0114-KDIP1-1.4012.604.2021.2.RR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 sierpnia 2021 r. (data wpływu 26 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 28 października 2021 r. (data wpływu 3 listopada 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 15 października 2021 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.604.2021.1.RR o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT (podatek od towarów i usług) w odniesieniu do transakcji sprzedaży niezabudowanych działek gruntu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w odniesieniu do transakcji sprzedaży niezabudowanych działek gruntu. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z 28 października 2021 r. (data wpływu 3 listopada 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 15 października 2021 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.604.2021.1.RR (skutecznie doręczone 22 października 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe:

A. Dane personalne Wnioskodawcy

Pan (…) (dalej „Wnioskodawca") jest osobą fizyczną PESEL: (…), zamieszkały na stałe na terenie Niemiec (…). Od roku 1989 mieszka i pracuje w Niemczech. Wnioskodawca jest obywatelem Polskim, urodził się w Polsce.

Wnioskodawca ma ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm., dalej zwana „ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”), pracuje na podstawie umowy o pracę w Niemczech, tam płaci podatki, oraz odprowadza składki na ubezpieczenie społeczne.

Wnioskodawca jest również wspólnikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, Nazwa (…) SPÓŁKA Z OGRANICZONĄ ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ, numer KRS (Krajowy Rejestr Sądowy): (…); NIP: (…); REGON: (…).

Na podstawie art. 14b ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.) Wnioskodawca wnosi o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, poniżej przedstawiony zostanie wyczerpujący opis stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego oraz pytania interpretacyjne wraz ze stanowiskiem Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej.

B. Zdarzenie przyszłe

Wnioskodawca 30 kwietnia 2021 r. zawarł za pośrednictwem pełnomocnika przedwstępną umowę sprzedaży z (…) Spółka Akcyjna z siedzibą w (…), NIP: (…), REGON: (…) wpisanej do rejestru przedsiębiorców pod numerem KRS: (…). W umowie tej Wnioskodawca zobowiązał się do 30 kwietnia 2022 r. zawrzeć umowę sprzedaży, na mocy której sprzeda nieruchomości gruntowe objęte księgą wieczystą (…) Sądu Rejonowego w (…), Wydział Ksiąg Wieczystych, wolne od wszelkich obciążeń i praw osób trzecich, działki numer 1 obszaru 0,1 ha; działkę numer 2 obszaru 0,12ha oraz działkę 3 obszaru 0,13 ha za cenę, powiększoną ewentualnie o podatek od towarów i usług na rzecz Spółki (…) S.A. z siedzibą w (…). Wymogi powyższej umowy narzucają na Wnioskodawcę weryfikację jego statusu jako podatnika od towarów i usług.

Nieruchomości te Wnioskodawca nabył 15 grudnia 2006 r. Pierwotnie nieruchomości te wchodziły w skład większej działki, ale na mocy decyzji podziałowej wydanej przez Wójta Gminy (…) 7 stycznia 2015 r., (…) działka ta uległa podziałowi między innymi na nieruchomości, które sprzedane zostaną do (`(...)`) S.A. Przedmiotem umowy sprzedaży będą 3 działki, nie były one w ciągu ostatnich 5 lat i nie są obecnie wykorzystywane na cele działalności gospodarczej.

Wnioskodawca razem z przedstawicielem spółki S.A. wystąpili 23 kwietnia 2021 r. o zaświadczenie, z którego treści wynika, iż działki te znajdują się w obrębie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla fragmentu wsi (…) w gminie (…) zatwierdzonego uchwałą Rady Gminy (…).

Wnioskodawca udzielił przedstawicielowi spółki S.A. pełnomocnictwa z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw, do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania wszelkich wymaganych decyzji i pozwoleń. Postanowienia umowy przedwstępnej zastrzegają sprzedaż za określoną cenę pod określonymi warunkami.

Do tego Wnioskodawca udzielił Spółce S.A. zgodę na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2 w związku art. 3 ust. 11 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane, w zakresie wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę, uzyskania zgód, opinii itp. Wnioskodawca wyraził także zgodę Spółce na udostępnienie opisywanych nieruchomości gruntowych celem ich przebadania.

