0114-KDIP1-2.4012.474.2021.2.RM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 sierpnia 2021 r. (data wpływu 22 września 2021 r.), uzupełnionym 15 listopada 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 15 listopada 2021 r.) na wezwanie Organu z 25 października 2021 r. (skutecznie doręczone 8 listopada 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów własnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

22 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów własnych.

Wniosek uzupełniony został 15 listopada 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 15 listopada 2021 r.) na wezwanie Organu z 25 października 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe, uzupełnione pismem z 15 listopada 2021 r.:

(…) (dalej także Spółka, Wnioskodawca) jest spółką z siedzibą w Niemczech, zarejestrowaną w Polsce jako czynny podatnik VAT (podatek od towarów i usług).

Wnioskodawca posiada oddziały zarejestrowane do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w różnych krajach Unii Europejskiej. Przedmiotem jego działalności jest wynajem wagonów towarowych oraz działalność spedycyjna, głównie w Europie, z wyjątkiem działalności wymagającej zezwolenia.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce m.in. wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów z Polski zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, jak i przemieszczenia własnych towarów (wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów), o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT.

W zakresie transakcji w ramach jednego przedsiębiorstwa Spółka realizuje obecnie, jak i zamierza w przyszłości przemieszczać towary własne z Polski - zarówno nabyte wewnątrzwspólnotowo, jak i nabyte lub wyprodukowane na terytorium kraju - do innych państw członkowskich, takich jak między innymi: Czechy, Niemcy, Francja, Hiszpania. Towary te będą służyły działalności gospodarczej Spółki w państwach członkowskich, do których te towary będą wysyłane.

Obecnie transakcje dostaw wewnątrzwspólnotowych realizowanych w ramach przedsiębiorstwa Spółki każdorazowo są dokumentowane przez Wnioskodawcę poprzez wystawienie faktury proforma, która zawiera między innymi następujące elementy:

· datę wystawienia,

· kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje dokument,

· nazwę podatnika i nabywcy towarów (Spółki) oraz adres,

· numer VAT UE, za pomocą którego Spółka jest zidentyfikowana na potrzeby podatku od towarów i usług,

· numer VAT UE, za pomocą którego Spółka jest zidentyfikowana na potrzeby podatku od wartości dodanej, w kraju zakończenia transportu towarów,

· nazwę (rodzaj) towaru,

· miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów,

· stawkę podatku,

· sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku,

· kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku,

· kwotę należności ogółem.

Ww. faktura proforma wystawiana jest zazwyczaj pod koniec miesiąca, w którym miało miejsce przemieszczenie towarów do innego kraju Unii Europejskiej. Spółka jest w posiadaniu dokumentów potwierdzających wywóz towarów z terytorium kraju przed terminem złożenia deklaracji za miesiąc ich wywozu. Transakcje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o których mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, są ujmowane przez Spółkę w rejestrach VAT 15. dnia miesiąca następującego po dostawie towarów.

Transakcje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, również są każdorazowo dokumentowane przez Spółkę poprzez wystawienie faktury proforma. Dokument ten wystawiany jest pod koniec miesiąca, w którym miało miejsce przemieszczenie towarów do Polski. Faktura proforma - wystawiana przez Spółkę - zawiera wszystkie elementy wymagane w stosunku do faktury VAT zgodnie z przepisami państwa członkowskiego wysyłki towarów. Spółka ujmuje wystawione faktury proforma w rejestrach VAT w poszczególnych krajach Unii Europejskiej w dacie ich wystawienia. W odniesieniu do polskiej ewidencji prowadzonej do celów podatku od towarów i usług Spółka ujmuje te transakcje 15. dnia miesiąca następującego po przemieszczeniu towarów.

Wnioskodawca wskazuje, że administracje skarbowe poszczególnych krajów nie zgłaszały dotychczas zastrzeżeń do ujmowania ww. transakcji (stanowiących wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów w tych państwach) w dacie wystawienia dokumentu. W taki sam sposób w ww. krajach ujmowane są faktury proforma wystawione w Polsce i dokumentujące dostawy wewnątrzwspólnotowe zrealizowane z Polski.

