0114-KDIP1-1.4012.613.2021.2.KOM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 sierpnia 2021 r. (data wpływu 31 sierpnia 2021 r.) uzupełnionym pismem z 29 października 2021 r. (data wpływu 29 października 2021 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 27 października 2021 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.613.2021.1.KOM o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Sprzedającego za podatnika podatku VAT (podatek od towarów i usług) z tytułu dostawy działki niezabudowanej zobowiązanego do opodatkowania tej transakcji podatkiem VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

31 sierpnia 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Sprzedającego za podatnika podatku VAT z tytułu dostawy działki niezabudowanej zobowiązanego do opodatkowania tej transakcji podatkiem VAT.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W roku 2008 Wnioskodawca wraz z żoną dokonał zakupu działki leśnej (według rejestru gruntów) z przeznaczeniem budowlanym (według planu zagospodarowania przestrzennego - cyt.: „zabudowa usług turystycznych z możliwością lokalizacji usług towarzyszących (usług gastronomii, handlu, sportu i rekreacji, rehabilitacyjnych, zdrowotnych i in.)”.

Zakupu dokonał jako osoba fizyczna w małżeństwie. Motywacją do zakupu był sentyment oraz zbieg okoliczności - zakupiona działka stanowiła bowiem fragment byłego terenu ośrodka wczasowego, który niemal corocznie Wnioskodawca odwiedzał będąc dzieckiem, a o przetargu dowiedział się przypadkiem - po latach odwiedzając te tereny podczas urlopowego wypoczynku. Celem zakupu było zbudowanie na działce siedliska rodzinnego połączonego z ogólnodostępnym obiektem kultury muzycznej, co stało się rodzinnym marzeniem.

Okoliczne tereny - nastawione na wypoczynkową działalność komercyjną są bowiem absolutnie pozbawione miejsc tzw. kultury wysokiej, z którą rodzinnie Wnioskodawca jest związany.

Z uwagi na edukację córki oraz stacjonarną pracę małżonki wymuszające codzienny pobyt w […] - plany te zrealizowane miały być jednak już po usamodzielnieniu się córki oraz zakończeniu stacjonarnej pracy zawodowej małżonki - przejściu na emeryturę.

Żona pracowała i pracuje na etatach firm z branży muzycznej, Wnioskodawca z kolei jest muzykiem i reżyserem filmowym - realizującym dorywcze projekty - rozliczającym się wyłącznie na zasadzie honorarium oraz przeniesienia praw autorskich.

Ani Wnioskodawca, ani małżonka nie prowadzili działalności gospodarczej w żadnej postaci, nie są też płatnikami VAT. Jako, że perspektywa budowy była dla nich dość odległa na działce nie prowadzili żadnych działań (teren nie był i nie jest uzbrojony, nie został również ogrodzony).

Od kilku lat wraz z sąsiadami (posiadającymi sąsiednie działki zakupione z podziału tego samego ośrodka wczasowego) małżonkowie planowali wspólnie zrealizować pomysł dostarczenia do działki mediów oraz utwardzenia drogi, które mogłyby przydać się w przyszłości w realizacji planu budowlanego. Nie zostały one jednak zrealizowane ze względu na brak zgody/chęci wszystkich właścicieli sąsiadujących działek.

Działka do chwili obecnej jest zatem pozbawiona mediów (wody, prądu, gazu). Wnioskodawca nie planował sprzedawać działki i od jej zakupu nie uczynił niczego co mogłoby sugerować chęć sprzedaży komukolwiek. Nie dokonał też żadnych zgłoszeń ani działań związanych z przyszłą budową, ponieważ jej planowany termin był jeszcze odległy.

W ubiegłym miesiącu odezwał się do Wnioskodawcy przedstawiciel inwestora-dewelopera, firmy planującej zakup sąsiadującej działki - o wielokrotnie większej powierzchni. Równoczesny zakup działki Wnioskodawcy dawałby mu jednak zdecydowanie lepsze możliwości planowania i wykorzystania inwestycji - stąd zaproponowana Wnioskodawcy cena skłoniła go do potencjalnego rozważenia sprzedaży.