Strona sprzedająca-Wnioskodawca zobowiązuje się nie podejmować jakichkolwiek czynności oraz powstrzymać się od dokonywania jakichkolwiek działań zarówno faktycznych jak i prawnych uniemożliwiających lub utrudniających realizację przez Stronę Kupującego na przedmiotowej nieruchomości planowanej inwestycji budowlanej, w szczególności powodujących opóźnienie procesu inwestycyjnego. W przypadku uniemożliwienia lub utrudnienia Stronie Kupującej realizacji planowanej inwestycji na nieruchomościach Wnioskodawca zapłaci karę umowną w wysokości 20 tys. złotych za każdy miesiąc opóźnienia procesu inwestycyjnego.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż nigdy nie prowadził działalności gospodarczej, w tym nie prowadził działalności gospodarczej zakresu usług deweloperskich.

Wnioskodawca nie podejmował także, żadnych działań marketingowych mających na celu sprzedaż opisywanych nieruchomości gruntowych.

Wnioskodawca, w przyszłości zamierza także przekazać aportem lub sprzedać 7 działek budowlanych do spółki, w której jest wspólnikiem. Działki te od dawna są w posiadaniu Wnioskodawcy i korzystają one ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Wobec tego, iż Wnioskodawca z racji na wielokrotność sprzedaży oraz sumy pieniędzy, które uzyska, rozważa, czy będzie podatnikiem podatku VAT w rozumieniu Ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm., dalej: Ustawa o VAT).

Ponadto Wnioskodawca dokonał następujących odpowiedzi na zadane przez Organ pytania w wystosowanym wezwaniu do uzupełnienia złożonego wniosku:

a) W jakim celu nabył Pan grunt będący przedmiotem planowanej sprzedaży?

Grunt został nabyty przez Wnioskodawcę z zamiarem osiedlenia się na nim po powrocie z emigracji do kraju i wybudowaniu domu mieszkalnego na części powierzchni gruntu, a także z zamiarem wybudowania lokalu, w którym mógłby w przyszłości prowadzić działalność handlową.

b) Czy dokonywał Pan wcześniej sprzedaży innych nieruchomości, jeśli tak to należy podać: ile i jakie to nieruchomości? Kiedy i w jaki sposób Pan wszedł w posiadanie tych nieruchomości?

Wnioskodawca dokonywał sprzedaży następujących nieruchomości:

30 kwietnia 2014 r. - działka 5

21 lipca 2018 r. - działka 6

15 października 2018 r. - działka 7

25 stycznia 2019 r. - działka 8

9 kwietnia 2019 r. - działka wraz z nieruchomością 9

27 czerwca 2019 r. - zbycie 20% udziału w nieruchomości

Wnioskodawca wchodził w posiadanie nieruchomości od 2006 r., w kolejnych latach dokupował sąsiadujące grunty do 2013 r.

c) Z jakiego powodu większa działka gruntu została podzielona na niniejsze działki m.in. o nr 1, 2 i 3?

Nieruchomości nie zostały zakupione w celach handlowych, jednakże sytuacja finansowa oraz rodzinna Wnioskodawcy zmusiła Go do ich sprzedaży. Sprzedaż działek o tak dużej powierzchni była bardzo trudna. Wnioskodawca uznał, że dzieląc działkę na mniejsze łatwiej będzie je sprzedać. Wnioskodawca posiadał zobowiązania finansowe, które musiał spłacić, rozwiódł się z żoną i wskutek podziału majątku powstało zobowiązanie finansowe względem jego żony oraz był zobowiązany płacić alimenty na rzecz swojej córki. Z tego względu zależało mu na szybkiej sprzedaży działek.

d) Z czyjej inicjatywy nastąpił podział tej większej działki na niniejsze działki, tj. na wniosek Pana czy na wniosek kupującego?

Ze względu na sytuację finansową i rodzinną opisaną powyżej, działki zostały podzielone z inicjatywy Wnioskodawcy.

e) W jaki sposób nieruchomości były wykorzystywane przez Pana od momentu wejścia w ich posiadanie do chwili ich sprzedaży?

Działki zostały nabyte z zamiarem wykorzystania ich po powrocie do kraju, jednakże ze względu na sytuacje życiową Wnioskodawcy nie były one przez Niego ani przez osoby trzecie użytkowane.

f) Czy przed sprzedażą ww. działek będzie Pan podejmował (osobiście bądź za pośrednictwem osób trzecich) jakiekolwiek czynności wymagające zaangażowania środków finansowych, zamierzające do podniesienia wartości przedmiotowych nieruchomości, np. uzbrojenie terenu, doprowadzenie mediów, wydzielenie drogi dojazdowe, ogrodzenie, uzyskanie decyzji, uzyskanie pozwoleń. Jeśli tak, należy precyzyjnie wskazać jakie to były/będą czynności i nakłady?