Spółka rozważa obecnie zmianę sposobu postępowania (zdarzenie przyszłe):

I tak:

w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, Spółka zamierza zmienić sposób dokumentowania ww. przesunięć i wystawiać w tym celu dokument (bez wyrażenia faktura proforma). Dokument będzie zawierał wszystkie obligatoryjne elementy, o których mowa w art. 106e ustawy o VAT. Spółka planuje ujmowanie tego dokumentu w ewidencji prowadzonej do celów podatku od towarów i usług w Polsce w dacie jego wystawienia. Dokument ten ma być wystawiany w miesiącu, w którym będzie mieć miejsce fizyczne przemieszczenie towarów. Spółka tym samym pragnie doprowadzić do sytuacji, że okres ujmowania transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce i w pozostałych krajach Unii Europejskiej będzie ten sam. Dokumenty będą zatem ujmowane w ewidencji prowadzonej do celów podatku od towarów i usług w Polsce i w ewidencjach w innych krajach w dacie ich wystawienia, a nie w kolejnym okresie rozliczeniowym.

W odniesieniu natomiast do wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów Spółka planuje zmianę ich ujmowania w ewidencji prowadzonej do celów podatku od towarów i usług w Polsce w ten sposób, że zamiast ujmować je w tej ewidencji 15. dnia miesiąca następującego po fizycznym przesunięciu towarów będzie ujmowała je w niej w dacie wystawienia poszczególnych faktur proforma.

W uzupełnieniu wniosku, w odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania, czy dokument (faktura proforma) dokumentujący realizowane przez Wnioskodawcę wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy stanowi/będzie stanowił fakturę w rozumieniu przepisów państwa członkowskiego Unii Europejskiej wysyłki towarów, Wnioskodawca wskazał, że dokument (faktura proforma) dokumentujący realizowane przez Spółkę wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, zawiera wszystkie elementy faktury zgodnie z przepisami państw członkowskich, w których jest wystawiany. Ponadto jest on traktowany jak faktura przez organy podatkowe państw członkowskich Unii Europejskiej wysyłki towarów. Ze względu na niniejsze można przyjąć, że przepisy tych krajów traktują fakturę proforma wystawianą przez Spółkę na udokumentowanie nietransakcyjnego przemieszczenia towarów w ramach Unii Europejskiej na

równi z fakturą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o VAT powstaje wraz z datą wystawienia faktury proforma zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT?

2. Czy w przypadku wystawienia zamiast faktury proforma dokumentu, który zawiera wszystkie obligatoryjne elementy faktury zgodnie z art. 106e ustawy o VAT, dokumentującego wywóz towarów własnych z terytorium kraju, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstanie z datą wystawienia tego dokumentu?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Spółka stoi na stanowisku, iż obowiązek podatkowy z tytułu przemieszczenia własnych towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT (WNT (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów)), jeżeli przesunięcia te będą dokumentowane za pomocą faktury proforma, zawierającej wszystkie elementy wymagane od faktury zgodnie z przepisami państwa członkowskiego wysyłki towarów, powstanie w dacie wystawienia tego dokumentu.

Ad. 2

Według Spółki w przypadku, gdy wystawiony zamiast faktury proforma dokument będzie zawierał wszystkie elementy zawarte w art. 106e ustawy o VAT i dokument ten będzie wystawiony w miesiącu fizycznego przemieszczenia towarów, to obowiązek podatkowy w odniesieniu do przemieszczenia towarów własnych, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, będzie powstawał w dacie wystawienia tego dokumentu, a nie w 15. dniu następnego miesiąca.

Uzasadnienie do pyt. 1

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

· odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

· eksport towarów;

· import towarów na terytorium kraju;

· wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

· wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie zaś z art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego (inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostaw) nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Jednocześnie, stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Z przytoczonych przepisów wynika, że w świetle polskiej ustawy o VAT za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uważa się taką transakcję, w ramach której spełnione są łącznie dwa warunki:

- następuje fizyczne przemieszczenie towarów na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki;

- powyższe przemieszczenie odbywa się w ramach transakcji, w wyniku której następuje nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel, lub też towary stanowiące własność podatnika przemieszczane są przez niego lub na jego rzecz na terytorium innego kraju, pod warunkiem, że towary te służyć będą działalności gospodarczej podatnika.

Zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia (z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b, niemających zastosowania w niniejszej sprawie).

Zgodnie z art. 69 Dyrektywy 2006/112/WE, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów VAT staje się wymagalny 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego.

Tak więc, w myśl przywołanego powyżej przepisu, obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów powstaje co do zasady w momencie wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej. Jedynie wyjątkowo, w razie gdy faktura taka nie zostaje wystawiona, powstanie on 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o VAT nie przewiduje szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego dla transakcji zrównanej z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towaru na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, co oznacza, że zastosowanie znajduje w tej sytuacji zasada ogólna. Obowiązek podatkowy powstanie zatem w momencie wystawienia faktury, o ile zostanie ona wystawiona przez podatnika podatku od wartości dodanej do 15. dnia następnego miesiąca.

Jak zaś wskazano w opisie stanu faktycznego, faktura proforma wystawiana przez Spółkę w celu udokumentowania dokonywanych przez nią przemieszczeń towarów własnych jest na gruncie m.in. niemieckich przepisów podatkowych uznawana za fakturę VAT, skutkującą powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy również na potrzeby art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, za fakturę, o której mowa w tym przepisie należy uznać właśnie fakturę proforma wystawioną przez Spółkę na podstawie m.in. niemieckich przepisów. To z kolei oznacza, że obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów związanego z przemieszczeniem towarów własnych na terytorium Polski powinien zostać przez Spółkę rozpoznany w dacie wystawienia przedmiotowej faktury, która jest wystawiana najpóźniej pod koniec miesiąca, w którym nastąpiła dostawa.

Spółka pragnie wskazać, iż prawidłowość powyższego stanowiska znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dnia 20 marca 2017 r., sygn. 1462-IPPP3.4512.72.2017.1.ISZ, w stanie faktycznym zbliżonym jak ten będący przedmiotem niniejszego wniosku. W przywołanej interpretacji organ stwierdził, iż: „(`(...)`) Wnioskodawca wyraźnie wskazał, że Spółka rozpoznaje przesunięcie towarów własnych do miejsc wskazanych w Polsce przez kontrahentów jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT. Jednocześnie, jak podkreśla Wnioskodawca, transakcja ta dokumentowana jest fakturą proforma (Facture Proforma/lnvoice/Rechnung), wystawioną na podstawie francuskich przepisów VAT (transakcja stanowi dla Spółki wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na terytorium Francji) i uznawaną przez te przepisy za fakturę VAT. Faktura wystawiana jest w dniu wysyłki towarów. Wobec tego należy stwierdzić, że w przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie stanu faktycznego, obowiązek podatkowy z tytułu dokonanej przez Wnioskodawcę transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów związanego z przemieszczeniem towarów należących do Wnioskodawcy z Francji do Polski (o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT), powstaje, zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy, z chwilą wystawienia faktury dokumentującej dostawę towarów przemieszczanych z innego państwa członkowskiego (Francji) na terytorium kraju".

Prawidłowość stanowiska Spółki znajduje również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 sierpnia 2017 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.206.2017.2.MC:

„(`(...)`) w przypadku, o którym mowa w pytaniu nr 8 obowiązek podatkowy z tytułu przemieszczeń własnych towarów, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy (WNT), jeżeli przesunięcia te będą dokumentowane za pomocą dokumentu księgowego o nazwie lnvoice, Proforma invoice lub inaczej nazwanego dokumentu księgowego, jeżeli dokument ten nie będzie zawierał wszystkich elementów wymaganych od faktury zgodnie z przepisami Państwa Członkowskiego wysyłki towarów, ale zgodnie z praktyką organów tego Państwa Członkowskiego, braki te nie będą skutkować pozbawieniem dokumentu przymiotu faktury powstanie z chwilą wystawienia tych dokumentów".

Uzasadnienie do pyt. 2

Stosownie do treści art. 13 ust. 1 ustawy VAT, za WDT (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów) rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Jednocześnie, zaś zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy o VAT za WDT uznaje się również przemieszczenie przez podatnika lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, czyli tzw. przemieszczenie towarów własnych, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

W świetle art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, transakcja może zatem zostać uznana za WDT pod warunkiem spełnienia następujących warunków:

- towar zostanie fizycznie przemieszczony na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki;

- przemieszczenie towarów następuje w ramach transakcji - której skutkiem jest nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel lub też towary będące własnością podatnika przemieszczane są przez niego lub na jego rzecz na terytorium innego kraju, pod warunkiem, że te towary będą służyć działalności gospodarczej podatnika.