Inwestor-deweloper przed zakupem, celem zapoznania się ze stanem prawnym i technicznym działki poprosił Wnioskodawcę o udzielenie upoważnień (na co Wnioskodawca wyraził zgodę) do:

- złożenia wniosku i uzyskania Wypisu i Wyrysu z Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego oraz wypisu z rejestru gruntów oraz wyrysu z mapy ewidencyjnej,

- złożenia wniosku i uzyskania zaświadczenia, że działka nie jest objęta uproszczonym planem urządzenia lasu lub decyzją, o której mowa w art. 19 ust. 3 ustawy o lasach,

- uzyskania informacji technicznych dotyczących warunków przyłączenia działki do sieci wodociągowej i kanalizacji sanitarnej, energetycznej i gazowej oraz wystąpienia o Warunki Techniczne przyłączenia do tych mediów.

W nadesłanym do wniosku uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

a) w momencie zakupu działki leśnej nie był i nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT,

b) przedmiotowa działka została zakupiona za kwotę brutto (wartość netto plus podatek VAT) udokumentowana fakturą zakupu. Była to jedyna możliwość zakupu działki kupowanej od przedsiębiorstwa przez osoby fizyczne. Kupując działkę jako osoba fizyczna (nieprowadząca działalności gospodarczej) nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT,

c) w ubiegłych latach Wnioskodawca przyjeżdżał z rodziną na działkę w miesiącach letnich w celu rodzinnego biwakowania na łonie natury. Poza tym działka nie była w żaden sposób wykorzystywana, Wnioskodawca wykorzystywał ją wyłącznie w osobistym celu rekreacyjnym,

d) działka nie była wykorzystywana do żadnej działalności gospodarczej, ani opodatkowanej, ani zwolnionej z VAT,

e) działka leśna nie była nigdy udostępniana osobom trzecim (ani odpłatnie ani bezpłatnie) na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub też innej umowy o podobnym charakterze,

f) przed ewentualną sprzedażą działki Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomości czy też sprzedaży działki, nie dawał też żadnych ogłoszeń, ponieważ nie rozważał jej sprzedaży,

g) Wnioskodawca nie dokonywał w przeszłości sprzedaży innych nieruchomości, nie posiada też nieruchomości, które zamierza sprzedać,

h) Wnioskodawca nie zawarł i nie planuje zawierać z potencjalnym nabywcą (inwestorem deweloperem) umowy przedwstępnej sprzedaży działki leśnej,

i) nie jest znany Wnioskodawcy rodzaj inwestycji, na jaki potencjalny nabywca/inwestor chce przeznaczyć zakupioną działkę,

j) Wnioskodawca nie planuje udzielenia potencjalnemu nabywcy, oprócz wspomnianych w opisie sprawy upoważnień, innych pełnomocnictw, bądź jakiegokolwiek innego umocowania prawnego do działania w jego imieniu w związku ze sprzedażą działki, nie zamierza upoważniać potencjalnego kupującego do jakichkolwiek działań, które miałyby wpływać na zmiany stanu prawnego działki przed jej sprzedażą,

k) Wnioskodawca nie upoważnił i nie planuje upoważniać potencjalnego nabywcy do dysponowania działką leśną na cele budowlane. Stan prawny działki nie uległ zmianom od momentu zakupu działki do chwili obecnej, tj. działka zgodnie z rejestrem gruntów jest działką leśną, IV klasy. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działka przeznaczona jest: „pod zabudowę usług turystycznych z możliwością lokalizacji usług towarzyszących”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (doprecyzowane w uzupełnieniu):

Czy w zaistniałej sytuacji sprzedaż przez Wnioskodawcę (osobę fizyczną) działki z majątku prywatnego będzie opodatkowana podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (doprecyzowane w uzupełnieniu):

W ocenie Wnioskodawcy sprzedaż działki przez osobę fizyczną nie nosi znamion działalności gospodarczej. Sprzedając działkę Wnioskodawca nie będzie działać w charakterze podatnika VAT (czynność takiej sprzedaży nie będzie opodatkowana podatkiem VAT).

Oboje z małżonką nie prowadzili ani nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej (nie byli i nie są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku VAT). Również sam zakup działki miał służyć jedynie spełnieniu prywatnych potrzeb. Wnioskodawca nie uzbroił działki ani nie dokonał żadnych działań prawnych czy marketingowych, które miałyby sugerować chęć jej sprzedaży lub podnieść jej wartość - nie przekraczając jednocześnie tzw. zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Potencjalnego nabywcę Wnioskodawca upoważnił jedynie do działań, które umożliwią mu poznanie stanu prawnego oraz warunków technicznych działki, umożliwiając ocenę jej wartości jeśli zdecydowałby się na jej zakup.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Zgodnie z art. 196 ww. ustawy, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej.