Wnioskodawca od momentu nabycia nieruchomości dokonał jedynie ich podziału na działki mniejsze oraz wydzielił drogi wewnętrzne. Ponadto Wnioskodawca zbudował rurociąg wodny wraz z przyłączeniami do poszczególnych działek, co stanowiło konieczne czynności do utrzymywania odpowiedniego stanu gruntu, a nie zwiększenia ich wartości.

g) Czy ww. nieruchomości były/są przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub też innej umowy o podobnym charakterze; jeśli tak należy wskazać czy czynność ta była/jest odpłatna, czy czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i w jakie stawce?

Umowa dzierżawy działek 4, 2, 3 została podpisana na okres 3 miesięcy z (`(...)`) S.A. 30 kwietnia 2021 r. i nie ma już mocy prawnej. Koszt miesięczny dzierżawy wynosił 50 zł netto miesięcznie.

h) Czy ww. grunt był/jest udostępniany odpłatnie osobom trzecim?

Przedmiotowy grunt nie był udostępniony odpłatnie osobom trzecim, poza wyżej umową wymienioną w odpowiedzi na pytanie g.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy w planowanej transakcji między Wnioskodawcą a (`(...)`) S.A., Wnioskodawca będzie występował jako podatnik podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Strona uważa, iż nie spełnia on definicji podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu ustawy o VAT w myśl art. 15 ust. 1. Zdaniem Wnioskodawcy nie prowadzi on działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Wobec czego uznać należy, iż w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednakże zauważyć należy, że nie wszystkie czynności podejmowane przez podatnika stanowiące dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby móc mówić o opodatkowaniu podatkiem VAT danej czynności, musi być ona wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy o VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza powyższych przepisów, pozwala uznać, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w art. 15 ustawy o VAT ma charakter uniwersalny, co pozwala na uznanie za „podatnika" wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Wobec czego działalnością handlową nie jest, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Tym samym właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawcy nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Wobec czego uznać należy, iż wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, przy opodatkowaniu dostawy nieruchomości ważne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. W ocenie Trybunału podobnie należy postrzegać okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Zupełnie inaczej w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Wobec czego za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki, wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Przykładowo chodzi tutaj o działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Jednakże, aby móc mówić, że taka aktywność jest aktywnością „handlową”, musi wskazywać na to ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W ocenie Wnioskodawcy sprzedaż wydzielonych działek nie będzie podlegała podatkowi VAT, ponieważ Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca jako osoba fizyczna, dokona kilku transakcji, o charakterze jednorazowym, które nie będą się powtarzać. Fakt, iż wszystkie zaplanowane przez Wnioskodawcę sprzedaże nieruchomości do innych podmiotów są zbliżone w czasie, jest zbiegiem okoliczności jednorazowej transakcji, za którą nie jest przewidziana regularna zapłata. Biorąc pod uwagę definicję podatnika określoną w art. 15 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz definicję działalności gospodarczej wynikającą z art. 15 ust. 2 tej ustawy.

Immanentną cechą podatnika jest działanie, które przybiera formę zawodową. Za przejaw profesjonalnego funkcjonowania w sferze obrotu nieruchomościami można uznać np. poniesienie nakładów służących modernizacji i uatrakcyjnieniu działki.