Powyższe ma więc miejsce w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku - Spółka dokonuje bowiem nabycia towarów zarówno na terenie Polski jak i wewnątrzwspólnotowo do Polski, po czym dokonuje ich wywozu do innych Państw Członkowskich, gdzie służą wykonywanej działalności gospodarczej.

Tym samym, w ocenie Spółki, w takim przypadku dochodzić będzie do tzw. przemieszczenia towarów własnych, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, przez co Spółka zobowiązana będzie do zaraportowania tych przemieszczeń jako WDT.

Obowiązek podatkowy przy WDT - w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o VAT - powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu wywozu.

Jak przedstawiono w stanie faktycznym transfer towarów w ramach przemieszczenia z terytorium Polski na terytorium innych krajów członkowskich obecnie Spółka dokumentuje fakturą proforma, którą rozlicza 15. dnia miesiąca następującego po dostawie. Spółka planuje zmienić te fakturowanie poprzez wystawianie innego niż faktura proforma dokumentu i możliwość rozliczenia w dacie wystawienia tego dokumentu tak jak w innych krajach członkowskich UE.

W myśl art. 218 Dyrektywy 2006/112/WE „Do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale".

Dane, jakie Państwa Członkowskie mogą wymagać, aby były umieszczone na fakturach są wskazane w art. 226 Dyrektywy 2006/112/WE.

Zgodnie z nim:

„Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie następujące dane:

· datę wystawienia faktury;

· kolejny numer, nadany w ramach jednej lub kilku serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

· numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w art. 214, pod którym podatnik dostarczył towary lub świadczył usługi;

· numer identyfikacyjny VAT nabywcy lub usługobiorcy, o którym mowa w art. 214, pod którym otrzymał on towary lub

· usługi, z tytułu których jest zobowiązany do zapłaty VAT, lub też otrzymał towary, o których mowa w art. 138;

· pełną nazwę (nazwisko) i adres podatnika oraz nabywcy lub usługobiorcy;

· ilość i rodzaj dostarczonych towarów lub zakres i rodzaj wykonanych usług;

· datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usług lub datę dokonania wpłaty zaliczki, o której mowa w art. 220 pkt 4 i 5, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

· podstawę opodatkowania dla każdej stawki podatku lub zwolnienia, cenę jednostkową z wyłączeniem VAT, a także wszelkie upusty lub rabaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej;

· zastosowaną stawkę VAT;

· kwotę VAT do zapłaty, chyba że zastosowano procedurę szczególną, która zgodnie z niniejszą dyrektywą wyklucza podawanie takiej informacji (`(...)`)".

Ponadto, stosownie do art. 230 Dyrektywy 2006/112/WE:

„Kwoty wykazywane na fakturze mogą być wyrażone w dowolnej walucie, pod warunkiem, że kwota VAT należnego lub korygowanego wyrażona jest w walucie krajowej państwa członkowskiego, przy zastosowaniu mechanizmu przeliczeniowego przewidzianego w art. 91".

Mając na uwadze powyższe regulacje Wnioskodawca zauważa, że żaden z przywołanych przepisów nie uzależnia traktowania danego dokumentu księgowego na potrzeby podatku VAT od tego jak on jest zatytułowany. Z przepisów Dyrektywy 2006/112/WE wynika, iż każdy dokument, który spełnia warunki określone w rozdziale 3 Dyrektywy 2006/112/WE, powinien być traktowany jak faktura na potrzeby rozliczenia podatku od towarów i usług.