W myśl art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż pięć lat. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze pięć lat; przedłużenie można ponowić.

Z regulacji art. 211 tej ustawy wynika, że każdy ze współwłaścicieli może żądać, aby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy, albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1359).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokona czynności podlegającej opodatkowaniu.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., str. 1, ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. „Teren budowlany” to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży działki istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Zainteresowany w celu dokonania sprzedaży ww. gruntu podjął/podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r., w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – jak wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że w 2008 r. Wnioskodawca wraz z żoną zakupił działkę leśną (według rejestru gruntów) z przeznaczeniem budowlanym (według planu zagospodarowania przestrzennego - „zabudowa usług turystycznych z możliwością lokalizacji usług towarzyszących (usług gastronomii, handlu, sportu i rekreacji, rehabilitacyjnych, zdrowotnych i in.)” na podstawie faktury z wykazaną kwotą podatku VAT. Jako osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu jej zakupu. Celem zakupu było zbudowanie na działce siedliska rodzinnego połączonego z ogólnodostępnym obiektem kultury muzycznej, co było rodzinnym marzeniem. Małżonkowie wspólnie z właścicielami sąsiednich działek chcieli do nich dostarczyć media oraz utwardzić drogi dojazdowe, które mogłyby przydać się w przyszłości w realizacji planu budowlanego, lecz cel ten nie został jednak zrealizowany ze względu na brak zgody/chęci wszystkich właścicieli sąsiadujących działek. Działka do chwili obecnej jest więc pozbawiona mediów (wody, prądu, gazu) i nie jest ogrodzona. Wnioskodawca wykorzystywał działkę wyłącznie w osobistym celu rekreacyjnym, działka nie była w żaden sposób wykorzystywana, ani w działalności gospodarczej ani na podstawie umów najmu, dzierżawy itp.

Wnioskodawca nie planował sprzedawać działki i od jej zakupu nie uczynił niczego co mogłoby sugerować chęć sprzedaży komukolwiek, nie dokonał też żadnych zgłoszeń ani działań związanych z planowaną kiedyś budową.

W momencie zakupu działki leśnej Wnioskodawca nie był i nie jest nadal zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Przed ewentualną sprzedażą działki Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomości czy też sprzedaży działki, nie dawał też żadnych ogłoszeń. W przeszłości nie dokonywał sprzedaży innych nieruchomości, nie posiada też działek, które mógłby sprzedać. Potencjalny nabywca (inwestor-deweloper) zgłosił się do Wnioskodawcy sam, gdyż planuje zakup sąsiadującej działki - o wielokrotnie większej powierzchni, a taki równoczesny zakup działki Wnioskodawcy dawałby inwestorowi zdecydowanie lepsze możliwości planowania i wykorzystania inwestycji.

Wnioskodawca nie zawarł i nie planuje zawierać z potencjalnym nabywcą umowy przedwstępnej sprzedaży swojej działki. Inwestor przed zakupem, celem zapoznania się ze stanem prawnym i technicznym działki poprosił Wnioskodawcę o udzielenie upoważnień (na co Wnioskodawca wyraził zgodę) wyłącznie do: złożenia wniosku i uzyskania Wypisu i Wyrysu z Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego oraz wypisu z rejestru gruntów oraz wyrysu z mapy ewidencyjnej, złożenia wniosku i uzyskania zaświadczenia, że działka nie jest objęta uproszczonym planem urządzenia lasu lub decyzją, o której mowa w art. 19 ust. 3 ustawy o lasach oraz uzyskania informacji technicznych dotyczących warunków przyłączenia działki do sieci wodociągowej i kanalizacji sanitarnej, energetycznej i gazowej oraz wystąpienia o Warunki Techniczne przyłączenia do tych mediów.