Nieruchomości stanowiące przedmiot umowy ze spółką (`(...)`) S.A. nie były zakupione w celach handlowych, z zamiarem jej dalszej odsprzedaży. Działki zostały nabyte w 2006 r., a zamiar ich zbycia powstał dopiero w połowie 2021 r. Wnioskodawca od momentu nabycia nieruchomości dokonał jedynie ich podziału na działki mniejsze oraz wydzielił drogi wewnętrzne, nie miało to na celu podniesienie ich atrakcyjności, nie dokonywał on żadnych inwestycji celem podniesienia ich atrakcyjności. Ponadto Wnioskodawca zbudował rurociąg wodny wraz z przyłączeniami do poszczególnych działek. Wnioskodawca nie podejmował działań marketingowych w celu sprzedaży działek, które mogłyby wykraczać poza zwykle formy ogłoszenia, a także nie występowała przed sprzedażą o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, co nie może skutkować uznaniem jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Nieruchomość w całym okresie posiadania, tj. od 2011 r. wykorzystywana była wyłącznie do celów prywatnych. Działania takie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, a aktywność Wnioskodawcy w odniesieniu do przedmiotowej działki nie wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach C-150/10 i C-181/10 wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Sprzedający (Wnioskodawca) udzielił Kupującemu (Spółka S.A.) pełnomocnictwa z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw, do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych. Niezbędnych dla uzyskania wszelkich wymaganych decyzji i pozwoleń, w tym: warunków zabudowy; pozwolenia na budowę; pozwolenia na wycięcie drzew; decyzji o podziale działek; warunków technicznych przyłączy kanalizacji sanitarnej, wodnej, deszczowej oraz przyłącza energetycznego (zapis dotyczący przyłącza energetycznego, nie był konieczny, ponieważ działki już je posiadały), jak również warunków technicznych usunięcia kolizji infrastruktury technicznej z planowanym obiektem handlowym. Powyższe działania, które są lub będą podejmowane przez Kupującego, nie wpłynęły i nie wpłyną na wzrost wartości nieruchomości dla Wnioskodawcy i nie można tego traktować jako uatrakcyjnienia nieruchomości. Działania te są ściśle związane ze specyfiką prowadzonej inwestycji przez Kupującego i warunkują jej powodzenie. W przypadku niepowodzenia inwestycji ww. decyzje i pozwolenia będą bezużyteczne dla Wnioskodawcy.

W konsekwencji należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie w odniesieniu do tej sprzedaży, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości.

Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

a. określone udziały w nieruchomości,

b. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,

c. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), zwany dalej Kodeks cywilny.

Natomiast według art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie jest wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Z ww. orzeczeń C-180/10 i C-181/10 wynika również, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Wskazać należy, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Jednocześnie należy wskazać, że kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych między podmiotami, w tym kwestie dotyczące przeniesienia własności nieruchomości, reguluje Kodeks cywilny.

Zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi sprzedaży – przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę (art. 535 Kodeksu cywilnego).

Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, w myśl którego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły.

Z kolei umowa przedwstępna została uregulowana w art. 389-396 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 389 § 1 Kodeksu cywilnego – umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej. Jeżeli termin, w ciągu którego ma być zawarta umowa przyrzeczona, nie został oznaczony, powinna ona być zawarta w odpowiednim terminie wyznaczonym przez stronę uprawnioną do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej. Jeżeli obie strony są uprawnione do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej i każda z nich wyznaczyła inny termin, strony wiąże termin wyznaczony przez stronę, która wcześniej złożyła stosowne oświadczenie. Jeżeli w ciągu roku od dnia zawarcia umowy przedwstępnej nie został wyznaczony termin do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie można żądać jej zawarcia (art. 389 § 2 Kodeksu cywilnego).

Umowa przedwstępna jest więc jedynie zobowiązaniem do przeniesienia własności, lecz własności nie przenosi. Kupujący nie otrzymuje na mocy tej umowy żadnych uprawnień właścicielskich. Właścicielem zostaje dopiero dzięki zawarciu umowy przyrzeczonej.

Tym samym, zgodnie z powyższymi normami prawa cywilnego – umowa przedwstępna, będąca przyrzeczeniem zawarcia właściwej umowy sprzedaży, nawet jeśli sporządzona została w formie aktu notarialnego, nie powoduje przeniesienia prawa własności nieruchomości.

Ponadto, należy zwrócić uwagę, na kwestię udzielania pełnomocnictw, która to została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle § 2 tego artykułu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 Kodeksu cywilnego, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo). Stosownie do art. 98 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 Kodeksu cywilnego, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 Kodeksu cywilnego wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Ponadto wskazać należy, że umowa dzierżawy jest umową cywilnoprawną nakładającą na strony - zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę - określone przepisami prawa obowiązki.