Zdaniem Spółki, dokument dokumentujący przemieszczenie towarów własnych z terytorium Polski na terytorium innych krajów będzie fakturą, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, na podstawie której obowiązek podatkowy z tytułu WDT będzie powstawać w dacie wystawienia tego dokumentu. Dokument ten będzie bowiem zawierać wszystkie elementy wymagane ustawą i będzie wystawiony przed 15. dniem miesiąca następującego po dostawie. Tym samym dokument ten pozwoli w sposób jednoznaczny i prawidłowy ustalić miejsce świadczenia, moment powstania obowiązku podatkowego i podstawę opodatkowania. Dokument ten powinien być więc traktowany jak faktura, a w związku z tym obowiązek podatkowy powstanie w momencie wystawienia takiego dokumentu, a nie w 15. dniu następnego miesiąca po miesiącu dostawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju. Przy tym, w myśl art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:

a) podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,

b) osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a

- z zastrzeżeniem art. 10.

2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Zatem przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji, wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy ma miejsce wówczas, gdy w wyniku dostawy, w ramach której dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel towary są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki.

Ponadto, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Przepis ten rozszerza zatem zakres transakcji uznawanych za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów o przemieszczenie towarów własnych podatnika z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju do Polski. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy, w sytuacji gdy następuje przemieszczenie należących do podatnika podatku od wartości dodanej towarów mających służyć działalności gospodarczej podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium Polski, wówczas również ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Zatem, przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji, co do zasady, w przypadku gdy w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy następuje wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Przy czym, stosownie do art. 13 ust. 3 ustawy, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Powołany przepis rozszerza więc pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności niemające charakteru czynności dwustronnych (pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami), polegające na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego kraju Unii Europejskiej, które mają służyć działalności gospodarczej podatnika. W takim przypadku dostawca pełni jednocześnie rolę nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Jednocześnie, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Natomiast w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy, z zastrzeżeniem ust. 4.

Z powyższego wynika, że dokonanie dostawy w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów rozpoczyna bieg szczególnego rodzaju terminu wyznaczającego moment powstania obowiązku podatkowego. Termin ten kończy bieg w 15. dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy. Do czasu upływu tego terminu, wystawienie faktury dokumentującej przedmiotową transakcję skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w momencie jej wystawienia. Jeśli jednak do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy, faktura nie zostanie wystawiona, obowiązek podatkowy powstaje niezależnie od daty wystawienia faktury.

Natomiast, zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Powołany art. 20 ust. 5 ustawy zobowiązuje podatnika dokonującego rozliczenia podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów do rozpoznania obowiązku podatkowego 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, chyba że przed tym dniem podatnik podatku od wartości dodanej, będący dostawcą nabywanych w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wystawił fakturę dokumentującą dokonaną dostawę, gdyż wówczas obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

Zasady dotyczące wystawiania faktur zostały zawarte w rozdziale 1 Działu XI ustawy.

I tak, w myśl art. 106a pkt 1a) ustawy, przepisy ww. rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

2. wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;

3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:

a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,

c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.

Art. 106e ust. 1 ustawy stanowi, że faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;

2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;

4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;

5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;

9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

12. stawkę podatku albo stawkę podatku od wartości dodanej w przypadku korzystania z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9;

13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

15. kwotę należności ogółem;

16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:

a)obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub

b)w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty

- wyrazy "metoda kasowa";

17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 - wyraz "samofakturowanie";

18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy "odwrotne obciążenie”; (…).

Fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9 (art. 106i ust. 1 ustawy).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca - spółka z siedzibą w Niemczech, jest zarejestrowany w Polsce jako czynny podatnik VAT.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest wynajem wagonów towarowych oraz działalność spedycyjna (z wyjątkiem działalności wymagającej zezwolenia).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce m.in. wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów z Polski, o których mowa w art. 13 ust. 3 ustawy oraz przemieszczenia własnych towarów (wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów), w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy.

W zakresie transakcji dokonywanych w ramach jednego przedsiębiorstwa Spółka przemieszcza i zamierza w przyszłości przemieszczać własne towary - zakupione wewnątrzwspólnotowo oraz nabyte/wyprodukowane na terytorium kraju - z Polski do innych państw członkowskich UE (m. in. Czechy, Niemcy, Francja, Hiszpania). Towary te będą służyły działalności gospodarczej Spółki w państwach członkowskich, do których będą wysyłane.