Wnioskodawca nie planuje udzielenia potencjalnemu nabywcy, oprócz wyżej wspomnianych upoważnień, innych pełnomocnictw, bądź jakiegokolwiek innego umocowania prawnego do działania w jego imieniu w związku ze sprzedażą działki. Nie zamierza upoważniać potencjalnego kupującego do jakichkolwiek działań, które miałyby wpływać na zmiany stanu prawnego działki przed jej sprzedażą. Ponadto, Wnioskodawca nie upoważnił i nie planuje upoważniać potencjalnego nabywcy do dysponowania działką leśną na cele budowlane. Stan prawny działki nie uległ zmianom od momentu zakupu działki do chwili obecnej, tj. działka zgodnie z rejestrem gruntów jest działką leśną, IV klasy. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działka przeznaczona jest: „pod zabudowę usług turystycznych z możliwością lokalizacji usług towarzyszących”.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy z tytułu planowanej sprzedaży działki Wnioskodawcę należy uznać za podatnika podatku VAT, a sprzedaż ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów (w tym nieruchomości gruntowej niezabudowanej) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez Niego statusu podatnika.

Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar, z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań, jakie Wnioskodawca podjął w odniesieniu do działek już sprzedanych, jak i będących przedmiotem planowanej sprzedaży.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności planowanej sprzedaży działki gruntu Wnioskodawca będzie spełniał przesłanki do uznania za podatnika podatku od towarów i usług.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podejmował i będzie podejmował przed sprzedażą działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta powinna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroku TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie aktywność Wnioskodawcy odnośnie planowanej sprzedaży działki leśnej nie będzie wykraczała poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, brak jest zatem podstaw do uznania Wnioskodawcy – w związku z planowaną sprzedażą – za podatnika podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazał bowiem, że nabył działkę w celach rekreacyjnych, tj. wybudowania siedliska rodzinnego na własne potrzeby, nie prowadzi i nie prowadził działalności gospodarczej i nigdy, tj. przed zakupem przedmiotowej działki, na czas jej zakupu i obecnie, nie był i nie jest podatnikiem podatku VAT. Działka nie była i nie jest wykorzystywana w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, nie została uzbrojona ani ogrodzona, nie była też przedmiotem najmu bądź dzierżawy, nie było i nie jest planowane dokonanie jej przekształcenia z działki leśnej na innego przeznaczenia. W stosunku do działki, jak wynika z opisu, Wnioskodawca nie dokonywał jakichkolwiek nakładów (np. doprowadzenie mediów), nie podejmował aktywnych działań reklamowych i marketingowych. Wnioskodawca nie planuje zawierać z potencjalnym nabywcą umowy przedwstępnej, a co za tym idzie nie

planuje także udzielać mu żadnych pełnomocnictw do działania w jego imieniu, nie zamierza upoważniać potencjalnego kupującego do jakichkolwiek działań, które miałyby wpływać na zmiany stanu prawnego działki przed jej sprzedażą. Ponadto, Wnioskodawca nie upoważnił i nie planuje upoważniać potencjalnego nabywcy do dysponowania działką leśną na cele budowlane.

Inwestor uzyskał od Wnioskodawcy upoważnienie wyłącznie do zapoznania się ze stanem prawnym i technicznym działki poprzez złożenie wniosku i uzyskanie Wypisu i Wyrysu z Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego oraz wypisu z rejestru gruntów oraz wyrysu z mapy ewidencyjnej, złożenie wniosku i uzyskanie zaświadczenia, że działka nie jest objęta uproszczonym planem urządzenia lasu lub decyzją, o której mowa w ustawie o lasach oraz uzyskanie informacji technicznych dotyczących warunków przyłączenia działki do sieci wodociągowej i kanalizacji sanitarnej, energetycznej i gazowej.

Wobec powyższego należy uznać, że w okolicznościach wskazanych w opisie sprawy sprzedaż działki nie będzie stanowiła działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia tej nieruchomości, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

W przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży działki Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Wnioskodawca skorzystał i będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Tym samym sprzedaż działki leśnej nie będzie działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy i w zakresie takiej sprzedaży Wnioskodawca nie będzie podatnikiem VAT zobowiązanym do opodatkowanie tej transakcji podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo tut. Organ wskazuje, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem przedmiotowa interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem Wnioskodawcy. Przedmiotowa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla małżonki Wnioskodawcy jako współwłaścicielki wymienionej we wniosku działki.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […], za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.