Jak wynika z art. 693 § 1 Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków na czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Dzierżawa jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne, należne za używanie rzeczy przez jego dzierżawcę. Charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Wobec powyższego odpłatne udostępnianie nieruchomości innemu podmiotowi skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie wydzierżawiającego, a tym samym stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca 30 kwietnia 2021 r. zawarł za pośrednictwem pełnomocnika przedwstępną umowę sprzedaży z S.A. W umowie tej Wnioskodawca zobowiązał się do 30 kwietnia 2022 r. zawrzeć umowę sprzedaży, na mocy której sprzeda nieruchomości gruntowe wolne od wszelkich obciążeń i praw osób trzecich, tj.: działki numer 1 obszaru 0,1 ha; działkę numer 2 obszaru 0,12ha oraz działkę 3 obszaru 0,13 ha. Nieruchomości te Wnioskodawca nabył 15 grudnia 2006 r. Pierwotnie nieruchomości te wchodziły w skład większej działki, ale na mocy decyzji podziałowej działka ta uległa podziałowi między innymi na nieruchomości, które sprzedane zostaną do (`(...)`) S.A. Przedmiotem umowy sprzedaży będą 3 działki, nie były one w ciągu ostatnich 5 lat i nie są obecnie wykorzystywane na cele działalności gospodarczej. Działki te znajdują się w obrębie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla fragmentu wsi (…) w gminie (…) zatwierdzonego uchwałą Rady Gminy (…). Wnioskodawca udzielił przedstawicielowi spółki (`(...)`) S.A. pełnomocnictwa z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw, do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania wszelkich wymaganych decyzji i pozwoleń. Postanowienia umowy przedwstępnej zastrzegają sprzedaż za określoną cenę pod określonymi warunkami. Do tego Wnioskodawca udzielił Spółce (`(...)`) S.A. zgodę na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane w zakresie wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę, uzyskania zgód, opinii itp. Wnioskodawca wyraził także zgodę Spółce na udostępnienie opisywanych nieruchomości gruntowych celem ich przebadania. Wnioskodawca zobowiązuje się nie podejmować jakichkolwiek czynności oraz powstrzymać się od dokonywania jakichkolwiek działań zarówno faktycznych jak i prawnych uniemożliwiających lub utrudniających realizację przez Stronę Kupującego na przedmiotowej nieruchomości planowanej inwestycji budowlanej. Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności gospodarczej, w tym nie prowadził działalności gospodarczej zakresu usług deweloperskich.

Wnioskodawca nie podejmował także, żadnych działań marketingowych mających na celu sprzedaż opisywanych nieruchomości gruntowych. Wnioskodawca, w przyszłości zamierza także przekazać aportem lub sprzedać 7 działek budowlanych do spółki, w której jest wspólnikiem.

Grunt został nabyty przez Wnioskodawcę z zamiarem osiedlenia się na nim po powrocie z emigracji do kraju i wybudowaniu domu mieszkalnego na części powierzchni gruntu, a także z zamiarem wybudowania lokalu, w którym mógłby w przyszłości prowadzić działalność handlową. Wnioskodawca dokonywał sprzedaży następujących nieruchomości: 30 kwietnia 2014 r. - działka 5, 21 lipca 2018 r. - działka 6, 15 października 2018 r. - działka 7, 25 stycznia 2019 r. - działka 8, 9 kwietnia 2019 r. - działka wraz z nieruchomością 9, 27 czerwca 2019 r. - zbycie 20% udziału w nieruchomości. Wnioskodawca wchodził w posiadanie nieruchomości od 2006 r., w kolejnych latach dokupował sąsiadujące grunty do 2013 r. Wnioskodawca od momentu nabycia nieruchomości dokonał jedynie ich podziału na działki mniejsze oraz wydzielił drogi wewnętrzne. Ponadto Wnioskodawca zbudował rurociąg wodny wraz z przyłączeniami do poszczególnych działek, co stanowiło konieczne czynności do utrzymywania odpowiedniego stanu gruntu, a nie zwiększenia ich wartości. Umowa dzierżawy działek 4, 2, 3 została podpisana na okres 3 miesięcy z (`(...)`) S.A. 30 kwietnia 2021 r. i nie ma już mocy prawnej. Koszt miesięczny dzierżawy wynosił 50 zł netto miesięcznie.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy w planowanej transakcji między Wnioskodawcą, a (`(...)`) S.A., Wnioskodawca będzie występował jako podatnik podatku VAT.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów (w tym nieruchomości gruntowej) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Wnioskodawca podjął w odniesieniu do działek będących przedmiotem sprzedaży.