Obecnie dostawy wewnątrzwspólnotowe realizowane w ramach przedsiębiorstwa są każdorazowo dokumentowane przez Wnioskodawcę fakturą proforma, która zawiera m.in. datę wystawienia, kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje dokument, nazwę podatnika i nabywcy towarów (Spółki) oraz adres, numer VAT UE, za pomocą którego Spółka jest zidentyfikowana na potrzeby podatku od towarów i usług, numer VAT UE, za pomocą którego Spółka jest zidentyfikowana na potrzeby podatku od wartości dodanej, w kraju zakończenia transportu towarów, nazwę (rodzaj) towaru, miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów, stawkę podatku, sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku, kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku, kwotę należności ogółem. Faktura proforma wystawiana jest zazwyczaj pod koniec miesiąca, w którym miało miejsce przemieszczenie towarów do innego kraju Unii Europejskiej.

Spółka posiada dokumenty potwierdzające wywóz towarów z Polski przed terminem złożenia deklaracji za miesiąc ich wywozu. Spółka ujmuje transakcje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o których mowa w art. 13 ust. 3 ustawy w rejestrach VAT 15. dnia miesiąca następującego po dostawie towarów.

Transakcje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, również są każdorazowo dokumentowane przez Spółkę poprzez wystawienie faktury proforma. Dokument ten wystawiany jest pod koniec miesiąca, w którym miało miejsce przemieszczenie towarów do Polski. Faktura proforma - wystawiana przez Spółkę - zawiera wszystkie elementy wymagane w stosunku do faktury VAT, zgodnie z przepisami państwa członkowskiego wysyłki towarów. Dokument (faktura proforma) dokumentujący realizowane przez Spółkę wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, zawiera wszystkie elementy faktury, zgodnie z przepisami państw członkowskich, w których jest wystawiany. Ponadto jest on traktowany jak faktura przez organy podatkowe państw członkowskich Unii Europejskiej wysyłki towarów. Przepisy tych krajów traktują fakturę proforma wystawianą przez Spółkę na udokumentowanie nietransakcyjnego przemieszczenia towarów w ramach UE na równi z fakturą.

Spółka ujmuje wystawione faktury proforma w rejestrach VAT w poszczególnych krajach Unii Europejskiej, w dacie ich wystawienia. W odniesieniu do polskiej ewidencji prowadzonej do celów podatku od towarów i usług Spółka ujmuje te transakcje 15 dnia miesiąca następującego po przemieszczeniu towarów.

Wnioskodawca rozważa zmianę sposobu dokumentowania realizowanych przesunięć towarów (zdarzenie przyszłe), tj. zamierza dokumentować wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów dokumentem, który nie będzie zawierał wyrażenia faktura proforma. Dokument będzie zawierał wszystkie obligatoryjne elementy, o których mowa w art. 106e ustawy i będzie wystawiany w miesiącu, w którym wystąpi fizyczne przemieszczenie towarów. Spółka planuje ujmowanie tego dokumentu w ewidencji prowadzonej do celów podatku VAT w Polsce w dacie jego wystawienia, tym samym zamierza doprowadzić do sytuacji, że okres ujmowania transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce i w pozostałych krajach Unii Europejskiej będzie ten sam. Zatem, dokumenty będą ujmowane w ewidencji prowadzonej do celów podatku od towarów i usług w Polsce i w ewidencjach w innych krajach w dacie ich wystawienia, a nie w kolejnym okresie rozliczeniowym.

W odniesieniu do wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów Spółka planuje zmianę ich ujmowania w ewidencji prowadzonej do celów podatku od towarów i usług w Polsce w ten sposób, że zamiast ujmować je w tej ewidencji 15. dnia miesiąca następującego po fizycznym przesunięciu towarów będzie ujmowała je w niej w dacie wystawienia poszczególnych faktur proforma.

Ad. 1

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia czy obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy powstaje wraz z datą wystawienia faktury proforma, zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy.

