeznaczone są pod zabudowę (tereny strefy kształtowania i koncentracji obiektów usług technicznych i obiektów produkcyjnych).

Zauważyć należy, że analiza ustawy o VAT wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów, jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane. Przy ocenie, czy działki objęte zapytaniem stanowią tereny budowlane, nie wystarczy analiza ich podstawowego przeznaczenia określonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Uwzględnić bowiem należy również zapisy dotyczące przeznaczenia dopuszczalnego tego terenu, w którym ustalono możliwość lokalizacji obiektów budowlanych. Możliwość wybudowania wskazanych obiektów oznacza, że działka stanowi grunt przeznaczony pod zabudowę. W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawodawca nie uzależnił charakteru terenu od głównego celu, który będący przedmiotem opodatkowania VAT teren ma spełniać, lecz zwolnienie od opodatkowania VAT zależy od możliwości dokonania zabudowy wskazanego terenu.

Działki objęte zapytaniem stanowią grunty z możliwością dokonania na nich zabudowy. Zatem przedmiotowe działki należy uznać za teren budowlany w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

W konsekwencji mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że w odniesieniu do opisanych przez Wnioskodawczynię dostaw działek niezabudowanych, które w myśl art. 2 pkt 33 ustawy stanowią tereny budowlane, nie znajdzie zastosowania zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Skoro nie można zastosować zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy (tj. teren ma charakter budowlany), to należy przeanalizować warunki do zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
• brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Nabycie działek objętych zapytaniem nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem nie przysługiwało Wnioskodawczyni prawo do obniżenia podatku VAT należnego o podatek naliczony przy jej nabyciu. Jednakowoż przeprowadzone nabycie oraz późniejsza planowana odprzedaż pakietów poszczególnych działek nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, zgodnie z interpretacją indywidualną uzyskaną przez Wnioskodawczynię. Należy zatem uznać, że nabyte działki będą wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej.

NSA w wyroku z 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że: „zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.tu., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał."

W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku do której podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje zatem, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT. Powyższe oznacza, że zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie może mieć zastosowania do zbycia towaru przez podatnika, jeżeli transakcja sprzedaży, w wyniku której nabył on wcześniej ten towar nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Zatem, w przedmiotowej sprawie dla dostawy opisanych we wniosku działek nie znajdzie zastosowania również zwolnienie od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W konsekwencji, dostawa niezabudowanych działek w ramach planowanych przez Wnioskodawczynię transakcji sprzedaży będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z zastosowaniem stawki podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`). Przez towary zaś rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem będzie podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, który prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 2 pkt 33 ustawy).

Niniejsze znajduje potwierdzenie w powołanym również przez Wnioskodawczynię wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen, w którym TSUE uznał, że: „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę. Z powyższego wynika więc, że za teren budowlany uznać można wyłącznie taki, który na podstawie przepisów prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r. poz. 741 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – stosownie do art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Stosownie do art. 15 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w planie miejscowym określa się obowiązkowo m.in. przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach gospodarowania.

Zatem o przeznaczeniu nieruchomości stanowią akty prawa miejscowego - miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Jednocześnie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku”, czy „budowli”. W tym zakresie należy się odnieść do przepisów ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333 ze zm).

I tak, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych, morskich turbin wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni nabywa działki niezabudowane od osób fizycznych, które w przyszłości będzie odprzedawać na rzecz innego przedsiębiorcy.

Nabycie działek od osób fizycznych nie stanowiło czynności podlegającej VAT.

Wnioskodawczyni zamierza sprzedać niezabudowane działki gruntu o nr ewidencyjnych: A, B, C, D oraz E. Działki, które mają być przedmiotem planowanej sprzedaży objęte są ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na obszarze ogrodów działkowych, według którego działki nr A i B znajdują się w strefie: 1 U/P - tereny strefy kształtowania i koncentracji obiektów usług technicznych i obiektów produkcyjnych, 1ZI - teren strefy zieleni izolacyjnej oraz na terenie strefy uciążliwości od linii energetycznej 220 KV w obrębie U, natomiast działki nr C, D oraz E znajdują się w strefie o symbolach: 1 U/P - tereny strefy kształtowania i koncentracji obiektów usług technicznych i obiektów produkcyjnych, teren strefy uciążliwości od linii energetycznych 220 kV w obrębie U/P; 1 Zl - tereny strefy zieleni izolacyjnej.

Wnioskodawczyni uzyskała interpretacje indywidualne, z których wynika, że przeprowadzone transakcje sprzedaży nieruchomości noszą znamiona działalności gospodarczej, w rozumieniu przepisów o VAT oraz PIT.

Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość czy sprzedaż działek objętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w którym wskazano przeznaczenie działek pod zabudowę oraz inne przeznaczenia, podlega w całości opodatkowaniu VAT jako sprzedaż nieruchomości niezabudowanej przeznaczonej pod zabudowę.

Wnioskodawczyni wskazała, że działki nr A, B, C, D i E są niezabudowane. Natomiast zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działki nr A oraz nr B znajdują się w strefie: 1 U/P - tereny strefy kształtowania i koncentracji obiektów usług technicznych i obiektów produkcyjnych, 1ZI - teren strefy zieleni izolacyjnej oraz na terenie strefy uciążliwości od linii energetycznej 220 KV w obrębie U. Z kolei działki nr C, D i E znajdują się w strefie o symbolach: 1 U/P - tereny strefy kształtowania i koncentracji obiektów usług technicznych i obiektów produkcyjnych, teren strefy uciążliwości od linii energetycznych 220 kV w obrębie U/P; 1 Zl - tereny strefy zieleni izolacyjnej.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy w zw. z art. 2 pkt 33 ustawy, w przypadku terenów niezabudowanych nie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT te tereny, które zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego są przeznaczone pod zabudowę, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy sprzedaży gruntów jest więc charakter zbywanego gruntu, tj. czy stanowi teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, czy teren niezabudowany inny niż budowlany. Przy określaniu charakteru gruntu jako terenu budowlanego lub terenu niezabudowanego innego niż teren budowlany, należy oprócz analizy podstawowego przeznaczenia terenu określonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, uwzględnić również zapisy szczegółowe tego planu dotyczące przeznaczenia uzupełniającego tego terenu, które dopuszczają możliwość jego zabudowy. Należy zatem przyjąć, iż grunt, w przypadku którego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego terenu dopuszczono jego zabudowę np. określonymi obiektami, urządzeniami i sieciami infrastruktury technicznej, albo obiektami małej architektury, pełniących jedynie rolę pomocniczą, uzupełniającą – stanowi teren budowlany, w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

Przenosząc powyższe ustalenia na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, że wskazanie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, że działki będące przedmiotem planowanej transakcji stanowią strefę kształtowania i koncentracji obiektów usług technicznych i obiektów produkcyjnych świadczy o tym, że działki te są terenem przeznaczonym pod zabudowę. Możliwość wybudowania na ww. działkach obiektów usług technicznych oraz obiektów produkcyjnych wynikająca z zapisów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oznacza, że działki nr A, B, C, D oraz E w całości stanowią teren budowlany - określony w art. 2 pkt 33 ustawy. Tym samym dostawa działek nr A, B, C, D i E nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Jednocześnie należy stwierdzić, że transakcja zbycia działek nr A, B, C, D oraz E nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Stosownie bowiem do regulacji zawartych w ww. artykule, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zatem dla zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów,
• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Przy czym w przypadkach, w których przy nabyciu towaru podatek od towarów i usług w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.

Wnioskodawczyni wskazała, że nabyła działki nr A, B, C, D i E od osób fizycznych. Nabycie działek nie stanowiło czynności podlegającej VAT. Zatem przy nabyciu nie był naliczony podatek VAT, który mógłby podlegać odliczeniu. Tym samym z uwagi na fakt, iż dostawa działek nie była obciążona podatkiem VAT to nie można uznać, że Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT lub, że takie prawo jej przysługiwało. Oznacza to, że nie zostały spełnione warunki określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. W konsekwencji transakcja sprzedaży działek nr A, B, C, D oraz E nie spełnia przesłanek do zastosowania zwolnienia z podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem, skoro do dostawy działek gruntu nr A, B, C, D oraz E nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy oraz z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dostawa działek gruntu nr A, B, C, D oraz E będzie w całości opodatkowana podatkiem od towarów i usług z zastosowaniem właściwej stawki podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie Organ wskazuje, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług od 1 lipca 2020 r. może być określona w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy.

Ponadto, w analizowanej sprawie, w oparciu o informacje przedstawione przez Wnioskodawczynię, jako element stanu faktycznego przyjęto, że przeprowadzone transakcje zbycia nieruchomości noszą znamiona działalności gospodarczej, w rozumieniu przepisów o VAT. Tym samym wydana interpretacja nie rozstrzyga kwestii czy faktycznie Wnioskodawczyni będzie podatnikiem z tytułu sprzedaży niezabudowanych działek gruntu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.