W przedmiotowej sprawie występują przesłanki stanowiące podstawę uznania, że sprzedaż nieruchomości będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca dzierżawił działki nr 4, 2, 3 zgodnie z umową dzierżawy na rzecz S.A. na okres 3 miesięcy. Natomiast jak już wcześniej wskazano dzierżawa nieruchomości, stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem skoro Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy działek nr 4, 2, 3, to stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Majątek prywatny to majątek danej osoby fizycznej, który nie jest przez nią wykorzystywany dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a w całym okresie posiadania tego majątku osoba ta musi wykazywać zamiar wykorzystywania go w ramach majątku osobistego. Wydzierżawianie przez Wnioskodawcę działek, powoduje, że jest ona wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego.

Ponadto, w przedmiotowej sprawie wystąpią inne istotne okoliczności, które wskazują, że sprzedaż działek gruntu nr 1, 2, 3, w stosunku do których została zawarta przedwstępna umowa sprzedaży, dokonywana będzie w warunkach wskazujących na działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Jednocześnie dodać należy, że Wnioskodawca udzielił przedstawicielowi spółki (`(...)`) S.A. pełnomocnictwa z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw, m.in. do występowania przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych dla uzyskania wszelkich wymaganych decyzji i pozwoleń. Postanowienia umowy przedwstępnej zastrzegają sprzedaż za określoną cenę pod określonymi warunkami. Do tego Wnioskodawca udzielił Spółce (`(...)`) S.A. zgodę na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane w zakresie wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę, uzyskania zgód, opinii itp. Wnioskodawca wyraził także zgodę Spółce na udostępnienie opisywanych nieruchomości gruntowych celem ich przebadania. Wnioskodawca zobowiązuje się również nie podejmować jakichkolwiek czynności oraz powstrzymać się od dokonywania jakichkolwiek działań zarówno faktycznych jak i prawnych uniemożliwiających lub utrudniających realizację przez Stronę Kupującego na przedmiotowej nieruchomości planowanej inwestycji budowlanej.

Natomiast wskazać należy, że każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy. Wobec tego, pomimo że działania w postaci uzyskania wszelkich wymaganych decyzji i pozwoleń, nie są podejmowane bezpośrednio przez Wnioskodawcę, ale przez osoby trzecie (pełnomocnika) nie oznacza to, że pozostają one bez wpływu na sytuację prawną Wnioskodawcy. Po udzieleniu pełnomocnictwa, czynności wykonane przez osoby trzecie wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawcy (mocodawcy). Zatem osoby trzecie, dokonując wskazanych działań uatrakcyjnią działkę, której Wnioskodawca jest właścicielem. Działania te dokonywane za pełną zgodą Wnioskodawcy, wpłyną generalnie na podniesienie atrakcyjności działki jako towaru i wzrost jej wartości. Do czasu zawarcia umowy przyrzeczonej, nieruchomości, których Wnioskodawca jest właścicielem podlegają wielu czynnościom. Wszystkie te czynności z punktu widzenia podatku VAT zostały „wykonane” w sferze prawnopodatkowej Wnioskodawcy. Zatem w przedmiotowej sprawie, należy uznać, że Wnioskodawca zaangażował środki podobne do tych jakie wykorzystują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, o których mowa we wskazanych orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10, tj. wykazał aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Z uwagi na powyższe, w tej konkretnej sytuacji nie można uznać, że przedmiotem dostawy będą składniki majątku osobistego Wnioskodawcy, a sprzedaż działek gruntu nr 1, 2, 3 na rzecz (`(...)`) S.A., w stosunku do których zawarta została przedwstępna umowa sprzedaży, będzie stanowić realizację prawa do rozporządzania majątkiem osobistym.

Powyższe okoliczności w żaden sposób nie mogą świadczyć o działaniu Wnioskodawcy zmierzającym do wykonywania jedynie prawa własności do majątku osobistego w celu wykorzystania na potrzeby prywatne i dowodzą, że zostanie wypełniona definicja prowadzenia działalności gospodarczej, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Strona w okolicznościach niniejszej sprawy działa jak podatnik VAT.

W konsekwencji zatem stwierdzić należy, że Wnioskodawca w planowanej transakcji będzie występował jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy wykonującym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.