Wnioskodawca wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje m.in. przemieszczenia własnych towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z innych krajów UE do Polski (WNT do Polski). Wnioskodawca dokumentuje opisane przesunięcia towarów poprzez wystawienie faktury proforma. Dokument ten wystawiany jest pod koniec miesiąca, w którym miało miejsce przemieszczenie towarów do Polski. Przy tym, jak wskazał Wnioskodawca wystawiany przez Spółkę dokument (faktura proforma) dokumentujący realizowane przez Spółkę wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, zawiera wszystkie elementy faktury, zgodnie z przepisami państw członkowskich, w których jest wystawiany. Dokument ten jest traktowany jak faktura przez organy podatkowe państw członkowskich Unii Europejskiej wysyłki towarów. Przepisy tych krajów traktują fakturę proforma wystawianą przez Spółkę na udokumentowanie nietransakcyjnego przemieszczenia towarów w ramach UE na równi z fakturą.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy uznać, że w przypadku przemieszczeń własnych towarów, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, jeżeli przesunięcia te są dokumentowane za pomocą faktury proforma, obowiązek podatkowy powstaje w momencie wystawienia ww. dokumentu. Skoro bowiem, jak wskazał Wnioskodawca, faktura proforma zawiera wszystkie elementy faktury, zgodnie z przepisami państw członkowskich UE wysyłki towarów i jednocześnie dokument ten wystawiany jest pod koniec miesiąca, w którym miało miejsce przemieszczenie towarów do Polski, to obowiązek podatkowy z tytułu przemieszczenia własnych towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy powstaje zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy, z chwilą wystawienia faktury proforma dokumentującej przemieszczenie towarów z innych krajów UE do Polski.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Ad. 2

W pytaniu nr 2 Wnioskodawca wyraził wątpliwość czy w przypadku wystawienia zamiast faktury proforma dokumentu zawierającego wszystkie obligatoryjne elementy faktury określone w art. 106e ustawy, dokumentującego wywóz towarów własnych z terytorium kraju, obowiązek podatkowy powstanie z datą wystawienia tego dokumentu.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje przemieszczeń własnych towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy z Polski do innych krajów UE, w tym m.in. do Czech, Niemiec, Francji i Hiszpanii (WDT z Polski). Obecnie Wnioskodawca dokumentuje dokonane transakcje fakturą proforma, która zawiera m.in. dane podatnika i nabywcy towarów (Spółki), w tym adres, numery VAT UE, za pomocą którego Spółka jest zidentyfikowana na potrzeby podatku VAT oraz podatku od wartości dodanej, w kraju zakończenia transportu towarów, stawkę podatku oraz sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku, kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku oraz kwotę należności ogółem. Ww. faktura proforma wystawiana jest zazwyczaj pod koniec miesiąca, w którym miało miejsce przemieszczenie towarów do innego kraju Unii Europejskiej. Przy czym Wnioskodawca zamierza zmienić sposób dokumentowania przemieszczeń własnych towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy poprzez wystawienie dokumentu bez wyrażenia faktura proforma. Dokument ten będzie wystawiany w miesiącu, w którym nastąpi fizyczne przemieszczenie towarów. Jednocześnie jak wskazał Wnioskodawca – dokument ten będzie zawierał wszystkie obligatoryjne elementy, o których mowa w art. 106e ustawy.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w przypadku przemieszczenia własnych towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy (WDT), jeżeli przesunięcia te będą dokumentowane za pomocą dokumentu bez wyrażenia faktura proforma zawierającego wszystkie obligatoryjne elementy wymagane od faktury określone w art. 106e ustawy o VAT, obowiązek podatkowy będzie powstawał z chwilą wystawienia tego dokumentu przez Wnioskodawcę. Skoro bowiem dokument bez wyrażenia faktura proforma będzie zawierał wszystkie obligatoryjne elementy, o których mowa w art. 106e ustawy oraz będzie wystawiany w miesiącu, w którym nastąpi fizyczne przemieszczenie towarów, to obowiązek podatkowy z tytułu przemieszczenia własnych towarów, o których mowa w art. 13 ust. 3 ustawy (WDT) powstanie zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy, z chwilą wystawienia dokumentu bez wyrażenia faktura proforma.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 również należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W niniejszej sprawie, w oparciu o informacje przedstawione przez Wnioskodawcę jako element stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przyjęto, że Wnioskodawca realizuje wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy oraz wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy. Tym samym wydana interpretacja nie rozstrzyga, czy faktycznie przemieszczenia towarów dokonywane przez Wnioskodawcę stanowią wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy oraz wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.